Ik ben Katrien, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Katarina.
Ik ben een vrouw en woon in Eeklo (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/10/1970 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: gastronomie, psychologie, dieren, lezen, vrienden, familie, zwemmen.
Deze blog wordt als dagboek gebruikt
Zo, ik ben er eindelijk aan toe om even een verslagje te schrijven over de operatie zelf en zijn verloop nadien. We zijn nu al één week en een half verder. Niet te geloven, vorige week maandag was het dan eindelijk zover. Om 7u werd ik reeds afgeroepen om me in te schrijven aan de opname. Dat ging zeer vlot, op het 10e verdiep was mijn kamer nummer 1051, maar die was nog niet klaar, dus even wachten in de wachtkamer achteraan de gang. T ventje en zusje hielden me goed bezig, en ik was nogal opgewekt, zag het helemaal zitten. Ondertussen kwamen er nog twee mensen toe die ook geopereerd werden door Dr Dillemans die dag. Eén ervan zit ook regelmatig op het forum en herkende ik ook daarvan. Tot tegen 9u zaten we daar te kletsen, vragen te stellen en antwoorden te geven. Om 9u was het dan plots zover, ik mocht onmiddellijk naar de kamer, operatiehemdje aantrekken, flubit kousen ook, en in mijn bed kruipen. K lag er amper in of ze kwamen me halen, t was toen 9.10u. Ze reden me naar de lift die net aan mijn kamer lag, het afscheid kwam snel en was nogal emotioneel, ik zag ze zwaaien in de spiegel van de lift en mijn hart bonkte nu toch echt uit mijn lijf. Beneden aangekomen, mocht ik verkruipen op een soort operatietafel en werd ik naar de voorbereiding gereden. Op mijn vinger werd een klem gezet om de zuurstofsaturatie in het bloed te meten en mijn hartslag op dat moment. Een infuus kreeg ik ook toegediend met daarin een kalmeermiddeltje. Dr Dillemans liep over en weer te telefoneren, kwam even dichter en stak een duim omhoog. Het volgende moment kreeg ik zuurstof en werd de verdoving via de baxter toegediend. Om 13.40u werd ik even wakker op recovery. Het eerste dat ik zei was "pijn", en ik vroeg of ik geopereerd was. Natuurlijk, zei een botterik, anders zou je toch geen pijn voelen hé madam. Uiteindelijk brachten ze me naar mijn kamer, terwijl ze hun beklag deden over "de botterik", die was dus niet alleen zo tegen mij. Ik wou nog iets inbrengen in het gesprek maar geraakte precies niet door die dikke wollen laag waar ik me in bevond. In een oogopslag zag ik t ventje en zusje in de kamer. Ik probeerde me wakker te houden en te babbelen maar het lukte me niet. Ik viel gewoon weer weg in dromenland. Wel lag ik te gloeien en t ventje heeft een koud washandje op mijn voorhoofd gelegd. Koorts had ik nochthans niet. Waarschijnlijk een reactie op de verdoving. Rond 17u vroeg ik t ventje om toch maar naar huis te gaan, t had geen zin, ik werd gewoon niet wakker en sliep heel de nacht door, met tussenpozen gewekt door de verpleging die bloeddruk, koorts en baxter controleerden. Heel de nacht bleef ik ook aan de zuurstof liggen wat me enorm deugd deed. Ik moest ook op de bedpan s nachts, dat was toch even een knopje omdraaien om al liggend naar het toilet te gaan. Bij mij hadden ze geen blaassonde gestoken. Ik lag ook alleen op een kamer van twee. De volgende morgen kwam dr Dillemans met zijn twee assistenten even binnen en buiten gevlogen om te zeggen dat alles goed verlopen was, alleen was mijn lever wel zodanig vervet dat ze wat moeilijkheden hadden gehad om bij alles goed te geraken. Het was nu een wat vervelende dag zei hij omdat je nog niet mag drinken en eten. Ik gebruikte dan ook veel de Evian spuitbus om mijn mond wat vochtig te maken. De verpleger hielp me uit bed om me te wassen. Amai dat deed serieus zeer. Ik waste me zelfstandig en de verpleger verfriste mijn rug, dat deed deugd. Rond 10u kwam er een dame in de kamer voor een dagopname maar uiteindelijk is die ook de nacht gebleven omdat haar resultaten niet bevredigend waren. Maar ze was heel rustig en stil, ik ondervond bijna niet dat ze er was. Om 14u kreeg ik al bezoek van Christine en papa, ik had nog veel pijn, had al even op de gang gelopen met mijn baxter maar was toch nog heel moe. Rond 16u kwam zusje met een boeketje aanzetten en even na 17u was het ventje ook present. s Avonds nog bezoek van de ouders van t ventje en Kiki. T was druk en om 20u ging iedereen uiteindelijk weg. Ik sliep heel de nacht, met tussenpozen wakker door krampen van steeds dezelfde houding aan te nemen. Op woensdag mocht ik eindelijk beginnen drinken, in het begin durfde ik niet goed, maar al snel durfde ik een paar slokjes na elkaar nemen. De baxter en de drain werden ook verwijderd en ik kreeg Dafalgan smelttabletten tegen de pijn. Ik ging mijn lotgenootje bezoeken voor een babbel en we kenden hetzelfde ziekteverloop dus dat was geruststellend. In de namiddag kwam papa nog even langs en dan Dominique en Evy. Terwijl zij er waren, kreeg ik een magere yoghurt zonder suiker. Bah, ik vond het niet te eten, maar heb er toch een beetje van gegeten want honger had ik wel. Nadien kwam zusje nog met meme langs, die op haar gemak in de rolstoel zat. Ze was heel blij om me te zien. Ik zat soms even naast mijn bed in de stoel en dan weer in bed. Later op de avond kwam t ventje en zijn ouders ook nog langs. Tekort aan bezoek heb ik zeker niet gehad, leuk maar vermoeiend. Ik wou eigenlijk al naar huis op woensdag maar dat mocht niet. Toen de laatste nacht inging, kreeg ik het even te kwaad, even uitgehuild op t ventje zijn schouder. Zo bang dat ik niet de juiste beslissing genomen had. S nachts kreeg ik ook even een angstaanval toen ik wakker werd. Maar snel verder geslapen. Dat kan komen door de verdoving, en raar dromen dat ik deed, maar ja dat is ook niets nieuws. Donderdagmorgen kreeg ik mijn eerste ontbijt nadat ik me gewassen had. Twee beschuiten met konfituur heb ik verorberd met een half tas koffie. Het yoghurtje was er nog teveel aan. Ik stond te popelen om naar huis te mogen. Dr Dillemans zijn assistent kwam even langs om te zeggen dat ik wel degelijk naar huis mocht en liefst vóór 14u omdat ze anders nog een volledige ligdag aanrekenden. Dus papa opgetrommeld om me te komen halen na het middagmaal. Ik had nu ook een nieuwe kamergenote die een buikwandcorrectie ging laten doen. Maar ze was niet veel van zegs, ze werkte een beetje op mijn zenuwen feitelijk. Ik liep almaar op de gang en ging met lotgenootje bij de liften gaan zitten, t was daar een stuk koeler. Maar we vlogen terug naar onze kamer van de verpleging. Me uiteindelijk aangekleed en mijn middagmaal genuttigd. Ik moest bijna lachen, er lagen 3 kleine bolletjes op mijn bord, een pureebolletje, een wortelbolletje en een visbolletje. En toch kreeg ik het nog niet allemaal op. Ongelooflijk. Eindelijk was het dan zover, ik kon vertrekken naar huis. De rit viel goed mee, soms eens pijn bij een bult of een put in de baan, maar t kon me niet schelen, zolang ik maar thuis was. T ventje was al thuis aan het wachten. Direct een rozenbottelthee gedronken die me echt smaakte. En me dan geïnstalleerd in mijn eigen zetel, al vlug viel ik in slaap. S avonds zat ik al om 20u in mijn bed, kon me gewoon niet wakker houden. Heerlijk geslapen in mijn eigen bedje. Ik kon ook al slapen op mijn rechterkant wat een welkome afwisseling was. Schoonmama kwam me elke dag soep, gepureerd eten en pudding brengen, en gaf me ook een spuit tegen het flubit. Ik was zeer blij want de eerste dagen is het echt moeilijk om voor jezelf te zorgen. Ik sliep overdag ook nog in mijn bed en s avonds was ik al snel uitgeteld. Toch ging het alle dagen beter met de pijn, en voelde ik mezelf verbeteren. Toen ik me woog, was ik in het totaal 5,4 kg kwijt tijdens mijn hospitalisatie. Mijn afvalrace is dus ook ingezet.
Reacties op bericht (1)
03-02-2009
operatie
Ja, 't ging daar ineens zeer snel hé, op die kamer . 'k wist dat nog niet van uw lever. Misschien daarom dat hij soms minder goed werkt. Nu gaat het al stukken beter hé. Hopelijk voor u blijf je zo afvallen.
