Ik ben Katrien, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Katarina.
Ik ben een vrouw en woon in Eeklo (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/10/1970 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: gastronomie, psychologie, dieren, lezen, vrienden, familie, zwemmen.
Deze blog wordt als dagboek gebruikt
Zo, ik ben er eindelijk aan toe om even een verslagje te schrijven over de operatie zelf en zijn verloop nadien. We zijn nu al één week en een half verder. Niet te geloven, vorige week maandag was het dan eindelijk zover. Om 7u werd ik reeds afgeroepen om me in te schrijven aan de opname. Dat ging zeer vlot, op het 10e verdiep was mijn kamer nummer 1051, maar die was nog niet klaar, dus even wachten in de wachtkamer achteraan de gang. T ventje en zusje hielden me goed bezig, en ik was nogal opgewekt, zag het helemaal zitten. Ondertussen kwamen er nog twee mensen toe die ook geopereerd werden door Dr Dillemans die dag. Eén ervan zit ook regelmatig op het forum en herkende ik ook daarvan. Tot tegen 9u zaten we daar te kletsen, vragen te stellen en antwoorden te geven. Om 9u was het dan plots zover, ik mocht onmiddellijk naar de kamer, operatiehemdje aantrekken, flubit kousen ook, en in mijn bed kruipen. K lag er amper in of ze kwamen me halen, t was toen 9.10u. Ze reden me naar de lift die net aan mijn kamer lag, het afscheid kwam snel en was nogal emotioneel, ik zag ze zwaaien in de spiegel van de lift en mijn hart bonkte nu toch echt uit mijn lijf. Beneden aangekomen, mocht ik verkruipen op een soort operatietafel en werd ik naar de voorbereiding gereden. Op mijn vinger werd een klem gezet om de zuurstofsaturatie in het bloed te meten en mijn hartslag op dat moment. Een infuus kreeg ik ook toegediend met daarin een kalmeermiddeltje. Dr Dillemans liep over en weer te telefoneren, kwam even dichter en stak een duim omhoog. Het volgende moment kreeg ik zuurstof en werd de verdoving via de baxter toegediend. Om 13.40u werd ik even wakker op recovery. Het eerste dat ik zei was "pijn", en ik vroeg of ik geopereerd was. Natuurlijk, zei een botterik, anders zou je toch geen pijn voelen hé madam. Uiteindelijk brachten ze me naar mijn kamer, terwijl ze hun beklag deden over "de botterik", die was dus niet alleen zo tegen mij. Ik wou nog iets inbrengen in het gesprek maar geraakte precies niet door die dikke wollen laag waar ik me in bevond. In een oogopslag zag ik t ventje en zusje in de kamer. Ik probeerde me wakker te houden en te babbelen maar het lukte me niet. Ik viel gewoon weer weg in dromenland. Wel lag ik te gloeien en t ventje heeft een koud washandje op mijn voorhoofd gelegd. Koorts had ik nochthans niet. Waarschijnlijk een reactie op de verdoving. Rond 17u vroeg ik t ventje om toch maar naar huis te gaan, t had geen zin, ik werd gewoon niet wakker en sliep heel de nacht door, met tussenpozen gewekt door de verpleging die bloeddruk, koorts en baxter controleerden. Heel de nacht bleef ik ook aan de zuurstof liggen wat me enorm deugd deed. Ik moest ook op de bedpan s nachts, dat was toch even een knopje omdraaien om al liggend naar het toilet te gaan. Bij mij hadden ze geen blaassonde gestoken. Ik lag ook alleen op een kamer van twee. De volgende morgen kwam dr Dillemans met zijn twee assistenten even binnen en buiten gevlogen om te zeggen dat alles goed verlopen was, alleen was mijn lever wel zodanig vervet dat ze wat moeilijkheden hadden gehad om bij alles goed te geraken. Het was nu een wat vervelende dag zei hij omdat je nog niet mag drinken en eten. Ik gebruikte dan ook veel de Evian spuitbus om mijn mond wat vochtig te maken. De verpleger hielp me uit bed om me te wassen. Amai dat deed serieus zeer. Ik waste me zelfstandig en de verpleger verfriste mijn rug, dat deed deugd. Rond 10u kwam er een dame in de kamer voor een dagopname maar uiteindelijk is die ook de nacht gebleven omdat haar resultaten niet bevredigend waren. Maar ze was heel rustig en stil, ik ondervond bijna niet dat ze er was. Om 14u kreeg ik al bezoek van Christine en papa, ik had nog veel pijn, had al even op de gang gelopen met mijn baxter maar was toch nog heel moe. Rond 16u kwam zusje met een boeketje aanzetten en even na 17u was het ventje ook present. s Avonds nog bezoek van de ouders van t ventje en Kiki. T was druk en om 20u ging iedereen uiteindelijk weg. Ik sliep heel de nacht, met tussenpozen wakker door krampen van steeds dezelfde houding aan te nemen. Op woensdag mocht ik eindelijk beginnen drinken, in het begin durfde ik niet goed, maar al snel durfde ik een paar slokjes na elkaar nemen. De baxter en de drain werden ook verwijderd en ik kreeg Dafalgan smelttabletten tegen de pijn. Ik ging mijn lotgenootje bezoeken voor een babbel en we kenden hetzelfde ziekteverloop dus dat was geruststellend. In de namiddag kwam papa nog even langs en dan Dominique en Evy. Terwijl zij er waren, kreeg ik een magere yoghurt zonder suiker. Bah, ik vond het niet te eten, maar heb er toch een beetje van gegeten want honger had ik wel. Nadien kwam zusje nog met meme langs, die op haar gemak in de rolstoel zat. Ze was heel blij om me te zien. Ik zat soms even naast mijn bed in de stoel en dan weer in bed. Later op de avond kwam t ventje en zijn ouders ook nog langs. Tekort aan bezoek heb ik zeker niet gehad, leuk maar vermoeiend. Ik wou eigenlijk al naar huis op woensdag maar dat mocht niet. Toen de laatste nacht inging, kreeg ik het even te kwaad, even uitgehuild op t ventje zijn schouder. Zo bang dat ik niet de juiste beslissing genomen had. S nachts kreeg ik ook even een angstaanval toen ik wakker werd. Maar snel verder geslapen. Dat kan komen door de verdoving, en raar dromen dat ik deed, maar ja dat is ook niets nieuws. Donderdagmorgen kreeg ik mijn eerste ontbijt nadat ik me gewassen had. Twee beschuiten met konfituur heb ik verorberd met een half tas koffie. Het yoghurtje was er nog teveel aan. Ik stond te popelen om naar huis te mogen. Dr Dillemans zijn assistent kwam even langs om te zeggen dat ik wel degelijk naar huis mocht en liefst vóór 14u omdat ze anders nog een volledige ligdag aanrekenden. Dus papa opgetrommeld om me te komen halen na het middagmaal. Ik had nu ook een nieuwe kamergenote die een buikwandcorrectie ging laten doen. Maar ze was niet veel van zegs, ze werkte een beetje op mijn zenuwen feitelijk. Ik liep almaar op de gang en ging met lotgenootje bij de liften gaan zitten, t was daar een stuk koeler. Maar we vlogen terug naar onze kamer van de verpleging. Me uiteindelijk aangekleed en mijn middagmaal genuttigd. Ik moest bijna lachen, er lagen 3 kleine bolletjes op mijn bord, een pureebolletje, een wortelbolletje en een visbolletje. En toch kreeg ik het nog niet allemaal op. Ongelooflijk. Eindelijk was het dan zover, ik kon vertrekken naar huis. De rit viel goed mee, soms eens pijn bij een bult of een put in de baan, maar t kon me niet schelen, zolang ik maar thuis was. T ventje was al thuis aan het wachten. Direct een rozenbottelthee gedronken die me echt smaakte. En me dan geïnstalleerd in mijn eigen zetel, al vlug viel ik in slaap. S avonds zat ik al om 20u in mijn bed, kon me gewoon niet wakker houden. Heerlijk geslapen in mijn eigen bedje. Ik kon ook al slapen op mijn rechterkant wat een welkome afwisseling was. Schoonmama kwam me elke dag soep, gepureerd eten en pudding brengen, en gaf me ook een spuit tegen het flubit. Ik was zeer blij want de eerste dagen is het echt moeilijk om voor jezelf te zorgen. Ik sliep overdag ook nog in mijn bed en s avonds was ik al snel uitgeteld. Toch ging het alle dagen beter met de pijn, en voelde ik mezelf verbeteren. Toen ik me woog, was ik in het totaal 5,4 kg kwijt tijdens mijn hospitalisatie. Mijn afvalrace is dus ook ingezet.
Hier kom ik dan nog eens een laatste keer voor mijn operatie. Maandag ben ik de eerste, daarvoor ben ik wel opgelucht want mannekes ik heb zenuwen ! Deze namiddag gaan we eerst Filoutje wegbrengen naar Wallonië, ik hoop echt dat hij daar goed gaat zitten. K zie het alweer niet meer zitten om hem weg te doen. K ontzie het steeds meer en meer om hem weg te doen in het algemeen. Gisteren is hij ook heel de dag meegeweest en hebben we drie wandelingskes gemaakt met zijn tweetjes. T is toch zo'n lieve schat. Gisterenavond heb ik hem nog eens uitgebreid geknuffeld, hij liet het zich zeer welgevallen. Vanaf dat ik me weer wat beter voel, ga ik hem terug halen hoor. Mijn kleine schat, kan hem zo moeilijk missen. Lap, tis beginnen regenen, om je te ontzien in zo'n weer die afstand rijden. Maar t is voor t beste. Ik ga straks nog wat strijken, t ventje is toch aan het werk, kwestie om mijn gedachten wat te verzetten. Ik slaap natuurlijk al heel de week bar slecht, moeilijk inslapen en na een paar uur alweer aan het woelen en veel wakker worden. Dan kan je niet anders dan uit je bed komen. Mijn spulletjes voor in het ziekenhuis liggen nog niet klaar, t is zoals op reis vertrekken, liever wat op het laatste moment, dan ben ik heel geconcentreerd en heb de minste kans om iets te vergeten. Moet ook nog mijn ziekenhuisopname papieren invullen. Vanavond nog eens chinees gaan eten, en dan is het gedaan met veel eten. Aan de ene kant doet dat wel raar die gedachte, aan de andere kant voel ik al een opluchting dat ik het niet meer ga kunnen. En verlang ik echt naar dat gewichtsverlies. In de topics op het forum ben ik er nu al een paar tegengekomen die al enkele jaren geopereerd zijn, en terug gewicht bijkrijgen ! De maag kan dus nog altijd uitzetten tenzij er een fobiring bij geplaatst wordt, maar dat gebeurt bij mij niet. Vooral van snoepen worden ze terug zwaarder. Het zal dus een leven lang opletten zijn. Snoepen kan wel eens, maar vooral gezond eten is een must. Sommigen komen zelfs meer dan 15 kg bij, ik word er niet goed van als ik eraan denk. Zover laat ik het NOOIT meer komen. Je maag past zich automatisch aan na een tijd, dat betekent dat als je niet oplet met je porties, je uiteindelijk steeds meer kan gaan eten met alle gevolgen vandien. Natuurlijk kan je nooit meer bijkomen wat je ooit verloren was, maar toch.... een gbp is een hulpmiddel en geen wondermiddel ! Ik hoop dat ik de juiste beslissing heb genomen maar mijn gevoel zegt toch van wel. Het enige waar ik oprecht bang van ben, is dat mijn hersenen niet gaan meewillen. Dat al die goestingskes tot frustratie zouden leiden. T is dus nog altijd een sprong in t duister, en daarvan ben ik nooit op mijn gemak. K zal dus moeten afwachten hoe het met me zal gaan na de operatie. De laatste week was ik ook precies geobsedeerd van voedsel. K had echt nood om van vanalles nog eens te proeven, precies of mijn leven is voorbij na de gbp... En enorme zin om te roken ! Donderdagavond heb ik één trek aan een sigaret genomen en Kiki ook. Maar het had (gelukkig) niet het beoogde effect integendeel. De rook brandde in mijn longen, ik kreeg een echt vieze smaak en werd er misselijk van. Dus die obsessie om een sigaret te roken is nu ook voorbij. Alhoewel ik voel dat mijn lichaam nog steeds naar nicotine verlangt. T zal zijn zoals de rookstopcoach zegt : een dubbel zo lange afbouwperiode heb ik nodig. K moet er echt volledig vanaf geraken. K ben toch goed bezig vind ik van mezelf. Door die ene trek heb ik dan nog s nachts liggen hoesten bah bah bah. K voel me zoveel beter als ik niet rook. Jammer van dat ene trekje maar misschien ook wel goed. Nu weet ik hoe het voelt als ik weer zou beginnen roken en k heb daar wel geen zin in. Zo, k ga hier voorlopig afsluiten, mss keer ik hier wel nooit meer terug.... bah k moet de negatieve gedachten even kunnen uitbannen... dringend tijd om iets concreet te gaan doen zodat ik niet teveel kan piekeren.
Oudejaar is mega meegevallen. In het begin was het wat aftasten en afwachten, maar dan kwamen de gesprekken gemakkelijk op gang. Onze hapjes, gourmet en dessert werden gesmaakt. Om 3u was iedereen de deur uit en ging t ventje ook slapen. Ik heb met kiki nog opgezeten tot na 5u. K had ineens de behoefte om eens diepzinnig te praten, met kiki kan dat. Terwijl ze met haar voetjes aan de chauffage zat, kreeg ik al pratende het gevoel dat er een grote emmer geleegd werd. Ik kan gemakkelijk over vanalles praten, maar zeer slecht over het diepere in mezelf. T heeft dus wel deugd gedaan. En Kiki kan dat begrijpen, we zitten op dezelfde golflengte. Voor zover ik me kan herinneren, is dit dan ook de eerste keer in gans mijn leven, dat ik op dat niveau gepraat heb. Want ik heb ook nog nooit iemand gekend waarmee ik dat kan doen, of die ik voldoende vertrouw en die ik een blik gun achter de schermen. Bij deze, ik hoop dat Kiki en ik nog lang elkaar zo mogen kennen. Van de rest van de nacht kon ik niet slapen, ik was doodmoe maar geraakte niet in slaap. Dus dan maar beneden in de zetel de nacht doorgestoken. Tegen dat ik eindelijk wat indommelde, kwam t ventje alweer naar beneden, dus dan maar koffie gedronken en ontbeten. Die dag mochten we gaan nieuwjaren bij papa. De ouders van t ventje waren ook mee. Opnieuw gourmet gegeten, t was best gezellig. 's Avonds gelijk een blok in slaap gevallen, amai ik was doodop. Eigenlijk mag ik me zo geen uitschieters permiteren. Vrijdag gedurende de dag almaar bij geslapen. Na het weekend kwam de realiteit, de feesten voorbij, ventje weer gaan werken, en de realiteit van de operatie die dichter komt. De maandag zelf had ik nog niet veel tijd om er bij stil te staan, ik werd s morgens alweer verwacht in het UZ. De diagnose van CVS is nu definitief gesteld. Er wordt mij een revalidatie voorgeschreven die een jaar kan duren. Leren omgaan met cvs, een andere manier van leven aanleren, je eigen grenzen leren verleggen en kennen,..... Echter, ik ga ook nog een psychiatrische screening moeten doen. Blijkt dat ik met verschillende traumata zit, waaronder een paar ernstig die zich vertalen in angststoornissen, het zich terugtrekken, ..... Traumata van uit de jeugd, waaronder een grote verlatingsangst. K moet mij van de therapeut dringend afstandelijk houden van mensen die negatief doen, die mij blijvend bekritiseren, veroordelend te werk gaan, en hun paraplu opendoen als het over deze problematieken gaat. Maar ook dit gaat onder therapie moeten gebeuren omdat ik het blijkbaar nog altijd niet inzie, nog niet genoeg in de hoek van de slagen gevallen ben... Daardoor is er bij mij ook een steeds onderliggende depressie aanwezig, waardoor afbouw van medicatie absoluut onmogelijk is. Deze weg zal nog de meest moeilijke worden vermoed ik. CVS krijg je dus door verschillende oorzaken, de fysische triggers zijn zeker aanwezig maar dus ook psychische. Het gevoel dat je ineens knapt, zoals gebeurde enkele jaren geleden, is een veel voorkomend fenomeen bij het ontstaan of doorzetten van cvs. Ondertussen bij de adviseur geweest die het probleem erkende. Ik sta nu voor een hele tijd op ziekte. Hij vond het idee van een gastric bypass zeer goed, zoals ook mijn internist in het Uz en mijn huisdokter. T is dringend zelfs. De adviseur zei me wel dat je de ziekte kan stabiliseren waardoor je toch min of meer normaal functioneert in het leven. Hij laat me gerust zolang ik voldoende inspanningen doe om mijn ziekte te verbeteren en/of te stabiliseren. Nadien kan uitgewerkt worden voor hoeveel percentage ik werkbekwaam ben. Dat kan vb 20% zijn of meer of minder. Zo wordt je stilaan terug geïntegreerd in de maatschappij. Ook vrijwilligerswerk komt in aanmerking. En tot dan, kan ik terecht in het sociale vangnet. Eindelijk krijg ik de tijd om eens te proberen op mijn effen te komen. Nu zijn we alweer maandag, en mijn zenuwen voor de gbp nemen echt toe. Niet dat ik erover twijfel, zeker niet maar het is toch een operatie en wat erna komt is voor mij ook nog onbekend gezien iedere persoon anders reageert. T zou wel kunnen dat ik door mijn medicatie moeilijker ga afvallen, maar daar kunnen we nog een mouw aanpassen. Ik heb het gevoel dat ik van iedereen nog eens afscheid moet nemen deze week. En ook van bepaalde voeding nog eens wil proeven... maar als ik kijk in de etalages van de winkels, naar kleren waar ik nu nog niet inkan, maar binnen een jaar waarschijnlijk wel... ja dan twijfel ik niet meer. We gaan ervoor.
