Ik ben Katrien, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Katarina.
Ik ben een vrouw en woon in Eeklo (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/10/1970 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: gastronomie, psychologie, dieren, lezen, vrienden, familie, zwemmen.
Deze blog wordt als dagboek gebruikt
Zo, het is al een hele tijd geleden dat ik nog eens kwam schrijven. Er is het één en ander voorgevallen waardoor ik mijn blogadres veranderd heb, en ik had ook niet echt de motivatie om te schrijven. Zelfs nu kost het me nog moeite. Allereerst heb ik grote ruzie gehad met papa, wat volledig zijn fout was. Omdat ik een paar rozijntjes bij de pudding wilde maakte hij een scene. En ik moet leren neen zeggen, en ik ga nooit voldoende afvallen, en de operatie was voor niets geweest, enfin een hele boel. K ben het dan maar afgestapt. Ondertussen zijn we al weer in gesprekstermen, maar ik ben het nog niet vergeten. Van mijn blog is hij nu wel afgesloten. Sedert die ruzie ben ik ook weer beginnen roken. T werd me teveel. Dieeten en dan nog stoppen met roken... ik heb me een hele week opgefret van de zenuwen van die ruzie en sedertdien ben ik ook vreselijk moe. Vorige week en nu ook nog, staat mijn bloed veel te laag. Op een gegeven moment stond hij 8/5, nu alweer 10/6 maar dat is nog te laag. Volgens de dokter komt dat door de aanpassing van mijn lichaam op veel minder calorieën en is er eigenlijk niet veel aan te doen. Erop kreeg ik nog eens griep die hem op de luchtwegen gezet heeft, dus neem ik ook nog eens antibiotica. Sedert vandaag voel ik dat mijn maag en darmen niet echt in orde zijn. Vitaminen neem ik nu ook, gisteren weer heel de dag geslapen, ik voel me als een vod. Dat kan zo niet langer. Mijn gewicht was even gestabiliseerd, t wou er niet meer af en ik bleef hangen rond de 98 kg. Nu weeg ik er alweer 96. Maar ik moet echt serieus op mijn voeding letten ! Ik zou wel eens willen gaan eten, maar aan de andere kant word ik zenuwachtig van dat bord eten waar ik met moeite iets van ga kunnen eten. Dat komt door de opvoeding van altijd je bord te moeten leegeten. Ik kijk ook regelmatig op het forum en dan word ik een beetje gedemotiveerd van de anderen hun weegschaaltje te zien. Die gaan als tgv's. En ik val amper 1 kilo af per week. Natuurlijk heb ik bijzonder weinig beweging doordat ik me zo moe voel. Ik lig meer neer dan dat ik iets doe. Maar toch, het werkt deprimerend. Alhoewel 1 kg per week niet slecht is. Mocht ik meer bewegen, ga ik ook meer honger hebben en meer eten, dus t zal overeen uitkomen zeker ongeveer ? Ik ben opgestaan om 6u en ik voel me alweer moe worden. T is godgeklaagd. K zou wel eens iets willen doen vandaag maar wat hé. Ne keer buitenkomen, voorzichtig dan, dat ik niet nog een klets bijvang. K weet het niet.
Vanaf dat ik thuis kwam, begon alles nogal snel te beteren. Alle dagen werd mijn buikpijn wat minder. Ik kon in mijn bed veel beter slapen dan in het ziekenhuisbed. Slapen deed ik nog enorm veel de eerste dagen. Overdag in mijn bed, even opstaan en dan gewoon weer heel de nacht doorslapen in mijn bed. Ik was ondertussen ook al 5kg kwijt na de operatie. Na het overdadig slapen, begon ik wat gefrustreerd te geraken van binnen de vier muren te zitten. Voor eten moest ik ook niet zorgen, schoonmama maakte soep, gemixt middageten, pudding. Ik werd verwend. De donderdag van de tweede week ben ik dan met zusje naar Ikea geweest in de namiddag. T was een fijne namiddag en ik vond ook eindelijk eens alles onder één dak wat ik nog nodig had. s Avonds had ik wel het gevoel me wat geforceerd te hebben, maar ik was ook ongelooflijk opgelucht eens weg te zijn geweest. Vrijdag kwamen Domi en Evy om hun nieuwe puppy te tonen, en met dat Filou nog niet thuis was, kon dat gemakkelijk. Ondertussen was ik al regelmatig van t ventje zijn eten aan het proeven ipv enkel mijn gemixte portie. Knabbelen deed deugd, enkel die papjes begonnen me serieus tegen te steken. En het ging, maar wel in mini mini porties en langdurig knabbelen. Zaterdag gingen we in de namiddag onze Filou halen. Toen hij thuiskwam wist hij eerst niet hoe hij het had en was nogal onrustig. Zaterdagavond was er een bijeenkomst van de oud studentenvereniging van t ventje. Een eetfestijn in de Goljer, een selfcooking restaurant. Ik ben toch meegeweest, in de eerste instantie voor een kom soep. Maar daar aangekomen hadden ze een voorgerecht "de hakketak". Je kon zelf je portie samenstellen met verschillende soorten vlees en groenten, dan werd dat gebakken op een hete plaat en "gehakketakt". Dus al goed fijn gemaakt. Zo één bordje heb ik deels opgekregen en dan was het eetfestijn al voorbij. Maar het gaf niet, ik was voldaan. En superblij dat ik het aangekunnen had. Ik dronk mijn eerste glas cola light, wat hielp bij het verteren. Nu drink ik alle dagen na mijn hoofdmaaltijd één glas cola light. Wat een verwennerij. Op zondag hielden we een rustdag en aten kippeworst met appelmoes en aardappelen. Eén klein kippeworstje kreeg ik op en ineens had ik genoeg, en genoeg is genoeg, je moet niet proberen nog meer te eten of je wordt ziek. Van brood wordt ik een beetje ziek, het gaat niet goed door, zelfs niet geroosterd. Uiteindelijk kan ik al veel eten zo kort op de operatie, dus ik mag zeker niet klagen. Ondertussen was Filou ook weer wat aangepast en kwam weer knuffelen, t was weer vergeten en vergeven... Ik ben nu al twee weken en half post op. Enkel mijn stoelgang is nog niet dat. Maar daar heb ik iets voor gekregen van de huisdokter. Sedert gisteren kan ik ook een appelsien uitbijten zonder volledig op te eten, en dat helpt ook om naar het toilet te gaan. Ben gisteren ook nog even naar meme geweest met Filou mee maar dat was een verkeerde beslissing. Hij trekt zo hard dat ik er pijn van had en ik kon hem niet tegenhouden. K was blij dat ik weer thuis was. Ik kan nog niet echt met hem wandelen. Mijn littekens zijn niet van de mooiste volgens de huisdokter. Ze hebben precies vlug alles dichtgenaaid, maar het is nog vroeg natuurlijk. Ondertussen hou ik met argusogen de weegschaal in de gaten, bang dat ik niet of onvoldoende ga afvallen. Het gaat zeer traag, anderen vliegen pijlsnel naar beneden maar bij mij gaat het per 100 grammekes. Nu, als ik vroeger op dieet was, ging ik ook traag maar gestaag naar beneden. Ik vermoed dat ik zo'n type ben. T geeft niet, zolang ik maar blijf afvallen is het goed. Ik drink nu ook meer, kan meer ineens drinken. Regelmatig een groot glas water drinken, want ik dronk te weinig zoals vroeger weer. Gisterenavond hebben we zeetong met puree gegeten. Dat was ook heerlijk. Ik kon net één middelmatige tong op en had alweer genoeg. T heeft serieus gesmaakt. Morgenavond gaan we op bezoek bij een vriendin van mij die pas gescheiden is. Zaterdag boodschappendag en zondag naar papa gaan eten. Jipie, moet ik er zelf niet voor zorgen, mag ik de voetjes onder tafel gaan steken. Ik zou eens frietjes willen proberen dit weekend en ook eens sla. We zullen zien wat dat geeft.
Zo, ik ben er eindelijk aan toe om even een verslagje te schrijven over de operatie zelf en zijn verloop nadien. We zijn nu al één week en een half verder. Niet te geloven, vorige week maandag was het dan eindelijk zover. Om 7u werd ik reeds afgeroepen om me in te schrijven aan de opname. Dat ging zeer vlot, op het 10e verdiep was mijn kamer nummer 1051, maar die was nog niet klaar, dus even wachten in de wachtkamer achteraan de gang. T ventje en zusje hielden me goed bezig, en ik was nogal opgewekt, zag het helemaal zitten. Ondertussen kwamen er nog twee mensen toe die ook geopereerd werden door Dr Dillemans die dag. Eén ervan zit ook regelmatig op het forum en herkende ik ook daarvan. Tot tegen 9u zaten we daar te kletsen, vragen te stellen en antwoorden te geven. Om 9u was het dan plots zover, ik mocht onmiddellijk naar de kamer, operatiehemdje aantrekken, flubit kousen ook, en in mijn bed kruipen. K lag er amper in of ze kwamen me halen, t was toen 9.10u. Ze reden me naar de lift die net aan mijn kamer lag, het afscheid kwam snel en was nogal emotioneel, ik zag ze zwaaien in de spiegel van de lift en mijn hart bonkte nu toch echt uit mijn lijf. Beneden aangekomen, mocht ik verkruipen op een soort operatietafel en werd ik naar de voorbereiding gereden. Op mijn vinger werd een klem gezet om de zuurstofsaturatie in het bloed te meten en mijn hartslag op dat moment. Een infuus kreeg ik ook toegediend met daarin een kalmeermiddeltje. Dr Dillemans liep over en weer te telefoneren, kwam even dichter en stak een duim omhoog. Het volgende moment kreeg ik zuurstof en werd de verdoving via de baxter toegediend. Om 13.40u werd ik even wakker op recovery. Het eerste dat ik zei was "pijn", en ik vroeg of ik geopereerd was. Natuurlijk, zei een botterik, anders zou je toch geen pijn voelen hé madam. Uiteindelijk brachten ze me naar mijn kamer, terwijl ze hun beklag deden over "de botterik", die was dus niet alleen zo tegen mij. Ik wou nog iets inbrengen in het gesprek maar geraakte precies niet door die dikke wollen laag waar ik me in bevond. In een oogopslag zag ik t ventje en zusje in de kamer. Ik probeerde me wakker te houden en te babbelen maar het lukte me niet. Ik viel gewoon weer weg in dromenland. Wel lag ik te gloeien en t ventje heeft een koud washandje op mijn voorhoofd gelegd. Koorts had ik nochthans niet. Waarschijnlijk een reactie op de verdoving. Rond 17u vroeg ik t ventje om toch maar naar huis te gaan, t had geen zin, ik werd gewoon niet wakker en sliep heel de nacht door, met tussenpozen gewekt door de verpleging die bloeddruk, koorts en baxter controleerden. Heel de nacht bleef ik ook aan de zuurstof liggen wat me enorm deugd deed. Ik moest ook op de bedpan s nachts, dat was toch even een knopje omdraaien om al liggend naar het toilet te gaan. Bij mij hadden ze geen blaassonde gestoken. Ik lag ook alleen op een kamer van twee. De volgende morgen kwam dr Dillemans met zijn twee assistenten even binnen en buiten gevlogen om te zeggen dat alles goed verlopen was, alleen was mijn lever wel zodanig vervet dat ze wat moeilijkheden hadden gehad om bij alles goed te geraken. Het was nu een wat vervelende dag zei hij omdat je nog niet mag drinken en eten. Ik gebruikte dan ook veel de Evian spuitbus om mijn mond wat vochtig te maken. De verpleger hielp me uit bed om me te wassen. Amai dat deed serieus zeer. Ik waste me zelfstandig en de verpleger verfriste mijn rug, dat deed deugd. Rond 10u kwam er een dame in de kamer voor een dagopname maar uiteindelijk is die ook de nacht gebleven omdat haar resultaten niet bevredigend waren. Maar ze was heel rustig en stil, ik ondervond bijna niet dat ze er was. Om 14u kreeg ik al bezoek van Christine en papa, ik had nog veel pijn, had al even op de gang gelopen met mijn baxter maar was toch nog heel moe. Rond 16u kwam zusje met een boeketje aanzetten en even na 17u was het ventje ook present. s Avonds nog bezoek van de ouders van t ventje en Kiki. T was druk en om 20u ging iedereen uiteindelijk weg. Ik sliep heel de nacht, met tussenpozen wakker door krampen van steeds dezelfde houding aan te nemen. Op woensdag mocht ik eindelijk beginnen drinken, in het begin durfde ik niet goed, maar al snel durfde ik een paar slokjes na elkaar nemen. De baxter en de drain werden ook verwijderd en ik kreeg Dafalgan smelttabletten tegen de pijn. Ik ging mijn lotgenootje bezoeken voor een babbel en we kenden hetzelfde ziekteverloop dus dat was geruststellend. In de namiddag kwam papa nog even langs en dan Dominique en Evy. Terwijl zij er waren, kreeg ik een magere yoghurt zonder suiker. Bah, ik vond het niet te eten, maar heb er toch een beetje van gegeten want honger had ik wel. Nadien kwam zusje nog met meme langs, die op haar gemak in de rolstoel zat. Ze was heel blij om me te zien. Ik zat soms even naast mijn bed in de stoel en dan weer in bed. Later op de avond kwam t ventje en zijn ouders ook nog langs. Tekort aan bezoek heb ik zeker niet gehad, leuk maar vermoeiend. Ik wou eigenlijk al naar huis op woensdag maar dat mocht niet. Toen de laatste nacht inging, kreeg ik het even te kwaad, even uitgehuild op t ventje zijn schouder. Zo bang dat ik niet de juiste beslissing genomen had. S nachts kreeg ik ook even een angstaanval toen ik wakker werd. Maar snel verder geslapen. Dat kan komen door de verdoving, en raar dromen dat ik deed, maar ja dat is ook niets nieuws. Donderdagmorgen kreeg ik mijn eerste ontbijt nadat ik me gewassen had. Twee beschuiten met konfituur heb ik verorberd met een half tas koffie. Het yoghurtje was er nog teveel aan. Ik stond te popelen om naar huis te mogen. Dr Dillemans zijn assistent kwam even langs om te zeggen dat ik wel degelijk naar huis mocht en liefst vóór 14u omdat ze anders nog een volledige ligdag aanrekenden. Dus papa opgetrommeld om me te komen halen na het middagmaal. Ik had nu ook een nieuwe kamergenote die een buikwandcorrectie ging laten doen. Maar ze was niet veel van zegs, ze werkte een beetje op mijn zenuwen feitelijk. Ik liep almaar op de gang en ging met lotgenootje bij de liften gaan zitten, t was daar een stuk koeler. Maar we vlogen terug naar onze kamer van de verpleging. Me uiteindelijk aangekleed en mijn middagmaal genuttigd. Ik moest bijna lachen, er lagen 3 kleine bolletjes op mijn bord, een pureebolletje, een wortelbolletje en een visbolletje. En toch kreeg ik het nog niet allemaal op. Ongelooflijk. Eindelijk was het dan zover, ik kon vertrekken naar huis. De rit viel goed mee, soms eens pijn bij een bult of een put in de baan, maar t kon me niet schelen, zolang ik maar thuis was. T ventje was al thuis aan het wachten. Direct een rozenbottelthee gedronken die me echt smaakte. En me dan geïnstalleerd in mijn eigen zetel, al vlug viel ik in slaap. S avonds zat ik al om 20u in mijn bed, kon me gewoon niet wakker houden. Heerlijk geslapen in mijn eigen bedje. Ik kon ook al slapen op mijn rechterkant wat een welkome afwisseling was. Schoonmama kwam me elke dag soep, gepureerd eten en pudding brengen, en gaf me ook een spuit tegen het flubit. Ik was zeer blij want de eerste dagen is het echt moeilijk om voor jezelf te zorgen. Ik sliep overdag ook nog in mijn bed en s avonds was ik al snel uitgeteld. Toch ging het alle dagen beter met de pijn, en voelde ik mezelf verbeteren. Toen ik me woog, was ik in het totaal 5,4 kg kwijt tijdens mijn hospitalisatie. Mijn afvalrace is dus ook ingezet.
Hier kom ik dan nog eens een laatste keer voor mijn operatie. Maandag ben ik de eerste, daarvoor ben ik wel opgelucht want mannekes ik heb zenuwen ! Deze namiddag gaan we eerst Filoutje wegbrengen naar Wallonië, ik hoop echt dat hij daar goed gaat zitten. K zie het alweer niet meer zitten om hem weg te doen. K ontzie het steeds meer en meer om hem weg te doen in het algemeen. Gisteren is hij ook heel de dag meegeweest en hebben we drie wandelingskes gemaakt met zijn tweetjes. T is toch zo'n lieve schat. Gisterenavond heb ik hem nog eens uitgebreid geknuffeld, hij liet het zich zeer welgevallen. Vanaf dat ik me weer wat beter voel, ga ik hem terug halen hoor. Mijn kleine schat, kan hem zo moeilijk missen. Lap, tis beginnen regenen, om je te ontzien in zo'n weer die afstand rijden. Maar t is voor t beste. Ik ga straks nog wat strijken, t ventje is toch aan het werk, kwestie om mijn gedachten wat te verzetten. Ik slaap natuurlijk al heel de week bar slecht, moeilijk inslapen en na een paar uur alweer aan het woelen en veel wakker worden. Dan kan je niet anders dan uit je bed komen. Mijn spulletjes voor in het ziekenhuis liggen nog niet klaar, t is zoals op reis vertrekken, liever wat op het laatste moment, dan ben ik heel geconcentreerd en heb de minste kans om iets te vergeten. Moet ook nog mijn ziekenhuisopname papieren invullen. Vanavond nog eens chinees gaan eten, en dan is het gedaan met veel eten. Aan de ene kant doet dat wel raar die gedachte, aan de andere kant voel ik al een opluchting dat ik het niet meer ga kunnen. En verlang ik echt naar dat gewichtsverlies. In de topics op het forum ben ik er nu al een paar tegengekomen die al enkele jaren geopereerd zijn, en terug gewicht bijkrijgen ! De maag kan dus nog altijd uitzetten tenzij er een fobiring bij geplaatst wordt, maar dat gebeurt bij mij niet. Vooral van snoepen worden ze terug zwaarder. Het zal dus een leven lang opletten zijn. Snoepen kan wel eens, maar vooral gezond eten is een must. Sommigen komen zelfs meer dan 15 kg bij, ik word er niet goed van als ik eraan denk. Zover laat ik het NOOIT meer komen. Je maag past zich automatisch aan na een tijd, dat betekent dat als je niet oplet met je porties, je uiteindelijk steeds meer kan gaan eten met alle gevolgen vandien. Natuurlijk kan je nooit meer bijkomen wat je ooit verloren was, maar toch.... een gbp is een hulpmiddel en geen wondermiddel ! Ik hoop dat ik de juiste beslissing heb genomen maar mijn gevoel zegt toch van wel. Het enige waar ik oprecht bang van ben, is dat mijn hersenen niet gaan meewillen. Dat al die goestingskes tot frustratie zouden leiden. T is dus nog altijd een sprong in t duister, en daarvan ben ik nooit op mijn gemak. K zal dus moeten afwachten hoe het met me zal gaan na de operatie. De laatste week was ik ook precies geobsedeerd van voedsel. K had echt nood om van vanalles nog eens te proeven, precies of mijn leven is voorbij na de gbp... En enorme zin om te roken ! Donderdagavond heb ik één trek aan een sigaret genomen en Kiki ook. Maar het had (gelukkig) niet het beoogde effect integendeel. De rook brandde in mijn longen, ik kreeg een echt vieze smaak en werd er misselijk van. Dus die obsessie om een sigaret te roken is nu ook voorbij. Alhoewel ik voel dat mijn lichaam nog steeds naar nicotine verlangt. T zal zijn zoals de rookstopcoach zegt : een dubbel zo lange afbouwperiode heb ik nodig. K moet er echt volledig vanaf geraken. K ben toch goed bezig vind ik van mezelf. Door die ene trek heb ik dan nog s nachts liggen hoesten bah bah bah. K voel me zoveel beter als ik niet rook. Jammer van dat ene trekje maar misschien ook wel goed. Nu weet ik hoe het voelt als ik weer zou beginnen roken en k heb daar wel geen zin in. Zo, k ga hier voorlopig afsluiten, mss keer ik hier wel nooit meer terug.... bah k moet de negatieve gedachten even kunnen uitbannen... dringend tijd om iets concreet te gaan doen zodat ik niet teveel kan piekeren.
Oudejaar is mega meegevallen. In het begin was het wat aftasten en afwachten, maar dan kwamen de gesprekken gemakkelijk op gang. Onze hapjes, gourmet en dessert werden gesmaakt. Om 3u was iedereen de deur uit en ging t ventje ook slapen. Ik heb met kiki nog opgezeten tot na 5u. K had ineens de behoefte om eens diepzinnig te praten, met kiki kan dat. Terwijl ze met haar voetjes aan de chauffage zat, kreeg ik al pratende het gevoel dat er een grote emmer geleegd werd. Ik kan gemakkelijk over vanalles praten, maar zeer slecht over het diepere in mezelf. T heeft dus wel deugd gedaan. En Kiki kan dat begrijpen, we zitten op dezelfde golflengte. Voor zover ik me kan herinneren, is dit dan ook de eerste keer in gans mijn leven, dat ik op dat niveau gepraat heb. Want ik heb ook nog nooit iemand gekend waarmee ik dat kan doen, of die ik voldoende vertrouw en die ik een blik gun achter de schermen. Bij deze, ik hoop dat Kiki en ik nog lang elkaar zo mogen kennen. Van de rest van de nacht kon ik niet slapen, ik was doodmoe maar geraakte niet in slaap. Dus dan maar beneden in de zetel de nacht doorgestoken. Tegen dat ik eindelijk wat indommelde, kwam t ventje alweer naar beneden, dus dan maar koffie gedronken en ontbeten. Die dag mochten we gaan nieuwjaren bij papa. De ouders van t ventje waren ook mee. Opnieuw gourmet gegeten, t was best gezellig. 's Avonds gelijk een blok in slaap gevallen, amai ik was doodop. Eigenlijk mag ik me zo geen uitschieters permiteren. Vrijdag gedurende de dag almaar bij geslapen. Na het weekend kwam de realiteit, de feesten voorbij, ventje weer gaan werken, en de realiteit van de operatie die dichter komt. De maandag zelf had ik nog niet veel tijd om er bij stil te staan, ik werd s morgens alweer verwacht in het UZ. De diagnose van CVS is nu definitief gesteld. Er wordt mij een revalidatie voorgeschreven die een jaar kan duren. Leren omgaan met cvs, een andere manier van leven aanleren, je eigen grenzen leren verleggen en kennen,..... Echter, ik ga ook nog een psychiatrische screening moeten doen. Blijkt dat ik met verschillende traumata zit, waaronder een paar ernstig die zich vertalen in angststoornissen, het zich terugtrekken, ..... Traumata van uit de jeugd, waaronder een grote verlatingsangst. K moet mij van de therapeut dringend afstandelijk houden van mensen die negatief doen, die mij blijvend bekritiseren, veroordelend te werk gaan, en hun paraplu opendoen als het over deze problematieken gaat. Maar ook dit gaat onder therapie moeten gebeuren omdat ik het blijkbaar nog altijd niet inzie, nog niet genoeg in de hoek van de slagen gevallen ben... Daardoor is er bij mij ook een steeds onderliggende depressie aanwezig, waardoor afbouw van medicatie absoluut onmogelijk is. Deze weg zal nog de meest moeilijke worden vermoed ik. CVS krijg je dus door verschillende oorzaken, de fysische triggers zijn zeker aanwezig maar dus ook psychische. Het gevoel dat je ineens knapt, zoals gebeurde enkele jaren geleden, is een veel voorkomend fenomeen bij het ontstaan of doorzetten van cvs. Ondertussen bij de adviseur geweest die het probleem erkende. Ik sta nu voor een hele tijd op ziekte. Hij vond het idee van een gastric bypass zeer goed, zoals ook mijn internist in het Uz en mijn huisdokter. T is dringend zelfs. De adviseur zei me wel dat je de ziekte kan stabiliseren waardoor je toch min of meer normaal functioneert in het leven. Hij laat me gerust zolang ik voldoende inspanningen doe om mijn ziekte te verbeteren en/of te stabiliseren. Nadien kan uitgewerkt worden voor hoeveel percentage ik werkbekwaam ben. Dat kan vb 20% zijn of meer of minder. Zo wordt je stilaan terug geïntegreerd in de maatschappij. Ook vrijwilligerswerk komt in aanmerking. En tot dan, kan ik terecht in het sociale vangnet. Eindelijk krijg ik de tijd om eens te proberen op mijn effen te komen. Nu zijn we alweer maandag, en mijn zenuwen voor de gbp nemen echt toe. Niet dat ik erover twijfel, zeker niet maar het is toch een operatie en wat erna komt is voor mij ook nog onbekend gezien iedere persoon anders reageert. T zou wel kunnen dat ik door mijn medicatie moeilijker ga afvallen, maar daar kunnen we nog een mouw aanpassen. Ik heb het gevoel dat ik van iedereen nog eens afscheid moet nemen deze week. En ook van bepaalde voeding nog eens wil proeven... maar als ik kijk in de etalages van de winkels, naar kleren waar ik nu nog niet inkan, maar binnen een jaar waarschijnlijk wel... ja dan twijfel ik niet meer. We gaan ervoor.
Gisteren was het weer zover. Naar het AZ St-Jan voor een gastroscopie en nadien afspraak met de chirurg. 's Morgens begon het al goed, k was nog maar op en ik begon al te walgen en over te geven van de zenuwen voor de gastroscopie. Onderweg naar Brugge, megadorst maar niet gedronken. Om 08.45u was het al aan mij. Toen de verpleger me zag binnenkomen zei hij al meteen dat ik best een kalmerend spuitje zou krijgen. K zag het echt niet zitten dat onderzoek. Uiteindelijk spuitje gekregen rechtstreeks in de ader, ik draaide meteen weg maar kwam al snel weer bij. ik was zo nerveus dat ik de verdoving overwon. Dan het onderzoek, walgen dat ik deed. "Mevrouw, rustig blijven, niet slikken, kalm ademhalen... k deed hard mijn best maar soms werd het me toch teveel en slikte ik toch waardoor ik nog meer ging walgen... Nadien nog even bijkomen in een ruimte ernaast, k mocht wat slapen maar dat ging niet. Dan doorgegaan naar het vijfde verdiep, opgelucht maar met bloedrode ogen, k zag eruit ! Eerst nog eens bij de dieetiste, k weeg nu 108 ! en heb een bmi van 40,3. De eetregels meegekregen voor na de operatie. Nadien even bij de assistent van de chirurg die me de meest voorkomende complicaties uitlegde. Eindelijk kwam Dr Dillemans, en die was super vriendelijk, ons helemaal gerustgesteld. Hij zei ook dat het dringend begon te worden voor mij de operatie. De suiker in mijn bloed was weer gestegen, en ik kan ieder moment diabetes krijgen. Mijn engeltje, zei hij, ik zal goed voor je zorgen, je moet niet bang zijn. En je moraal zal er ook op verbeteren. Mijn gal wil hij niet uithalen omdat er geen galstenen zijn. Kan me dus nog ooit verwachten aan een tweede operatie. Aan de receptie de opname in orde gebracht. En dan opgelucht en blij naar huis. 't Staat nu allemaal vast. Op 19/01/09 word ik verwacht om 7u om me aan te melden nuchter. Ik heb een kamer van twee gekozen, t is misschien wel beter om niet helemaal alleen te liggen. Vanavond is het oudejaar. We zijn in het totaal met zijn zevenen, die elkaar eigenlijk niet kennen. Hopelijk hebben we een leuke (en niet té late) avond.
Zo, hier ben ik dan eindelijk terug. De laatste weken voel ik me nogal futloos en erg moe. Mijn bloeddruk is ook te laag, vanmorgen stond hij 9 op 6. K voel het duidelijk, k heb ook hoofdpijn. Ik loop erg emotioneel, k moet niet veel hebben of ik ben al over mijn toeren. Volgens de tabakstoplijn heeft dat allemaal te maken met afkicken van de sigaret, vooral mensen die sowieso al gevoeliger zijn, hebben daar meer last van. Dus nog even doorbijten, na een maand zou dit toch sterk moeten verbeteren. Ik heb al een paar situaties goed doorstaan. Maandag was ik bij twee vriendinnen die roken en ben er heel de namiddag geweest zonder een sigaret aan te raken, en gisteren avond (donderdag) zat ik op café met een paar rokers, maar k heb er geen aangestoken. Er was een man bij die ook gestopt was en die heeft er toch drie gerookt, maar ik wil echt niet weeeer opnieuw beginnen met roken en stoppen en roken en.... T gaat wel niet altijd even gemakkelijk maar momenteel gaat het toch, dus volhouden. In het totaal ben ik nu volledig rookvrij sedert 3 december dat is dus vandaag mijn 16e dag, niet slecht al zeg ik het zelf. Maar we zijn er nog lang niet, dat hou ik ook in gedachten. Dag per dag. Het is nu bijna kerstvakantie voor ons beiden. T ventje moet nog morgenvoormiddag werken en dan kan hij eindelijk ook eens uitblazen. Alhoewel onze agenda al weer druk volboekt is. Te druk naar mijn gedacht maar ja, er is ook altijd zoveel te doen hé. Vorig weekend zijn we op zaterdag gaan shoppen voor de kadookes. T ging nog redelijk vlot, we zijn dan nog samen in een tea-room iets gaan drinken. Wat me zo opvalt is dat er zoveel oude mensen in die tea-rooms zitten. T is precies als je niet rookt en daarvoor in een tea-room gaat, dat er geen jonge mensen zijn die dat ook doen. K vraag me af waar ze dan wel zitten. Enfin, voor de rest hebben we een filmavondje gehouden, we hebben een hele mooie film gezien : "the other sister Boleyn", over Anna Boleyn, tweede vrouw van Hendrik VIII van Engeland. Wat een intriges en samenzweringen dat er toen waren aan het hof amai. K zou er liever niet bij geweest zijn in die tijd. Maar we hebben echt genoten van de film. En ik heb de dag nadien nog eens vanalles opgezocht op internet over die periode. Zondag in de namiddag zijn we vrienden gaan bezoeken die hier niet ver van wonen, wel helemaal op de buiten. Wat mooi daar, een eindeloos zicht op de velden, waw daar zou ik me ook direct willen vestigen. Zo rustig ! Ik heb wel zitten compenseren dat ik niet rookte door nogal veel te eten, twee stukken taart, 4 stukken marcepein, ships,... tot ik dan maar een nicotinetabletje nam, dan werd ik precies wat rustiger en kon mijn eetaanval stoppen. Ik mag eigenlijk niet wachten tot ik op mijn tandvlees zit om een tabletje te nemen. T belangrijkste is nog altijd dat ik niet naar de sigaret grijp. Deze week heeft er mij iemand uiteindelijk heel kwaad gekregen, k ben er twee dagen stil van geweest, in mezelf gekeerd en kokend van binnen. Er is mij echt onrecht aangedaan en daar kan ik absoluut niet tegen. Deze persoon heeft dan ook voor immer en altijd gedaan bij mij. Vanaf dat ik er over was, bestaat ze niet langer meer. T ventje geeft me groot gelijk, t was echt wel niet gepast. Toen ik zo kwaad was had ik ook erge moeite met niet te roken, maar toch heb ik het kunnen overwinnen, al heb ik er enkele uren slaap voor gelaten. Ik dacht, dat is die persoon nu toch niet waard, dat je hier naar een sigaret gaat grijpen hé, en nu ben ik zo blij dat ik het niet gedaan heb. Deze week nog bij meme geweest op woensdag, k had ineens behoefte naar een familiegevoel en daar vind ik dat nog altijd. Samen lekker kippetje met krielaardappeltjes en sla gegeten. T was zeer gezellig. K had voor haar kerst en verjaardag een ketting en bijpassende oorbellen gekocht. K heb het wat vroeger gegeven want als ze er niet mee stond of het niet graag zag, mocht ik er nog mee terug gaan. Maar t stond haar heel mooi, tis zo in kleurtjes die ketting en oorbellen en ze fleurt er helemaal mee op. Gelukkig maar. Filoutje was ook mee en was heel braaf en lief. Meme ziet Filou ook graag en vica versa. Morgen gaan we met een groep vrienden naar de Kerstmarkt in Brugge en s avonds ietske eten in t Putje. Zondag alweer een familiefeest, deze keer van moederskant van t ventje. Ik kom hier nog wel verslag uitbrengen. Vanmiddag rusten, k heb vannacht niet goed geslapen. Gedroomd van sigaretten pfff. Gisterennacht droomde ik van grote, zwarte, vliegende monsters waartegen t ventje mij moest beschermen, maar hij was niet rap genoeg en zo'n monster kreeg me te pakken ! Ik dacht dat ik eraan ging maar tot mijn verbazing gaf het mij een kusje en liet het me gaan. Zo bizar weer. T was misschien het rookmonster. Wie weet....
Zondag zijn we zowat 4u bezig geweest om de kerstboom te versieren. En dat was voornamelijk de schuld van de lichtjes. Die zaten in een knoop en tegen dat die ontward was... Maar goed hij staat er. T ventje gaf alles aan en ik versierde de boom. Er zitten nu meer dan 100 lichtjes in, en tis precies een sprookjesboom. Precies zoals ik het graag heb. En in witte tinten, precies zoals het ventje het graag heeft. Nadien hebben we kaarsjes aangestoken en in de avond genoten van het zicht van onze boom, omgeven door zacht kaarslicht. Ik kwam echt helemaal tot rust. Zo gezellig met ons drietjes genieten van ons huisje. Ik ben gewoon vreselijk graag thuis, ook alleen. K heb een hekel aan teveel vaste afspraken, het liefst heb ik niet teveel verplichtingen zodat we "op de bots" eens kunnen weggaan zonder vaste agenda of vaste tijdstippen. Natuurlijk is dat niet altijd mogelijk en van rustige, geplande en gezellige uitstapjes kan ik ook heel erg genieten. Ik kan ook op de voorgrond komen, onder vrienden of zo, mijn eigen persoonlijke mening ventileren en mezelf zijn. Maar altijd even blij als ik de rust van thuis terugvind. En een gigantische hekel om in een groot publiek te moeten vertoeven, een afschuw van veel lawaai of van onzinnige discussies, een afkeer van mensen die denken dat ze het warm water uitgevonden hebben en die je uitdagen om jezelf te verdedigen. Allemaal zo'n verspilde energie. En veel te veel prikkels. Ik hoop in stilte dat ik ooit nog eens vrijwilligerswerk kan doen, een paar uurtjes in de week, het liefst in de sociale sector. Heb ik toch het gevoel nog iets nuttig te doen. Maar weer op een bureau gaan zitten tussen wedijverende collega's met een elleboogmentaliteit, of met veel achterklap en intriges.... steeds moeten presteren voor je baas die je ieder moment kan buitenzetten... Oh nee, laat mij aub gewoon met rust. K heb al genoeg werkervaring achter de rug, k heb geloof ik een record van interims gedaan en andere werken, k heb het eigenlijk allemaal wel gezien nu, en er is niets dat me er nog naar toe drijft, wel verre het tegendeel. K heb het plaatje door. Daarbij door mijn CVS kan ik gewoon niet meer mee presteren. K moet constant bijslapen of rusten en daar zo iedere keer op gewezen worden door dat je faalt is allesbehalve goed voor je zelfbeeld. K ga me erbij moeten neerleggen dat ik maar bepaalde activiteiten kan uitvoeren tussen de rustperiodes door. Ik word ook minder ziek als ik voldoende kan rusten. Ga ik werken, lig ik binnen de kortste keren uitgeput en ziek in mijn bed. Ongelukkig te wezen. Ik ben wel heel sociaal bewogen. Die drang heb ik wel in mij. Ik zag overlaatst iemand in de hydro, die gehandicapte mensen in het zwembad hielp en ze liet drijven in het water. Meteen kreeg ik daar een warm gevoel bij, zoiets zou ik echt heeeel graag doen. Of iets met dieren, het liefst honden. Ik heb me ook de laatste tijd lid gemaakt van verschillende organisaties via mijn facebook. Van WWF, Greanpeace, Organisation against cruelty to animals, Women Rights, enzo... te bekijken op mijn facebook. K voel me altijd maar meer en meer sociaal betrokken. Er is zoveel te doen !!! Als ik daar nu een heel klein deeltje van zou kunnen uitmaken.... Zelfs op reis gaan zegt me niet zoveel dit jaar. We gaan dan ook eens een jaartje overslaan. Ik zou wel nog eens naar Italië willen gaan in de toekomst, al is het alleen maar voor die typische sfeer. Maar we zien wel. Het hoeft niet zo persé. Een ontspanningsweekend hier in Vlaanderen zie ik meer zitten voor het moment. Met het gestopt blijven met roken gaat het goed voor het moment. Deze morgen stond ik op en mijn eerste gedacht was : hèhè ga ik eerst een sigaretje roken en direct erna : maar alléé nee ik ben gestopt. Raar. Aan de ontbijttafel had ik het moeilijk maar ik dacht bij mezelf, nee ik ga niet eentje roken, dan moet ik weer helemaal opnieuw beginnen en daar heb ik geen zin in. En vrijwel meteen verdween die goesting. Als je écht overtuigd bent, ben je die drang meester. Toch een nicotinetabletje in mijn mond gestoken voor de zekerheid en nu heb ik het echt onder controle. Door die tabletjes snoep ik ook veel minder, waarschijnlijk omdat ik minder afkickingsverschijnselen heb. Enfin, ik hoop dat het zo blijft gaan en dat ik er volledig van af geraak.
We zijn nu zondagmiddag en ik heb alweer wat inspiratie om te schrijven. De voorbije week was ik voornamelijk aan het bekomen van het weekend ervoor. K ben zelfs niet op hydrotherapie geweest, zo vermoeid ik was. En ik had ook echt de behoefte om op mijn eentje tot rust te komen. Teveel input gehad tijdens het weekend. Gisteren namiddag zijn t ventje en ik nog wat kerstversiering gaan kopen. Niet zo direct voor aan de boom, daar heb ik al genoeg versiering voor. Maar om mijn keukeneiland te versieren. T is mooi geworden, een grote ijsbeer, een kerststuk, vele kaarsjes, een plateau met versiering en kaarsen op. We hadden ons geriskeerd om ook een klein kerststukje op de salontafel te plaatsen en ja, Filou heeft er de kerstballetjes uitgehaald en kapot gebeten. Verdorie. Dat is nog gevaarlijk voor hem ook die splinters. Alles moet altijd op veilige afstand staan van hem of hij heeft het te pakken en als hij dan alleen gelaten wordt, bijt hij het kapot. En achteraf je kwaad maken heeft toch geen zin, hij denkt dan dat je wil spelen. T is een speciaal karaktertje. Heel lief maar niet graag alleen. En veel aandacht nodig. Dus onze kerstboom komt ook op een tafel en hopelijk blijft hij er van af. K heb ondertussen eens op het forum geïnformeerd wat andere geopereerden deden met hun hond tijdens de herstelperiode van 3 weken. Allemaal hielden ze hun hond bij. Blijkbaar voelen honden aan dat je je niet goed voelt en zijn ze wel meer voorzichtig. In het begin moeten ze zelfs niet echt weten van je omdat je een ziekenhuisgeur draagt. Ik zou hem ook liefst bij me houden, t is ook gezelschap anders zit ik hier helemaal alleen en ik zou hem toch missen. Natuurlijk mag hij in geen geval op mij springen en ik denk niet dat onze Filou veel "aanvoelt", t is meer een spring in t veld. Enfin k ga het proberen en als het echt niet gaat, kunnen we nog naar de kennel maar liefst niet. De laatste keer had hij daar een antiblafband aan tot mijn grote schrik. Zo één die electrische schokken geeft als hij begint te blaffen. Naar het schijnt blaft hij constant als hij daar is. Hier nochtans zelden. T is spijtig dat niemand voor hem kan zorgen in een thuisomgeving. Gisterenavond zijn we met mijn schoonouders naar Holiday on Ice gaan zien in Antwerpen. De auto hebben we buiten Antwerpen geparkeerd en dan met de metro tot aan het Sportpaleis. Op die locatie is Clouseau bezig aan een rij concerten. Wij moesten in de Lotto Arena zijn, er juist naast. Maar mannekes, wat een volk op die metro's !!! K had er natuurlijk weer last van, k voelde mij ingesloten, gelukkig kon ik toch zitten en moest ik niet tussen de massa staan. K had ook geen handtas bij waar ik extra op moest letten. Uiteindelijk geariveerd in de Lotto Arena en naar het spectakel gekeken. Belle Perez was te gast en heeft drie van haar nieuwste liedjes gebracht. T was mooi. Nu ga ik wel een hele tijd niet meer gaan want uiteindelijk komt het toch altijd op hetzelfde neer. Oftewel naar Disney on Ice, dat is meer sprookjesachtig en zie ik wel liever. Mijn schoonouders, die dit nog nooit gezien hadden, waren wel onder de indruk. Tijdens de show kreeg ik maagpijn van de spanning en uiteindelijk begon heel mijn lichaam zeer te doen. In die zaal zitten met al dat volk geeft mij enorme spanning. Op een bepaald moment wou ik echt naar buiten tijdens de opvoering om een sigaret te gaan roken. K heb dat natuurlijk niet gedaan, ben alweer van vrijdag "clean". K heb een nicotinetablet genomen in de plaats en gelukkig werd het binnen de 5 minuten "draaglijker". Maar toch bij het naar buiten komen kreeg ik het weer zo moeilijk, kreeg de drang gisterenavond echt moeilijk onder controle. Ben ook al twee dagen prikkelbaar en heb het gevoel dat alles tegen slaat. Door mijn rookstoptip begin ik te verstaan hoe dat komt :
Denk je als roker of als ex-roker?
Eentje kan toch geen kwaad. Toch wel. Wie gestopt is met roken en toch plots één sigaret rookt, krijgt vaak te maken met het hek is van de dam-effect. Er volgen nog meerdere sigaretten. Fysiologisch ben je geprogrammeerd om méér te roken dan één sigaret en je lichaam zal alles doen om je zover te krijgen. Na die ene sigaret wordt het zeer moeilijk om opnieuw naar niet-roken te gaan. Vooral mentaal is dat een enorme uitdaging. Het is dus veel beter jezelf af te vragen wat je met die ene sigaret wil bereiken ?
Dat is dus de nagel op de kop voor mij. Door toch te beginnen "zeuren" met eentje en dan nog eentje en dan weer stoppen, heb ik het nu voor mezelf nog moeilijker gemaakt. En inderdaad, wat wil ik nu bereiken met die "ene sigaret". In de auto onderweg naar huis neemt de spanning uiteindelijk af pfff. Hier thuis blijven we nog een uurtje op, en tegen dan is het echt te doen om tegen de drang in te gaan. K moet zeggen, die tabletten zijn echt goed, anders zou ik het echt niet volhouden vrees ik. Ik ga nu ook persoonlijk begeleid worden door een psycholoog van de tabakstop. Die belt me dan om de zoveel dagen op om te vragen hoe het gaat, tips te geven, te luisteren (zelfs als het even niet over roken gaat). K heb me hier voor ingeschreven, t is gratis en nog ondersteunender. Enfin, eindconclusie, geeeeeeeeeen sigaret meer aansteken !!! Vandaag gaan we onze kerstboom opzetten samen. Dat is ook de eerste keer, ik doe het al jaren alleen. En ik moet ook moeite doen om die kerstsfeer in gang te steken want eigenlijk heb ik een grote hekel aan die periode. K voel mij dan altijd ongelukkig en ik kan daar echt niets aan doen. Daar zijn volgens mij drie redenen voor. Mijn moeder is weggegaan redelijk tegen de kerstperiode aan in 1983. Dus sedertdien is kerst nooit meer hetzelfde geweest. Ons gezin lag aan diggelen. De tweede reden is hoe ik me gevoeld heb na ik zelf van mijn toenmalige partner ben weggegaan. Die eerste kerst die volgde, liep ik met mijn zus op de kerstmarkt in Brugge, tussen al die mensen en die koppels en ik voelde me zooooooo ongelukkig en zoooooo alleen, dat heeft echt zijn sporen nog eens extra nagelaten. K vroeg me af wat ik daar liep te doen en waarom iedereen eigenlijk zo "gelukkig" was. Ik miste weer die warmte van een gezin. En de derde reden is mijn mémé. Zij loopt er ieder jaar ongelukkiger bij, precies dat het haar laatste keer is dat we nog eens allemaal samen gaan zijn.... Bah. Als zij ook nog eens gaat wegvallen, hoeft de kerst echt niet meer voor mij. T ventje daarentegen is zot van die periode. Wij zijn nu ook een gezin natuurlijk, dus probeer ik er toch wat in mee te gaan. Maar echt van harte is het niet. Bon, zal me toch een beetje oppeppen om de kerstboom samen te zetten. Dat is wel leuker dan alleen.
Wat een druk weekend hebben wij achter de rug oef. Kan pas vandaag er iets over schrijven want ik was gewoon weer oververmoeid en heb gisteren gewoon geslapen. Vrijdagavond zijn we naar een cabaretvoorstelling geweest, georganiseerd door VDK en ACW hier in Adegem. K had eerst niet veel zin om te gaan maar het was echt de moeite. Het stuk heet : "ter bescherming van de jeugd" en er bestaat ook een website van : www.terbeschermingvandejeugd.be. Het wordt gespeeld door twee afgestudeerde psychologen en het stuk boeit van het begin tot het eind. Ik vond het zelfs beter dan die grote bekende stukken zoals Daens bvb. Maar dat is een persoonlijke mening natuurlijk. Nadien nog een receptie gehad ter plaatse, samen met mijn schoonouders een hapje en een drankje verorberd terwijl we wat na palaverden over het stuk. Op zaterdag veel gerust en geslapen in de namiddag. 's Avonds naar het KIHO voor de viering van t ventje met dat hij al afgestudeerd is in 1993. Er was nog een koppel dat we kenden, dus dat was aangenaam. We werden verwend met een kaas- en wijnavond. De kazen waren overheerlijk en naar het schijnt de wijn ook maar ik drink dat niet. Rond middernacht thuisgekomen, weer doodmoe natuurlijk. En mijn vertering die niet optimaal verliep. Kaas vind ik heel lekker maar het is altijd moeilijk te verteren. Na een goede nachtrust, sta ik zondag rond 8.30 op maar om 10u lig ik weer te slapen tot 12.15u. In de namiddag gaan we op bezoek bij vrienden die net een huis gekocht hebben. T is een mooie halfopen bebouwing en ik vind het echt een gezellig huis. Zou er zelf kunnen in wonen. 's Avonds gaan we Turks eten in Gent. Heeeel lekker en absoluut niet duur. Dan eindelijk ons bed in en ik slaap tot 10.30u op maandag. In de namiddag slaap ik gewoon nog 3u. K voel mij heel moe en heb een dikke keel. Zo'n weekend is wel leuk maar eigenlijk veel te zwaar voor mij. Sedert twee dagen ben ik weer helemaal rookvrij. Op zondag nog 3 sigaretjes over heel de dag gerookt en dan weer aan mijn oren getrokken en gestopt. Ondertussen beleef ik toch al een heleboel momenten waar ik niet rook. In de auto bvb, na het eten heb ik ook niet gerookt alhoewel dat een moeilijk moment is. Maar ik slaag er toch in om ze te overwinnen dus ben ik gesterkt in de overtuiging dat ik het dan ook helemaal kan laten.
Gisteren naar het AZ in Brugge geweest. Op afspraak bij Dr Dillemans om 14u. Toen ik me aanmeldde aan het secretariaat kreeg ik al meteen mijn eerste teleurstelling, Dr Dillemans was er niet en ze hadden iedereen kunnen verwittigen buiten mij omdat mijn oud telefoonnummer nog in mijn dossier zat. Ik mag kiezen, ofwel een nieuwe afspraak maken, ofwel al reeds de dieetiste en de assistent van Dr Dillemans zien. Dat laatste neem ik als keuze. Ik moet die mensen sowieso toch zien in de loop van het proces. Bij de dieetiste word ik gemeten en gewogen. Mijn bmi wordt berekend op 40. We overlopen een vragenlijst om mijn eetgewoonten te bepalen. Ik kom eruit als meer een hartige eter dan een snoeper. En dat klopt. Verder moet ik een attest ondertekenen welke dieeten ik reeds gevolgd heb zonder positief gevolg. Dat attest is nodig voor de mutualiteiten. Verder moet ik nu eens gedurende een week met een weekend bij, mijn eetgewoonten bijhouden. Ik krijg daarvoor een voorgedrukte papierbundel mee. Ik ben wel blij dat alles zo vlotjes gaat. Vervolgens ga ik door naar de assistent van Dr Dillemans, ook een arts trouwens. Deze man stelt me meteen gerust. Hij legt me nog eens zorgvuldig uit met tekeningen en foto's wat een gastric bypass nu eigenlijk betekent. Dus enerzijds het kleine maagje dat ervoor zorgt dat je veel minder kan eten. Als je vroeger 1 pizza kon eten, kan je daarna nog een kwart ervan opeten. En anderzijds de darm die een overbrugging maakt van 1.5m. De verteringssappen uit de gal en de pancreas worden daardoor naar de darm gevoerd ipv in de maag en er wordt minder opgenomen uit de voeding. Door deze dubbele werking zou ik zo'n 35 kg moeten kunnen afvallen. Mijn eindgewicht zou tussen 65 en 70 kg moeten liggen. K vind het eigenlijk nog een beetje te veel, ik zou graag 60 wegen. Dat is mogelijk met sport erbij zegt hij. Dus we zullen moeten afwachten. Mijn operatiedatum wordt meteen vastgesteld en het wordt 19/01/09. Brrrrr. Nu de datum valt krijg ik toch de nodige stress. Verder moet ik nog een bloedproef doen, gelukkig kan die ook direct gebeuren. In nog geen twee uur ben ik al weer buiten. Tis dus snel gegaan. Op 30/12 heb ik een tweede afspraak en deze keer direct met Dr Dillemans. Voordien moet ik nog even een gastroscopie laten doen, en deze keer zonder verdoving. Help !!! Op de parking van het AZ, steek ik een sigaret aan, doe drie trekjes en doe hem weer uit. maar 's avonds rook ik er toch nog twee jammer genoeg. Deze morgen ook nog vier verdorie . Enfin, ga nu douchen en dan mijn pleister weer aandoen en opnieuw stoppen. Toch jammer dat ik het ineens weer niet kon laten
Vanmorgen naar de hydro geweest en al mijn oefeningen 10 keer gedaan met bijkomende buikspieroefeningen. Die laatste voelde ik serieus, t is duidelijk dat ik praktisch geen buikspieren meer heb. Voordien had ik toch al 125m aan één stuk gezwommen in het grote bad. Wel met ondersteuning van een band want ik ben bang geworden in het diepe. Met dat ik zo gemakkelijk krampen krijg, voel ik me geruster door die ondersteuning en mijn bewegingen kan ik rustiger maken. K heb me moeten dwingen om uit het groot bad te komen want ik mag me niet overdoen. Zwemmen is toch zo leuk. Mijn lotgenootje was er ook. Ik kreeg de oefeningen van een student uit Denemarken en met dat ik vlot engels spreek, kon hij mij begeleiden. Toffe en knappe gast moet ik zeggen. Nadien hebben we het nog over zijn land gehad, hij woont in Kopenhagen, en over zijn studies. En over skieën. Dat we er allebei een knie blessure aan overgehouden hebben. T duurt ook lang tegen dat die knie weer een beetje normaal werkt. Nu ik zo aan het schrijven ben, overvalt de moeheid mij weer. Ik zal toch nog moeten slapen deze namiddag. Ik ben al een beetje gespannen voor morgen. Eindelijk naar Dr Dillemans. Ik ben zo benieuwd en zenuwachtig voor wat hij gaat zeggen. Stel je voor dat hij me niet kan opereren.... ramp der rampen. Maar t zal wel niet zeker... Ik heb nu eindelijk kunnen bekomen dat ze mijn onderzoekresultaten vanuit het UZ naar mijn huisarts gaan sturen. Anders mocht ik voor die operatie nog eens een heleboel overdoen. Gisteren had ik geen goede dag ivm niet roken. K heb niet gerookt maar mannekes t heeft een halve haar gescheeld. Al heel de dag zat ik tegen die te vechten. s Namiddags al een halve doos koeken opgegeten amai amai. Maar s avonds rond 20u werd het zo erg ! Ik kon me op niets meer concentreren, de tv geprobeerd, een tijdschrift lezen, een glas water drinken.... niets hielp. Die drang werd almaar erger. K stond aan het aanrecht bij mijn ventje, tussen mijn handtas met de sigaretten en de dampkap, bijna te kapituleren. Ik zei bij mezelf dat ik moest volhouden, doorbijten, dat het weer ging overgaan en inderdaad na nog een halfuur werd die drang eindelijk minder en was ik blij dat ik doorgebeten had. In bed ben ik pas rond 1u in slaap gevallen, weer die zin om op te staan en te gaan roken pfff. Vandaag is het ietske draaglijker maar zoals gisterenavond, dat had ik nog niet meegemaakt. Hopelijk komen er niet meer teveel van die opvliegers want het is toch kantje boord op dat moment. Met de gbp'ers zijn we aan het overleggen om een soort van nieuwjaarsreceptie te organiseren in Brugge. Ik heb t Putje voorgesteld. Je hebt daar tal van mogelijkheden en het is voor iedereen vlot bereikbaar. De meesten waren wel enthiousiast over die locatie. Waarschijnlijk gaan we eens samenkomen in Brugge op voorhand om alles te bespreken. Zo leer ik ze nog beter kennen natuurlijk. Nu ga ik mijn hond vervoegen in de zetel. Morgen verslag van mijn belevenis bij dokter Dillemans.
J o e p i e ! Deze morgen om 9u al een rookstop van 96u achter de rug. T ventje is serieus aan t supporteren ! Hij ziet me nu nog liever zegt hij (amai). Gisteren heel de voormiddag in het UZ. Eerst een fysiologisch onderzoek die me niet goed beviel want t was per momenten zeer pijnlijk. Eerst een rij electrische schokken door mijn handen, armen, voeten, benen. Zo van die schokken die almaar sterker werden gegeven. Nadien, overal naalden in de spieren van de armen en de benen waar electrische schokken in gegeven werden terwijl je inspanning moet doen. Dit allemaal om te zien of de zenuwen de pijn op een normale manier geleiden naar de hersenen, waardoor je dan spiersamentrekkingen krijgt. Bah. Op het einde van het onderzoek blijkt dus alles normaal. K heb geen overprikkelde zenuwen of zo. Dan direct door naar de Analytisch Psycholoog. K heb mijn beantwoorde vragenbundel mee. Dacht dat ik er vanaf was maar vergeet het maar. Liggen er daar weer een hoooooooooop vragen. We zitten daar in groep met allemaal dezelfde taak. 1u 1/2 ben ik bezig met te antwoorden op 500 vragen over vanalles en nog wat. K vraag mij luidop af hoe ze nu aan de hand van die vragen kunnen weten dat we CVS hebben ? Ik krijg een glimlachje van de psychologe (grrr). Ik vraag ook nog eens al lachend of we dan een job gaan krijgen na al die psychologische testen ? Algemene hilariteit. K was eigenlijk beetje nijdig in mijn binnenste. K vind dat ze dat allemaal niet moeten weten. En ik reageer me dan af door bovenstaande opmerkingen te maken, en k heb me dan nog ingehouden. T is echt niet normaal wat ze allemaal moeten weten, en daarbij zo'n vragenlijst is zuiver een momentopname. Mocht ik hem volgende week invullen, hij zou niet helemaal hetzelfde zijn. Enfin, ik krijg begin januari feedback van al die testen, ben eens benieuwd. Ik ondervind de laatste tijd dat ik me het beste in mijn vel voel als ik een doel voor ogen heb. Bvb stoppen met roken of de gastric bypass of de onderzoeken in het UZ om meer te weten over CVS. Over heel de lijn, bij alle dokters, sta ik gekend als zijnde heel gemotiveerd om mijn doel te halen. Als ik geen doel voor ogen heb, loop ik er zo maar een beetje bij en voel ik me gefrustreerd eigenlijk. Wel ben ik bang dat ik teveel hooi op mijn vork zou nemen. Gisteren namiddag was daar weer een bewijs van. Door die meeting en de spanning op zondag in de file, en dan nog die testen in de voormiddag, slaap ik in mijn bed van 13u tot 18.30u. Dan eten en rond 22u weer slapen tot 8.20u en nog moe zijn. Amai k ben precies aan het recupereren van een ziekte of zo. K heb ook weer vage keelpijn en vage hoofdpijn vandaag, weer een opstoot van CVS dus. K moet dus voldoende rusten. Vrijdag ben ik uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek. K zie de job wel zitten maar ik wou dat ik het aanbod ergens volgend jaar zou gekregen hebben. T komt precies weer allemaal op een hoop. Nogal typisch voor mij, k heb dat al veel meegemaakt in mijn leventje. Enfin k ga zien wat het wordt, t is een parttime dus mss komt het allemaal nog in orde. T ventje is gevallen met zijn fiets vanmorgen door de ijzel ocharme. Gelukkig heeft hij zich niet bezeerd maar zijn fiets is wel een beetje naar de knoppen. We hebben hier nog mijn fiets dus t valt mee. De Flouten (Filou, onze hond) is ook al uitgegleden buiten (wat een komisch zicht) en uit colère heeft hij de gladde plek uitgegraven (op de oprit) hihi. Je had hem moeten bezig zien ! Toen ging hij de bevroren sneeuw uithappen maar dat lukte niet zo goed, weer een colère aanval met zijn poten en hup daar had hij een groot stuk ijs te pakken. In het gras begon hij er dan aan te bijten maar na een tijdje stopte hij toch, twas waarschijnlijk toch een beetje te koud aan zijn muiltje. Nu ligt de snoodaard op zijn rug met poten open in de zetel te slapen. Vandaag verder een rustdag houden, beetje lezen en rusten. K heb mijn verslagje van de meeting ook op het forum gezet van de gastric bypassers. Direkt kreeg ik een boel positieve reacties, dat het een leuk verslag is en dat ze zo nog eens heel de dag kunnen herbeleven. Ik vind echt mijn plezier in schrijven.
Vandaag zijn wij weer talrijk aanwezig vanuit de verste uithoeken van Vlaanderen, en zelfs vanuit Nederland. Wij zijn fier en gelukkig u allen te mogen ontvangen in dit établissement met klasse, in de Leuvense universiteitsstad én natuurlijk de bierstad. Wat echter nog meer getuigt van klasse dat zijn jullie allen, lotgenoten doorheen dik en dun, in gelukkige en in donkere dagen.
Voor de nieuwkomers zal dit misschien nieuw in de oren klinken, maar wij kunnen of willen niet verstoppen dat we ons goed voelen in ons vel. Want wij hebben dé stap gezet, vanuit een vorig, minder gelukkig bestaan, naar een nieuw leven. Daarvan willen wij getuigen en dat dit gebeurt met enthousiasme is hier vandaag duidelijk hoorbaar.
Zo kunnen wij ook anderen overtuigen om hun leven terug in handen te nemen. Want de weg die moet afgelegd worden gaat niet steeds over rozen. Daarvan zal iedereen hier aanwezig in meer of mindere mate kunnen meespreken. De twijfel, vooraleer de stap te zetten, de tegenkanting en de slechte raad van mensen die het beter menen te weten, de lange weg die soms moet afgelegd worden vooraleer we groen licht krijgen voor de operatie, de vooronderzoeken die niet steeds leuk zijn, de vele vragen over allerlei dingen, dat alles maakt de beslissing er niet eenvoudiger op. We doen dit natuurlijk ook voor vele anonieme lotgenoten via onze website. Die is voor velen onder ons een dagelijkse ruggensteun, voor en na de operatie, dat blijkt zeker uit de frequentie waarmee mensen reageren op vragen en problemen, soms op echte hulpkreten.
Vandaag gaat onze speciale aandacht naar Bitje, die momenteel nog in het ziekenhuis verblijft. Alle hier aanwezige lotgenoten kunnen de map tekenen die haar vandaag zal bezorgd worden door Dorine24. Wij hopen dat Bitje vlug beter wordt en naar huis mag. Uiteraard willen van hieruit aan al onze lotgenoten veel moed en doorzettingsvermogen toewensen.
Tot slot wil ik nog een woordje van dank richten aan onze Winx, voor het inrichten van deze lotgenotendag, hier in Café de la Gare, aan het station van Leuven. Ze heeft dat prachtig gedaan. Geef haar een applaus.
Ik wens jullie nog een prettige namiddag.
Leuven, 23 november 2008
Samen verloren de aanwezigen op deze meeting : 1140 kg ! Ga daar maar eens tegenaan staan, laat staan er onder liggen !!!
Zondag 23/11/2008. Eindelijk de langverwachte meeting van de gastric bypassers. Zondagmorgen al vroeg uit de veren alhoewel ik nog moe was. s Middags rond 12 u met de auto richting Leuven, vlot verkeer, ongeveer 1u 1/2 onderweg. Tegen 14u stappen ventje en ik Brasserie de la Gare binnen. Het bovenverdiep is gereserveerd voor de gbp'ers. Er worden ongeveer 56 mensen verwacht in de loop van de namiddag. We worden alvast hartelijk ontvangen door Winckx en Louis en krijgen een naamkaartje, dat is toch gemakkelijker om mensen te herkennen. Er werd al naar mij gevraagd verneem ik, en ik ga daar eerst eens goeiedag zeggen. We schuiven aan de tafel bij en bestellen ons ook iets om te eten. Jaja, al die gbp'ers die zogezegd niet meer kunnen eten... ze eten allemaal. K heb ze nu eens zien eten en ik vond dat ze dat toch redelijk vlot deden. Natuurlijk niet in de eerste twee maanden na de operatie, maar stilaan kunnen ze toch een redelijke portie eten. vb een slaatje, een kleine pasta, 3 tongrolletjes met puree, .... Terwijl ik om mijn spaghetti wacht, trek ik mijn stoute schoenen aan en ga me voorstellen aan de andere tafels. K moet zeggen, k ben nie bang van mensen maar om zomaar je ergens voor te stellen tegen onbekenden en een gesprek beginnen,.... t was toch efkes doorbijten. T valt goed mee, de westvlamingen zitten samen in een groep en daar krijg ik enkele patienten van Dr Dillemans te zien. Algehele positieve reacties over hem dat is een feit maar ik heb ook wel vertrouwen in hem. En dan begin ik de foto's te zien van de gbp'ers vóór hun operatie. O n g e l o f e l i j k !!! Ik kan me niet inbeelden dat die slanke mensen die daar zitten, vroeger ooit zo zwaar geweest zijn. Ik kijk mijn ogen uit en verlang maar één ding : ook zo slank worden. Iedereen heeft nochtans zijn of haar persoonlijk verhaal. Tanneke is er ook, en zij is in 1 jaar tijd al aan haar zesde operatie toe ! Toch ziet ze er goed uit, maar dit is dus een voorbeeld van complicaties. Bitje ligt ook in het ziekenhuis momenteel op intensieve, blijkbaar de gal die problemen geeft. Dat hoor ik wel van velen, dat achteraf die gal eruit moet. Ik ga toch vragen of dat niet van eerste keer kan. Maar naast deze uitzonderingen, zijn al de andere enorm enthiousiast over hun gbp en wensten ze dat ze het al vroeger aangedurfd hadden. Zoals ik al zei, is ieder verhaal anders. De één kan alles eten, een ander kan geen room meer verdragen, nog een ander geen pasta... Het resultaat na de operatie qua wat je kan eten is dus zeer persoonlijk. Maar geen enkele aanwezige maakt daar een probleem van. Ze zeggen wel dat je een klik in je hoofd moet maken op een bepaald moment. Dus wennen aan kleinere porties en bepaalde voedingswaren die je niet bevallen, weglaten. Ook voor wat je nog kan drinken is dat hetzelfde. Sommige kunnen bruis drinken en andere al helemaal niet. K zal dus moeten afwachten wat kan en wat niet. Het gezelschap waar we de rest van de namiddag in vertoeven is echt aangenaam. Er wordt regelmatig gelachen, t is zeer gezellig, we stellen vragen over en weer, en praten vooral over de gbp natuurlijk. Regelmatig schuiven er andere aan, komen zich voorstellen of foto's tonen. Rond 16u begint het ineens te sneeuwen en t blijft ook liggen. De meeste beginnen na een halfuurtje (en wij ook) toch wat nerveus te worden van het weer. Er zijn veel mensen uit Brugge, uit Kortrijk, uit Gent enz... die allemaal nog terug moeten met de wagen of met de trein. Wij vertrekken ook en hebben al meteen problemen in het verkeer. T is zeer druk om uit Leuven te geraken en iedereen rijdt stapvoets in de sneeuw. Na veel moeite geraken we op de ring van Brussel waar heel de boel praktisch stilvalt. Af en toe schuiven we wat vooruit. Van 17.15 tot 19.45 zijn we stilletjes aan het schuiven op de ring. Dan vernemen we dat er op het tv nieuws gezegd en getoond werd dat de viaduct van Vilvoorde eigenlijk niet of moeilijk berijdbaar is en dat er een ongeval in Strombeek gebeurd is. We besluiten via Antwerpen te gaan. Eenmaal richting Antwerpen, gaat het redelijk vlot, de weg is redelijk berijdbaar. E i n d e l i j k !!! Ik zit heel de tijd in de auto te strijden tegen de rookduivel. Ik ben op den duur zo gespannen als een veer en krijg er maagpijn en hoofdpijn bovenop. K begin sneller te ademen door me op te jagen en me te verzetten tegen die goesting in een sigaret. Om 20.55 zijn we thuis. Oef. Onze hond rap naar buiten, en ik kom terug tot rust. S avonds in bedje is mijn ventje heeeel trots om mij dat ik niet gerookt heb in de stress situatie. En ik ben eigenlijk ook heel trots op mezelf. T geeft me meer moed om door te gaan als ik het toch kan overwinnen in een stress situatie. Wat alleen mijn ventje en ik weten, is dat ik iets wil over een jaar of zo, en het is niet goedkoop. Dus als ik het moeilijk krijg zegt hij : remember Bugatti (ons codewoord). Ik lig intens tevreden in mijn bed. Tevreden over de dag, tevreden over mijn rookstop.
Evolutie lichaamsveranderingen in de eerste rookvrije dagen
We zijn nu zaterdagavond en ik heb nog steeds niet gerookt. Gisterenavond zijn ventje en ik lekker Grieks gaan eten. T was de moeite, eerst een Meze, dan een plateau du chef en een yoghurt met nootjes en honing als dessert. Dat laatste heb ik alleen opgegeten, k had zo'n trek in zoet, en het heeft me serieus gesmaakt. Door rustig te eten bekoelde de behoefte naar een sigaret en ik wandelde voldaan het restaurant uit. Vannacht wel slecht geslapen, dat is weer een afkickverschijnsel. Dat zou zo'n twee weken kunnen duren. Ik slaap sowieso niet goed, maar nu was het echt heel de nacht woelen. Ook opgestaan rond 4u, normaal rookte ik dan een sigaretje. Nu een cécémel gedronken en braaf terug mijn bedje ingekropen. Ik heb ze nu heel de tijd bij mij, mijn sigaretten, maar ik kom er niet aan. K ben precies minder zenuwachtig als ik ze bij me heb. Moet ik me niet onnodig nerveus maken, tis precies een soort veiligheid. K had dat eigenlijk niet verwacht, eerder het omgekeerde. Deze morgen opgestaan en al direct mijn rooktip geopend in mijn email :
Vanaf de eerste dag herstelt je lichaam al
Al na enkele uren nadat je gestopt bent met roken, gebeuren er allerlei positieve reacties in je lichaam:
Na 1 uur bereiken de bloeddruk en de polsslag opnieuw het normale niveau. De bloedcirculatie in handen en voeten verbetert.
Na 8 uren verminderen de nicotine- en koolmonoxidegehaltes in het bloed met de helft en het zuurstofgehalte wordt weer normaal. Het risico op een hartaanval daalt.
Na 24 uren verdwijnt de koolmonoxide helemaal uit het lichaam. De longen verwijderen het slijm en de andere resten van het roken
Na 48 uren is er geen nicotine meer in het lichaam. De smaak- en geurzin verbeteren indrukwekkend.
Na 72 uren adem je heel wat gemakkelijker. De luchtpijptakken ontspannen zich en het energieniveau verhoogt.
(bron: Vlaamse Liga tegen Kanker)
Morgenvroeg om 9u zit ik al aan 48u. K voel het sowieso al aan mijn ademhaling. Die gaat dieper en is niet prikkelend. Wel kan ik nog serieuze hoestbuien krijgen. Over de rest van de voormiddag hebben we onze boodschappen gedaan. Wat een weertje ! Smeltende sneeuw en hagel. Deze namiddag toch weer bijna 3u geslapen. En vanavond lekker gekookt : varkenshaasje met gestoofde witloof en aardappeltjes. We blijven gezellig thuis vanavond gelukkig. K heb echt geen zin om nog buiten te komen. Morgen is het meeting in Leuven voor de gastric bypassers. Ben benieuwd. En hopelijk hebben we niet te veel last van het weer om naar daar te rijden. Van de meeting zal ik zeker een verslagje maken. Nu donderdag mag ik eindelijk naar de chirurg, dus die meeting komt net op tijd !
Vandaag zijn we vrijdag. En ik ben allesbehalve in een joepi stemming. Gisteren ben ik van s morgens vroeg naar Brugge vertrokken, t ventje had een opleiding daar en ik ben heel de dag naar meme geweest. Vanaf dat ik eigenlijk mijn veilige thuishaven had achtergelaten, begon de drang naar een sigaret serieus op te komen. . Meme en ik zijn dan over de middag lekker gaan eten, t werd er niet beter op. Ik zag overal mensen die aan het roken waren, precies een bezetenheid. In de namiddag dan naar de verbouwingen gaan kijken aan het huis van mijn moeder. K werd almaar zenuwachtiger en begon me als een gestrafte te voelen dat ik niet mocht roken ipv de positieve gedachten te hebben. Kon me ook op niets anders meer concentreren. Ben dan tot grote schande een pakje sigaretten gaan kopen en een sigaret gerookt. S avonds met Kiki en t ventje iets gaan drinken in een café. Kiki ook op haar gemak haar sigaretje aan het roken. Ik kon me gewoonweg niet meer houden en heb lustig meegerookt. In totaal zo'n 7 sigaretten. Ventje serieus teleurgesteld en almaar vragen wat ik nu eigenlijk ging doen : stoppen of gewoon doorroken. Ik was zo in de war en kon er echt niet op antwoorden. K had wel degelijk het gevoel serieus gefaald te hebben en tegelijkertijd ook een enorme opluchting dat ik weer kon roken. Tegen dat we thuiskwamen, was ik overtuigd van mezelf dat ik gewoon het karakter niet heb om te stoppen. Nog een sigaret gerookt voor het slapen gaan, en die beviel me echt niet. Ik werd ineens misselijk en mijn luchtwegen waren alweer aan het verkrampen. Vannacht weer liggen hoesten en liggen woelen en dromen. Vanmorgen depri opgestaan. Twee sigaretten gerookt. Nog erger hoesten en ook misselijk. Zelfs braakneigingen. Heb dan opnieuw de pleister opgedaan en mezelf opgedragen om gewoon opnieuw te stoppen. Ik kan het me eigenlijk gewoon niet meer permiteren om te roken maar het is zo ontzettend moeilijk. Heb op het rookstopforum eens serieus mijn hartje gelucht. Gezegd dat ik eigenlijk meer zin had om te beginnen huilen en het gewoon niet meer zag zitten. Dat ik niet weet wat te doen. Maar ik ben daar echt niet de enige die zo'n uitschuivers heeft. Ze weten daar echt wel waarover ik het heb. En steun krijg ik ook wel, maar k zal het natuurlijk zelf moeten doen. K heb net weer een opflakkering gehad na het eten van een tas soep, maar heb toch doorgebeten en het gaat weer over. Waar ik ook mee inzit is de dubbele opgave waar ik voor sta. Stoppen met roken en dan nog eens die operatie die mij de eerste tijd zal verhinderen om normaal te eten. Straks word ik gewoon gek in mijn hoofd of zo. Ik ga daar toch eens over praten met de psycholoog die je begeleidt naar de operatie. Wat die ervan denkt. En de dietiste zal me ook wel weten te zeggen wat ik zoal kan verwachten. Mijn operatie mag nu niet in het gedrang komen natuurlijk. Maar gisteren was ik zo in de war dat ik me afvroeg of ik dat dan wel ga aankunnen als ik die sigaret nog niet eens kan laten. K moet mss eens minder beginnen piekeren. In het leven heb je nu eenmaal niet alles voortdurend onder controle. Een wijze engelse vriend van mij heeft mij ooit eens gezegd dat ik meer moet worden zoals het riet in de velden. Mee leren buigen met de wind ipv als een paal te willen rechtstaan en uiteindelijk te kraken als de wind te hevig wordt.
even over chronische vermoeidheid en hydrotherapie
Woensdag ben ik op mijn wekelijkse hydrotherapie geweest in het UZ Gent. Om 11u mocht ik eraan beginnen. Normaal gezien ben ik altijd bijna een uur vroeger, zodat ik eerst kan zwemmen in het grote zwembad (25m). Dwz, twee keer een baantje trekken op t gemak (50m) en rustig verder zwemmen over de breedte van het zwembad, dat doe ik op eigen initiatief en ze vinden dat goed. Daar houden ze dan rekening mee als ik mijn oefeningen moet doen. Maar woensdag was ik net op tijd want ik was s morgens opnieuw in slaap gevallen, zodus geen extra zwemmen jammer. Mijn oefeningen in het kleine, warme bad werden verhoogd van zeven keer naar 9 keer maar ik heb ze allemaal 10 keer gedaan. Kwestie van toch proberen mijn grenzen te verleggen. Er was een dame met fybromyalgie die er al bijna twee jaar komt maar nog steeds pijn heeft na de oefeningen. Ze heeft er meer pijn van dan deugd feitelijk. Bij mij is dat niet zo (gelukkig). Spierpijn had ik enkel de eerste keren maar de laatste tijd valt dat goed mee. Bij mij is het de vermoeidheid die primeert. normaal gezien slaap ik in de namiddag na de hydro bijna 3 uur. Er was nog een andere dame die net als ik te kampen heeft met CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom), en net als ik slaapt ze in de namiddag na de hydro. Maar zij heeft er ook pijn van. Na onze oefeningen lagen we nog wat te relaxen in het badje van 34°, om onze spieren terug te ontspannen. Ze is 45 jaar en kampt ook al enkele jaren met die vermoeidheid. Zij is nochtans niet overdreven zwaar en een niet-roker. Maar haar verhaal is precies het mijne. Na talloze jaren van stress en onverwerkte emoties, klierkoorts enz... is bij haar net zoals bij mij die vermoeidheid en al de andere klachten (zoals koortsaanvallen, gewichtstoename, depressie, slaapstoornissen enz....) begonnen. Ze kan momenteel ook niet meer werken. En voelt zich maar op één plaats goed, lekker veilig bij haar thuis. Ze vindt de buitenwereld angstaanjagend en heeft precies de energie niet meer om er in mee te gaan. Ook dat herken ik duidelijk bij mezelf. Ik ben het liefste veilig thuis. Ik zie ook wel eens graag mensen, maar beperkt. En meedraaien in de maatschappij op het gebied van presteren (zoals werken) gaat echt niet momenteel. We hebben onze email uitgewisseld en ons gsmnr. K voelde dat ze behoefte had aan steun, ze is nogal eenzaam. En ik wil dat wel geven zover ik dat kan. We hebben elkaar spontaan geknuffeld bij het afscheid nemen. Toen ik buiten kwam uit K7, zag ik al de rokers in het paviljoentje zitten en ik dacht bij mezelf : joepi, ik moet nu niet meer in de kou dat sigaretje roken. Ik voelde me vrij goed in het terugkeren naar huis. K had zin om vanalles te ondernemen. Dat heb ik altijd zo vlak na mijn hydro. Maar in de namiddag heb ik toch moeten slapen al was het deze keer maar 1u1/2. Vroeger was ik een goed zwemster en kon het ook lang na elkaar uithouden. Mijn hoogste brevet is die van 1000m. Maar dan was ik nog jong en in topconditie. Nu moet ik precies van nul herbeginnen en ik wil altijd meer doen dan dat ik eigenlijk volgens het voorgeschreven programma mag. Maar ze hebben jammer genoeg ook gelijk, als ik me overdoe, krijg ik een te grote klop nadien. Toch heb ik er echt deugd van. K zou mijn hydro en dat zwemmen niet willen missen. Met kleine beetjes terug opbouwen alhoewel ik voel dat het nooit meer zoals vroeger zal worden. Ondertussen een berichtje gehad van mijn lotgenootje, tis een lieve. Volgende week zitten we op hetzelfde uur in de hydro. Ik ben wel een stuk harder op mezelf dan zij wat de oefeningen betreft. Ik wil gerust een praatje maken maar nà mijn oefeningen. K ben ernstig bezig met mijn oefenprogramma en wil geen enkele oefening overslaan of te weinig doen. In de hydro kennen ze mij al. T staat ook in mijn rapport, dat ik zeer gemotiveerd ben en goed op schema zit. K mag dus trots zijn. s Avonds toch onrustig geworden, ik miste gedurig die sigaret. Heb dan enkele snoepjes opgezogen, daar werd ik toch ietske kalmer van.
Voila, hier zijn we weer. Gisteren was mijn pleister om 14u afgevallen. Ik was duidelijk overmoedig, dacht dat het wel ging gaan zonder... Tegen de avond kwam de drang zo erg opzetten dat ik me niet meer kon tegenhouden en ik heb weer gerookt . Zeer teleurgesteld en gedemotiveerd gaan slapen. Wel een rustige nacht gehad raar genoeg. K geraakte nogal moeilijk op en voelde me vanochtend beetje ziekjes.; Weer veel hoesten, een wattehoofd en lichte keelpijn. Ik plak meteen mijn pleister en hoera, het is nu avond en ik heb heel de dag niet gerookt !! Oef, opluchting, blijheid. Heb vanmiddag ook een tweetal uren geslapen. Deze voormiddag heb ik op de site www.tabakstop.be een bezoek gebracht. Wat een informatie kan je daar krijgen ! Er is ook een forum aan gekoppeld waar iedereen die probeert te stoppen, of al gestopt is, een reactie kan nalaten. Ik heb me voornamelijk toegelegd op informatie bijeenkrijgen. Wat het verschil is tussen goesting om te roken en drang om te roken bvb. En hoe je daarmee kan omgaan. En allerhande hulpmiddelen, zowel fysische als psychische. De getuigenissen van andere rokers zijn ook zeer interessant. Zo heb ik er een ideetje opgedaan : een rookstoprekening. K heb al berekend wat ik iedere maand zou uitsparen door niet te roken en dat is 155 euro per maand oftwel bijna 1900 Euro per jaar. K zie dat zitten. K zal iedere week dat bedrag doorstorten op die rekening. Om mezelf te blijven motiveren. Ik heb ook op die site gezien dat ziektegevoelens, vooral van de luchtwegen, zeer normaal zijn. Longen proberen zich al snel te reinigen. En de trilhaartjes komen weer overeind. Dat kan een serieuze kriebelhoest veroorzaken. Dat klopt dus. Ik hoop nu toch echt dat het me gaat lukken. Vandaag ook een toffe reactie gehad op mijn blog. T doet deugd om steun te krijgen. Ik ben maar van één ding bang nu. Ik hoop dat als ik geopereerd zal zijn, niet vreselijk gefrustreerd ga raken door niet te kunnen eten en ook niet te kunnen roken. Ik hoop echt dat ik alles kalm kan doorstaan. Want ik voel wel van mezelf dat het alleamaal wel lukt als ik me rustig hou, en niet blootsta aan teveel emoties. K voel dat ik nu rapper kwaad en triest enz kan worden. En dan is die sigaret precies zo onmisbaar, maar dat is natuurlijk enkel een gedacht. Ook op het forum van de gastric bypass zijn er lotgenootjes want sommige chirurgen weigeren je te opereren als je rookt. Steunen we zo een beetje elkaar.
Vandaag is niet zo goed begonnen. Na een slechte nachtrust door het vele hoesten, zie ik dat er bij mijn stoelgang bloed zit. Ik verschiet en heb al direct zin in een sigaret om me te kalmeren. Gelukkig maan ik mezelf aan tot kalmte en kan het moment overwinnen. Ik heb ook meteen mijn nicotinepleister opgeplakt. K vind toch dat ik hiermee naar de dokter moet. Ben ik nu effe blij dat ik nog niet geopereerd ben, de paniek zou totaal geweest zijn. Bij de dokter zitten er 11 mensen voor me, typisch voor een maandagochtend. T gaat er geanimeerd aan toe in de wachtkamer. Zoals gewoonlijk beginnen de mensen tegen me te praten alsof ik hen al jaren ken. Ik vind dit leuk, de tijd gaat sneller ook en daarbij, ik ben altijd geïnteresseerd in andere mensen. Er is zelfs een man bij die trouwt in maart met Norbert De Bethune van rent a priest. Hadden we direct veel te vertellen tegen elkaar. Over mijn ceremonie in 2006 en hoe hij de zijne aan het plannen is... Na 2u is het mijn beurt, k ben tevens de laatste patient in de wachtkamer. Ik blijk een inwendige kloof te hebben, met een zalfje zal dit opgelost geraken. Oef. Voor mijn hoest krijg ik een inhalator en een slijmoplosser. T is niet te doen die hoest, die eeuwige kriebel en dat krampachtig hoesten. Normaal gezien ga ik de maandag of de vrijdag eens op bezoek bij twee vriendinnen die helaas ook roken. De ene sigaret na de andere feitelijk. Vandaag zal ik maar niet gaan. Tis te vroeg en ik zou liever helemaal niets te maken hebben met rook voor t moment. Ik hoop dat het zo blijft gaan zoals nu die twee eerste dagen. K ben rustiger dan de vorige keren, misschien heeft het te maken dat ik er mij ergens bij neer leg dat ik echt moet stoppen. Dat ik nu ook niet anders meer kan. Mijn huisarts is zeer tevreden dat ik een nieuwe poging doe om te stoppen. Hij voorspelt dat ik me stukken beter zal voelen, zeker ik met mijn problematieken, als ik het kan volhouden en echt stoppen. Ook praten we nog wat over de gastric bypass. Hij is er normaal niet voor zegt hij, maar in mijn geval wel. Omdat ik niet voldoende kan afvallen met een dieet, en dat ik het ook niet zal volhouden om zo streng te blijven dieeten. K ben tevreden dat hij me steunt. T is ook ongelooflijk hoe je omgeving, als ze weten dat je zo'n operatie overweegt, je probeert tegen te houden met allerhande negatieve berichten en spookverhalen. Doordat ik op het forum zit, ben ik mij wel degelijk bewust dat zo'n operatie zeker niet altijd rozegeur en maneschijn is. Ik ken ook de mogelijke complicaties. Maar toch vinden sommige mensen het nodig om altijd weer te focussen op het negatieve, je willen tegenhouden. Dat kan onnoemelijk op mijn zenuwen werken moet ik zeggen. Mochten ze zich DEGELIJK geïnformeerd hebben en dan iets willen vertellen.... maar nee. Ze hebben gehoord van die en van daar. Nu ik weet ook vanop het forum dat ik niet de enige ben die zoiets tegenkom. Mijn ma die zegt dat ik zot ben en ze meent het ook. Ze verbiedt me om die operatie te doen want ik zal niets meer kunnen eten en altijd overgeven enzo. Ze kent er dus echt niets van. En daarbij, ik ben 38 jaar, er valt mij niets meer te verbieden door mijn ouders. Enfin, mijn beslissing is echt wel degelijk onderbouwd, met voordelen en nadelen. Nu moet ik het verder afhandelen met de chirurg en met mijn ventje die gelukkig wel positief is. Voor hem moet ik het zeker niet doen, maar als ik het echt wil zal hij me steunen. En dat is heel belangrijk. Ook mijn dichte vriendenkring is positief. Er zijn ook twee mensen bij die deze operatie ondergaan hebben en tevreden zijn. Op al de positieve dingen zal ik mij zoveel mogelijk richten. Ik voorzie twee jaar ongeveer om tot een metamorfose te komen. Niet meer roken, meer bewegen (t liefst van al weer kunnen sporten zoals vroeger), en sterk vermageren tot een gezond BMI. Ik hoop in mijn doel te slagen.
. Enfin, ga nu douchen en dan mijn pleister weer aandoen en opnieuw stoppen. Toch jammer dat ik het ineens weer niet kon laten 
Vanmorgen naar de hydro geweest en al mijn oefeningen 10 keer gedaan met bijkomende buikspieroefeningen. Die laatste voelde ik serieus, t is duidelijk dat ik praktisch geen buikspieren meer heb. Voordien had ik toch al 125m aan één stuk gezwommen in het grote bad. Wel met ondersteuning van een band want ik ben bang geworden in het diepe. Met dat ik zo gemakkelijk krampen krijg, voel ik me geruster door die ondersteuning en mijn bewegingen kan ik rustiger maken. K heb me moeten dwingen om uit het groot bad te komen want ik mag me niet overdoen. Zwemmen is toch zo leuk. Mijn lotgenootje was er ook. Ik kreeg de oefeningen van een student uit Denemarken en met dat ik vlot engels spreek, kon hij mij begeleiden. Toffe en knappe gast moet ik zeggen. Nadien hebben we het nog over zijn land gehad, hij woont in Kopenhagen, en over zijn studies. En over skieën. Dat we er allebei een knie blessure aan overgehouden hebben. T duurt ook lang tegen dat die knie weer een beetje normaal werkt. Nu ik zo aan het schrijven ben, overvalt de moeheid mij weer. Ik zal toch nog moeten slapen deze namiddag. Ik ben al een beetje gespannen voor morgen. Eindelijk naar Dr Dillemans. Ik ben zo benieuwd en zenuwachtig voor wat hij gaat zeggen. Stel je voor dat hij me niet kan opereren.... ramp der rampen. Maar t zal wel niet zeker... Ik heb nu eindelijk kunnen bekomen dat ze mijn onderzoekresultaten vanuit het UZ naar mijn huisarts gaan sturen. Anders mocht ik voor die operatie nog eens een heleboel overdoen. Gisteren had ik geen goede dag ivm niet roken. K heb niet gerookt maar mannekes t heeft een halve haar gescheeld. Al heel de dag zat ik tegen die 
te vechten. s Namiddags al een halve doos koeken opgegeten amai amai. Maar s avonds rond 20u werd het zo erg ! Ik kon me op niets meer concentreren, de tv geprobeerd, een tijdschrift lezen, een glas water drinken.... niets hielp. Die drang werd almaar erger. K stond aan het aanrecht bij mijn ventje, tussen mijn handtas met de sigaretten en de dampkap, bijna te kapituleren. Ik zei bij mezelf dat ik moest volhouden, doorbijten, dat het weer ging overgaan en inderdaad na nog een halfuur werd die drang eindelijk minder en was ik blij dat ik doorgebeten had. In bed ben ik pas rond 1u in slaap gevallen, weer die zin om op te staan en te gaan roken pfff. Vandaag is het ietske draaglijker maar zoals gisterenavond, dat had ik nog niet meegemaakt. Hopelijk komen er niet meer teveel van die opvliegers want het is toch kantje boord op dat moment. Met de gbp'ers zijn we aan het overleggen om een soort van nieuwjaarsreceptie te organiseren in Brugge. Ik heb t Putje voorgesteld. Je hebt daar tal van mogelijkheden en het is voor iedereen vlot bereikbaar. De meesten waren wel enthiousiast over die locatie. Waarschijnlijk gaan we eens samenkomen in Brugge op voorhand om alles te bespreken. Zo leer ik ze nog beter kennen natuurlijk. Nu ga ik mijn hond vervoegen in de zetel. Morgen verslag van mijn belevenis bij dokter Dillemans.
. Meme en ik zijn dan over de middag lekker gaan eten, t werd er niet beter op. Ik zag overal mensen die aan het roken waren, precies een bezetenheid. In de namiddag dan naar de verbouwingen gaan kijken aan het huis van mijn moeder. K werd almaar zenuwachtiger en begon me als een gestrafte te voelen dat ik niet mocht roken ipv de positieve gedachten te hebben. Kon me ook op niets anders meer concentreren. Ben dan tot grote schande een pakje sigaretten gaan kopen en een sigaret gerookt. S avonds met Kiki en t ventje iets gaan drinken in een café. Kiki ook op haar gemak haar sigaretje aan het roken. Ik kon me gewoonweg niet meer houden en heb lustig meegerookt. In totaal zo'n 7 sigaretten. Ventje serieus teleurgesteld en almaar vragen wat ik nu eigenlijk ging doen : stoppen of gewoon doorroken. Ik was zo in de war en kon er echt niet op antwoorden. K had wel degelijk het gevoel serieus gefaald te hebben en tegelijkertijd ook een enorme opluchting dat ik weer kon roken. Tegen dat we thuiskwamen, was ik overtuigd van mezelf dat ik gewoon het karakter niet heb om te stoppen. Nog een sigaret gerookt voor het slapen gaan, en die beviel me echt niet. Ik werd ineens misselijk en mijn luchtwegen waren alweer aan het verkrampen. Vannacht weer liggen hoesten en liggen woelen en dromen. Vanmorgen depri opgestaan. Twee sigaretten gerookt. Nog erger hoesten en ook misselijk. Zelfs braakneigingen. Heb dan opnieuw de pleister opgedaan en mezelf opgedragen om gewoon opnieuw te stoppen. Ik kan het me eigenlijk gewoon niet meer permiteren om te roken maar het is zo ontzettend moeilijk. Heb op het rookstopforum eens serieus mijn hartje gelucht. Gezegd dat ik eigenlijk meer zin had om te beginnen huilen en het gewoon niet meer zag zitten. Dat ik niet weet wat te doen. Maar ik ben daar echt niet de enige die zo'n uitschuivers heeft. Ze weten daar echt wel waarover ik het heb. En steun krijg ik ook wel, maar k zal het natuurlijk zelf moeten doen. K heb net weer een opflakkering gehad na het eten van een tas soep, maar heb toch doorgebeten en het gaat weer over. Waar ik ook mee inzit is de dubbele opgave waar ik voor sta. Stoppen met roken en dan nog eens die operatie die mij de eerste tijd zal verhinderen om normaal te eten. Straks word ik gewoon gek in mijn hoofd of zo. Ik ga daar toch eens over praten met de psycholoog die je begeleidt naar de operatie. Wat die ervan denkt. En de dietiste zal me ook wel weten te zeggen wat ik zoal kan verwachten. Mijn operatie mag nu niet in het gedrang komen natuurlijk. Maar gisteren was ik zo in de war dat ik me afvroeg of ik dat dan wel ga aankunnen als ik die sigaret nog niet eens kan laten. K moet mss eens minder beginnen piekeren. In het leven heb je nu eenmaal niet alles voortdurend onder controle. Een wijze engelse vriend van mij heeft mij ooit eens gezegd dat ik meer moet worden zoals het riet in de velden. Mee leren buigen met de wind ipv als een paal te willen rechtstaan en uiteindelijk te kraken als de wind te hevig wordt. 
