Zondag 23/11/2008. Eindelijk de langverwachte meeting van de gastric bypassers. Zondagmorgen al vroeg uit de veren alhoewel ik nog moe was. s Middags rond 12 u met de auto richting Leuven, vlot verkeer, ongeveer 1u 1/2 onderweg. Tegen 14u stappen ventje en ik Brasserie de la Gare binnen. Het bovenverdiep is gereserveerd voor de gbp'ers. Er worden ongeveer 56 mensen verwacht in de loop van de namiddag. We worden alvast hartelijk ontvangen door Winckx en Louis en krijgen een naamkaartje, dat is toch gemakkelijker om mensen te herkennen. Er werd al naar mij gevraagd verneem ik, en ik ga daar eerst eens goeiedag zeggen. We schuiven aan de tafel bij en bestellen ons ook iets om te eten. Jaja, al die gbp'ers die zogezegd niet meer kunnen eten... ze eten allemaal. K heb ze nu eens zien eten en ik vond dat ze dat toch redelijk vlot deden. Natuurlijk niet in de eerste twee maanden na de operatie, maar stilaan kunnen ze toch een redelijke portie eten. vb een slaatje, een kleine pasta, 3 tongrolletjes met puree, .... Terwijl ik om mijn spaghetti wacht, trek ik mijn stoute schoenen aan en ga me voorstellen aan de andere tafels. K moet zeggen, k ben nie bang van mensen maar om zomaar je ergens voor te stellen tegen onbekenden en een gesprek beginnen,.... t was toch efkes doorbijten. T valt goed mee, de westvlamingen zitten samen in een groep en daar krijg ik enkele patienten van Dr Dillemans te zien. Algehele positieve reacties over hem dat is een feit maar ik heb ook wel vertrouwen in hem. En dan begin ik de foto's te zien van de gbp'ers vóór hun operatie. O n g e l o f e l i j k !!! Ik kan me niet inbeelden dat die slanke mensen die daar zitten, vroeger ooit zo zwaar geweest zijn. Ik kijk mijn ogen uit en verlang maar één ding : ook zo slank worden. Iedereen heeft nochtans zijn of haar persoonlijk verhaal. Tanneke is er ook, en zij is in 1 jaar tijd al aan haar zesde operatie toe ! Toch ziet ze er goed uit, maar dit is dus een voorbeeld van complicaties. Bitje ligt ook in het ziekenhuis momenteel op intensieve, blijkbaar de gal die problemen geeft. Dat hoor ik wel van velen, dat achteraf die gal eruit moet. Ik ga toch vragen of dat niet van eerste keer kan. Maar naast deze uitzonderingen, zijn al de andere enorm enthiousiast over hun gbp en wensten ze dat ze het al vroeger aangedurfd hadden. Zoals ik al zei, is ieder verhaal anders. De één kan alles eten, een ander kan geen room meer verdragen, nog een ander geen pasta... Het resultaat na de operatie qua wat je kan eten is dus zeer persoonlijk. Maar geen enkele aanwezige maakt daar een probleem van. Ze zeggen wel dat je een klik in je hoofd moet maken op een bepaald moment. Dus wennen aan kleinere porties en bepaalde voedingswaren die je niet bevallen, weglaten. Ook voor wat je nog kan drinken is dat hetzelfde. Sommige kunnen bruis drinken en andere al helemaal niet. K zal dus moeten afwachten wat kan en wat niet. Het gezelschap waar we de rest van de namiddag in vertoeven is echt aangenaam. Er wordt regelmatig gelachen, t is zeer gezellig, we stellen vragen over en weer, en praten vooral over de gbp natuurlijk. Regelmatig schuiven er andere aan, komen zich voorstellen of foto's tonen. Rond 16u begint het ineens te sneeuwen en t blijft ook liggen. De meeste beginnen na een halfuurtje (en wij ook) toch wat nerveus te worden van het weer. Er zijn veel mensen uit Brugge, uit Kortrijk, uit Gent enz... die allemaal nog terug moeten met de wagen of met de trein. Wij vertrekken ook en hebben al meteen problemen in het verkeer. T is zeer druk om uit Leuven te geraken en iedereen rijdt stapvoets in de sneeuw. Na veel moeite geraken we op de ring van Brussel waar heel de boel praktisch stilvalt. Af en toe schuiven we wat vooruit. Van 17.15 tot 19.45 zijn we stilletjes aan het schuiven op de ring. Dan vernemen we dat er op het tv nieuws gezegd en getoond werd dat de viaduct van Vilvoorde eigenlijk niet of moeilijk berijdbaar is en dat er een ongeval in Strombeek gebeurd is. We besluiten via Antwerpen te gaan. Eenmaal richting Antwerpen, gaat het redelijk vlot, de weg is redelijk berijdbaar. E i n d e l i j k !!! Ik zit heel de tijd in de auto te strijden tegen de rookduivel. Ik ben op den duur zo gespannen als een veer en krijg er maagpijn en hoofdpijn bovenop. K begin sneller te ademen door me op te jagen en me te verzetten tegen die goesting in een sigaret. Om 20.55 zijn we thuis. Oef. Onze hond rap naar buiten, en ik kom terug tot rust. S avonds in bedje is mijn ventje heeeel trots om mij dat ik niet gerookt heb in de stress situatie. En ik ben eigenlijk ook heel trots op mezelf. T geeft me meer moed om door te gaan als ik het toch kan overwinnen in een stress situatie. Wat alleen mijn ventje en ik weten, is dat ik iets wil over een jaar of zo, en het is niet goedkoop. Dus als ik het moeilijk krijg zegt hij : remember Bugatti (ons codewoord). Ik lig intens tevreden in mijn bed. Tevreden over de dag, tevreden over mijn rookstop.