Ik ben Katrien, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Katarina.
Ik ben een vrouw en woon in Eeklo (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/10/1970 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: gastronomie, psychologie, dieren, lezen, vrienden, familie, zwemmen.
Deze blog wordt als dagboek gebruikt
Vandaag zijn we vrijdag. En ik ben allesbehalve in een joepi stemming. Gisteren ben ik van s morgens vroeg naar Brugge vertrokken, t ventje had een opleiding daar en ik ben heel de dag naar meme geweest. Vanaf dat ik eigenlijk mijn veilige thuishaven had achtergelaten, begon de drang naar een sigaret serieus op te komen. . Meme en ik zijn dan over de middag lekker gaan eten, t werd er niet beter op. Ik zag overal mensen die aan het roken waren, precies een bezetenheid. In de namiddag dan naar de verbouwingen gaan kijken aan het huis van mijn moeder. K werd almaar zenuwachtiger en begon me als een gestrafte te voelen dat ik niet mocht roken ipv de positieve gedachten te hebben. Kon me ook op niets anders meer concentreren. Ben dan tot grote schande een pakje sigaretten gaan kopen en een sigaret gerookt. S avonds met Kiki en t ventje iets gaan drinken in een café. Kiki ook op haar gemak haar sigaretje aan het roken. Ik kon me gewoonweg niet meer houden en heb lustig meegerookt. In totaal zo'n 7 sigaretten. Ventje serieus teleurgesteld en almaar vragen wat ik nu eigenlijk ging doen : stoppen of gewoon doorroken. Ik was zo in de war en kon er echt niet op antwoorden. K had wel degelijk het gevoel serieus gefaald te hebben en tegelijkertijd ook een enorme opluchting dat ik weer kon roken. Tegen dat we thuiskwamen, was ik overtuigd van mezelf dat ik gewoon het karakter niet heb om te stoppen. Nog een sigaret gerookt voor het slapen gaan, en die beviel me echt niet. Ik werd ineens misselijk en mijn luchtwegen waren alweer aan het verkrampen. Vannacht weer liggen hoesten en liggen woelen en dromen. Vanmorgen depri opgestaan. Twee sigaretten gerookt. Nog erger hoesten en ook misselijk. Zelfs braakneigingen. Heb dan opnieuw de pleister opgedaan en mezelf opgedragen om gewoon opnieuw te stoppen. Ik kan het me eigenlijk gewoon niet meer permiteren om te roken maar het is zo ontzettend moeilijk. Heb op het rookstopforum eens serieus mijn hartje gelucht. Gezegd dat ik eigenlijk meer zin had om te beginnen huilen en het gewoon niet meer zag zitten. Dat ik niet weet wat te doen. Maar ik ben daar echt niet de enige die zo'n uitschuivers heeft. Ze weten daar echt wel waarover ik het heb. En steun krijg ik ook wel, maar k zal het natuurlijk zelf moeten doen. K heb net weer een opflakkering gehad na het eten van een tas soep, maar heb toch doorgebeten en het gaat weer over. Waar ik ook mee inzit is de dubbele opgave waar ik voor sta. Stoppen met roken en dan nog eens die operatie die mij de eerste tijd zal verhinderen om normaal te eten. Straks word ik gewoon gek in mijn hoofd of zo. Ik ga daar toch eens over praten met de psycholoog die je begeleidt naar de operatie. Wat die ervan denkt. En de dietiste zal me ook wel weten te zeggen wat ik zoal kan verwachten. Mijn operatie mag nu niet in het gedrang komen natuurlijk. Maar gisteren was ik zo in de war dat ik me afvroeg of ik dat dan wel ga aankunnen als ik die sigaret nog niet eens kan laten. K moet mss eens minder beginnen piekeren. In het leven heb je nu eenmaal niet alles voortdurend onder controle. Een wijze engelse vriend van mij heeft mij ooit eens gezegd dat ik meer moet worden zoals het riet in de velden. Mee leren buigen met de wind ipv als een paal te willen rechtstaan en uiteindelijk te kraken als de wind te hevig wordt.
even over chronische vermoeidheid en hydrotherapie
Woensdag ben ik op mijn wekelijkse hydrotherapie geweest in het UZ Gent. Om 11u mocht ik eraan beginnen. Normaal gezien ben ik altijd bijna een uur vroeger, zodat ik eerst kan zwemmen in het grote zwembad (25m). Dwz, twee keer een baantje trekken op t gemak (50m) en rustig verder zwemmen over de breedte van het zwembad, dat doe ik op eigen initiatief en ze vinden dat goed. Daar houden ze dan rekening mee als ik mijn oefeningen moet doen. Maar woensdag was ik net op tijd want ik was s morgens opnieuw in slaap gevallen, zodus geen extra zwemmen jammer. Mijn oefeningen in het kleine, warme bad werden verhoogd van zeven keer naar 9 keer maar ik heb ze allemaal 10 keer gedaan. Kwestie van toch proberen mijn grenzen te verleggen. Er was een dame met fybromyalgie die er al bijna twee jaar komt maar nog steeds pijn heeft na de oefeningen. Ze heeft er meer pijn van dan deugd feitelijk. Bij mij is dat niet zo (gelukkig). Spierpijn had ik enkel de eerste keren maar de laatste tijd valt dat goed mee. Bij mij is het de vermoeidheid die primeert. normaal gezien slaap ik in de namiddag na de hydro bijna 3 uur. Er was nog een andere dame die net als ik te kampen heeft met CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom), en net als ik slaapt ze in de namiddag na de hydro. Maar zij heeft er ook pijn van. Na onze oefeningen lagen we nog wat te relaxen in het badje van 34°, om onze spieren terug te ontspannen. Ze is 45 jaar en kampt ook al enkele jaren met die vermoeidheid. Zij is nochtans niet overdreven zwaar en een niet-roker. Maar haar verhaal is precies het mijne. Na talloze jaren van stress en onverwerkte emoties, klierkoorts enz... is bij haar net zoals bij mij die vermoeidheid en al de andere klachten (zoals koortsaanvallen, gewichtstoename, depressie, slaapstoornissen enz....) begonnen. Ze kan momenteel ook niet meer werken. En voelt zich maar op één plaats goed, lekker veilig bij haar thuis. Ze vindt de buitenwereld angstaanjagend en heeft precies de energie niet meer om er in mee te gaan. Ook dat herken ik duidelijk bij mezelf. Ik ben het liefste veilig thuis. Ik zie ook wel eens graag mensen, maar beperkt. En meedraaien in de maatschappij op het gebied van presteren (zoals werken) gaat echt niet momenteel. We hebben onze email uitgewisseld en ons gsmnr. K voelde dat ze behoefte had aan steun, ze is nogal eenzaam. En ik wil dat wel geven zover ik dat kan. We hebben elkaar spontaan geknuffeld bij het afscheid nemen. Toen ik buiten kwam uit K7, zag ik al de rokers in het paviljoentje zitten en ik dacht bij mezelf : joepi, ik moet nu niet meer in de kou dat sigaretje roken. Ik voelde me vrij goed in het terugkeren naar huis. K had zin om vanalles te ondernemen. Dat heb ik altijd zo vlak na mijn hydro. Maar in de namiddag heb ik toch moeten slapen al was het deze keer maar 1u1/2. Vroeger was ik een goed zwemster en kon het ook lang na elkaar uithouden. Mijn hoogste brevet is die van 1000m. Maar dan was ik nog jong en in topconditie. Nu moet ik precies van nul herbeginnen en ik wil altijd meer doen dan dat ik eigenlijk volgens het voorgeschreven programma mag. Maar ze hebben jammer genoeg ook gelijk, als ik me overdoe, krijg ik een te grote klop nadien. Toch heb ik er echt deugd van. K zou mijn hydro en dat zwemmen niet willen missen. Met kleine beetjes terug opbouwen alhoewel ik voel dat het nooit meer zoals vroeger zal worden. Ondertussen een berichtje gehad van mijn lotgenootje, tis een lieve. Volgende week zitten we op hetzelfde uur in de hydro. Ik ben wel een stuk harder op mezelf dan zij wat de oefeningen betreft. Ik wil gerust een praatje maken maar nà mijn oefeningen. K ben ernstig bezig met mijn oefenprogramma en wil geen enkele oefening overslaan of te weinig doen. In de hydro kennen ze mij al. T staat ook in mijn rapport, dat ik zeer gemotiveerd ben en goed op schema zit. K mag dus trots zijn. s Avonds toch onrustig geworden, ik miste gedurig die sigaret. Heb dan enkele snoepjes opgezogen, daar werd ik toch ietske kalmer van.
Voila, hier zijn we weer. Gisteren was mijn pleister om 14u afgevallen. Ik was duidelijk overmoedig, dacht dat het wel ging gaan zonder... Tegen de avond kwam de drang zo erg opzetten dat ik me niet meer kon tegenhouden en ik heb weer gerookt . Zeer teleurgesteld en gedemotiveerd gaan slapen. Wel een rustige nacht gehad raar genoeg. K geraakte nogal moeilijk op en voelde me vanochtend beetje ziekjes.; Weer veel hoesten, een wattehoofd en lichte keelpijn. Ik plak meteen mijn pleister en hoera, het is nu avond en ik heb heel de dag niet gerookt !! Oef, opluchting, blijheid. Heb vanmiddag ook een tweetal uren geslapen. Deze voormiddag heb ik op de site www.tabakstop.be een bezoek gebracht. Wat een informatie kan je daar krijgen ! Er is ook een forum aan gekoppeld waar iedereen die probeert te stoppen, of al gestopt is, een reactie kan nalaten. Ik heb me voornamelijk toegelegd op informatie bijeenkrijgen. Wat het verschil is tussen goesting om te roken en drang om te roken bvb. En hoe je daarmee kan omgaan. En allerhande hulpmiddelen, zowel fysische als psychische. De getuigenissen van andere rokers zijn ook zeer interessant. Zo heb ik er een ideetje opgedaan : een rookstoprekening. K heb al berekend wat ik iedere maand zou uitsparen door niet te roken en dat is 155 euro per maand oftwel bijna 1900 Euro per jaar. K zie dat zitten. K zal iedere week dat bedrag doorstorten op die rekening. Om mezelf te blijven motiveren. Ik heb ook op die site gezien dat ziektegevoelens, vooral van de luchtwegen, zeer normaal zijn. Longen proberen zich al snel te reinigen. En de trilhaartjes komen weer overeind. Dat kan een serieuze kriebelhoest veroorzaken. Dat klopt dus. Ik hoop nu toch echt dat het me gaat lukken. Vandaag ook een toffe reactie gehad op mijn blog. T doet deugd om steun te krijgen. Ik ben maar van één ding bang nu. Ik hoop dat als ik geopereerd zal zijn, niet vreselijk gefrustreerd ga raken door niet te kunnen eten en ook niet te kunnen roken. Ik hoop echt dat ik alles kalm kan doorstaan. Want ik voel wel van mezelf dat het alleamaal wel lukt als ik me rustig hou, en niet blootsta aan teveel emoties. K voel dat ik nu rapper kwaad en triest enz kan worden. En dan is die sigaret precies zo onmisbaar, maar dat is natuurlijk enkel een gedacht. Ook op het forum van de gastric bypass zijn er lotgenootjes want sommige chirurgen weigeren je te opereren als je rookt. Steunen we zo een beetje elkaar.
Vandaag is niet zo goed begonnen. Na een slechte nachtrust door het vele hoesten, zie ik dat er bij mijn stoelgang bloed zit. Ik verschiet en heb al direct zin in een sigaret om me te kalmeren. Gelukkig maan ik mezelf aan tot kalmte en kan het moment overwinnen. Ik heb ook meteen mijn nicotinepleister opgeplakt. K vind toch dat ik hiermee naar de dokter moet. Ben ik nu effe blij dat ik nog niet geopereerd ben, de paniek zou totaal geweest zijn. Bij de dokter zitten er 11 mensen voor me, typisch voor een maandagochtend. T gaat er geanimeerd aan toe in de wachtkamer. Zoals gewoonlijk beginnen de mensen tegen me te praten alsof ik hen al jaren ken. Ik vind dit leuk, de tijd gaat sneller ook en daarbij, ik ben altijd geïnteresseerd in andere mensen. Er is zelfs een man bij die trouwt in maart met Norbert De Bethune van rent a priest. Hadden we direct veel te vertellen tegen elkaar. Over mijn ceremonie in 2006 en hoe hij de zijne aan het plannen is... Na 2u is het mijn beurt, k ben tevens de laatste patient in de wachtkamer. Ik blijk een inwendige kloof te hebben, met een zalfje zal dit opgelost geraken. Oef. Voor mijn hoest krijg ik een inhalator en een slijmoplosser. T is niet te doen die hoest, die eeuwige kriebel en dat krampachtig hoesten. Normaal gezien ga ik de maandag of de vrijdag eens op bezoek bij twee vriendinnen die helaas ook roken. De ene sigaret na de andere feitelijk. Vandaag zal ik maar niet gaan. Tis te vroeg en ik zou liever helemaal niets te maken hebben met rook voor t moment. Ik hoop dat het zo blijft gaan zoals nu die twee eerste dagen. K ben rustiger dan de vorige keren, misschien heeft het te maken dat ik er mij ergens bij neer leg dat ik echt moet stoppen. Dat ik nu ook niet anders meer kan. Mijn huisarts is zeer tevreden dat ik een nieuwe poging doe om te stoppen. Hij voorspelt dat ik me stukken beter zal voelen, zeker ik met mijn problematieken, als ik het kan volhouden en echt stoppen. Ook praten we nog wat over de gastric bypass. Hij is er normaal niet voor zegt hij, maar in mijn geval wel. Omdat ik niet voldoende kan afvallen met een dieet, en dat ik het ook niet zal volhouden om zo streng te blijven dieeten. K ben tevreden dat hij me steunt. T is ook ongelooflijk hoe je omgeving, als ze weten dat je zo'n operatie overweegt, je probeert tegen te houden met allerhande negatieve berichten en spookverhalen. Doordat ik op het forum zit, ben ik mij wel degelijk bewust dat zo'n operatie zeker niet altijd rozegeur en maneschijn is. Ik ken ook de mogelijke complicaties. Maar toch vinden sommige mensen het nodig om altijd weer te focussen op het negatieve, je willen tegenhouden. Dat kan onnoemelijk op mijn zenuwen werken moet ik zeggen. Mochten ze zich DEGELIJK geïnformeerd hebben en dan iets willen vertellen.... maar nee. Ze hebben gehoord van die en van daar. Nu ik weet ook vanop het forum dat ik niet de enige ben die zoiets tegenkom. Mijn ma die zegt dat ik zot ben en ze meent het ook. Ze verbiedt me om die operatie te doen want ik zal niets meer kunnen eten en altijd overgeven enzo. Ze kent er dus echt niets van. En daarbij, ik ben 38 jaar, er valt mij niets meer te verbieden door mijn ouders. Enfin, mijn beslissing is echt wel degelijk onderbouwd, met voordelen en nadelen. Nu moet ik het verder afhandelen met de chirurg en met mijn ventje die gelukkig wel positief is. Voor hem moet ik het zeker niet doen, maar als ik het echt wil zal hij me steunen. En dat is heel belangrijk. Ook mijn dichte vriendenkring is positief. Er zijn ook twee mensen bij die deze operatie ondergaan hebben en tevreden zijn. Op al de positieve dingen zal ik mij zoveel mogelijk richten. Ik voorzie twee jaar ongeveer om tot een metamorfose te komen. Niet meer roken, meer bewegen (t liefst van al weer kunnen sporten zoals vroeger), en sterk vermageren tot een gezond BMI. Ik hoop in mijn doel te slagen.
Ik ben er eindelijk in geslaagd een eigen blog aan te maken. De bedoeling is om het als een dagboek te gebruiken. Momenteel staat er zoveel te veranderen in mijn leven, ik wil dit graag neerschrijven. Vandaag is eigenlijk ook mijn eerste rookstopdag. Twee jaar geleden, op exact dezelfde datum, ben ik ook gestopt en dit voor zes maanden. Jammer, ik hield het niet vol. Vandaag dus, twee jaar later, een nieuwe poging. Vanmorgen al een nicotine pleister aangebracht. Hij jeukt maar ik weet dat dat normaal is. Mijn maag doet al lastig, maar dat is blijkbaar ook een bijwerking. Toch al gezondigd, één sigaretje gerookt met plakker aan , maar nu ga ik me herpakken. T moet ermee gedaan zijn. Waarom ik weer een poging doe om te stoppen ? Wel ja, voor mijn gezondheid, niet omdat ik er geen zin meer in heb. Das al wel verre het tegendeel. Ik rook graag ! Hoe raar dat ook mag klinken. Maar ik hoest enorm en heb geen goede conditie meer. Verder ga ik waarschijnlijk een maagoperatie laten ondergaan begin 2008, en k zie het niet zitten om met die wonde zoveel te hoesten. Het risico is te groot. Ja die operatie, dat wordt dus een gastric bypass. Ik zit ook op het forum ; www.gastric-bypass.be. Daar vind je alle info ivm deze operatie en ook veel steun van lotgenootjes. K heb er veel aan, echt waar. De bedoeling is dus om een heel stuk te vermageren in de toekomst want ik ben veel te zwaar. Dwz 106 kg voor 1m68. Dit is vanzelfsprekend ook geen opsteker voor mijn conditie. Momenteel ben ik in ziekteverlof, ik heb zeer veel onderzoeken in het UZ Gent, ze vermoeden dat ik het chronisch vermoeidheidssyndroom heb. Ik ben inderdaad ook altijd moe. T is niet gemakkelijk om daar mee om te gaan. Wil ik vanalles gaan ondernemen, dan lig ik ineens doodmoe in de zetel of in mijn bed, zeker 3u te slapen. T werkt op mij en mijn humeur. Gelukkig heb ik een begripvolle partner, maar toch hoop ik dat deze lijdensweg eens aan zijn einde komt. Ik hoop alvast een verbetering te bewerkstelligen door te stoppen met roken en gewicht te verliezen. Baat het niet dan schaadt het niet. Ik zal hier wel veel vertoeven op mijn blog vermoed ik. K zit met zoveel emoties en gedachten in mijn binnenste, het beste is om het van me af te schrijven.
Gisterenavond zijn de broer van mijn man en zijn vrouw komen gourmetten. T was echt een leuke avond. Ze wonen toch zo'n 120 km van ons, dus als we elkaar dan eens zien, is het altijd leuk. Zij kunnen moeilijk kinderen krijgen en ze zal een hele hormonenbehandeling moeten ondergaan. K was echt geïnteresseerd in hun verhaal, hoe ze zich voelen, hoe ze alles meemaken.... Niet dat ik kinderen wil, maar ik weet graag hoe anderen iets beleven. Tijdens het gourmetten was ik toch nog even aan het denken, dat zoveel eten volgend jaar afgelopen zal zijn maar toch ben ik niet bang. Als je genoeg hebt, heb je genoeg. Daarbij je moet zo traag eten, dat anderen 4x zoveel eten in dezelfde tijd. Gewoon meegenieten dus maar met mindere porties. Ik wil persé dat gewicht kwijt. En als alles naar wens verloopt (de vooronderzoeken), ga ik ervoor. Vandaar ook een beetje de titel van mijn blog : op weg naar een gezonder leven.
Mijn eerste afspraak bij de chirurg is op 27 november, ik ben nu al naarstig aan het aftellen. En ik hoop hem te kunnen vertellen dat ik dan al 10 dagen gestopt ben met roken. Hij zal dat zeker goed vinden, want hij is niet voor roken. Rokers lopen ook altijd meer risico voor complicaties tijdens de operatie dus. En roken is gewoon niet gezond punt uit. Op het forum van de gastric bypass had ik dit ook als topic geplaatst. En k moet zeggen, de reacties waren zeer ondersteunend. K ben blijkbaar niet de enige die beslist om te stoppen met roken voor die operatie. Ze hebben allemaal een beetje de instelling van : je gaat je leven kunnen verlengen door te vermageren, maar tegelijkertijd weer inkorten door te roken. Dus vermageren en tegelijk gezonde lucht inademen is hun motto. K was niet van zins om te stoppen, maar na al die toffe reacties, en wetende dat anderen het ook kunnen... ja, dan ga ik het ook proberen. K moet zeggen, nu ik zo aan het schrijven ben, heb ik niet zo veel zin in roken, maar mijn moeilijke momenten zullen nog wel komen... Zo, k ga afronden. Morgen of zo vertel ik weer verder.
. Meme en ik zijn dan over de middag lekker gaan eten, t werd er niet beter op. Ik zag overal mensen die aan het roken waren, precies een bezetenheid. In de namiddag dan naar de verbouwingen gaan kijken aan het huis van mijn moeder. K werd almaar zenuwachtiger en begon me als een gestrafte te voelen dat ik niet mocht roken ipv de positieve gedachten te hebben. Kon me ook op niets anders meer concentreren. Ben dan tot grote schande een pakje sigaretten gaan kopen en een sigaret gerookt. S avonds met Kiki en t ventje iets gaan drinken in een café. Kiki ook op haar gemak haar sigaretje aan het roken. Ik kon me gewoonweg niet meer houden en heb lustig meegerookt. In totaal zo'n 7 sigaretten. Ventje serieus teleurgesteld en almaar vragen wat ik nu eigenlijk ging doen : stoppen of gewoon doorroken. Ik was zo in de war en kon er echt niet op antwoorden. K had wel degelijk het gevoel serieus gefaald te hebben en tegelijkertijd ook een enorme opluchting dat ik weer kon roken. Tegen dat we thuiskwamen, was ik overtuigd van mezelf dat ik gewoon het karakter niet heb om te stoppen. Nog een sigaret gerookt voor het slapen gaan, en die beviel me echt niet. Ik werd ineens misselijk en mijn luchtwegen waren alweer aan het verkrampen. Vannacht weer liggen hoesten en liggen woelen en dromen. Vanmorgen depri opgestaan. Twee sigaretten gerookt. Nog erger hoesten en ook misselijk. Zelfs braakneigingen. Heb dan opnieuw de pleister opgedaan en mezelf opgedragen om gewoon opnieuw te stoppen. Ik kan het me eigenlijk gewoon niet meer permiteren om te roken maar het is zo ontzettend moeilijk. Heb op het rookstopforum eens serieus mijn hartje gelucht. Gezegd dat ik eigenlijk meer zin had om te beginnen huilen en het gewoon niet meer zag zitten. Dat ik niet weet wat te doen. Maar ik ben daar echt niet de enige die zo'n uitschuivers heeft. Ze weten daar echt wel waarover ik het heb. En steun krijg ik ook wel, maar k zal het natuurlijk zelf moeten doen. K heb net weer een opflakkering gehad na het eten van een tas soep, maar heb toch doorgebeten en het gaat weer over. Waar ik ook mee inzit is de dubbele opgave waar ik voor sta. Stoppen met roken en dan nog eens die operatie die mij de eerste tijd zal verhinderen om normaal te eten. Straks word ik gewoon gek in mijn hoofd of zo. Ik ga daar toch eens over praten met de psycholoog die je begeleidt naar de operatie. Wat die ervan denkt. En de dietiste zal me ook wel weten te zeggen wat ik zoal kan verwachten. Mijn operatie mag nu niet in het gedrang komen natuurlijk. Maar gisteren was ik zo in de war dat ik me afvroeg of ik dat dan wel ga aankunnen als ik die sigaret nog niet eens kan laten. K moet mss eens minder beginnen piekeren. In het leven heb je nu eenmaal niet alles voortdurend onder controle. Een wijze engelse vriend van mij heeft mij ooit eens gezegd dat ik meer moet worden zoals het riet in de velden. Mee leren buigen met de wind ipv als een paal te willen rechtstaan en uiteindelijk te kraken als de wind te hevig wordt. 
