Ik ben Katrien, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Katarina.
Ik ben een vrouw en woon in Eeklo (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/10/1970 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: gastronomie, psychologie, dieren, lezen, vrienden, familie, zwemmen.
Deze blog wordt als dagboek gebruikt
Gisteren naar het AZ in Brugge geweest. Op afspraak bij Dr Dillemans om 14u. Toen ik me aanmeldde aan het secretariaat kreeg ik al meteen mijn eerste teleurstelling, Dr Dillemans was er niet en ze hadden iedereen kunnen verwittigen buiten mij omdat mijn oud telefoonnummer nog in mijn dossier zat. Ik mag kiezen, ofwel een nieuwe afspraak maken, ofwel al reeds de dieetiste en de assistent van Dr Dillemans zien. Dat laatste neem ik als keuze. Ik moet die mensen sowieso toch zien in de loop van het proces. Bij de dieetiste word ik gemeten en gewogen. Mijn bmi wordt berekend op 40. We overlopen een vragenlijst om mijn eetgewoonten te bepalen. Ik kom eruit als meer een hartige eter dan een snoeper. En dat klopt. Verder moet ik een attest ondertekenen welke dieeten ik reeds gevolgd heb zonder positief gevolg. Dat attest is nodig voor de mutualiteiten. Verder moet ik nu eens gedurende een week met een weekend bij, mijn eetgewoonten bijhouden. Ik krijg daarvoor een voorgedrukte papierbundel mee. Ik ben wel blij dat alles zo vlotjes gaat. Vervolgens ga ik door naar de assistent van Dr Dillemans, ook een arts trouwens. Deze man stelt me meteen gerust. Hij legt me nog eens zorgvuldig uit met tekeningen en foto's wat een gastric bypass nu eigenlijk betekent. Dus enerzijds het kleine maagje dat ervoor zorgt dat je veel minder kan eten. Als je vroeger 1 pizza kon eten, kan je daarna nog een kwart ervan opeten. En anderzijds de darm die een overbrugging maakt van 1.5m. De verteringssappen uit de gal en de pancreas worden daardoor naar de darm gevoerd ipv in de maag en er wordt minder opgenomen uit de voeding. Door deze dubbele werking zou ik zo'n 35 kg moeten kunnen afvallen. Mijn eindgewicht zou tussen 65 en 70 kg moeten liggen. K vind het eigenlijk nog een beetje te veel, ik zou graag 60 wegen. Dat is mogelijk met sport erbij zegt hij. Dus we zullen moeten afwachten. Mijn operatiedatum wordt meteen vastgesteld en het wordt 19/01/09. Brrrrr. Nu de datum valt krijg ik toch de nodige stress. Verder moet ik nog een bloedproef doen, gelukkig kan die ook direct gebeuren. In nog geen twee uur ben ik al weer buiten. Tis dus snel gegaan. Op 30/12 heb ik een tweede afspraak en deze keer direct met Dr Dillemans. Voordien moet ik nog even een gastroscopie laten doen, en deze keer zonder verdoving. Help !!! Op de parking van het AZ, steek ik een sigaret aan, doe drie trekjes en doe hem weer uit. maar 's avonds rook ik er toch nog twee jammer genoeg. Deze morgen ook nog vier verdorie . Enfin, ga nu douchen en dan mijn pleister weer aandoen en opnieuw stoppen. Toch jammer dat ik het ineens weer niet kon laten
Vanmorgen naar de hydro geweest en al mijn oefeningen 10 keer gedaan met bijkomende buikspieroefeningen. Die laatste voelde ik serieus, t is duidelijk dat ik praktisch geen buikspieren meer heb. Voordien had ik toch al 125m aan één stuk gezwommen in het grote bad. Wel met ondersteuning van een band want ik ben bang geworden in het diepe. Met dat ik zo gemakkelijk krampen krijg, voel ik me geruster door die ondersteuning en mijn bewegingen kan ik rustiger maken. K heb me moeten dwingen om uit het groot bad te komen want ik mag me niet overdoen. Zwemmen is toch zo leuk. Mijn lotgenootje was er ook. Ik kreeg de oefeningen van een student uit Denemarken en met dat ik vlot engels spreek, kon hij mij begeleiden. Toffe en knappe gast moet ik zeggen. Nadien hebben we het nog over zijn land gehad, hij woont in Kopenhagen, en over zijn studies. En over skieën. Dat we er allebei een knie blessure aan overgehouden hebben. T duurt ook lang tegen dat die knie weer een beetje normaal werkt. Nu ik zo aan het schrijven ben, overvalt de moeheid mij weer. Ik zal toch nog moeten slapen deze namiddag. Ik ben al een beetje gespannen voor morgen. Eindelijk naar Dr Dillemans. Ik ben zo benieuwd en zenuwachtig voor wat hij gaat zeggen. Stel je voor dat hij me niet kan opereren.... ramp der rampen. Maar t zal wel niet zeker... Ik heb nu eindelijk kunnen bekomen dat ze mijn onderzoekresultaten vanuit het UZ naar mijn huisarts gaan sturen. Anders mocht ik voor die operatie nog eens een heleboel overdoen. Gisteren had ik geen goede dag ivm niet roken. K heb niet gerookt maar mannekes t heeft een halve haar gescheeld. Al heel de dag zat ik tegen die te vechten. s Namiddags al een halve doos koeken opgegeten amai amai. Maar s avonds rond 20u werd het zo erg ! Ik kon me op niets meer concentreren, de tv geprobeerd, een tijdschrift lezen, een glas water drinken.... niets hielp. Die drang werd almaar erger. K stond aan het aanrecht bij mijn ventje, tussen mijn handtas met de sigaretten en de dampkap, bijna te kapituleren. Ik zei bij mezelf dat ik moest volhouden, doorbijten, dat het weer ging overgaan en inderdaad na nog een halfuur werd die drang eindelijk minder en was ik blij dat ik doorgebeten had. In bed ben ik pas rond 1u in slaap gevallen, weer die zin om op te staan en te gaan roken pfff. Vandaag is het ietske draaglijker maar zoals gisterenavond, dat had ik nog niet meegemaakt. Hopelijk komen er niet meer teveel van die opvliegers want het is toch kantje boord op dat moment. Met de gbp'ers zijn we aan het overleggen om een soort van nieuwjaarsreceptie te organiseren in Brugge. Ik heb t Putje voorgesteld. Je hebt daar tal van mogelijkheden en het is voor iedereen vlot bereikbaar. De meesten waren wel enthiousiast over die locatie. Waarschijnlijk gaan we eens samenkomen in Brugge op voorhand om alles te bespreken. Zo leer ik ze nog beter kennen natuurlijk. Nu ga ik mijn hond vervoegen in de zetel. Morgen verslag van mijn belevenis bij dokter Dillemans.
J o e p i e ! Deze morgen om 9u al een rookstop van 96u achter de rug. T ventje is serieus aan t supporteren ! Hij ziet me nu nog liever zegt hij (amai). Gisteren heel de voormiddag in het UZ. Eerst een fysiologisch onderzoek die me niet goed beviel want t was per momenten zeer pijnlijk. Eerst een rij electrische schokken door mijn handen, armen, voeten, benen. Zo van die schokken die almaar sterker werden gegeven. Nadien, overal naalden in de spieren van de armen en de benen waar electrische schokken in gegeven werden terwijl je inspanning moet doen. Dit allemaal om te zien of de zenuwen de pijn op een normale manier geleiden naar de hersenen, waardoor je dan spiersamentrekkingen krijgt. Bah. Op het einde van het onderzoek blijkt dus alles normaal. K heb geen overprikkelde zenuwen of zo. Dan direct door naar de Analytisch Psycholoog. K heb mijn beantwoorde vragenbundel mee. Dacht dat ik er vanaf was maar vergeet het maar. Liggen er daar weer een hoooooooooop vragen. We zitten daar in groep met allemaal dezelfde taak. 1u 1/2 ben ik bezig met te antwoorden op 500 vragen over vanalles en nog wat. K vraag mij luidop af hoe ze nu aan de hand van die vragen kunnen weten dat we CVS hebben ? Ik krijg een glimlachje van de psychologe (grrr). Ik vraag ook nog eens al lachend of we dan een job gaan krijgen na al die psychologische testen ? Algemene hilariteit. K was eigenlijk beetje nijdig in mijn binnenste. K vind dat ze dat allemaal niet moeten weten. En ik reageer me dan af door bovenstaande opmerkingen te maken, en k heb me dan nog ingehouden. T is echt niet normaal wat ze allemaal moeten weten, en daarbij zo'n vragenlijst is zuiver een momentopname. Mocht ik hem volgende week invullen, hij zou niet helemaal hetzelfde zijn. Enfin, ik krijg begin januari feedback van al die testen, ben eens benieuwd. Ik ondervind de laatste tijd dat ik me het beste in mijn vel voel als ik een doel voor ogen heb. Bvb stoppen met roken of de gastric bypass of de onderzoeken in het UZ om meer te weten over CVS. Over heel de lijn, bij alle dokters, sta ik gekend als zijnde heel gemotiveerd om mijn doel te halen. Als ik geen doel voor ogen heb, loop ik er zo maar een beetje bij en voel ik me gefrustreerd eigenlijk. Wel ben ik bang dat ik teveel hooi op mijn vork zou nemen. Gisteren namiddag was daar weer een bewijs van. Door die meeting en de spanning op zondag in de file, en dan nog die testen in de voormiddag, slaap ik in mijn bed van 13u tot 18.30u. Dan eten en rond 22u weer slapen tot 8.20u en nog moe zijn. Amai k ben precies aan het recupereren van een ziekte of zo. K heb ook weer vage keelpijn en vage hoofdpijn vandaag, weer een opstoot van CVS dus. K moet dus voldoende rusten. Vrijdag ben ik uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek. K zie de job wel zitten maar ik wou dat ik het aanbod ergens volgend jaar zou gekregen hebben. T komt precies weer allemaal op een hoop. Nogal typisch voor mij, k heb dat al veel meegemaakt in mijn leventje. Enfin k ga zien wat het wordt, t is een parttime dus mss komt het allemaal nog in orde. T ventje is gevallen met zijn fiets vanmorgen door de ijzel ocharme. Gelukkig heeft hij zich niet bezeerd maar zijn fiets is wel een beetje naar de knoppen. We hebben hier nog mijn fiets dus t valt mee. De Flouten (Filou, onze hond) is ook al uitgegleden buiten (wat een komisch zicht) en uit colère heeft hij de gladde plek uitgegraven (op de oprit) hihi. Je had hem moeten bezig zien ! Toen ging hij de bevroren sneeuw uithappen maar dat lukte niet zo goed, weer een colère aanval met zijn poten en hup daar had hij een groot stuk ijs te pakken. In het gras begon hij er dan aan te bijten maar na een tijdje stopte hij toch, twas waarschijnlijk toch een beetje te koud aan zijn muiltje. Nu ligt de snoodaard op zijn rug met poten open in de zetel te slapen. Vandaag verder een rustdag houden, beetje lezen en rusten. K heb mijn verslagje van de meeting ook op het forum gezet van de gastric bypassers. Direkt kreeg ik een boel positieve reacties, dat het een leuk verslag is en dat ze zo nog eens heel de dag kunnen herbeleven. Ik vind echt mijn plezier in schrijven.
Vandaag zijn wij weer talrijk aanwezig vanuit de verste uithoeken van Vlaanderen, en zelfs vanuit Nederland. Wij zijn fier en gelukkig u allen te mogen ontvangen in dit établissement met klasse, in de Leuvense universiteitsstad én natuurlijk de bierstad. Wat echter nog meer getuigt van klasse dat zijn jullie allen, lotgenoten doorheen dik en dun, in gelukkige en in donkere dagen.
Voor de nieuwkomers zal dit misschien nieuw in de oren klinken, maar wij kunnen of willen niet verstoppen dat we ons goed voelen in ons vel. Want wij hebben dé stap gezet, vanuit een vorig, minder gelukkig bestaan, naar een nieuw leven. Daarvan willen wij getuigen en dat dit gebeurt met enthousiasme is hier vandaag duidelijk hoorbaar.
Zo kunnen wij ook anderen overtuigen om hun leven terug in handen te nemen. Want de weg die moet afgelegd worden gaat niet steeds over rozen. Daarvan zal iedereen hier aanwezig in meer of mindere mate kunnen meespreken. De twijfel, vooraleer de stap te zetten, de tegenkanting en de slechte raad van mensen die het beter menen te weten, de lange weg die soms moet afgelegd worden vooraleer we groen licht krijgen voor de operatie, de vooronderzoeken die niet steeds leuk zijn, de vele vragen over allerlei dingen, dat alles maakt de beslissing er niet eenvoudiger op. We doen dit natuurlijk ook voor vele anonieme lotgenoten via onze website. Die is voor velen onder ons een dagelijkse ruggensteun, voor en na de operatie, dat blijkt zeker uit de frequentie waarmee mensen reageren op vragen en problemen, soms op echte hulpkreten.
Vandaag gaat onze speciale aandacht naar Bitje, die momenteel nog in het ziekenhuis verblijft. Alle hier aanwezige lotgenoten kunnen de map tekenen die haar vandaag zal bezorgd worden door Dorine24. Wij hopen dat Bitje vlug beter wordt en naar huis mag. Uiteraard willen van hieruit aan al onze lotgenoten veel moed en doorzettingsvermogen toewensen.
Tot slot wil ik nog een woordje van dank richten aan onze Winx, voor het inrichten van deze lotgenotendag, hier in Café de la Gare, aan het station van Leuven. Ze heeft dat prachtig gedaan. Geef haar een applaus.
Ik wens jullie nog een prettige namiddag.
Leuven, 23 november 2008
Samen verloren de aanwezigen op deze meeting : 1140 kg ! Ga daar maar eens tegenaan staan, laat staan er onder liggen !!!
Zondag 23/11/2008. Eindelijk de langverwachte meeting van de gastric bypassers. Zondagmorgen al vroeg uit de veren alhoewel ik nog moe was. s Middags rond 12 u met de auto richting Leuven, vlot verkeer, ongeveer 1u 1/2 onderweg. Tegen 14u stappen ventje en ik Brasserie de la Gare binnen. Het bovenverdiep is gereserveerd voor de gbp'ers. Er worden ongeveer 56 mensen verwacht in de loop van de namiddag. We worden alvast hartelijk ontvangen door Winckx en Louis en krijgen een naamkaartje, dat is toch gemakkelijker om mensen te herkennen. Er werd al naar mij gevraagd verneem ik, en ik ga daar eerst eens goeiedag zeggen. We schuiven aan de tafel bij en bestellen ons ook iets om te eten. Jaja, al die gbp'ers die zogezegd niet meer kunnen eten... ze eten allemaal. K heb ze nu eens zien eten en ik vond dat ze dat toch redelijk vlot deden. Natuurlijk niet in de eerste twee maanden na de operatie, maar stilaan kunnen ze toch een redelijke portie eten. vb een slaatje, een kleine pasta, 3 tongrolletjes met puree, .... Terwijl ik om mijn spaghetti wacht, trek ik mijn stoute schoenen aan en ga me voorstellen aan de andere tafels. K moet zeggen, k ben nie bang van mensen maar om zomaar je ergens voor te stellen tegen onbekenden en een gesprek beginnen,.... t was toch efkes doorbijten. T valt goed mee, de westvlamingen zitten samen in een groep en daar krijg ik enkele patienten van Dr Dillemans te zien. Algehele positieve reacties over hem dat is een feit maar ik heb ook wel vertrouwen in hem. En dan begin ik de foto's te zien van de gbp'ers vóór hun operatie. O n g e l o f e l i j k !!! Ik kan me niet inbeelden dat die slanke mensen die daar zitten, vroeger ooit zo zwaar geweest zijn. Ik kijk mijn ogen uit en verlang maar één ding : ook zo slank worden. Iedereen heeft nochtans zijn of haar persoonlijk verhaal. Tanneke is er ook, en zij is in 1 jaar tijd al aan haar zesde operatie toe ! Toch ziet ze er goed uit, maar dit is dus een voorbeeld van complicaties. Bitje ligt ook in het ziekenhuis momenteel op intensieve, blijkbaar de gal die problemen geeft. Dat hoor ik wel van velen, dat achteraf die gal eruit moet. Ik ga toch vragen of dat niet van eerste keer kan. Maar naast deze uitzonderingen, zijn al de andere enorm enthiousiast over hun gbp en wensten ze dat ze het al vroeger aangedurfd hadden. Zoals ik al zei, is ieder verhaal anders. De één kan alles eten, een ander kan geen room meer verdragen, nog een ander geen pasta... Het resultaat na de operatie qua wat je kan eten is dus zeer persoonlijk. Maar geen enkele aanwezige maakt daar een probleem van. Ze zeggen wel dat je een klik in je hoofd moet maken op een bepaald moment. Dus wennen aan kleinere porties en bepaalde voedingswaren die je niet bevallen, weglaten. Ook voor wat je nog kan drinken is dat hetzelfde. Sommige kunnen bruis drinken en andere al helemaal niet. K zal dus moeten afwachten wat kan en wat niet. Het gezelschap waar we de rest van de namiddag in vertoeven is echt aangenaam. Er wordt regelmatig gelachen, t is zeer gezellig, we stellen vragen over en weer, en praten vooral over de gbp natuurlijk. Regelmatig schuiven er andere aan, komen zich voorstellen of foto's tonen. Rond 16u begint het ineens te sneeuwen en t blijft ook liggen. De meeste beginnen na een halfuurtje (en wij ook) toch wat nerveus te worden van het weer. Er zijn veel mensen uit Brugge, uit Kortrijk, uit Gent enz... die allemaal nog terug moeten met de wagen of met de trein. Wij vertrekken ook en hebben al meteen problemen in het verkeer. T is zeer druk om uit Leuven te geraken en iedereen rijdt stapvoets in de sneeuw. Na veel moeite geraken we op de ring van Brussel waar heel de boel praktisch stilvalt. Af en toe schuiven we wat vooruit. Van 17.15 tot 19.45 zijn we stilletjes aan het schuiven op de ring. Dan vernemen we dat er op het tv nieuws gezegd en getoond werd dat de viaduct van Vilvoorde eigenlijk niet of moeilijk berijdbaar is en dat er een ongeval in Strombeek gebeurd is. We besluiten via Antwerpen te gaan. Eenmaal richting Antwerpen, gaat het redelijk vlot, de weg is redelijk berijdbaar. E i n d e l i j k !!! Ik zit heel de tijd in de auto te strijden tegen de rookduivel. Ik ben op den duur zo gespannen als een veer en krijg er maagpijn en hoofdpijn bovenop. K begin sneller te ademen door me op te jagen en me te verzetten tegen die goesting in een sigaret. Om 20.55 zijn we thuis. Oef. Onze hond rap naar buiten, en ik kom terug tot rust. S avonds in bedje is mijn ventje heeeel trots om mij dat ik niet gerookt heb in de stress situatie. En ik ben eigenlijk ook heel trots op mezelf. T geeft me meer moed om door te gaan als ik het toch kan overwinnen in een stress situatie. Wat alleen mijn ventje en ik weten, is dat ik iets wil over een jaar of zo, en het is niet goedkoop. Dus als ik het moeilijk krijg zegt hij : remember Bugatti (ons codewoord). Ik lig intens tevreden in mijn bed. Tevreden over de dag, tevreden over mijn rookstop.
Evolutie lichaamsveranderingen in de eerste rookvrije dagen
We zijn nu zaterdagavond en ik heb nog steeds niet gerookt. Gisterenavond zijn ventje en ik lekker Grieks gaan eten. T was de moeite, eerst een Meze, dan een plateau du chef en een yoghurt met nootjes en honing als dessert. Dat laatste heb ik alleen opgegeten, k had zo'n trek in zoet, en het heeft me serieus gesmaakt. Door rustig te eten bekoelde de behoefte naar een sigaret en ik wandelde voldaan het restaurant uit. Vannacht wel slecht geslapen, dat is weer een afkickverschijnsel. Dat zou zo'n twee weken kunnen duren. Ik slaap sowieso niet goed, maar nu was het echt heel de nacht woelen. Ook opgestaan rond 4u, normaal rookte ik dan een sigaretje. Nu een cécémel gedronken en braaf terug mijn bedje ingekropen. Ik heb ze nu heel de tijd bij mij, mijn sigaretten, maar ik kom er niet aan. K ben precies minder zenuwachtig als ik ze bij me heb. Moet ik me niet onnodig nerveus maken, tis precies een soort veiligheid. K had dat eigenlijk niet verwacht, eerder het omgekeerde. Deze morgen opgestaan en al direct mijn rooktip geopend in mijn email :
Vanaf de eerste dag herstelt je lichaam al
Al na enkele uren nadat je gestopt bent met roken, gebeuren er allerlei positieve reacties in je lichaam:
Na 1 uur bereiken de bloeddruk en de polsslag opnieuw het normale niveau. De bloedcirculatie in handen en voeten verbetert.
Na 8 uren verminderen de nicotine- en koolmonoxidegehaltes in het bloed met de helft en het zuurstofgehalte wordt weer normaal. Het risico op een hartaanval daalt.
Na 24 uren verdwijnt de koolmonoxide helemaal uit het lichaam. De longen verwijderen het slijm en de andere resten van het roken
Na 48 uren is er geen nicotine meer in het lichaam. De smaak- en geurzin verbeteren indrukwekkend.
Na 72 uren adem je heel wat gemakkelijker. De luchtpijptakken ontspannen zich en het energieniveau verhoogt.
(bron: Vlaamse Liga tegen Kanker)
Morgenvroeg om 9u zit ik al aan 48u. K voel het sowieso al aan mijn ademhaling. Die gaat dieper en is niet prikkelend. Wel kan ik nog serieuze hoestbuien krijgen. Over de rest van de voormiddag hebben we onze boodschappen gedaan. Wat een weertje ! Smeltende sneeuw en hagel. Deze namiddag toch weer bijna 3u geslapen. En vanavond lekker gekookt : varkenshaasje met gestoofde witloof en aardappeltjes. We blijven gezellig thuis vanavond gelukkig. K heb echt geen zin om nog buiten te komen. Morgen is het meeting in Leuven voor de gastric bypassers. Ben benieuwd. En hopelijk hebben we niet te veel last van het weer om naar daar te rijden. Van de meeting zal ik zeker een verslagje maken. Nu donderdag mag ik eindelijk naar de chirurg, dus die meeting komt net op tijd !
Vandaag zijn we vrijdag. En ik ben allesbehalve in een joepi stemming. Gisteren ben ik van s morgens vroeg naar Brugge vertrokken, t ventje had een opleiding daar en ik ben heel de dag naar meme geweest. Vanaf dat ik eigenlijk mijn veilige thuishaven had achtergelaten, begon de drang naar een sigaret serieus op te komen. . Meme en ik zijn dan over de middag lekker gaan eten, t werd er niet beter op. Ik zag overal mensen die aan het roken waren, precies een bezetenheid. In de namiddag dan naar de verbouwingen gaan kijken aan het huis van mijn moeder. K werd almaar zenuwachtiger en begon me als een gestrafte te voelen dat ik niet mocht roken ipv de positieve gedachten te hebben. Kon me ook op niets anders meer concentreren. Ben dan tot grote schande een pakje sigaretten gaan kopen en een sigaret gerookt. S avonds met Kiki en t ventje iets gaan drinken in een café. Kiki ook op haar gemak haar sigaretje aan het roken. Ik kon me gewoonweg niet meer houden en heb lustig meegerookt. In totaal zo'n 7 sigaretten. Ventje serieus teleurgesteld en almaar vragen wat ik nu eigenlijk ging doen : stoppen of gewoon doorroken. Ik was zo in de war en kon er echt niet op antwoorden. K had wel degelijk het gevoel serieus gefaald te hebben en tegelijkertijd ook een enorme opluchting dat ik weer kon roken. Tegen dat we thuiskwamen, was ik overtuigd van mezelf dat ik gewoon het karakter niet heb om te stoppen. Nog een sigaret gerookt voor het slapen gaan, en die beviel me echt niet. Ik werd ineens misselijk en mijn luchtwegen waren alweer aan het verkrampen. Vannacht weer liggen hoesten en liggen woelen en dromen. Vanmorgen depri opgestaan. Twee sigaretten gerookt. Nog erger hoesten en ook misselijk. Zelfs braakneigingen. Heb dan opnieuw de pleister opgedaan en mezelf opgedragen om gewoon opnieuw te stoppen. Ik kan het me eigenlijk gewoon niet meer permiteren om te roken maar het is zo ontzettend moeilijk. Heb op het rookstopforum eens serieus mijn hartje gelucht. Gezegd dat ik eigenlijk meer zin had om te beginnen huilen en het gewoon niet meer zag zitten. Dat ik niet weet wat te doen. Maar ik ben daar echt niet de enige die zo'n uitschuivers heeft. Ze weten daar echt wel waarover ik het heb. En steun krijg ik ook wel, maar k zal het natuurlijk zelf moeten doen. K heb net weer een opflakkering gehad na het eten van een tas soep, maar heb toch doorgebeten en het gaat weer over. Waar ik ook mee inzit is de dubbele opgave waar ik voor sta. Stoppen met roken en dan nog eens die operatie die mij de eerste tijd zal verhinderen om normaal te eten. Straks word ik gewoon gek in mijn hoofd of zo. Ik ga daar toch eens over praten met de psycholoog die je begeleidt naar de operatie. Wat die ervan denkt. En de dietiste zal me ook wel weten te zeggen wat ik zoal kan verwachten. Mijn operatie mag nu niet in het gedrang komen natuurlijk. Maar gisteren was ik zo in de war dat ik me afvroeg of ik dat dan wel ga aankunnen als ik die sigaret nog niet eens kan laten. K moet mss eens minder beginnen piekeren. In het leven heb je nu eenmaal niet alles voortdurend onder controle. Een wijze engelse vriend van mij heeft mij ooit eens gezegd dat ik meer moet worden zoals het riet in de velden. Mee leren buigen met de wind ipv als een paal te willen rechtstaan en uiteindelijk te kraken als de wind te hevig wordt.
even over chronische vermoeidheid en hydrotherapie
Woensdag ben ik op mijn wekelijkse hydrotherapie geweest in het UZ Gent. Om 11u mocht ik eraan beginnen. Normaal gezien ben ik altijd bijna een uur vroeger, zodat ik eerst kan zwemmen in het grote zwembad (25m). Dwz, twee keer een baantje trekken op t gemak (50m) en rustig verder zwemmen over de breedte van het zwembad, dat doe ik op eigen initiatief en ze vinden dat goed. Daar houden ze dan rekening mee als ik mijn oefeningen moet doen. Maar woensdag was ik net op tijd want ik was s morgens opnieuw in slaap gevallen, zodus geen extra zwemmen jammer. Mijn oefeningen in het kleine, warme bad werden verhoogd van zeven keer naar 9 keer maar ik heb ze allemaal 10 keer gedaan. Kwestie van toch proberen mijn grenzen te verleggen. Er was een dame met fybromyalgie die er al bijna twee jaar komt maar nog steeds pijn heeft na de oefeningen. Ze heeft er meer pijn van dan deugd feitelijk. Bij mij is dat niet zo (gelukkig). Spierpijn had ik enkel de eerste keren maar de laatste tijd valt dat goed mee. Bij mij is het de vermoeidheid die primeert. normaal gezien slaap ik in de namiddag na de hydro bijna 3 uur. Er was nog een andere dame die net als ik te kampen heeft met CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom), en net als ik slaapt ze in de namiddag na de hydro. Maar zij heeft er ook pijn van. Na onze oefeningen lagen we nog wat te relaxen in het badje van 34°, om onze spieren terug te ontspannen. Ze is 45 jaar en kampt ook al enkele jaren met die vermoeidheid. Zij is nochtans niet overdreven zwaar en een niet-roker. Maar haar verhaal is precies het mijne. Na talloze jaren van stress en onverwerkte emoties, klierkoorts enz... is bij haar net zoals bij mij die vermoeidheid en al de andere klachten (zoals koortsaanvallen, gewichtstoename, depressie, slaapstoornissen enz....) begonnen. Ze kan momenteel ook niet meer werken. En voelt zich maar op één plaats goed, lekker veilig bij haar thuis. Ze vindt de buitenwereld angstaanjagend en heeft precies de energie niet meer om er in mee te gaan. Ook dat herken ik duidelijk bij mezelf. Ik ben het liefste veilig thuis. Ik zie ook wel eens graag mensen, maar beperkt. En meedraaien in de maatschappij op het gebied van presteren (zoals werken) gaat echt niet momenteel. We hebben onze email uitgewisseld en ons gsmnr. K voelde dat ze behoefte had aan steun, ze is nogal eenzaam. En ik wil dat wel geven zover ik dat kan. We hebben elkaar spontaan geknuffeld bij het afscheid nemen. Toen ik buiten kwam uit K7, zag ik al de rokers in het paviljoentje zitten en ik dacht bij mezelf : joepi, ik moet nu niet meer in de kou dat sigaretje roken. Ik voelde me vrij goed in het terugkeren naar huis. K had zin om vanalles te ondernemen. Dat heb ik altijd zo vlak na mijn hydro. Maar in de namiddag heb ik toch moeten slapen al was het deze keer maar 1u1/2. Vroeger was ik een goed zwemster en kon het ook lang na elkaar uithouden. Mijn hoogste brevet is die van 1000m. Maar dan was ik nog jong en in topconditie. Nu moet ik precies van nul herbeginnen en ik wil altijd meer doen dan dat ik eigenlijk volgens het voorgeschreven programma mag. Maar ze hebben jammer genoeg ook gelijk, als ik me overdoe, krijg ik een te grote klop nadien. Toch heb ik er echt deugd van. K zou mijn hydro en dat zwemmen niet willen missen. Met kleine beetjes terug opbouwen alhoewel ik voel dat het nooit meer zoals vroeger zal worden. Ondertussen een berichtje gehad van mijn lotgenootje, tis een lieve. Volgende week zitten we op hetzelfde uur in de hydro. Ik ben wel een stuk harder op mezelf dan zij wat de oefeningen betreft. Ik wil gerust een praatje maken maar nà mijn oefeningen. K ben ernstig bezig met mijn oefenprogramma en wil geen enkele oefening overslaan of te weinig doen. In de hydro kennen ze mij al. T staat ook in mijn rapport, dat ik zeer gemotiveerd ben en goed op schema zit. K mag dus trots zijn. s Avonds toch onrustig geworden, ik miste gedurig die sigaret. Heb dan enkele snoepjes opgezogen, daar werd ik toch ietske kalmer van.
Voila, hier zijn we weer. Gisteren was mijn pleister om 14u afgevallen. Ik was duidelijk overmoedig, dacht dat het wel ging gaan zonder... Tegen de avond kwam de drang zo erg opzetten dat ik me niet meer kon tegenhouden en ik heb weer gerookt . Zeer teleurgesteld en gedemotiveerd gaan slapen. Wel een rustige nacht gehad raar genoeg. K geraakte nogal moeilijk op en voelde me vanochtend beetje ziekjes.; Weer veel hoesten, een wattehoofd en lichte keelpijn. Ik plak meteen mijn pleister en hoera, het is nu avond en ik heb heel de dag niet gerookt !! Oef, opluchting, blijheid. Heb vanmiddag ook een tweetal uren geslapen. Deze voormiddag heb ik op de site www.tabakstop.be een bezoek gebracht. Wat een informatie kan je daar krijgen ! Er is ook een forum aan gekoppeld waar iedereen die probeert te stoppen, of al gestopt is, een reactie kan nalaten. Ik heb me voornamelijk toegelegd op informatie bijeenkrijgen. Wat het verschil is tussen goesting om te roken en drang om te roken bvb. En hoe je daarmee kan omgaan. En allerhande hulpmiddelen, zowel fysische als psychische. De getuigenissen van andere rokers zijn ook zeer interessant. Zo heb ik er een ideetje opgedaan : een rookstoprekening. K heb al berekend wat ik iedere maand zou uitsparen door niet te roken en dat is 155 euro per maand oftwel bijna 1900 Euro per jaar. K zie dat zitten. K zal iedere week dat bedrag doorstorten op die rekening. Om mezelf te blijven motiveren. Ik heb ook op die site gezien dat ziektegevoelens, vooral van de luchtwegen, zeer normaal zijn. Longen proberen zich al snel te reinigen. En de trilhaartjes komen weer overeind. Dat kan een serieuze kriebelhoest veroorzaken. Dat klopt dus. Ik hoop nu toch echt dat het me gaat lukken. Vandaag ook een toffe reactie gehad op mijn blog. T doet deugd om steun te krijgen. Ik ben maar van één ding bang nu. Ik hoop dat als ik geopereerd zal zijn, niet vreselijk gefrustreerd ga raken door niet te kunnen eten en ook niet te kunnen roken. Ik hoop echt dat ik alles kalm kan doorstaan. Want ik voel wel van mezelf dat het alleamaal wel lukt als ik me rustig hou, en niet blootsta aan teveel emoties. K voel dat ik nu rapper kwaad en triest enz kan worden. En dan is die sigaret precies zo onmisbaar, maar dat is natuurlijk enkel een gedacht. Ook op het forum van de gastric bypass zijn er lotgenootjes want sommige chirurgen weigeren je te opereren als je rookt. Steunen we zo een beetje elkaar.
Vandaag is niet zo goed begonnen. Na een slechte nachtrust door het vele hoesten, zie ik dat er bij mijn stoelgang bloed zit. Ik verschiet en heb al direct zin in een sigaret om me te kalmeren. Gelukkig maan ik mezelf aan tot kalmte en kan het moment overwinnen. Ik heb ook meteen mijn nicotinepleister opgeplakt. K vind toch dat ik hiermee naar de dokter moet. Ben ik nu effe blij dat ik nog niet geopereerd ben, de paniek zou totaal geweest zijn. Bij de dokter zitten er 11 mensen voor me, typisch voor een maandagochtend. T gaat er geanimeerd aan toe in de wachtkamer. Zoals gewoonlijk beginnen de mensen tegen me te praten alsof ik hen al jaren ken. Ik vind dit leuk, de tijd gaat sneller ook en daarbij, ik ben altijd geïnteresseerd in andere mensen. Er is zelfs een man bij die trouwt in maart met Norbert De Bethune van rent a priest. Hadden we direct veel te vertellen tegen elkaar. Over mijn ceremonie in 2006 en hoe hij de zijne aan het plannen is... Na 2u is het mijn beurt, k ben tevens de laatste patient in de wachtkamer. Ik blijk een inwendige kloof te hebben, met een zalfje zal dit opgelost geraken. Oef. Voor mijn hoest krijg ik een inhalator en een slijmoplosser. T is niet te doen die hoest, die eeuwige kriebel en dat krampachtig hoesten. Normaal gezien ga ik de maandag of de vrijdag eens op bezoek bij twee vriendinnen die helaas ook roken. De ene sigaret na de andere feitelijk. Vandaag zal ik maar niet gaan. Tis te vroeg en ik zou liever helemaal niets te maken hebben met rook voor t moment. Ik hoop dat het zo blijft gaan zoals nu die twee eerste dagen. K ben rustiger dan de vorige keren, misschien heeft het te maken dat ik er mij ergens bij neer leg dat ik echt moet stoppen. Dat ik nu ook niet anders meer kan. Mijn huisarts is zeer tevreden dat ik een nieuwe poging doe om te stoppen. Hij voorspelt dat ik me stukken beter zal voelen, zeker ik met mijn problematieken, als ik het kan volhouden en echt stoppen. Ook praten we nog wat over de gastric bypass. Hij is er normaal niet voor zegt hij, maar in mijn geval wel. Omdat ik niet voldoende kan afvallen met een dieet, en dat ik het ook niet zal volhouden om zo streng te blijven dieeten. K ben tevreden dat hij me steunt. T is ook ongelooflijk hoe je omgeving, als ze weten dat je zo'n operatie overweegt, je probeert tegen te houden met allerhande negatieve berichten en spookverhalen. Doordat ik op het forum zit, ben ik mij wel degelijk bewust dat zo'n operatie zeker niet altijd rozegeur en maneschijn is. Ik ken ook de mogelijke complicaties. Maar toch vinden sommige mensen het nodig om altijd weer te focussen op het negatieve, je willen tegenhouden. Dat kan onnoemelijk op mijn zenuwen werken moet ik zeggen. Mochten ze zich DEGELIJK geïnformeerd hebben en dan iets willen vertellen.... maar nee. Ze hebben gehoord van die en van daar. Nu ik weet ook vanop het forum dat ik niet de enige ben die zoiets tegenkom. Mijn ma die zegt dat ik zot ben en ze meent het ook. Ze verbiedt me om die operatie te doen want ik zal niets meer kunnen eten en altijd overgeven enzo. Ze kent er dus echt niets van. En daarbij, ik ben 38 jaar, er valt mij niets meer te verbieden door mijn ouders. Enfin, mijn beslissing is echt wel degelijk onderbouwd, met voordelen en nadelen. Nu moet ik het verder afhandelen met de chirurg en met mijn ventje die gelukkig wel positief is. Voor hem moet ik het zeker niet doen, maar als ik het echt wil zal hij me steunen. En dat is heel belangrijk. Ook mijn dichte vriendenkring is positief. Er zijn ook twee mensen bij die deze operatie ondergaan hebben en tevreden zijn. Op al de positieve dingen zal ik mij zoveel mogelijk richten. Ik voorzie twee jaar ongeveer om tot een metamorfose te komen. Niet meer roken, meer bewegen (t liefst van al weer kunnen sporten zoals vroeger), en sterk vermageren tot een gezond BMI. Ik hoop in mijn doel te slagen.
Ik ben er eindelijk in geslaagd een eigen blog aan te maken. De bedoeling is om het als een dagboek te gebruiken. Momenteel staat er zoveel te veranderen in mijn leven, ik wil dit graag neerschrijven. Vandaag is eigenlijk ook mijn eerste rookstopdag. Twee jaar geleden, op exact dezelfde datum, ben ik ook gestopt en dit voor zes maanden. Jammer, ik hield het niet vol. Vandaag dus, twee jaar later, een nieuwe poging. Vanmorgen al een nicotine pleister aangebracht. Hij jeukt maar ik weet dat dat normaal is. Mijn maag doet al lastig, maar dat is blijkbaar ook een bijwerking. Toch al gezondigd, één sigaretje gerookt met plakker aan , maar nu ga ik me herpakken. T moet ermee gedaan zijn. Waarom ik weer een poging doe om te stoppen ? Wel ja, voor mijn gezondheid, niet omdat ik er geen zin meer in heb. Das al wel verre het tegendeel. Ik rook graag ! Hoe raar dat ook mag klinken. Maar ik hoest enorm en heb geen goede conditie meer. Verder ga ik waarschijnlijk een maagoperatie laten ondergaan begin 2008, en k zie het niet zitten om met die wonde zoveel te hoesten. Het risico is te groot. Ja die operatie, dat wordt dus een gastric bypass. Ik zit ook op het forum ; www.gastric-bypass.be. Daar vind je alle info ivm deze operatie en ook veel steun van lotgenootjes. K heb er veel aan, echt waar. De bedoeling is dus om een heel stuk te vermageren in de toekomst want ik ben veel te zwaar. Dwz 106 kg voor 1m68. Dit is vanzelfsprekend ook geen opsteker voor mijn conditie. Momenteel ben ik in ziekteverlof, ik heb zeer veel onderzoeken in het UZ Gent, ze vermoeden dat ik het chronisch vermoeidheidssyndroom heb. Ik ben inderdaad ook altijd moe. T is niet gemakkelijk om daar mee om te gaan. Wil ik vanalles gaan ondernemen, dan lig ik ineens doodmoe in de zetel of in mijn bed, zeker 3u te slapen. T werkt op mij en mijn humeur. Gelukkig heb ik een begripvolle partner, maar toch hoop ik dat deze lijdensweg eens aan zijn einde komt. Ik hoop alvast een verbetering te bewerkstelligen door te stoppen met roken en gewicht te verliezen. Baat het niet dan schaadt het niet. Ik zal hier wel veel vertoeven op mijn blog vermoed ik. K zit met zoveel emoties en gedachten in mijn binnenste, het beste is om het van me af te schrijven.
Gisterenavond zijn de broer van mijn man en zijn vrouw komen gourmetten. T was echt een leuke avond. Ze wonen toch zo'n 120 km van ons, dus als we elkaar dan eens zien, is het altijd leuk. Zij kunnen moeilijk kinderen krijgen en ze zal een hele hormonenbehandeling moeten ondergaan. K was echt geïnteresseerd in hun verhaal, hoe ze zich voelen, hoe ze alles meemaken.... Niet dat ik kinderen wil, maar ik weet graag hoe anderen iets beleven. Tijdens het gourmetten was ik toch nog even aan het denken, dat zoveel eten volgend jaar afgelopen zal zijn maar toch ben ik niet bang. Als je genoeg hebt, heb je genoeg. Daarbij je moet zo traag eten, dat anderen 4x zoveel eten in dezelfde tijd. Gewoon meegenieten dus maar met mindere porties. Ik wil persé dat gewicht kwijt. En als alles naar wens verloopt (de vooronderzoeken), ga ik ervoor. Vandaar ook een beetje de titel van mijn blog : op weg naar een gezonder leven.
Mijn eerste afspraak bij de chirurg is op 27 november, ik ben nu al naarstig aan het aftellen. En ik hoop hem te kunnen vertellen dat ik dan al 10 dagen gestopt ben met roken. Hij zal dat zeker goed vinden, want hij is niet voor roken. Rokers lopen ook altijd meer risico voor complicaties tijdens de operatie dus. En roken is gewoon niet gezond punt uit. Op het forum van de gastric bypass had ik dit ook als topic geplaatst. En k moet zeggen, de reacties waren zeer ondersteunend. K ben blijkbaar niet de enige die beslist om te stoppen met roken voor die operatie. Ze hebben allemaal een beetje de instelling van : je gaat je leven kunnen verlengen door te vermageren, maar tegelijkertijd weer inkorten door te roken. Dus vermageren en tegelijk gezonde lucht inademen is hun motto. K was niet van zins om te stoppen, maar na al die toffe reacties, en wetende dat anderen het ook kunnen... ja, dan ga ik het ook proberen. K moet zeggen, nu ik zo aan het schrijven ben, heb ik niet zo veel zin in roken, maar mijn moeilijke momenten zullen nog wel komen... Zo, k ga afronden. Morgen of zo vertel ik weer verder.
. Enfin, ga nu douchen en dan mijn pleister weer aandoen en opnieuw stoppen. Toch jammer dat ik het ineens weer niet kon laten 
Vanmorgen naar de hydro geweest en al mijn oefeningen 10 keer gedaan met bijkomende buikspieroefeningen. Die laatste voelde ik serieus, t is duidelijk dat ik praktisch geen buikspieren meer heb. Voordien had ik toch al 125m aan één stuk gezwommen in het grote bad. Wel met ondersteuning van een band want ik ben bang geworden in het diepe. Met dat ik zo gemakkelijk krampen krijg, voel ik me geruster door die ondersteuning en mijn bewegingen kan ik rustiger maken. K heb me moeten dwingen om uit het groot bad te komen want ik mag me niet overdoen. Zwemmen is toch zo leuk. Mijn lotgenootje was er ook. Ik kreeg de oefeningen van een student uit Denemarken en met dat ik vlot engels spreek, kon hij mij begeleiden. Toffe en knappe gast moet ik zeggen. Nadien hebben we het nog over zijn land gehad, hij woont in Kopenhagen, en over zijn studies. En over skieën. Dat we er allebei een knie blessure aan overgehouden hebben. T duurt ook lang tegen dat die knie weer een beetje normaal werkt. Nu ik zo aan het schrijven ben, overvalt de moeheid mij weer. Ik zal toch nog moeten slapen deze namiddag. Ik ben al een beetje gespannen voor morgen. Eindelijk naar Dr Dillemans. Ik ben zo benieuwd en zenuwachtig voor wat hij gaat zeggen. Stel je voor dat hij me niet kan opereren.... ramp der rampen. Maar t zal wel niet zeker... Ik heb nu eindelijk kunnen bekomen dat ze mijn onderzoekresultaten vanuit het UZ naar mijn huisarts gaan sturen. Anders mocht ik voor die operatie nog eens een heleboel overdoen. Gisteren had ik geen goede dag ivm niet roken. K heb niet gerookt maar mannekes t heeft een halve haar gescheeld. Al heel de dag zat ik tegen die 
te vechten. s Namiddags al een halve doos koeken opgegeten amai amai. Maar s avonds rond 20u werd het zo erg ! Ik kon me op niets meer concentreren, de tv geprobeerd, een tijdschrift lezen, een glas water drinken.... niets hielp. Die drang werd almaar erger. K stond aan het aanrecht bij mijn ventje, tussen mijn handtas met de sigaretten en de dampkap, bijna te kapituleren. Ik zei bij mezelf dat ik moest volhouden, doorbijten, dat het weer ging overgaan en inderdaad na nog een halfuur werd die drang eindelijk minder en was ik blij dat ik doorgebeten had. In bed ben ik pas rond 1u in slaap gevallen, weer die zin om op te staan en te gaan roken pfff. Vandaag is het ietske draaglijker maar zoals gisterenavond, dat had ik nog niet meegemaakt. Hopelijk komen er niet meer teveel van die opvliegers want het is toch kantje boord op dat moment. Met de gbp'ers zijn we aan het overleggen om een soort van nieuwjaarsreceptie te organiseren in Brugge. Ik heb t Putje voorgesteld. Je hebt daar tal van mogelijkheden en het is voor iedereen vlot bereikbaar. De meesten waren wel enthiousiast over die locatie. Waarschijnlijk gaan we eens samenkomen in Brugge op voorhand om alles te bespreken. Zo leer ik ze nog beter kennen natuurlijk. Nu ga ik mijn hond vervoegen in de zetel. Morgen verslag van mijn belevenis bij dokter Dillemans.
. Meme en ik zijn dan over de middag lekker gaan eten, t werd er niet beter op. Ik zag overal mensen die aan het roken waren, precies een bezetenheid. In de namiddag dan naar de verbouwingen gaan kijken aan het huis van mijn moeder. K werd almaar zenuwachtiger en begon me als een gestrafte te voelen dat ik niet mocht roken ipv de positieve gedachten te hebben. Kon me ook op niets anders meer concentreren. Ben dan tot grote schande een pakje sigaretten gaan kopen en een sigaret gerookt. S avonds met Kiki en t ventje iets gaan drinken in een café. Kiki ook op haar gemak haar sigaretje aan het roken. Ik kon me gewoonweg niet meer houden en heb lustig meegerookt. In totaal zo'n 7 sigaretten. Ventje serieus teleurgesteld en almaar vragen wat ik nu eigenlijk ging doen : stoppen of gewoon doorroken. Ik was zo in de war en kon er echt niet op antwoorden. K had wel degelijk het gevoel serieus gefaald te hebben en tegelijkertijd ook een enorme opluchting dat ik weer kon roken. Tegen dat we thuiskwamen, was ik overtuigd van mezelf dat ik gewoon het karakter niet heb om te stoppen. Nog een sigaret gerookt voor het slapen gaan, en die beviel me echt niet. Ik werd ineens misselijk en mijn luchtwegen waren alweer aan het verkrampen. Vannacht weer liggen hoesten en liggen woelen en dromen. Vanmorgen depri opgestaan. Twee sigaretten gerookt. Nog erger hoesten en ook misselijk. Zelfs braakneigingen. Heb dan opnieuw de pleister opgedaan en mezelf opgedragen om gewoon opnieuw te stoppen. Ik kan het me eigenlijk gewoon niet meer permiteren om te roken maar het is zo ontzettend moeilijk. Heb op het rookstopforum eens serieus mijn hartje gelucht. Gezegd dat ik eigenlijk meer zin had om te beginnen huilen en het gewoon niet meer zag zitten. Dat ik niet weet wat te doen. Maar ik ben daar echt niet de enige die zo'n uitschuivers heeft. Ze weten daar echt wel waarover ik het heb. En steun krijg ik ook wel, maar k zal het natuurlijk zelf moeten doen. K heb net weer een opflakkering gehad na het eten van een tas soep, maar heb toch doorgebeten en het gaat weer over. Waar ik ook mee inzit is de dubbele opgave waar ik voor sta. Stoppen met roken en dan nog eens die operatie die mij de eerste tijd zal verhinderen om normaal te eten. Straks word ik gewoon gek in mijn hoofd of zo. Ik ga daar toch eens over praten met de psycholoog die je begeleidt naar de operatie. Wat die ervan denkt. En de dietiste zal me ook wel weten te zeggen wat ik zoal kan verwachten. Mijn operatie mag nu niet in het gedrang komen natuurlijk. Maar gisteren was ik zo in de war dat ik me afvroeg of ik dat dan wel ga aankunnen als ik die sigaret nog niet eens kan laten. K moet mss eens minder beginnen piekeren. In het leven heb je nu eenmaal niet alles voortdurend onder controle. Een wijze engelse vriend van mij heeft mij ooit eens gezegd dat ik meer moet worden zoals het riet in de velden. Mee leren buigen met de wind ipv als een paal te willen rechtstaan en uiteindelijk te kraken als de wind te hevig wordt. 
