|
Oudejaar is mega meegevallen. In het begin was het wat aftasten en afwachten, maar dan kwamen de gesprekken gemakkelijk op gang. Onze hapjes, gourmet en dessert werden gesmaakt. Om 3u was iedereen de deur uit en ging t ventje ook slapen. Ik heb met kiki nog opgezeten tot na 5u. K had ineens de behoefte om eens diepzinnig te praten, met kiki kan dat. Terwijl ze met haar voetjes aan de chauffage zat, kreeg ik al pratende het gevoel dat er een grote emmer geleegd werd. Ik kan gemakkelijk over vanalles praten, maar zeer slecht over het diepere in mezelf. T heeft dus wel deugd gedaan. En Kiki kan dat begrijpen, we zitten op dezelfde golflengte. Voor zover ik me kan herinneren, is dit dan ook de eerste keer in gans mijn leven, dat ik op dat niveau gepraat heb. Want ik heb ook nog nooit iemand gekend waarmee ik dat kan doen, of die ik voldoende vertrouw en die ik een blik gun achter de schermen. Bij deze, ik hoop dat Kiki en ik nog lang elkaar zo mogen kennen. Van de rest van de nacht kon ik niet slapen, ik was doodmoe maar geraakte niet in slaap. Dus dan maar beneden in de zetel de nacht doorgestoken. Tegen dat ik eindelijk wat indommelde, kwam t ventje alweer naar beneden, dus dan maar koffie gedronken en ontbeten. Die dag mochten we gaan nieuwjaren bij papa. De ouders van t ventje waren ook mee. Opnieuw gourmet gegeten, t was best gezellig. 's Avonds gelijk een blok in slaap gevallen, amai ik was doodop. Eigenlijk mag ik me zo geen uitschieters permiteren. Vrijdag gedurende de dag almaar bij geslapen. Na het weekend kwam de realiteit, de feesten voorbij, ventje weer gaan werken, en de realiteit van de operatie die dichter komt. De maandag zelf had ik nog niet veel tijd om er bij stil te staan, ik werd s morgens alweer verwacht in het UZ. De diagnose van CVS is nu definitief gesteld. Er wordt mij een revalidatie voorgeschreven die een jaar kan duren. Leren omgaan met cvs, een andere manier van leven aanleren, je eigen grenzen leren verleggen en kennen,..... Echter, ik ga ook nog een psychiatrische screening moeten doen. Blijkt dat ik met verschillende traumata zit, waaronder een paar ernstig die zich vertalen in angststoornissen, het zich terugtrekken, ..... Traumata van uit de jeugd, waaronder een grote verlatingsangst. K moet mij van de therapeut dringend afstandelijk houden van mensen die negatief doen, die mij blijvend bekritiseren, veroordelend te werk gaan, en hun paraplu opendoen als het over deze problematieken gaat. Maar ook dit gaat onder therapie moeten gebeuren omdat ik het blijkbaar nog altijd niet inzie, nog niet genoeg in de hoek van de slagen gevallen ben... Daardoor is er bij mij ook een steeds onderliggende depressie aanwezig, waardoor afbouw van medicatie absoluut onmogelijk is. Deze weg zal nog de meest moeilijke worden vermoed ik. CVS krijg je dus door verschillende oorzaken, de fysische triggers zijn zeker aanwezig maar dus ook psychische. Het gevoel dat je ineens knapt, zoals gebeurde enkele jaren geleden, is een veel voorkomend fenomeen bij het ontstaan of doorzetten van cvs. Ondertussen bij de adviseur geweest die het probleem erkende. Ik sta nu voor een hele tijd op ziekte. Hij vond het idee van een gastric bypass zeer goed, zoals ook mijn internist in het Uz en mijn huisdokter. T is dringend zelfs. De adviseur zei me wel dat je de ziekte kan stabiliseren waardoor je toch min of meer normaal functioneert in het leven. Hij laat me gerust zolang ik voldoende inspanningen doe om mijn ziekte te verbeteren en/of te stabiliseren. Nadien kan uitgewerkt worden voor hoeveel percentage ik werkbekwaam ben. Dat kan vb 20% zijn of meer of minder. Zo wordt je stilaan terug geïntegreerd in de maatschappij. Ook vrijwilligerswerk komt in aanmerking. En tot dan, kan ik terecht in het sociale vangnet. Eindelijk krijg ik de tijd om eens te proberen op mijn effen te komen. Nu zijn we alweer maandag, en mijn zenuwen voor de gbp nemen echt toe. Niet dat ik erover twijfel, zeker niet maar het is toch een operatie en wat erna komt is voor mij ook nog onbekend gezien iedere persoon anders reageert. T zou wel kunnen dat ik door mijn medicatie moeilijker ga afvallen, maar daar kunnen we nog een mouw aanpassen. Ik heb het gevoel dat ik van iedereen nog eens afscheid moet nemen deze week. En ook van bepaalde voeding nog eens wil proeven... maar als ik kijk in de etalages van de winkels, naar kleren waar ik nu nog niet inkan, maar binnen een jaar waarschijnlijk wel... ja dan twijfel ik niet meer. We gaan ervoor.
|
