Foto
Foto
Filesofische gedachtensprokkels

Elke week een nieuwe column,
als het even kan...

"Filesofie:
een
samenstelling van de griekse woorden voor wagenrij en voor wijsheid.
Een beoefenaar van de filesofie wordt een
filesoof of wagendromer genoemd."
Anonymus.

Jarenlange files naar Brussel , uren in luchthavens, op de Thalys en in andere treinen gaven me de tijd om te filesoferen, jeugdherinneringen neer te pennen en gewoon wat te mijmeren.
Die tijd is voorbij, nu zijn het jarenlange files rond Aalst en Wetteren, maar de pennevruchten blijven...

Martin Steelandt

 

Een goede column moet zijn zoals een minirokje:

kort genoeg om de aandacht te trekken

en lang genoeg om de essentiële inhoud te dekken.

 

(naar meester Wilfried Criquelion,
speech naar aanleiding
van
40 jaar oudercomité,  
Tollembeek 13 april 2008)


Knappe blogs
  • Sprokkels: fijne verhaaltjes uit het leven gegrepen
  • Leven met ADHD
  • Het leven bij het openbare vervoer in A'pen. De moeite van het ontdekken waard.
  • Cursiefjes, een fijne kijk op de wereld. Een beetje filesofie ?

  • Link met het thuisfront, van een jonge avonturier in Canada
  • Follow the blue line
  • Filesofie

    Cursief durven denken.


    28-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Comme chez soi

    Liever afdrukken en op papier lezen ?
    Klik dan hier, zo krijg je het in .pdf formaat.
    Eén pagina A4, perfect formaat om af te drukken.





    "Ben je sterk in rekenen ?" vroeg de man met een fijn glimlachje rond zijn mond.

    Ik was heel geconcentreerd aan het werk en zei dus, gewoon om ervan af te zijn "Nee hoor, helemaal niet !" Toen keek ik even op en ik zag de ontgoocheling in zijn ogen. Nee, dat kon ik hem niet aandoen. Waarschijnlijk had hij al zo'n plezier gehad bij het idee om mij een hersenbreker voor te schotelen, en nu zou ik dat zomaar teniet doen. Dat kon dus niet. "Maar allez, vertel het toch maar, ik zie dat het niet eenvoudig is." zei ik dus.

    Het werd een lang verhaal.

    "Wel kijk, drie vrienden gaan bij 'Comme chez soi' eten, je kent dat wel, dat chique restaurant in Brussel." En of ik het ken, waarschijnlijk even goed als hij. Helemaal niet dus. Of beter gezegd: ik ken het van reputatie maar ik ben er nog nooit geweest. Veel te duur. "Die mannen eten daar hun buikje rond, smullen van de beste gerechten en drinken van de beste wijnen, kortom, het was een echt festijn." "Goed voor hen," zei ik "het kan niet lekker genoeg zijn, rekening houdend met de prijs." "Juist ja, maar daar knelde nu precies het schoentje. De ober kwam met de rekening. Ze was niet weinig gepeperd, het leek eerder alsof iemand ze de ganse nacht in de peper gemarineerd had. Vijftienhonderd euro, en dan nog zonder de dranken want die rekening was nog aan het marineren.

    Ze haalden hun portefeuille boven en toen bleek dat elk slechts tien euro op zak had.

    Geen cheques, geen Visa of MasterCard, laat staan American Express Gold. Alleen maar tien schamele euro. Drie mannen met elk tien euro, hoeveel is dat dan ?" vroeg hij me. Ha, dacht ik, daar komt het rekenen ! "Dat is dertig euro." Poepsimpel. Gewoon die man even tonen dat ik toch nog iets of wat kan rekenen. "Heel correct. De ober zei die mannen dus dat het hem niets kon schelen, dat het zijn zaak niet was en dat hij niet voor de gevolgen kon instaan wanneer hij hun probleem aan de patron zou voorleggen. Hij nam de dertig euro en trok ermee naar de eigenaar.

    Nu bleek Pierre Wynants, da's de alom gekende baas van 'Comme chez soi', in een ontzettend goede bui te zijn.

    Hij zei tegen de ober om vijfentwintig euro aan te rekenen en om hen vijf euro terug te geven zodat ze nog een goeie pint konden gaan pakken. De ober dacht ‘Als de patron zo gul is, dan mag er wel twee euro in mijn zak, ze krijgen dan nog altijd één euro per man terug. Al bij al hebben zij toch goed gegeten en gedronken en ik heb hier mijn peren afgedraaid. Een beetje drinkgeld kan geen kwaad.’ En dus stak hij twee euro in zijn zak en ze kregen elk één euro terug." Tot zover kon ik alles goed volgen. "Dus moet je nu eens goed rekenen," zei de man "ze kregen elk één euro terug. Juist ? " "Ja". Hoeveel hadden ze dan elk gegeven ?" "Negen euro. " "Correct. Elk negen euro, maal drie, dat is dus ... ?" "Zevenentwintig euro." zei ik. "Goed. Maar nu heeft de ober twee euro in zijn zak gestoken.

    Zeventwintig plus twee, da's negentwintig euro, nietwaar ? Waar is die ene euro dan gebleven????"

    Groot mysterie. Voor hem althans. Aan het fijne glimlachje op zijn gezicht te zien genoot hij al bij voorbaat van het vooruitzicht op mijn gepijnigde hersenen, slapeloze nachten en kwade dagen om dit enigma op te lossen. Waar is die ene euro naar toe? Waar is hij naar toe ? Groot was dan ook zijn ontgoocheling toen ik hem uitlegde waarom zijn rekening niet klopte. Hij geloofde me niet want hij had al lang naar die euro gezocht en hem nog niet gevonden. Tekst en uitleg konden niet baten, alles propertjes op het bord tekenen hielp geen zier: zij hadden zevenentwintig euro betaald en de ober had er twee in zijn zak gestoken, dat maakt dus negenentwintig en er blijft één euro zoek.

    Ten langen laatste bleef er maar één oplossing over: het probleem opnieuw schetsen, maar dan op een andere manier.

    Ik begon er aan. "Die drie mannen zitten dus met hun buikje lekker bol gesmuld van een heerlijk cognacje te nippen, met een dikke Havana tussen de lippen, wanneer de ober met de rekening komt. Vijftienhonderd euro en nog wat blabla, en in de portefeuilles steekt opnieuw slechts tien euro. De ober zegt dat het zijn probleem niet is, dat hij het hogerop zal voorleggen en neemt de dertig euro mee. Hij geeft ze aan de chef de salle en legt de situatie uit. "Zwzwzwzw vijftienhonderd zwzw slechts dertig zwzwzw...".

    De chef de salle werpt een vernietigende blik op het tafeltje van de bewuste sigarenrokers, draait zich hooghartig om en stapt naar de maître d'hôtel.

    Zelfde tafereeltje met "zwzwzwzw" en "zwzwzwzw" waarna de maître d'hôtel luid snuift en met de neus in de lucht naar Pierre Wynants trekt. Pierre is vandaag in een heel lollige bui, en zegt "Och god, laat die mannen vijftien euro betalen en geef ze de rest terug, dan kunnen ze ergens echt lekker gaan eten. Hahaha!" De maître d'hôtel lacht groentjes mee en denkt "Vijftien euro teruggeven ? Mij niet gezien. Hier zie, vijf euro in de pocket. Kwestie van het gezichtsverlies goed te maken." De chef de salle moet twintig euro aanrekenen, maar die zag het briefje van vijf in het bovenzakje van de maître d'hôtel steken.

    "Wat mijn chef mag, mag ik ook" denkt hij en hopla, er verdwijnt vijf euro in de zakken.

    De ober heeft dat niet gezien, maar er verdwijnt ook twee euro drinkgeld in de broekzak. De drie mannen krijgen dus elk één euro terug. Correct ?" "Euhm... even tellen. Euh... juist, ja." "Goed zo. Dan kunnen we nu verder blijven rekenen. De mannen kregen elk één euro. Hoeveel hebben ze dan elk betaald ?" "Euh... negen euro." "Juist. Samen is dat dan... ?" "Zeventwintig euro!" zei hij trots. "Goed zo. En de twee euro van de ober ?"

    Nu kwam hij op gekend terrein.

    Zonder aarzelen werd het "negentwintig euro!" Het glimlachje verscheen weer op het gezicht. Triomfantelijk. Ik zou er niet aan uit geraken. Hij voelde het aan zijn kleine teen. Die euro ontbrak in zijn verhaal en in het mijne ontbrak hij ook ! Het rekenraadsel bleef een raadsel. "En voeg daar nu nog eens de vijf euro van de chef de salle aan toe, en daarna de vijf euro van de maître d'hôtel. Aan hoeveel kom je dan?" "...?... Negenendertig euro ?! " "Juist ja. Vertel me nu eens, waar komen die negen extra euro vandaan ?"

    Ik vermoed dat die man een paar slapeloze nachten tegemoet gaat.


    » Reageer (1)
    21-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.B.V.

    Liever afdrukken en op papier lezen ?
    Klik dan hier, zo krijg je het in .pdf formaat.
    Eén pagina A4, perfect formaat om af te drukken.





    Misschien moet ik nog eens goed nadenken en me toch maar inschrijven als BV.

    BV - Bekende Vlaming? Nee hoor, dat word ik nooit. BV staat voor beroepsvrijwilliger, in de volksmond beter gekend als boeffer. Maar dan wil ik ook direct goed boeffen, zonder eerst alle passages van opleiding en training te moeten doorstaan, want een tijd geleden mocht ik heel even van dat leuke leven proeven: eten in de officiersmess, langs alle kanten gesalueerd worden, vrij rondlopen in de zee van ruimte rond de kazerne, da’s echt een fijn gevoel.

    Met toch een klein filesofisch hersenspinseltje als souvenir.

    Het probleem is een quizvraag waard: als ik jou salueer, word jij dan ‘gesalueerd’ of ‘besalueerd’? Ik weet het niet.
    Ik vermoed dat het ‘gesalueerd’is, want bij ‘besalueerd’ krijg ik een visioen van een soldaat die voor mij komt staan en netjes zijn rechterhand tegen mijn slaap plaatst, en dat is geen zicht natuurlijk. Het lijkt eerder op een jeannette-situatie dan op ’t leger. Je wordt dus gesalueerd, denk ik.

    Dat salueren viel mij het sterkst op bij het verlaten van de kazerne.

    Pas op: om binnen te komen had ik de eerste dagen wat last. Mijn pasje was nog niet in orde en ik moest een half uur wachten voordat er iemand me kwam ophalen – te voet en heel erg op ’t gemakske -. En dan was die soldaat nog zo vriendelijk om te vragen of hij met mij mee mocht rijden naar de plaats van afspraak. Een half uurtje stappen over één kilometer en dan al zo moe zijn dat ze met de wagen teruggevoerd moeten worden, tja, die soldaten zijn ook niet meer wat ze waren in mijn tijd...

    Het verlaten van de kazerne was dan wel heel wat leuker: de slagboom opende direct en de wacht ging in de houding staan. Langzaam trok die zijn lichaam kaarsrecht, de voeten netjes open in een hoek van negentig graden, linkervoet vijfenveertig graden naar links, rechtervoet vijfenveertig naar rechts. Logisch, want alle andere combinaties zouden toch wel heel grappig overkomen. Daarna werd de blik op de verre einder gericht en als apotheose ging die rechterhand traagjes omhoog om plechtig tegen de rechterslaap te eindigen.

    Ik werd gesalueerd.

    Nu blijf ik me afvragen waarom dat salueren zo traag moet gebeuren. Misschien slaat ie zich na een tijdje wel knock-out als ie dat 8 uur per dag op volle snelheid doet? Of verveelt hij zich en denkt hij: hoe trager ik salueer hoe sneller de dag voorbij gaat? Eender hoe, ik vond het telkens ontzettend grappig en ik kon het nooit laten om hem te beantwoorden met een saluut: mijn linkerhand netjes tegen mijn linkerslaap, flitsend snel. Toch vroeg ik me af of hij het wel zag, met zijn blik zo op oneindig gericht. De volgende dag heb ik dan maar het indianensaluut gebracht: met mijn hand boven mijn ogen, nadrukkelijk in de verte turend. Hij heeft het niet gezien.

    Dat alles dus om te vertellen dat het leven als BV me wel iets zegt.

    En dan moet je weten dat ik in mijn jonge jaren precies twee dagen Klein Kasteeltje en twee dagen Militair Hospitaal heb meegemaakt om uiteindelijk te horen dat ik niet gezond genoeg was om door de vijand neergeschoten te worden. Maar niet getreurd: nu kan ik er dus, door een project voor mijn werk, met volle teugen van genieten. Lekker middagmalen in een aangenaam lokaaltje, propere tafeltjes, een tafelnapje, persoonlijke bediening door een rasechte kelner, in uniform weliswaar. Er was waarschijnlijk ook een militair met oog voor de vrouwelijke toets - iemand die liever besalueerd wordt dan gesaalueerd ?- want op elk tafeltje stond een kaarsje, een minipompoentje en wat kastanjes, echt aangepast aan de tijd van het jaar. Leuk.

    Er was één klein probleempje: de ober-militair sprak enkel Duits en wij waren een frans-duits-italiaans-belgisch gezelschap.

    De voertaal was dus het officiële ‘allo-allo’ Engels.Je kent dat wel, het engels zoals in het gelijknamige feuilleton: ‘Aai aam zze frrrench rrresponsaable’,‘haai hem dzje dzjurman prooojekt manadzjer’, ‘aai-e aam-e die ietaalian soepervaaiser’. Toen die ober dus vroeg of we Pilzen bij onze vis wilden waren we direct akkoord. Een fris pintje wou er uiteraard wel in.. Helaas, na wat uitleg bleken Pilzen rasechte champignons te zijn. Daar konden we ook mee leven maar wat kregen we uiteindelijk niet te zien? Goed geraden: champignons. Of toch ? Tijdens de koffie vroeg iemand zich namelijk af waarom dat pompoentje er toch zo witjes uitzag. Het leek een slecht afgewassen plastieken imitatiedingetje, en toen hij het stof er af wou vegen bleek het griezelig echt te zijn, bedekt met een dikke laag schimmel. Daar groeiden dus die champignons!! Voor wie ‘t niet snapt: schimmel, dat is in feite een soort mini-mini-champignons.

    Antibiotica trouwens ook, maar dit doet hier verder helemaal niet ter zake.

    Op andere dagen kregen we rare combinaties voorgeschoteld: stoofvlees met boontjes, aardappeltjes met een soort spirelli vergezeld van een slaschoteltje, en dat alles netjes tegelijk geserveerd, om in één enkele menugang op te eten. Ook nog: visbrochette (zonder champignons)met aardappelen en risotto, en het even obligate slaschoteltje. Gegeten hebben we dus wel, maar qua smaak kan er daar in Duitsland toch nog wat verbeteren. BV is misschien toch niets voor mij. Het gewone leven, ‘avonds buiten de kazerne, lijkt me iets beter. S’avonds aten we in een restaurant.

    Pizza mit Bratwurst, Kartoffeln , Sauerkraut, und Knödel.


    » Reageer (0)
    13-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nooit...

    Liever afdrukken en op papier lezen ?
    Klik dan hier, zo krijg je het in .pdf formaat.
    Eén pagina A4, perfect formaat om af te drukken.





    Ik heb er al heel dikwijls over gefilesofeerd, over de tijd.

    Iemand die geen tijd heeft beschikt over slechts 24 uur per dag. Iemand die een zee van tijd leeft mag daarentegen welgeteld zesentachtig duizend vierhonderd seconden per dag zoek maken. Geef mij maar die tweede optie, want zelf heb ik bijna geen tijd: ik verlies zelfs nog vijf tot zes uur per dag met slapen!

    Verder filesoferend kom ik dan op de vraag hoelang “altijd” duurt. Altijd? Ik ben er nog niet aan uit.

    "Hij zal altijd een blaaskaak blijven", dit duurt maximum een mensenleven lang. "Er zijn altijd al vogels in de lucht geweest", zou volgens de laatste evolutietheorieën dan weer slechts vanaf enkele duizend jaren na de dinosaurussen waar zijn. En "Je zegt me altijd dat ik dit niet mag doen" komt het overeen met "zo nu en dan". Altijd blijft deze vraag dus door mijn geest spoken, hoelang duurt “altijd”? En ik raak er niet aan uit.

    Maar dat is niet erg, want ondertussen weet ik wel al hoelang "nooit" duurt.

    Echt waar, proefondervindelijk bewezen. "Nooit", dat duurt welgeteld vijf minuten, 300 seconden (voor mensen met tijd) of 0,003472222 dagen (voor mensen die geen tijd hebben). Vijf minuten dus. Op de paasfoor geleerd. In de stad. Een unieke ervaring: beseffen dat "nooit" slechts vijf minuten duurt. Heel wat mensen zouden er veel voor over hebben om dat te beseffen, en ik kreeg dat zomaar in mijn schoot geworpen! Vijf minuten, het is niet te geloven.

    Dit inzicht kreeg ik toen ik ongeveer vijfentwintig was.

    We waren nog jong, stonden op trouwen of waren pas getrouwd, ik weet het niet meer. We waren met een koppel vrienden op stap, op de kermis – de Paasfoor – in de stad. De gewone sfeer: een grijze hemel, vroeg donker, wat frisjes en niet al te veel volk op baan, het was een avond in de week. Een keer een lotje getrokken om niets te winnen, oliebollen gegeten, wat geschoten, ik denk zelfs dat we even op de botsauto's zaten. Daarna het spookhuis. Dat is natuurlijk één van de obligate dingen, vooral als je nog indruk moet maken op het kersverse liefje of vrouwtje. In een karretje het donker binnenrijden, hier en daar een lichtje, een boe links, een eeeek rechts, wat touwen die in jouw gezicht slingeren, deuren die onverwacht met een harde klap sluiten, kortom: alles wat je nodig hebt om jouw vrouwtje heel dicht bij jou in bescherming te nemen. Je gelooft dit toch niet ?  We hebben er niets van gezien, het was donker in dat kot en wij waren jong! De enige reden waarom waarom jonge koppeltjes bang zijn om in het spookhuis te gaan is dat ze nooit met zekerheid kunnen zeggen wanneer het karretje plots weer in het volle publiek zichtbaar zal zijn.

    De vliegtuigjes, dat was dan weer iets anders.

    Die vliegtuigjes riepen zoete herinneringen op. Ik was zeven jaar oud en veroverde het luchtruim, langs het station in het dorp van mijn jeugd, de stuurknuppel in de hand en steeds weer rondjes vliegend. Hele bergland­schappen heb ik toen overvlogen, ik keek van mijlenhoog naar beneden. Het spektakel van John Massis verliep als een klein fait-divers daar diep onder mij. Maar helaas, als je vijfen­twintig bent, dan passen die vliegtuigjes niet meer zo goed. En precies daarom hebben ze andere dingen uitgevonden. De ‘rappe rups’ bijvoorbeeld. Niet die 'oude' rups, dat treintje met het zoenkapje. Zoenkapje? Ja. De rups werd na twee minuten afgedekt door een kap, zodat de buitenwereld jou niet meer zag. Het geheel leek op een snel bewegende rups. En binnenin kon jij het meisje naast jou zoenen.

    Niet dat er veel afgezoend werd want meestal zat er geen te zoenen meisje naast je.

    In het beste geval was het een vriendinnetje van jouw broer of zus, maar dan nog: die kap maakte geen privé-hokjes van de treinstelletjes: iedereen voor, en iedereen achter jou zat onder dezelfde kap. En die keken dus mee! De “rappe rups” nu, die heeft geen kap. Het is een marteltuig waarbij het meisje naast jou je eerder lijkt te willen verpletteren dan jou teder te benaderen. Charmant is anders, en het is nog duur betaald ook. Allemaal te danken aan de ontdekking van de fysica. Hadden ze daar de middel­puntvliedende kracht niet uitgevonden dan had het allemaal zo 'n vaart niet gelopen.

    Maar het kan nog erger.

    Neem nu de octopus. Dat ding gaat op en neer, draait rond zijn as en elk karretje draait dan nog eens rond een aparte as waardoor je de indruk krijgt dat je driehoekjes in een cirkel maakt. Probeer het niet te begrijpen, gewoon even doen, dan zal je direct ervaren wat ik bedoel. Daar kochten we dus jetonnetjes voor en we sprongen in zo 'n bakje. Lekker rondtollen, alle kleine kantjes van de Grote Markt zien en de oliebollen alle hoeken van onze maag voelen verkennen. Voor mij was het heerlijk: voor een keer verpletterde mijn meisje me niet. Of beter gezegd: niet continu, want de octopus veranderde zo dikwijls van richting dat nu eens zij en dan weer ik naar buiten gezogen werd. We proefden dus beurtelings van het genoegen om elkaar te verpletteren, en ik moet toegeven, dat lucht op. 't Is heel wat beter dan die TGV-rups. En toen was het gedaan. Uit de bakjes stappen, even gewoon worden aan het feit dat de Grote Markt niet meer beweegt, wat op adem komen, de oliebollen in de maag herschikken, aan de vrienden vertellen dat het ontzettend tof was en overwegen of een extra rondje er nog bij kan.

    "Nooit meer" zei mijn vrouwtje. We hadden nog jetonnetjes. Vijf minuten later zaten we weer in de octopus.


    » Reageer (0)
    05-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Venetië

    Liever afdrukken en op papier lezen ?
    Klik dan hier, zo krijg je het in .pdf formaat.
    Eén pagina A4, perfect formaat om af te drukken.





    Ik heb niets tegen Italianen.

    Integendeel. Ik hou van Italië en zijn inwoners. Ik spreek zelfs vijf woorden Italiaans. Met een Napolitaans accent, zoals een Italiaans-Limburgse vriend me wist te vertellen. Ik heb dus niets tegen Italianen, maar wel wat tegen domme Italianen. En tegen domme Britten, domme Duitsers, domme Vlamingen, kortom tegen die mensen die volharden in de domheid. Van zo'n kerels ontplof ik gewoon.

    We reden dus naar Venetië.

    De eerste de beste parking binnengereden, acht verdiepingen omhoog, tot op het dak, in de volle zon. Bij het uitstappen beveelt een bewaker iets in de zin van "lasciate le chiave". "OK" zeg ik met een brede smile, want ik had er geen ballen van begrepen, en weg waren wij. Bij de lift gekomen bleek dat we nog iets vergeten hadden. Terug naar de wagen, de vergeten dingen uitgehaald, en opnieuw op weg. Dacht ik toch, maar vergeet het. Kwam er daar een parkingbewaker op me toe, die vroeg de parkingpapieren, bekeek de nummerplaat van de wagen, en gebood "Dovete lasciare le chiave !".

    Ik, in mijn beste Italiaans, goed wetende dat dit italiaans wel het mijne is maar daarom nog niet noodzakelijk het zijne : "Wadde?"

    Die beste man begon opnieuw, lichtjes geënerveerd, deze keer met handen en voeten zoals alleen Italianen dat kunnen: "Lasciate le chiave". Ik begon te begrijpen dat ik mijn sleutels in de wagen moest laten, maar dat zie je van hier: geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht mijn wagen daar onbeschermd achter te laten. Dus deed ik een zware inspanning, en met een licht Napolitaans accent kwam die eerste, echte, Venetiaanse volzin over mijn lippen: "Perché ?" Waarom ?

    De arme man, geschokt door zoveel zucht naar wetenschap, begon zich nog iets meer op te winden.

    Zijn hoofd kreeg de kleur van roze garnaaltjes, wat niet evident is voor een italiaanse parkeerwachter die dag na dag in volle zon doorbrengt op het dak van een parking. "Perché? Perché? Perché è il regolamento!" Vertalen was hier niet nodig, alleen krijg ik graag een duidelijk en liefst redelijk aanvaardbaar antwoord als ik wat uitleg vraag, en 'omdat dit het reglement is' voldoet nu eenmaal niet aan die voorwaarde.

    Reglementen zijn er om een reden, en die ken ik graag.

    Dus opnieuw geprobeerd, zijn garnalenkopje al stilletjesaan imiterend. "Ke reglemento ?" Let vooral op het accent, het moest toch duidelijk zijn dat ik een vreemdeling was. "Che regolamento? Che regolamento? Quello regolamento !" zei hij, duidelijk articulerend, en met een licht gekookte kreeftenkop naar de muur wijzend. Daar hing inderdaad een poster met wat uitleg in het Italiaans, Duits, Engels, Frans, Swahili, Lingala, en Chinees of Japans. Van dat laatste ben ik niet helemaal zeker. Het kan Japans geweest zijn, maar ook Chinees. Maar niets, helemaal niets in het West-Vlaams.

    Mijn antwoord was dus snel klaar, met een zwaar accent "No kapisko, sono flamenco".

    Voor Italianen moet dit natuurlijk ontzettend grappig overkomen, want een flamenco, dat is voor hen een Spaanse dans. Een fiammingo, dat is pas een Vlaming. Ik denk echter dat onze bewaker noch van dansen noch van Vlamingen hield, want nu stond hij helemaal in vuur en vlam. Die zon deed hem echt geen deugd. "Dovete lasciare le vostre chiave nella macchina. E’ il regolamento". Nog maar eens geprobeerd, in mijn beste Vlitaliaams, om hem duidelijk te maken dat ik geen zin had om zomaar een reglement op te volgen omdat het aan de muur hing. Ik laat mijn sleutels niet op mijn wagen steken zonder te weten waarom. Als het reglement zou vermelden dat de bewakers elke morgen om 11 uur van de achtste verdieping naar beneden moeten springen, dan zou hij het waarschijnlijk ook niet doen perché è il regolamento.

    Maar helaas, hij dampte al als een glazen stoompot vol tomatensoep.

    En mijn bloeddruk stond ondertussen ook al op 25/12, wat natuurlijk mijn Napolitaans accent niet bevorderde. Uiteindelijk gaf ik dan maar toe, haalde mijn sleutel van de (aparte) afstandsbediening en stak hem in het contact. Hij was tevreden, ik niet. Zes meter verder klikte ik op de afstandsbediening en hospakee, de wagen was netjes beveiligd en op slot. Maar dat was buiten de waard gerekend, want hij die afgrijselijk luide klik gehoord ! Daar kwam hij afgestormd, een stier op een rode lap, briesend. Ik moest en ik zou mijn deuren openlaten, of... Heel eventjes leek het erop dat ik van de achtste verdieping naar beneden zou gegooid worden - het was 11 uur ’s morgens - en voor de goede vrede heb ik dus maar toegegeven. Deuren open. En Venetië bezocht. Met de afstandsbediening op zak.

    's Avonds werd het ons duidelijk waarom de sleutels in het contact moesten steken.

    De parking was voorzien voor twee rijen wagens en een brede middengang. Maar er stonden drie rijen wagens: aan de ene kant de klassieke rij, dan een extra smalle middengang en aan de andere kant een dubbele rij wagens. Daarom moesten die sleutels er op! Wie achter een dubbel geparkeerde wagen stond kon pas vertrekken nadat de parkeer-wachters die eerste wagen verplaatst hadden. In feite waren alleen de sleutels van de dubbel geparkeerde wagens nodig, want de andere moesten helemaal niet verplaatst worden. En wij stonden niet dubbel geparkeerd, dus was die hele sleutelhistorie drukte om niets geweest. En gelukkig maar want wat bleek? Mijn wagen stond op slot. De automatische beveiliging had hem hermetisch gesloten omdat de motor niet draaide en de sleutel er te lang op stak. Dat was nieuw, deze functie kende ik nog niet. Ik was maar al te blij dat onze parkeerwachter niet gevraagd had om de afstandsbediening bij de sleutel te laten. Trouwens, ik zou het toch niet gedaan hebben. En vraag me nu niet waarom.

    Toch? Wel, heel eenvoudig : perché non è il regolamento.


    » Reageer (0)
    29-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zuster Zurulfa

    Liever afdrukken en op papier lezen ?
    Klik dan hier, zo krijg je het in .pdf formaat.
    Eén pagina A4, perfect formaat om af te drukken.





    Zuster Zurulfa.

    Haar naam zal ik nooit vergeten. Zuster... het was toch Zurulfa ? Ik denk het toch. Hoe kan je zo'n naam vergeten? Waarschijnlijk heette ze vroeger Madeleine of Clothilde, maar toen ze in het klooster stapte werd ze Zuster Zurulfa. In 't West-Vlaams dan nog wel. Je spreekt het goed uit als het doffer klinkt dan Zuuruulfaa en scherper dan Zeureulfa. Er bestaat geen enkele letter in 't alfabet die deze klank goed weergeeft. Maar ja, West-Vlaams is dan ook speciaal. Welk ander dialekt kan het woordje "ja" vervoegen? "Joak, Joag, Joaij, Joam, Joag, Jaons" (Ja ik..., Ja jij..., Ja hij...enz.). En het woordje "nee"? "Njink, Njeig, Njeinj ... Best mogelijk dat dit nog in ander dialekten kan. Maar kunnen die "nee" ook op een tweede manier vervoegen? Probeer eens "Ja-ke-'ndoe, Ja-ge-'ndoet, Ja-je-'ndoet, Ja-me-'ndoen, Ja-ge-'ndoet, Ja-ze-'ndoen". Beluister de pure engelse invloeden: yes, I don't, yes you don't, yes he doesn't!

    Dit allemaal om uit te leggen dat "zuster Zurulfa" moeilijk exact gespeld kan worden, en dat ik haar nooit zal vergeten.

    Zij behoort tot één van de diepste in mijn geheugen gebrande herinneringen. Waarom, dat weet ik niet, want alleen haar naam is scherp in mijn gedachtenkronkels blijven hangen, al de rest is vaag. Een oude klasfoto roept flarden herinneringen op aan vrienden, aan dichte en verre buren en aan het laatste jaar in de meisjesschool. Een jaar later waren wij, de jongens, groot en dan mochten we naar de jongensschool, bij de meesters. Zuster Zurulfa sloot een eerste fase van ons leven af, en misschien heeft ze net daarom de juffen van het eerste en het tweede kleuterklasje uit mijn geheugen verdrongen. De eerste en de tweede waren goede juffen want ze hebben een veilig gevoel nagelaten. Ze waren wat ze moesten zijn: een stukje surrogaatmoeder die ons de eerste stappen in de wereld leerden zetten waarna we weer snel, elke middag en elke avond naar onze echte mama konden terugkeren.

    Zuster Zurulfa was ook een goede juf, maar ze kon geen surrogaatmoeder zijn.

    Hoe kon dat ook, met haar lange zwarte kleren, haar zwarte kap en daaronder dat wit, hard gesteven randje waardoor haar aangezicht definitief haarloos leek? En trouwens, ze had ook geen papa, ze kon dus geen mama zijn. Vanuit kinderogen gezien dan: mijn mama had een papa: mijn papa. Zuster Zurulfa had geen papa want ze was niet getrouwd. Ze was dus "iets speciaals". Ze was geen mama, maar toch was ze zacht. Denk ik.... Allez, ik zou wel willen dat ze zacht was.... Misschien... tja, de herinnering is vaag... Maar een andere flard jeugd komt bovendrijven, haarscherp nu.

    De geschiedenis van de verschrikkelijke gele lijn.

    Bij het binnenkomen van de school moest je eerst een zwaar metalen hekken voorbij. Dat hekken stond er om de mama's van de kindjes van de eerste kleuterklas toe te laten gedurende de eerste schooldag stilletjes te staan wenen terwijl de kindjes in de klas waren, en om ‘s avonds weer gelukkig te lachen wanneer de school gedaan was. Natuurlijk was onze mama daar niet bij, want wij zaten al bij zuster ... juist!. Net veertig centimeter na dat hekken begon ze, die gruwelijke gele lijn. Ze omzoomde de volledige speelplaats, je vond ze op veertig centimeter van de muren, op veertig centimeter van de lage vensterdorpels en op veertig centimeter van de deuren. Het was ten strengste verboden om die grens te overschrijden, tenzij om in de klas te gaan, om naar huis te gaan of om met toestemming van de juf naar het toilet te gaan. Het geraffineerde sadistische bestond erin dat er veertig centimeter achter die lijn zoveel lage vensterdorpels waren waar je zo lekker op kon zitten als je wat moe was.

    O jongens, wat hebben we dat zitten vlug afgeleerd!

    In geen tellen stond zuster directrice er om ons met een ijskoude blik, bliksemflitsen in de ogen, de wenkbrauwen in een donderwolk samengetrokken, mondhoeken vlijmscherp naar beneden, van heel hoog op ons neerkijkend en met een priemende, knarsende stem duidelijk te maken dat dergelijk lui en duivelsverzoekend gedrag niet gewenst was in deze school. We wisten nog niet wat duivelsverzoekend betekende, maar we begrepen wel dat die blik, die bliksemschichten, die stem en dat afschuwelijk wezen daar hoog boven ons al aardig dicht in de buurt kwam. Even toch, want zo snel we konden schuimden we de speelplaats opnieuw af om toch stiekem op de vensterbanken te zitten wanneer de zuster even niet keek.

    Beter noch: wanneer we ons verveelden speelden we het allerleukste kleuterspelletje: “directrice spelen”.

    We zochten een slachtoffertje dat durfde op een vensterbank te zitten, en benaderden het een ijsblokjesblik, mini bliksemschichtjes in de ogen, de wenkbrauwen in een fronsje getrokken, mondhoekjes wat naar beneden en van zo hoog mogelijk op het arme kind neerkijkend probeerden we het duidelijk te maken dat ze niet achter de gele lijn mochten vertoeven. Natuurlijk lukte dit niet en daarom grepen we snel naar het echte spul : de peuter moest oprotten of we zouden het aan zuster directrice zeggen. Wist die veel dat we zelf te bang waren om naar de zuster te stappen? Na dit leuke maar vruchteloze spelletje gingen we er dan uiteindelijk maar zelf bij zitten, een paar meters verder. Dat was uiteindelijk veel spannender, want het echte spul kon elk ogenblik opdagen. Met banbliksem in de ogen. En het volgende jaar zouden we ze toch niet meer zien, want dan gingen we lekker naar de jongensschool.

    Helaas. Want dan zagen we zuster Zurulfa ook niet meer.


    » Reageer (0)
    21-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Filesoof

    Liever afdrukken en op papier lezen ?
    Klik dan hier, zo krijg je het in .pdf formaat.
    Eén pagina A4, perfect formaat om af te drukken.





    Het was mijn dag.

    Echt waar, ze hebben het nog op de radio gezegd. Op mijn zender, op Studio Brussel, de zender voor pubers van 7 tot 77 jaar. Voor mij dus. Het was de dag van de filesoof. De presentator wist het te vermelden en hij vroeg om wat filesofische gedachten door te mailen. Meteen sprong me die eerste, prangende vraag voor ogen, die vraag waar ik graag het antwoord op zou krijgen, liefst proefondervindelijk bewezen.

    Als je vooraan in de file staat, sta je dan wel in de file?

    En zo niet, vanaf welke positie sta je dan wel in de file ? Als je op de autostrade in Rotterdam de brug over de Rijn net voor jouw neus ziet ophalen en er na jou kilometers voertuigen stilvallen, dan heb je inderdaad een file. Maar jij staat daar met voor jouw neus een opgehaalde brug. Door die voorruit is geen auto te zien, alleen massa’s water. Aan de overkant waren er eerst auto’s, maar die rijden van het water weg en zijn heel snel verdwenen. Je zal me natuurlijk zeggen dat ik dan toch in de file sta. Maar wat dan als je met jouw wagen op de zeedijk gaat staan? Met de neus naar de zee. En je blijft daar een kwartiertje of een half uurtje zitten. Door de voorruit is geen auto te zien, alleen water. Massa’s water. En ergens, duizenden kilometer verder, misschien in New York, rijden er ik weet niet hoeveel auto’s van het water weg. Die zijn in geen tijd verdwenen. Tenzij ze daar in de file staan natuurlijk. Maar jij, sta jij daarom in de file ?

    Begrijp je dat ik blij was dat mijn dag gevierd werd, de dag van de filesoof?

    Ik wou die diepgaande gedachten direct naar Studio Brussel mailen, maar helaas, het kon niet want ik stond in de file. Voor mij, achter mij, naast mij, zo ver ik kon kijken: auto’s. Dus heb ik maar even rondgekeken. De meneer voor mij zat zijn krant te lezen. Die naast mij zat verhuiswagentje te spelen in zijn neus. Vinger in de neus, de meubeltjes er uit halen, een neuskeuteltje maken, eventjes aan ruiken om te zien of het nog goed vers is en dan het bolletje tussen duim en wijsvinger door het open raam wegschieten. Plats. De keutel blijft natuurlijk aan zijn carrosserie plakken want hij had niet lang genoeg gedraaid zodat ie niet droog genoeg was. Tja, je bent expert of je bent het niet. En dan het volgende neusgat. Opnieuw de meubeltjes uithalen, nog een beetje, nog... bwèèèk, daar hangt nog een klodder vers snot aan, hoe krijgt die dit nu opgelost?

    Ik heb het niet gezien want net op dat moment ging zijn file een paar tientallen meters vooruit. Ik zag hem nog vertwijfeld zijn versnellingspook vastpakken, zijn handen aan het stuur houden, de keutelvinger stijfjes omhoog, het streepje vers snot trillend, glibberend over de volledige lengte van die vinger, en weg was hij.

    De krant voor mij had geen zin om op te schuiven, dus bleven wij staan. Dan even gespiegeld.

    De dame achter mij was druk bezig met haar normale morgenritueel. Spiegel frontaal naar het aangezicht gericht. Kammetje en borsteltje uit de handtas, en we zijn vertrokken: de haren eerst even in de war met de vingertoppen, dan er met het steeltje van de kam wat in zitten frunnikken, daarna de borstel erdoor en vervolgens een halve minuut met de spuitbus bestuiven. Ik zag een tijdje niets meer in die wagen, of toch: plaatselijke mist. Ze moet daarna het zijvenstertje opengedraaid hebben want langzaam vloog er een enorme wolk buiten. Tijd voor de volgende stofwolk: poederdoos en hopsakee, de wangen onder stof. Oesje, het mantelpakje ook. Geen paniek: zakdoekje uit het tasje, veegje hier, veegje daar en ze was weer in orde. Daarna de lippenstift. Hoezo, lippenstift op de wangen ? En daarna openwrijven ? Ha ja, voor het blosje. Wedden dat ze al een blos had voor ze dat poederstof op haar wangen veegde ? Zo gaat dat dus bij vrouwen: eerst poeder op de wangen om de blos de laten verdwijnen en daarna lippenstift op dat poeder doen om een mooi blosje te krijgen. Maar kijk, de krant heeft besloten om toch maar wat vooruit te rijden. Gelukkig, want naast mij staan ze weer stil en daar was er al een sportkar aan ’t proberen om van file te veranderen.

    Ik herken de neuskeutel aan het bolletje op zijn carrosserie.

    Hij heeft een zakdoek in zijn hand en zit zijn stuur te poetsen. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik dat de sportkar zich tussen twee wagens heeft kunnen wringen, net na de lippenstift. Oeie, ’t is wel even gevaarlijk: ze zit haar lippen te stiften terwijl ze langzaam vooruit rijdt. Hopelijk blijft ze niet op het één of ander rimpeltje geconcentreerd want ’t zou de eerste niet zijn die dan vergeet te remmen. Die sportkar heeft trouwens nog niet veel files gevreten: van strook veranderen dient tot niets.

    In mijn file telt de wet van Murphy niet.

    Tja, zo begint een in Brussel werkend mens na een tijdje te denken: ‘mijn’ file. De mijne is zo’n vijftien kilometer lang en Murphy’s wet, diegene die zegt dat de andere file altijd sneller is, werkt hier niet. Een kilometer of vijf voor het begin van mijn file steek ik meestal een paar wagens voorbij of word ik voorbijgestoken. En aan mijn afrit vind ik altijd dezelde wagens terug, eender welke filestrook ik volgde. Conclusie: niet zenuwachtig worden, neuskeutelen, lippen stiften of krantje lezen, je geraakt er toch altijd even traag uit.

    Dit wou ik mailen, maar ik stond dus in de file. En toen hoorde ik het opnieuw, duidelijker deze keer: het was de dag van de filosoof!


    » Reageer (0)


    Foto

    Foto

    Lees ook:

    Dringend
    Taxi driver
    Anesthesie


    Inhoud blog
  • Stress
  • Opi
  • Dringend
  • Worst
  • Orka
  • Crap
  • Badjas
  • Schwester
  • Koekoek
  • Catgut
  • Alfa
  • Donkerder blauw
  • Blond
  • Taxi driver
  • Betrapt
  • Baby blues
  • Madrid
  • Italië
  • Schoolstrijd
  • My Generation
  • Perfect
  • Lausanne
  • Nieuwjaar
  • Writer's Block
  • Groot Dictee
  • Anciens
  • Sinterklaas
  • Gebakken peren
  • Sint Maarten
  • Schoolfeest
  • Oud-strijder
  • Fawlty Towers
  • Marketing
  • Sorry
  • Instinkers
  • Lotto
  • Boek
  • Anesthesie
  • Chatten
  • All in
  • Ha !
  • Paardrijden
  • Spieken
  • Tuinieren
  • Kort
  • My car
  • Carpooltunnelsyndroom
  • Bredene
  • Comme chez soi
  • B.V.
  • Nooit...
  • Venetië
  • Zuster Zurulfa
  • Filesoof

    Foto

    Gastenboek
  • Eef op blogronde
  • Bezoekje Eef!
  • Op visite na de tropische bui!
  • vriendelijk bezoekje aan deze zeer mooie blog
  • Kunst

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek



    Willekeurig Bloggen.be Blogs
    sportactueel
    www.bloggen.be/sportac
    Willekeurig Bloggen.be Blogs
    vtpm
    www.bloggen.be/vtpm

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Bloggen.be, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!