Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
23-06-2015
Tram De Lux van Stijn Vranken
Zomer in Antwerpen. Ja, beslist, het heeft wel wat...
Yep, ook zieke mensen trekken er al eens op uit. En da's maar goed ook. Ter bevordering van het 'goedgevoel-proces' dat beslist bijdraagt aan -liefst- genezing, zoniet, op z'n minst tot het uitblijven van zwartgalligheid. Afgelopen week heb ik na heel lang geen openbaar vervoer gebruikt te hebben, zelfs twee maal op één week de tram genomen. Uiteraard had ik het gezelschap van manlief, want alleen doe ik dat niet meer. Dat heeft niks te maken met veiligheid, maar eerder met mijn toestand.
Deze keer waren we er niet met de bus op uit, maar met de auto. We zijn ook niet in het antwerpse gebleven, maar wel degelijk de Wijde Vlaamsche Wereld in getrokken. In Oudenburg op rozenjacht voor onze tuin. Oudenburg ligt tussen Brugge en Oostende. De rozen zijn een kwalitatief hoogstandje en daarom de trip waard. Toevallig arriveren we op het middaguur. De zaak sluit net voor een uurtje. Wij, rijden dan maar naar het dorp bij de kerktoren om in een cafeetje een koffie in ons kas te slaan. Room met advocaat krijgen we er woepsie bij. Denk nooit dat kleine dorpen er op achter lopen. Hoewel van de echte dorpssfeer zoals ik die verwacht, niets meer over blijft. Het zal wel aan mij liggen zeker.
En, ja hoor, zelfs de bus rijdt er (nog). Ook al zijn de besparingen al een tijdje aan de gang. Buslijnen worden afgeschaft tot spijt van de eenvoudige, kleine, tevreden gebruiker. Enfin, tevreden is die klant ondertussen lang niet meer, als ik de nieuwsuitzendingen mag geloven. Voorbij de kerk rijdt er nog een bus. Het lijnnummer vergeten, hoewel ik er toch effe m'n aandacht heb aan besteed. Voor mij persoonlijk is het niet belangrijk, vandaar dat ik het wellicht uit m'n geheugenbank (onder invloed van medicatie) heb gewist.
Gezeten aan het tafeltje bij het raam, in café reutemeteut, tegenover de kerk, zie ik een halteplaats. Ik vraag me af, of het wel degelijk bedoeld is als halteplaats. Zo groot. Rechtlijnig met afgeronde hoeken. Veel glas. Veel zitplaatsen. Krak, voor de kerk. Het valt me op dat er twee ingangen zijn. Een voor voetgangers met enkele treden. Een tweede voor rolstoelgebruikers of de kinderwagen op te duwen via een hellend vlak. Als je die tweede gebruikt, kan je makkelijk tot helemaal aan de kerkdeur om zo de kerk te betreden. Is De Lijn hier katholiek? vraag ik me af... Architectuur trekt me aan, het is kunst in mijn ogen. Soms toch. Hier... trekt het me aan, net omdat de tegenover mekaar liggende stijlen vragen doet rijzen. Wel, ik vermoed dat de kerk er eerst was... Mag een beetje sarcasme? Diegene die besliste dit hok daar, zo, neer te zetten, was beslist niet katholiek, want het vloekt...
Niettegenstaande zoek ik er evengoed bescherming tegen de koude wind, wanneer we even later buiten komen en ik wacht op m'n man, die terugsnelt naar het cafeetje om een vergeten brochure te halen, die op tafel werd achtergelaten.
Het heeft wel iets. De tramloods in Wijnegem. Leeg. Op één tram na. Die ene, laatste moet nog. Ik weet niet hoeveel trams er worden gestald in deze loods. Maar ik probeer me in te beelden hoeveel mensen er worden vervoerd als alle trams zijn ingezet. Een massa volk, wacht, zit of staat in de tram en het perron. Klagend misschien. Maar wie weet, ook lachend, spelend, grappend. Oud, jong, dik, dun, treurig misschien ook door één of ander voorval. Een ding hebben ze gemeen. Ze willen ergens heen. En dàt allemaal speelt zich in m'n hoofd af, thuis, kijkend naar de foto die een collega Dennis nam. Ik vraag me af; dacht hij dit ook allemaal toen hij deze kiek kiekte?
Hoewel het heel erg lang geleden is dat ik hier nog iets schreef, geef ik niet op. Voorlopig. Door kanker werk ik niet meer. De tweede keer dat ik 'het' heb. Maar, ik vrees dat dit het begin is van m'n einde. Stel, dat ik juist ben, wil dit niet zeggen dat ik alles zomaar laat voor wat het is. Zolang ik kan, blijf ik doorgaan. Maar... uiteraard kan ik niks meer over m'n job schrijven. Het ontmoeten van mensen, het kijken naar, het meedoen, krijgt een totaal andere dimensie. Ik kan nu -in tegenstelling met de eerste kanker die ik had- niet alleen meer op straat komen. Ik kan haast niet stappen, dus het openbaar vervoer is zowat uitgesloten, tenzij met de nodige hulp. Omdat het te vermoeiend is, doe ik het niet. Als ik, samen met man of wie dan ook ergens heen ga, is dat dus meestal met de auto.
Een tijdje heb ik nagedacht. Hou ik die tramblog aan of niet? Vandaag weet ik het. Jaaa!!! Ik zag op Flickr een heel leuke aparte foto met een tram en dacht. Dit soort dingen moeten op m'n blog. En als ik nog leuke anekdotes meemaak, je weet maar nooit, blijf ik ze schrijven. Grotendeels vind je me terug op www. bloggen.be/miekemot/ (kleinigheidjes) terug. Daar lees je ik, mij, puur. Maar hier... blijf ik bij de tram en bus!
Enkele dagen geleden, was het grijs. Af en toe was er een hagel- of hevige regenbui. Of, het miezerde de hele god-gan-se dag. Het verschil met mensen hun houding onder weersinvloed is naar het lachwekkende toe. 'We' zouden echt toch eens goed moeten beseffen hoezeer ons aller humeur grotendeels afhankelijk is van het weer. Misschien krijgen 'we' die houding dan toch ietwat onder controle. Men zanikt over futiliteiten met slecht weer. Met zonneschijn daarentegen, kunnen we meer verdragen. Contact is veel aangenamer. Op het moment dat het voor mij zeer duidelijk is, hoezeer ons humeur onder invloed staat, krijg ik zelfs plezier bij het opmerken van al die norsigheid. Ik maak de chauffeur er attent op. 'Kijk maar eens in je binnenspiegel, wanneer je kan. Kijk een keer naar al die stuurse snuitjes in je bus. Wellicht wordt deze dag een slecht toneelstuk in het levenstheater.' De chauffeur is ook maar een mens en dus ook beïnvloedbaar door natuurfenomenen zoals oa slecht weer. Hij kijkt en beaamt, maar ook bij hem is een glimlach schaars vandaag. Maar wanneer ik uitstap krijg ik een vriendelijke groet en een brede smile. ...misschien wel omdat hij nu van me verlost is, wie weet... Dàt laat ik maar best in het midden.
Heden is het fantastisch weer. Ik moet vroeg in de morgen geen jas aan. Zalig is dat. Nu wacht ik op tram en bus in het zonnetje. Ik word aangesproken door wachtende reizigers. Ze vertellen honderduit over hun land van herkomst. Over hun werk. Hun gezin. Zelfs al zijn er hier en daar problemen, de mensen blijven goed gemutst. De zon is naar mijn mening dus het leukste virus ter wereld. Laat maar komen!!!
Straten worden opgesmukt met kleurrijke taferelen. Het De Coninckplein is één van die plaatsen waar buurtwerking de boel probeert op te smukken. Kleurrijk brei- en haakwerk rond verlichtingspalen en zelfs twee fietsen en bijhorend rek, doet mensen nog eens een extra blik werpen. Ditmaal, zeker en vast met een glimlach, of toch minstens NIET boos. Wanneer ik in die (zogezegd onveilige) buurt effe uit de tram stap, omdat wachtenden sneller zouden kunnen instappen, groet ik hen. 'Goeie Morgen Allemaal.' In canon krijg ik een formidabele 'Goeie Morgen' teruggekaatst. En, vooral, als mensen mekaar groeten, is er langer oogcontact. Dan kijkt men. Daarom, weet ik, kennen veel meer mensen mij dan ik hen. Zij groeten eentje, op hetzelfde moment ik dat doe met een groep. En daarom dus, spreekt een mij totaal onbekende me wel eens vertrouwelijk aan, wanneer ik in m'n vrije in de stad ben.
Alweer 1 mei. Feestdag, want dag-van-de-arbeid. Een datum om nooit te vergeten, want 'de werkmens' komt van verre. Ooit was er het moment dat deze soort haast geen rechten maar enkel plichten had. Er is hard geknokt, letterlijk en figuurlijk, om te bereiken waar we nu staan. Geeft er dus maar een lap op vandaag (figuurlijk dan) denken heel wat mensen. Als daarbovenop de zon dan nog wil schijnen, is dat ook nog es ferm meegenomen. Drank zal later op de dag rijkelijk vergoten worden, leid ik af uit gesprekken, opgevangen aan de tramhalte.
Toen 'ze', de rooie frakken, truien, vesten, hemden, kleedjes en sjaals, aan het perron kwamen, kon ik het niet laten. Gisteren betoogde de rode vakbond in 't centrum van de stad. Ze hadden zo hun redenen. Ik had net gedaan met werken toen ze de stad een beetje innamen, maar zag er vooral beelden en commentaar over tijdens het nieuws. Daarom dus, kon ik het niet laten. Ik had m'n eigenste binnenpretjes toen ik de verzameling mensen zag naar het perron komen. Ik groette hen, De Rooie Antwerpenaar. En vroeg: 'Allez mannen, hebben jullie nu echt je kledij van gisteren nog steeds aan?' Mits den ene antwerpenaar den andere begrijpt, hadden ze gelijk evenveel pret als ik. Een vlotte rooie antwoordde al direct dat ie zelfs in een rooie pyjama geslapen heeft. De sfeer zit dus goed. Er wordt lichtjes geklaagd over 'den tram en de bus', maar voor De Lijn-problemen, vinden ze zelf al snel enkele grappige oplossingen. Andere zwaarwichtigere arbeiderstoestanden worden ook nog effe door de spreekwoordelijke mangel gehaald. Ik vind dat m'n medemens-op-weg-naar-de-1meistoet goed bezig is en moedig hen aan: 'Mannekes, geeft maar goed van uw paretten en laat ze't allemaal maar goed horen, seffens.' Ze beloven alles te geven. Prachtig, precies sportmensen, die zeggen dat ook altijd hé.
Op de tram gedragen ze zich voorbeeldig. Ze staan hun plaats af voor een mevrouwtje. Ze maken pret, maar houden het rustig. Een kindje krijgt alle aandacht en kan daarmee haar geluk niet op. Ze vertelt de brave rooie honderduit haar diepste kindergeheimen en hij, krijgt de sympathie van mama daarbij. Spijtig genoeg maken we een klein accidentje met een wagen. Gelukkig reden de twee chauffeurs echt niet snel en blijft de schade beperkt tot schrammen op de wagen en een bejaarde chauffeur met zenuwen. Papieren worden ingevuld. Ondertussen stel ik een moeder die al snel zenuwachtig wordt omdat haar baby moet eten, gerust. Terwijl ze me't vertelt neemt ze haar borst zeer demonstratief in de hand. 'Nog twee minuutjes, mevrouw.' Ze kijkt op haar klok, alsof ze zal timen, maar ze blijft (oeffff) rustig. Alles is snel opgelost en we mogen verder genieten van een zonnige rooie donderdag.
Nog niet veel volk in de tram, wanneer ik instap. Zoals gebruikelijk vraag ik het nodige bewijs aan de chauffeur. Een F122, heet dit documentje dat m'n collega, de chauffeur aanmaakt. Ik noteer daarop nog enkele aanwijzingen, omdat men dit verlangt. Met een oogopslag had ik al gezien dat een man een peer zit te schellen en te snijden. Toch neem ik m'n tijd. Overhaast schaadt. Ik leun rustig tegen een paal, vooraan in de tram, terwijl ik m'n notities maak op die F122. Rustig steek ik alles weer weg, waar het hoort en ik wandel naar de man met het mes. Ondertussen had ik ruimschoots de tijd om hem te observeren. Een wat marginaal uiterlijk, slordige houding en nog slordigere -of zou het?- werkkledij. Zowiezo voldoende afstand houden dus, hoewel hij helemaal geen negatief aura heeft op het eerste zicht. Maar, een mes is nou eenmaal een mes hé. Vriendelijk groet ik hem: Goeiemorgen meneer. Et voilà, ik heb z'n volledige aandacht. 'Mag ik vragen het mes weg te steken asjeblieft. Messen enzoverder horen niet echt op het openbaar vervoer, ziet u.' Hij: 'Ooo... hazo... Mag ik die peer nog opeten?' Ik weer: 'Normaal gezien niet, maar eet ze gerust toch maar verder op, want anders wordt ze vies en is zal het je niet meer smaken. Maar ik zou het appreciëren als je het mes wel degelijk toevouwt en wegsteekt.' Hij knikt, groet en steekt het weg. Lap! Zo eenvoudig is dat dan. Hoe dikwijls heb ik problemen ingecalculeerd die er niet komen...? Dat gebeurt meermaals. Toch ga ik er niet van uit dat ik mensen niet goed inschat. Misschien is het net omdat ik dat wel doe, dat ik wel degelijk voorkom. Wie zal het weten? Ik blijf alleszins heel voorzichtig en geniet telkens iets goed afloopt.
Enkele dagen later. Centrum stad, wacht ik op de tram of bus, al naargelang wat er eerst aan komt. Er komt een man met fiets aan de hand aan. Hij declameert luid tegen een vrouw die naast hem de straat oversteekt. Hij trekt m'n aandacht. Ik probeer te begrijpen wat ie zoal verkondigt. Het klinkt alvast niet positief. Een andere vrouw komt wat in z'n buurt en hij verwijt ook haar één en ander. Ik heb door, dat met die kerel wat mis is. Hij maakt z'n fiets vast aan een verlichtingspaal en gaat naar een perron in de buurt waar ik sta. 'k Hou hem goed in 't oog, want vertrouw hem niet. Als hij tegen de verkeerde zal gaan zaniken, zou het wel eens op een handgemeen kunnen uitdraaien. Niet dat ik daar tussen zou komen, maar mensen die op weg naar hun werk zijn, moeten hiervan worden gevrijwaard. Hij stapt in een streekbus. Ik ga er dus ook heen, leg de chauffeur de situatie uit en wacht het vertrek af. Al voor we aan de volgende halte komen, steekt de man z'n middenvinger omhoog naar wachtende mensen op het perron. Hij stapt uit en begint te roepen naar iemand. Ik verlaat ook de bus. Hij keert zich naar mij. Een hoop scheldwoorden krijg ik over me heen. Maar reageren doe ik niet, want het zou verloren moeite zijn. Luisteren doet ie zeker niet. Een tijdje blijft ie me verwijten dat de wereld rond is. Ondertussen maak ik rustig enige notities, er zorg voor dragend dat de afstand tussen ons beiden groot genoeg is en blijft. Wanneer ik vind dat het lang genoeg geduurd heeft, gebaar ik hem dat ie maar verder moet gaan en wens hem nog een fijne dag toe. 'Jazeker man, nog een fijne dag en saluut.' Tja, ook ik ben maar een mens en moet soms toch dat beetje stoom aflaten hé. De mensen in m'n omgeving kunnen helemaal niet volgen. Een vrouw vraagt me wat hem bezielt. Ik weet dat ik op die vraag nooit het antwoord zal kennen, dus antwoord ik dat hij vermoedelijk problemen heeft met De Lijn.
Eigenlijk wil ik hem graag in 't oog houden, zolang hij tussen de perrons blijft hangen, maar drukte staat het me niet toe. Ik verlies hem uit het oog, terwijl ik mensen wegwijs maak en info verschaf. Iedereen even vriendelijk als altijd... of meestal toch... En de malcontente opgejutte perronloper zie of hoor ik niet meer terug vandaag.
Dankzij de paasvakantie is het vooral 's morgens rustig, zowel in het verkeer als op de voertuigen. Absoluut niet-volzette bussen of trams, kunnen twee weken hun weg vinden door normaal bezette straten. Een omleiding zorgt voor vertraging maar niet onoverkomelijk. Later op de dag, want het is mooi weer en mensen gaan op stap enzo, zorgen bepaalde omleidingen wel voor ontevreden reizigers. De ene al wat kwaaier dan de andere. En, de andere ene toont wat meer begrip dan de andere andere... Iedereen heeft z'n eigen rugzak van de dag te dragen en reageert naargelang de lengte van z'n lontje. Niettegenstaande valt het voor mij allemaal goed mee.
Op een gegeven moment wil een man graag uitstappen terwijl we voor het rode licht staan. Twintig meter om de hoek is de halte. Hij zegt: 'Chauffeur, je mag me hier laten uitstappen hoor.' Uit z'n toontje leid ik af dat het hem eigenlijk niet zo uitmaakt. Ik antwoord dus: 'Nog heel eventjes geduld, meneer. De halte is net om de hoek.' De man, met een soort cowboyhoed op het hoofd, en verder stads gekleed, is Nederlander. Goed zo... taalverschil is er dus wel, maar we begrijpen mekaar maar al te goed. Hoewel, Nederland-België dikwijls lijkt op het mekaar afwegen. Een beetje uitdagend wil zo iemand je wel een keertje op de rooster leggen om te kijken hoe je't er vanaf brengt. Wat mij betreft, doet ie maar. 'k Heb er meestal m'n pleziertjes wel mee.
M'n Nederlander antwoordt flegmatiek dat België een puur fascistisch land is. Moest ik door een striptekenaar getekend zijn, zou je me kunnen zien met een reeks vraagtekens boven m'n hoofd... 'Vind je dat?' kan ik nog net uit m'n verbale mouw schudden. 'Jazeker,' gaat hij met heel wat zelfvertrouwen verder: 'Hier mag je niks, helemaal niks. Enkel misdrijven plegen, ja, da's het enige dat je hier kan. Verder niks!' Met een knik bevestigt hij z'n ongenoegen. En ik, ik ben ondertussen bekomen van z'n allereerste aanval op m'n heimat. Ik schiet in de lach. Me beheersen??? Niks van begot. Lachen met zo'n uitlating. Tijdens m'n lachbui, geef ik hem gelijk wat betreft; sommige krantenkoppen over justitie. Op de rest ga ik niet in. Graag zou ik hem een hele uiteenzetting geven over wat wel of niet mag in ons apenlandje, maar heus, nee, daaraan begin ik niet tijdens m'n job.
Het licht springt op groen, we rijden dus verder. Ondertussen spuwt hij nog wat Nederlandse gal. 'k Probeer heel echt m'n gezicht goed genoeg in de plooi te houden, maar mijn wil is niet altijd wet. Het lukt maar halfslachtig. Met pretoogjes merk ik dat meneer al snerend, zagend en mokkend over ons piepklein grondgebiedje, toch maar mooi aan de halte zal uitstappen. De chauffeur krijgt geen verwijten en mij wenst hij nog een fijne dag. Om dan nog snel te besluiten: 'Oh, nee... verkeerd... jij moet nog werken vandaag. Probeer er dan toch maar van te genieten.' Ohhh... wat zou ik hem graag vragen wat hij toch komt zoeken in la belgique als ie het hier zo slecht vindt, maar dat zal voor een volgende keer zijn. Ik antwoord braaf en niet te gemaakt hoop ik: 'Voor jou ook nog een fijne dag toch.'
Origineel was hij wel, toegegeven. Zo'n argument om toch te proberen je gelijk te krijgen en tussen twee haltes door uit te stappen, had ik nog niet gehoord. 'k Hoorde al veel, maar als fascist was ik eerder nog nooit aangesproken. Hoewel... het was zeker niet persoonlijk bedoeld. Waarvoor dank...
M'n dienst loopt stilaan ten einde. Het is een rustig dagje geweest, hoewel de dag nog lang niet om is. Het is zo'n 9u 30m. 'k Ben net uit de bus gestapt en ben op de Roosveltplaats. Daar is altijd wel beweging. Op dit uur, zondagmorgen, beginnen dagtoeristen de scène over te nemen van de feestvierders van afgelopen nacht. Enkele uitzonderingen hangen hier nog wel rond.
Twee jonge kerels, wandelen mijn kant op. 'k Heb hen direct in't snuitje, maar ga er toch geen omweg voor maken. Nooooo way. Ze misdoen niks, maar hebben duidelijk pret. Ze spreken mensen aan in't passeren, maar die mensen versnellen hun pas. En leute dat die twee hebben... Ze naderen, stevenen recht op mij af. Ik kijk hen aan, afwachtend. Zo gauw ze tot gespreksafstand zijn genaderd, vragen ze me: 'En? Wat denkt ge? De Wever, of niet?' Ik lach. Geef hen een antwoord en... ze gaan akkoord. Ze staven hun mening zo goed ze kunnen. Ik merk dat ze elkander wat tegen spreken. 'Haaaa, da's goed' denk ik bij mezelf: 'Twee vrienden die een politiek meningsverschil hebben, dat belooft leuke geanimeerde gesprekken.' Dat zeg ik natuurlijk niet luidop. Plots zegt de ene: 'Toch tof, dat gij tenminste in gesprek gaat met ons. Wij hebben dat al veel mensen gevraagd. Aan iedereen die we tegenkomen. Maar ze zijn allemaal bang van ons.' Waarop ik: 'Bang van jullie? Waarom zeg je dat?' Hij weer: 'Welja, het valt echt wel op, dat ze allemaal zowat een halve cirkel rondom ons beschrijven. Niemand geeft antwoord, maar ze bekijken ons raar. De mensen lopen precies weg van ons. Ik zeg: 'Mmmmm, hebben jullie het nachtje door gedaan, misschien?' Allebei beamen ze, toch een beetje fier. Ik weer: ' Ja, 'k dacht het al. Jullie zien er echt nog goed uit om zo te hebben doorgezakt.' Ik word onderbroken met een bedanking voor het compliment en ze vinden dat ik er ook nog wel goed uit zie. Pret alom. Ik wijs hen er toch maar fijntjes op, dat ik goed geslapen heb, afgelopen nacht. En ik ga verder: 'Weet je, omdat jullie gedronken hebben, is jullie houding losjes. Dat maakt mensen achterdochtig, denk ik. Niet dat jullie er gevaarlijk uit zien, verre van, maar de meeste mensen prefereren een meer afstandelijke houding als ze door vreemden worden aangesproken, zie je.' Ze lijken het te begrijpen. Ze blijven vrolijk en beginnen weer over de binnenlandse politiek. Ik kijk demonstratief op m'n horloge en vertel hen dat ik nog moet werken. Ook dat begrijpen ze. Ze bedanken me om hen te woord te hebben gestaan. Wat mij betreft mogen deze twee zelfs gedronken hebben als ze moeten gaan stemmen. 't Is misschien een aanrader voor meerderen onder ons.
't Is nog aan de vroege kant. We rijden met ons trammeke door de Seefhoek. Een wijk die wel eens onterecht een slechte naam krijgt. Ik breng tijdens 't werk nogal wat tijd door in deze wijk, en heus, het valt echt wel mee. Toegegeven, je kan op z'n minst stellen, dat de wijk leeft... Maar 'k moet eerlijk zijn, ik rij er telkens maar door hé. Zoveel weet ik niet van dit plaatselijk aardse para- of contra-dijs.
Een sjieke auto, geblindeerde ruiten, stopt op de tramsporen. Er stapt een bom uit. Een bom staat voor een niet natuurlijke blondine in uitgaanstenue, kort tot net onder heuren derrière. Gebruind, alsof je zou denken dat haar vel seffes gaat loskomen van het door bepaalde hitsige heren wellicht bevonden sexy lijf. Fel gelakte vingernagels, zo lang dat ze met moeite het nog gevulde cocktailglas kan vasthouden met de ene hand. In de andere houdt ze een tas voorzichtig maar ongemakkelijk vast. Had ik het al over haar maquillage? Nee? Qua felheid zou je't een Mondriaan kunnen noemen, maar 't is niet zo streng benadrukt omlijnd als hij doet, sorry, deed. Ze is alleszins van verre, gekleurd zichtbaar, met bijhorende valse wimpers die net niet wegvloeien in de geblondeerde haren. Verdere details laat ik maar achterwege. 'k Vermoed dat the picture ondertussen wel duidelijk is. Een andere bom, wriemelt zich ook met veel moeite uit de wagen en blijft voorovergebogen (euhhh... wij zien enkel haar flank, gelukkig maar) staan, in converstatie met wie er ook in die wagen zit.
Ondertussen rijdt m'n collega zo dicht mogelijk bij de wagen. De blondine wil persé tussen auto en tram oversteken. Collega geeft uiteraard het nodige sappige commentaar dat zeker niet beledigend is. Echt waar, hij slaat de spijker op de kop, maar getuigt met het nodige respect. Waarvoor mijn complimenten. 'k Ken er anders wel, die hun vocabulaire graag zouden aanpassen aan de situatie. Nee, hij niet. Hij houdt de pratende vrouw in het oog. Ondertussen gooit de blondine die zich tussen de twee voertuigen gewrongen kreeg zonder het bevuilen van haar kledij, noch schrammen of enig verlies van het beetje waardigheid dat ze toont... Ze gooit m'n collega een lieve kus toe. Het ontging hem. Gelukkig maar, had ik het gezien en breng hem ervan op de hoogte, zodat hij, wanneer we dan toch verder kunnen rijden, voor de rest van de dag kan genieten van die wetenschap. We zijn niet voor niks collega's nietwaar...
Op de bus is het andere koek. Hier en daar stappen drenkelingen (gedrenkt in alcohol) in, die net geen gedragsgrens overschrijden. We rijden rustig richting centrum stad. Een eindje voor ons, loopt een man te zwalken op de busbaan. Niet dat ik me wil moeien, maar ik zeg toch maar tegen m'n collega om op te passen, want je weet maar nooit. We naderen serieus vertraagd. Er wordt niet getoeterd, maar we blijven heel rustig naderen. De tiep krijgt de bus in 't oog en zwalpt opzij. Wanneer we passeren, nog steeds voorzichtig, krijgen we een demonstratieve middenvinger en gesakker waar we -maar goed- niks van begrijpen. Wat is lichaamstaal toch voorbeeldig... Deze collega vraagt zich luidop af wat hij nu toch misdaan zou kunnen hebben? Ik stel hem gerust. Die middenvinger was niet naar jouw bedoeld, maar naar zichzelf. De man weet met zichzelf geen blijf, da's duidelijk. Alleen, kan hij niet goed richten, zie je... 't Is een sukkelaar hé. De chauffeur heeft het begrepen, laat er zich verder niet meer over uit, maar kan er wel mee lachen. Ik ook trouwens.
Een bus later, hebben we even oponthoud omdat een ambulance een gewonde persoon moet ophalen. Blauwe lichten, afspanningslint. Wie gaat er zeggen dat er geen politie op straat is in Antwerpen? Kom maar eens langs op een zaterdagochtend, dan weet je wel beter. We zien het slachtoffer en ik hoop dat al het zichtbare rood de kleur van z'n t-shirt is, zoniet... slecht nieuws. Het gaat snel. Politiemensen blijven achter, maar wij mogen doorrijden.
Weer wat later, terug op de tram, worden we tegengehouden door de brandweer. Ze moeten iemand ontzetten over het dak van een flatgebouw. Ladderwagen, politie, controleurs, enfin, de hele santenboetik komt er aan te pas. Onze passagiers worden ingelicht hoe ze verder kunnen, want het gaat hier wel een tijd duren. Ik haal effe snel een koffie voor m'n collega, die van z'n trammeke niet weg kan. Met suiker en melk. En content dat hij is, hoewel ik niet trakteer.
Al dit lief en leed zorgt er vandaag voor dat m'n dienst voorbij vliegt.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Zomer in Antwerpen. Ja, beslist, het heeft wel wat...
photo: Justin Bettman, Flickr
