Vandaag was het weer een moeilijke dag. De communicatie in het ziekenhuis trekt op niks. Toen ze opgenomen werd, zeiden ze dat ze 1 of 2 nachten moest blijven. Vrijdag zeiden ze dat ze zondag naar huis mocht. Gisteren was het weer dat er niemand ontslagen wordt in een weekend. Vanmorgen zei Yarake dat ze van de dokter had gehoord dat ze morgen naar huis mocht, maar de verpleging beweert dat de dokter dat pas morgenochtend beslist. Dan komt daar nog bij dat ik de hele tijd telefoon krijg van de kinderpsychiater en de kinderpsychiatrie, met de vraag of ik al iets meer weet. Communiceren ze daar eigenlijk wel? Woensdag hebben we een afspraak bij de psycholoog, dan ga ik het er daar wel is over hebben. Dit kan echt niet meer! Gelukkig mag ze na haar ontslag eerst 1 of 2 nachten naar huis om te bekomen.
Ik wil vandaag toch ook nog even iedereen bedanken die ons zo steunt momenteel. Onze ouders, die altijd klaarstaan voor ons. Kaatje, die mij steeds weer de moed geeft om verder te gaan. Fientje, bedankt dat je mij vanmiddag bent komen helpen om hier thuis alles een beetje aan kant te krijgen. Heidi, bedankt voor de toffe avond gisteren, ik heb mij geweldig geamuseerd. Tenslotte ook nog alle anderen, die bellen of berichtjes sturen om te vragen hoe het gaat. Ik heb misschien nu minder tijd voor jullie, maar dat bedoel ik niet zo. Dat jullie er nu gewoon zijn voor ons, dat apprecieer ik enorm. Als alles achter de rug is, dan nodig ik jullie allemaal uit en dan gaan we iets leuk doen.