Yara heeft de diagnose adhd, odd en angststoornissen gekregen in het 1ste leerjaar. Tot dan ging het met haar redelijk goed op school. Bij haar hebben we echt moeten zoeken naar de juiste medicatie. Ze kon niet tegen de hoogtes en laagtes van rilatine, strattera deed niks, van risperdal werd ze heel dik,...Blijkbaar is ze heel gevoelig voor nevenwerkingen. Momenteel krijgt ze Abilify en op schooldagen concerta. Daar krijgt ze eigenlijk te weinig van, maar anders groeit ze niet. Momenteel zijn weten we niet echt meer hoe we haar kunnen helpen. Ze is heel klein, braakt regelmatig. Ze kan heel lief en behulpzaam zijn, maar ze krijgt ook vaak woede-aanvallen. Ze staat constant onder stress. Nu denken de dokters meer in de richting van voedsel-intollerantie of een stofwisselingsziekten. De onderzoeken zijn nog volop bezig. Haar schoolresultaten zijn ook niet goed, ook al doet ze heel erg haar best.
Hier ben ik weer! Er zijn bij ons vaak problemen, maar nog vaker maken we hier hilarische toestanden mee. Silke en vooral Tibe nemen alles wat je zegt letterlijk. Dit zorgt weleens voor misverstanden. Als David 's nachts moet werken dan mogen ze om de beurt bij mij slapen en deze keer was het aan Silke. We hadden tegen Tibe gezegd dat hij dan bij Yara mocht slapen. Tibe viel Yara die avond de hele tijd lastig en kroop bij haar in bed. Ik werd steeds boos op hem en legde hem telkens terug in Silke haar bed. De volgende ochtend vroeg ik aan hem waarom hij altijd bij Yara kroop en hij zei dat ik had gezegd dat dat moest. Toen pas begreep ik het. Ik had hem immers gezegd dat hij 'bij' Yara' moest slapen. Vorige winter was er nog zo iets. Hij had een nieuwe winterjas gekregen. Ik vertelde dat hij z'n oude jas nu alleen nog moest dragen om naar bijv. de speeltuin te gaan. Die avond toen hij moest gaan slapen begon hij te wenen en zei "we zijn nog niet naar de speeltuin geweest". Ik had immers gezegd 'nu'.
De afgelopen jaren hebben we het heel moeilijk gehad, maar inmiddels hebben we een goed evenwicht gevonden. Lennertje is ernstig gehandicapt en kan onder andere nog niet praten, is nog niet zindelijk en hij begrijpt ook heel weinig (maar meer dan we soms denken ) We gaven hem zoveel mogelijk structuur, maar in een gezin is dat enorm moeilijk. Hij was wel een blij kind, maar er was meestal te weinig overzicht voor hem. Vanaf dat hij ongeveer 3 jaar was, begon steeds vaker weg te lopen. Hij sliep niet meer 's nachts, hij schreeuwde dan, brak z'n kamer af, bonkte met zijn hoofd tegen de muur,...Met als gevolg dat niemand van ons nog kon slapen. We waren ten einde raad en besloten dat voor iedereen beter was als hij naar een gespecialiseerd internaat zou gaan. Het heeft uiteindelijk nog 2 jaar geduurd voor alle papieren in orde waren en er ergens plaats was. Ook al wist ik dat dit de juiste beslissing was, ik had het enorm moeilijk mee. Ik had het gevoel dat ik faalde als mama, ik kon mijn eigen kind niet aan. Als er dan ook nog mensen zijn die zeggen dat je 'uw kind niet wegsteekt' dan wordt het nog erger. De mensen die ons en Lennert echt kennen die steunden ons gelukkig wel. Maar zoiets wens ik niemand toe, want het blijft pijn doen. Ondertussen weet ik dat het de juiste beslissing was, hij is veel rustiger geworden en heeft toch een beetje meer geleerd. Hij kan beter laten zien wat hij wil en begrijpt nu soms dat het niet altijd kan. Hij loopt minder vaak weg en slaapt terug beter. Maar het allerbelangrijkste is dat hij daar héél gelukkig is.
 "Smile"){kind=icon}
)
