Yara heeft al 2 dagen niet moeten overgeven. Nu blijken de crp-waarden in haar bloed veel gestegen te zijn en meestal wijst dat op een urineweginfectie. Ik kan mij echt niet voorstellen dat ze dat zou hebben, zonder dat we dat gemerkt hebben. Yara kan immers weinig pijn verdragen. Vandaag gaan ze opnieuw bloed afnemen om te zien of die waarden ondertussen gezakt zijn. Maandag gaan we naar de kinderarts, gespecialiseerd in gastroscopie en chronische ziekten. Eindelijk heb ik het gevoel dat ze in de juiste richting aan het zoeken zijn. Je kan braken van stress, maar toch niet vanaf je geboorte en dan al die andere symptomen. Ik denk wel dat het in haar geval erger wordt bij stress, maar dat is volgens mij niet de oorzaak.
Silke heeft het de laatste dagen ook erg zitten. Ze geraakt niet in slaap, is heel druk en zit weer helemaal in haar wereldje. Ik denk dat ze haar zus mist, maar het blijft gissen. Haar lievelingsknuffel, Petra Pan, moest vorige week bij Yara in het ziekenhuis blijven. Petra Pan is trouwens een echt kind volgens haar. Die gaat regelmatig mee naar school, die gaat ook voetballen. Ze heeft zelfs een eigen boekentasje. Daar moeten dan een mini-drinkbus, mini-brooddoos en 2 nicnacjes in. Daarmee zit het vol, anders zou ze nog fruit meenemen ook. Vorig jaar moest ze zelfs mee op zeeklassen, met haar eigen koffertje. Daar zaten dan voor elke dag propere kleren in, een lakentje, en een toiletzakje met een mini-tandenborstel. Voor degene die Petra Pan nog niet kennen, ze lijkt heel hard op Peter Pan. Dit is haar troost tijdens moeilijke momenten.