Vrijdag 26 maart 2010 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het ziekenhuis leven kabbelt zo wat verder. Het lijkt of de meeste buitenlanders al andere oorden gaan opzoeken zijn, zo met de Paasdagen in zicht en dat reflecteert zich ook in het aantal patiënten. Of misschien is het gewoon de aanloop naar een rustig weekend? De vetes tussen de dokters beginnen zo wat grappige proporties aan te nemen. Waarom niet eens extra vriendelijk en correct doen tegen de persoon waarvan je weet dat ze jou hoofd niet kan zien. Ooooh, die onderlinge ruzies hebben iets gemeenschappelijk met horrorfilms: hoe beter, hoe grappiger!!!

’s Avonds ga ik naar dr. Maskay. Hij heeft een van de verpleegkundigen en zijn beste nepalese vriend ook gevraagd, om de video van de nieuwjaarsreceptie te bekijken. Er wordt ook wat Chinees voedsel besteld en het wordt een gezellige boel. Er is maar een klein addertje onder het gras: Maskay is ‘on call’, dus telkens als zijn GSM gaat, kijken we allen naar hem in de hoop dat het niet het ziekenhuis is dat belt. De film wordt hier en daar wat doorgespoeld zodat we wat sneller over de saaiste delen gaan. Ondertussen bellen we een keer of 3 naar het restaurant, want dat eten blijft toch wel lang weg…

Als het eten eindelijk arriveert, krijgt Maskay het noodlottig telefoontje dat de gezellige avond wat verpest… alhoewel, voor mij betekent het dat ik een interessante ingreep op mijn lijstje mag bijzetten :D

Een meisje van 5 jaar was aan het skeeleren en liet zich voortrekken door de mama die met de fiets reed. Raad het plaatje… daar komen brokken van! En inderdaad, een ongelukkige valpartij waarbij een of ander scherp voorwerp een gat maakt in de buik van het meisje –ze mag nog van geluk spreken… een mm dieper en er gingen serieuze gevolgen geweest zijn.

Dat meisje was link wel uitzonderlijk groot. Zet haar tussen een groep westerse 10-jarigen en ze zou zeker niet uit de boot vallen qua gewicht en lengte. Zet haar tussen een groep volwassen Chinezen en zou in de groep ‘klein maar nog normaal’ vallen.

Even na middernacht kan ik het ziekenhuis verlaten en mijn bedje opzoeken…