Maandag 22 maart 2010         xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een heerlijke dag, al zeg ik het zelf… en ik heb het deze keer niet over het weer. Nuja, het weer mag er ook zijn, al was het gisteren beter.

Ik vul mijn voormiddag met afwisselend consultaties bij Dr. Song en Dr. Maskay en vlieg hierbij van het één naar het ander. De 2 opmerkelijkste patiënten waren een meisje van 7 maanden en een vrouw van middelbare leeftijd. Bij het koddig baby’tje was het achterdeel van de oorring helemaal in het oorlelletje gegroeid. Toeval lukt nu dat die mama getrouwd is met een Belg en dat ze behoorlijk goed Nederlands kan spreken (echt sjapoo, zowat 5 jaar geleden heeft ze voor 2.5jaar in België gewoond en je hoort wel dat het nederlands niet haar  moedertaal is, maar der zouden der veel allochtonen een voorbeeld aan kunnen nemen…zonder ook maar enigszins racistisch te zijn). Tolk Famke mag dus optreden, want haar Engels is iets minder goed dan haar Nederlands… Het leuke aan die hele kleine kindjes is dat je ze mag ‘pijn doen’ (in dit geval om dat stuk van de oorring te verwijderen) en dat ze 5 minuten later weer aan het lachen zijn naar jou. Ooohh… mijn hart lag in een 1000tal stukjes!

En dan de minder gelukkige dame van middelbare leeftijd… Na een ietwat ongelukkige val met dubbele onderbeenbreuk en bijhorende operatie in Hongkong, komt ze bij ons om de wonden te verzorgen, maar het ziet er niet uit zoals eender welke dokter zou willen. Een groenzwartachtig kleur op de pleister en een geur die je liever niet rond het middaguur ruikt… daar zitten met quasi zekerheid bacterietjes achter! Iets wat je liever niet hebt op een wonde waaronder platen en vijzen aangebracht zijn… (wordt vervolgd ;)

In de namiddag ronden we alles tegen een heel voortreffelijk uur af.

Tussendoor babbel ik nog wat met dr. Maskay over het eten van gisteren. Zelfs voor iemand die al 8 jaar in Shanghai woont, en zelfs vanuit het thuisfront heel wat bizarre gerechten gewend is, waren de gerechtjes van gisteren net een stadium te ver en dat hebben zijn darmen geweten ;). Ikzelf heb er eigenlijk heel weinig tot geen last van gehad… wonder boven wonder J. En terwijl we toch over voedsel bezig zijn, wisselen we wat ervaringen uit over het meest walgelijke dat we ooit gegeten hebben. Na de halflevende kreeft en de nog helemaal levende dronken garnalen, kwamen voor hem de escargots. Over smaken en kleuren discussieert men dus niet, want dat laatste is nu iets wat ik zelf wél eet. Terwijl hij dan weer geen probleem heeft met varkensoren die vooral kraakbeen bevatten en kipkraakbeentjes… bwaaaaaak! (das echt kizzig, dat kraakt zo nog in je mond zonder dat het breekt)

Na de werkdag begeef ik me nogmaals naar de fitnessruimte om m’n conditie verder op peil te houden en ter voorbereiding van de 20km van Brussel…