Zondag 21 maart        

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

In plaats van ‘gered door de bel’ word ik ‘gewekt door de bel’. Nuja, het is eigenlijk al wat laat om nog in bed te liggen. Normaal zou ik al aan de ontbijttafel zitten, maar de wekfunctie van mijn GSM is vandaag in verlof –of had ik gewoon vergeten om deze in te schakelen?-, dus kom ik rechtstreeks uit dromenland als ik aan de andere kant van de lijn de stem van Dr. Song hoor. Of het ok is als hij me binnen een uur komt oppikken? Euh ja, maar… Ok! Tuut tuut tuut. Wat gaan we doen? Waar gaan we naartoe? Wie gaat er nog mee? Moet ik iets speciaals van kleren aantrekken of meenemen? Ik zal nog een uur in het duister tasten.

Exact een uur later –mijn maag is intussen gevuld en mijn vers uit bed kapsel weer aan banden gelegd door een heerlijke douchebeurt- krijg ik opnieuw telefoon, dat hij binnen 5 minuten aan mijn appartement is, dus dat ik beter al naar beneden kom. Oja, vergeet je zonnebril niet!

We gaan dr. Maskay en zijn Nepalese vriend oppikken en daarna rijden we richting Songjiang om er te gaan vissen. Bij mijn weten was ik 6 jaar toen ik voor de laatste keer (en wellicht was dit ook de eerste keer) gaan vissen ben. Nuja, waarom niet? Ik was toch van plan om vandaag buiten in het heerlijke lentezonnetje (jaja, tis lente vandaag!) door te brengen. Een dik uur later en enkele schrikaanjagende verkeerssituaties rijker, komen we aan bij de visvijver. (Dokter Song mag dan nog beweren al 200000km gereden te hebben zonder enig accident, toen hij het rode licht negeerde om het kruispunt te dwarsen, daarbij vloekte op de bestuurders in de andere richting en ik enkele grote en kleine auto’s gevaarlijk snel op mij zag afkomen, dacht ik daar toch wel anders over! Maar goed, we zijn heelhuids aangekomen.)

We worden eerst getrakteerd op een uitgebreide maaltijd in een chaletachtig gebouw bij de visvijver. Als ik na vandaag geen gastro-intestinale problemen heb, durf ik een papiertje tekenen dat ik voor de rest van mijn verblijf hier geen maag-darmproblemen meer zal hebben! We krijgen eerst thee in ons bekertje, dat we dan in ons kommetje moeten gieten en daarna in een bassin. We moeten in dat kommetje ook even onze stokjes steken, zodat de eerste hete thee alle kopjes, kommetjes en stokjes kan reinigen en een beetje ontsmetten. Hm, op restaurant eerst je eetgerief moeten schoonmaken… dat belooft! Voor ik van de eerste gerechtjes begin te eten, vraag ik gelukkig wat er voor onze neus staat. Darmen (die had ik zelf herkend!), de huid en het onderhuids vet van een vis en kwal. Gelukkig is er bij de eerste bakte ook nog een soort kool, zodat ik zonder iemand te beledigen subtiel enkele gerechten aan mij kan laten voorbijgaan. Daarna volgt nog een hele kip met alles erop en eraan behalve de pluimen (waar heb ik die nog gezien?? Oja, die hingen buiten onder het afdak!), een mengsel van varkensvet en paling en dan nog wat normalere (lees: voor mij eetbare) gerechten. Gelukkig is bier ook nog voedzaam! (één van de mannen drinkt geen bier, omdat hij naar eigen zeggen jicht krijgt –voor sommigen beter gekend als ‘de kozijntjes’-, maar dan drinkt hij op z’n eentje wel een halve fles van die hele straffe Chinese wijn uit… niet echt logisch denk ik dan.) Om alles nog wat walgelijker te maken, beginnen de 5 mannen –er zijn nog 2 chinese vrienden van Dr. Song bijgekomen- in mijn gezelschap nog ongegeneerd te roken tijdens het eten.

Nog een woordje over die kippen: aan tafel zeggen ze dat het lekkere en gezonde biokippen zijn, dus niet uit een kipkwekerij of hoe dat ook noemt. Na het eten ontdekken we de biokippen: ze scharrelen achter de visvijver, tussen de tonnen afval die de vissers hebben achtergelaten. Een groepje kippen staat ook ijverig te pikken aan een metalen emmer. Ik dacht dat ze daar graantjes in hadden liggen, maar bij nader inzien blijkt dit een oude verfpot te zijn, waar ze de verf van afpikken. Misschien geef ik de volgende keer toch de voorkeur aan kwekerijkippetjes…

Daarna gaan we met onze vieren vissen. We krijgen 3 lijnen en een overdosis voedsel en kizzige rode wormen. Ik geef toe dat ik niets van vissen afweet, en dat flatteert me terwijl de 3 mannen die doen alsof ze wekelijks gaan vissen, sukkelen en zwoegen om de haak aan de vislijn te krijgen. Ik denk even dat de chirurgen een naaldvoerder en pincet gaan bovenhalen om de nylondraad en de haakjes op de juiste plaats te krijgen, maar uiteindelijk lukt het toch zonder hulpmiddelen ;)

4 uur later… de vissers links van ons zijn reeds naar huis, tevreden over hun vangst van 6 vissen. Onze rechterbuur blijft nog even doorbijten om een 10^e vis te vangen. Onze netten zijn echter nog leeg. Ligt het aan de vislijnen, het voer, de handeling of een combinatie ervan? God zal het weten, maar die vissen moeten ons wel serieus goed aan het uitlachen zijn daar in de vijver! De mannen willen doordoen tot ze iets gevangen hebben, maar mijn handen zijn intussen ijskoud en zelfs lichtjes gevoelloos aan het worden, dus ik trek me even terug in de warmere auto. (het is wel een warme dag, maar er is koude wind aan de vijver en rond een uur of 4 wordt het toch wel wat frisser). Ondanks hun doorzettingsvermogen is er nog steeds geen vis die zin heeft om te bijten, dus gaan we met een heel magere buit weg. (onze buit bestond uit het camerahoesje van dr. Maskay’s fototoestel dat in het water gesukkeld was en dat we met een netje weer bovengehaald hebben ;)

Als het in den basket niet goed lukt, zeg ik dikwijls dat ik volgend seizoen ga gaan vissen, maar bij nader inzien zal ik toch voor pingpong of breien kiezen, want vissen is nu ook niet echt m’n ding.

Ondertussen hebben we allen honger gekregen, en ik in het bijzonder, want de ‘lekkernijen’ die onder het vissen door gebracht werden, bestonden uit vleesflosachtige samenraapsels die in een  soort snoeppapiertje gedraaid waren. Misschien lekker voor Chinezen, maar mijn smaakpapillen konden het echt niet appreciëren. Echt walgelijk! (mijn maag keert nog als ik aan de geur en de smaak denk!)

We gaan naar het sjiek restaurant in de Thames, waar ik eerder met Dr. Song was. Het eerste wat we daar op ons bord krijgen zijn hoofdvleesachtige plakjes gemaakt van varkensoren en opnieuw zo’n kip met alles erop en eraan, gewoon in schijfjes gesneden. Om het plaatje volledig te maken krijgen we ook nog tofu die in bloed gebakken is. De rest was wel eetbaar en lekker en vooral mooi gepresenteerd.

Nog een uurtje terugrijden en verslagjes typen en zo is deze verrassende zondag snel voorbij. Voor herhaling vatbaar… al zorg ik de volgende keer wel voor mijn eigen voorraad koekjes en snoepjes ;)

Van een hele namiddag buiten doorbrengen, wordt je wel moe hoor!

(nog even vermelden dat de meisjes van Koksijde een mooi lesje in basket gekregen hebben van Ronse en dat Ronse weer een stapje dichter is bij het behoud van de 2^e plaats… proficiat meisjes en Marino!)

21-03-2010 om 21:49 geschreven door veerle