Bijlagen:
montreal1.JPG (90.3 KB)   

Ja, het is weer zover... we vertrekken weer eens een keertje op reis.

Op 21 augustus vertrekken we...  Een nachtje in een hotel in Nederland, en dan zaterdag het vliegtuig in...

Ik kijk er wel naar uit, eigenlijk.   Canada is een land waar we al lang van zeggen 'daar gaan we toch ook eens naartoe', en nu is het eindelijk zover...

Nog een paar dagen werken, dingen afwerken, laatste voorbereidingen voor de reis treffen, en dan 'off we go' ....

Vandaag namen we weer een dagje rust. Ik stond op om half 10. Eerst luisterde ik naar de Tour. Toen at ik een redelijk licht ontbijt. We gaan ons niet zo vlug meer aan de veel te grote American Portions wagen.Ik at een paar toasten: één met kipsla en één met salami. Ook speelde ik enkele puff pastries, brownies en een vanillepapje naar binnen.Als het ontbijt verteerd was, luisterden ik en papa (mama zat dan al buiten, wat wil je, we moeten nu we nog tot overmorgen in het hete weer zitten er eens extra van profiteren, vooraleer we het Belgische rotweer gaan opzoeken) naar de finale van de Tour-etappe. Voor de gelovigen: hij kwam aan in Lourdes. Hushovd won de rit, Gilbert eindigt vandaag mooi in de top-10 en staat knap 9^e in het klassement. Hierna zochten ik en papa dan ook maar de buitenlucht op ( allez, ’t is te zeggen, onze ‘ouwen’ bleef nog even achter zijn computer zitten, dus ik kwam eerst alleen naar buiten). Ik sprong voor de voorlaatste keer in deze reis in het zwembad. Papa kwam later af, dus eerst zat ik met mama in het zwembad. Daarna gaf papa ons een superrap smeltende, grote bol chocolade-ijs. Ik moest mijn gezicht en handen gaan opfrissen in de badkamer, ze zaten onder het ijs. Voor de rest van de namiddag plaatste ik me wat achter de computer. Mama en papa gingen rond 5 uur naar de Walmart, ik had geen zin om mee te gaan . Bij de doorgang van de parking naar de ingang van de winkel werden mama en papa ‘gedoucht’. Niet verwonderlijk: er verplaatste zich een thunderstorm over de streek. De onweders waren gelukkig snel overgetrokken. Toen aten we de Maggiano’s-restjes op en daarna werd er een film opgezet: Men In Black 2.

Morgen zal de blog waarschijnlijk iets vroeger uitgevoerd worden, we moeten de valiezen ’s avonds allemaal klaarsteken voor de terugreis naar ons (letterlijk) kille landje, zonder regering, zonder zomerweer, ocharme de Belgen, hoe kun je een mens nog ongelukkiger maken…

Greetz

Jari

(Dit was mijn allerlaatste blog vanuit Amerika, ik ben er nu bijna vanaf.)

We beginnen langzaam aan ‘uit te bollen’ in Orlando. Het einde van de vakantie komt in zicht, en met gemengde gevoelens beginnen we ons klaar te maken voor de terugkeer.

We hebben, eerlijk gezegd, allemaal het gevoel van ‘Deze keer hebben we echt wel gezien wat we wilden zien’ (Washington was een heel goed idee), en we voelen dat we nog even van het lekkere weer willen profiteren, nog een beetje shoppen, en voor de rest nog lekker lui zijn nu het nog kan.

De hele voormiddag hebben we lekker rustig doorgebracht, vooral in het huisje (toch tot na de aankomst van de Tour-etappe, jammer genoeg net geen Belgische winst), en dan wat naar buiten, het zwembad in, en daarna met een boekje op het terras. Ik vluchtte als eerste naar binnen wegens ‘te warm’, en al snel volgden de twee anderen.

Zo rond twee uur zijn we rustig de wagen ingestapt (pfff heet zeg, die lederen zetels), en aan een gezapig tempo richting Florida Mall vertrokken. Nee, niet naar de Mall, wel naar de Barnes & Noble- boekenwinkel er vlak naast. Stomgeweg voorbijgereden aan die winkel, dus een rondje rond de Mall gereden. En op zo’n moment besef je hoe GROOT zo’n ding is. Voor wie Wijnegem Shopping zo’n beetje kent, wel, doe die oppervlakte minstens maal vijf, en je hebt een idee.

Maar kom, Barnes & Noble. Niet echt een enorme boekenwinkel, vergelijk hem met de Fnac, en je hebt een idee, maar wel een plek waar wij meer dan een uur in doorbrachten (of waren het er twee?) Sonja vond drie boeken van haar lijstje (waarom kocht ze er dan vijf? ), en zowel Jari als ik kochten ook een boek. Jari vond een leuk boekje van de zelfmoord-konijntjes, en ik vond er een over digitale fotografie.

En daarna reden we rustig richting International Drive. Zonder Garmin. (Ik ‘wist de weg’), komt uit dat we na een tijdje toch maar dat ding opgezet hebben, want een blik op de kaart leerde ons dat we ons grandioos misreden hadden. Nu, erg is dat niet, hoor. We hebben een leuke wagen, ik rij graag rond in de States, en een U-boot (oeps U-turn) is snel gemaakt.

Al snel stonden we aan de Wonder Works. Een soort van Technopolis, maar dan commerciëler opgevat. Allerlei proefjes, ‘belevingen’, simulators,… die je naar hartelust kon uittesten. Van een aardbevingssimulator, een spelletje virtuele ijshockey, een balletje laten rollen op basis van je hersengolven tot een volledig gesimuleerde rollercoaster-rit (die je nog zelf mocht samenstellen ook). Jammer genoeg was deze laatste attractie niet op Fat Americans (en dus ook niet op Fat Europeans zoals ik) berekend, dus ik mocht langs de kant blijven om foto’s te maken van een over de kop gaande simulator. Gelukkig was er ook nog een 4D-ride (een 3D-film, met bewegende stoelen, en wind-effecten), die ook een rollercoaster simuleerde. Echt wel leuk en vrij spectaculair. Wie ooit in Orlando iets zoekt om een uurtje of drie-vier mee bezig te zijn, en er ook nog iets van op te steken: dit is een aanrader.

Na het bezoek aan Wonder Works zijn we, zoals elk jaar naar Maggiano’s gegaan. En ik moet toegeven dat het een beetje een tegenvaller was. De aperitieven waren wel heel lekker (een Peach Bellini voor Sonja, een Manhattan voor mij, en zoals altijd een cola voor Jari), de tafel was klaar voor ons aperitiefje op was. Dus dat ging zoals altijd, Maar de afknapper was wel dat opeens de ‘Family Dinner’ niet meer mogelijk was voor drie personen. En wij kwamen speciaal met het idee die Family dinner te nemen (Twee voorgerechten, twee slaatjes, vier hoofdgerechten, en twee desserts)… Jammer genoeg enkel vanaf vier personen. Tja, niets aan te doen. Dan maar ‘gewoon’ bestellen. Een tomaat ‘caprese’ (met mozzarella, basilicum en balsamico-azijn) voor Sonja, gevulde paddestoelen voor mij, en (EINDELIJK) Calamari Fritti voor Jari. Blijkt nu dat de ober gewoon de bestelling van Jari niet genoteerd had. Onze voorgerechten kwamen vrij snel, maar Jari kreeg niets. Ober geroepen, en ja hoor, vergeten doorgeven. Leuk begin van de maaltijd.

Tegen de tijd dat Jari’s Calamari op tafel stonden, kwamen ze al met de hoofdgerechten (Spaghetti met ‘Meat Balls’ voor Jari, Canelloni van krab voor Sonja, en Saltimbocca van kip voor mij). We zijn snelle service gewoon bij Maggiano’s, maar dit was wel erg snel.

Jari had een veel te grote kom spaghetti, maar leve de ‘doggy bag’ (die honden in Amerika eten wel ERG goed, vind ik). We moesten wel speciaal zeggen dat we ook de calamari ‘geboxed’ wilden, want anders lag dat in de vuilbak. En ik begon me toch wel erg verveeld te voelen met de service. Sonja heeft me een beetje gekalmeerd, anders kreeg de ober vijf dollar fooi (normaal gezien is dat tussen 15 en 20 % van de rekening). Maar ik was nog braaf en maakte er dan maar een kleine negen dollar van (waren we tevreden geweest, dan had er zeker het dubbele als fooi gelegen). Het deed wat raar om ‘te weinig’ te geven, maar ik was echt niet tevreden van de service.

Het eten was lekker hoor, zoals altijd. Maggiano’s is echt een goed restaurant (ook weer een keten, je vindt er in heel Amerika), we gingen er niet voor niets voor de derde keer eten. Maar we waren echt wel een betere service gewoon.

Nu ja, misschien hadden we op de Franse nationale feestdag beter in een Frans restaurant geweest. En dan volop ‘Vive La France, Vive le Quatorze Juillet’ geroepen. Wie weet hoe goed we dan zouden bediend zijn J

En nu zit ik te bekomen van de maaltijd (die American Portions ook), met een kopje koffie. Meer lukt even niet.

Beste lezers, we wensen jullie met uitstel een goeie Veertien Juli. En, aangezien ze Zaterdag beginnen: Een goeie Gensche Fieste !!!!

Na de toch wel lastige dag van gisteren (oe, verlof kan toch zo vermoeiend zijn, gelukkig dat we nog af en toe mogen gaan werken om uitgerust de weekends in te gaan) is het terug aan mij om te bloggen.

Universal Islands of Pleasure (zie gisteren) is toch wel een must-see voor alle Florida-gangers. Als je grotere kinderen hebt, is het veel spectaculairder dan Disney. De rides (ook degene in Universal zelf) zijn heel erg goed. Maar bv Harry Potter and the Forbidden Journey is echt wel voor grotere kinderen, met draken die je aanvallen en griezelige dementors en spugende spinnen. Al bij al dus een deel van het park dat alle aandacht naar zich toetrekt. Wij hadden op een blog gelezen dat je best al aanwezig bent als het park opent en dan recht doorsteekt naar the Wizarding World of Harry Potter. Goed advies, want later op de dag is het daar echt aanschuiven, aanschuiven. Ook het geval trouwens voor de waterattracties later op de dag op een bloedhete dag als gisteren. Drie jaar terug deden we Universal aan op een doorweekte regendag en toen konden we de twee parken gemakkelijk combineren in één dag. Maar reken niet op veel regendagen in Florida, meestal gaat het om een stortbui van een uurtje of zo en vaak is dit dan nog ’s avonds.

Het is hier nog steeds lekker saunawarm buiten. Nu is het elf uur ’s avonds en binnen veel frisser dan buiten (ik denk dat het buiten toch nog rond de 30° is). Alle winkels en restaurants zijn hier superhard geairconditioned, het voelt soms aan alsof je een vrieskamer binnen stapt, zo groot is het verschil met de 35° of zo van buiten. Mijn zonneallergie van gisteren is al wat gebeterd – ik heb vandaag veel gezwommen en gezorgd dat ik niet al te veel over verhitte asfalt- en betonbaantjes moest gaan (en dus geen weerkaatste hitte). Gehoord dat het in België ongeveer 16° is – wel, ik veronderstel dat we veel kou zullen hebben bij onze terugkeer. Maar ook gelezen dat het op 21 juli waarschijnlijk wel droog zal blijven en even boven de 20°, dat lijkt me wel een goed fietsweertje.

Vandaag hebben we dus veel gezwommen en geprofiteerd van het goede weertje. Deze namiddag zijn we nog naar de Premium Outlet Mall geweest. Was me dat daar een drukte van belang. We denken altijd dat wij in Europa verspillers en kopers eerste klas zijn, maar wat je daar ziet, tergt toch elke verbeelding. Wat ons vooral treft, zowel als we in de parken zijn als in de shoppingcentra (outlets zowel als de gewone niet-afgeprijsde malls), zijn de busladingen jonge Braziliaantjes die met geld gooien alsof het niets is. Blijkbaar zit daar momenteel het grote geld. Het was ons al twee jaar terug opgevallen dat een reis naar Florida daar blijkbaar zeer populair is voor jongeren. Volgens mij zijn het vaak ongeveer 18-jarigen die met een aantal oudere begeleiders voor een fun-and-shopping-trip afzakken naar Florida. Jari kent de Braziliaantjes ook al goed, want per groep dragen zij altijd hetzelfde kleur truitjes. Zo liepen vandaag in de mail azuurblauwe, witte en groene Braziliaantjes rond. En daar waar wij een paar truitjes en hemden kopen, slaan zij zakken kleren is – bij voorkeur merken als Tommy Hilfiger, Polo Ralph Lauren en natuurlijk de sportwinkels Adidas, Nike en Puma.

Enfin, we hebben dan ook maar een beetje geshopt, kwestie van niet als complete drop-outs beschouwd te worden (grapje). Jari kocht een zonnebril en twee sweatshirts van Tommy Hilfiger (mama en papa betaalden, of liever: zullen eind van de maand betalen), den papa kocht 2 lederen broeksriemen en 2 hemden van Timberland (waarvan er maar 1 werd aangerekend, ja, we hadden weeral geluk en deden natuurlijk alsof we het niet opmerkten – de winst van de Braziliaantjes maakt het verlies wel goed) plus nog een trui van Tommy Hilfiger (wintertruitje). De mama, zo gebrand op haar dagje winkelen, heeft zichzelf beperkt tot 1 kort jurkje bij Calvin Klein. Het moet gezegd: de mama is een waar shopbeest (haha). Ik vind eigenlijk maar zelden mijn goesting. Behalve in de hele dure winkels, bv de winterjassen bij Burberry waren supermooi en zooooo voordelig (voor de helft van de prijs of minder: 650 dollar ipv 1500, een koopje ahum). Dat woog ook zoveel – Luc suggereerde nog dat ik de duffelcoat kon aandoen op het vliegtuig, waardoor ze niet in de bagage zouden moeten (kwestie van gewicht sparen). Ik zie mij al lopen met die fuchsia houtje-touwtje-jas in the sweltering Florida temperature: als een verloren gelopen Eskimo in de tropen.

Misschien dat we nog eens op een voormiddag terugkeren, als er minder volk is. Kijken of ik dan geen goedkope T-shirtjes kan kopen bij Columbia of zo.

Vanavond na ons lekker Barefoot-champagneke (zeer lekker bubbelwijntje en ja, blijkbaar mogen ze dat hier in Amerika wel champagne noemen, het staat toch zo op de fles – het is echter een op-en-top Amerikaans wijntje) gewoon thuis gegeten: ik had zo’n zin in een licht slaatje. Luc maakte wat gewone gebraden kip en Jari wou graag crinkle-frietjes uit de oven, dus dat hebben we maar gedaan. Het was een lichter dan gewoonlijk dinertje.

O ja, eigenlijk heb ik al wat geshopt in de plaatselijke supermarkt ook: geen Tigi-produkten (oneerlijke concurrentie voor Nancy: de shampoo kost hier in de Publix 16 dollar, dus ongeveer een 12 euro, maar: we hebben geen plaats over in onze valiezen voor grote hoeveelheden shampoo en haarprodukten, dus nee Nancy, we brengen geen valies Tigi-spullen mee, maar misschien een ideetje voor je volgende verlof) maar wel mascara (meer dan de helft goedkoper dan bij ons) en een nagellakje van Opi (hier 7 dollar, bij ons enkel verkrijgbaar in Planet Parfum e.d. tegen 10 euro). Waw – zie ook hierboven: mama is een waar shopmonster.

En nu gaat ons shopmonster slapen, dat ik morgen fris ben voor een volgende shoppingdagje – nee, Jari, grapje. Misschien gaan we morgen naar WonderWorks op International Drive (vlakbij het Convention Center waar ditmaal geen StarTrek-, maar wel een Zumbaconferentie plaatsvond en nee, Luc is er niet naartoe geweest).

Let’s call it a day. Ik ga maar een beetje slapen nu. Jullie zullen stilletjesaan wakker gaan worden om te beginnen aan een werkdagje, want daar in België is het al 6 uur. Hou je taai, we zullen proberen om een beetje zon mee te brengen volgende zondag. Hopelijk lekt dat niet uit de valiezen.

Groetjes vanuit sauna-Florida,

Sonja

Alias het shoppingmonster (althans toch volgens Jari)

Vandaag moesten we allemaal vroeg opstaan, want we trokken naar de Universal Islands of Adventure met als topattractie Harry Potter-land. We vertrokken een halfuur voor openingstijd, want als we lang zouden wachten, zouden we 2 uur lang moeten wachten om de attractie te doen.

We startten met een leuke ride, waarin we Harry door het immense terrein van Zweinstein moesten volgen. Leuk uitgedacht, onderweg maakten we kennis met dementors, draken die ons wilden grijpen, reuzespinnen en we scheerden ook over het Zwerkbalveld. Daarna zochten we de shop op (welke spullen je daar kon krijgen, het was verbluffend: truien, gewaden, pluchen uilen en zelfs TOVERSTOKKEN!).

De Amerikanen zijn echt wel crazy, als je hoort wat ze hier verkopen. Wat kan je immers doen met zo’n valse toverstok?

Na deze ride zochten we een koel plekje om onze broodjes, die papa gisteren klaarmaakte om op te eten (jaja, een koel plekje, want vandaag was het niet te doen, snikheet was het!). Hierna bezochten we een volgende attractie, de vlucht van de Hippogrief. Dit was een korte, snelle rollercoaster. De rit duurde amper 2 minuten.

Als dit achter de rug was, bezochten we de Dragon Challenge. Dat is een keitoffe, redelijk lange rollercoaster die diverse malen over de kop ging. Wat er ook speciaal aan was, was dat er eigenlijk twee verschillende parcours waren, en dus ook twee verschillende wagens. De ene ride was spectaculairder dan de ander.

Conclusie: We moesten in dit deel van het park minder lang dan verwacht wachten.

Hierna gingen we op deze hete dag kijken of de Jurassic Park open was, wat vreemd genoeg niet het geval was (het was blijkbaar te koud?????). Dan zochten we maar de Rip-Saw Falls op, maar deze was ook al gesloten (hetzelfde probleem).

Dan maar naar de natste attractie, waar je echt zo nat als ik weet niet wat kon worden: Popeye. De eerste golf die we tegenkwamen trof me al meteen vol op het lichaam. Het beterde er niet op. Na afloop was ik zowat doorweekt, ik kon mijn trui zo uitwringen.

Hierna deden we het even wat rustiger aan . Dat deden we vooral voor mama. Met die hitte had ze de hele tijd last van haar benen. Die waren bedekt met een soort uitslag. We gingen naar een stuntshow kijken. De artiesten die eraan meededen waren BMX’ers, motorrijders en skaters. De show was erg spectaculair. Zo moesten de motorrijders zo rap mogelijk rondrijden in een ijzeren bal, eerst alleen, daarna met twee, en later zelfs met drie. A-MA-ZING!!! Ze moesten, samen met de skaters, ook toeren uithalen op de halfpipe.

Hierna gingen we naar Spiderman, wat ook erg leuk was. Je werd er in een wagentje gedropt, en moest een 3D-brilletje opzetten. Je werd door de straten van Manhattan gesleurd, waar je je voorbij monsters die de streek terroriseerden, moest reppen. Erg leuk om te doen.

Toen trokken we naar een spectaculaire rollercoaster: de Incredible Hulk Coaster.

Speciaal hieraan was dat je niet helemaal naar boven klom en daarna pijlsnel naar beneden raasde. In plaats daarvan werd je halverwege de klim, op het sein van een acteur, op gang ‘geschoten’, waarna je een keer of 3,4 over de kop ging. Hierna gingen we kijken op het uurrooster of het lang wachten was aan Jurassic Park en de Rip-Saw Falls. Het was niet te doen: voor JP moest je 1, 5 uur wachten, voor de ander bijna 2,5 uur! We zochten dan maar afkoeling in een shop, en dronken een frisse cola. Mijn papa had honger, hij at dan maar een sandwich van de zaak.

Hierna gingen we kijken of er bij JP al enige verandering zichtbaar was, maar neen hoor. Dan maar naar Cat in the Hat, maar daar hadden we weer problemen. We konden bijna instappen, als plots de hele boel stilviel. Na 30 minuten wachten, besloten we dan maar om richting auto te trekken. Niks te vroeg: toen we een Mexicaan rechtover de straat waar onze residentie ligt, opzochten, begon het plotseling hevig te onweren. We hebben net traag genoeg, maar lekker gegeten en waren net na het einde van het onweer klaar met eten. Daarna schaarde ik me thuis achter de computer en typ ik dit verslag.

Greetz

Jari

PS(aan de Belgen): Hebben jullie last gehad van hevige onweders?

Ook al hadden we het niet echt zo voorzien gisteren was het vandaag een rustdag (we gaan morgen naar Universal Islands of Adventure, met Harry Potter natuurlijk, dus we gaan heel vroeg opstaan. Da’s een goeie reden voor een rustig dagje thuis vandaag. En ja, het is ook nog de Vlaamse feestdag vandaag, hiep hiep hoera voor de Leeuw, en voor ons Vlaamsche land. (sorry voor de ironische toon, ik geef toe dat die niet echt op zijn plaats is)

Raar hoe zo’n dingen hier aan je voorbijgaan. OK, we hebben de pc, en op de site van de VRT zagen we het journaal van 19 uur, met ‘de speaches’, en nu weet ik het helemaal niet meer hoe het in België zit. Eerst is er een nee van De Wever, dan een Nee van de CD&V, alhoewel, mits wat bijschaven zou het toch weer een Ja kunnen zijn (waar hoorden we dat eerder?), en dan is het nu weer een ‘Nee, maar misschien toch wel’, vanwege de NV-A. Pffff…

En via facebook, daar zit ik de laatste tijd weer in veel te veel discussies verwikkeld met VB’ers. Waarom laat ik me ook altijd opfokken door die mensen? Je kan nu éénmaal moeilijk praten met extremisten die het woord ‘links’ al als een vloek zien, laat staan ‘Belgisch’.

Maar ja, we zitten in de States. En we hadden een rustig dagje. Ik heb eindelijk mijn Harry Potter uit, (net op tijd dus), en ga een ander boek beginnen, al ben ik nog niet helemaal zeker welk boek. Sonja heeft er me eentje aangeraden, en na enkele bladzijden vind ik het zeker meevallen (“Special Topics in Calamity Physics”, door Marisha Pessl, in het Engels… oeps mag dat wel, een engelstalig boek beginnen op de Vlaamse Feestdag? Sommigen zouden snel van ‘multicul’ (wat een rot-woord) gaan spreken, vrees ik, mochten ze het weten), maar het is net dat klein beetje te ‘zwaar’ voor vakantielectuur vrees ik. Ik ga nog even doorbijten en zien of ik het toch niet volhou, want ik ken mezelf, tijdens het jaar kom ik bijna niet meer aan boeken lezen toe. Het is wel een verschil met Harry Potter, dat geef ik grif toe

Oh ja, ik zei het al, morgen naar Harry Potter. Omdat het park om acht uur opengaat, en ik op allerlei blogs lees dat je best een half uur voor openingstijd staat te wachten, om de enorme wachtrijen te vermijden, gaan we morgen heeeeeeeeeeeeeel vroeg vertrekken. Zo rond half zeven opstaan om dan om zeven uur te vertrekken. Wat een opoffering van Jari en mij, vinden jullie niet? Ik heb daarnet ons eitje gebakken om op de broodjes te doen (jaaaaaaaa schoolreis-voedsel… ), en de flesjes water liggen in de diepvries, zodat we morgen overdag nog fris water hebben (of zijn we overdreven zuinig? )

Nu ja, het wordt een lastig dagje, morgen. Dat weet ik nu al. Maar ik heb er zin in (en de rest van de familie ook, natuurlijk J ) Niet alleen Harry Potter… ook ‘De Hulk’, ‘Spiderman’, ‘Popeye’ (vorige keer Sonja overtuigd dat we echt niet te nat gingen worden, en allemaal TJOKKENAT van dat spul afgekomen, we moesten ons eerst gaan omkleden in het huisje alvorens we weer helemaal naar Orlando reden om bij Maggiano’s te gaan eten)

Nu hebben we handdoeken in de wagen liggen, en de poncho’s liggen ook klaar (ja, we weten hoe het gaat in Universal. Als wij in dat park rondlopen, dan regent het gegarandeerd)

Morgen mag Jari bloggen… ik kijk ernaar uit om te lezen wat hij allemaal te vertellen zal hebben J

Oh, ja, geen foto’s vandaag, we waren zelfs zo lui dat we er helemaal niet aan toegekomen zijn. Daarom een poging tot vieren van de Vlaamse Feestdag. Met de ECHTE Leeuw natuurlijk. De officiële, met rode tong en klauwen.

(of is dat alweer een provocatie naar de Vlaamsche Jongens en Meiskens die deze blog zouden lezen? )

Vlaamsche groeten uit Orlando, waar ze ons land kennen van de Belgian Chocolates en de Belgian Waffles. Jammer genoeg niet van de Vlaamse Leeuw.

Luc

Vijfde volledige dag in Orlando – verslaggever ter plaatse Sonja

Zondag vandaag, maar op vakantie maakt dit niet veel verschil uit natuurlijk. Gisteren waren we relatief op tijd gaan slapen, zodat we deze morgen op een deftig uur uit ons bed rolden. Deftig uur of voor mijn mannen: ontieglijk vroeg uur (m.a.w. 8 uur). Maar allé, het lukte redelijk en Jari was zelfs al behoorlijk wakker (en niet alleen op). Ontbijt met gezonde (fruit, brood, kaas, fruitsap) en minder gezonde elementen (superzoete koeken, brownies, koffie, confituur). En dan op pad met onze Chrysler (ja lap, we rijden daar al vijf en een halve dag mee rond en ik dacht nog dat het een Chevrolet was – vrouwen en auto’s zeker. Als het maar rijdt, zou ik zo zeggen. In elk geval is het een ruime auto met leren zetels, grote koffer,…)

Van Kissimmee naar Sarasota is een kleine 2 uur rijden. We wilden eens een uitstapje maken dat we de voorbije 2 vakanties in Florida niet gedaan hadden en dat doenbaar was qua afstand. Luc had eerst gedacht aan Fort Myers, waar je het zomerverblijf van Thomas Edison kan bezoeken, maar dat was toch meer dan 3 uur rijden. Miami zelfs meer dan 4 uur, dus ook te ver om op 1 dag heen en terug te doen. Toen dacht ik ineens aan Sarasota, waar we in 1992 ook passeerden en het Ringling Brothers Museum bezochten. De Ringling Brothers hadden eind 19^de eeuw tot midden van de 20^ste eeuw een zeer bekend circus. We herinnerden ons dat er een kunstgedeelte was in het museum en ook een gedeelte met circusstukken. Het leek ons wel een goede combinatie, ook voor Jari.

Leuke en rustige rit langs echte Amerikaanse highways met 4 rijstroken en nauwelijks auto’s (behalve in de buurt van steden als Orlando en Tampa waar het altijd drukker is). Sarasota ligt aan de Golf van Mexico en het Ringling Museum ligt op een uitgestrekt domein vlak aan de zee. Die circusmensen van vroeger waren nog zo gek niet. Wij hoorden trouwens later van een gids dat de heer Ringling begin jaren 1900 niet enkel met het circus bezig was, maar ook met allerlei andere zaken (olie o.a.) zodat zijn toenmalig maandinkomen 1 miljoen dollar was (huidige waarde 20 miljoen dollar, zowat 15 milj euro – iets meer dan wat ik verdien dus). Wel, het moet gezegd: het museum was er in de voorbije 19 jaar serieus op vooruitgegaan.

Eerst bezochten we twee circusmusea. Het eerste had als topattractie een miniatuurversie van een circus zoals dat er toendertijd uitzag: een immense organisatie met vervoer op speciale treinwagons, met reuzegrote tenten, 1500 medewerkers, een enorme hoeveelheid dieren. Een evenement waarvoor de scholen en fabrieken een dag sloten, zodat de mensen allemaal naar het circus konden. Wel wat anders dan de circussen zoals wij die af en toe zien passeren met wat getrainde honden, een manke ezel en wat pony’s (of zo iets). Enfin: de maquette was supermooi gemaakt en we brachten er heel wat tijd door. Er hingen ook kostuums, oude affiches,… In het tweede circusmuseum zag je dan effectief enkele circuswagons (gerestaureerd), bv de zeer luxe-privéwagon van de heer Ringling zelve (een mini-hotel op wielen), dierenkooien, ticketwagens, tot zelfs een auto met een kanon voor de act ‘levende kanonskogel’.

We wandelden door de prachtige tuinen tot aan het eigenlijke huis van de Ringlings aan de kustlijn (een aardig optrekje in Venetiaanse stijl) en lieten ons daarna als echte luie Americanos in een golfkarretje tot aan het kunstmuseum rijden. Het viel ons op dat hier heel veel vrijwilligers van gevorderde leeftijd werkten: als gids, chauffeur van de golfkarretjes, aan de ingang,… Typisch Amerikaans is dit en een minder mooie kant van dit land, waar veel gepensioneerden moeten blijven bijwerken om voldoende inkomen te hebben.

In het kunstmuseum een toer meegevolgd met een gids (terug een gepensioneerde, maar wel zeer enthousiaste mens die duidelijk nog met veel plezier kwam werken). Heel mooi en rustig museum met schitterende werken (Rubens, Rembrandt, Velasquez, veel Italiaanse en Franse schilders ook), ruim en prachtig uitgestald – je kon er met je neus vlak bij komen zonder dat iemand een opmerking maakte, ja, vaak had je een zaal voor jou alleen. Er waren daarnaast ook tijdelijke tentoonstellingen: een over Aziatische kunst (vooral jade-kunstwerken) en dan nog een zeer leuke over ‘Bling-bling’: over nieuwe kunst geïnspireerd door graffiti-hiphop-rapcultuur. Je kreeg een iPod met rap en hiphopmuziek en kon dan alle werken gaan bekijken, verrassend creatief en goedgemaakt. Zou ik nog in mijn huis hangen. Veel beter dan veel werken van zogezegd gevestigde moderne kunstenaars.

Wel, we waren net op tijd rond op 5 uur en zelfs Jari vond het een leuke dag (en zijn voeten deden geen pijn – in de Smithsonian musea was dit meestal wel het geval omdat deze musea werkelijk immens groot zijn). Daarna terug naar huis, pizzaatje of twee gehaald en daarna: key lime pie (yes, yes!!!) Voor de niet-kenners: een serieuze taart met limoen en slagroom, lekker maar heavy. Ik ben niet direct een taartenliefhebber, maar dit is toch wel een lekker dessertje (allé, ik geef toe: dessert).

We hebben ook het slechte nieuws uit de Ronde van Frankrijk vernomen: onze Belgische hoop in bange dagen Jurgen VD Broecke uit de Tour, net zoals onze lokale Frederik Willems. Zonde om een heel jaar op te bouwen naar de Tour en dan na een stomme val buiten strijd gezet te worden. En wij waren al van plan om van hier uit heel hard te duimen voor de Jurgen in de eerste bergritten. Tsja, het zal voor volgend jaar zijn zeker?

Als jullie dit lezen is het vermoedelijk al 11 juli voor jullie: Vlaamse feestdag. Maar of er nu zo veel te feesten valt in een land zonder regering en met politici die meer kibbelen dan de gemiddelde peutertuin… Enfin, wij zitten hier nog even in the US of A en hopen dat er tegen onze terugkeer geen nieuwe verkiezingen aankomen. Misschien moeten we hier wel blijven, hier in Amerika worden zo veel verschillende staten geleid door één regering met minder leden dan in België en alle Amerikanen, van welke staat ook, zijn allemaal supertrots op hun land (cfr 4 juli). Klein België – letterlijk en figuurlijk.

Nu ga ik slapen. Tot nog eens.

Sonja

Dag allemaal,

Vandaag was, (tegen alle verwachtingen in, we hadden een uitstap gepland), nog eens een rustdag. Ik sliep uit tot half 10. Maar: ik was eigenlijk nog helemaal niet wakker, toen ik uit mijn bed kwam, plofte ik erg suf in de zetel in de woonkamer. Dat komt doordat ik gisteravond pas rond middernacht in bed kroop. Ik werd wat minder moe nadat ik wat vitamientjes gedronken had( fruitsap).

Hierna een smakelijk ontbijt gegeten ( eitje met spek, toastjes met vissla en confituur). Als dit verorberd was, luisterde ik met mijn ouders naar de finale van de touretappe naar Super-Besse. Gilbert was imponerend vandaag . Hij werd 2^de en herovert het groen. Toen spoedden we ons richting terras, waar we bezoek kregen van de Pool Boy. Hij sprak ons aan in het Engels, waarna we zeiden dat we Vlamingen waren, waarna hij zei dat hij een Nederlander was! Dat was boffen, we konden een praatje slaan met elkaar! Deze Nederlander woonde al zes jaar hier, hij keerde eens anderhalf jaar geleden terug naar Nederland maar vond het daar veel te saai. Hij studeerde hier ook één jaartje. Nadat onze Pool Boy vertrokken was, plonsden we met z’n allen het zwembad in. Nog leuker: geen enkele bui viel vandaag te bemerken bij ons! Na het zwemmen en het afdrogen van onze lichamen, trok ik naar binnen om te Pinballen ( echt gaaf, ik ontdekte het nog maar pas). Hierna reden we nog snel eens naar de Publix om een beetje voedsel. Vanavond aten we thuis risotto met zalm en Jakobsvruchten.

Daarna schaarde ik me achter de laptop. Morgen moeten we vroeg opstaan, we gaan dan wel op uitstap, naar Sarasota.

Greetz,

Jari

Halve rustdag vandaag. We hebben tot half tien in bed gelegen. Ok, ik tot kwart voor tien, ja, maar soms moet je als man eens je gezin tot leven horen komen eer je zelf uit je luie nestje komt. Ontbijtje gegeten, leve de broodrooster trouwens, want dat Amerikaans brood is niet echt super, vind ik.

We beseffen soms niet hoe we in België verwend zijn met ons brood. Je moet eens in andere landen komen om te beseffen hoe heerlijk een verse boterham, met krokante korst, kan zijn. Niet zo’n frans brood, één harde, gehemelte-openschurende korst, dat lekker is voor een keertje, maar toch niet voor elke dag, en ook geen ‘industriebrood’, met een zachte korst, en een spons als kruim, of zo’n italiaans brood zonder zout, nee, gewoon een ‘normale boterham’, net groot genoeg om er een lekkere ‘schelle’ kaas of ‘heps’ op te kunnen leggen, of ideaal van grootte en dikte om er een lekkere laag boter op te smeren, waarop dan een lekker laagje confituur komt (ok, dat eet ik alleen tijdens de vakantie, ik geef het toe)

Dus: leve de broodrooster.

Na het weer veel te overvloedige ontbijt, was ik weer dringend aan rusten toe (want we zijn tenslotte met vakantie), met een boekje (een stevige Harry Potter op dit moment), terwijl we ondertussen naar de radio luisteren (leve Radio Tour via internet), een beetje surfen, beetje facebook, beetje nieuwssites,… echt een heerlijke uitvinding, dat internet. De 25 Dollar die we extra betaald hebben voor de WIFI in dit huis is echt geen weggegooid geld geweest. Het enige wat hier nu eigenlijk nog ontbreekt is een printertje. Al was het maar voor het afdrukken van vouchers J (shoppen) of online gekochte tickets (zijn NOG goedkoper zo dan in één van die ticket-winkeltjes), of om op voorhand te kunnen inchecken (zou dat ons die problemen bespaard hebben van in Washington????)

Vanmiddag werd ik vanachter mijn PC gehaald door Jari, die vond dat ik dringend moest komen zwemmen, wat ik dan ook maar deed. Al was het niet echt van heel lange duur, want er trokken weer van die donkere wolken samen aan de horizon. We dachten eerst dat het overwaaide, maar het venijn zat ‘m weer in de staart. Een licht buitje werd een ‘iets zwaarder’ buitje, en dat werd dan weer een typische warme Floridiaanse (of is het Floridese?) plensbui. Ik vond het in het begin stom om, omwille van wat regen, uit het zwembad te gaan (want we waren toch al nat), maar kom, ik ging daar nu ook niet alleen buiten blijven, in het zwembad, alleen maar omwille van dat principe. En,… we hadden ons voorgenomen om naar de Florida Mall te rijden vandaag.

Het was vrij druk op de baan, en ja, we stonden zelfs in de file (moet je daarom op reis gaan?), maar kom, we mogen niet klagen, we hebben tijd, we zijn met vakantie. In de mall was het echt enorm druk, en ja hoor er liepen weer een paar ‘kuddes’ Braziliaantjes rond, allemaal met hetzelfde t-shirtje (zouden die elke dag een nieuw t-shirt krijgen? ), die scheef liepen van de pakjes en zakjes (nee, geen arme mensjes, volgens mij).

Jari was nog vrij meegaand, want we sleurden hem echt (nee, niet letterlijk) mee doorheen heel de mall. En zelfs het feit dat we bijna niets kochten, zorgde niet voor gezeur. Nu ja, ‘niets kopen’… we zijn de M&M’s world binnengegaan (doen we elke keer), en we kochten toch wel een t-shirt voor de mannen, en een slaapkleed voor de mama (een yummie shirt volgens haar). En voor mij vonden we zelfs een polo (een mooie, van Tommy Hilfinger zelfs) in de Macy’s. Sonja gaat eerst eens rondkijken in de Premium Outlet Mall om te zien of ze daar geen koopje kan doen, en maar pas ‘in nood’ terugkeren naar een andere Mall, als ze geen leuke koopjes vindt.

Achteraf zijn we nog gaan eten in de Outback Steakhouse. We lazen er in andere blogs zoveel goeie dingen over, dat we het toch eens wilden proberen, en ja, de goeie commentaren waren niet zonder reden. Ok, dit is geen top-culinaire belevenis, nee, maar je kan er wel echt lekker steak eten. We begonnen met de ‘signature appetizer’ (het pronkstuk van hun voorgerechten), een “Blooming Onion”: een reuze-ui, die zo gesneden is, dat hij als een bloem (een chrysant?) uitéénvalt, en die dan in het beslag gedoopt is om daarna in het frietvet te bakken. In het ‘hart’ van de bloem staat een sausje, licht pikant, lekker romig.

Een beetje vettig, en lichtelijk op de maag liggend, maar wel heerlijk. Iets te pikant voor Jari, maar ja, die moet nog leren dat spicy lekker kan zijn.

Hoofdgerecht was voor Jari een Tilapi filet met krab, met als ‘side’ frietjes en groentjes (broccoli, sluimer-erwtjes, schijfjes gele courgette, wortel), voor Sonja een Outback Steak met een saus van champignons en kreeft, met een aardappel uit de oven en dezelfde groentjes als Jari, en voor mij een Ribeye steak met groentjes en een slaatje. De porties waren, zoals zo vaak hier, vrij groot. Zo groot zelfs dat Jari’s Tilapi voor driekwart onaangeroerd bleef (maar je krijgt een piepschuim bakje waarin je de restjes kan doen om mee te nemen naar huis).

De rekening viel mee. Aperitief vooraf, voorgerecht en de hoofdgerechten (met de dranken erbij), kwamen op 83 dollar. Als je daar dan de ‘tip’ bijdoet (voor wie het niet weet: de mensen die opdienen halen hun inkomsten uit hun ‘drinkgeld’), kwamen we op honderd dollar uit. Wat ik vind meevallen.

Achteraf rustig huiswaarts, om dan even te gaan bekomen in een horizontale positie. Kannetje koffie gemaakt, en dan wat TV gekeken met een boek op de schoot (je kan vrij goed opschieten in een boek, als je tijdens de reklame-breaks leest, zoveel zijn het er)

En morgen? Ik heb zin om met de wagen een toertje te doen. Maar waar we naartoe gaan, dat weten we niet, ik had gedacht aan Fort Myers, het huis van Thomas Edison te gaan bezoeken, maar of dat nu ook weer die twee-drie uur rijden waard is? We zien nog, misschien rijden we naar Naples of zo. Alles hangt af van hoe laat we opstaan en hoe veel zin we hebben om te rijden.

Zo, en ondertussen is het hier alweer één uur geworden, zeven uur bij jullie. Er zijn volgens mij mensen die op dit moment al rondlopen in België (is het niet, Maarten?). Ik ga lekker tandjes poetsen en mijn bedje induiken (Jari en Sonja liggen al te slapen, ik krijg ook vaak)

Tot later !

Luc

Orlando – 7 juli 2011

Verslaggever: Sonja

Ja, ik weet het: ik ben te laat met mijn blog wegens gisterenavond in slaap gevallen in de zetel…

Een lastig dagje gehad dus. Ja, die vakanties toch – hoe een mens zich kan afsloven en dingen doen die men normaal gezien niet zou doen.

De dag begon met veel enthousiasme na ons rustdagje van 6 juli. Na een extra energie-ontbijtje (gewoon ontbijt wel te verstaan, geen American breakfast) vertrokken wij voor een eerste dagje Universal. We hadden eens gekeken en beslist om te beginnen met het ‘rustiger’ park Universal Studios.

Het weer was licht bewolkt, dus dat was ideaal om aan een uitstapje te beginnen. Let wel: licht bewolkt betekent hier wel 30° of meer.

Eerst even langs de mall om kaartjes te kopen. Het is iets voordeliger om daar entreekaartjes te kopen dan aan de ingang – nog beter is online kopen, maar aangezien we geen printer hebben hier en we thuis nog niet beslist hadden wat te doen, hebben wij dat natuurlijk niet gedaan, dus gingen we voor de andere optie: kopen in de mall. Toch een tip voor toekomstige Amerika-reizigers die veel pretparken willen doen: bestel op voorhand online tickets. Als je bv alle Disneyparken (4) en Universal (2) en SeaWorld enzovoort wil bezoeken, moet je al vlug voor een dag of 8, 9 kaarten hebben en dat loopt op qua entreeprijs.

Terwijl we toch in de outlet mall waren, hebben we sandalen voor Jari gezocht en gevonden. Hij kon ze al meteen gebruiken. Eerste shopper: Jari.

Universal Studios dan. Veel volk, maar doenbaar. Wachttijden vallen overal goed mee. We beginnen goed (ontbijt is al wat verteerd, dus qua maag kan het best) met de nieuwe rollercoaster Rip Ride Rockit. Ieder kiest de muziek die men zelf wil horen tijdens de spectaculaire ride over-langs-onder een groot stuk van Universal Studios. De moeite in elk geval (steil omhoog, over de kop, draaien, keren, enzovoort). Je kan achteraf zelfs een dvd kopen van jezelf tijdens de rit, met de muziek die je gekozen hebt. Maar ik denk niet dat dat zo mooi is, een gillende mens die ongetwijfeld rare gezichten trekt.

Goed begonnen is half gewonnen. Volgende stop: Revenge of the Mummy. Ook een spectaculair gedoe met veel special effects (vuur, achteruit rijden, door het donker onvoorstelbare bochten in,…). Nadien per toeval gepasseerd aan de ingang van een show Beetlejuice Graveyard Revue en gaan kijken. Het was best aardig: allerlei bekende liedjes in een griezelversie.

Volgende stop: Disaster. Klinkt erger dan het is: hier wordt een volledige show opgebouwd rond het maken van rampenfilms, met het nodige humoristische sausje. Een aardbeving in de metro wordt geënsceneerd en de opgenomen beelden worden naderhand gebruikt voor een filmpje. Bij het buitenkomen beslissen we nog wat binnen te schuilen, want inderdaad: het is echt Universal-weer. Voor de kenners onder ons (o.a. Daniel en Josiane): poncho-time. Maar de slimme Wittekes hebben hun ponchos in de villa laten liggen en schuilen tijdens het eerste halfuur douchen (regenen kan je het niet noemen: warm water gutst uit de hemel, na tien meter lopen ben je doorweekt). Nadien beslissen we toch verder te lopen nat of niet en gaan naar The Simpsons Ride.

Zo nat of iets wachten op de ride. Wachttijden vallen wel mee, omdat nogal wat mensen schuilen. The Simpsons Ride is een gesimuleerde ride, maar ik vind het zeer goed gemaakt. Je neemt plaats op een beweegbaar soort platform en er wordt een zeer mooi uitgewerkt filmpje afgespeeld, waardoor het lijkt dat je effectief naar beneden suist, een bruuske bocht maakt of door een reuzen-Maggy uitgespuwd wordt. Heel leuk.

Dan MIB Men in Black: zelf aliens afknallen en punten sprokkelen. Zeer populaire attractie, wel OK, maar natuurlijk kan ik het hier nooit halen op onze meer doorwinterde gamer Luc. ‘k Zal mij eens moeten voorbereiden volgende keer. Ondertussen is de regen iets verminderd en we doen nog een aantal attracties: ET (met fietsjes door de lucht), Jimmy Neutron’s Nicktoon Blast (ook een simulatie-ride, maar zoals de Simpsons zeer goed gemaakt en ook grappig voor volwassenen ondanks de tekenfilmfiguurtjes Rugrats, Spongebob en zo.) en Shrek 4D (hele grappige show met 3 D brilletjes en terug bewegende stoelen en allerlei luchtstromen, water die bv een niezende Donkey moet voorstellen).

Ondertussen is het 7 uur en tijd om naar huis terug te keren. Even langs de Publix-supermarkt om fruitsap en brood voor morgen en dan afhaalchinees meenemen. Thuis rond 9 uur en zeer hongerig allemaal: we vallen aan op het Chinese eten in de typische Amerikaanse bakjes (zoals je in de films ziet). Er blijft niet veel over. Omdat het nog altijd regent, kunnen we niet buiten zitten en denken aan een filmpje kijken (er zijn hier veel DVDs aanwezig – ook een karaokemachine trouwens: nog niet uitgetest, moet nog komen) maar vallen in slaap na het bekijken van wat hilarische worstelwedstrijden op TV. Die Amerikanen toch. We beslissen morgen uit te slapen (en dat hebben we ook gedaan).

Daarnet is de laatste SpaceShuttle hier vertrokken. We hebben ook gehoord dat Tom Boonen en Bradley Wiggins ondertussen de Tour verlaten hebben. We luisteren hier naar Radio 1 jaja en horen van de files en de vakantie-uittocht en de regen (koude regen, geen water op douchetemperatuur zoals hier). Het kan ons even niet zo veel schelen.

Veel groetjes aan de Belgen en andere volgers!

Sonja

Vandaag was een erg rustig dagje: alles mocht, niets moest. Ik heb geslapen tot half 10 ’s ochtends. We logeren in een echt ‘Disney-huis’. Alles hier in huis heeft immers iets te maken met Disney. In mijn kamer vind je een plastieken Mickey-pop terug en een Mickey-kussen.

In de living hangen 4 schilderijen waarop Mickey afgebeeld staat. Elk schilderij beeldt een deel van het grote Disney-World-park uit.Ook staan er kleine miniatuurbeeldjes van Mickey in het huis.Je hebt ook een Winnie the Pooh-Cartoon en in de tegeltjes van het pad dat naar de voordeur loopt, staan Tinkerbelletjes getekend.

Ik ga verder met het dagverslag. Als ik wakker was, genoot ik van een fruitsapje in de woonkamer, terwijl ik naar AFV( gekke filmpjes) keek. Tijdens de aflevering aten ik, mama en papa een normaal ontbijt, geen Amerikaanse porties. Mama had een paar eitjes met spek klaargemaakt, waar een paar toastbroden uitstekend mee samengingen. Daarna luisterden we naar een tumultueuze Tourrit ( Boonen gevallen, 13 minuten verloren, en Gilbert 2^de na Cavendish, hij mag het groen weer aantrekken).Hierna was het tijd voor een zwemmetje. We hebben als ‘speeltjes’ 2 moezen buizen en 1 bal. Ik luisterde tussen de zwemmetjes door naar mijn iPod en volgde de voetbal (geen leuk nieuws, Gent verloor van Twente met 1-3, de sukkels!). Toen liep ik nog wat buiten. Na een redelijk warme namiddag nam ik een douche, waarna ik een lekker avondmaal ( Elbowpasta met tomatensaus) verorberde. Daarna schaarde ik me nog een beetje achter de laptop.

Greetz

Jari

PS: Morgen trekken we naar de Universal Studios.We moeten ervoor al vroeg uit de veren.

De overgang van Washington naar Orlando – Door Luc

Vandaag was het een reisdag.  Om zeven uur de wekker gezet, nog een laatste keer genieten van onze voordelen als lid van de OmniShoreham – club (of hoe noem je het),  en dan was het valiezen pakken.  Nog een laatste douche, nog een beetje radio luisteren (handig toch hoe je ook in de States naar de VRT kan luisteren),  en dan begon het gezeul met koffers.  Drie koffers, twee rugzakken, een handtas (Sonja), een fototas (ik), de familie ‘ezeltje’ ging op pad.  Een taxirit van meer dan een half uur (kostte ons 65 Dollar + 10 dollar fooi), en al voor tien uur stonden we in de luchthaven.

En dan begon het gedoe…  Inchecken gebeurde via een self-check-in.  Euh, het zou moeten gebeurd zijn via die self-check-in…  Want van zodra ik het paspoort van Sonja scande, kreeg ik al bericht dat we op een vlucht van na drie uur zaten (we hadden oorspronkelijk een vlucht van kwart na twaalf), en  dat ik de de hoorn moest opnemen om kontakt te maken met iemand op een helpdesk.

Na een hoop gedoe, waarvan een heel stuk heel moeilijk verstaanbaar, kreeg ik de bevestiging dat we toch op de vlucht van kwart na twaalf zaten.  Dus opnieuw inscannen, opnieuw een heel menu doorlopen, en dan vastlopen in die hele procedure, geholpen worden door een mevrouw van United, en dan tickets krijgen (geen boarding passen, want onze plaatsen werden maar pas toegewezen aan de boarding-balie), en weg waren we… zonder de klevers die je normaal gezien aan je koffer kleeft, met de barcodes en zo, nodig om die valiezen op de goeie vlucht te krijgen. 

Resultaat: Weer terug naar de balie, opnieuw aanschuiven, opnieuw de hele uitleg, maar nu kregen we toch de klevers, en konden de valiezen eindelijk de band op, en wij één van die rare ‘bussen’ op hoge wielen op, die de verbinding tussen de terminals verzorgen.

Tijd voor ontbijt (Jari had al drie van de vier sushi uit onze doggy-bag van gisteren opgeten in het hotel, Sonja de andere): Subway.  Jari een normaal formaat, en voor Sonja en mij een ‘Footlong’… dus een ‘stevig broodje’, wat wel nodig was om de boarding-stress het hoofd te bieden.  IEDEREEN was in het vliegtuig toen wij eindelijk besloten om te gaan klagen aan de balie.  Natuurlijk hadden we plaatsen, maar ze waren niet naast elkaar. 

Gelukkig kon dat in het vliegtuig nog geregeld worden,  en zaten Sonja en Jari samen, met mij één rij ervoor.  Met toch nog één voordeeltje: we zaten in Economy plus (extra beenruimte), iets dat toch wel interessant was voor iemand zoals ik.  Ik snap dat dus niet, je reserveert je reis maanden op voorhand en nog slagen ze erin om te gaan sukkelen met je plaatsen.

En online inloggen dat lukt natuurlijk (‘natuurlijk?’) niet, omdat we tickets via Continental hadden, op een vlucht van United.  Echt vlot is die overname blijkbaar niet verteerd.

In Orlando ging alles gelukkig wel vrij vlot.  Valiezen deden al rondjes op de bagageband (we waren iets later, want ik had op het net gezien dat ze in de Sunglasshut Serengetti-zonnebrillen verkochten (iets waar ik al sinds vorige keer in Orlando naar zocht), en ja, ik vond er eentje naar mijn zin J

De wagen, dat ging ook vlot, natuurlijk liet ik me weer een upgrade aansmeren: van een IDAR (type Toyota Corolla) naar ee Premium (Chrysler 300).  Voor 180 dollar (wat ik een aanvaardbaar verschil vind). 

De tocht naar het verhuurkantoor ging makkelijk, dankzij de Garmin (die we bijgehuurd hadden vanuit België), en al snel waren we op weg naar ‘ons huisje’.  We zitten in een heel andere buurt dan de twee vorige keren.  Toen zaten we in de buurt van de Champions’ Gate, en nu zitten we in de buurt van Midieval Times.  We kennen niet veel hier, maar we zullen het snel weten te vinden, net zoals de Walmart, op nog geen twee km.  (Dag en nacht open natuurlijk).  Een Publix zagen we onderweg naar hier (vind ik een gezelliger winkel dan de Walmart). Restaurants en zo zijn er hier ook wel genoeg, ik verwacht dat we binnenkort wel een meeneemchineesje halen , of indisch, of …. We zien wel.  In elk geval, vandaag was het steak.  Met ‘wedges’ (aardappels in de lengte in stukken gesneden), in de oven, en een simpel slaatje.  En ja het was lekker.

En nu pruttelt de koffie, en straks schep ik me een ijsje uit.  We zijn ‘thuis’.

Morgen een dagje luieren.  Lezen, zwemmen, eten maken (spaghetti, iets simpels dus), en verder niets doen.  We plannen daarna wel wat we nog allemaal gaan uitvoeren hier.  Eerst even gewoon rustig vakantie hebben, en niets doen J

En nu wacht de koffie

En het ijsje

Euh ijsje?

IJS !!! We zijn tenslotte in Amerika.  Hier kennen ze dat niet, ‘kleine ijsjes’

Groetjes nog, daar in België.  Ik sluit af en ga lekker op het terras buiten zitten nu

Washington DC – vierde dag en… 4th of July

Vanaf deze morgen viel het ons al op: de Americanos hadden allemaal hun rood-wit-blauwe feestoutfits uitgehaald: T-shirtjes met de Amerikaanse vlag of een of andere wervende slogan van “The land of the free”, meisjes met vlaggetjes of blauw-rode bloemetjes in de haren, guirlandes met driekleurige sterretjes (was ik wel een beetje jaloers op), petten met ‘President of the USA’, tot zelfs kleedjes en broeken in de nationale kleuren. De vlagjes en vlaggen zijn goed geslaagd vandaag – ik denk dat elke Amerikaan er minstens een paar in huis heeft.

Veel volk op de been dus vandaag. Deze morgen al, toen gingen we eerst uitgebreid ontbijten in onze reeds uitgeteste ‘diner’ hier op het hoekje. We vonden dat we toch een beetje in de Amerikaanse sfeer moesten blijven vandaag en dus een Amerikaans ontbijt bestellen. Luc ging natuurlijk voor een complete Amerikaanse schotel met eitjes, ham, iets wat heel erg leek op semoule-pap (grits), pancakes enzovoort. Ik een deftig omeletje met zalm en tomaat en gebakken patatjes – stevig maar doenbaar. Jari bestelde een croque madame. Hij kreeg daar nu toch een bord waar hij bijna niet over kon kijken. Amerikanen vinden een gewone Europese croque waarschijnlijk veel te licht en gratineren de croque nog eens extra met bechamelsaus en kaas. Oefff – en daarbij terug een zwembad koffie/sap. Ja, we konden er weer tegen.

We hadden besloten om vandaag naar de nabij gelegen National Zoo te gaan. Op weg daarheen viel het mij op dat veel Amerikanen hobbelen ipv gaan en ik moet zeggen: als je veel ontbijt zoals wij deze morgen, is dat niet verwonderlijk.

We hebben toch weer de nodige kilometertjes afgelegd vandaag. Jammer genoeg hebben we de pandaberen niet gezien (die beesten zijn ook niet zot, met zo’n weer buiten lopen, pfff), maar wel veel andere van onze dierenvrienden (gorilla’s, bijtende ezels, allerlei rare kikkertjes, reuzenoctopussen, leeuwen, enzovoort). Al vlug was het 4 uur en tijd voor een zwempartijtje volgens Jari en wij sloten ons daar graag bij aan.

Vanavond wou Jari graag sushi gaan eten. Ik vond dat wel een goed idee en dacht: OK, dat is eens wat minder zwaar. Maar de Japanners hebben zich hier al zeer goed geïntegreerd en de porties sushi en tempura die we kregen waren van die aard dat ik er een aantal moest laten in een doggy-bag steken om mee te nemen (zal straks nog een late-night-snackje worden). Wel een lekker saké-tje gedronken.

Nu zijn we terug op onze kamer. Morgen gaat de reis immers verder richting Florida. We hebben ons al voorgenomen om de eerste dagen daar rustig aan te doen, want de dagen Washington waren wel druk en lastig. Veel kilometers afgelegd (en op die manier toch een deel van de verorberde calorieën kwijtgespeeld), veel bezichtigd (zelfs gisteren – en shoppen hebben we niet echt gedaan, nee, dat is voor Florida, tot groot jolijt van Jari).

O ja, ik heb wel gisteren servietten met Amerikaanse vlag gevonden voor Georgette, dus dat heb ik inderdaad ‘geshopt’.

Al bij al vond ik ons verblijf in Washington zeker de moeite waard. Er zijn hier nog veel musea die ik nog eens op een ander moment wil doen. Al die musea, ook de zoo, zijn trouwens gratis. Altijd voorzien van voldoende en proper sanitair, ook gratis (niet zoals in België, bv op de Gentse Feesten). Washington is een leuke stad met zeer verschillende buurten: de historische (nou ja, de Amerikanen noemen dat zo – het is maar een 200-tal jaar oud) wijk rond het Witte Huis met zeer veel officiële gebouwen en musea en weinig echt hoge flatgebouwen, de kunstzinnige sfeer rond Dupont Circle, de multiculturele restaurantjes van Adams-Morgan, de chique huizen rond Embassy Row (ook de Ambassade van België is hier) met grote tuinen, de alternatieve en gerenoveerde vroegere havenbuurt rond Georgetown (veel mooie winkeltjes, maar ja, mijn mannen vinden dat maar niets dus ik heb mij maar ingehouden), …

Beneden in de gang van het hotel hangt een foto van koning Boudewijn en Fabiola: zij hebben hier ooit verbleven, net zoals de Beatles (hun eerste nacht op Amerikaanse bodem was hier, ze werden hier belegerd door gillende meisjes), het Inauguration ball van Bill Clinton vond ook hier plaats (feest ter ere van zijn aanstelling als president),… Een chique geval dus, zeer ruime kamers en heel goede bedden, alleen jammer van de fire alarms zeker. (NB Vannacht geen alarm gehad!!!)

Dat is het alweer voor vandaag. Groetjes aan onze lezers! Happy 4th of July from The land of the Free!!!

Let the fireworks start!

En voor Kurtje daar in België met zijn achillespees: veel beterschap – wie gaat er nu de tuin in Lovendegem onderhouden (ik wil Jan niet ontmoedigen, maar ja, dat wordt extra werk denk ik).

Deze morgen liepen we voorbij een straat gewijd aan de nieuwe kat van Katty en Maarten: Garfield Street (eigenlijk was het ook wel een Amerikaanse president).

Weer: nog steeds zeer warm, ongeveer 30 graden maar vandaag iets meer bewolkt. Het is wel droge warmte, anders dan de vochtige hitte van Florida. Maar dat is voor morgen…

Sonja

Goeie avond iedereen!

Wat een vreemde dag was het vandaag!

Rond 1 uur ’s nachts werden we gewekt door ( jawel, alweer) een (vals) brand-alarm.

Dit bleef aanhouden tot 2 uur. Toen konden we eindelijk slapen. Men stoorde ons nog één keer met verontschuldigingen, maar daarna viel ik in slaap. Tijdens mijn slaap bleek het rond half 6 nog eens te hebben geonweerd. Vannacht was dus een erg tumultueuze nacht.

Om 7 uur zijn we opgestaan. We startten de dag met een drankje in de kamer. Mama en papa hadden een koffietje en ik mijn fruitsapje. Daarna opende mijn papa de computer en zag hij op de computer het volgende: JAN HUYSENTRUYT- na een domme val zit ik 4 weken in het hips. We hebben ons een breuk gelachen met deze spelfout. Vlak voor ik dit typ, kwam ik te weten dat Kurt( niet Jan, neen) ook zijn achillespees had afgescheurd. Papa ’s reactie:Joepie, een nieuwe keukenhulp voor 21 juli (fietstocht zwemmers)!!! Op de computer hebben we ook nog naar de koers geluisterd.

Toen dit achter de rug was, namen we de metro naar Union Station, een station dat iets verder gelegen was, om onder andere te ontbijten en een ticket voor de bustour te kopen. Deze bustour bracht ons langs allerlei monumenten. Wij stapten uit bij Lincoln Memorial, een gebouw en een tuin met allerlei monumenten ( Lincoln als standbeeld, een herdenkingsmuur van de gesneuvelden tijdens de Vietnamese oorlog en een hele bende soldatenstandbeelden). Langs het laatst genoemde monument stonden landen gegraveerd die ook meestreden in de Koreaanse oorlog. Ook België zat erbij. Na dit bezoek namen we een bus naar het populairste kerkhof in Amerika:Arlington. Hier was het drukkend warm! Mama en ik hadden veel last toen we de beklimming deden naar het graf van John F. Kennedy. Dit was gelukkig snel achter de rug, waarna we de oranje lijn richting het Welcome Centre vervolgden. In dat Welcome Centre konden we overstappen op een voertuig van de groene lijn,die langs ons ‘fire-alarmhotel’(Zo noemen we het nu, als het alarm deze nacht afgaat, gaat mijn papa klacht indienen bij het management) reed.We reden er eerst straal voorbij, want we hadden goesting om te stoppen in Georgetown, ik wat minder;zie blog van 28/6. Na lang wachten op het busje reden we verder naar het hotel. Daar kwam de verlossing voor mij: mijn eerste zwempartijtje in deze reis. Alhoewel, het liep allesbehalve goed af. Plotseling brak er een hevig onweer uit,en ik haat onweer.

Allez,hopelijk geen alarm vannacht.

Greetz

Jari

PS: Morgen(vandaag,aangezien jullie nu in jullie bed liggen) is het the 4th of July, de Amerikaanse feestdag. We hebben onszelf voorgenomen om niet richting centrum te trekken.

Vanmorgen zijn we eens niet wakker gemaakt door een brand-alarm, dus we hebben tot zeven uur uitgeslapen (dat uurverschil is nog steeds niet helemaal verwerkt, dat belooft voor als we thuiskomen, en tegen dan wel helemaal aan de Amerikaanse tijd gewoon zijn)

Ons koffietje en Jari’s fruitsap (gratis, want ik ben lid van hun ‘frequent guest’-programma… vooral wegens de gratis WIFI – verbinding), heeft ons gesmaakt. En rond een uur of half negen zijn we op pad gegaan. Eerst gingen we op zoek naar een plaats om te ontbijten, want dat is niet in de prijs inbegrepen hier (ja, we zijn soms een beetje zuinig, ik geef het toe), en we zijn ‘geland’ in de diner hier schuin tegenover het hotel. Echt iets typisch Amerikaans, en een enorme keuze. Sonja had pancakes met een soort roomkaas of zoute slagroom of… (we weten niet goed wat het is, we kregen het allemaal in een klein kommetje bij ons bord. Jari vond het in elk geval erg lekker), en blueberry-compote. Stevige beestjes, die pannenkoeken, met een kom koffie waarin je kan gaan zwemmen erbij, een vrij stevig ontbijt. Al kan het steviger. Jari had een omeletje met gerookte zalm, bieslook, tomaat met toast en ‘hash browns’ (‘bruine patatjes’ voor de kenners, een soort gebakken aardappels voor wie niet vertrouwd is met ‘oma’-terminologie). En ik? Tja… Toast , een omeletje, hash browns, ‘chicken sausage’ (een soort hamburger van kippengehakt), kopje koffie ‘extra large’, en oh ja, ook drie pannenkoeken, ‘whole wheat’ (dus volkoren). Voor het geval ik niet stevig genoeg gegeten had met wat ik hiervoor opgesomd had.

Na het ontbijt hobbelden (stappen kan je het niet noemen met zo’n volle maag) naar de ingang van de Metro (onvoorstelbaar hoe diep onder de grond dat ding ligt… Zo’n lange roltrappen heb ik nog niet vaak gezien…). Voor vandaag hebben we dagtickets gekocht, niet echt goedkoop, maar kom, 9 dollar valt al bij al nog mee. Eén keertje overstappen op de oranje lijn, en we kwamen naar boven in de buurt van het kapitool. Op goed geluk maar gaan aanschuiven (eerst voor de tasjescontrole), om dan te horen dat we, ook al hadden we niet gereserveerd, toch meekonden op een rondleiding door het kapitool. Eerst een film (natuurlijk heel erg patriottistisch, typisch voor de US of A, en zeker in het hart van hun democratie, The Capitol), en dan aanschuiven om een koptelefoon te krijgen. Ja een koptelefoon. De gids sprak in een klein microotje, en wat ze zei hoorden wij dan in onze koptelefoons. Leuke uitvinding, scheelt een hoop lawaai, en je verstaat de gids echt goed.

De rondleiding zelf is wel interessant, je ziet niet ENORM veel, maar toch krijg je een fatsoenlijke uitleg, en het is wel eens interessant om die plaatsen in het echt te zien die je af en toe op TV ziet.

Na de rondleiding, nog naar the Library of Congress gegaan (heel mooie tentoonstelling over de Amerikaanse vroegste geschiedenis gezien), en daarna met de metro (natuurlijk, wie gaat er nu te voet als hij dagtickets heeft voor de metro?) naar de Smithsonian musea. Ter gelegenheid van vier Juli (Nationale feestdag, voor degenen die het niet wisten), staat op de mall een heel tentendorp opgesteld, waar je live muziek kunt beluisteren, en waar je kan proeven van allerlei soorten exotisch voedsel. Maar we gingen er rustig aan voorbij (veel te warm, en veel te veel keitjes in het zand van het pad voor Sonja’s en mijn sandalen), naar het Smithsonian ‘National Air and Space’ museum.

Wat een drukte was het daar, zeg… Is het omdat alle Smithsonian Musea gratis zijn, dat ze zoveel bezoekers trekken? Of is het gewoon omdat ze zo interessant zijn, en er zoveel leuke dingen te zien zijn? In elk geval, je kon er over de koppen lopen. Na de traditionele controle van de rugzak, en de metaaldetector, zijn we direct naar de eerste verdieping (second floor) gegaan, om aan de drukte te ontsnappen. Alhoewel, dat was maar relatief, dat ‘ontsnappen’. Voor wie van vliegtuigen en raketten houdt, is dit een heel interessant en spectaculair museum. Van de gebroeders Wright, over de Spirit of Saint-Louis, naar gevechtsvliegtuigen uit de eerste en de tweede wereldoorlog, een schaalmodel van een vliegdekschip, exemplaren van allerlei straaljagers, dubbeldekkers, … zelfs de Breitling Orbiter (wie kent die nog? ), het eerste vliegtuig dat door de geluidsmuur brak, tot exemplaren van de onbemande tuigen die ze momenteel in Afghanistan en zo inzetten.

Het gedeelte over de ruimtevaart, daar gingen we vrij snel doorheen, want dat hebben we op Cape Canavaral al veel beter en vooral, veel rustiger kunnen bekijken.

Onderweg naar huis, in een overvolle metro (problemen met de dienstregeling, wat resulteerde in lange wachttijden, en vrij zwaar beladen metrostellen), stopten we op de Dupont Circle, waar Sonja vrijdag een boekenwinkel gezien had, en dan opnieuw de metro in, naar het hotel. Even opfrissen, pc opstarten (om naar het resultaat van de eerste Tour-rit te kijken, leuk nieuws: Gilbert gewonnen en in het geel), en dan hier gewoon in het restaurant van het hotel gegeten. Barbecue-avond. Alhoewel, de clams met linguini alfredo (tagliatelli in roomsaus dus), de rockfish (geen idee hoe dat in het nederlands heet), en de mossels kwamen niet van de BBQ. En de heerlijke chowder van mais en krab, die had ook wel niet op de hete kolen gestaan. BBQ ribbetjes en kipfilets hadden dat natuurlijk wel.

Zoals zo vaak hebben we geprobeerd Amerikaanse porties op te krijgen, maar helemaal lukte het niet (alhoewel… Jari deed flink zijn best). Ik kreeg zelfs mijn mango-sorbet (twee REUZE-bollen) niet op (Sonja probeerde, maar moest zich ook gewonnen geven met haar pompelmoes-campari-sorbet)

En nu, nu liggen Sonja en Jari al in bed, terwijl ik de laatste hand leg aan deze tekst. Lang trek ik het toch niet meer, want we staan morgen weer om zeven op. Nog snel een paar foto’s verkleinen om hierbij te posten, en dan kruip ik ook lekker in bed. Lastige dagen hoor, hier in Washington.

Maar wel heel erg interessant. En dat vindt Jari ook. Gelukkig maar.