De overgang van Washington naar Orlando – Door Luc

Vandaag was het een reisdag.  Om zeven uur de wekker gezet, nog een laatste keer genieten van onze voordelen als lid van de OmniShoreham – club (of hoe noem je het),  en dan was het valiezen pakken.  Nog een laatste douche, nog een beetje radio luisteren (handig toch hoe je ook in de States naar de VRT kan luisteren),  en dan begon het gezeul met koffers.  Drie koffers, twee rugzakken, een handtas (Sonja), een fototas (ik), de familie ‘ezeltje’ ging op pad.  Een taxirit van meer dan een half uur (kostte ons 65 Dollar + 10 dollar fooi), en al voor tien uur stonden we in de luchthaven.

En dan begon het gedoe…  Inchecken gebeurde via een self-check-in.  Euh, het zou moeten gebeurd zijn via die self-check-in…  Want van zodra ik het paspoort van Sonja scande, kreeg ik al bericht dat we op een vlucht van na drie uur zaten (we hadden oorspronkelijk een vlucht van kwart na twaalf), en  dat ik de de hoorn moest opnemen om kontakt te maken met iemand op een helpdesk.

Na een hoop gedoe, waarvan een heel stuk heel moeilijk verstaanbaar, kreeg ik de bevestiging dat we toch op de vlucht van kwart na twaalf zaten.  Dus opnieuw inscannen, opnieuw een heel menu doorlopen, en dan vastlopen in die hele procedure, geholpen worden door een mevrouw van United, en dan tickets krijgen (geen boarding passen, want onze plaatsen werden maar pas toegewezen aan de boarding-balie), en weg waren we… zonder de klevers die je normaal gezien aan je koffer kleeft, met de barcodes en zo, nodig om die valiezen op de goeie vlucht te krijgen. 

Resultaat: Weer terug naar de balie, opnieuw aanschuiven, opnieuw de hele uitleg, maar nu kregen we toch de klevers, en konden de valiezen eindelijk de band op, en wij één van die rare ‘bussen’ op hoge wielen op, die de verbinding tussen de terminals verzorgen.

Tijd voor ontbijt (Jari had al drie van de vier sushi uit onze doggy-bag van gisteren opgeten in het hotel, Sonja de andere): Subway.  Jari een normaal formaat, en voor Sonja en mij een ‘Footlong’… dus een ‘stevig broodje’, wat wel nodig was om de boarding-stress het hoofd te bieden.  IEDEREEN was in het vliegtuig toen wij eindelijk besloten om te gaan klagen aan de balie.  Natuurlijk hadden we plaatsen, maar ze waren niet naast elkaar. 

Gelukkig kon dat in het vliegtuig nog geregeld worden,  en zaten Sonja en Jari samen, met mij één rij ervoor.  Met toch nog één voordeeltje: we zaten in Economy plus (extra beenruimte), iets dat toch wel interessant was voor iemand zoals ik.  Ik snap dat dus niet, je reserveert je reis maanden op voorhand en nog slagen ze erin om te gaan sukkelen met je plaatsen.

En online inloggen dat lukt natuurlijk (‘natuurlijk?’) niet, omdat we tickets via Continental hadden, op een vlucht van United.  Echt vlot is die overname blijkbaar niet verteerd.

In Orlando ging alles gelukkig wel vrij vlot.  Valiezen deden al rondjes op de bagageband (we waren iets later, want ik had op het net gezien dat ze in de Sunglasshut Serengetti-zonnebrillen verkochten (iets waar ik al sinds vorige keer in Orlando naar zocht), en ja, ik vond er eentje naar mijn zin J

De wagen, dat ging ook vlot, natuurlijk liet ik me weer een upgrade aansmeren: van een IDAR (type Toyota Corolla) naar ee Premium (Chrysler 300).  Voor 180 dollar (wat ik een aanvaardbaar verschil vind). 

De tocht naar het verhuurkantoor ging makkelijk, dankzij de Garmin (die we bijgehuurd hadden vanuit België), en al snel waren we op weg naar ‘ons huisje’.  We zitten in een heel andere buurt dan de twee vorige keren.  Toen zaten we in de buurt van de Champions’ Gate, en nu zitten we in de buurt van Midieval Times.  We kennen niet veel hier, maar we zullen het snel weten te vinden, net zoals de Walmart, op nog geen twee km.  (Dag en nacht open natuurlijk).  Een Publix zagen we onderweg naar hier (vind ik een gezelliger winkel dan de Walmart). Restaurants en zo zijn er hier ook wel genoeg, ik verwacht dat we binnenkort wel een meeneemchineesje halen , of indisch, of …. We zien wel.  In elk geval, vandaag was het steak.  Met ‘wedges’ (aardappels in de lengte in stukken gesneden), in de oven, en een simpel slaatje.  En ja het was lekker.

En nu pruttelt de koffie, en straks schep ik me een ijsje uit.  We zijn ‘thuis’.

Morgen een dagje luieren.  Lezen, zwemmen, eten maken (spaghetti, iets simpels dus), en verder niets doen.  We plannen daarna wel wat we nog allemaal gaan uitvoeren hier.  Eerst even gewoon rustig vakantie hebben, en niets doen J

En nu wacht de koffie

En het ijsje

Euh ijsje?

IJS !!! We zijn tenslotte in Amerika.  Hier kennen ze dat niet, ‘kleine ijsjes’

Groetjes nog, daar in België.  Ik sluit af en ga lekker op het terras buiten zitten nu

Washington DC – vierde dag en… 4th of July

Vanaf deze morgen viel het ons al op: de Americanos hadden allemaal hun rood-wit-blauwe feestoutfits uitgehaald: T-shirtjes met de Amerikaanse vlag of een of andere wervende slogan van “The land of the free”, meisjes met vlaggetjes of blauw-rode bloemetjes in de haren, guirlandes met driekleurige sterretjes (was ik wel een beetje jaloers op), petten met ‘President of the USA’, tot zelfs kleedjes en broeken in de nationale kleuren. De vlagjes en vlaggen zijn goed geslaagd vandaag – ik denk dat elke Amerikaan er minstens een paar in huis heeft.

Veel volk op de been dus vandaag. Deze morgen al, toen gingen we eerst uitgebreid ontbijten in onze reeds uitgeteste ‘diner’ hier op het hoekje. We vonden dat we toch een beetje in de Amerikaanse sfeer moesten blijven vandaag en dus een Amerikaans ontbijt bestellen. Luc ging natuurlijk voor een complete Amerikaanse schotel met eitjes, ham, iets wat heel erg leek op semoule-pap (grits), pancakes enzovoort. Ik een deftig omeletje met zalm en tomaat en gebakken patatjes – stevig maar doenbaar. Jari bestelde een croque madame. Hij kreeg daar nu toch een bord waar hij bijna niet over kon kijken. Amerikanen vinden een gewone Europese croque waarschijnlijk veel te licht en gratineren de croque nog eens extra met bechamelsaus en kaas. Oefff – en daarbij terug een zwembad koffie/sap. Ja, we konden er weer tegen.

We hadden besloten om vandaag naar de nabij gelegen National Zoo te gaan. Op weg daarheen viel het mij op dat veel Amerikanen hobbelen ipv gaan en ik moet zeggen: als je veel ontbijt zoals wij deze morgen, is dat niet verwonderlijk.

We hebben toch weer de nodige kilometertjes afgelegd vandaag. Jammer genoeg hebben we de pandaberen niet gezien (die beesten zijn ook niet zot, met zo’n weer buiten lopen, pfff), maar wel veel andere van onze dierenvrienden (gorilla’s, bijtende ezels, allerlei rare kikkertjes, reuzenoctopussen, leeuwen, enzovoort). Al vlug was het 4 uur en tijd voor een zwempartijtje volgens Jari en wij sloten ons daar graag bij aan.

Vanavond wou Jari graag sushi gaan eten. Ik vond dat wel een goed idee en dacht: OK, dat is eens wat minder zwaar. Maar de Japanners hebben zich hier al zeer goed geïntegreerd en de porties sushi en tempura die we kregen waren van die aard dat ik er een aantal moest laten in een doggy-bag steken om mee te nemen (zal straks nog een late-night-snackje worden). Wel een lekker saké-tje gedronken.

Nu zijn we terug op onze kamer. Morgen gaat de reis immers verder richting Florida. We hebben ons al voorgenomen om de eerste dagen daar rustig aan te doen, want de dagen Washington waren wel druk en lastig. Veel kilometers afgelegd (en op die manier toch een deel van de verorberde calorieën kwijtgespeeld), veel bezichtigd (zelfs gisteren – en shoppen hebben we niet echt gedaan, nee, dat is voor Florida, tot groot jolijt van Jari).

O ja, ik heb wel gisteren servietten met Amerikaanse vlag gevonden voor Georgette, dus dat heb ik inderdaad ‘geshopt’.

Al bij al vond ik ons verblijf in Washington zeker de moeite waard. Er zijn hier nog veel musea die ik nog eens op een ander moment wil doen. Al die musea, ook de zoo, zijn trouwens gratis. Altijd voorzien van voldoende en proper sanitair, ook gratis (niet zoals in België, bv op de Gentse Feesten). Washington is een leuke stad met zeer verschillende buurten: de historische (nou ja, de Amerikanen noemen dat zo – het is maar een 200-tal jaar oud) wijk rond het Witte Huis met zeer veel officiële gebouwen en musea en weinig echt hoge flatgebouwen, de kunstzinnige sfeer rond Dupont Circle, de multiculturele restaurantjes van Adams-Morgan, de chique huizen rond Embassy Row (ook de Ambassade van België is hier) met grote tuinen, de alternatieve en gerenoveerde vroegere havenbuurt rond Georgetown (veel mooie winkeltjes, maar ja, mijn mannen vinden dat maar niets dus ik heb mij maar ingehouden), …

Beneden in de gang van het hotel hangt een foto van koning Boudewijn en Fabiola: zij hebben hier ooit verbleven, net zoals de Beatles (hun eerste nacht op Amerikaanse bodem was hier, ze werden hier belegerd door gillende meisjes), het Inauguration ball van Bill Clinton vond ook hier plaats (feest ter ere van zijn aanstelling als president),… Een chique geval dus, zeer ruime kamers en heel goede bedden, alleen jammer van de fire alarms zeker. (NB Vannacht geen alarm gehad!!!)

Dat is het alweer voor vandaag. Groetjes aan onze lezers! Happy 4th of July from The land of the Free!!!

Let the fireworks start!

En voor Kurtje daar in België met zijn achillespees: veel beterschap – wie gaat er nu de tuin in Lovendegem onderhouden (ik wil Jan niet ontmoedigen, maar ja, dat wordt extra werk denk ik).

Deze morgen liepen we voorbij een straat gewijd aan de nieuwe kat van Katty en Maarten: Garfield Street (eigenlijk was het ook wel een Amerikaanse president).

Weer: nog steeds zeer warm, ongeveer 30 graden maar vandaag iets meer bewolkt. Het is wel droge warmte, anders dan de vochtige hitte van Florida. Maar dat is voor morgen…

Sonja

Goeie avond iedereen!

Wat een vreemde dag was het vandaag!

Rond 1 uur ’s nachts werden we gewekt door ( jawel, alweer) een (vals) brand-alarm.

Dit bleef aanhouden tot 2 uur. Toen konden we eindelijk slapen. Men stoorde ons nog één keer met verontschuldigingen, maar daarna viel ik in slaap. Tijdens mijn slaap bleek het rond half 6 nog eens te hebben geonweerd. Vannacht was dus een erg tumultueuze nacht.

Om 7 uur zijn we opgestaan. We startten de dag met een drankje in de kamer. Mama en papa hadden een koffietje en ik mijn fruitsapje. Daarna opende mijn papa de computer en zag hij op de computer het volgende: JAN HUYSENTRUYT- na een domme val zit ik 4 weken in het hips. We hebben ons een breuk gelachen met deze spelfout. Vlak voor ik dit typ, kwam ik te weten dat Kurt( niet Jan, neen) ook zijn achillespees had afgescheurd. Papa ’s reactie:Joepie, een nieuwe keukenhulp voor 21 juli (fietstocht zwemmers)!!! Op de computer hebben we ook nog naar de koers geluisterd.

Toen dit achter de rug was, namen we de metro naar Union Station, een station dat iets verder gelegen was, om onder andere te ontbijten en een ticket voor de bustour te kopen. Deze bustour bracht ons langs allerlei monumenten. Wij stapten uit bij Lincoln Memorial, een gebouw en een tuin met allerlei monumenten ( Lincoln als standbeeld, een herdenkingsmuur van de gesneuvelden tijdens de Vietnamese oorlog en een hele bende soldatenstandbeelden). Langs het laatst genoemde monument stonden landen gegraveerd die ook meestreden in de Koreaanse oorlog. Ook België zat erbij. Na dit bezoek namen we een bus naar het populairste kerkhof in Amerika:Arlington. Hier was het drukkend warm! Mama en ik hadden veel last toen we de beklimming deden naar het graf van John F. Kennedy. Dit was gelukkig snel achter de rug, waarna we de oranje lijn richting het Welcome Centre vervolgden. In dat Welcome Centre konden we overstappen op een voertuig van de groene lijn,die langs ons ‘fire-alarmhotel’(Zo noemen we het nu, als het alarm deze nacht afgaat, gaat mijn papa klacht indienen bij het management) reed.We reden er eerst straal voorbij, want we hadden goesting om te stoppen in Georgetown, ik wat minder;zie blog van 28/6. Na lang wachten op het busje reden we verder naar het hotel. Daar kwam de verlossing voor mij: mijn eerste zwempartijtje in deze reis. Alhoewel, het liep allesbehalve goed af. Plotseling brak er een hevig onweer uit,en ik haat onweer.

Allez,hopelijk geen alarm vannacht.

Greetz

Jari

PS: Morgen(vandaag,aangezien jullie nu in jullie bed liggen) is het the 4th of July, de Amerikaanse feestdag. We hebben onszelf voorgenomen om niet richting centrum te trekken.

Vanmorgen zijn we eens niet wakker gemaakt door een brand-alarm, dus we hebben tot zeven uur uitgeslapen (dat uurverschil is nog steeds niet helemaal verwerkt, dat belooft voor als we thuiskomen, en tegen dan wel helemaal aan de Amerikaanse tijd gewoon zijn)

Ons koffietje en Jari’s fruitsap (gratis, want ik ben lid van hun ‘frequent guest’-programma… vooral wegens de gratis WIFI – verbinding), heeft ons gesmaakt. En rond een uur of half negen zijn we op pad gegaan. Eerst gingen we op zoek naar een plaats om te ontbijten, want dat is niet in de prijs inbegrepen hier (ja, we zijn soms een beetje zuinig, ik geef het toe), en we zijn ‘geland’ in de diner hier schuin tegenover het hotel. Echt iets typisch Amerikaans, en een enorme keuze. Sonja had pancakes met een soort roomkaas of zoute slagroom of… (we weten niet goed wat het is, we kregen het allemaal in een klein kommetje bij ons bord. Jari vond het in elk geval erg lekker), en blueberry-compote. Stevige beestjes, die pannenkoeken, met een kom koffie waarin je kan gaan zwemmen erbij, een vrij stevig ontbijt. Al kan het steviger. Jari had een omeletje met gerookte zalm, bieslook, tomaat met toast en ‘hash browns’ (‘bruine patatjes’ voor de kenners, een soort gebakken aardappels voor wie niet vertrouwd is met ‘oma’-terminologie). En ik? Tja… Toast , een omeletje, hash browns, ‘chicken sausage’ (een soort hamburger van kippengehakt), kopje koffie ‘extra large’, en oh ja, ook drie pannenkoeken, ‘whole wheat’ (dus volkoren). Voor het geval ik niet stevig genoeg gegeten had met wat ik hiervoor opgesomd had.

Na het ontbijt hobbelden (stappen kan je het niet noemen met zo’n volle maag) naar de ingang van de Metro (onvoorstelbaar hoe diep onder de grond dat ding ligt… Zo’n lange roltrappen heb ik nog niet vaak gezien…). Voor vandaag hebben we dagtickets gekocht, niet echt goedkoop, maar kom, 9 dollar valt al bij al nog mee. Eén keertje overstappen op de oranje lijn, en we kwamen naar boven in de buurt van het kapitool. Op goed geluk maar gaan aanschuiven (eerst voor de tasjescontrole), om dan te horen dat we, ook al hadden we niet gereserveerd, toch meekonden op een rondleiding door het kapitool. Eerst een film (natuurlijk heel erg patriottistisch, typisch voor de US of A, en zeker in het hart van hun democratie, The Capitol), en dan aanschuiven om een koptelefoon te krijgen. Ja een koptelefoon. De gids sprak in een klein microotje, en wat ze zei hoorden wij dan in onze koptelefoons. Leuke uitvinding, scheelt een hoop lawaai, en je verstaat de gids echt goed.

De rondleiding zelf is wel interessant, je ziet niet ENORM veel, maar toch krijg je een fatsoenlijke uitleg, en het is wel eens interessant om die plaatsen in het echt te zien die je af en toe op TV ziet.

Na de rondleiding, nog naar the Library of Congress gegaan (heel mooie tentoonstelling over de Amerikaanse vroegste geschiedenis gezien), en daarna met de metro (natuurlijk, wie gaat er nu te voet als hij dagtickets heeft voor de metro?) naar de Smithsonian musea. Ter gelegenheid van vier Juli (Nationale feestdag, voor degenen die het niet wisten), staat op de mall een heel tentendorp opgesteld, waar je live muziek kunt beluisteren, en waar je kan proeven van allerlei soorten exotisch voedsel. Maar we gingen er rustig aan voorbij (veel te warm, en veel te veel keitjes in het zand van het pad voor Sonja’s en mijn sandalen), naar het Smithsonian ‘National Air and Space’ museum.

Wat een drukte was het daar, zeg… Is het omdat alle Smithsonian Musea gratis zijn, dat ze zoveel bezoekers trekken? Of is het gewoon omdat ze zo interessant zijn, en er zoveel leuke dingen te zien zijn? In elk geval, je kon er over de koppen lopen. Na de traditionele controle van de rugzak, en de metaaldetector, zijn we direct naar de eerste verdieping (second floor) gegaan, om aan de drukte te ontsnappen. Alhoewel, dat was maar relatief, dat ‘ontsnappen’. Voor wie van vliegtuigen en raketten houdt, is dit een heel interessant en spectaculair museum. Van de gebroeders Wright, over de Spirit of Saint-Louis, naar gevechtsvliegtuigen uit de eerste en de tweede wereldoorlog, een schaalmodel van een vliegdekschip, exemplaren van allerlei straaljagers, dubbeldekkers, … zelfs de Breitling Orbiter (wie kent die nog? ), het eerste vliegtuig dat door de geluidsmuur brak, tot exemplaren van de onbemande tuigen die ze momenteel in Afghanistan en zo inzetten.

Het gedeelte over de ruimtevaart, daar gingen we vrij snel doorheen, want dat hebben we op Cape Canavaral al veel beter en vooral, veel rustiger kunnen bekijken.

Onderweg naar huis, in een overvolle metro (problemen met de dienstregeling, wat resulteerde in lange wachttijden, en vrij zwaar beladen metrostellen), stopten we op de Dupont Circle, waar Sonja vrijdag een boekenwinkel gezien had, en dan opnieuw de metro in, naar het hotel. Even opfrissen, pc opstarten (om naar het resultaat van de eerste Tour-rit te kijken, leuk nieuws: Gilbert gewonnen en in het geel), en dan hier gewoon in het restaurant van het hotel gegeten. Barbecue-avond. Alhoewel, de clams met linguini alfredo (tagliatelli in roomsaus dus), de rockfish (geen idee hoe dat in het nederlands heet), en de mossels kwamen niet van de BBQ. En de heerlijke chowder van mais en krab, die had ook wel niet op de hete kolen gestaan. BBQ ribbetjes en kipfilets hadden dat natuurlijk wel.

Zoals zo vaak hebben we geprobeerd Amerikaanse porties op te krijgen, maar helemaal lukte het niet (alhoewel… Jari deed flink zijn best). Ik kreeg zelfs mijn mango-sorbet (twee REUZE-bollen) niet op (Sonja probeerde, maar moest zich ook gewonnen geven met haar pompelmoes-campari-sorbet)

En nu, nu liggen Sonja en Jari al in bed, terwijl ik de laatste hand leg aan deze tekst. Lang trek ik het toch niet meer, want we staan morgen weer om zeven op. Nog snel een paar foto’s verkleinen om hierbij te posten, en dan kruip ik ook lekker in bed. Lastige dagen hoor, hier in Washington.

Maar wel heel erg interessant. En dat vindt Jari ook. Gelukkig maar.

En nu is het eens aan mij om de computer van mijn mannen af te pakken!

Gisteren was onze eerste volle dag in Washington (ja, gisteren, want we waren ’s avonds te moe om nog te bloggen en lagen al op een onnatuurlijk vroeg uur voor de Wittekes in ons bed) en het is zeker meegevallen.

Washington is een zeer ruime en groene stad, zeker niet hectisch. Veel mensen op de fiets en te voet (joggers en wandelaars), brede en propere voetpaden, een goed metronetwerk, veel leuke kleine restaurantjes (alle soorten keukens van Ethiopisch tot Afghaans of Colombiaans – je kan het zo gek niet bedenken of je vindt het hier).

We vertrokken te voet naar het centrum. De afstanden vallen mee,  maar we doen heel veel te voet, dus af en toe de metro nemen is toch wel nodig. Onderweg een koffietje en ontbijtkoekje bij Starbucks en dan naar ons eerste doel: het Witte Huis. Fotootjes genomen natuurlijk, als bewijs dat we hier echt geweest zijn. De voorbereidingen voor de festiviteiten van maandag (nationale feestdag 4th of July) zijn al in volle gang. Er is vanalles te doen op die dag, vuurwerk, folkfestival, optredens, enzovoort. We zien wel waar wij naartoe gaan.

Na ons wandelingetje naar het Witte Huis (Obama had jammer genoeg geen tijd om ons te ontvangen) gingen we naar één van de befaamde Smithsonianmusea: Museum of American History. Immense musea, gratis toegang, ook veel hands-on dingetjes (leuk voor Jari en ook voor ons, proefjes doen enzo) en Jari oefent zijn Engels. We zagen er heel veel zaken zoals de eerste Amerikaanse vlag, stoomtreinen, oude auto’s, baljurken van de First Ladies van vroeger tot nu, jeeps uit de WO, de hoed die Lincoln droeg toen hij vermoord werd en eigenlijk te veel om op te noemen. Toch een zestal uurtjes rondgelopen en onze voeten waren moe van het slenteren.

Buitengekomen uit de airconditioning gaf weer een temperatuurschok. Het is hier ongeveer 30°, maar het is doenbaar door de vele schaduw. Binnen koelt men altijd flink tot ongeveer 20° denk ik. Moet een centje kosten.

’s Avonds hier in de buurt op een terrasje gaan eten en een cocktailke drinken. Frozen margherita voor mij, Martini voor Luc en een straffe cola voor Jari. Daarna pastagerechtje voor Jari en mij (Seafood linguini) en gebraden kip voor Luc. Meer dan een hoofdgerecht kan er niet in – we zijn nog niet gewend aan de Amerikaanse porties.

Goed geslapen en straks gaan we weer op pad naar het centrum. Jari is al aan het zoeken waar hij vanavond iets van de Tour kan zien. We kunnen Radio 1 horen, maar geen Livestream van Sporza.

PS Ik heb ook al enkele toffe boekenwinkels gezien – daar ga ik vandaag zeker eens langs!!! Ik heb mijn lijstje klaar. En mijn mannen gaan mee om de buit te dragen (allé dat hoop ik toch).

Goeiemorgen allemaal

Als we aangekomen waren in Washington DC geraakten we snel door de douane heen. Hierna konden we snel de bagage bemachtigen, waarna we door een vriendelijke, alsmaar telefonerende, taxichauffeur opgepikt werden. De voerde ons naar het hotel waarin we tot 5 juli zullen overnachten (want dan vertrekken we naar Florida). Dit hotel heet Omnishoreham en maakt deel uit van de Omni-groep.

Jammer genoeg schreef de receptioniste niet duidelijk genoeg want eerst dachten we dat we kamer 571 hadden, maar toen we de deur probeerden op te maken, deed een vrouw de deur open. (“Oops, sorry, wrong room !!!”). Daarna wisten we dat het om kamer 511 ging (waarvan de deur WEL goed openging, en waar geen verraste mevrouw de deur opendeed).

Eénmaal we onze bagage hadden, en ook hadden uitgeladen, vertrokken we om het hotel te verkennen. Waar is het zwembad? Waar zijn de restaurantjes? Waar is het café? (belangrijk voor papa en mama) . Eénmaal het café gevonden, hebben mama & papa een biertje gedronken, en ik een grote cola. We kregen een iets te grote kom nootjes bij onze drank, al hadden we wel zoveel honger dat we hem half leeggegeten hebben J

Maar we moesten ook niet teveel eten, want we zochten later nog naar een restaurant in de buurt van het hotel (niet in het hotel dus).

Uiteindelijk kwamen we uit bij een libanees restaurant. We aten er een menu van mezze.

Starten deden we uiteraard met een koude mezze: houmous, auberginesalade, gevulde druivenbladeren, …

Hierna kregen we als hoofdgerecht een portie warme mezze, met rijst, kip, lamsvlees, gehaktballetjes,…

Om af te sluiten dronken mama en ik een theetje (ja ik dronk thee !! ), en papa een dubbele espresso. Een foto  van ons restaurantbezoek staat hierbij.

Na een moeilijke nacht slapen (papa lag af en toe te snurken, maar ik blijkbaar ook), overkwam ons opnieuw een verrassing. Toen ik op het toilet zat, ging opeens om zes uur ’s ochtends het brandalarm af. Iedereen naar buiten, en de brandweerwagens waren in aantocht ! Mijn vader had een hele reeks foto’s hiervan getrokken. (die komen later wel op het blog)

Zonnige amerikaanse groetjes

Jari