Vanmorgen zijn we eens niet wakker gemaakt door een brand-alarm, dus we hebben tot zeven uur uitgeslapen (dat uurverschil is nog steeds niet helemaal verwerkt, dat belooft voor als we thuiskomen, en tegen dan wel helemaal aan de Amerikaanse tijd gewoon zijn)

Ons koffietje en Jari’s fruitsap (gratis, want ik ben lid van hun ‘frequent guest’-programma… vooral wegens de gratis WIFI – verbinding), heeft ons gesmaakt. En rond een uur of half negen zijn we op pad gegaan. Eerst gingen we op zoek naar een plaats om te ontbijten, want dat is niet in de prijs inbegrepen hier (ja, we zijn soms een beetje zuinig, ik geef het toe), en we zijn ‘geland’ in de diner hier schuin tegenover het hotel. Echt iets typisch Amerikaans, en een enorme keuze. Sonja had pancakes met een soort roomkaas of zoute slagroom of… (we weten niet goed wat het is, we kregen het allemaal in een klein kommetje bij ons bord. Jari vond het in elk geval erg lekker), en blueberry-compote. Stevige beestjes, die pannenkoeken, met een kom koffie waarin je kan gaan zwemmen erbij, een vrij stevig ontbijt. Al kan het steviger. Jari had een omeletje met gerookte zalm, bieslook, tomaat met toast en ‘hash browns’ (‘bruine patatjes’ voor de kenners, een soort gebakken aardappels voor wie niet vertrouwd is met ‘oma’-terminologie). En ik? Tja… Toast , een omeletje, hash browns, ‘chicken sausage’ (een soort hamburger van kippengehakt), kopje koffie ‘extra large’, en oh ja, ook drie pannenkoeken, ‘whole wheat’ (dus volkoren). Voor het geval ik niet stevig genoeg gegeten had met wat ik hiervoor opgesomd had.

Na het ontbijt hobbelden (stappen kan je het niet noemen met zo’n volle maag) naar de ingang van de Metro (onvoorstelbaar hoe diep onder de grond dat ding ligt… Zo’n lange roltrappen heb ik nog niet vaak gezien…). Voor vandaag hebben we dagtickets gekocht, niet echt goedkoop, maar kom, 9 dollar valt al bij al nog mee. Eén keertje overstappen op de oranje lijn, en we kwamen naar boven in de buurt van het kapitool. Op goed geluk maar gaan aanschuiven (eerst voor de tasjescontrole), om dan te horen dat we, ook al hadden we niet gereserveerd, toch meekonden op een rondleiding door het kapitool. Eerst een film (natuurlijk heel erg patriottistisch, typisch voor de US of A, en zeker in het hart van hun democratie, The Capitol), en dan aanschuiven om een koptelefoon te krijgen. Ja een koptelefoon. De gids sprak in een klein microotje, en wat ze zei hoorden wij dan in onze koptelefoons. Leuke uitvinding, scheelt een hoop lawaai, en je verstaat de gids echt goed.

De rondleiding zelf is wel interessant, je ziet niet ENORM veel, maar toch krijg je een fatsoenlijke uitleg, en het is wel eens interessant om die plaatsen in het echt te zien die je af en toe op TV ziet.

Na de rondleiding, nog naar the Library of Congress gegaan (heel mooie tentoonstelling over de Amerikaanse vroegste geschiedenis gezien), en daarna met de metro (natuurlijk, wie gaat er nu te voet als hij dagtickets heeft voor de metro?) naar de Smithsonian musea. Ter gelegenheid van vier Juli (Nationale feestdag, voor degenen die het niet wisten), staat op de mall een heel tentendorp opgesteld, waar je live muziek kunt beluisteren, en waar je kan proeven van allerlei soorten exotisch voedsel. Maar we gingen er rustig aan voorbij (veel te warm, en veel te veel keitjes in het zand van het pad voor Sonja’s en mijn sandalen), naar het Smithsonian ‘National Air and Space’ museum.

Wat een drukte was het daar, zeg… Is het omdat alle Smithsonian Musea gratis zijn, dat ze zoveel bezoekers trekken? Of is het gewoon omdat ze zo interessant zijn, en er zoveel leuke dingen te zien zijn? In elk geval, je kon er over de koppen lopen. Na de traditionele controle van de rugzak, en de metaaldetector, zijn we direct naar de eerste verdieping (second floor) gegaan, om aan de drukte te ontsnappen. Alhoewel, dat was maar relatief, dat ‘ontsnappen’. Voor wie van vliegtuigen en raketten houdt, is dit een heel interessant en spectaculair museum. Van de gebroeders Wright, over de Spirit of Saint-Louis, naar gevechtsvliegtuigen uit de eerste en de tweede wereldoorlog, een schaalmodel van een vliegdekschip, exemplaren van allerlei straaljagers, dubbeldekkers, … zelfs de Breitling Orbiter (wie kent die nog? ), het eerste vliegtuig dat door de geluidsmuur brak, tot exemplaren van de onbemande tuigen die ze momenteel in Afghanistan en zo inzetten.

Het gedeelte over de ruimtevaart, daar gingen we vrij snel doorheen, want dat hebben we op Cape Canavaral al veel beter en vooral, veel rustiger kunnen bekijken.

Onderweg naar huis, in een overvolle metro (problemen met de dienstregeling, wat resulteerde in lange wachttijden, en vrij zwaar beladen metrostellen), stopten we op de Dupont Circle, waar Sonja vrijdag een boekenwinkel gezien had, en dan opnieuw de metro in, naar het hotel. Even opfrissen, pc opstarten (om naar het resultaat van de eerste Tour-rit te kijken, leuk nieuws: Gilbert gewonnen en in het geel), en dan hier gewoon in het restaurant van het hotel gegeten. Barbecue-avond. Alhoewel, de clams met linguini alfredo (tagliatelli in roomsaus dus), de rockfish (geen idee hoe dat in het nederlands heet), en de mossels kwamen niet van de BBQ. En de heerlijke chowder van mais en krab, die had ook wel niet op de hete kolen gestaan. BBQ ribbetjes en kipfilets hadden dat natuurlijk wel.

Zoals zo vaak hebben we geprobeerd Amerikaanse porties op te krijgen, maar helemaal lukte het niet (alhoewel… Jari deed flink zijn best). Ik kreeg zelfs mijn mango-sorbet (twee REUZE-bollen) niet op (Sonja probeerde, maar moest zich ook gewonnen geven met haar pompelmoes-campari-sorbet)

En nu, nu liggen Sonja en Jari al in bed, terwijl ik de laatste hand leg aan deze tekst. Lang trek ik het toch niet meer, want we staan morgen weer om zeven op. Nog snel een paar foto’s verkleinen om hierbij te posten, en dan kruip ik ook lekker in bed. Lastige dagen hoor, hier in Washington.

Maar wel heel erg interessant. En dat vindt Jari ook. Gelukkig maar.