Vijfde volledige dag in Orlando – verslaggever ter plaatse Sonja

Zondag vandaag, maar op vakantie maakt dit niet veel verschil uit natuurlijk. Gisteren waren we relatief op tijd gaan slapen, zodat we deze morgen op een deftig uur uit ons bed rolden. Deftig uur of voor mijn mannen: ontieglijk vroeg uur (m.a.w. 8 uur). Maar allé, het lukte redelijk en Jari was zelfs al behoorlijk wakker (en niet alleen op). Ontbijt met gezonde (fruit, brood, kaas, fruitsap) en minder gezonde elementen (superzoete koeken, brownies, koffie, confituur). En dan op pad met onze Chrysler (ja lap, we rijden daar al vijf en een halve dag mee rond en ik dacht nog dat het een Chevrolet was – vrouwen en auto’s zeker. Als het maar rijdt, zou ik zo zeggen. In elk geval is het een ruime auto met leren zetels, grote koffer,…)

Van Kissimmee naar Sarasota is een kleine 2 uur rijden. We wilden eens een uitstapje maken dat we de voorbije 2 vakanties in Florida niet gedaan hadden en dat doenbaar was qua afstand. Luc had eerst gedacht aan Fort Myers, waar je het zomerverblijf van Thomas Edison kan bezoeken, maar dat was toch meer dan 3 uur rijden. Miami zelfs meer dan 4 uur, dus ook te ver om op 1 dag heen en terug te doen. Toen dacht ik ineens aan Sarasota, waar we in 1992 ook passeerden en het Ringling Brothers Museum bezochten. De Ringling Brothers hadden eind 19^de eeuw tot midden van de 20^ste eeuw een zeer bekend circus. We herinnerden ons dat er een kunstgedeelte was in het museum en ook een gedeelte met circusstukken. Het leek ons wel een goede combinatie, ook voor Jari.

Leuke en rustige rit langs echte Amerikaanse highways met 4 rijstroken en nauwelijks auto’s (behalve in de buurt van steden als Orlando en Tampa waar het altijd drukker is). Sarasota ligt aan de Golf van Mexico en het Ringling Museum ligt op een uitgestrekt domein vlak aan de zee. Die circusmensen van vroeger waren nog zo gek niet. Wij hoorden trouwens later van een gids dat de heer Ringling begin jaren 1900 niet enkel met het circus bezig was, maar ook met allerlei andere zaken (olie o.a.) zodat zijn toenmalig maandinkomen 1 miljoen dollar was (huidige waarde 20 miljoen dollar, zowat 15 milj euro – iets meer dan wat ik verdien dus). Wel, het moet gezegd: het museum was er in de voorbije 19 jaar serieus op vooruitgegaan.

Eerst bezochten we twee circusmusea. Het eerste had als topattractie een miniatuurversie van een circus zoals dat er toendertijd uitzag: een immense organisatie met vervoer op speciale treinwagons, met reuzegrote tenten, 1500 medewerkers, een enorme hoeveelheid dieren. Een evenement waarvoor de scholen en fabrieken een dag sloten, zodat de mensen allemaal naar het circus konden. Wel wat anders dan de circussen zoals wij die af en toe zien passeren met wat getrainde honden, een manke ezel en wat pony’s (of zo iets). Enfin: de maquette was supermooi gemaakt en we brachten er heel wat tijd door. Er hingen ook kostuums, oude affiches,… In het tweede circusmuseum zag je dan effectief enkele circuswagons (gerestaureerd), bv de zeer luxe-privéwagon van de heer Ringling zelve (een mini-hotel op wielen), dierenkooien, ticketwagens, tot zelfs een auto met een kanon voor de act ‘levende kanonskogel’.

We wandelden door de prachtige tuinen tot aan het eigenlijke huis van de Ringlings aan de kustlijn (een aardig optrekje in Venetiaanse stijl) en lieten ons daarna als echte luie Americanos in een golfkarretje tot aan het kunstmuseum rijden. Het viel ons op dat hier heel veel vrijwilligers van gevorderde leeftijd werkten: als gids, chauffeur van de golfkarretjes, aan de ingang,… Typisch Amerikaans is dit en een minder mooie kant van dit land, waar veel gepensioneerden moeten blijven bijwerken om voldoende inkomen te hebben.

In het kunstmuseum een toer meegevolgd met een gids (terug een gepensioneerde, maar wel zeer enthousiaste mens die duidelijk nog met veel plezier kwam werken). Heel mooi en rustig museum met schitterende werken (Rubens, Rembrandt, Velasquez, veel Italiaanse en Franse schilders ook), ruim en prachtig uitgestald – je kon er met je neus vlak bij komen zonder dat iemand een opmerking maakte, ja, vaak had je een zaal voor jou alleen. Er waren daarnaast ook tijdelijke tentoonstellingen: een over Aziatische kunst (vooral jade-kunstwerken) en dan nog een zeer leuke over ‘Bling-bling’: over nieuwe kunst geïnspireerd door graffiti-hiphop-rapcultuur. Je kreeg een iPod met rap en hiphopmuziek en kon dan alle werken gaan bekijken, verrassend creatief en goedgemaakt. Zou ik nog in mijn huis hangen. Veel beter dan veel werken van zogezegd gevestigde moderne kunstenaars.

Wel, we waren net op tijd rond op 5 uur en zelfs Jari vond het een leuke dag (en zijn voeten deden geen pijn – in de Smithsonian musea was dit meestal wel het geval omdat deze musea werkelijk immens groot zijn). Daarna terug naar huis, pizzaatje of twee gehaald en daarna: key lime pie (yes, yes!!!) Voor de niet-kenners: een serieuze taart met limoen en slagroom, lekker maar heavy. Ik ben niet direct een taartenliefhebber, maar dit is toch wel een lekker dessertje (allé, ik geef toe: dessert).

We hebben ook het slechte nieuws uit de Ronde van Frankrijk vernomen: onze Belgische hoop in bange dagen Jurgen VD Broecke uit de Tour, net zoals onze lokale Frederik Willems. Zonde om een heel jaar op te bouwen naar de Tour en dan na een stomme val buiten strijd gezet te worden. En wij waren al van plan om van hier uit heel hard te duimen voor de Jurgen in de eerste bergritten. Tsja, het zal voor volgend jaar zijn zeker?

Als jullie dit lezen is het vermoedelijk al 11 juli voor jullie: Vlaamse feestdag. Maar of er nu zo veel te feesten valt in een land zonder regering en met politici die meer kibbelen dan de gemiddelde peutertuin… Enfin, wij zitten hier nog even in the US of A en hopen dat er tegen onze terugkeer geen nieuwe verkiezingen aankomen. Misschien moeten we hier wel blijven, hier in Amerika worden zo veel verschillende staten geleid door één regering met minder leden dan in België en alle Amerikanen, van welke staat ook, zijn allemaal supertrots op hun land (cfr 4 juli). Klein België – letterlijk en figuurlijk.

Nu ga ik slapen. Tot nog eens.

Sonja