|
De overgang van Washington naar Orlando Door Lucxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vandaag was het een reisdag. Om zeven uur de wekker gezet, nog een laatste keer genieten van onze voordelen als lid van de OmniShoreham club (of hoe noem je het), en dan was het valiezen pakken. Nog een laatste douche, nog een beetje radio luisteren (handig toch hoe je ook in de States naar de VRT kan luisteren), en dan begon het gezeul met koffers. Drie koffers, twee rugzakken, een handtas (Sonja), een fototas (ik), de familie ezeltje ging op pad. Een taxirit van meer dan een half uur (kostte ons 65 Dollar + 10 dollar fooi), en al voor tien uur stonden we in de luchthaven.
En dan begon het gedoe
Inchecken gebeurde via een self-check-in. Euh, het zou moeten gebeurd zijn via die self-check-in
Want van zodra ik het paspoort van Sonja scande, kreeg ik al bericht dat we op een vlucht van na drie uur zaten (we hadden oorspronkelijk een vlucht van kwart na twaalf), en dat ik de de hoorn moest opnemen om kontakt te maken met iemand op een helpdesk.
Na een hoop gedoe, waarvan een heel stuk heel moeilijk verstaanbaar, kreeg ik de bevestiging dat we toch op de vlucht van kwart na twaalf zaten. Dus opnieuw inscannen, opnieuw een heel menu doorlopen, en dan vastlopen in die hele procedure, geholpen worden door een mevrouw van United, en dan tickets krijgen (geen boarding passen, want onze plaatsen werden maar pas toegewezen aan de boarding-balie), en weg waren we
zonder de klevers die je normaal gezien aan je koffer kleeft, met de barcodes en zo, nodig om die valiezen op de goeie vlucht te krijgen.
Resultaat: Weer terug naar de balie, opnieuw aanschuiven, opnieuw de hele uitleg, maar nu kregen we toch de klevers, en konden de valiezen eindelijk de band op, en wij één van die rare bussen op hoge wielen op, die de verbinding tussen de terminals verzorgen.
Tijd voor ontbijt (Jari had al drie van de vier sushi uit onze doggy-bag van gisteren opgeten in het hotel, Sonja de andere): Subway. Jari een normaal formaat, en voor Sonja en mij een Footlong
dus een stevig broodje, wat wel nodig was om de boarding-stress het hoofd te bieden. IEDEREEN was in het vliegtuig toen wij eindelijk besloten om te gaan klagen aan de balie. Natuurlijk hadden we plaatsen, maar ze waren niet naast elkaar.
Gelukkig kon dat in het vliegtuig nog geregeld worden, en zaten Sonja en Jari samen, met mij één rij ervoor. Met toch nog één voordeeltje: we zaten in Economy plus (extra beenruimte), iets dat toch wel interessant was voor iemand zoals ik. Ik snap dat dus niet, je reserveert je reis maanden op voorhand en nog slagen ze erin om te gaan sukkelen met je plaatsen.
En online inloggen dat lukt natuurlijk (natuurlijk?) niet, omdat we tickets via Continental hadden, op een vlucht van United. Echt vlot is die overname blijkbaar niet verteerd.
In Orlando ging alles gelukkig wel vrij vlot. Valiezen deden al rondjes op de bagageband (we waren iets later, want ik had op het net gezien dat ze in de Sunglasshut Serengetti-zonnebrillen verkochten (iets waar ik al sinds vorige keer in Orlando naar zocht), en ja, ik vond er eentje naar mijn zin J
De wagen, dat ging ook vlot, natuurlijk liet ik me weer een upgrade aansmeren: van een IDAR (type Toyota Corolla) naar ee Premium (Chrysler 300). Voor 180 dollar (wat ik een aanvaardbaar verschil vind).
De tocht naar het verhuurkantoor ging makkelijk, dankzij de Garmin (die we bijgehuurd hadden vanuit België), en al snel waren we op weg naar ons huisje. We zitten in een heel andere buurt dan de twee vorige keren. Toen zaten we in de buurt van de Champions Gate, en nu zitten we in de buurt van Midieval Times. We kennen niet veel hier, maar we zullen het snel weten te vinden, net zoals de Walmart, op nog geen twee km. (Dag en nacht open natuurlijk). Een Publix zagen we onderweg naar hier (vind ik een gezelliger winkel dan de Walmart). Restaurants en zo zijn er hier ook wel genoeg, ik verwacht dat we binnenkort wel een meeneemchineesje halen , of indisch, of
. We zien wel. In elk geval, vandaag was het steak. Met wedges (aardappels in de lengte in stukken gesneden), in de oven, en een simpel slaatje. En ja het was lekker.
En nu pruttelt de koffie, en straks schep ik me een ijsje uit. We zijn thuis.
Morgen een dagje luieren. Lezen, zwemmen, eten maken (spaghetti, iets simpels dus), en verder niets doen. We plannen daarna wel wat we nog allemaal gaan uitvoeren hier. Eerst even gewoon rustig vakantie hebben, en niets doen J
En nu wacht de koffie
En het ijsje
Euh ijsje?
IJS !!! We zijn tenslotte in Amerika. Hier kennen ze dat niet, kleine ijsjes
Groetjes nog, daar in België. Ik sluit af en ga lekker op het terras buiten zitten nu
|
