Na de koers vorig weekend te Boezinge had ik een goed gevoel. Ik was na de koers snel gerecupereerd en in de koers draaiden mijn benen goed. De volgende morgen was het wat anders. Mijn luchtpijp was bij het ademen overgevoelig, ik wist meteen dat dit niet zomaar een snotvalling was. Dinsdag moest ik naar Gent want vanuit de piste worden we vanaf dit jaar meer begeleid voor krachttraining en stabilisatie. Dat vind ik een stap in de goede richting deze opvolging! Eens thuisgekomen warme en koude rillingen, woensdag naar de dokter, en ja inderdaad een luchtpijpontsteking. Het Belgisch Kampioenschap tijdrijden kon ik wel meteen vergeten deze week! Ook de koers te Overijsel heb ik gemist. Vandaag -zaterdag- heb ik losgereden bij de groep 'grijze haas', en ik voel me nog niet goed. Vandaar dat ik morgen niet in Sinaai ga rijden. Dus geen koersen deze week. Vanaf volgend weekend sta ik normaal gezien wel terug paraat! Zaterdag koers te Snaaskerke en zondag te Wodecq. En dan hopen dat ik niet meer ziek word en elke week sterker kan worden.
Zo, mijn derde koersweekend zit er op. Zaterdag heb ik mijn eerste tijdrit van het seizoen gereden te Montenaken, 25 km lang. Het was zonnig weer, maar de wind was stevig aanwezig, het parcours was ook heuvelachtig. Ik wist niet wat ik van mijn eerste tijdrit moest verwachten... Eigenlijk had ik geen verwachtingen. Na Gelderland vorige week dacht ik nog dat ik niet klaar was voor een tijdrit. Zeker omdat ik er niet specifiek op train. Enkel wat losrijden op mijn tijdritfiets om toch de houding gewoon te worden. Dus gewoon lekker starten zonder te veel zorgen. Alles verliep goed, de tweede ronde verliep beter dan de eerste, ik kwam echt in mijn ritme. Hoewel ik de eerste ronde wel uit een bocht gevlogen ben en rechtdoor moest rijden. Dan terugdraaien, terug optrekken... Een gemiddelde van 38,4 moest volstaan voor een vijfde plek. Daarna heb ik goed losgereden want zondag een koers van 125 km met Monteberg en Kemmelberg erbij. En dan 's avonds een goede pasta om de reserves weer aan te vullen! Zondagvoormiddag eerst het parcours van het BK tijdrijden gaan verkennen te Hooglede. Jawadde, dat gaat lastig worden donderdag! In begin wat keren en draaien en bergopkes, dan nog een helling met serieuze wind tegen. Het laatste stuk van de ronde is iets meer voor mij: een lange baan gedurende 5km waarbij je alleen maar rechtdoor moet vlammen! Malen en malen en nog eens malen, dat zie ik wel zitten! Nu gewoon zien dat ik geen bochtje mis zoals zaterdag te Montenaken :) Hoe nerveus kan er gekoerst worden....wel in Boezinge was het zover! Het was niet leuk koersen, superveel valpartijen, meisjes die gewoon blijven zitten en niet naar voren doorschuiven waardoor je zelf ook niet vooraan geraakt. Ik heb welgeteld twee keer vooraan gezeten, en voor de rest geen enkel gaatje om naar voren te komen. Althans ik zag geen enkel gaatje. Misschien moet ik wat meer durven.... Maar resultaat was dus dat ik bij aanvang van de bergzone te veel achteraan hing en daardoor uiteindelijk ook in tweede groep ben aangekomen. Bergop ging het wel goed, mijn benen beginnen eindelijk wat te draaien. Dus dat is een goed teken. Toch was ik teleurgesteld want ik had Kaat Hannes nog graag een handje toegestoken in de finale. Nu heeft ze het allemaal alleen moeten doen...maar hoe! Chapeau aan Kaat, een 11de plek! Ikzelf was dan 68ste. Winnares was Anna Van Der Breggen van Rabobank. Donderdag is het dus BK tijdrijden, en vrijdag koers van 145 km te Overrijssel (Nederland) Dat zou de langste koers zijn die ik ooit al gereden heb! Maar dat is goed om sterker te worden tegen juli in augustus. Zondag nog een kermiskoers meepikken te Sinaai. Dus de maand mei begint lekker druk! De foto boven is op de Kemmelberg, het laatste en zwaarste stukske.
De Ronde Van Gelderland...van vorig jaar wist ik dat dit een superlastige koers was. 's Morgens keek ik meteen naar buiten vanuit mn hotelkamer en ja....de vlaggen waren al goed aan het waaien, welkom in Nederland. Het zal waaieren worden, heel de dag afzien want de wind zou altijd in de zij staan liet de ploegleiding weten. Eerst was er 6 km neutralisatie: dus de koers startte in Apeldoorn en dan leidden de auto's van de UCI en organisatie het peloton uit de stad. Op een gegeven moment ging er dan een fluitsignaal af en brak de koers meteen open. Tijdens de neutralisatie is het telkens vechten om vooraan te blijven. Ik was in het midden van het peloton gestart en op een gegeven moment reed ik al op de tweede rij. Ik dacht: yess! ik zit goed hier. Maar na een bocht hing ik meteen weer in het midden want er wordt voor zo'n bocht nerveus geremd en er is dan een versmalling, een drempel, een middengeleider enz....dan weer een valpartij. Dus goed uit je doppen kijken, langs alle kanten hoor je fluitsignalen en zie je motards met vlaggetjes zwaaien om ons te waarschuwen. Toen we het officiele startschot hoorden zat ik dan uiteindelijk toch goed vooraan. En ik ben de eerste dertig km heel goed vooraan kunnen blijven. Dit gaat ondertussen al goed: enkele jaren terug, toen ik nog maar net begon, verloor ik veel krachten om telkens langs de kant van het peloton in de wind naar voren te gaan, nu lukt het me al goed om in het peloton naar voren te wringen. Tot 35 km was er de bergzone in de Hoge Veluwe, en daar ligt het ook altijd op een lint dus vooraan blijven was de boodschap. Zeker met die smalle weggetjes en afdalingen. Ok, na twee bergjes nog altijd goed mee vooraan....tot op een gegeven moment: een rond punt. Een deel van het peloton gaat rechts langs het rond punt, en enkele meisjes gaan links. Ik ga mee links want zat aan de linkse kant. De meisjes draaiden ook links af dus ik volg mooi mee. Er stond daar ook iemand met een vlaggetje, maar blijkbaar had die ons verkeerd gestuurd. Ik panikeerde even, want de lastigste bergjes kwamen er aan, en ik zat juist zo goed vooraan, en nu kon ik aan een inhaalrace beginnen. Dus tja: omkeren, proberen rustig te blijven en niet forceren, maar ik moest kost wat kost vooraan geraken, anders was het gedaan met koersen voor vandaag. Ik ben dan nog zo ver mogelijk naar voren gereden, wat me veel krachten gekost had, en meteen daaropvolgend kwamen de laatste twee bergjes er al aan. Achter mij lostten telkens meisjes, ik keek naar achter en hing nog net als laatste aan de groep te bengelen. Het was me dan toch gelukt om nog net met de eerste groep over de bergzone te geraken. Van de ong. 165 starters, waren we na de bergzone, na 40km nog maar met een peloton van 40 wielrensters. Zowel ik, Kaat Hannes en Jessy Druyts waren nog bij deze kopgroep. Dus nog drie ploegmaten samen om elkaar door de dijken en waaiers te helpen. Op een grote baan hong ik nog te ver achteraan, want had nog geen tijd gehad op naar voren van de kopgroep te fietsen, en had weer achter een valpartij in de afdaling gezeten. En tja...een waaier werd getrokken en ik maar afzien op het kantje, nog een valpartij vlak voor mijn neus -iemand die frontaal op een geparkeerde motard fietste- en ja...een gat en eraf. Toen kwam Jessy bij mij en een Canadese. We hebben toen nog met drie rondgedraaid om terug bij de kopgroep te komen, dit duurde een eeuwigheid. Uiteindelijk kwamen we er terug bij, snel iets eten en drinken, al 80 km achter de rug. En ja...ik had mn koek nog niet op of er was al een groep van 15 man weg, en alles weer op de kant op de dijken. Ik zat zo stikkapot! En weer zat ik achteraan en weer op het kantje. En rond 100km heb ik moeten lossen van het kleine peloton, en toen kwam er een tweede groep bij mij, daar heb ik dan mee aangepikt. Ook daar werd nog goed doorgekoerst en kon ik vooraan mee in de waaier zitten, maar ik had al zo veel krachten verspild... Deze groep moest dan 4km voor de aankomst stoppen. Dus ben ik niet aangekomen in deze koers. Voor mijn derde koers mag ik tevreden zijn, er zat meer in, maar heb te veel krachten moeten verspelen, en in zo'n grote koers wreekt zich dat meteen. Kaat en Jessy waren aangekomen in de tweede groep. Het was lang geleden dat ik zo hard heb afgezien, geen enkel moment heb ik eens kunnen 'sparen', het was precies een tijdrit van 100km. Ik ben in ieder geval weer sterker geworden, elke koers wordt ik sterker en dit was nog maar mn derde van het seizoen. Het gaat alleszins veel beter dan vorig jaar. Dus als ik een goed wegseizoen kan hebben en zo kan verderdoen, dan zal ik deze winter ook weer sterker zijn voor de piste. Winnares Gelderland: Kirsten Wild. Zaterdag ga ik de testtijdrit te Montenaken meedoen, zondag rijd ik weer een grote koers: Westhoek 125 km. En woensdag 1 mei Belgisch Kampioenschap tijdrijden.
Na maandag mijn eerste koers gereden te hebben te Dottignies, was ik deze week wat ziek geworden. Een keelontsteking...drie dagen toch slecht van geweest, maar net op tijd genezen om de GP Cerami te rijden. Enkel nog een snotvalling. En bij de start had ik al meteen een slecht gevoel, ik dacht oei oei, wat is dat hier. Maar na enkele keren wat dieper te gaan, kwam ik er wel door en geraakte ik toch nog in mijn ritme. We mogen heel tevreden zijn over deze koers, telkens iemand mee van onze ploeg in de aanval. We hebben allemaal ons steentje bijgedragen, het was leuk om op die manier te koersen en mee de koers te dragen. Na een aantal aanvalspogingen en een lange vlucht van ploeggenote Kelly Van de Steen is de koers uitgedraaid op een pelotonsprint. De aankomst was toch een lang klimmetje, aankomst bergop. Voor het ingaan van de laatste bocht hebben we als ploeg goed samengewerkt en kon ik nog sprinten. Spijtig genoeg moest ik twee keer in de remmen en moest ik nog van ver komen, maar er zat nog veel kracht achter en kon nog vierde worden. Net geen podiumplek. Voor de rest was het een mooi parcours, de plaatselijke ronde was dezelfde als die van de mannen waarbij Petacci deze koers heeft gewonnen. Ook mooi meegenomen dat er dan veel volk en supporters aan de kant stonden, en dat is altijd leuk koersen dan. Zo krijgt het vrouwenwielrennen ook meer aandacht. Nu in mijn zeteltje naar Parijs-Roubaix kijken...misschien in de toekomst ook voor vrouwen?? :) Uitslag GP Cerami: 4 de van de 60 dlnrs. Winnares: Latoya Brulee. Volgend weekend is het in Nederland te doen: Ronde van Gelderland: zware koers met waaiers en daarbij nog enkele klimmetjes. Start te Apeldoorn aan het omnisport centrum: daar is ook de piste te vinden waar ik drie jaar geleden vierde werd op het WK scratch. Dus goede herinneringen aan Apeldoorn :) ps: in bijlage kan je de aankomstfoto zien alsook hier bovenaan -maar deze is wat klein-. Zoek naar de oranje helm, gemakkelijk dus want onze helm valt goed op.
Na twee weken rust en twee weekjes rustige opbouw was het gisteren mijn eerste koers. Een weekje vroeger dan voorzien, normaal begon ik volgende week rustiger met een kermiskoers 'GP Cerami'. Maar het begon dus direct met een zware windkoers met een aantal bergjes en kasseistroken van 131 km te Dottignies. Ik had er geen goed oog in. Deze koers heb ik nog nooit uitgereden: vorig jaar gelost in een waaier en het jaar ervoor gevallen. En zeker na de ploegtraining van de Ronde Van Vlaanderen woensdag wist ik dat ik bijlange die km's nog niet in de benen had. Daar had ik niet zo'n goed gevoel aan overgehouden, en mijn knie was meteen overbelast van de training en nog wat pijnlijk. In Dottignies aangekomen: veeeel wind. Dus ik wist al hoe laat het was. Een half u voor de start gingen we tekenen, maar we zagen dat alle rensters al klaar stonden, meer dan een half u op voorhand. Tja, dan zit er niets anders op dan daar helemaal achteraan te gaan staan en ook nog eens een half u daar te staan wachten. Zoals verwacht werd alles op een lint getrokken, dus dat was de eerste drie kwartier full gass geven. Dan nog een valpartij voor ons: stilstaan-wachten-weer full gass. De groep was in drie gesplitst: Kopgroep van ong 20 man, dan een tweede groepje en dan een groep waarin ik zat. Als snel kwamen we bij tweede groep, maar om eerste groep te pakken te krijgen duurde wat langer. Alle aanvallen werden teruggeropen door Cippolini-team, Liv-shimano en Wiggle-Honda en andere teams die een goede sprinter bij hadden. Dus het werd een pelotonsprint. Davy Wynant -ploegleider- had dit goed voorspeld! Ook de eerste keer een koers voor mij met het nieuwe team van begeleiders. Gregory had de fiets goed afgesteld, geen enkele problemen en de nieuwe wielen van Fast Forward rijden een stuk strakker! Dan Saar die als haar eerste jaar als wielerverzorgster bezig is en onze kinesiste is: wel...zij krijgt van mij een diploma voor het aangeven van drinkenbussen. Telkens de drinkenbus aangenomen en meteen pal in mijn hand! Saar is al meteen geslaagd! :) Das toch straf voor iemand die voor 2014 nog niets met koers te maken had. Dat is talent he, hi hi. Uitslag GP Dottignies 7/04/2014: 131km, 177 deelnemers, 51ste. Volgende week 12/04 GP Cerami
Na een lange reis (Brussel-Madrid-Cali) van 24 u kwamen we aan in warme en vochtige, tropische lucht. Met de bus reden we nog naar het hotel San Fernando Real en als welkomstgast een kakkerlak op de kamer. Dat zou die week niet het enige beest geweest zijn, we hebben ook nog een leguaan gezien en hagedissen. Als we naar de piste gingen om te trainen was dit telkens onder politiebegeleiding. In Cali wonen ook veel arme mensen, en er wordt veel gestolen en gemoord. Dus ja, met die agenten voel je je toch iets veiliger. Hoewel de mensen daar echt heel vriendelijk zijn! De eerste vijf dagen had ik wel last van de hoogte en de temperatuur. Zo een benauwend gevoel, precies of je zat een hele dag in een sauna. Binnen en buiten was het dezelfde temperatuur, je deed de raam open voor een frisse neus, maar dat kwam niet....dat fris briesje met zuurstof. Na de trainingen had ik ook hoofdpijn en was ik misselijk. Maar na vijf dagen was het al een stuk beter en was ik uitgerust en fris op training. Dit gaf me weer vertrouwen. Donderdag 27 februari was het dan zover: de ploegenachtervolging met vier meisjes over vier kilometer. Als startster Jolien D'hoore , dan Kelly Druyts, ik en als vierde Lotte Kopecky. Een sterk team, allemaal aan elkaar gewaagd en klaar om een hoog tempo aan te houden. De trainingen verliepen goed en vooropgestelde tijden werden gereden. Na het opwarmingsprotocol met een goed muziekje stonden we met vier aan de start klaar. Ik was meteen goed mee weg, we hadden een goed tempo te pakken, niet te snel....zonder te ontploffen. Het voelde goed vanaf het begin. Toch is ploegenachtervolging een teamsport en er mag geen foutje worden gemaakt en iedereen moet 100% goed zijn op dat moment en op die dag... Al snel waren we met drie, daar hadden we niet op gerekend dat we zo snel met drie zouden zijn. Maar we hadden niemand horen roepen dat we maar met drie waren, en er wordt afgelost voor vier personen....en het meisje dat toen moest aflossen moet meteen een gaatje laten omdat ze er van uitging dat we met vier waren. Dus we waren nog maar met twee meisjes aan het rondrijden met een derde op achtervolging aangewezen. Je moet met drie aankomen dus we moesten wachten op het derde meisje. Resultaat: 10de plek en een slechte tijd. Dit was wel een teleurstelling voor iedereen: heel de winter trainen en afzien om dan in vier minuten alles kwijt te zijn. Top 8 had er wel ingezeten. De dag erna had ik nog individuele achtervolging waarbij ik mijn pr heb verbroken: 3'43". Dus dit was een leuke afsluiter met bevestiging van mijn goede form. Nu twee a drie weken rust en dan begint het wegseizoen voor mij. Ik houd jullie nog op de hoogte!
Thuisgekomen van Spanje, en jawel, drie daagjes thuis! :) Toch staan deze dagen al volgepland met check ups: Naar de sportdokter voor controle van het bloed. Geen tekorten, dus ik ben klaar voor de volgende zware periode van intensieve pistetrainingen. Dan naar Bernd Smet te Halle-Zoersel, mijn osteopaat. De laatste dag van de stage in Spanje had ik last van mijn knie. En nog wat andere stijve spiertjes en mn nek waar wat spanning op stond. De laatste dagen van de stage waren ook wel zwaar, en dan kan het gebeuren dat je wat schever op de fiets gaat zitten waardoor overbelasting kan ontstaan. Dus dan ga ik graag naar Bernd voor een volledige check up, ik ken Bernd al van toen ik atletiek deed, hij kent me ondertussen goed. Als topsporter is het toch belangrijk dat je enkele mensen rondom je hebt waarbij je je goed voelt en waarvan je weet dat ze meehelpen aan het leveren van goede prestaties. Zo ga ik ook zeker één keer per week naar Chantal Geysen bij Bodyworxx te Dessel (zie foto en onderstaande bijlagen) . Zij is mijn vaste masseur. Bij haar heb ik telkens het gevoel goed gemasseerd te zijn. Ook is ze gespecialiseerd in taping, dus bij een stresspuntje op het lichaam of andere kwetsuren weet ze meteen wat te doen. Ook masseert en soigneert ze Elke Vanhoof, een bmx-ster die internationaal goed presteerd. Elke is een toffe meid, ik heb ze leren kennen op BOIC stage te Lanzarote. Ook zij traint voor een olympische selectie. Chantal Geysen is ondertussen ook verzorgster bij het nationale bmx team. Achtereen gaat Chantal dus ook de wereld rondreizen voor internationale bmx wedstrijden. In bijlage kan je de foto zien van de praktijk van Chantal. Nu nog genieten van een rustig zondagje, nog effe opladen vooraleer de volgende trainingsblok kan beginnen op de piste van de Blaarmeersen te Gent.
Ziezo, Hier zit ik weer op mijn hotelkamer. Deze keer deel ik de kamer met Sarah Inghelbrecht. Het is leuk om met haar op de kamer te liggen, een verschil met anders: ze heeft haar studieboeken niet bij. De examens zijn voor haar gedaan. Dus nu kan ze ook uitrusten op het bed na de training. Zonet ben ik nog in de Yakuzzi geweest om mijn beentjes te laten losbrubbelen. Gisteren massage gehad, maar we hebben niet elke dag massage dus kan een yakuzzi ook wel ontspannend werken. Op deze stage rijden we iets intensiever bergop, we zijn namelijk in voorbereiding op het WK dat eind februari plaatsvindt,dus nu voel je de intensiteit wel in de benen. Het is zowel fysiek als mentaal geen gemakkelijke periode. Fysiek met je jezelf bewijzen, en steeds beter worden. Op mentaal vlak is het ook niet altijd evident om lang van huis te zijn. Zeker nu met mijn mama. Ze heeft sinds drie jaar kanker. Vorig jaar was ze voor de eerste keer hervallen. Nu is ze voor de tweede keer hervallen. Het nieuws had ik twee weken geleden te horen gekregen in Mojacar. Ik had plots geen moraal meer. Nu vandaag werd ze geopereerd, maar ik ben blij dat de training toch goed ging. Ik heb geprobeerd om er niet te veel aan te denken, en ons mama is ook een vechter, vandaar dat ik op training ook even sterk kan zijn als haar. Als ik pijn in de benen heb dan denk ik, maar nee, ons mama heeft nog meer pijn, dus dan voel ik het niet. Soms haal ik veel sterkte uit haar ziekte, maar soms zijn er ook dagen dat ik wat emotioneler ben. Ik zou graag iets doen voor borstkanker te ondersteunen op mijn fiets. Ik denk dat ik al wel koerskousen ga kopen van Think Pink. Straks ga ik eens skypen met de familie zodat ik meer weet hoe het met ons mama verloopt. De komende dagen ga ik hier nog hard trainen. Voor de foto heb ik een ander fotootje genomen dan een blauwe lucht met de zee en de zon, sommige mensen denken 'oh leuk, weer naar de zon'. Maar het is hier trainen, en als je vaak van huis bent skype ik wel eens zoals hier op de foto :). Ook andere profploegen zitten hier zoals Belkin. Ik heb net gesproken met een mecaniecer van de ploeg. Ze hebben meer staff dan renners: 4 masseurs, 4 mecaniekers, een voedingsdeskundige enz... De coureurs worden elke dag gemasseerd! Ik zal blij zijn dat ik één keer per week gemasseerd wordt. Wij hebben dan ook maar 1 verzorger bij, hoewel er vrijdag nog een verzorger bij komt. Ze doen hun uiterste best om iedereen zo goed mogelijk te 'soigneren'. Ook de mecaniekers van Belkin zijn heel de dag bezig aan de fietsen, nog afstellen, weer andere zadels erop naar wens van de coureur enz... Het is wel motiverend om te zien hoe professioneel ze bezig zijn. Dit is dan ook een proffessionele mannenploeg. Het vrouwenwielrennen heeft niet het geld voor al die middelen, daarom ben ik dankbaar dat we toch goede sponsors hebben zodat wij ook het uiterste uit de kan kunnen halen. Zo zie ik dan dat in onze ploeg van Topsport Vlaanderen ook professioneel wordt gewerkt. Ook begeleiding vanuit Bakala te Leuven voor voeding en testen, Gregory onze mecanieker heeft ook al veel overuren gemaakt om de fietsen in orde te maken...Chirstel Herremans die voor de sponsoring zorgt, en Saar onze verzorgster, Davy Wynant als ploegleider.We zijn goed bezig!
Ik ben Else Belmans
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is Wielrenster Topsport Vlaanderen Pro Duo Ridley.
Ik ben geboren op 30/03/1983 en ben nu dus 42 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen.
Wielrenster vanaf 2009 bij Topsport Vlaanderen Pro Duo Ridley.
www.cyclingteam-damesvlaanderen.be
Hoofddiscipline: Tra
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Na maandag mijn eerste koers gereden te hebben te Dottignies, was ik deze week wat ziek geworden. Een keelontsteking...drie dagen
Na twee weken rust en twee weekjes rustige opbouw was het gisteren mijn eerste koers. Een weekje vroeger dan voorzien, normaal begon ik
Ziezo, 
