Na vier weken pistetraining begint de power in de benen terug te komen! Ik ben blij, vorig jaar ben ik er nooit echt doorgekomen doordat ik tijdens het wegseizoen twee keer een darmvirus had gehad.
Maar ik ben blij om eindelijk het goede gevoel in mijn benen terug te hebben! Ik ben er dan ook goed ingevlogen, pistetrainingen, wegtrainingen, blokkentrainingen, stabilisatie,.... En werken wordt op dit moment
beloond met goede benen. Hoewel, nu zijn ze wel heel moe van de trainingen van deze week. Maar ik voel dat het goed draait en van de begeleiding heb ik ook al positieve commentaar gehoord.
Dat is wel leuk. Meestal zeggen ze niet snel dat het goed is, maar als ze dan wel eens zeggen dat je goed bezig bent...dan is dat dubbel zo leuk.
Nu ben ik gereed om naar mijn eerste wereldbeker te vertrekken te Guadalajara. Onze ploeg zal bestaan uit Lotte Kopecky, Gilke Croket, Sarah Inghelbrecht en mezelf. Jolien d'Hoore rijdt omnium en Nicky Degrendele de sprint.
Een weetje: een straf weetje eigenlijk: Het is de eerste keer dat ik eens samen met mijn ploegmaat Gilke Croket mag rijden, hoewel we samen al drie jaar op de piste rijden voor de ploegenachtervolging. Ik kijk er naar uit!
We zullen uit ons pijp moeten komen want ook ons contract hangt af van limieten. Individuele tijden die moeten gereden worden heb ik reeds behaald. Maar er moet ook nog een goede plaats behaald worden op de wereldbekers.
Deze week moet ik dan ook in een hoogtetent slapen want Guadalajara ligt op 1500 meter. En met mijn aanpassingsproblemen moet ik nu op voorhand toch al een beetje wennen door in die tent te slapen.
In zo'n tent slapen is niet zo leuk eigenlijk. -Gewoon kamperen vind ik nochtans leuk- . Maar je hebt altijd het geluid van de hoogtemeter, en dan ook nog zo'n droge lucht. En als je dan 's morgens de tent opendoet dan is het precies
of je hebt heel de nacht te weinig lucht gekregen. Maar meestal slaap ik wel goed in die tent, 't is enkel dat je dan zo een minder fit gevoel hebt en dat mijn luchtwegen dan meer gevoelig zijn.
Deze week ben ik ook op bezoek geweest in het Koninklijk Paleis te Laken. Koning Filip en koningin Mathilde kwamen ons een handje geven en een babbeltje doen. Dat was wel een leuke ervaring, toch altijd anders dan
dat je ze op tv ziet. ' s Middags kregen we ook nog een broodjesmaaltijd op het BOIC, maar ik ben recht naar huis gereden. Ik heb thuis vlug een boterhammetje gegeten en ben dan meteen op mn rollen gesprongen om mn blokjes te doen.
Daarna heb ik nog buiten gereden, in de regen spijtig genoeg. En dan kreeg ik er nog een bijensteek bovenop in mn knie. Ik heb de angel er nog moeten uithalen. De bij had zelfmoord gepleegd op mn knie vanwege het slechte weer denk ik.
Ze zag het niet meer zitten met die regen en heeft zichzelf dan de das omgedaan door in mn knie te steken.
Ziezo, ik ben weer volop bezig! De lazerbehandeling van mijn oog is goed verlopen, en na twee weken 'revalidatie' was mijn netvlies weer in orde. Dus ik mocht terug fietsen! Die twee weken 'revalidatie' was nochtans niet zo leuk: ik mocht echt NIETS doen. Zelfs geen boek lezen, en ook niet rustig op de rollekes rijden. Dus veel tijd om me te vervelen....maar ik ben niet het type om te niksen, dus heb ik mijn verfborstels nog eens uit het stof gehaald en een mooi schilderij gemaakt! Ik zal er wel eens een foto van trekken en op mn blog of facebook plaatsen. Na het goede nieuws dat ik terug mocht fietsen ben ik vliegensvlug naar huis gereden en meteen mijn fiets gepakt! In die eerste week heb ik vooral basisconditie gedaan, en dan nu twee weken op de piste getraind. Wel een snelle opbouw, maar ja...veel tijd is er niet om rustig op te bouwen. Het Europees Kampioenschap kan ik jammer genoeg niet meedoen. Dat komt te vroeg, ze vertrekken overmorgen al naar Guadouloupe. En twee weekjes pistetraining is niet genoeg om al fatsoenlijk mee te draaien in de ploegenachtervolging. Maar mijn volgende doel is wel de eerste wereldbeker mee te doen in Mexico. Daar zouden we op 6 november moeten rijden. De voorbije twee weken heb ik al serieus afgezien. Piste is eigenlijk totaal anders dan wegtraining. In feite lijkt het een beetje op de 400m trainingen die ik bij de atletiek moest doen. Je lichaam weer gewend maken aan verzuring, korte sprints, staande starts. Mijn beenspieren voelen het wel, het is echt lastig. Je moet ook alles onderhouden: je uithouding, kracht, snelheid, techniek,stabilisatie,...en ook recuperatie. Er komt wel heel wat bij kijken en zeker specifieker werk. Mijn nieuwe vriendje voor het winterseizoen is de ergo-trainer. Hopelijk worden we er sterk van en kunnen we komend winterseizoen mooie prestaties leveren. Ik heb er wel veel zin in! Het voordeel van mijn kwetsuren is dat ik veel heb kunnen rusten en superfris aan het winterseizoen begin.
Ik was net weer sterker aan het worden na twee rondjes te rijden: Trophee d'Or en Holland Ladies Tour. En nu zit ik weer thuis.... Eerst effe verslag Holland Ladies Tour: Ik moest er serieus inkomen -> Eerst drie weken niet kunnen trainen en geen wedstrijden, dan rondje op bergjes, en nu vlakke etappes met snelheden die telkens ronde de 50km/u lagen en hoger. Dus meteen op die grote plateau vlammen....dat was een omschakeling voor de benen. De conditie op zich is goed, het zijn die intensieve prikkels die ik op het moment mis. Ook had ik nog altijd last van mijn gekneusde rug en ribben. En doordat het zo nerveus koersen was....begon ik mijn nek en rug nog meer op te spannen. Ik zat ook een hele tijd achteraan in het peloton te bengelen. Normaal kan ik goed vooraan blijven, maar nu liet ik me regelmatig doen door andere rensters, en ook durfde ik geen risico's nemen om naar voren te wringen. Dit kwam omdat ik nog pijn had in mijn rug....en dan wil je niet het risico lopen om nog eens te vallen. De bedoeling was sterker worden voor het pisteseizoen. Sterker ben ik wel geworden, want op dag vier had ik wel krachtige benen en ging het op zich wel goed. Maar ik voelde dat ik mijn rug maar bleef forceren....en dat had geen nut meer. Ik ben bij de bevoorrading afgestapt, want op die manier koersen is eigenlijk niet te doen. Ik kon niet diep gaan en voor de versnellingen achter de bocht moest ik me telkens forceren. Explosieve dingen gaan moeilijker met mijn gekwetste rug. Zo ben ik nu eenmaal: als ik gekwetst ben geweest, wil ik zo snel mogelijk weer de fiets op, en mee koersen, sterker worden. Maar nu heb ik toch geluisterd naar mijn lichaam. 's Avonds was ik nog aan het twijfelen of ik wel had moeten stoppen, maar de dag erna voelde ik het meteen dat het een goede beslissing was. Bij het losrijden deed mijn rug nog altijd even pijn als voor het rondje. Tijdens de wedstrijd voelde ik hier zelfs minder van....maar ja, dat is door die adrenaline. Dan moest ik nog op controle bij de oogarts want de zwarte plekjes die ik zie door mijn rechteroog waren nog steeds aanwezig. En ja....slecht nieuws hoor. Een scheurtje in het netvlies. Als daar vocht doorkomt kan je aan het oog slechtziend worden en zelfs blind worden. Wat voor nieuws was dat... en dan ten tweede: Je moet dringend een lazerbehandeling hebben, en ten derde: je mag twee weken niet fietsen, inspanningen doen. JA LAP! Weer in de lappenmand, net nu ik terug goed bezig was, net voor het pisteseizoen. Dit moest ik even laten bezinken: geen Lotto Belisol Tour, geen WK ploegentijdrijden en twee weken rust. De dag erna zat ik al voor het lazertoestel, en nu zit ik hier achter de computer....in mijn rustperiode. Op zich is het niet zoooo erg dat ik nog eens rust heb, ik heb nooit veel rust in mijn wielerjaar. Normaal maar twee of drie weekjes per jaar rust omdat ik weg en piste moet combineren. Dus nu zal ik nog frisser dan ik nu al was aan het pisteseizoen kunnen beginnen. Voila, elk nadeel heeft zijn voordeel. Ik zal het zo maar bekijken. (Hoewel stilzitten niet aan mij besteed is :/ )
Na één week niets doen, een tweede week enkele uurtjes rustig op de tacx en een derde week enkele uurtjes rustig losrijden op de weg.... had ik toch nog voor het rondje in Frankrijk twee duurtrainingen kunnen doen. De eerste keer toertje Nederland drie uurtjes verliepen ok, en dan de dag erna op zondag met de Spildoren een testdagje. Een mooie rit reden we: Heidepad. Dat is langs de Kalmthoutse Heide. Er stond veel wind, en de moment om te testen of ik na de hersenschudding en rugblessure tot omslagpols of meer kon gaan was aangebroken. Het vrij parcours van de Spildoren kwam er aan en ik heb meteen het goede wiel van Kris Boeckmans genomen -die ook aan het revalideren was van een valpartij-. Hij reed een constant tempo, andere teamleden van de Spildoren waren er al vandoor, maar daar durfde ik nog niet mee doorgaan. Dan zou ik mezelf moeten forceren. Maar in het wiel van Kris en met die wind kon ik al dieper gaan.... De momenten daarna afwachten of ik hoofdpijn kreeg. En neen, het was positief. Na de training kroop ik weer als een oud bommaatje af mijn fiets, maar vanaf die zondag wist ik dat ik wel mee naar Frankrijk kon. Ik moest ook wel: drie weken niets gedaan, nog geen enkel rondje gereden dit jaar....en het pisteseizoen begint eind september. Ik moet nu dringend serieus afzien in rondjes om op en top te worden voor het Europees Kampioenschap piste. Als ik die rondjes niet doe....dan kan ik niet in form komen en sterker worden voor deze winter. Ik had wel schrik toen we uiteindelijk aan de start van de eerste koers van het rondje klaarstonden. Twijfels: zou het wel lukken, wat als ik er na één dag al af ben...dan zit ik hier in Frankrijk.... Stel dat ik mezelf forceer en toch terug last krijg van mijn hersenschudding, of als mijn rug blokkeert...wat dan? Dan sta ikweer een paar stappen terug. Maar ja...daar mag je niet te veel aan denken, gewoon vertrekken en we zullen wel zien. De eerste dag ben ik dan ook de hele tijd achteraan in het peloton gebleven. Nog nooit heb ik zo veel achteraan gereden in een koers. Op de plaatselijke rondjes kregen we telkens een bergje voor de kiezen. Op zich ging het wel, maar ik kon me niet forceren. Vanaf ik harder wilde, blokkeerden mijn benen en mijn lijf meteen. Het wilde duidelijk maken dat dit te veel was. Vanaf ik me op het bergje wat meer wilde rechtzetten op mijn fiets en duwen en trekken....neen. Dus heb mezelf dan in een klein groepje dat er af lag gezet en ben dan daar rustig bij binnengereden De tweede dag had ik een ferme duw gekregen van een meisje, en ik moest mezelf rechthouden op mijn fiets. Daar zijn de stabilisatiespieren in de rug voor nodig. Daardoor kreeg ik meteen een pijnlijke steek in mijn rug. Ik dacht 'oei', dat is niet goed. En na de koers liep ik dan ook te manken door pijn in mn rug. Maar door de goede zorgen van onze verzorgster Saar zijn mijn rugspieren toch nog goed gekomen. Ze probeerde me elke dag nog een extra rug en nek behandeling te geven. En zo werd ik op en top gesoigneerd en heb het rondje toch nog goed kunnen uitrijden. Het ging elke dag beter en beter. De voorlaatste dag ben ik over mijn limiet kunnen gaan voor de eerste keer, en dat was een goed teken. De laatste dag was het beste er af. Maar ik was zo blij dat ik dit rondje tot een goed einde heb kunnen brengen. Uitrijden was mijn doel, en buiten ieders verwachtingen is dat ook gelukt. Nu goed rusten en dan ben ik klaar voor de Holland Ladies Tour van 2-7 september. We rijden dit met de nationale ploeg. De ploeg bestaat uit Ann-Sophie Duyck, Kelly Druts, Nel de Crits, Lotte Kopecky, Shana Van Glabbeke en ik. Mijn rug blijft momenteel een gevoelig punt door die valpartij, maar met goede verzorging en oefeningen moet dit wel in orde komen. Deze maand sta ik in het maandblad 'Menzo'. Je kan de making off bekijken op www.menzo.be.
De voorbije week kon ik nog altijd niet veel doen. Een uurtje losrijden, bij de 'oude haas' proberen aan te pikken, maar dat ging dan uiteindelijk niet.... In het begin van de week begon ik er een beetje depressief van te worden, precies of ik was alles kwijt. Toen ik woensdag terug thuiskwam van mijn osteopaat Bernd Smet, voelde ik me al wat beter....maar 's anderendaags was het tegendeel waar. Twee dagen hoofdpijn: donderdag en vrijdag. Maar dit was geen hoofdpijn die ik al had van die val, dat was anders. Bernd had iets losgemaakt, en dat is een goed teken. Dus heb ik nog maar eens twee dagen gerust. Om dan zaterdag aan mijn eerste duurtraining te beginnen. SPANNEND....zou ik wel drie uur aan een stuk kunnen volhouden? Ik ging richting Nederland fietsen, mooie rechte banen. Ik ga dan meestal tot in Baarle-Nassau, en dan keer ik terug op een lange baan rechtdoor tot in Hoogstraten. Het is een leuke rit waar je niet te veel moet keren en draaien, een beetje genieten van de open vlaktes, het zonnetje en de wind, verstand op nul. Soms is deze rit lastiger als naar Scherpenheuvel bergop te trainen. Die wind maakt het bij het terugkeren naar Hoogstraten altijd wel lastiger. Toen ik thuiskwam had ik het gevoel dat ik nog wel een uurtje bij kon trainen, dus ik was nog fris in mijn hoofd. De hersenschudding was blijkbaar genezen. Ook de manipulaties van Bernd hadden hun steentje bijgedragen. Van mijn rug zal ik nog langer last hebben, want na drie uur kroop ik van mijn fiets, en ik moest in fietshouding voorovergebogen naar binnen gaan. Heel de namiddag met een warmwaterkruik tegen mijn rug...dat hielp wel. Dan zondag met de Spildoren een beetje testen, dat ging ook goed, ik kan al terug rechtstaan achter de bochten. En vandaag was het soigneur-dag. Eerst bij Chantal Geysen mijn rug laten losmasseren, daarna terug naar Bernd voor de finishing touch. Ik denk dat ik gereed ben om volgend weekend Trophée d'Or aan te vatten. Dat zal wel niet zijn in grote form, maar als ik dit rondje kan uitrijden en sterker kan worden zal ik zeer tevreden zijn! De nodige pijn zal ik wel hebben.....maar 't is nog een week, dus genezing verloopt goed op dit moment. Trophee d'Or wordt verreden van 23 tot 27 augustus. Hopelijk een lekker weertje in Frankrijk!
We zijn nu een week verder, en de pijn in mijn rug is nog niet veel veranderd. Eerst dacht ik dat mijn hersenschudding het ergst zou zijn. Heel de week moe, af en toe hoofdpijn. Ik kon niet veel doen. Maar ook lichamelijk kon ik niet veel doen. Ik kon niet bukken, enkel rechtop staan of stil blijven liggen. ondertussen een paar keer op de vaste rollen losgereden op de fiets...dat ging wel. Ale, kmoet zeggen...mijn benen draaien rond, maar dat is ook het enige. Rechtstaan of kracht zetten is onmogelijk met mijn kwetsuren. Dus deze week was nog niet echt leuk. Ondertussen probeerde ik me wel goed te verzorgen met nodige rust en ik mocht in de infraroodcabine zitten van mijn schoonouders. Dat helpt wel goed om de spieren te ontspannen.
Net bij de dokter geweest en hij zei dat dat ook het enige is wat ik kan doen: warmte leggen op mijn rug. Er zijn twee ruggenwervels verschoven tijdens mijn val. Weliswaar gedurende een fractie van een seconde, maar daardoor zijn de spiertjes en de wervels beschadigd.
Ik zal het nog een tijdje rustig aan moeten doen, ook met mn hersenschudding ben ik na anderhalf u rustig losrijden meer moe als anders.
Dus regelmatig een dutje doen hoort er ook bij zei de dokter.
En dan....de dokter duwde op mijn mega-blauwe plek op mn bil en ik schoot de lucht in. Het is precies alsof er naalden in mijn bil zitten!
En plots nam de dokter zelf ook een super naald uit de kast. Ik zei 'Je gaat daar toch niets mee doen?' Ik begon al te zweten, ik nam al het papier van de tafel om in te knijpen op de pijn die zou komen......maar het viel wel mee. Gezweet voor niets pfffff. Met die naald in mijn bil, er zat nog bloed in. Het bloed zag zwart, allemaal oud bloed dat daar nog rondzweeft.Â
Ik moet die bil regelmatig masseren, maar dat doet KEI veel pijn! En ik heb al zoveel pijn in mijn rug, en dan nog extra pijn erbij...dat is toch moeilijk hoor.
Deze week had ik buiten al mijn ellendige dagen toch ook wel wat afleiding. Deze week had ik een fotoshoot voor Menzo, en wel in pin-up stijl. Het was heel leuk om te doen, en lekker ontspannen: je haar laten doen, laten schminken, een leuke outfit. En ook nog eens valse wimpers, dat had ik nog nooit aangehad. Dat maakt meteen een supergroot verschil. Ik heb een foto in bijlage, zo kan je zien hoe ik er uit zag. Het was wel in lingerie, maar het was pin-up-stijl, dus dat is niet te erotisch he. Ik moest op een ladder staan met van die super hoge hakken en dan bleef mijn rokje zogezegd aan de ladder hangen waardoor dat je juist nog een stukje onderbroek ziet. Waren wel ludieke foto's, ik ben benieuwd. Ik moest ook pinup-achtig kijken, de fotograaf riep telkens: DUCKFACE! en DUCKFACE EN SMILE! enz....
In de namiddag heb ik wel een hele namiddag op mijn zetel gelegen, ik denk dat zo'n fotoshoot toch niet zo goed was met een hersenschudding.  Het is moeilijk om aan te voelen wat wel of niet goed is, meestal voel ik pas achteraf of de dag erna dat ik te veel gedaan heb.Â
Het nummer van Menzo waarin ik in zal staan is voor september.
Koersen zal er ook volgend weekend nog niet inzitten, wel wil ik Trophee d'Or -een rondje in Frankrijk- meedoen. Dat is binnen twee weken. Het zal dan wel niet met de allergrootste form zijn, maar rondjes zijn belangrijk om sterker te worden.
Wat een mooi weekend met twee grote koersen moest worden, werd vervangen door een rit van 5km en dan een valpartij. Dus de lange koerskilometers heb ik nu niet in de benen. Ik zag er nochtans echt naar uit! Maar ik zal misschien eerst eens beginnen met donderdag, het natourcriterium te Herentals. Dichtbij huis, dus altijd wel supporters parraat, en dat hoorde ik ook tijdens de koers. Koersen met zo veel aanmoedigingen is altijd leuk! We waren met zeven meisjes weg, en vooraleer we op de aankomststrook draaiden zat ik nog in tweede positie. Ideaal om aan de sprint van 600m op kasseien -licht omhoog lopend- te beginnen. Maar vlak vooraleer we erop kwamen, reden er links en rechts van mij plots andere rensters en ze staken me nog nipt voor, waardoor ik ook nog eens moest remmen. Tja...als zevende opgedraaid, nog enkele meisjes voorbij gestoken...om juist op een vierde plaats te eindigen. Spijtig net geen podium. Ik had me weer laten vangen he, weer wat bijgeleerd voor volgende koersen. En zaterdag dus grote koers te Erondegem, ook weer wat bijgeleerd = dat je niet met een platte tuub in een gootje moet gaan rijden. We waren een zevental minuutjes weg, en reden door een heel smal straatje. Plots voelde ik dat mijn stuur zo raar deed, en ik zag naar beneden: platte tuub vooraan. Omdat het zo een smal weggetje was, en heel dat peloton in de beginfase nerveus aan het wringen was, wilde ik zo snel mogelijk aan de kant gaan. Geen goede beslissing dus....ik reed opzij, en in een smal gootje. En wat daarop gebeurde weet ik niet meer. Ik ben overkop gegaan, ik heb nog een haag zien voorbijflitsen en dacht toen dat ik wel zacht ging neerkomen in die haag. Maar wat ik daarna voelde was toch iets anders. Bam op mijn linkerheup/bil, en ik bleef een tijdje liggen want had zooo veel pijn. Ik lag wat te kermen want ik kon ook niet meer ademen zonder pijn, mijn bovenrug deed super veel zeer als ik ademde. Een ander meisje lach ook ongelooflijk hard te brullen van de pijn. Later bleek ze een sleutelbeenbreuk te hebben. Mijn koersbril was kapot, mijn helm ook en blijkbaar was ik veel aan het brabbelen en wartaal aan het ratelen want mijn ploegleider zei meteen dat ik mee moest gaan met de ambulance. Dus zo geschiedde, platen laten nemen, niets gebroken. Oef....wel zware kneuzingen. Later op de avond ben ik nog naar de dokter van wacht moeten gaan want ik werd plots heel misselijk. Daar werd dan een hersenschudding vastgesteld. Dus ja....ook geen Bochum wereldbeker voor mij en deze week ga ik me maar rustig houden. Ik kan net rechtop zitten en stil blijven liggen en wat rondwandelen. Maar elke andere beweging zoals bukken, voorover buigen enz...doet verschrikkelijk veel pijn. Dus hopelijk komen de spieren wat losser de komende dagen zodat ik volgend weekend weer in orde ben om te koersen. Ik heb ook een mega blauwe plek op mijn bil, echt niet normaal. En dan te weten dat ik deze week een fotoshoot moet doen voor Menzo. Ik zal er nogal stijf opstaan denk ik!
Zoals anders konden we weer rekenen op de goede zorgen van Anneke van de Paellepelhoeve. Lekker en gezond eten, rekening houdend met de trainingen en de koersen. Een leuke huiselijke sfeer waar je tussen de trainingen door rustig kan relaxen en ontspannen. Met daarbij op de achtergrond het gemekker van de geit genaamd 'Pinnky' die tussen de konijnen staat te grazen. Zaterdag was het te doen in Sint Maria Lierde, voor de eerste keer ook voor dames elite. Maar ik had een zeer slecht gevoel. Het was heel warm en het parcours telde 1040 hoogtemeters voor slechts 78km. Voor een koers in België is dat toch al lastig. Ik had nochtans deze week op bergachtig parcours getraind want ik was op 'vakantie' gegaan met de tent. En dan toch goed bergop kunnen trainen. Maar zaterdag voelde ik daar niet veel van, van die trainingen. Maar ja, koers is ook anders dan op een goed tempo kunnen rijden, terug die versnellingen in de benen...dat was weer even wennen. Vandaar dat ik toch veel gedaan heb voor de ploeg, omdat ik wist dat er voor mezelf niet veel in zou zitten. Achteraf bekeken heb ik dan wel goed gereden tijdens de koers....maar het gevoel was anders. We waren met 68 gestart, en de helft van het peloton is er af gereden -dus het was wel lastig- en dan was Sophie De Vuyst de laatste ronde nog weg, en hebben we met de ploeg nog het gat proberen te dichten, maar het was te laat en Sophie was te sterk. Dan nog sprint in peloton, maar onze ploeg had heel de koers veel werk verzet, en dat bekoopten we met een plaats ergens in het peloton. Ik dacht dat ik nog 17de was. Dan vandaag Haaltert, ik zie net 17de. Maar als ik zie wie er voor mij is....dat is soms spijtig. Soms meisjes die een hele koers niets doen, en stikkapot in het wiel zitten, en dan opt einde... . Maar ja, dat is nu eenmaal zo als je bij Topsport Vlaanderen in Belgie rijdt. Er wordt naar de ploeg gekeken. Davy, onze ploegleider riep de de voorlaatste ronde dat we alles op Kelly moesten zetten dus: het belangrijkste is dat we vandaag met de ploeg wel een overwinning binnengehaald hebben met Kelly Druyts. Vandaag ging het ook veel beter met mij, een goed gevoel. Op de foto's van facebook zie je het goed, die van zaterdag rijd ik allemaal met de mond open en met een knalrood hoofd, en op de foto's van vandaag zie ik er al terug 'normaal' uit. Nu hopen dat de trainingsarbeid van deze week, en dit koersweekend vruchten afwerpen de komende weken. Volgende week zaterdag grote koers te Erembodegem en zondag Wereldbeker te Bochum. En deze donderdag doe ik nog mee aan het criterium te Herentals, start om 13u30, 40km.
Deze tweedaagse die zowel in België als Nederland plaatsvond zag ik wel zitten! Vlak, in de polders (veel wind) en kasseistroken! Dat zou zwaar koersen zijn mits er voldoende wind zou staan! Dat was zo wel de eerste dag, een rit over 100km met enkele kasseistroken. Qua kasseistroken viel het deze dag nog wel mee, allemaal mooie kasseien en in de plaatselijke ronde ook een mooie strook van 1700m. Heel de koers mooi vooraan, bij de eerst twintig. Dat was op den duur ook wel lastig omdat we constant 45-50 per uur aan het rijden waren. Team Giant Shimano en Orica Greenedge namen het peloton op sleeptouw. Langs de ene kant is het gemakkelijker koersen vooraan, maar op je gemak zit je daar ook nooit. Ik had net op een paar kleine aanvalletjes gereageerd en liet me net even uitzakken...slechte moment gekozen! We draaiden linksaf en meteen zat heel het peloton op het kantje. Dus ik zag het vooraan scheuren, een groep van 20 man was weg. We hadden maar één ploegmaat mee, en dat was Nel De Crits. Ze was mee met alle favorieten. Enkel Jolien d'Hoore zat nog bij ons in de groep: de tweede groep. Er werd wel rondgedraaid door enkele ploegen, we bleven altijd op 25" hangen. Toen kwam de kasseistrook er aan, ik als vierde er mee op en meteen werd er doorgetrokken door Jolien d'Hoore, een Amerikaanse en nog een ander meisje. Ik volgde het harde tempo in het wiel. We kwamen van de kasseistrook en blijkbaar hadden we een serieuze voorsprong opo het peloton. Dus ja, met vier ronddraaien tot we aan het eerste groepje kwamen. Dan recupereren in de wielen, nog één ronde te gaan. Mijn ploeggenote Nel had nog geen trap te veel gegeven zei ze, dus aan mij de taak om in de laatste ronde voor haar iets te doen. Maar op 5km van het einde werd er om te beurt aangevallen en bleef het tempo hoog, ik zat te ver van achter. Nel werd achtste, ik vijftiende. Dan het peloton op anderhalve minuut. Dan zondagochtend tijdrit 10km. Onze ploegleider had ervoor gezorgd dat er voldoende volk mee was om ons te begeleiden, want we moesten allemaal redelijk snel achter elkaar. Deze keer reed Stefaan De Swaef achter mij met de volgauto. Ik ben wel gewoon om alleen te rijden....maar het hielp toch heel goed dat Stefaan erbij was. Goede aanmoedigingen, prima begeleiding! Dat mag hij nog eens doen! Na de tijdrit stond ik negentiende van de 120 deelnemers. Niet slecht....dus mss nog wat opschuiven in klassement in laatste rit, of mooie uitslag rijden. Deze keer was het een zeer nerveuze koers, want na zes km was het al kassei, dus stond ik al vooraan -op de eerste rij jawel!- klaar voor vertrek. Dat is niet van mijn gewoonte, maar het moest nu wel. Het startschot ging, maar de auto die voor ons klaarstond, die de koers begeleid, die viel stil.....dus ja...dan was ik toch niet als eerste weg! Stond ik daar eens op de eerste rij... Ik zat heel de koers goed vooraan, het was niet simpel, zeer nerveus en dus gevaarlijk en vele valpartijen. Er was ook te weinig wind om waaiers te trekken, en de twee grote ploegen maakten geen tempo deze keer. Maar vandaag ging ik mijn goede benen niet kunnen tonen in de koers....wel in de achtervolging: Twee ronden van het einde reed ik in een put, en mijn mannet schoof naar beneden, waardoor mijn achterrem dichtklemde. Dus moest ik wisselen van fiets. Helemaal naar achter in peloton, wachten op ploegauto, wisselen, en achtervolgen. Net toen ik kwam aansluiten, scheurde het peloton in twee stukken. Dus pech op een slecht moment. Ik heb met Ann-Sophie-Duyk nog een hele koers liggen ronddraaien van auto naar auto, van groepje naar groepje. Veel meisjes voorbijgestoken en uiteindelijk een tweetal minuten achter het peloton geëindigd. Deze keer was het pelotonsprint met weer Jolien d'Hoore als winnares. Leuk om een belgische wielrenster op topniveau te zien en eentje die overwinningen kan pakken. Zo...dat was een hele boterham. Het verslag was even wachten....net een camping-weekje gehad met enkele mooie trainingsritten. Terug beetje conditie opdoen!
Deze week had ik een paar intensieve trainingen achter de rug op de piste. Het was wel leuk nog eens zo'n pistestage, drie dagen ronddraaien op de piste. Maar wel lastig, het is toch altijd trainen met hogere hartslagen en specifieker werk. Meestal heb ik een probleem met het snel ronddraaien van mijn benen op de piste, we zitten toch al snel rond de 120 omwentelingen of hoger te draaien. Ik ben meer een kracht-type, dus is dit voor mij moeilijker, dan is het precies of mijn benen en heupen gaan uit elkaar vallen :). Of misschien heeft dit ook met de leeftijd te maken, ik ben al aan het verslijten :). Maar in de atletiek had ik dit ook, ik had een grote foulé en grote krachtige passen, en dit was ideaal voor de 400m horden. Dan moest ik weinig passen doen tussen de horden. En voor de echte korte sprint had ik dan die frequentie niet. Hoewel 100m horden me ook wel lag. Dit was vooral mijn goede hordentechniek die ik destijds bij Rik Raemaekers verfijnd heb. Elk weekend naar Hasselt rijden om daar hordentraining te volgen, dat vond ik ook altijd leuk, en ook lastig! Pistetraining kan je daarmee zo wel vergelijken: ook blokkentraining, telkens tegen het maximale aan. En vooral vermoeidheid in de benen ipv conditioneel. Maar ja....een mooie hordentechniek hebben, allemaal goed en wel, maar je moet ook snel kunnen lopen. Tegen mij zeggen ze nu ook dat ik mooi op mijn fiets zit, en dan denk ik aan mijn hordentechniek dat dit ook altijd perfect was. En dan denk ik...dat maakt niet uit, kijk maar naar Froome hoe die op zijn fiets zit! Op de piste is je houding natuurlijk wel belangrijk voor de aerodynamica. Soit, ik ben aan het afdwalen: Dit weekend heb ik een goede verkoudheid/keelontsteking gekregen, vandaar dat ik zondag niet in Beveren-Waas ben gaan koersen. Een hele dag in mijn zetel gezeten. 's Avonds voelde ik me al beter en maandag ook al veel beter. Een doktersbezoekje gedaan, en die zei dat ik mocht koersen zolang ik geen koorts had. En zo geschiedde: gisteren gekoerst in Watervliet. In het begin voelde ik me wat zweverig, maar de benen zaten goed. Kaat Hannes was al weg in een vroege aanval met drie nederlandse meisjes. Ze hadden telkens 1min 30" voorsprong. Bij ons werd er nog wel aangevallen, en op momenten snel gereden, maar voor de rest viel het altijd stil, en werd er ook héél traag gereden. Vandaar dat de voorsprong hetzelfde bleef. Ikzelf heb ook twee keer geprobeerd, maar er werd goed gecontroleerd. Drie ronden van het einde voelde ik me niet zo goed, mijn benen voelden slap en verzuurd van het ziek zijn. Dus ik dacht...ik zal maar niet te veel meer doen. Maar in de laatste ronde viel ik nog eens aan, en ze lieten me deze keer wel rijden. Dus ik ben dan nog met geruime voorsprong op het peloton vijfde geëindigd. Kaat Hannes werd derde in het groepje voor ons. Deze week heb ik een rustigere week, eerst volledig herstellen van mijn keelontsteking. En dit is goed getimed want het is buiten aan het gieten. Dus geen ideaal fietsweer deze week. Volgende week zaterdag koers te Moerzeke.
Het BK werd volledig in functie van Kelly Druyts gereden. Lotte Kopecky reageerde op een aanval van Sofie De Vuyst en Jolien D'hoore alsook Liesbet De Vocht. Ze bleven met vier vooruit met als resultaat een mooie tweede plaats voor Lotte en voor haar ook de titel Belgisch Kampioene Beloften. Dit is de eerste keer dat de trui wordt uitgereikt, nu mag ze in de kermiskoersen met een witte trui starten. Ik was 12de, Jolien d'Hoore werd nationaal kampioene. Deze week begin ik terug met pistetrainingen om me voor te bereiden op het Europees kampioenschap ploegenachtervolging eind oktober. We hopen er met een sterke ploeg naartoe te gaan en een mooie tijd neer te zetten! Dus nu alles in functie van de winter die gaat komen. Dit weekend is er op zondag koers te Beveren-Waas, start om 15u, maandag is het koers in Watervliet om 18u.
Think Pink: Zoals je op de foto kan zien heb ik mijn helm getuned met stickers van Think Pink. Hierbij wil ik ons mama en veel andere vrouwen steunen in de strijd tegen borstkanker. Dus ik rijd ook voor een goed doel :).
In bijlage zie je nog de foto van het peloton dat aankomt op het BK.
Dit weekend zijn we met de ploeg op teamweekend geweest met als doel twee mooie koersen te rijden en het BK te verkennen, alsook ons goed te laten soigneren door Saar en onze fietsen paraat te laten maken voor het BK door Gregory. Dus toch drie volle dagen met als resultaat een team dat als een geöliede trein ronddraait. Het leuke op het moment is dat iedereen in de ploeg zijn kansen krijgt met als resultaat twee keer op rij een overwinning voor Lotte Kopecky. Op dit moment is zij de dame in form dus logisch dat we dan voor Lotte de sprint voorbereiden. In 'sGravenwezel heeft ze Liesbet de Vocht kunnen kloppen in een sprint met een select groepje. In dat groepje waren in totaal drie ploegmaten aanwezig: Lotte, Gilke en Kaat. Net voor die aanval heb ik ook mijn kans gekregen, spijtig genoeg was ik alleen. Ik heb dan drie toeren alleen rondgereden. De druk lag dan op de andere ploegen waardoor Topsport in een zetel zat. De Vocht knalde uiteindelijk het gat nog toe, waarop een volgende aanval volgde. Er was weer een groepje weg....een beetje later demarreerde Liesbet weer, deze keer met Lotte in het wiel. Ze zijn nog naar de kopgroep gereden met winst voor Lotte als resultaat. Voor mij een 36ste plek. Op maandag zijn we het BK gaan verkennen met de ploeg. Moeilijk nu te zeggen hoe de koers zal verlopen op het vlakke parcours...het zal ook van de weersomstandigheden afhangen. Wel een gevaarlijk punt op het parcours: voor een kleine kasseistrook nog een aantal middenbermen...dat zal wel een beetje chaotisch zijn in het begin,voor de rest: brede en mooie wegen. Dinsdag lekker losrijden in het zonnetje, en dan 's avonds koers te Schellebelle. Dat was wel wat keren en draaien dat parcours, en een windje stond er ook. Bij elke aanval was een ploegmaat aanwezig, op vier ronden van het einde ben ik ook zelf in de aanval gegaan, we hadden een gaatje met vier rensters, maar er was niet veel samenwerking waarop ik nog eens demarreerde...en weer was ik weg en kon ik weer aan een eenzaam tochtje beginnen :). Drie ronden weg...en de laatste ronde ingehaald. Daarna heb ik nog alles gegeven om het tempo hoog te houden, samen met Gilke en Nel, zodat Lotte gemakkelijk kon meeschuiven en uiteindelijk won! Ik werd 12de. Deze week nog goed rusten en dan zondag het BK te Wielsbeke. En Chantal Geysen heeft voor mij vrijdag een 'special BK verzorging' gepland bij BODYWORXX. Dus de beentjes zullen zeker in orde zijn. Het koppie is ook al in orde na ons superweekend, ik heb er zin in!
Vandaag te Nijlen grote UCI-koers. Deze koers is al elke keer geëindigd in een pelotonkoers...en dat was deze keer niet anders. Nijlen = brede betonbanen met van die gevaarlijke spleten, in begin nerveus koersen en snelheid. Vandaag was het er weer allemaal, ook een windje kon niet ontbreken, maar net niet genoeg wind om verschil te maken. Eerst werd een grotere ronde afgelegd waarbij we door Heist op Den Berg kwamen met daarbij een klein hellingkje en afdaling kasseien. Daar werd de eerste keer verschil gemaakt en we hadden dan ook een voorsprong gecreëerd. Maar die werd al snel ingelopen. De koers werd gekenmerkt door vele aanvallen, maar nooit liet het peloton begaan. Je had Lotto, Wiggle Honda team, Zannata-futurumshop, en dan wij nog als Topsport Vlaanderen. De vier grotere ploegen van vandaag. Telkens zat er iemand van onze ploeg bij de aanval, we hebben zeker niet achter de feiten aangekoerst. Op de foto kan je zien dat ik weg ben met een meisje van Wiggle-Honda. Op het einde werd het nog een pelotonsprint, we hebben als ploeg ons nog proberen te organiseren voor onze sprintster Kelly Druyts. Maar we zaten iets te vroeg op kop, en ook werd er op het einde nog aangevallen waardoor we ook nog krachten moesten opsouperen om op de aanvallen te reageren. Kelly Druyts is dan nog op een mooie derde plek geëindigd, de winnares was Jolien D'hoore van Lotto. Als ploeg hebben we een sterke koers gereden, en daar mogen we fier op zijn. Nadat ik mn werk voor de ploeg had gedaan, ben ik nog ergens op de 60ste plaats geëindigd. Mijn gevoel was vandaag ook goed, Saar heeft mijn kuit ingetaped voor de koers omdat ik na vrijdag last had van krampen. En ik heb er geen last van gehad. Ook mijn kopje zat beter. Normaal ga ik de avond voor de koers met mn beentjes in de zetel liggen zoals een echte prof hoort te doen. Maar met het slechte nieuws van deze week (zie vorig verslag) had ik nood om mijn kopke leeg te maken en een beetje te lachen en te ontspannen. Ik ben dan naar Vosselaar gegaan om mijn vriend en het B-fast team te supporteren voor de ploegentijdrit waarin ze derde eindigden. En je ziet, niet alleen de benen zijn belangrijk maar ook het hoofdje. Vandaag ontspannen op mijn fiets kunnen zitten en de benen draaiden beter. Het komt goed, dat voel ik!
Vandaag koers gereden te Erembodegem. De koers was vanavond, maar ben net thuis en kan nu zo meteen na de koers nog niet slapen. Gisteren tijdens het losrijden voelde ik me voor de eerste keer fris, ik had een goed gevoel. Vandaag ging het ook goed, maar toch nog niet toppie. Hoewel ik veel op kop heb gereden en toch ook zelf mooie aanvalspogingen heb gedaan. Zo ook op het einde, de laatste ronde wilde ik nog eens alles geven, ik had meteen een mooie voorsprong. Annelies Van Doorslaer (ook getraind door mijn trainer Dirk Onghena) kwam erbij en de samenwerking was goed. Spijtig genoeg werden we enkele km's voor de finish gegrepen door het peloton. Er was één meisje vooruit: Sophie De Vuyst. We hadden een ploegmaat mee, maar Sofie reed bergop zeer sterk zodat ze alleen verder reed. We kwamen dichtbij maar plots.....fluitsignaal. We moesten stoppen voor een treinspoor met heel het peloton. En de vogel was gaan vliegen zoals ze dat zeggen. Ik kende deze regel nog niet: maar als de koploper over het spoor is, en het peloton moet stoppen voor een trein....dan mag de koploper gewoon doorrijden en wordt er niet naar de tijd gezien. Als de koploper ook moet stoppen voor het spoor: dan wordt de tijd wel opgenomen. Dan wordt de voorsprong terug gegeven aan de koploper en start het peloton op dezelfde achterstand opnieuw. Maar ja, Sophie was al over het spoor. Wel spijtig, want toen viel de koers wel wat stil. Maar toch heeft vandaag de sterkste in koers gewonnen, en dat was Sophie De Vuyst. Weer wat bijgeleerd over treinen en koers! Ik ga me proberen de komende dagen wat meer te relaxen, want ik voelde toch vandaag dat ik met veel spanning in mijn lichaam zit, en dat uit zich wel meteen in een koers. Deze week slechter nieuws gekregen over mijn mama. Haar borstkanker is uitgezaaid...en dat is geen leuk nieuws. Ik ga proberen wat positiever te zijn zodat mijn lichaam ook wat meer ontstressed! Het is moeilijk om telkens positief te blijven, zeker met zo'n nieuws. Maar ons mama gaat er weer tegenaan, dus ik ook! Vandaar juist een ontspannend badje genomen, en na deze tekst te typen zijn mijn oogjes ondertussen wat kleiner geworden en kan ik lekker gaan slapen.
Het drukke verlengde weekend zit er op. Vorige week heb ik me eerst eens goed laten verzorgen want dat was echt nodig. Mijn linkerheup zat al een week vast en ik kon mijn linkerbeen niet meer draaien zonder pijn. Ook recupereerde dat linkerbeen niet goed waardoor ik altijd een verzuurd gevoel had en krampen in mijn benen. Dus donderdag eerst naar mijn kine/osteopaat Bernd Smet te Zoersel, en daarna hop meteen door naar Dessel om gemasseerd te worden door Chantal Geysen. En blijkbaar had deze verzorgingsdag al meteen effect op de koers zaterdag te Belsele. Het was 30°C en niet echt gezond weer om te sporten. Er werd wel mooi gekoerst, de meisjes van Lotto Belisol sprongen regelmatig weg, ik zat halverwege koers bij de goeie aanval. Jolien D'hoore demarreerde, en ik ging er achteraan. We waren met twee weg, en niet veel later kwam Liesbet de Vocht er ook nog bij. Ja lap...twee van Lotto Belisol. En dan nog geen twee 'gewone'. Ik heb een goede brommertraining gehad. Mijn benen wilden nog niet echt goed mee maar heb gedaan wat ik kon. Op het einde werd er wat gespeeld door de twee Lotto's en ik moest een gat laten vallen op Jolien. Ik erachter met Liesbet in mijn wiel, waarop zij dan uiteindelijk ook demarreerde. Ik ben dan nog derde aangekomen op 20" van Jolien. Het peloton finishte op 2'35". Ik reed over de finish maar kon niet veel meer zeggen, en ik had kippenvel en was stikkapot. Niet zo gezond dat warm weer precies, maar uiteindelijk heeft deze wedstrijd deugd gedaan, soms moet je eens kei hard afzien om een stapje vooruit te zetten. Mijn gemiddelde hartslag was ook 10 slagen hoger dan normaal, goed diep gegaan, ook met dat warme weer stijgt je hartslag snel. Zondag op het provinciaal kampioenschap vreesde ik voor slechte benen, maar integendeel, ik was goed gerecupereerd en voelde meteen dat het goed zat. Toch zat er een mooie uitslag niet in, ondanks aanvalspogingen. In de sprint werd ik gehinderd en moest ik vol in de remmen omdat er een versmalling was bij de aankomst...en ik zat op het kantje. Ik ben dan 40ste geëindigd. Het was een mooie koers met goede organisatie te Herselt. Met aankomst op de Molenberg. Ze mogen wel wat meer koersen daar in de buurt geven, een helling ertussen maakt het altijd wat pittiger. Dan maandag de Pinte. Na drie ronden ging ik mee met een meisje in de aanval....we hadden een mooie voorsrprong, spijtig genoeg maar een halve ronde. Op een gegeven moment was er een groepje weg met ploeggenote Nel de Crits. Dus even stopwerk gedaan en voor de rest goed gecontroleerd, gereageerd op andere aanvallen, zelf ook nog eens geprobeerd. In ieder geval niet stilgezeten. Ik wil ook sterker worden, en dat doe je niet door in het peloton te zitten. Dan heb je wel het risico dat je op het einde een slechtere uitslag rijd...maar in kermiskoersen wil ik de kans ook grijpen om volop te koersen. Het begon ook heeeel hard te regenen, dus in de bochtjes altijd heel voorzichtig zijn. Er was dan nog een sprint in onze groep, maar er was veel gewriemel en het was superglad...op zo'n momenten wil ik geen risico's nemen in een kermiskoers, binnen drie weken is er het BK. Ik mag wel tevreden zijn over mijn weekend, met mijn derde plaats te Belsele, en mijn goed gevoel in Herselt. Weer een beetje sterker geworden na drie koersdagen. Vrijdag koers in Erembodegem, en zondag een grote koers te Nijlen: Diamant Tour.
Dit weekend afgesloten met een zware koers van 140km: Gooik-Geraardsbergen-Gooik. Woensdag hadden we verkenning gedaan, en ik was tijdens de koers toch heel content dat we verkend hadden. Op de plekken dat we vooraan moesten zitten, zaten we ook vooraan. Als vierde draaide ik de vesten op om de muur van Geraardsbergen aan te vangen. Maar ik had wat te veel krachten verspeeld met naar voren te rijden, en dat voel je dan in de bergjes zelf. Zo werd ik dan ook voorbijgestoken door andere wielrensters op de muur. Ook namen zei de vlakkere kanten, ik bleef op de kasseien. Misschien niet zo slim, maar tja...zo ben ik, nog een restant van te laat aan wielrennen te beginnen. Ik neem iets minder risico's, en blijf liever gewoon op de kasseien dokkeren. Ook al kost dat meer moeite. Na de Congoberg, Bosberg en Bosstraat ben ik uiteindelijk toch nog bij het eerste groepje achtervolgers terechtgekomen. Er waren vijf meisjes weg, en niet zomaar 'meisjes'. Marianne Vos, Emma Johansson, Loes Gunnewyck, Longo Borghini...allemaal supervrouwen. Op de plaatselijk ronden kwamen we iets dichter op de koplopers en was de opdracht voor mij om mee vooraan te werken en rond te draaien. Veel kon ik niet meer doen, ik heb nog een paar keer mee rond gedraaid en dan was het vat leeg. Het was eigenlijk al langer leeg. En dan heeft onze groep nog gesprint waarbij ploeggenoten Kelly en Kaat nog goed hebben kunnen sprinten, ik ben als 35 ste over de finish gebold. Stikkapot. Maar zo'n wedstrijden heb ik wel nodig om beter te worden. Marianne Vos was winnares. Vrijdag had ik de kermiskoers Begijnendijk gereden, waar ik vierde eindigde na een aanval met negen andere meiden. Maar ik had superslechte benen: ik had dinsdag voor de eerste keer terug pistetraining. En ik was totaal niet gerecupereerd met krampen in mijn bovenbenen als gevolg. Ook had ik nieuwe schoenen aan waarmee ik al twee weken train, maar moet ze toch nog beter gewoon worden. Al goed was het zondag iets beter, maar fris zat ik toch nog niet. Volgend weekend wordt het druk: zaterdag Belsele, zondag provinciaal kampioenschap te Herselt en maandag de Pinte. Koers koers en koers! In bijlage een fotootje van Gooik.
Ja, zo kan je deze week wel noemen, en ook nog de komende weken. De drukkere periodes komen er aan want vanaf nu beginnen we ook al terug met pistetrainingen. Dus bovenop mijn Ardennentraining kan ik vanaf nu ook elke week naar Gent rijden, en dan heb je de wedstrijden ook nog. Zo had ik dinsdag een test te Leuven in Bakala. De test was ok, maar er zit nog progressie in. Dat is een goed teken, alsook het resultaat van de rustige opbouw die ik met mijn trainer Dirk Onghena heb uitgedoktert. Nu staat nog niet alles op punt, de intensiteit ontbreekt nog. Maar ik voel me elke week sterker worden. En als je bekijkt wat er in juli en augustus nog op het programma staat, heb ik nog tijd genoeg om die progressie door te trekken. En na augustus is er geen rust voor mij, ineens hop naar de piste. Ik vind het telkens vervelend om zo rustig op te bouwen, dan lopen de koersen niet zoals je zelf wil en het draait niet goed....en ik train ook graag. Maar ik zal achteraf wel dankbaar zijn dat ik niet te veel mocht trainen de voorbije maand. Na de test te Leuven( zie foto), hop naar Gent voor vergadering en bespreking pisteseizoen, dan naar huis, en tijd vrijmaken om met de vriendinnen iets te gaan eten. Ik moest nog trakteren voor mijn verjaardag :). Afspreken met vriendinnen is ook niet altijd gemakkelijk: in de winter ben ik altijd weg, en tijdens het wegseizoen staat er ook wel altijd iets op het programma. En in drukke trainingsweken is het ook belangrijk op tijd in het bedje te kruipen. De dag erna, weer hup in de auto om naar Borlo te rijden voor de training met de nationale wegploeg. (foto zie bijlage) Een mooi ritje richting Ardennen. Eerst een uur in de regen gereden, voor de rest bleef het droog maar bewolkt. Daarna een lekkere en gezonde maaltijd in de Bed en Breakfast het Pachthof. Isabel Schils en haar mama hadden weer alles piekfijn in orde! Dan donderdag, hup...ja daar gaan we weer: naar Dessel voor een goede massage bij Chantal Geysen. En de spieren zaten goed vast, twee weken geleden dat ik massage had en dan de dag ervoor in de regen gereden en die koude op de benen voel je wel. Daarna lekker losgereden in het zonnetje! Vrijdag....nu eens in de auto voor een minder lange trip: naar de kapper. Ja dat moet ook gebeuren he :). En zondag was het dan wedstrijd in Prosperpolder. Eerst was ik er niet gerust op omdat ik na woensdag van in de regen te rijden weer een gevoelige luchtpijp had...maar het viel goed mee: Ik had een goed gevoel, voor de eerste keer het gevoel dat ik een groter verzet gemakkelijk kon ronddraaien, yess! Een paar goede aanvallen gedaan, eventjes weg met Sanne Cant naar voorliggend groepje, eens daar aangekomen had de rest geen zin meer, en was een deel te moe om mooi rond te draaien. dus ja, dan kwam het peloton terug en was het nog pelotonsprint zoals tegenwoordig in vele koersen. Deze keer heb ik me laten wegdrummen. Winst voor Liesbet De Vocht. En ja, deze koers ook één keer in de graskant gezeten hi hi. In een bocht viel er een meisje voor mij, en ik moest rechtdoor rijden recht in de berm. Gelukkig zonder veel erg :). Na de koers naar huis gereden met de fiets, was nog een tweetal uurtjes rijden. Dat was wel leuk met het goede weer, ik had dit nog nooit gedaan na de koers naar huis fietsen, maar het viel goed mee! Weer extra kilometertjes in de benen. Volgende week een grote koers: Gooik-Geraardsbergen-Gooik. Ja, ja, met de muur erbij, en dit jaar niet langs de zonnebloemstraat, maar langs de kant van de kasseitjes!
Dit weekend lekker weertje om te koersen en ik had vollebak goesting om te koersen! Hoewel ik geen warm-weer-renster ben, ik rijd liever door weer en wind. Hoewel 25 graden ook nog aangenaam koersweer was dit weekend. Maar meer hoeft het niet te zijn voor mij. Deze week had ik wat meer getraind en een massage had ik deze week ook gemist want Chantal Geysen was mee naar een tornooi van Elke Vanhoof als verzorgster van de nationale ploeg BMX. Ik heb me donderdag na de trainingen maar beholpen met een deegrol, en de zelfgemaakte foamroller. Maar dat kan niet tippen aan de handen van Chantal! Echt fris zat ik dan ook nog niet dit weekend, maar het is belangrijker nu eerst terug wat op te bouwen en wat kilometertjes in de benen te hebben. Zaterdag was het dan UCI koers te Houthalen Helchteren. Ik moet zeggen dat het nog een lastige koers was. Als ploeg hebben we heel goed gereden. Vanuit andere ploegen was er niet echt organisatie om een gat dicht te rijden. Zo was Amy Cure van Lotto een tijd in de ontsnapping, wij hebben heel wat werk opgeknapt en kwamen tot op 6" terug. Daarop demarreerde Maaike Polspoel, maar onze ploeg had al veel krachten opgesoupeerd en de rest liet maar begaan. Dus Maaike is samen met Amy voorop gebleven de laatste twee ronden, en de rest was dan pelotonsprint. Spijtig, er had zeker meer ingezeten! Zondag was het Grote prijs Sophie De Vuyst te Hillegem. Dat was nog eens een mooi parcours, niet vlak...een mooie helling erin waarbij je verschil kan maken. En dat gebeurde ook rond de helft van de koers: Jessie Daems demarreerde enkele keren op de helling, ik zat in het wiel en kon telkens mee. Op de top hadden we toch een mooie 80 meter voorsprong dus konden we er volle bak voor gaan. Toch zat er om één of andere reden geen samenwerking in. Er zijn heel wat aanvallen geweest...maar uiteindelijk werd het een pelotonsprint. Onze ploeg heeft hierbij gewonnen: Kelly Druyts deze keer. Ik zat ook nog goed vooraan en heb ook nog mee kunnen sprinten, een vierde plek. Goed teamwork geleverd zoals zaterdag, maar deze keer zat er wel een prijs bij als beloning. Deze week ga ik nog een conditietest doen in Leuven bij Bakala, een pistetraining zit er tussen, alsook een Ardennentraining met de Nationale wegploeg. Zondag wegkoers te Prosperpolder! Dat is vlakbij de woonplaats van mijn trainer Dirk Onghena, dus ik zal er een supporter bij hebben zondag.
Zo, we zijn weer op weg na mijn luchtpijpontsteking. Deze week had ik nog niet veel kunnen trainen, het snot heeft lang in mijn lijf gezeten. Vandaar dat ik de koers in Snaaskerke nog niet had meegedaan en enkel zondag in Wodecq aan de start stond. Aan de start werden we meteen getrakteerd op een goede bui, daarna is het redelijk droog gebleven. Maar er stond zoals de voorbije dagen weer heel veel wind. Stephanie De Croock -vorig jaar nog ploeggenote- pakte vroeg in de koers uit met een aanval waarop Kaat Hannes reageerde. Ze zijn heel de koers voorop gebleven. Halverwege koers moest ik verwisselen van fiets want ik kon niet goed meer schakelen, en een rondje later was mn wedstrijdfiets weer in orde gebracht door Gregory. Dus kon ik nog eens wisselen en terug met mijn wedstrijdfiets aan de slag. Dat was een goede oefening :). Toen ik de tweede keer weer net bij het peloton kwam was er een aanval van twee meisjes....en die bleven ook weg. Op de bergjes werd er elke keer doorgetrokken. Op het einde hebben we met de ploeg nog geoefend voor de sprint aan te trekken voor Kelly. Ik heb nog alles gegeven tot 300m van de finish, en toen kwam iedereen er over. Ik was dan 19de. Het belangrijkste was dat onze ploeg weer had gewonnen dit weekend met deze keer Kaat Hannes als winnares! Ik kon goed mee, maar de benen waren niet goed hoor....maar ja, wat wil je, juist ziek geweest en niet veel kunnen trainen. Hopelijk blijf ik nu een tijdje gezond dat ik nu goed kan opbouwen. Want ziek zijn en niet koersen is stilstaan. Zo probeer ik toch elke week naar de Ardennen te gaan trainen. Zo dadelijk ga ik ook nog wat fitnessen, want ik heb net al in de regen kunnen trainen. Dus dat wordt binnen trainen. Tegen volgend weekend weer wat sterker staan voor de GP Maarten Wynants te Houthalen-Helchteren. In mijn atletiek periode ging ik elke zaterdag naar Diepenbeek om te trainen, dus misschien zie ik enkele bekende gezichten daar. Voor mij is dit dan ook een beetje een thuiskoers. Meer info vind je op volgende site: www.prochallengehelchteren.be/dames.html Start om 11u voor 120 km, het is een 1.2 koers, en maakt deel uit van de Lotto Cycling Cup. Dus deze koers is vanaf nu een UCI-koers. Zondag is er een koers in Hillegem. Tot de volgende!
Na de koers vorig weekend te Boezinge had ik een goed gevoel. Ik was na de koers snel gerecupereerd en in de koers draaiden mijn benen goed. De volgende morgen was het wat anders. Mijn luchtpijp was bij het ademen overgevoelig, ik wist meteen dat dit niet zomaar een snotvalling was. Dinsdag moest ik naar Gent want vanuit de piste worden we vanaf dit jaar meer begeleid voor krachttraining en stabilisatie. Dat vind ik een stap in de goede richting deze opvolging! Eens thuisgekomen warme en koude rillingen, woensdag naar de dokter, en ja inderdaad een luchtpijpontsteking. Het Belgisch Kampioenschap tijdrijden kon ik wel meteen vergeten deze week! Ook de koers te Overijsel heb ik gemist. Vandaag -zaterdag- heb ik losgereden bij de groep 'grijze haas', en ik voel me nog niet goed. Vandaar dat ik morgen niet in Sinaai ga rijden. Dus geen koersen deze week. Vanaf volgend weekend sta ik normaal gezien wel terug paraat! Zaterdag koers te Snaaskerke en zondag te Wodecq. En dan hopen dat ik niet meer ziek word en elke week sterker kan worden.
Ik ben Else Belmans
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is Wielrenster Topsport Vlaanderen Pro Duo Ridley.
Ik ben geboren op 30/03/1983 en ben nu dus 42 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen.
Wielrenster vanaf 2009 bij Topsport Vlaanderen Pro Duo Ridley.
www.cyclingteam-damesvlaanderen.be
Hoofddiscipline: Tra
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Dit weekend zijn we met de ploeg op teamweekend geweest met als doel twee mooie koersen te rijden en het BK te verkennen, alsook ons goed
Vandaag te Nijlen grote UCI-koers. Deze koers is al elke keer geëindigd in een pelotonkoers...en dat was deze keer niet anders.
Ja, zo kan je deze week wel noemen, en ook nog de komende weken. De drukkere periodes komen er aan want vanaf nu beginnen we
