Wat je in Suriname op een zaterdag allemaal niet kan doen…

als het goed weer is…

Wakker worden met de zon. Dit is echt heerlijk. We ontbeten daarna lekker rustig en sprongen dan helemaal ontspannen op onze fiets! Vandaag zouden we naar de stad rijden op zoek naar een nieuwe ‘memorystick’ voor Ellen en een kadootje voor ons ‘Surinaams neefje’. Ons Surinaams neefje is in de vakantie jarig en we mogen met hem mee naar ‘Overbridge’. Omdat we de dagen ervoor waarschijnlijk gaan kamperen, moesten we op tijd een leuk geschenkje zoeken. Onze zoektocht naar de memorystick was niet zo geslaagd als onze ‘koopjesjacht’. De winkel waar de vorige memorystick vandaan kwam, was ‘closed’. Ook in de andere winkels waar we vriendelijk onthaald werden, konden ze ons jammer genoeg niet verder helpen.

Voor ons neefje kochten we een echte ‘Suske en Wiske-strip’. We weten dat hij een echte fan is van deze stripfiguren omdat we er vrijdagavond na ons cyberbezoek nog naar toe zijn gefietst. Nu we wisten waar ze wonen, konden we er eens op bezoek gaan. Omdat het op vrijdagavond nog heerlijk weer was, besloten we nog een kort fietstochtje te doen en meteen naar hen te rijden. We werden heel lief ontvangen door Giselli, onze ‘Surinaamse schoonzus’. Het was er gezellig. We keken foto’s van voorbije verjaardagsfeestjes en praten over het leven in België en Brazilië. (Giselli is een Braziliaanse) Ondanks het feit dat ons neefje nog niet kan lezen, vindt hij Suske en Wiske geweldig! Daarom bestaat ons kado uit een strip én een sticker –en kleurboek van… Cars!!

Na onze zoektocht in de stad voor het kadootje, fietsten we op zaterdag door naar Torarica. Hier waren we al eerder geweest op eigen initiatief, maar ook met juf Erika nam ons hier mee naar toe om te wandelen. Ellen overwon haar trauma van de mens in het casino en fietste met Hanne dapper naar Torarica om er even te gaan genieten. Maar het overwinnen van het ‘casinotrauma’ maakte plaats voor een bijna ‘securitytrauma’. De security van het hotel maakte ons heel duidelijk waar onze fietsen wel mochten staan, maar vooral niet! Dit keer konden we ons inhouden en luisterden we vriendelijk naar deze –vooral niet- beleefde man. Toen deze heer merkte dat hij gezag over ons had, begon hij met een charme-offensief. Hij stelde ons de vraag: ‘Zijn jullie van België?’ Het leek precies of alleen de Belgische mensen hun fiets dubbel vastleggen aan een paal. We vonden deze vraag niet erg gepast na de manier waarop hij ons eerst benaderde en daarom gaven we hem geen duidelijk antwoord. Een kwestie van wraaknemen! (Al diegene die nu schrik van ons krijgen, geen nood, als je lief bent tegen ons, doen we je niets… Behandel je ons slecht, bijten we terug!!)

Nu we de eerste hindernis (de securityman) overwonnen hadden, konden we doorlopen naar het zwembad! We merkten dat de vakantie begonnen was… De hoeveelheid Nederlanders was toegenomen… Niet enkel oudere Nederlanders lagen in hun ligstoel te genieten van de zonnestralen, ook jonge kinderen… Jammer genoeg mogen wij als stagiaires niet in het zwembad zwemmen tenzij we lid worden voor een jaar. Dat zou handig zijn voor als we binnen het jaar terug komen, maar nu lijkt het er nog niet op dat we daarin zullen slagen. Dus gingen we maar wat verder wandelen. Terug naar de pier waar we met juf Erika vorige keer ook zaten uit te waaien. Er lag een Nederlandse boot aangemeerd. We hielden de ‘kapitein’ en ‘zijn bemanning’ in de gaten. We waren getuigen van een achtervolging op de rivier. We zagen een klein motorbootje en daarachter een grotere politieboot dus dachten wij dat het een echte achtervolging was!! Spannend!! Het motorbootje ging wel sneller dan de politieboot. Daarom hopen we dat de politie zo slim geweest was, om voldoende benzine mee te nemen. Dan konden ze blijven achtervolgen tot het kleine bootje stil viel en bleef dobberen op het water.

In de namiddag ging keukenprinses Hanne aan de slag met blom, water, bakpoeder en Surinaamse bananen. Eerder schreven we jullie ooit al dat een echte Surinaamse lekkernij de ‘bakabana’s’ zijn! Dit zijn bananen met een beslaglaagje, gebakken in olie! Hanne ging dit ook proberen! Als een echte Surinaamse dame ging ze aan de slag met haar ingrediënten en haar kookkunsten. De allereerste bakabana’s waren niet slecht! We proefden er vol verwachting van en ze smaakten al als echte, maar toch misten we de pindasaus. Ook onze gastvrouw en heer, mochten proeven van de kunsten en gaven prinses Hanne de raad om de bananen dikker te snijden. Dat zou ze morgen eens proberen… Ondanks de kritiek behaalde ze 100 procent op haar bakabana’s.

In de avond besloten we Surinaamse- Ellen- en- Hanne- pannenkoeken te bakken. We maakten ons beslag niet volgens de recepten van de mama’s of de grootmoeders, maar volgens ons gevoel. De pannenkoeken smaakten goed maar toch miste Hanne de pannenkoeken van haar moeke.

Net voor we gingen slapen, hielden we weer een klein chipsfeestje omdat we bijna 2 maanden in Suriname zijn! We legden onze matrassen weer dicht bij elkaar, namen de zak chips en een beetje drinken en we genoten van deze gezellige babbel- en – knabbelavond!!

Op zondag hebben we niet zo veel gedaan als op zaterdag. Ellen had niet zo goed geslapen en ging daarom niet mee met Hanne naar de viering in ‘de groene kerk’. Ze bleef even rusten. Toen ze op stond, was Hanne al vertrokken maar niet zonder Ellen te verrassen met een mooi versierde tafel. Een hele fijne verrassing!

De ochtend begon met heel mooi weer! Maar Hanne was nog geen 5 minuten terug binnen, of het begon keihard te regenen. Ze had dus even geluk gehad!

We hebben wat in onze persoonlijke dagboeken geschreven, een tweede poging gedaan om bakabana’s te maken (met dikkere schijven banaan) en onze muzische kaft aangevuld.

Dankzij deze werkjes was onze zondag gevuld en konden we ons dus ook snel klaarmaken om op maandag weer naar school te gaan!

Maandag moesten we naar school dus dat betekende dat we weer vroeg uit onze nest moesten kruipen! We hadden zelfs een planning bedacht op zondagavond om deze dag te beginnen. Als het regende, zouden we de bus nemen. Maar als de zon scheen, zouden we met de fiets naar de school in Clevia rijden!! We zouden dan iets vroeger moeten vertrekken dan normaal omdat we nog geen idee hadden, hoe lang we onderweg zouden zijn. Maandagochtend waren er enkele wolkjes te zien, maar al gauw besloten we om het risico te nemen om naar school te fietsen. Met reservekledij en minder bagage dan normaal, sprongen we op de fiets en deden een beroep op ons ‘visueel geheugen’ om op school te geraken. We waren iets te vroeg dus konden we onderweg nog even stoppen om een drinkpauze in te lassen. We werden voorbij geraast door juf Erika en een zeer verbaasde juf Henna. Juf Henna stond al bijna op het punt om ons mee door te nemen omdat ze dacht dat we niet meer verder geraakten. Maar we volharden… Na een klein uurtje te fietsen, bereikten we de Pisangrodjostraat. De straat waar de school staat! Er waren zeer veel verbaasde blikken toen we het schoolerf opreden en we onze fiets gingen wegzetten. We hadden nog net even de tijd om de tekens van de fietstocht weg te werken door een nieuwe t-shirt aan te trekken en door even te rusten.

Op school worden we al een tijdje geplaagd door verschillende berichten over onze schenking voor de school. Een tijdje geleden hebben we van een zeer vriendelijke en lieve firma schriftjes gekregen die we mee naar Suriname mochten nemen. Dat alles werd verzameld met nog leesboekjes en schenkingen van andere lieve mensen (dankje-dankje-dankje-dankje-dankjewel!!) en werden in dozen op het schip gezet. De vraag bleef wanneer we deze dozen (14) mochten gaan afhalen. Met de vakantie in het vooruitzicht wilden we dit toch maar even achterhalen voor alles nog meer vertraging had. De lading bleek al een tijdje in Suriname te staan, maar dankzij de staking van de douane en de hoeveelheid van de schenking konden we deze dozen niet zo maar op school krijgen. Daarom waren we vandaag een beetje bezorgd dat het ons nooit ging lukken.

Toch gingen we aan de slag. We werkten evaluatiefiches uit zodat de leerkrachten waar we een les bij uitvoerden, konden schrijven wat ze hiervan vonden. We moesten ook even de vierde klas van juf Henna overnemen want zij moest eventjes weg. We moesten een dictee op het bord schrijven dat de leerlingen moesten overschrijven. Juf Hanne deed dit geweldig! Net toen juf Ellen al schrijvend aan de slag zou gaan, viel juf Henna terug binnen. Deze maandag verliep erg snel! Want zonder het te beseffen was het al gauw 13.00u en tijd om terug op onze tweewieler te springen! Maar bij dit plan waren de weergoden niet meegerekend. Het regende op het moment dat we naar huis mochten. Gelukkig heeft Hanne daar een oplossing voor: je treuzelt bij het aandoen van je watersleffers, je helpt leerlingen met het opleggen van de fietsketting, je trekt je regenjas aan, je bindt je bagage extra vast op je fiets, je zorgt ervoor dat er niets nat kan worden, je trekt je kap zodanig over je hoofd dat iedereen enkel je ogen, je neus en je mond kan zien en je geeft dan het sein om te vertrekken. Raar maar waar: we waren net de straat uit en we waren droog… Hanne haar werk werd dus goed onthaald door Ellen want zo konden we later vertrekken, maar nog iets later werd het meesterwerk ‘Hanne in de regen’ stiekem uitgelachen. We kwamen, na een klein uurtje fietsen langs een andere weg, droog thuis met een kleurtje op onze armen, neus en op Hannes voorhoofd. Na lekker eten en een beetje rust, besloten we in het goede weer naar de stad te fietsen op zoek naar een memorystick… Alles ging goed tot we bijna aan de Shell waren… We waren aan het puffen van de warmte tot we een naderende wolk zagen… We staakten onze tocht naast de weg onder een afdakje want een stortbui verpestte deze zonnige trip. Iets verder zagen we een opklaring maar toch bleef Hanne haar beige short even uitzwieren… Toen de short drooggezwierd was, konden we onze trip verder zetten, om de memorystickzoektocht te staken voor een winkel die 15 minuten eerder sloot. Als de regen er nu niet was geweest, hadden we onze trip niet voor niets moeten doen… Ach, we bekijken het van een ‘zonnige’ kant: onze conditie wordt weer aangescherpt.

Net toen we thuis kwamen en we ons tussen de buien naar de winkel begaven, werden we verrast door juf Sharda die in onze straat reed… Zij woont toch wel een eindje verder en kwam ineens door onze straat gereden. Met groot lawaai van beide kanten, begroeten we elkaar!

Toen we thuis waren, stopte ze nog even voor onze deur om goededag te zeggen. Ze was de paaseitjes voor de leerlingen gaan kopen. De volgende dag gaat ze die uitdelen! Hopelijk zijn er nog heel veel over!!

Dinsdag hebben we ons goed voornemen ook volgehouden. Ondanks de meerderheid wolken en de druppels reden we met de fiets naar school! Het bleef bij enkele druppeltjes! Dus kwamen we weer droog aan op school. Iedereen was verbaasd ons weer moedig op de fiets te zien. Vooral omdat ze ons gisteren bijna aan het uitlachen waren, toen ze merkten dat wij met de fiets naar huis zouden rijden, in de regen. Maar wij laten ons niet kennen!! Wij zijn fietsmakkers en dat willen we bewijzen!!

Dinsdag mochten we weer knutselen rond Pasen in de vierde klas van juf Jessica. Daarom hadden we maandag een idee bedacht en konden we dit uitvoeren. We waren niet erg verbaasd toen we mevrouw Balcaen plots in onze klas aantroffen. Omdat we haar gisteren niet zagen en het vandaag de laatste, echte schooldag was, hadden we ons mentaal voorbereid op haar komst. Hanne was erg blij om te horen dat er paaseitjes voor ons wachten maar vooral de post die ze kreeg van het thuisfront! De mama van Hanne was zo lief geweest om een mooie envelop samen te stellen met allerlei leuke dingen. Deze envelop werd nog net op tijd afgegeven bij mevrouw Balcaen zodat zij Hanne kon verrassen! En dat was gelukt!!

We werkten nog wat verder aan onze fiches en tekeningen voor onze muzische kaft. Ook vandaag was de dag snel om en we kregen echt veel traktaties vandaag. Enkele leerlingen die in de vakantie jarig zijn, mochten vandaag hun traktatie uitdelen. Het is dus de gewoonte om ook iets voor alle juffen te voorzien. We werden overstelpt met speculaasjes, koekjes, cake en softdrankjes… Ook werden we vandaag benoemd tot ‘rapportencontroleurs’. De kinderen die vandaag hun rapport kregen, kwamen dit spontaan laten zien! Het is fijn dat de kinderen dit komen tonen. Dat geeft ons een gevoel van waardering.

“Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen.” Dus reden we meteen van de school uit naar de stad voor de derde poging ‘zoek de memorystick’. Onder de stralende zon, reden we naar de winkel… Vandaag waren we op tijd! Hanne was zo lief om op de fietsen met bagage te letten terwijl Ellen eindelijk haar doel bereikt had. Dit winkelbezoek duurde toch langer dan gedacht en Hanne bleef mooi in de zon staan. Gelukkig zijn Surinamers erg bezorgd over haar. Ellen weet dat ze beloofd heeft, om Hanne nooit alleen te laten maar nu dacht ze dat het maar voor een seconde was. Toch werd Hanne nu ook ‘poppetje’ genoemd… Niets ergs, vooral niet omdat de heren de raad gaven aan het ‘poppetje’ om uit de zon te gaan staan. Schattig toch?! Nog maar eens een bewijs dat Hanne een graag geziene dame is, ook hier in Suriname én niet alleen door Ellen.

In de namiddag stond ons hoofd echt niet naar werken… Ellen was totaal uitgeput en kon bijna niet meer uit haar bed komen. Gelukkig dankzij de goede zorgen van Hanne slaagden we erin om nog wat te werken aan de interviews en ander ‘muzisch’ werk.

Woensdag was personeelsdag! We gingen op reis naar Tjadorsie Kondre! Eigenlijk is dit niet meer of minder dan een plaatje buiten de stad. Maar het is er geweldig! We moesten vandaag niet meer naar school gaan. Want we werden door de man van juf Sharda opgepikt aan het Shellstation (waar ze ons al gemist hadden omdat we 2 dagen met de fiets waren gegaan) om nadien naar juf Sharda te rijden. Van daaruit vertrokken we met eten, drinken, cadeautjes en bagage naar een ander tankstation waar de bus vol gibberende juffen en twee meesters ons kwam oppikken. Na even twijfel of we de juiste route genomen en de beslissing van de buschauffeur om met zijn mooie bus niet door slijk en laaghangende takken te rijden, zetten we onze tocht verder al stappend. We namen het grootste deel van de bagage mee, maar een ander deel werd uiteindelijk op de boot gezet! We installeerden alles op de tafel in de eerste hut. Tot we van de ‘kapitein’ van het bootje te horen kregen, dat we een hut hoger mochten nemen. Daar was de tafel mooi klaar gezet! We verhuisden al de spullen en moesten dan ook nog eens de boot uitladen zodat we onze spullen boven hadden. Heel veel oudere juffen besloten om niet mee te helpen uitladen maar te rusten, wat we respecteerden, maar ook enkele jonge juffen bleven zitten. Waardoor alles op de twee meesters terecht kwam… Omdat ook de ene meester een leeftijd heeft om u tegen te zeggen, hielpen Hanne en Ellen een handje mee. De eerste keer ging alles goed, de tweede keer ging ook nog alles goed. We laadden wat dozen uit en brachten die naar boven. Maar bij de derde afdaling ging het een beetje mis. Ellen misplaatste haar voet en hoorde even ‘krak’. Toch daalde ze nog volledig af en bracht ze nog een doos naar boven. Omdat nog niet heel de boot leeg was, ging Ellen toch nog een aantal keer naar beneden en naar boven. Pas wanneer de boot leeg was, durfde ze te kijken naar haar voet. Stilaan begon deze enkel dikker te worden… Ellen kreeg meteen ijs op haar voet en de beste zorgen van enkele juffen die met zeer veel graagte even probeerde te voelen of er niets gebroken was. Ook het ijs werd zeer stevig rond de enkel gebonden. De pijn werd gelukkig weggelachen door Ellen… Toch deed die Surinaamse behandeling geen deugd. Maar dankzij de goede zorgen, de behulpzaamheid van Hanne kreeg Ellen op tijd en stond eten en drinken. Tot Ellen zich begon te vervelen en besloot om wat beweging op te zoeken. Eigenlijk ging dat in het begin nog vrij goed. Ellen daalde af om te gaan pootje baden, want met die voet durfde ze niet echt in het water (je zag namelijk niet waar je je voet moest zetten). Maar moedige Hanne nam haar handdoek en met bikini aan, ging ze sierlijk het water in! Samen met juf Trismy, juf Janis, juf Anouk en juf Sonja zwom ze elegant rondjes. Het weer was lekker maar na een uurtje dachten de weergoden hier anders over. Het begon bewolkt te geraken en kleine druppeltjes vielen op het water. Toch werden deze moedige juffen niet afgeschrikt door dit extra water. Pas wanneer het harder begon te regenen, zijn ze uit het water gekomen. We aten lekker, we snoepten lekkers en we dronken lekkere, warme soep! Net toen we terug moesten inpakken en de bagage naar de boot moesten dragen, begon het pas op z’n Surinaams, door te regenen. Al de paadjes veranderden in een modderstroom waar iedereen door moest. Gelukkig zijn er geen extra ongelukken gebeurd. Na de wijze raad van heel veel mensen besloot Ellen, toch maar de boot te nemen. Maar eerlijk waar, ook omdat de weg te ver was… De tocht op het water was ook geweldig!! Hanne ging ook lekker mee in de boot dus ze zorgt echt goed voor Ellen. Enkel het stuk waar de boot aanmeerde, ging echt steil… Maar de kapitein vroeg extra geld om Ellen verder te brengen en dat konden we beter voor iets anders gebruiken. Dus ging Ellen met behulp van Hanne, 2 meesters en de kapitein die slijkerige, steile helling op. Het enige waar Ellen aan dacht, toen ze boven was is: ‘Nu moeten die heren die zware bakken alleen naar boven dragen!’ Op aanvraag van het schoolhoofd en enkele andere juffen, nam juf Sharda ons mee naar haar huisdokter. Deze lieve vrouw keek even naar de voet, voelde even en gaf Ellen mooie roze pilletjes mee. Blijkbaar zijn de pezen in de enkel verrokken en is de zwelling die erop zit (of de tennisbal zoals meneer Raggie zegt) erger dan het is. Gelukkig dan het dit maar is… Enkele dagen rust, pilletjes slikken en omhoog leggen… De diagnose van de dokter stelde ons dus gerust.

Ook Arman en Agnes waren meteen bezorgd en gaven allerlei wondermiddeltjes om de voet te verzorgen.

We zouden nog vergeten te zeggen wat het allerbeste nieuws was van de dag: na de bemoeienissen van de man van het schoolhoofd en het ondertekenen van een papier waarin ze bevestigd dat de schenking niet voor verkoop is, zijn onze 14 dozen in Clevia geraakt!!!!

Na de vakantie is het dus tijd om de dozen open te trekken en te laten zien wat we aan de school willen geven!!

Dankjewel aan iedereen die aan deze schenking heeft meegeholpen: iedereen die iets gegeven heeft, iedereen die de adressen netjes op de eerste dozen kleefde, iedereen die mee geholpen heeft aan het transport naar Nederland, iedereen die financieel gesteund heeft, iedereen die in Suriname geholpen heeft bij het ‘loskrijgen’ van de dozen, iedereen die ervoor zorgde dat ze op de pick-up en af de pick-up geraakten… Kortom iedereen die weet over welke schenking het gaat!

Op donderdag was het de eerste vakantiedag! We kregen al vroeg telefoon van het schoolhoofd om te vragen hoe het met Ellen was… Maar ze kon gelukkig zeggen dat ze goed geslapen had en dat ze er niet veel last van had. De zwelling was nog wel niet weg. We werkten samen aan onze muzische tekeningen en konden eindelijk deze tekeningen afronden. Nu geldt enkel nog het maken van de nodige materialen voor het hoekenwerk én de activiteiten bij de liedjes. Hanne zorgt heel goed voor Ellen… Alleen blijft het moeilijk om Ellen stil te houden. De enige oplossing is botsing spelen of haar vastbinden aan een stoel… Zelfs dreigen met zweepslagen helpt niet. (voor het minste zeggen de mensen hier: “Ik ga je sweepen!”)

Agnes had vandaag pompoenenbrei met vlees en rijst klaargemaakt voor ons. Ook zij zorgt goed voor ons. Gelukkig maar…

Het was best lekker ook al hoorden we later dat het eigenlijk geen goede pompoen was om dit gerecht klaar te maken. Maar dat weet je natuurlijk niet voor je begint te koken.

Op de middag kregen we bezoek van mevrouw Balcaen en meneer Raggie. Ze kwamen horen hoe het was met Ellen want blijkbaar gaat het nieuws in Suriname sneller dan de grootste snelheidsduivel die hier rondrijdt… Maar niet alleen daarom kregen we het genoegen om hen te zien. Ze kwam ons uitnodigen om mee te gaan zwemmen… Het was inderdaad heerlijk weer om in het water te plonsen. Dus in de namiddag gingen we naar een hotel in de straat hierachter. De voorbije keren toen we daar langs reden, leek het steeds of het dicht was, maar nu mogen we er blijkbaar gaan zwemmen als er niet teveel toeristen logeren. Het water is niet heel helder maar ook niet vies. Daarom sprong Hanne als een waterballerina erin nadat mevrouw Balcaen het goede voorbeeld gaf. Ook nu ging Ellen niet verder dan de rand. De zwembewegingen lukken nog niet echt en de plaats waar het water al lekker warm was, bevond zich net in het diepste stuk… Ellen zorgde ervoor dat er van deze moment foto’s waren.

Het was een fijne namiddag en we babbelden fijn over allerlei zaken: het land, de school, de opleiding, …

Volgens de traditie kon je ons op Witte Donderdag in de kerk terug vinden. Op vraag van onze lieve Agnes gingen we graag met haar mee naar haar kerk. De viering was een beetje slordig, want er liepen wel wat dingen mis: de pater versprak zich een aantal keer, de klokken luiden te laat en het koor begon te vroeg te zingen, sommige kandidaten voor het doopsel liepen net voor de voetwassing weg, tijdens de voetwassing vergaten ze hun schoenen uit te trekken, verschillende versieringen van het altaar werden niet opgeruimd, de diaken draaide het blad met de tekst voor de pater te vroeg om, de lector deelde mee dat ‘de dienst van het woord’ gedaan was, maar de voorbede moest nog komen en nadien ging ze ook nog eens muzikaal tegen de grond. We zagen het niet echt gebeuren maar hoorden een kelk vallen en zagen de mevrouw een pijnlijke grimas trekken. Gelukkig kon nadien iedereen ‘heengaan in vrede’. We schrokken even en hadden medelijden met de ongelukkige vrouw. Gelukkig kon ze nadien even lachen.

Goede Vrijdag betekent voor ons dat we deze blog schrijven en nog wat schoolwerk doen. Straks gaat Hanne nog even naar de viering die lang zal duren (en als Agnes al zegt dat het lang duurt, is het lang.) Andere vieringen bv. gisteren duurden ook 2 uur, maar dat is normaal. Dus daar zegt ze niets over. Ellen gaat niet mee gaan, omdat ze gisteren haar voet een beetje te zwaar belast heeft. Het pilletje werkte te goed, zodat het leek alsof het te goed ging. Vandaag nam ze geen pilletje en wil ze dit ook niet meer doen omdat het een vertekend beeld geeft… De viering duurde inderdaad lang. Ellen dacht al wat vroeger naar de cyber te gaan maar het was (zoals we dachten) gesloten. Vandaar dat dit bericht later op de blog staat!! Hanne vertrok met Agnes rond 14.15 om zeker op tijd te zijn en ze kwamen thuis rond 17.30. Een extra lange viering dus ...

Op zaterdag zitten we dus gezellig naast elkaar in de cyber en gaan we straks nog euros spronkelen om onze trip te kunnen betalen... Deze ochtend waren we nog fijn aan het soezen in ons bed, tot de gsm ging... Om 07.40 belde een lieve dame ons op... Zaterdagochtend houden we ervan om even langer in het bed te blijven liggen, maar voor Surinamers is vroeg opstaan fijn... We snappen hen en daarom zijn we gelukkig goed gezind wakker geworden met een fijn telefoontje van niemand minder dan mevrouw Balcaen. Onze plannen voor vandaag zijn voor de rest: geld zoeken en even rusten want we zouden heel graag Pasen meevieren deze avond in de avondviering en die begint om 21.30 en zal rond 00.00 afgelopen zijn. We kijken ernaar uit om deze viering met alle kaarsjes mee te maken...

Verdere avonturen leest u volgende week…

Onze planning voor de eerste week vakantie ziet er als volgt uit:

- Op maandag 13 april reizen we naar Galibi waar we de reuzenschilpadden een bezoekje brengen! We zullen in het aangenaam gezelschap van mevrouw Balcaen, meneer Raggie, enkele leerkrachten van Clevia en enkele andere gelukzakjes... We blijven tot woensdag daar!

- Als het niet te erg regent, gaan we met de familie van hierboven kamperen. Dat betekent met de broer en een zus van Agnes, met onze ‘Surinaamse’ broer en natuurlijk met Agnes en Arman. Dit doen we waarschijnlijk van woensdagnamiddag 15 april tot 17 april.

- Op zondag 19 april vieren we de verjaardag van ons lief ‘Surinaams’ neefje.

- Tussendoor werken we voor school aan ons afstudeerproject, ons POP en zullen we een keertje nadenken over de presentjes die we willen geven aan de juffen en de meester van deze prachtige stageschool.

Wij wensen iedereen fijne paasdagen,

een zalig Pasen

en

een heerlijke vakantie!!

Voor al de klasgenoten die nog stage moeten doen en die druk bezig zijn met lesvoorbereidingen en materialen te maken:

wij denken aan jullie en hopen dat jullie het goed doen!

Succes en geniet er toch maar van!!

Oh ja, mevrouw Balcaen: Wilt u alstublieft het paaskonijntje bedanken van ons? De paaseitjes van Belgische chocolade smaken heel lekker!!

11-04-2009 om 15:42 geschreven door Ellen en Hanne  

‘In februari – maart - half april is het in Suriname korte droge tijd. Dat betekent dat de lange regentijd half april begint en duurt tot augustus.’

Met deze wijsheid vertrokken we in februari naar Suriname en we waren blij te weten dat dit inderdaad zo is. Onze gastheer heeft dit heel gedetailleerd uitgelegd. MAAR…

Het klimaat verandert overal. Dus ook in Suriname… Vorige week hebben we jullie nog mogen vertellen dat we een hele week mooi weer hadden, deze week vallen we in herhaling. Maar jammer genoeg niet de herhaling van vorige week. De zon heeft zich afgelopen week maar enkele keren laten zien. De Surinamers zijn er ondertussen vast van overtuigd dat de ‘korte droge tijd’ niet meer gaat komen. We zijn benieuwd. Stilaan lopen de straten terug blank en de kreken terug over.

Zaterdag hebben we ons blogbericht op het net gezet. Daarin vermeldden we dat we nog niet goed wisten wat we nog zouden uitspoken op die dag. Wel… We werkten wat voor de KHK en zijn in de avond op krekeljacht gegaan. Een ongewenste bezoeker kwam ons in de avonduren goedenacht zeggen. Het beest voelde zich zo goed hier, dat het met geen potjes, flitsen van de camera… weg te krijgen was. Het vloog van de deur naar het raam en terug zonder het besef te hebben dat deze twee dingen een weg waren naar de vrijheid. Daarom besloten we, na het zenuwachtige beest suf geflitst te hebben, het zelf naar buiten te werken. We probeerden het krekeldier te vangen en in een spurttempo buiten te zetten. Dankzij een heldhaftige beweging van Ellen en het fotografisch talent van Hanne is er van deze actie bewijsmateriaal. In de avond hebben we ons ook even nog aan de spandoek gewerkt die we op zondag zouden gebruiken!

Want op zondag was het in het jeugdcentrum een judokampioenschap. We waren persoonlijk uitgenodigd door enkele leerlingen van Clevia! Omdat het fijn was voor ons om hen eens aan het werk te zien buiten de school en omdat zij het ook graag zouden hebben, gingen we op pad! In tegenstelling tot de voorbije dagen, bleef het vandaag niet droog. Waardoor we op zondag onze ‘Surinaamse fietsdoop’ kregen. Ellen was meteen beter wakker. Hanne was al wakker want zij was al vroeg uit de veren om belwaarde te halen om met haar jarige, oudste zus te bellen.

Toen we het jeugdcentrum gevonden hadden, konden we volop supporteren voor ‘onze’ leerlingen. Ze deden het helemaal niet slecht. De dag duurde wel lang want de oudste categorieën speelden hun wedstrijden in de late namiddag. En net ook voor één van hen kwamen we speciaal op onze fiets naar daar gereden. Toen we daar toch waren, hebben we ook maar meteen de prijsuitreiking bijgewoond. Maar liefst, 3 leerlingen hadden goud behaald, 1 zilver en 2 leerlingen behaalden een bronzen medaille. Dankzij onze spandoek en getier! Zelfs de lokale televisieploeg was van de partij en zonder het zelf te weten, verschenen we op het Surinaamse sportnieuws. Dit hoorden we woensdag op school!

In de avond gingn we nog even een klein fietstochtje maken omdat we benieuwd waren waar onze Surinaamse broers wonen met hun gezin. Eén woning vonden we, de andere zoektocht hebben we gestaakt, wegens te donker. We kregen ook te horen dat we nog een dagje langer babysit van het huis moesten zijn, want dat onze gastfamilie nog een dagje langer in het bos bleef kamperen.

Op maandag waren we gelukkig weer op tijd op school. Eindelijk konden we de vlaggenparade nog eens meemaken. Dit is de dagopening waarbij de hele school het volkslied komt zingen bij het heisen van de vlag. Ook wij, zingen dan mee. Maar vandaag ging het niet zo vlot. We kennen het volkslied in het Nederlands ondertussen wel goed, maar in het Sranan Tongo is het nog moeilijk. Dus hielden we het bij neuriën en playbacken. Na deze ceremonie en het voorstellen van de medaillewinnaars stond er ineens een vreemde, sympathieke man voor onze neus. Hij kwam ons vriendelijk groeten en toen volgde het langverwachte zinnetje: ‘Ik ben de man van Mieke’. Voor diegene die zo nieuwsgierig zijn: Mieke, ofwel voor ons, Mevrouw Balcaen is de bezieler van ons avontuur. Dankzij haar connecties en de inzet van haar man zitten wij nu in Suriname. Zij is onze begeleidster en komt zondag naar Suriname. Maar we wisten dat haar man ondertussen al was afgereisd en waren in spanning op zijn komst aan het wachten. Toch waren we niet echt op onze hoede die maandagochtend. Laat ons het zo stellen: het was maandag, het was vroeg want we hadden niet zo best geslapen.

Het was een fijne ontmoeting!

Na deze ontmoeting zijn we aan de slag gegaan. We mochten onze ‘paashaas’ nog eens in de tweede klas gaan maken. Deze paashaas was een voorstelletje voor de derde klas. Daarna werd het een werkstukje voor de beide derde klassen, nog later voor de twee klas en dus vandaag voor de andere tweede klas! Het werkje is dus een echt succes!

Vandaag werd er nog maar eens met een klein beetje lof over ons gesproken. Door niemand minder dan ons eigen ‘schoolhoofd’. Dit is natuurlijk steeds fijn om te weten. We werden zelfs bedankt omdat we bij de judokampioenschappen waren voor de kinderen. Iets wat noch wij, noch de gymleraar gezegd hadden tegen haar. Dus de kinderen moeten het verteld hebben! Daarom waren we zeer blij dat zij het ook zo fijn vonden dat we er waren.

Wanneer we met de bus naar de stad reden, hebben we dit keer het ‘record traagrijden’ verbroken. Normaal rijden de bussen hier altijd veel sneller dan toegestaan, nemen ze ‘boorwegen’ (binnenwegen) waar het niet mag en nemen ze altijd voorrang (ook al hebben ze het niet) … maar deze bus reed overal juist 30 km/u. En stopte voor elke dame of heer die aan de hoek van een zijstraat kwam afgestapt. Ook weer een avontuur dat we meegemaakt hebben.

In de namiddag hebben we gewerkt aan ons muzisch project en lazen we onze post! We hadden twee brieven gekregen!!

Tante Annie stuurde een hele mooie kaart. Ze vertelde erbij dat het moeilijk was om een ‘passende’ kaart te vinden voor ons. Maar uiteindelijk had ze er toch eentje gevonden: twee varkens aan een tafel. Wat ze daarmee wil zeggen, houdt ons al nachten wakker. Ook van ons lieve Marjan en Bieke kregen we post!! Totaal verrast waren we door al deze lieve brieven en kaartje!! Dankjewel allemaal. Het is fijn om te weten dat jullie nog aan ons denken! We zijn zeker bereid om onze ervaringen te vertellen, zodat jullie ook jullie verhalen kunnen vertellen! Deze dag was echt een fijne dag! We lachten en we maakten nog eens lage grapjes. We kropen zelfs nog eens op tijd ons bedje in!

Op dinsdag mochten we vroeg uit de veren! Niet om naar Clevia te rijden… Nee hoor, vandaag kregen we van Clevia een ‘vakantiedagje’ om met meneer Raggie, de man van Mieke Balcaen, naar Saramacca te rijden. Saramacca is een ander district van Suriname. Net zoals wij nu in het district Paramaribo zitten en daar naar school gaan, heeft Saramacca ook scholen. Omdat meneer Raggie en mevrouw Balcaen in die scholen, enkele jaren geleden, prachtig werk geleverd hebben, moest meneer Raggie daar nog eens op bezoek gaan. Dit was voor ons een uitstekend kans om kennis te maken met scholen buiten de grote stad. Dankzij het lieve voorstel om meneer Raggie te vergezellen, was onze dag zeer leerrijk. We moesten wel een tijdje in de auto zitten maar deze rit ging snel voorbij dankzij de interessante verhalen. We reden eerst naar een school in Kampong Baroe. Deze school was een erg mooie school maar doordat de school zo ver van de stad ligt en dus ook zo ver van de middelbare scholen, is de kans dat de leerlingen verder naar school gaan na de lagere school klein. Dat maakt dat deze school een jammer verhaal heeft. Over zo’n dingen ga je dan toch wel eens extra nadenken. Ook over de verhalen van de thuissituaties die de leerlingen meemaken op de tweede school waar we zijn gaan kijken. Net zoals Clevia is deze school ook heel goed bezig met het ervaringsgerichte onderwijs maar bijna elke leerling draagt een verhaal met zich mee. Het frustrerende aan deze situaties is dat de school, de leerkrachten weet hebben van het leven van deze kinderen maar dat ze er zelfs niet aan kunnen doen. De beslissingen worden genomen van bovenaf en zijn vaak ondoordacht.

In de terugreis naar de stad was het ook een stukje stiller dan deze ochtend omdat we diep nadenkend over wat we hoorden, leerden om deze dingen een plaatsje te geven. Gek genoeg zorgde ook onze gastvrouw voor hulp. Omdat we wat vroeger thuis waren, werden we uitgenodigd om boven te gaan eten! Er was roti klaargemaakt. Een Surinaamse lekkernij met aardappelen, vlees en komijn, gewikkeld in een Hindoestaanse pannenkoek. We hadden dit al eens tijdens onze eerste dagen in Suriname gegeten maar dat was toen niet zo lekker als deze maaltijd! Niet te pikant en toch smaakte het lekker af. Dankzij deze fijne uitnodiging kwamen we terug op krachten.

In de namiddag zijn we verder gegaan met het uitwerken van het muzisch project. We konden de liedjes afwerken en de versjes. Nu moeten we nog de materialen die voor deze liedjes, versjes en activiteiten nodig zijn, uitwerken.

Tussen de werkjes en de druppels door, zijn we even naar de cyber gereden om wat knutselspullen te halen en nadien zijn we doorgereden om nu doelgericht naar het huis van onze tweede Surinaamse broer te zoeken. We hadden stiekem wat informatie ingewonnen bij onze bovenbuurvrouw! In tegenstelling tot de vorige fietstocht werd deze tocht succesvol afgesloten en vooral nat! Een plaatselijke, felle stortbui, zorgde ervoor dat we redelijk nat thuis kwamen. We stonden onderweg wel even stil om te schuilen, maar als je hier eenmaal begint te schuilen voor de druppels, kan het zijn dat je er binnen 2 uur nog staat, dus moet je vertrekken op een ‘droger’ moment.

Ondanks dat het vandaag 1 april was, zijn we braaf geweest! Omdat we niet zeker wisten of het gebruik van 1 april hier gekend was, hebben we niets speciaal verzonnen. Wijzelf hadden een mondeling contract gemaakt, dat we elkaar niets zouden ‘lappen’ en dat contract heeft geholpen! We hebben ons netjes gedragen vandaag!

Zo netjes zelfs dat we deze ochtend lekker laat op school aankwamen omdat we juf Sharda moesten helpen bij het kopen van een traktatie voor de leerlingen. De leerlingen kregen ondertussen al appels, drinken en vandaag zouden ze joghurt krijgen. Dus we gingen die met haar samen inkopen en later hielpen we haar bij het uitladen van 433 potjes joghurt. Gelukkig zaten ze samen in een karton doosje verpakt. Dat maakte het voor ons net iets gemakkelijker.

Toen we bij elke leerkracht een goededag gingen zeggen, waren er zeer veel die vroegen waar we gisteren waren. Dat voelt wel fijn! Ze hadden ons gemist!

Keukenprinses Hanne voelt zich helemaal één met de Surinaamse gerechten en wil zoveel mogelijk typische recepten uitproberen en meenemen naar huis. Daarom had ze vandaag een kookboek van een juf kunnen bemachtigen en ze heeft zich daar volledig opgesmeten. Zij schreef lekkere recepten over zodat ze die ooit is kan uitproberen. Ellen hield zich bezig met de rest van de muzische kaft.

Naast het overschrijven van de recepten heeft Hanne ondertussen ook nog voldoende tijd om samen met juf Sharda Ellen als doelwit te nemen. Meermaals krijgt ze te horen dat ze zich aanstelt en dat ze niet zo ‘hinderlijk’ moet doen. Hanne is zelfs bevoegd om Ellen af en toe een mep te verkopen. Buiten dit geplaag, kan Ellen het zeer goed met hen beide vinden maar soms hoopt ze toch dat het om te lachen is en niet voor echt!! Ach ja, Ellen rust niet tot ze wraak genomen heeft!

In de namiddag schreef Hanne rustig recepten over en was Ellen haar dagje weer helemaal goed dankzij een mooie brief van de bomma en de bompa! Na wat prutsen met de foto’s op de computer en het ontdekken dat de nieuwe USB-stick die Ellen hier kocht eigenlijk geen goede is, aten we heerlijke spaghetti! Met die USB-stick moeten we zeker een keertje terug naar de winkel want die doet heel vreemd! Ellen heeft alleen het aankoopbewijsje nog niet teruggevonden. Maar we kunnen allicht wel eens gaan horen of het probleem zich ook voordoet bij een andere computer. De laptop die we bij hebben is, afgelopen weken geteisterd geweest door een virus en is nog niet volledig hersteld. Daardoor zou het kunnen dat de stick dit virus ook in zich draagt.. maar die diagnose moet dus nog gesteld en gedubbelcheckt worden. De eerste tekenen van de wateroverlast zijn weer te merken in het Surinaamse landschap. Als je ergens gaat fietsen bv. kan het zijn dat je ineens een zandweg tegenkomt, die eerder lijkt op een modderpoel. Wie dit ooit meemaakt, enkele tips:

- hou je stuur recht

- trap door en stop dus niet midden in de plas

- probeer de grootste kuilen te vermijden!

Gelukkig konden wij die tips zelf bedenken tijdens een proefondervindelijke tocht.

Op donderdag kwamen we weer iets later op school aan, door de felle regen. Vandaag hadden we eigenlijk geen plannen. We wisten wel dat juf Loes (mediatheek) en juf Lucenda (muziekjuf) een gesprek zouden voeren met de leerlingen van de zesde klas over tienerzwangerschappen. Omdat dit thema en de aanpak ons interessant leken, hadden we dit graag bijgewoond. Maar jammer genoeg kwam de zesde klas niet opdagen. Dus wordt het gesprek verschoven. Daardoor was er tijd vrijgekomen om de juf van het eerste te vervangen. Zij moest samen met haar parallelcollega op gesprek bij het schoolhoofd over de cijferlijsten van het tweede kwartaal. De leerlingen hadden enkele sommen opgekregen. Die hebben ze goed gemaakt, maar bij de verbetering merk je soms echt de hele gedemotiveerde leerlingen. Zij maken alles heel snel zodat ze ook snel klaar zijn. De leerlingen schrijven dan maar wat op en schrikken ervan als ze zoveel rood in hun schrift zien staan. Gelukkig merken de meesten dat ze bij de verbetering beter hun best wel kunnen doen.

Hanne heeft vandaag heel wat interviews afgelegd voor haar ontwikkelingsplan! Ondertussen speelde Ellen fotograaf en kon ze enkele andere taakjes bij andere leerkrachten gaan doen. Vandaag was het ook een speciale dag omdat we weer geconfronteerd werden met enkele vreemde thuissituaties van leerlingen. We zullen proberen om samen met de leerkrachten en de school het voor deze leerlingen terug zo aangenaam mogelijk te maken.

In de namiddag werkten we in het ‘stagiaireboekje’. Juf Sharda en het schoolhoofd hebben het initiatief genomen om een stagiaireboekje te maken. Hierin moeten al de stagiaires hun gegevens schrijven en er wat persoonlijks bijschrijven over de ervaringen op de school. Hanne verwerkte ook haar interviews naar een duidelijk geschreven document. In de avond keken we tennis. We zagen hoe de nummer 1 van de mannentop, Rafaël Nadal, werd uitgeschakeld door een sterke speler. Dit vond Ellen niet zo fijn! Ook keken we even naar het NOS-journaal over de Nederlandse crisis. We schreven een eerste deel van het blogbericht voor jullie! Vandaag heeft Hanne niet gepuft over de felle zon en warmte. Integendeel, ze vond het vandaag koud en dat heeft Ellen mogen aanhoren. Nee hoor, ze had gelijk. Het was vandaag echt fris door de regen en de wind.

Op vrijdag zijn we voor de kinderen weer een cadeautje gaan kopen. Omdat het tweede kwartaal op zijn einde loopt en de school de leerlingen wil motiveren om goed te werken in het volgend kwartaal, koopt de school soms wat presentjes. Vandaag kregen de kinderen sapjes. Lekker en gezond! Jammer dat er voor de leerlingen niets voorzien is...

Op school deden we weer een vervanging voor de vierde klas en Hanne ging tegerlijkertijd helpen bij de rekenspelletjes in de derde klas. De juf had assistentie nodig van de bedenkers van deze spelletjes. Hanne was de getipte persoon! Want op twee plaatsen kon Ellen niet zijn...hihi

Het regende vandaag weer keihard!! De files op de baan worden weer erger waardoor de reistijd van en naar school weer toe neemt!!

Ons verblijf kort op. Dat merken we omdat het donderdag vakantie is!! En na de vakantie moeten wij nog maar een week naar school. Dat geeft een heel raar gevoel! Gelukkig kunnen we woensdag mee op ‘personeelsreis’. Hopelijk is het dan wat beter weer. Er staat heel wat op de planning!

Dankjewel voor jullie tijd!

Groetjes aan iedereen!

PS: Het tijdsverschil met Belgie is nu 5 uur. Zoals ze al dachten, mochten wij niet meedoen met de klok te verzetten. Nu hebben jullie zekerheid daarover!

PS: We kondigen u met enige trotsheid het volgende aan:

We kennen ondertussen het Surinaamse volkslied in twee talen! Enkel de melodie moeten we nog eens extra horen, daar zijn we nog niet volledig mee vertrouwd.

Tot blogs!

Nu het bij jullie weer slechter weer, zullen wij hopen dat het bij ons beter wordt!!!

03-04-2009 om 20:51 geschreven door Ellen en Hanne  

Hallo iedereen, hier zijn we weer ! Onkruid vergaat niet dus wij ook niet!! hihi. Ook deze week hebben we weer een bewogen week achter de rug. Deze keer was het niet de regen die ons bezighield maar een krantenproject, de beurs en de kijkmorgen.

Meer hierover zo meteen!

We zullen eerst rustig beginnen bij zaterdag 14 maart. Op deze dag trokken we naar de stad om informatie te verzamelen ivm. de trips naar het binnenland. Er is echt heel veel keuze, maar ook heel veel prijsverschil. Daarom moeten Hanne en ik nog steeds een ‘vergadering’ houden om een beslissing te nemen. Vandaag hadden we geluk want bijna viel onze trip naar de stad in het water! De ochtend begon mooi, maar plots viel er water naar beneden. En we hadden gezegd dat we niet naar de stad zouden gaan bij regenweer. Het is dan helemaal niet fijn om zo rond te slenteren en in overvolle bussen te kruipen met natte mensen… Maar de weergoden hadden nog wat zon over gehouden en dat was zaterdag te merken. In de reisbureautjes waar we geweest zijn, werden we steeds vriendelijk ontvangen! De Surinaamse gidsen uit het reisbureau dat ons op dit moment redelijk ‘kwaliteit-prijs-verhouding’ goed lijkt, zagen het meteen zitten om met ons op pad te gaan! Die man die ons te woord stond, was echt grappig! Altijd maakte hij van die flauwe mopjes en dan zei hij daar telkens droogjes achter: “ het was een mopje, hoor!”  Jaja, klanten winnen noemt men dat eigenlijk.

We waren niet van plan om lang in de stad te blijven want Ellen had eigenlijk niet veel zin om te slenteren, maar geloof het of niet: zij was nu diegene die bleef slenteren. Het was echt gezellig om door de stad te wandelen. Het was helemaal niet druk en de zon scheen echt heerlijk.

Toen we even aan de oever van de rivier onze boterhammetjes met kaas en confituur aan het opeten waren, werd onze eetlust al gauw verstoord door een man met de prachtige naam ‘Jim’. Hij had ons zien voorbijlopen en zijn hart sloeg enkele slagen over… ‘Je hebt zo van die momenten wanneer je een meisje ziet, dat je niet meer weet waar je bent… en blablabla’ Wel… meneer Jim had ons lieve Hanne gezien en vond haar geweldig mooi! Ons smoesje dat we allebei een Belgische vriend hebben én dat we hen doodgraag zien én nooit meer kwijt willen, deed meneer Jim een toontje lager zingen. Gelukkig bleef hij wel beleefd, want je hebt ook een ander ras dat onbeleefd, opdringerig en ‘hinderlijk’ is, maar daar hebben we nog geen ervaring mee. Toch behouden we onze ‘denkbeeldige, knappe, lieve, gespierde Belgische vriend’ voor in het geval hij nog eens nodig is!

Na een lekker ijsje besloten we toch maar terug te gaan naar onze stulp in de Tweede Rijweg. Thuis aangekomen, leken we verrast door de zon… We vertellen niet in alle kleuren hoe we eruit zagen, want dat is niet nodig. We hadden geen zonnecrème hadden en we hadden één kleur gekregen.

Na een pijnlijke, slapeloze nacht voor Hanne, een goede nacht voor Ellen en een lekker ontbijt konden we er weer tegenaan voor een frisse zondagochtend. Neem het woord ‘fris’ niet te letterlijk, want ook vandaag scheen de zon! We waren na de regen van afgelopen week al vergeten hoe het voelt om de zon te zien en te voelen…

Normale mensen nemen op zondag een rustpauze, anderen gaan op familiebezoek, nog anderen maken hun huisje proper, maar voor ons was het … een schooldag!! ’s Middags waren we door juf Brashuis uitgenodigd om de beursstanden klaar te gaan zetten. Eerst was dit op vrijdag gepland maar toen waren de lokalen niet vrij en had de juf ‘onze’ knutsels niet bij! Dan werd het maar verschoven naar zondagmiddag!

Als echte juffen die alles overhebben voor een geslaagd project, gingen we naar school om de krantenstand en de kinderrechtenstand op te stellen. Het was ons op dat moment nog niet erg duidelijk hoe de juf de stand wou hebben en hoe de klasorganisatie na half 10, dus na de beurs zou verder gaan met die stand in haar klas. Maar dat zal zich later wel uitwijzen.

We gingen, naar haar zeggen, zéker voor vier uur klaar zijn. We waren tenslotte ook al van 12.00 aan de slag. Maar niets was minder waar: om klokslag half 5 konden we de school goededag zeggen en dachten we eindelijk aan onze volgende schoolopdrachtjes te beginnen: ‘werk wat opdrachten uit die de leerlingen en ouders kunnen doen tijdens het kijkmoment – beurs rond kinderrechten’… Maar nee, onze plannen kon niet doorgaan want juf Brashuis wou gaan rijden… We hadden natuurlijk ook een welgemeende ‘neen’ kunnen zeggen, maar als jullie weten wat we nu hebben meegemaakt, dan zegt een mens geen neen!

We reden naar Commewijne, een district in Suriname én vervolgens reden we door naar Nieuw Amsterdam om te belanden bij de Surinamerivier! Wat een prachtige plek!! Lekker rustig, heerlijke zon, fijne sfeer, lieve mensen, leuk gezelschap (juf en haar zoontje Jair)… Waauw, deze plek staat in onze top van de ‘te bezoeken- plaatsen in Suriname’.

We vertrokken net voor zonsondergang maar konden toch enkele mooie foto’s nemen van een prachtige zon die bijna ondergaat! Echt waar, op dat moment leek het voor ons even vakantie alsof de beursweek nog veraf was…

Na een lekker ‘bakabana’, een Surinaamse, gebakken banaan met pindasaus (echt lekker!!) vertrokken we naar huis. Om terug thuis te geraken moesten we over de grote brug die Commewijne met Paramaribo verbindt. Het is een prachtig zicht hoeveel lichtjes Paramaribo telt ‘by night’.

We aten nog een kleinigheidje en gingen heerlijk genietend naar dromenland.

Maandag zou al vroeg beginnen, helemaal klaar voor de beursweek gecombineerd met een kijkmoment voor de ouders én de lancering van dé schoolkrant. Lekker druk!

Door de regen ging de verwelkoming van de ouders door in het muzieklokaal. Zes kinderen van de zesde klas hadden een eigen lied geschreven dat met begeleiding gezongen werd voor elke aanwezige ouder. Het was heel mooi om te horen!

Na de speech van ons schoolhoofd mochten we naar onze ‘krantenstand’. We werden er een beetje ingesmeten. We kregen normaal wat info om te vertellen aan de bezoekers maar die ontbrak. Toch konden we de ouders heel wat informatie geven en verkochten we heel wat kranten. De eerste oplage telde 50 stuks en bij natellen op het einde van de beurs telde we er nog 2… We moeten wel eerlijk zijn dat er 6 afgekeurd werden. Bij hen ontbrak pagina 2. Toch hebben we onze job als ‘krantenjuffrouwen’ en ‘krantenverkoopster’ niet slecht gedaan!

Omdat er dus een herdruk moest gebeuren, waren we bereid om de kleine schoonheidsfoutjes nog weg te halen uit de krant!

De rekenhoek in 3 A werd aangevuld en kan nu volledig in gebruik genomen worden! We zijn benieuwd. Voor diezelfde klas mochten we ook een handenarbeidwerkstukje bedenken. Ook hier was het thema ‘Pasen’.

In de namiddag werkten we onze kinderrechtenopdrachten voor de volgende dag uit. De kinderrechten die de leerlingen zouden ‘bestuderen’ waren:

-          het recht op spel en ontspanning

-          het recht op het verzamelen van informatie en het geven van de eigen mening

-          het recht op opgroeien bij familie

Het werd voor ons weer een drukke avond én beseffen dat we dringend een aantal andere opdrachten moeten proberen af te werken. Maar het lijkt ons nog niet te lukken.

We gingen dus best laat slapen, om de volgende dag weer wakker op te staan.

Op dinsdag was het ‘wakker’ opstaan, voor Ellen serieus mislukt… Ze liep erbij als een zombie. Maar gelukkig deed de wandeling naar de bus al wonderen en werd de levenskwaliteit van haar net iets beter dan het was om kwart voor zes.

Vandaag was het ook weer een beursdag-kijkmorgen-krantenprojectdag. Maar vandaag kregen we een andere taak. Hanne was alleen verantwoordelijk voor de kinderrechtenstand en de leerlingen, Ellen moest de krantenstand voor haar rekening nemen. Vandaag is gebleken dat ons schoolhoofd ons werk erg respecteert en dat ze dit jaar erg blij is met die ‘wonders van stagiaires’. Ook de juffen van Vorselaar, Anouk en Sonja, leveren erg goed werk! We zijn blij dat we tussen de taakjes door eens een babbeltje kunnen slaan met hen. Zo leren we elkaar wat beter kennen en kunnen we ook wat van elkaar leren! Ze kunnen ons veel vertellen over de achtergrond van sommige leerlingen en over waar we ook rekening mee kunnen houden. Wij zien de meeste leerlingen niet echt vaak in een les, maar als we eens een les in die klas moeten geven, weten we waar ze het moeilijk mee hebben.

Na het opruimen van de stand, dachten we nog wat na over de volgende activiteiten die Hanne moest begeleiden op woensdag.

Hanne had vandaag de gelegenheid om zich eens in een ander kleedje te stoppen. Juf Brashuis wil op maandag de leerlingen verrassen. Ze wil dat we daarvoor in traditionele klederdracht komen en de juf bracht al ‘Javaanse kledij’ mee. Omdat het gemakkelijker voor Hanne zou zitten dan voor Ellen, mocht Hanne naar de ‘geheime ruimte’ meekomen en werd het al meteen gepast. Ze kreeg zelfs een extra huiswerkje: “leer deze tekst in het Javaans uit het hoofd en zeg het maandagochtend tegen de leerlingen.”

Oefenen geblazen!

In de namiddag hebben we gezellig buiten gezeten. Onze prachtige ‘glazen’ tafel werd naar buiten gesjouwd, onze knutselspullen lagen in onze buurt en lekker ingesmeerd konden we genieten van de zon! Hanne was ondertussen voldoende hersteld om buiten te zitten in de zon (mits extra bescherming van een modieus T-shirtje, een hoedje en haar zonnebril die ze opzet als ze haar lenzen niet inheeft) maar toch waren haar hersentjes dit weer nog niet gewoon. De zin: ‘pfff, het is warm’ werd enkele malen herhaald alsof ze al vergeten was, wat ze 5 minuten eerder gezegd had. Soms werd dit tafereel wel aangenamer voor Ellen. Dan werd die favoriete zin afgewisseld met een nieuwe: ‘pfff, ik heb nog nooit zo hard gezweet als hier in Suriname’. Toch een kwestie van afwisseling… Gelukkig maar! Af en toe hebben we elkaar even in de schaduw gezet zodat we konden afkoelen.

Na lekker buiten eten, gestoord door onze lieve oudste ‘Surinaamse broer’ konden we wachten tot we buiten niets meer zagen om binnen terug verder te werken met wat we bezig waren:

-          het recht op een veilig en gezond leven

-          het recht op bijzondere zorg voor gehandicapte kinderen

Ook vandaag werden de plannen om onze ‘ondersteuningsfiches’ en ons dagboek bij te houden, verschoven. De ondersteuningsfiches zijn de documentjes die we bijhouden ivm. onze stage. Hierin noteren we wat we die dag gedaan hebben en wat we als huiswerk gekregen hebben naar de volgende dagen toe.

Voorlopig doen we het dus maar op

“een oudere manier

met pen en papier,

zo gaat het meestal hier.

Maar we doen het met veel plezier.

Jammer genoeg hebben we te weinig tijd

en daarvan hebben we best spijt.”

Op woensdag was Ellen net iets wakkerder opgestaan dan Hanne. Vandaag ging het weer hetzelfde als de voorbije dagen… Beurs, activiteiten rond de kinderrechten, krantenverkoop, verwelkoming ouders… Het verliep vandaag al iets rustiger dan gisteren, maar toch zijn de leerlingen zo enthousiast door de dingen die ze mogen doen, door de activiteiten waaraan ze mogen deelnemen, dat ze snel beginnen roepen en vooral snel vergeten wat je hen vraagt!

Gelukkig kon Hanne de leerlingen de baas en had Ellen vanuit haar krantenstand een overzicht zodat zij de ‘belhamels’ eruit kon nemen…

Vandaag verkocht ook de krant weer beter als gisteren. Gisteren zat de verkoop echt in een dipje maar vandaag werden er toch maar weer een 30-tal verkocht!

In de derde klas gingen we de les handenarbeid rond Pasen uitvoeren. Juf Erika is een erg lieve, jonge juf die heel graag een babbeltje slaat met ons. Daarom kon Hanne even rustig gaan zitten bij haar. Juf Ellen had het op dat moment niet erg druk en Hanne was wat moe dus het was haar gegund om even op een stoel te zitten en te rusten.

In de namiddag werkten we verder aan de kinderrechten. Voor donderdag moesten volgende rechten uitgewerkt worden:

-          het recht op onderwijs

-          het recht op bescherming tegen mishandeling en geweld

-          het recht op bijzondere bescherming bij oorlog

Dat ging goed maar het nam toch weer meer tijd in beslag dan gepland en gehoopt! Onze lieve gastheer, Arman, zorgde voor een gezellige babbel met veel informatie over de politiek, de plannen, de geschiedenis van Suriname.

Zoals we al wel eens vertelde is deze man een erg moedige, lieve en grappige man met prachtige verhalen. Eén probleempje: als hij eenmaal begint te vertellen, moet je zorgen dat je geen aardappelen op het vuur hebt staan, want de kans dat ze doorkookt zijn, is vrij groot. Gelukkig was het net niet het geval! Maar deze man heeft zoveel mooie verhalen en hij kan zo lang blijven vertellen dat het best een klein uurtje kan duren voor hij zelf weer terug aan de slag gaat in de tuin of boven.

We waren vandaag ook blij ‘verrast’ door onze post! Hanne kreeg een brief van een lieve vriendin en Ellen van haar liefste bomma! We waren verrast dat de brieven ons toch gevonden hadden, want deze schrijfsels waren 3 weken onderweg! Maar gelukkig, kregen we ze toch nog aan!!

Donderdag was een vreemde, frustrerende dag. De juffen van de beurs hadden ’10 minuten jeugdjournaal’ uitgenodigd om te komen filmen over de beurs, de kijkmorgen en de krant. Deze mensen waren wat laat waardoor sommige ouders en juffen een beetje gefrustreerd geraakten omdat de tijd zo lang duurde. Ook wij moesten met onze activiteitjes de leerlingen bezig houden. Dit ging allemaal goed, tot ze alles gedaan hadden en ze het uiteindelijk nog eens moesten doen omdat ze nog kwamen filmen. De leerlingen begonnen erg rumoerig te worden, de klasjuf was een beetje teleurgesteld en wij vonden het ook niet fijn hoe het er op dat moment aan toe ging. Net na het opruimen van de activiteitjes kwamen ze in onze klas filmen… De juf van het krantenproject was echt erg boos en bezorgde ons eigenlijk ook geen fijn gevoel meer. We hadden zoveel werk gestoken in de krant, de kinderrechtenstand en de activiteitjes rond de kinderrechten en nu reageerde zij haar teleurstelling wat op ons af zodat we ook een beetje gedemotiveerd waren. Gelukkig hebben de meeste leerlingen van die klas ingezien dat ze fout waren, waardoor we twee mooie bloemetjes gekregen hebben én massa’s knuffels van hen!

Lieve knuffels van lieverds zoals: Ursila, Jorghinio, Shane, Anfernee, Demi-Lean, Tanuya… Zoiets doet toch deugd! Dit zijn, niet te vergeten, kinderen van de 4^e klas! Dit hielp ons echt vandaag!

We gingen nadien nog naar de muziekjuf om nog wat vragen te stellen over ons muzisch project en bij de judomeester gingen we ook nog eens goededag zeggen.

Wat we in de namiddag deden, kunnen jullie misschien al wel raden…

We werkten kinderrechten uit! Op het programma:

-          het recht op veilig en gezond water

-          het recht op bescherming voor straatkinderen

Om 19.00 zaten we voor onze kleine televisie, afgestemd op channel 8, om het journaal te kunnen bekijken! Jawel, item in dit journaal: ‘de O.S. Clevia heeft een schoolkrant!’ Onze materialen van de kinderrechtenstand, de krant en enkele van onze leerlingen kwamen heel goed in beeld en mochten zelfs het woord nemen!! Trots als we waren, zaten wij ook te glunderen achter ons televisieschermpje!

Het is grappig om ons nu over straat te zien wandelen… Af en toe zwaaien we eens terug naar mensen (lees: mannen of jongens) die ons vriendelijk groeten. Als die mannen in de bus zitten, kunnen die toch niet ineens uitstappen en op ons afkomen. Daarvoor zijn ze toch te bang! We blijven hier voorzichtig mee maar de tijd van negeren is toch wel zwaar. Daarom proberen we nu af en toe onze ‘zwaaikunsten’ te oefenen. Af en toe liggen we toch wel strijk van het lachen. Die mannen hebben helemaal geen idee dat ze reactie zouden terug krijgen. Daarom zijn ze meestal zo blij dat ze even vergeten dat ze ook kunnen uitstappen… Dus we passen op, maar zijn al wat getraind in ‘voorzichtig reageren’.

We lezen trouwens op onze ‘Druivelaar’ dat het in Antwerpen en omstreken: ‘Vaderdag’ is!

Dus lieve ‘dads’ en lieve ‘vake’,

“Vader worden is een gunst.

Vader zijn een hele kunst.”

Bedankt voor jullie steun en bemoedigende woorden!

Op vrijdag was het weer hetzelfde verhaal wat beurs en de rest betreft. Vandaag was ook de belangstelling van de ouders miniem. Gelukkig zijn de vervelende situaties van gisteren nu opgelost en kan iedereen weer in vrede met elkaar leven.

We werkten met de kinderen hard rond de kinderrechten rond water en bescherming voor straatkinderen. De kinderen waren snel met hun opdrachtjes klaar en mochten toen vrije opdrachten uitvoeren mbt. het recht waar ze mee bezig waren. Sommige leerlingen zijn echt creatief! Het samenwerken ging beter dan afgelopen dagen want toen was het echt rampzalig.

Net op het moment dat we onze handenarbeidles in de derde klas zouden beginnen, mochten we onze spelletjes van de afgelopen dagen nog eens uitleggen aan de leerlingen. Dan zouden ze nu nog eens kunnen spelen én zou de leerkracht de uitleg op video vastleggen. We voelden ons net echte ‘sterren’…

De les in de derde klas ging goed, al was het duidelijk te merken dat die leerlingen het tijd vonden dat het weekend begon! Ze waren wat moe gewerkt en wilden niet meer opruimen… Toch hebben zij na het nog eens vragen alles goed opgeruimd.

Vanavond mogen we mee naar het verjaardagsfeest van het nichtje van onze gastvrouw! We zijn benieuwd wat we te eten zullen krijgen, hoe het zal zijn en vooral hoeveel aandacht ons Hanne zal krijgen van de pleegzoon. Want vorige keer was hij best behulpzaam voor haar. De communicatie tussen hen beiden loopt niet van een leien dakje. Hij praat normaal geen Nederlands maar speciaal voor ons deed hij wel moeite om zich verstaanbaar te maken. Al was het verstaanbaar vaak… weg en lachwekkend.

Ellen waakt over Hanne en springt bij op de momenten dat Hanne even vergeet dat er in België nog een vriend van haar zit!

Dus thuisfront: wees niet ongerust… Ellen laat haar geen seconde meer alleen!

Dit weekend zitten we in de helft van ons Surinaams verblijf! Dat wil zeggen dat jullie dringend moeten gaan genieten van de rust die jullie momenteel nog even hebben.

Wij moeten hier nog 2 weken naar school. Dan is het voor ons paasvakantie (2 weken en 1 dag) en dan gaan we nog een volledige week naar school proberen te gaan! Dus eigenlijk als we het zo bekijken, is het helemaal niet lang meer!

Het doet raar om te weten dat we in totaal nog maar 3 weken naar school moeten, maar toch nog anderhalve maand in Suriname zijn.

Aan al de jarigen van de afgelopen week en de komende week:

à hips hips hips hoera !!

Maak er een fijne dag van,

maak er een fijn levensjaar van!

Zorg dat de taart klaar staan als we terug komen,

voor de rest mag je heel even aan ons denken

en daarna rustig verder vieren!

Kus Kus Kus

Hanne en Ellen xxx

20-03-2009 om 19:55 geschreven door Ellen en Hanne  

Toen wij in België vertrokken, ondertussen een maand geleden, wisten we dat we in Suriname aan zouden komen wanneer het ‘regenseizoen’ zou zijn. We konden ons voorstellen dat we onverwacht voor een stortbui zouden moeten gaan schuilen en dat we de Belgische buien niet zouden missen, maar wat we hier deze week gepresenteerd kregen, hou je niet voor mogelijk. Van vrijdag is het aan het regenen. Zaterdag viel het nog mee, zondag was ook een grijze dag maar af en toe kon je buiten komen, maar wat we maandag meemaakte, was een natte ervaring. We vertellen jullie er later meer over. Eerst een kort overzicht wat we in ons weekend deden:

Zaterdag zaten we zonder plannen wat te niksen in ons ‘nederig stulpje’. We hadden iets langer geslapen dan we normaal kunnen doen en hadden wat rustige ‘schoolwerkplannen’. Het zag er naar uit dat het een regenachtige dag zou worden en dat we dus toch niet veel buitenshuis konden gaan doen. Maar dan kennen we onze gastvrouw nog niet goed genoeg! Het was nog geen half 10 en ze stond al aan onze deur om te vragen of we niet graag meegingen naar haar zus. Natuurlijk sloegen we dit aanbod niet af. We waren nieuwsgierig waar ‘tante Joyce’ woont en wie ze eigenlijk is… Dus gingen we lekker mee op deze ‘familieuitstap’. Tante Joyce woont toch wel een uurtje rijden van hier. Zandweggetjes vol putten moet je trotseren om op ‘het platteland’ te komen.  De gastvrijheid waarmee we onthaald werden, de omgeving waar ze woont deden ons zo goed, dat we die kuilen in die modderige wegen al lang vergeten waren.

Tante Joyce is eigenlijk de boerin van de familie. Een paradijs vol planten verbergt een gezellig boerderijtje met allerlei dieren: biggetjes, koeien, blaffende – bijtende honden, kippen… Ook geen alledaagse boerderijdieren hielden zich schuil in dit paleisje: karpers, papegaaien én een aapje!! Een erg lief beest dat niets van vrouwen moet hebben… wat onze soort dat diertje misdaan heeft, zouden we graag ooit te weten komen, maar zal een onmogelijke zaak zijn. Gelukkig vindt hij in onze gastheer Arman, zijn beste-beestige vriend. Die twee lijken net een komisch duo als ze zich midden in een gesprek vertoeven.

Tante Joyce had zich kosten noch moeite gespaard om ons van heerlijk eten te voorzien: nasi, gebakken banaan, tomaatjes, komkommer, kippenbilletjes. We schepten ons een lekker groot bord en aten als echte Surinamers dat hele bord leeg! Men zegt altijd dat Surinamers grote eters zijn: wel, wij kunnen dat alvast bevestigen en stilaan begint het ons ook aardig te lukken om hen te evenaren.

De namiddag vloog voorbij want na een gezellige babbel met de ‘pleegzoon’, het familiebezoek van de dochter, haar man en het kindje, reden we terug naar huis. Het was ondertussen 18.30. We waren al van 10.15 het huis uit! De tijd gaat écht snel als je een fijne tijd hebt! Toen we thuis kwamen, hebben we wat nagebabbeld, een kleinigheidje gegeten en zijn we gaan slapen.

Op zondag zouden we wat schoolwerkplannen moeten inhalen. We werkten een hele dag aan de ‘aankledingsmaterialen’ voor de beurs. De stand van de kinderrechten moet een mooi uitzicht krijgen en dankzij onze ‘creativiteit’ mochten we dit taakje ook uitvoeren. We maakten enkele materialen en konden in tussentijd nog even naar de winkel voor enkele boodschappen.

Vandaag was het ‘internationale vrouwendag’, We weten niet wat jullie hiermee deden, maar wij hebben elkaar even in de bloemetjes gezet. Hanne had een prachtige kunstwerkje gemaakt en Ellen dacht de tafel al te dekken voor Hanne wakker werd. Net op tijd was de tafel klaar, want Hanne is een vroege vogel!

Maandag was zoals we reeds vertelden, een natte ervaring. Het regende en het regende tot er straten blank stonden en sloten overliepen. De sloten naast de weg, moeten ervoor zorgen dat het water van de straten wegloopt en in die sloten wegvloeit. Maar vandaag zorgde het water ervoor dat je het verschil tussen een sloot en de weg niet zag!

Op school zelf, hebben we geen last van de regen. Slechts enkele plassen, een lekkende dakgoot, een drasserig voetbalveld, kunnen vermoedens opwekken dat het regent, maar de weg naar school is met dit weer echt onverantwoord om te rijden!

Heel veel scholen zijn vandaag dicht gebleven omdat klaslokalen onder water stonden. Maar Clevia blijft open! Dus wij moesten naar school.

Vandaag hebben we veel op school gewerkt. Eigenlijk moesten we wat tijd inhalen voor ons eindwerk en muzisch project maar dit werd al gauw verstoord door de drang naar het krantenproject. Dat project ligt ons zo nauw aan het hart dat we graag helpen wat er ook moet gebeuren. Later op de dag gingen we knutselen in de vijfde klas! Ook deze kinderen waren enthousiast en werkten goed mee. Dan is het toch altijd fijn om die mannen tijdens de pauze, te horen vertellen wat ze gedaan hebben.

Toen we om 13.00 naar huis mochten, moesten we in de stad de bus naar huis nemen. Maar dit was een avontuur op zich: de stad stond blank, huizen waren ondergelopen, auto’s stonden midden op de straat omdat er water binnengekomen was, er waren aanrijdingen gebeurd… Deze chaos zorgde ervoor dat een busrit van een kleine 20 minuten, nu een busrit van anderhalf uur werd! Zelfs de bus had last van het water, want af en toe schokte ze wat meer dan we van de bussen gewoon zijn.

Na die lange rit, op een volle en warme bus, konden we eindelijk uitstappen op de hoek van de straat. In de Tweede Rijweg was de baan droog. Af en toe stond er een perceel onder water, dus we waren een beetje bang dat het ook bij ons zou binnengelopen zijn. Maar het is nogmaals bewezen dat wij boven ons, twee engels hebben wonen. Zij zorgden ervoor dat ons huisje droog bleef. Toen we thuis kwamen was het water al weggetrokken waardoor het leek alsof er nooit een probleem was. Maar toch willen we die lieve mensen best geloven. Heel Suriname sprak over ‘dit is nog nooit gebeurd’ dus een regenseizoen als dit, hebben ze hier nog niet meegemaakt… nu dus wel en wij ook!

In de namiddag hebben we onze schoolnotities aangevuld en zijn we onze kleerkast gaan uitladen om ‘oude’ kledij te vinden voor morgen.

Waarom voor morgen? Wel dinsdag werd er op school Phagwa gevierd. Dit is een Hindoestaans feest dat symbool staat voor verdraagzaamheid. Voor we dit feest mochten meevieren, moesten we een wandeling van 40 minuten maken. Er was zo’n drukte op de baan dat de bussen helemaal vol zaten en geen meter opschoven. We stonden 20 minuten op een bus te wachten en de drie die stapvoets voorbij kwamen, zaten vol. Moedig als we zijn, probeerden we de verloren tijd al wandelend in te halen, want aan die file was voorlopig nog geen einde te zien. Uiteindelijk kwamen we moe gestapt aan bij het tankstation waar we opgepikt werden en onze chauffeuse kwam er ook net aangereden. We trokken nog een laatste sprintje, sprongen in de auto om met een kleine vertraging naar school te rijden.

Op een feest als Phagwa, moet je echt erg verdraagzaam zijn. Ze smijten met poeder naar iedereen. Omdat we heel graag wilden meedoen, hadden we onszelf ook poeder aangeschaft. Prachtig roze dat bij elke kleur van oude T-shirt past. Eigenlijk is het een religieus feest waar enkel die geloofsovertuiging aan mee doet, dus de kinderen die een ander geloof hebben, kunnen niet mee doen, maar wij wilden dit ook in het echt meemaken, dus we gingen ‘gewapend’ op pad! We hebben alle kleuren gezien: wit, blauw, felgroen, felrood, roze, oranje, geel… De kinderen amuseerden zich rot! Ook de weergoden waren goedgezind vandaag want op een paar kleine miezerige buitjes is het heel de voormiddag droog gebleven waardoor het feest niet afgelast moest worden. Ook wij hadden onze slechte kledij dus aangetrokken en begaven ons tussen de leerlingen, de leerkrachten en de poeder.

We voelden ons net twee wandelende schilderijen! Het was een unieke belevenis die we na lang schrobben nog kunnen voelen. We hadden gelukkig nettere kledij bij, want anders zouden we niet terug geraken omdat we niet zo ‘vies’ in de auto mochten meerijden.

Een douche met veel zeep en shampoo later, konden we als twee herkenbare stagiaires nagenieten van deze ervaring! Omdat het woensdag de echte feestdag is, zijn we vrij op woensdag! Daarom konden we in de namiddag wat rustiger werken aan onze schooltaken, want het zou toch pas voor donderdag zijn!!

Woensdag was het echt phagwafeest. We hebben nog even nagedacht om naar de stad te gaan om de sfeer er op te snuiven, maar het weer was niet zo best, dus zijn we thuis gebleven. We hebben rustig wat gewerkt voor school, nog wat gepraat met Armand die ons veel verteld over de Surinaamse geschiedenis en gewoontes. Daarna was het tijd om ons klaar te maken voor het verjaardagfeest van onze lieve‘schoonzus’.  We kwamen aan en werden heel hartelijk verwelkomd, natuurlijk op z’n Surinaams met hapjes en drankjes. Stilaan stroomde de andere vriendelijke mensen binnen. Er werd heel veel gelachen en plezier gemaakt, we genoten ervan. Dan kwam het eten... Agnes had ons gewaarschuwd dat we vooaf niet moesten eten en gelukkig had ze dat gezegd. Er was veel en overheerlijk eten voorzien. Of dit alles nog niet genoeg was, kwam er een super lekker dessert aan. Mmm, het water komt nog in de mond als we eraan terug denken. We waren als eerste aangekomen en we gingen als laatste weg. Het was heel goed geweest en hebben ons zeker weten geamuseerd tussen de leuke, vriendelijke en grappige Surinamers.

Donderdag begon met natte voeten. Dit keer waren we zelf wel droog op school aangekomen, maar nu was het muzieklokaal niet gespaard gebleven. Samen met juf Lucenda, de muziekjuf en enkele leerlingen schepten we het lokaal droog. Er stond ongeveer 20 cm over heel de klas. We gingen op zoek maar emmers, aftrekkers, dweilen ... en langzaam daalde het water. De juf was ons zo dankbaar dat ze ons trakteerde op een ijsje tijdens de pauze, hihi. Na de pauze gaven we een lesje muziek in de 3^de klas. We hadden een les uitgewerkt rond ritme zodat we onze ritmische instrumenten konden meenemen en konden afgeven. De juf was er heel erg blij mee. Ze had reeds een ‘verlanglijstje’ gemaakt van instrumenten die ze graag zou hebben in haar nieuw muzieklokaal en het fijne was dat heel veel van onze instrumenten hier op stonden ... Bij deze willen ze de sponsors van de muziekinstrumentjes nogmaals bedanken. Ze zullen met veel liefde bespeeld worden door enthousiaste leerlingen en leerkracht. Ook het schoolhoofd was er heel tevreden mee en we kregen van haar en het onderhoofd een dikke knuffel als dankjewel.

Deze voormiddag volgden we ook nog een les in de 5^de klas en er werd meteen gebruik gemaakt van de instrumentjes, ze zijn er zo blij mee en dat is voor ons ook heel fijn.

In de namiddag hebben we nog wat gewerkt voor school. We bedachten enkele opdrachten bij de kinderrechten, want dit wordt ook een stand op de beurs van volgende week.

Vrijdag was het weer vroeg dag en een natte ochtend. We pakten al onze spullen in in plastiek zakjes zodat ze het regenweer zouden overleven. Het was weer druk verkeer en daarom besloten we om vandaag de trip te voet af te leggen. Het is een heel eindje, maar het gaat sneller te voet dan met de bus. De juffen verklaren ons wel ‘gek’, maar we moeten op school geraken. We kwamen laat op school aan, pas tegen 9.15u. We hadden van te voren nog een hele toers door de stad gemaakt met juf Henna om vanalles te regelen voor de krant die we graag vandaag zouden klaarhebben. Het blijkt niet zo eenvoudig te zijn, maar het gaat ons lukken. Op school hielpen we een handje bij het inrichten van de rekenhoek, de opruim van het klaslokaal en hielden we ook even toezicht in een klas. Al heel snel was het 13.00u en reden we met juf Henna terug naar huis. Het was nog steeds heel druk op de weg en er waren weer heel wat aanrijdingen die dan heel creatief worden opgelost door de automobilisten ...

Hierbij ronden we het verslag voor deze week af.

Dit waren Ellen en Hanne voor het blognieuws van de week van 7-13 maart in het regenachtige, maar prachtige Suriname.

Graag tot volgende week.

Vele groetjes

13-03-2009 om 23:04 geschreven door Ellen en Hanne  

Vraag ons niet alles te vertellen wat we afgelopen week gedaan hebben. Het is onvoorstelbaar hoeveel dingen die we hebben moeten doen en nog wel tegelijkertijd… De voorbije weken hebben we altijd tijd gehad om de blog op voorhand wat samen te stellen en aan te vullen kort voor we richting het internetcafé wandelden, maar deze week niet. We zijn net terug van school, want vandaag bleven we even in de stad kijken. Dus we hebben snel deze tekst moeten maken omdat we jullie toch graag een verslagje van de voorbije week willen geven.

Laten we starten bij zaterdag. Een dag waarop het niet zo’n geweldig weer was en waarop we maar drie geplande dingen hadden: eten in huis halen, werken voor school en in de avond met juf Henna naar Mc Donalds eten. Juf Henna is de juf die ons begeleidt in het krantenproject of die wij begeleiden in het krantenproject. Het is maar hoe je het ziet… Ze wou ons heel graag mee uitnemen en daarom zijn we dus samen naar de stad gegaan, eerst naar de bedrijvenbeurs, daarna naar MD!

Het werd een leuke uitstap. Haar zoontje was erbij, hij is echt een grappig, schattig, druk kereltje.

Voor zondag hadden we geen plannen. Als het mooi weer zou zijn, zouden we wat wandelen. Maar in de voormiddag kregen we best wat water te zien. Vandaar dat onze zoektocht naar veiligheidsspeldjes voor ons schoolwerk wat later moest plaatsvinden. Juf Henna had ons gevraagd om een soort van ‘tiksysteem’ uit te werken voor haar werknemers van de krant. Dat hadden we zaterdag al berekend, uitgesneden en we hadden badges gemaakt. Zondag moesten we dus op zoek naar veiligheidsspeldjes anders zou het niet op hun uniformpjes vastgemaakt kunnen worden. Raar maar waar werd het tijdens onze buitenwandeling beter en beter weer! Zalig werd het buiten.

Wanneer we terug thuis kwamen, bleken de buren feest te hebben. Onze buurvrouw werd negentig – en – zoveel jaar en vierde haar feest met familie, dj!! en catering.

Het duurde niet lang of onze tuinzetels waren uitgeklapt en Hanne en Ellen zaten buiten lekker mee te zingen, te dansen en schoolwerk te maken… Tot we plots merkten dat we om de zoveel tijd, bekeken werden. Een zeer vriendelijke kelner, had een rookgewoonte en moest daarom steeds even pauze nemen. Hij had ons zien zitten in onze ‘voorhof’ en stond dus af en toe wel eens te kijken naar twee werkende stagiaires. Af en toe schoten we zodanig in onze lach dat we naar binnen stormde om even uit te lachen.

Zondagavond is de eerste avond waarop we buiten gegeten hebben! De dag was ons zo goed bevallen en het weer was nog zo mooi… We lieten ons verleiden door het gevoel naar een dessert… Naast ons was er eten genoeg, waarschijnlijk ook dessert (toch in onze fantasie) dus gingen we naar de winkel en kochten we lekker ijs!! Tjonge, dat hebben we dan buiten voor ons huisje opgegeten en het was écht genieten!

Toen de nieuwe schoolweek op maandag begon, kregen we meteen de kans om een les handenarbeid in elkaar te steken: ‘maak een werkstuk rond Pasen’. We brainstormden en kregen we meteen groen licht om deze les uit te voeren. Omdat de juf toch niet echt goed wist hoe we het gingen aanpakken, hebben we in de avond twee voorbeelden uitgewerkt! Braaf van ons, é!

Vandaag was er een kindje jarig en geloof het of niet: de meeste kinderen hebben dan niet alleen een traktatie voor hun klasgenootjes bij, maar ook voor alle leerkrachten. Dat wil zeggen 26 leerkrachten en 4 stagiaires. Ook vandaag werden we overstelpt met princekoekjes! Mmmm…

Ons tiksysteem werd warm onthaald in de vierde ‘krantenklas’ maar het duurde niet lang of het lag op de grond. De muren in de klassen worden zo vochtig en koud dat zelfs tape van een aantal laagjes niet helpt om dingen op te kleven. Vandaar dat er niets op de muren hangt in de klassen… Iets wat wij niet kunnen voorstellen…

Om 12.00 werden bij het schoolhoofd verwacht voor een vergadering. Men wil in de derde klassen een rekenhoek inrichten en men vroeg ons of we hierbij kunnen helpen. We hebben al meteen een taak(je) opgekregen. Hanne maakt oefeningen rond ‘delen en maaltafels’ en Ellen rond ‘de klok, optellen en aftrekken’. We moesten tegen woensdag onze ideeën op papier zetten en als ze goed gekeurd worden, konden we het uitwerken. Uiteindelijk kende het krantenproject wel een mindere dag omdat er een hoop zaken zijn geweest die erop leken dat de krant misschien niet afgewerkt zou kunnen worden.

Op dinsdag hebben we in de zesde klas een werkstuk laten maken rond ‘discriminatie en eenheid’. De leerlingen zijn erg vindingrijk met hun materialen en het is eigenlijk jammer dat de werkstukjes nog niet af zijn, want we zullen nog niet gauw het resultaat zien omdat we in de loop van de weken best veel andere zaakjes moeten opknappen. We vonden het wel fijn om met die ouderen te werken. Ze zijn erg creatief.

Omdat juf Lucenda (de muziekjuf) deze week een ‘dansweek’ heeft, gaf ze in het zesde salsa – merengue! Dit was erg grappig! Sommige kerels zijn echt harken als je ze ziet dansen, maar dat maakt hen juist zo ‘kerel’. We mochten ook meedoen en op de danspasjes waren Ellen goed scoorde, kon Hanne niet goed volgen, maar als Hanne goed danste, kon Ellen niet volgen. Dus we beloofden de juf om te oefenen maar dit lukte ons niet…We halen dit wel in. Als wij terugkeren naar ons thuisland, kunnen we salsa dansen als geen ander!! Dan nog een geschikte danspartner vinden !!

Dinsdagnamiddag werkten we onze rekenspelletjes uit. We vonden het vervelend om een uitleg te geven zonder dat we een voorbeeld klaar hadden, dus ijverig als we zijn, hadden we onze materialen al uitgewerkt!

Woensdag werden ze helemaal goedgekeurd! Het fijnste om te horen en een doel van deze stage is ‘dat we hen al heel wat bijgeleerd hebben’. Dit is toch GE-WEL-DIG!

Ook hebben we juf Henna moeten helpen bij het verbeteren van haar ‘krantenbeursvoorstel’. In de namiddag zijn we ontvoerd geweest door juf Henna. We zouden ‘eventjes’ van huis zijn voor de foto’s die we trokken uit te printen en haar beursstand te versieren. Het werd al gauw 22 uur voor we thuis waren. Al onze plannen om nog extra rekenspelletjes, op tijd in bed te kruipen en te eten vielen al gauw in het water. Ach, het werd ons even zwaar maar weet je, we doen de mensen goed en dat is ook een belangrijk iets.

Donderdag zijn we heel moe naar school vertrokken. We moesten in de andere zesde klas ook hetzelfde werkstuk gaan maken. Deze klas is nog spontaner dan de andere zesde klas! Ze zijn zo grappig en er zitten zo’n pareltjes van leerlingen tussen! Echt waar! Behulpzaam, beleefd… Het valt op en dat doet ons erg veel deugd. Ook hier in deze klas waren de werkstukken niet klaar. We hopen dat we ze nog zien, voor er één naar de beurs vertrekt. Er is blijkbaar één werkstuk dat zal ingezonden voor een wedstrijd… Wie weet mogen we ook ‘jureren’. We zijn dat nu toch al gewoon!!! hihi

Nadien waren we plots weer even werkloos op school waardoor we even wat tijd hadden om onze ‘observatienota’s’ bij te schrijven. Maar net op het moment dat de juf van de derde klas ons nodig had, had ook juf Jessica (vierde klas) ons nodig! Dus moesten we voor het eerst hier in Suriname scheiden… We verlieten elkaar om elk apart een andere job te gaan uitvoeren. Iets wat we nog niet gewoon zijn! J

Gelukkig waren we na de tweede pauze weer samen en konden we onze les ‘verven met verschillende materialen’ in de derde klas gaan geven. De leerlingen zijn zo blij als ze eens mogen verven, want dat is iets wat ze nooit doen! Het is echt fijn om ze te zien experimenteren!

In de avond waren we zo moe, dat we nog een klein gedeelte van onze rekenspelletjes uitvoerden, maar niet het gehoopte deel. Eigenlijk kwam dat door het feit dat we na school nog ongepland met juf Henna de stad in trokken om het goedkoopste kopieercentrum te vinden voor de krant. Het wordt echt een mooie krant! We zijn benieuwd naar wat het echte eindresultaat zal zijn en welke reacties we zullen krijgen.

Aftellend naar het weekend, trokken we op vrijdagmorgen weer naar school. Vandaag werd onze ‘handenarbeiddag’. Eerst in de vijfde klas een werkstuk maken rond Pasen. De resultaten waren echt prachtig en de kinderen wilden eigenlijk niet opruimen, ook al waren ze al anderhalf uur aan het werken! Ze waren echt goed bezig.

Daarna trokken we naar de vierde klas. We maakten bijna hetzelfde maar dit was meer voor de aankleding van de ‘krantenstand’ op de beurs die men binnen twee weken zal organiseren. Dus maakten we ook een werkstuk met bloemen, maar ipv. gekleurd papier, werkten we nu op krantenpapier. Onze les werd heel even verstoord door een Franse mevrouw die even op Clevia komt lesgeven. Ze doet een aantal ‘relaxatieoefeningen’. Het is een hele lieve mevrouw die in het Engels lesgeeft, dus daarom mocht Ellen tolk spelen. Maar wie haar kent weet dat Engels niet haar beste vak is, maar eigenlijk is tolk spelen best fijn! Zolang ze maar niets moet schrijven, of ze de Engelse tijden maar niet moet toepassen, lukt het haar vrij goed! Ook daarin hebben we de school weer ‘ondersteund’.

Tijdens de tweede pauze gaven we ons allereerste cadeautje aan de school. We zijn een maand in Suriname en omdat te vieren, gaven we de school een klein pakketje AVI-leesboekjes. Erg knappe boekjes die we dankzij een schitterende uitgeverij in Vlaanderen gesponsord kregen!! Dankjewel… Het schoolhoofd was zo blij dat ze erop stond ons mee te nemen en ons te droppen bij de bus zodat we naar huis konden rijden!

Maar eerst moesten we de rekenhoeken nog inrichten… De hoeken zijn nog niet helemaal klaar en er moet nog wat ‘structuur’ en materiaal ingezet worden, maar ze lijken al op rekenhoeken! De leerkrachten, maar vooral het schoolhoofd zijn heel blij!

Toen we na school toch in de stad waren, zijn we heel even gebleven. Maar de regen stak er een stokje voor en we moesten al gauw beschutting zoeken. Na even wachten namen we uiteindelijk de bus terug naar huis. Op de hoek van onze straat, stapten we af maar moesten we weer even blijven schuilen omdat we niet als ‘verzopen kiekes’ thuis wilden komen. Blijkbaar was de cambio (het geld-omruil-hokje) net vernieuwd en gaf men een feestje! Het duurde niet lang of we stonden te schuilen met een bekertje groene stroop en een hapje met naar onze mening veel pepers én dingen die leken op beestjes met pootjes en voelsprieten. Hanne werkte het smakelijk naar binnen en onhandig als Ellen is, viel het hapje weer tegen de grond. Eigenlijk is het toch best erg dat dit ook altijd bij Ellen moet gebeuren. Maar gelukkig had ze de heerlijke, hete smaak toch al kunnen proeven voor ze dit liet vallen. Toen de meeste regendruppels uit de lucht waren gevallen, keerden we naar huis om deze tekst te schrijven!

Wij hopen dat jullie dankzij dit sneller-dan-anders-geschreven-blogbericht, toch voldoende op de hoogte zijn van ons ‘reilen en zeilen’ hier in dit Surinaamse land!!

Nogmaals dankjewel voor jullie reacties en opmerkingen!

Dames, vrouwen, meisjes, mannen, heren, jongens… Zondag 8 maart is het ‘internationale vrouwendag’! Vergeet dit niet want dit is héél belangrijk in Suriname! Vandaar dat we dit doorzenden naar jullie!

Tot snel-schrijfs!

Hanne en Ellen

06-03-2009 om 22:46 geschreven door Ellen en Hanne  

De weken vliegen hier voorbij. Ondertussen zijn we reeds drie weken uit het vertrouwde Belgiëlandje weg en hebben we een nieuw plaatsje gevonden in het prachtige Suriname. De muskieten houden ons nog steeds in het oog maar nu zijn ze vooral overdag actief. De laag ‘muskietenzalf met deet’ ligt er steeds dik op en toch kan het zijn dat je op een bepaald moment een nieuwe beet ontdekt. In een later stadium jeukt het zeer erg, om nog later te genezen. Naast dit deel van de Surinaamse natuur, zien we ook steeds meer van de omgeving.

Het is ook heel gezellig wonen onder onze Surinaamse familie. Twee lieve, oudere mensen die genieten van het leven en ons prachtige verhalen kunnen vertellen over het Suriname van vroeger. Ook met de collega’s op school is het aangenaam werken. Ze vragen steeds vaker onze hulp over creatieve zaken, ondersteuning van projecten… We zijn erg vereerd dat we hen die hulp mogen geven. Het respect voor de Surinaamse leerkrachten, blijft zeer hoog.

De kinderen zijn heel spontaan, soms wel wat ondeugend. Jaja, zelfs hier, heb je ondeugende kinderen! We krijgen er wel veel van terug. Steeds die stralende glimlachjes, altijd die geweldige ‘dag juf’ of die handjes die zwaaien, die ‘tot morgen, juf’, de inzet die ze tonen als wij hen helpen … ZALIG is het!

Zaterdag waagde we ons aan een nieuw avontuur. We gingen de werking van de wasmachine uitproberen. De technologische apparatuur doet hier soms heel erg vreemd: fototoestellen die aangeven dat de batterijen bijna leeg zijn (terwijl ze net uit de oplader komen), MP3- speler waar er ineens geen liedjes meer opstaan, laptops die aangeven dat het geheugen vol is… Dus we hadden eigenlijk best schrik voor de vormen en de kleuren van onze kledij. Maar gelukkig zijn onze kleren op normale grootte en in de oorspronkelijke kleur uit de zwierder gekomen.

In de namiddag hebben we kunnen genieten van een stralende zon. We hebben ons buiten gezet om voor school te werken. Tot onze grote verbazing was dit bij een temperatuur van 40°C. Het was puffen, maar ook genieten … Het werk voor school bestond eruit om enkele activiteiten uit te werken voor het muzisch project. We bedachten verschillende, leuke werkvormen om te gebruiken bij het zingen van onze liedjes en versjes.

Zondag was een ‘rustdag’. Onze gastfamilie had voorgesteld om erop uit te trekken. We stapten in de wagen en begonnen te rijden. Ze wilden ons vanalles laten zien, zelfs zoveel dat we uiteindelijk verloren zijn gereden. We vonden het eigenlijk helemaal niet erg, want zo hebben we heel wat cultuur en natuur kunnen zien en vooral veel kunnen lachen met de geweldige humor van Agnes en Armand. Het zijn echt fantastische mensen!

Toen we dan toch op onze bestemming waren aangekomen, hebben we kunnen genieten van de lekkere Surinaamse gerechten. We aten heerlijke bami en we proefden van het typisch Javaanse drankje: douwe. Een roos papje gemaakt van kokosmelk, water en maïzena. Het had wel een apart smaakje, maar we willen de specialiteiten zeker proberen. Nadat we nog leuk hadden nagepraat zijn we terug naar huis gereden. Dit keer toch maar langs de vertrouwde weg.

In de namiddag was het terug tijd voor actie. We werkten verder aan ons muzisch project. Tijdens het bedenken van de activiteiten kijken we stiekem ook heel erg uit naar het echte lesgeven en uitproberen van de verschillende werkvormen. We zien de kinderen al voor ons als ze het spel spelen of het dier naspelen en zich inleven in een ‘dikke olifant’. Geweldige vooruitzichten.

De muziekjuf is een erg goede en expressieve juf. Het is prettig om samen te werken. We gaan van haar nog heel veel kunnen leren en zei wil echt van ons leren.

Maandag, een nieuwe schoolweek begint en we vlogen er meteen met beide handen in. Juf Kikker, een Hollandse mevrouw kwam vandaag terug naar school om verder te werken met papier-maché. We schilderden samen met de kinderen de kunstwerkjes die de kinderen vorige week hadden gemaakt.

Het was voor deze leerlingen een hele fijne dag. Zeker als je weet dat de school vroeger uit was voor de leerlingen omdat er voor de leerkrachten een workshop was voorzien door juf Kikker. Zij vertelde vol trots over haar werk in Nederland, over haar ideeën en over haar creativiteit. Eerst luisterden we naar haar tot we zelf aan de slag moesten: we moesten een gedicht kiezen en een ‘muurkrant’ van maken. Dit wil zeggen dat je iets creatiefs doet met dat gedicht. Bv. je maakt er een echt kunstwerk van, met glitters, stickers, papier, bloemen … Al die materialen had juf Kikker ook voorzien dus leefden we ons volledig uit.

Dinsdag ging de wekker weer vroeg af. Met veel goede moed zwierden we onze benen vanuit onze prachtige constructies uit bed. We fatsoeneerden ons wat, smeerden onze boterhammen, trokken de deur achter ons dicht, nog een zwaai naar Agnes en Armand en richting bushalte. Onderweg peuzelen we lekker onze boterhammen op en dan, hup, de geweldige, praktische, volle bus op. We kennen de weg, dus nu kunnen we meteen aan de juiste halte afstappen. Dan is het even wachten op juf Sharda die ons elke ochtend een lift geeft naar school en dan kunnen we echt aan de slag gaan.

Vandaag gingen we weer eens kijken naar de muzieklessen en we stelden een deel van onze activiteiten voor. Deze werden gelukkig goedgekeurd en we mogen ze zeker uitproberen. Ook de juf van de vierde klas kwam onze hulp vragen bij het opstarten van een project rond het maken van een eigen schoolkrant. Het is een heel mooi idee, maar het gaat veel werk zijn. Ach, het gaat fijn worden en de leerlingen zijn ook mee met zo’n onderwerp. Anders is het toch ook maar ‘gewoontjes’.

In de namiddag hebben we heel even een siësta gehouden omdat het best warm is en omdat we heel moe waren. Met een helder hoofd konden we nadien terug in het schoolwerk duiken om verder na te denken en dingen uit te werken.

Woensdag was de dag dat het krantenproject meer vorm kreeg. Naast ‘jurylid van het songfestival en dansbattle’ zijn we nu benoemd tot ‘onderdirecteurs en leden van het secretariaat’. Deze nieuwe functie draagt met zich mee dat wij ook een deel verantwoordelijkheid zullen dragen over dit project. Spannend!

Vandaag begonnen we alvast met de journalisten en de ondernemers te ‘coachen’. De kinderen zijn heel enthousiast over het project en de juf is heel erg blij met onze hulp. Ze heeft ons reeds aangesproken voor de volgende projecten, zelfs als we terug naar België zijn vertrokken! Grappig é!

We gaan op de school moeten werken met een ‘reservatielijst’. Na de reservatie van de juf van de vierde klas, had ook de interne begeleider ons ‘gereserveerd’. Met de zesde klas gaan ze een werkstuk uitwerken rond eenheid en discriminatie. Hierbij vroeg ze of we hen wilden helpen. We brainstormden over de aanpak, over de bruikbare materialen, over de uitwerking, over de doelen…

In de namiddag gingen we op pad om materialen te kunnen uitwerken voor het ‘krantenproject’. De vriendelijke Surinaamse mensen hielpen ons graag verder zodat we alles bij elkaar hebben gevonden om een ‘verzameldoos’ te kunnen maken. Het zou een prachtige doos worden, waarin al de mappen van de kinderen in verzameld worden als dit verbeterd moet worden en waarin allerlei andere ideeën gestopt kunnen worden.

Maar onze plannen om er meteen aan te beginnen gingen niet door. Armand vroeg of we vandaag, Aswoensdag, mee naar de viering gingen om een askruisje te gaan halen. Eigenlijk kwam het niet zo heel goed uit, maar we gingen wel mee. Het is ook een deel van een cultuur die we niet wilden missen, nu we hier zijn. We ontmoeten allerlei andere vriendelijk mensen die ons welkom heten en gingen nog even langs bij de ‘Belgische’ pater. Het was best al laat toen we thuis kwamen. De vieringen duren hier net geen 2 uur. Maar ondanks dit late uur begonnen we met veel zin aan het verder versieren van onze doos. We deden er al een laag krantenpapier rond en nu smeerden we onze handen in met verf, we mengden de kleuren tot we helemaal vol verf hingen en dan lieten we een handdruk achter op de ‘krantendoos’.

Donderdag vertrokken we volgens gewoonte naar school. Groot was Ellens verbazing toen bleek dat er een scheur in haar goede-in-België-net-gekochte-van-een-nieuwe-collectie-broek stond! Gelukkig stond de scheur op een plaats waar het niet zo erg opviel en die gemakkelijk te ‘camoufleren’ was. Hilariteit alom bij ons, maar eigenlijk is het wel zeer jammer. We waren reeds te ver van huis om terug te gaan, dus zat er niets anders op dan Ellen met die broek naar school te sturen. Gelukkig heeft niemand iets opgemerkt. In de namiddag heeft Hanne zich laten gaan met naald en draad en heeft de scheur kunnen wegwerken, maar of het lang zal houden is een volgende vraag. Voorlopig draagt Ellen andere broeken. Zo heeft ze even tijd om dit jammerlijke- maar- grappig trauma te verwerken.

Genoeg geschreven over ‘de broek van Ellen’, volgend onderwerp: terug naar school. Omdat het vandaag niet regende was er een vlaggenparade. Dan wordt de Surinaamse vlag gehesen en wordt het volkslied gezongen. We hadden de tekst kunnen bemachtigen, dus vandaag konden we uit volle borst meezingen. Na deze traditionele start gingen we een kijkje nemen in de vijfde klas. Het was een interessante maar verwarrende verkeersles over rechts inhalen en voorbijsteken, klinkt zo anders … Ook vandaag werd er gewerkt aan het krantenproject. We ‘coachten’ de verslaggevers en de tekenaars van het stripverhaal, de binnengebrachte teksten werden verbeterd, er werd nagedacht over het vervolg … Zoals de erg gemotiveerde klasjuf het voor ogen heeft gaat het een ‘echte’ krant worden. Ze is best veeleisend en wil het perfect hebben maar ze gaat er ook wel volledig voor en wil ons hierbij graag betrekken. In de namiddag hoort er ook nog wat gewerkt te worden voor school, dus dan hebben we dit ook gedaan.

We waren stikkapot toen we op vrijdag terug naar huis mochten! In de vierde klas (krantenproject) zijn sommige groepjes zo vermoeiend om mee te werken: ze luisteren niet naar elkaar, ze werken niet samen… Pfff echt frustrerend. Maar eigenlijk kunnen wij door onze andere activiteiten te weinig met hen bezig zijn. Zoals vandaag dus…

bv. In de ochtend hadden we niets gepland omdat we dat niet durfden. Er zou toch een wijziging voorvallen. We wisten wel dat we in de vierde klas verwacht werden, maar wanneer en waarvoor was ons deze ochtend nog een raadsel. Dus waren we even genoodzaakt om te observeren. Tot het werk ons plots tegemoet kwam! We werden opgezadeld met verschillende leerlingen die allemaal een verschillende taak gekregen hadden in het project. Een hele uitdaging voor ons dus om die leerlingen aan het werk te zetten en bij te staan in hun taak. Daarnaast moesten we nog leerkrachten helpen bij het brainstormen naar de aanloop voor een volgend project (volgende week starten ze hiermee en ook hiervoor heeft men onze hulp al ‘gereserveerd’), in combinatie met het overschrijven van een klaslijst voor de aankleding van het ‘krantenlokaal’ en het nadenken over die aankleding. We zijn blij dat we vandaag zo hard en goed hebben kunnen werken, al zouden we het soms anders aanpakken. Maar ook uit deze manier van werken en ondersteunen, leren wij wat we bij ons werk kunnen doen, laten en vooral kunnen aanpassen.

Wisten jullie trouwens al wat de naam is van de juf die wij nu ondersteunen bij het krantenproject?‘juf Henna-Ellen’. Echt waar!! Dit is toch superfijn om te horen en vooral om met zo iemand te kunnen samenwerken!

Ook deze week zijn er weer heel wat jarigen in onze families, in onze vriendengroep, in onze kennissenkring…

Aan jullie allen:

EEN FIJNE VERJARING!!

Fijn vieren en goede raad: trakteer ons later maar op taart, want als je die nu zou laten staan, zou die niet meer eetbaar zijn als we terug zijn! Ook per post opsturen is niet zo’n goed idee…

Bedankt alvast! J

Drie Surinaamse zoenen van

Hanne

en

Ellen

27-02-2009 om 21:04 geschreven door Ellen en Hanne  

Vorige week was ik (Ellen) nog aan het lachen met Hanne en haar gevlekte benen, aangetast door kleine individuen met namen zoals mus-kiet. Wel, nu voel ik me zelf iemand die de windpokken zwaar te pakken heeft. Die kleine, gevleugelde, vervelende steekbeesten hebben ook de weg naar mijn benen gevonden. Nochtans slaap ik onder een prachtig, groen muskietennet en wrijf ik mijn benen steeds in met een lekker ruikend goedje dat zichzelf‘Anti-muskietenzalf met deet’noemt. Volgens ons zijn die beestjes allang‘deetbestendig’. Gevolg is dus dat we samen aan het krabben zijn omdat die beten bij momenten erg jeuken. Gelukkig komt er af en toe verbetering in deze situatie en verdwijnen er een aantal. Al hebben ze de Surinaamse cultuur‘niet afjagen, lekker rustig’ ook goed door.

Zo’n buitenlandse stage moet je dus niet maken voor een week of twee weken, maar neem gerust 3 maanden. Dan ben je voor dat je terug op het vliegtuig stapt richting huis, hopen wij, immuun voor deze ongemakken.

Zaterdag gingen we volle moed de stad in. Niet omdat we een Valentines’ date hadden maar wel omdat we op zoek gingen naar fietsen. We hadden een adres gekregen van een fietsenverhuurder die een speciaal tarief heeft opgesteld voor ‘stagiaires’. Dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan: er zijn op dit moment zoveel stagiaires in het land dat de wegwijzers, de stratenplannen, de stratenboeken overal zijn uitverkocht. Probeer zo maar eens de weg te vinden in een stad die je niet kent, waar men geen stadsplan openbaar maakt en waar iedereen met zijn hoofd bij Valentine zit. We namen de bus tot aan de busstaanplaats en konden toen 4 richtingen uit. We kozen voor de verkeerde. We bleven een tijdje dwalen tot we eindelijk alle moed bijeenraapte en Hanne ging vragen bij een vriendelijke juwelier waar we naartoe moesten lopen. Eigenlijk waren we reeds goed op weg, alleen hadden we wat bevestiging nodig. Terwijl we onze tocht verder zetten, konden we een aantal prachtige gebouwen fotograferen en werden we meermaals begroet met zinnen ‘Happy Valentine, baby’ en ‘Wie is je Valentine?’. Negeren is de boodschap, al ligt dat normaal niet in ons karakter, maar nu moet het wel!

Onze gedachte om dan zeer sportief door de stad terug naar huis te fietsen, moesten we vrij snel opbergen. De fietsenverhuurster was door haar voorraad ‘stagiairefietsen’ heen en het bedrag dat ze ons wist te vertellen voor een ‘toeristenfiets’ deed ons meteen denken aan een grootse geldinzamelactie die we dan moesten op touw zetten. Dan maar vriendelijk bedanken, gegevens achterlaten en deels te voet, deels met de bus terug naar ons nederig stulpje. Gelukkig was deze lieve dame wel zo vriendelijk om ons een degelijk stadsplan mee te geven. Zo konden we ons toch al beter oriënteren. ‘Waarom vrouwen niet kunnen kaartlezen’ is een citaat dat zeker Hanne niet kent!

Door ons vele stappen, ons buitenavontuur en de zon keerden we terug als een stel avontuurlijke kreeften. Ondanks de laag zonnecrème die we op ons gesmeerd hadden, raakte de zonnestralen toch ver genoeg. We zeggen niet dat we verbrand zijn, noem het eerder: ‘We hebben kleur gekregen’.

Zondag begon de dag prachtig: blauwe lucht, geen regen, maar mooie liedjes duren niet lang. In de namiddag regende het weer waardoor we binnen gekluisterd zaten aan de sofa en de knutselspullen.

We zijn in de voormiddag wel tot aan het kerkje gestapt waar we één van de afgelopen dagen ook gepasseerd zijn. Een viering beleven in een ander land, is iets wat je moet meegemaakt hebben. Ondanks het feit dat we te laat waren, werden we toch in de groep opgenomen en werden we na de viering meteen welkom geheten door allerlei mensen. Dit is iets wat soms door ons, in België, vergeten wordt.

Omdat het vrijdag 20 februari Carnaval is op school, zullen ook juffen verkleed moeten gaan. Stagiaires vallen ook onder noemer ‘juf’ dus hielden we ons in de namiddag bezig. We hebben niet de mogelijkheden om iets te gaan kopen, te gaan huren, dus zijn we vindingrijk geweest met onze eigen kledij en onze knutselspullen. We gingen aan de slag met karton, stiften, schaar, draad en naald.

Gedurende de voorbije schoolweek hebben we al enkele keren zelf voor de klas mogen staan! We mochten in de derde en de tweede klas een les handenarbeid uitwerken. Dit betekent: maskers maken rond carnaval. Dit is heel fijn om te doen en de leerlingen maakte prachtige resultaten die ze zeker kunnen gebruiken. Het jammere aan deze manier van werken is dat we dit elke keer een dag op voorhand wisten, waardoor we steeds beperkt zaten met onze eigen materialen en de materialen van de leerlingen. Maar wij hebben onze plan getrokken en het ziet er allemaal prima uit! De leerlingen waren ook erg betrokken bij deze opdracht en hebben plezier beleefd aan deze manier van werken. De leerlingen aan het werk zien met iets wat je zelf aanbrengt, blijft ook hier een erg leuk en mooi gegeven.

Deze week zijn we ook in de overige klassen mogen gaan observeren en participeren. We hebben weer wat nieuws gezien en geleerd uit hun aanpak. De muziekjuf heeft ons ook enkele keren ‘ontvoerd’ om naar enkele presentaties van de leerlingen te komen kijken. En gelijk had ze, het waren erg leuke, goed opgebouwde voorstellingen van hun taak: een lied of een gedicht schrijven rond Valentine. Ook de voorbereidingen voor de dansbattle en het songfestival waren niet te onderschatten. Daarom werden wij ook ingeschakeld om: naamkaartjes te ontwerpen, geschenkjes in te pakken, evaluatieformulieren te schrijven en te knippen, om de zaal op te ruimen en klaar te zetten, om inkomkaarten te knippen…

Carnaval vieren kunnen ze als geen ander. Als twee bloemenprinsessen stapten we naar de bus en gingen we naar school. Alles was tot in de puntjes geregeld: we zouden naar school gaan met de auto, we hadden ons kostuum aan, onze haren lagen goed, zelfs een beetje make-up, onze tasjes waren versierd… Toch werd dit alles bedolven door dikke regendruppels. We kwamen door dit vies regenweer weer te laat op school, de geplande optocht door de straat ging niet door en alle spelletjes moeten onder een afdak gedaan worden.

De talentenjacht, waarvoor we eerder de finalisten kozen, werd een succes. Bijna elke leerling kocht een inkomkaart en supporterde voor zijn of haar favoriet. Er was zeer veel lawaai in de zaal en dat zorgde ervoor dat de deelnemers soms hun toon kwijt waren. Als echte juryleden gaven we punten en dankzij onze inspraak werden er 3 winnaars gekozen bij de zangers en

één winnende groep bij de dansers.

Ondanks het slechte begin van de dag en de hectische voorbereidingen, was dit een erg fijne dag! We konden ons zelfs helemaal uitleven op de ‘fuif’ die achteraf in de gymzaal nog doorging! Het is onvoorstelbaar hoeveel ritme de kleine kinderen hier hebben! We hebben ook gedanst en ons helemaal uitgeleefd, maar aan het niveau van deze kinderen kunnen we toch niet tippen.

Het weer is hier echt onvoorspelbaar. In de ochtend moet de helft van het grote carnavalsfeest afgelast worden door de regen. In de namiddag druipt het zweet van je rug omdat de zon zo fel schijnt.

Wij moeten u tot onze grote spijt, ergernis, frustratie, wanhoop, teleurstelling en verdriet, melden dat wij vanuit deze prachtige omgeving niet in staat zijn, zelf foto’s op deze blog te plaatsen. Wij hebben een kleine oplossing waar we zeer tevreden mee zijn. Maar dit maakt dat de foto’s eerst naar België moeten en dat de betrokken personen deze foto’s op de blog kunnen plaatsen. Maar dit mag van ons, enkel als ze tijd en zin hebben. (Waarbij dank aan deze geliefde personen, dank dank dank) Gelukkig hebben we hier een goed oog in. Dus jullie kunnen enkele foto’s bewonderen via deze blog maar dus niet zo heel veel en heel snel.

Daarom stellen we voor dat we foto’s via het netlogprofiel van Ellen online zetten. De internetverbinding is niet zo snel, dus het duurt wel even voor één foto online staat, maar wij doen ons best! Als je geen netlogprofiel hebt, is het onmogelijk om op deze foto’s te reageren. Wil je dit wel doen, kan dat altijd via deze blog. Wij zouden dit zelfs zeer fijn vinden!

(°netlog: je gaat naar www.netlog.be, bij profielen vraag je naar Ellen Ooms, ik woon in Beerse dus dan neem je dat profiel en dan kan je enkele foto’s bewonderen)

Dankjewel allemaal voor jullie lieve, bemoedigende, fijne, grappige, hartverwarmende, aangename reacties op deze blog via reacties en ons gastenboek. Wij vinden dit zéér fijn! En doen een warme oproep om dit te blijven doen!

Dankjewel!!

Langs deze weg zouden we ook alle jarigen van deze voorbije weken een fijne verjaardag willen wensen! Aan al diegene die zichzelf voelen ouder worden en ook hun verjaardag zullen vieren in de komende weken:

Wij denken aan jullie en wensen jullie alvast een hele fijne ‘verjaring’!

PROFICIAT!!

20-02-2009 om 20:44 geschreven door Ellen en Hanne  

Onze eerste week op onze Surinaamse school zit erop!! We hebben er een heel fijn gevoel aan over gehouden.

Nadat we dus maandag op de school voorgesteld werden en al meteen in enkele klassen konden gaan kijken, gingen we dinsdag naar school met de plannen om te observeren in de 5^e en de 4^e klas. Maar dat was buiten de ontmoeting met de muziekjuf gerekend. Zij ontvoerde ons bijna de hele voormiddag in haar lokaal. Deze juf is erg bekwaam voor haar vak en het zal moeilijk worden om haar te overtreffen met onze plannen om een muzisch project uit te werken. Juf Lucenda, dat is haar naam, is geweldig enthousiast en creatief. Ondanks deze houding kijkt ze uit naar onze ideeën en wil ze ons overal bij!

Nadat we enkele lessen van haar rond ‘Valentine’ zagen, konden we dan eens een kijkje gaan nemen in de andere zesde klas. Ook dit liedje duurde niet lang want we werden uitgenodigd op het kantoor van ons ‘schoolhoofd’ om met de andere stagiaires te overleggen wat er van ons verwacht wordt en wat wij zelf voorstelden. We kregen meteen ons eerste ‘huiswerk’: ‘Stel een brief op waarin jullie neerschrijft wat je wil doen om ons te ondersteunen en wat jullie verwachtingen zijn waarin de school jullie kan helpen’.

Toen we in de namiddag gingen winkelen voor onze ‘dagelijkse boodschappenronde’ werden we verrast door een geweldige stortbui. Maar ons verdriet was snel geminderd toen we voor Hanne een degelijk muskietennet gevonden hadden. Hanne heeft namelijk erg veel last van deze vreselijk, vervelende, kleine dingen. Volgens ons heeft ze meteen het record van het aantal beten op haar benen verbroken! Ellen krijgt er al kriebels van als ze de rode vlekken alleen maar ziet! Het net dat Hanne van België meebracht was blijkbaar veel te klein en de gaatjes veel te groot! Nu kon Hanne met een gerust hart gaan slapen.

Op woensdag was het aan ons: wij moesten de bus nemen. Juf Sharda was ons de afgelopen dagen komen halen, maar omdat het zo druk was op de baan en ze toch steeds moet omrijden, vroeg ze om naar het tankstation te komen met de bus. Een gemakkelijke opdracht, zeker als je weet dat de bussen hier eigenlijk overal stoppen. Ook voor de deur. Wij hadden een prachtig plannetje getekend en wisten waar we moesten zijn. We vroegen een lief en vriendelijk meisje waar we moesten afstappen en toen moesten we nog wel ‘een tijdje’ op de bus zitten. Na een tweede keer vragen ‘mochten we nog steeds blijven zitten’. De derde keer ging het mis: we moesten al lang afgestapt zijn… Dankzij een lieve, vriendelijke man konden we een andere oplossing vinden en hij heeft ons meteen op de juiste bus gezet. Bij deze dankjewel vriendelijke, lieve man!!

Ondanks deze vertraging geraakten we veilig op school (mits een vertraging van 15 min.) Volgende keer proberen we op tijd te zijn!!

We kwamen op school aan en kregen we meteen te horen dat er ook vandaag niet veel observaties konden uitgevoerd worden. We mochten namelijk in de klas staan!! De leerlingen kregen korte oefeningetjes en nadien waren ze vrij, dus moesten wij hen ‘bezig houden’. Na een aantal vragen en een aantal pogingen om de stagiaires eens te testen, konden ze gaan spelen. Na de pauze werden we door onze muziekjuf meteen opgeëist om te jureren bij haar ‘American Idols-voorronde’. Iets wat we ondanks onze andere plannen met zeer veel plezier gedaan hebben. We zijn geschrokken van het muzikale talent in de 5^e en 6^e klas. We stuurden 3 leerlingen niet door, de andere 11 kregen van ons het ticket voor de grote finale op 20 februari!

Tijdens onze dagelijkse namiddagwandeling deden we erg veel ontdekkingen. We gingen op zoek naar een ‘opwaardeerkaart’ voor ons Surinaams nummer omdat dat blijkbaar goedkoper is voor ons. Met in het achterhoofd dat jullie toch nog op ons Belgisch nummer zouden kunnen sturen maar antwoord kunnen krijgen met een Surinaams nummer. Toch gaat dit nog niet zo vlot. Van de 10 keer proberen is er nog maar 1 berichtje verzonden… We pluizen dit nog verder uit. Maar ondanks dit alles hebben we nog een automaat gevonden die wel Belgische bankkaarten leest en die ons geld geeft! Dichterbij dan de vorige!! Oef…

Deze namiddag scheen de zon ook nog eens!! Iets wat we dachten dat ze hier in Suriname niet meer bestond! Gelukkig liet ze zich nog eens zien. Met zijn tweetjes gezellig in de zon voor het huisje, lezend in de Surinaamse literatuur en schrijvend in het dagboek.

Ondanks het nieuwe muskietennet van Hanne waren er toch nog enkele muskieten die de weg naar haar sportieve, knappe, gespierde benen vonden… Met een nieuwe recordverbreking als gevolg. Tijd voor plan B! Geloof me maar (Ellen), Hanne is zéér inventief met een muskietennet, een laken en muggenzalf! Je zou ze zo eens moeten zien liggen!! Echt hilarisch… (en dan na al de moeite: proberen het licht uit te doen zonder dat alles verschuift)

Donderdag een nieuwe dag, staat gelijk aan een nieuwe bushalte, wat betekent: vroeg opstaan en snel aankleden. Boterhammen opeten onderweg (bushalte van de andere lijn is een kleine 10 minuten stappen) en haasten voor de bus. Deze keer hadden we enorm veel geluk met de drukte op de bus en konden we meteen opstappen op de eerste bus die stopte, maar ondanks deze gelukkige tijd slaagden we erin om toch weer anders te rijden. We stapten namelijk enkele haltes te vroeg uit! Dan maar te voet naar het tankstation. Omdat we zo vroeg de bus namen, waren we zeker op tijd! Meer zelfs, noteer het maar: ‘Donderdag 12 februari 2009 is de dag dat de Belgische stagiaires Hanne en Ellen (net) OP TIJD op school kwamen!!’

Ook vandaag kregen we de kans om een zieke juf te vervangen. Observeren wil ons precies niet lukken, maar we krijgen veel van de leerlingen terug. Ze zijn erg betrokken bij het ‘vragenuurtje’ en zijn zeer geïnteresseerd in het leven in België en onze mening over Suriname. Als we tijdens de pauzes door de gang lopen, voelen we ons net koninginnen of prinsessen. We doen niets anders dan lachen, zwaaien en goedendag zeggen op de ‘dag juf Ellen en Hanne’-aansprekingen. Echt zalig! Ze zijn super!

Om 10.00 stopte de school vandaag. Normaal gaan de leerlingen om half 1 of 1 uur naar huis, maar vandaag hadden ze vroeger gedaan. Reden: personeelsvergadering. Ons huiswerk dat we op dinsdag moesten maken en woensdag moesten laten ‘goedkeuren’ bij het schoolhoofd, moest nu mondeling voorgesteld worden aan de het hele team. Ellen kreeg de kans om de leerkrachten mee te nemen in de plannen en ondanks haar gevoel heeft Hanne een goed gevoel bij deze voorstelling. Het schoolhoofd had één opmerking: ‘Willen jullie niet langer blijven?’ Met de muziekjuf werden er al enkele afspraken gemaakt en zij maakte zich zorgen over de hoeveelheid instrumenten die er zijn in de school. Bijna wenend van geluk, keek ze ons aan als we ze vertelden dat er nog een verrassing zal volgen! (Dankzij een sponsoring van enkele muziekwinkels: waarvoor een dikke dankjewel!!, hebben we enkele kleine maar superleuke instrumenten naar Suriname kunnen meenemen!) Welke het zijn, hebben we nog niet verraden. Dat is voor later!

Deze dag was uniek in zijn soort! GEEN regen gedurende de ganse dag!! Meer zelfs tijdens onze wandeling in de namiddag was het HEET! Snakkend naar drinken hebben we ons op een bank gezet bij een dichtstbijzijnde ‘Hermitage Mall’, winkelcentrum. De zon scheen er fel. Gevolg: een klein rood laagje, dat zeer zeker bruin zal worden. Hanne kleurt prachtig bij! Ze komt met een zekere uitstraling naar Suriname maar ze zal vertrekken met NOG meer!!

We worden nog steeds nageroepen-nagefloten-nagessshhhtt! We vinden het wel erg dat we die mannen moeten negeren maar dat lijkt ons het veiligste.

Vandaag hebben we weer mogen genieten van een ‘lekkere’ maaltijd! (thuisfront van Ellen: erwtjes en ‘peekes’, niet durven toegeven dat je eigenlijk iets niet lekker vindt, ligt aan de basis van deze maaltijd) Eigenlijk houden we het goed vol om zelf te koken!! We eten gezond, gevarieerd en bovenal lekker!

Op vrijdag kregen we de kans om ‘ongestoord’ te observeren en hebben we een aantal interessante lesjes gezien. We startten de dag met het volkslied aan de vlaggenmast en onverwacht hebben we het verwelkomingmoment mogen opvullen. Vandaag waren we ruim op tijd in school en vroeg juf Sharda of we het zagen zitten om een toneeltje te spelen voor heel de school. Na even te twijfelen hebben we toegezegd dat we het wel wilden doen, al bleef het wel spannend. Het zou gaan over ‘Valentine’. Om half 12 zijn we vroeger doorgegaan omdat we ons moesten gaan ‘aangeven’ bij de vreemdelingenpolitie. Blijkbaar moesten we onze verblijfsvergunning voor 3 maanden nog eens vastleggen, ook al krijgen we een visum voor langer. In de luchthaven zei men ons dat we voor 6 maart zouden moesten langsgaan, maar door de reisbrochure en de andere stagiaires zijn we verward geraakt en wilden we het toch zo snel mogelijk in orde brengen. We reden met meester Roland mee. Hij is de enige man in het leerkrachtenteam van Clevia. Hij is sportleraar en tussen 25 vrouwen moet hij serieus zijn mannetje staan!

Aan al de mensen die we graag zien, waarvan we houden:

Een hele fijne Valentijnsdag op 14 februari!!

We houden erg veel van jullie!!

13-02-2009 om 20:56 geschreven door Ellen en Hanne  

6 februari 2009

Als je aan ons vraagt wat we op 6 februari 2009 gedaan hebben, dan kunnen we zeer snel zeggen dat het voor ons vroeg dag was! We moesten lekker vroeg uit ons Belgische bed om richting Schiphol te vertrekken. Daar gingen we op zoek naar elkaar want in één auto konden we niet allemaal in. We werden uitgezwaaid door een lieve zus en trotse ouders (Hanne) en een stel blije ouders en een moedige grootmoeder (Ellen). Daarbij kwam ook nog de hoeveelheid bagage die ook nog mee moest.

We zijn mits een kleine vertraging (30 min.) opgestegen. Onderweg hadden we wat turbulentie maar eigenlijk was het een rustige vlucht, die gelukkig niet helemaal vol zat waardoor we een extra zetel konden innemen. Na twee warme maaltijden, een ijsje en lekker veel drinken konden we na een kleine 8 uur onze voeten op Surinaamse bodem zetten. Dit was echter anders dan verwacht. De warmte van 30°C overviel ons. We merkten ook al meteen dat de gehaaste manier van leven hier niet echt van toepassing is. De rij van mensen die stonden te wachten om de douane te passeren was immens lang en het ging rustig voor een stel warm geklede dames.

Gelukkig waren er geen problemen met onze bagage, al bleef het wel verdacht lang duren dat die van Ellen zo lang weg bleef. Waardoor ze dacht dat die misschien wel uit het vliegtuig gezet was of opengevallen was bij het transporteren.

Groot was onze verbazing dat niet onze ‘schoolleider’ ons kwam afhalen maar dat we onze namen op een bordje zagen van een jongeman. Die jongeman reed met een klein busje en reeds richting onze verblijfplaats. Hoe de snelheid hier gecontroleerd wordt, blijft voor ons een vraag. We reden best snel! De meneer voor ons, een Chinese gids had er niet beter op gevonden op het raampje open te doen. Het eerst prachtig gekamde haar van Hanne was nu een gekrulde haarbos geworden.

Na een anderhalf uur durende rit, werden we met open armen ontvangen door onze Surinaamse familie: Agnes, Armand, Romeo en 3 luidruchtige honden. We konden meteen in ons kleine stulpje en gingen ook aan de slag met onze koffers. We merkten al gauw dat Hanne meer orde heeft dan Ellen. Of dit ook zo blijft, zullen we merken.

Nog geen half uur later (het was ondertussen zeven uur plaatselijke tijd = 4 uur tijdsverschil met België, dus 23 uur) werd er al op onze deur geklopt. Het was onze gastvrouw met een gebakje voor haar verjaardag. We hebben dat met zeer veel smaak opgegeten.

Na dit kennismaken, uitpakken en snoepen zijn we in ons dagboek beginnen schrijven tot we te moe waren. We waren tenslotte ook al lang op en het tijdsverschil nog niet gewoon.

7 februari 2009

Omdat het gisteren best laat geworden was, kregen we de kans niet meer om de streek te verkennen, geld af te halen of te winkelen. Daarom werden we meteen op een ontbijt getrakteerd boven bij onze gastfamilie. Na een eitje, enkele sneden brood, een lekker kopje thee en een fijne babbel zijn we op pad getrokken. Eén doel voor ogen: geld en liefst SRD’s!

Dit bleek niet zo’n gemakkelijke klus te zijn. We hebben haast alle banken, automaten en loketten bestookt met onze Belgische bankkaart die nergens aanvaard werd. ‘Enkel Nederlandse pasjes’ kregen we vaak te horen. Verschillende rampscenario’s werden bedacht, tot we uiteindelijk bij het bankkantoor in de stad geld uit de muur kregen. We zullen dus later vaak naar de stad moeten rijden. Tenzij dat de automaten die op onze eerdere tocht ‘out of order’ waren met onze kaart kunnen laten werken. Dit zullen we zo snel mogelijk proberen te testen.

Tijdens onze eerste verkenningstocht in de buurt van ons stulpje, zijn we meteen de winkel ingetrokken om middageten te halen. Die krachten hadden we nodig om ook in de namiddag een stevige wandeling te maken en ons voor te bereiden op de zon en de ‘tuut’, ‘schatjes’, ‘schoonheden’ en ‘fluitconcerten’ van de jonge, maar ook oudere Surinaamse mannen. Echt grappig!

Eigenlijk scheen de zon niet echt fel maar toen we ‘thuis’ kwamen en onszelf in de spiegel zagen leek het verdict duidelijk: Hanne heeft kleur!! Haar gezicht, bovenarmen hals en schouders hebben een nu nog rode schijn maar dit wordt allemaal bruin! Ook bij Ellen zijn er tekens van de zon: haar neus en schouders lijken roder. Gelukkig hebben we er geen last van! Geen pijntjes, geen jeuksels, kortom dit wordt mooi gekleurd bruin… J

Wie zich afvraagt hoe de keukenprinsessen het doen: wel, we kunnen jullie garanderen dat onze eerste warme maaltijd een succes was! Een lekkere portie spaghetti!! Zelf klaargemaakt, zelf opgegeten nadien zelf afgewassen. Het was echt lekker!

We zijn vandaag maar vroeg in ons bed gekropen want de nacht voordien hadden we best last van de warmte en waren we dus af en toe wel wakker geworden.

8 februari 2009

Vandaag is het niet alleen zondag, maar volgens de prachtige kalender van Hanne (waar Ellen ongetwijfeld jaloers op is) ‘dag van de jeugd in Congo’. Daarom dachten we vandaag fijn terug aan onze jeugd. Gesprekken tijdens het afwassen over muziekschool, over middelbare studies en fratsen die we uithaalden, deden ons aan onze jeugd denken.

Als we over afwassen spreken, bedoelen we een grondige schoonmaakbeurt. Iets anders konden we toch niet gaan doen, want jawel: ‘het regende’!! De hele voormiddag viel het water met bakken uit de lucht. Onze geplande verkenningstocht viel in het water. Dan maar de vettige potten en borden afwassen zodat we vanavond lekker proper kunnen koken.

In de namiddag brachten we alles in gereed om onze ‘schoolleider’ op te vangen. Zij zou vandaag langskomen om wat zaakjes te regelen. We kuisten de kamer en de woonkamer, we legden onze bedden proper (Hanne had minder werk om haar spullen te verstoppen) en waren klaar om onze ‘Merciekes’ uit te delen. Maar het noodweer stak ook voor deze plannen een stokje. De directrice zat vast in haar huis aangezien haar zandweg een modderpoel bleek te zijn. Ze verwittigde dat ze er niet ging geraken.

We zijn wel te weten gekomen dat we morgen naar school kunnen gaan!

Nadat onze afwasbeurt gedaan was, zijn we in de regen (druppeltjes) gaan wandelen. We konden het niet verdragen vandaag niet buiten te gaan. We wandelden nu de andere kant uit en ontdekten vele interessante winkeltjes en plaatsen waar we bv. naar de tandarts kunnen, post kunnen posten en ….

Raar maar waar hebben we zelfs ook tijdens deze tocht wat gefluit, getuut en bekijks gehad. Was het om onze ‘regenlook’ inclusief regenjas, natte broek en doordrongen schoenen of was het uit gewoonte? Dat blijft de vraag.

Het regenweer is in de late namiddag verbeterd waardoor we nu op pad konden gaan naar de ‘Hermitage Mall’, het Surinaams Wijnegems’ shoppingscenter dat een beetje kleiner is. Maar niet oninteressant voor boeken, tijdschriften, knutselspulletjes, kleding, caféetjes en anderen…

Terug ‘thuis’ wachtte het kookfornuis. Vandaag op het menu: bloemkool met kippenburger, lekker bereid met aardappelen en jawel: een restje spaghettisaus. Voor diegene die nu denken ‘wat nu?’… Eigenlijk was het echt lekker! Het gaf een extra ‘touch’ aan onze maaltijd.

Morgen (maandag) is het een belangrijke, spannende dag voor ons. We worden opgehaald door een juf van onze school in Clevia om daar eens rond te gaan neuzen. Verder moeten we nog afspreken hoe we altijd in school gaan geraken want blijkbaar is het toch wel een eindje van ons huisje. De bussen rijden onregelmatig en zijn minder betrouwbaar, elke keer een taxi lijkt ons kostelijk en fietsen lijkt ons onmogelijk. Daarom spreken we af morgen af hoe we het best kunnen doen. Maar het is niet onoplosbaar want onze voorgangers hebben bewezen dat zij die afstand aankonden!

Slaapwel…

ps: Surinaams Nederlands is echt ge-wel-dig leuk om te horen. Al moeten we wel opletten dat wij niet te snel praten, maar ook dat we goed luisteren.

9 februari 2009

Vandaag staat geschreven op onze kalender van de Druivelaar:

“Bedrijf en arbeid.

Samenwerken betekent dat iedereen volgens zijn eigen bekwaamheid en verantwoordelijkheid bijdraagt aan het uitwerken van de gemeenschappelijke doelstellingen van een onderneming. Dat impliceert een voortdurende dialoog tussen alle medewerkers en vergt vorming op alle niveaus.”

Deze uitleg is best toepasselijk op de nieuwe wending van ons avontuur: een bezoek aan onze stageschool. We keken erg uit naar deze dag, maar het was ook wel spannend. Vandaag maakten we kennis met de mensen waar we de komende drie maanden mee moeten samenwerken!

We werden aan onze deur opgehaald door juf Sharda. Op onze eerste schooldag kwamen we al met een half uurtje vertraging aan op onze school in Clevia. Het was file onderweg en de wegen stonden blank door de hevige regen. We zijn toch veilig op school aangekomen en we werden hartelijk ontvangen door de schoolleider. Van haar kregen we wat extra informatie en de rondleiding kon beginnen. We maakten kennis met het hele schoolteam en de verschillende klasjes. Ook onze collega’s van Vorselaar hebben we ontmoet. Onze komst betekent voor de leerkrachten veel. Ze waren erg enthousiast en vertelde voluit over hun ervaringen. We werden steeds met open armen ontvangen. Dit werd nog eens bevestigd wanneer enkele leerlingen ons kwamen bedienen met eten en drinken. Blijkbaar eet men niet voordat men naar school gaat, maar is er de kans om op school te ontbijten. Zowel leerlingen als leerkrachten maken hiervan gebruik. We merkten dat de leerlingen heel erg uitkeken naar ons bezoekje. Sommigen reageerden uitbundig, anderen waren eerder ingetogen. Het is geweldig om te zien hoe leerlingen je spontaan aanspreken tijdens één van de twee pauzes. Ook bij het naar huis gaan om 13u werden we uitgewuifd en kregen we knuffels en kussen. In de auto kregen we onze ‘klop’ en merkten we dat deze voormiddag best wel vermoeiend was geweest. Toch hebben we ervan genoten en kijken we uit naar morgen.

Ook vandaag is het een erg natte dag waardoor we niet op ontdekkingstocht kunnen gaan.

Hopelijk lukt het ons om wat foto’s van de voorbije dagen te posten.

Tot de volgende keer.

Groetjes

09-02-2009 om 21:53 geschreven door Ellen en Hanne  

Iedereen die vrijdag 30 januari vastgelegd had voor ons, een hele dikke welgemeende dankjewel! Die avond was voor ons erg speciaal en daarom zijn we zeer blij met zoveel leuke reacties en enthousiaste woorden!

Niet alleen de mensen die aanwezig waren, krijgen een vermelding. Via deze weg danken wij ook al onze sponsors, mensen die op één of andere manier een bijdrage geleverd hebben tot deze avond, ons vertrek of verblijf…

Duizend maal dank!!

De opbrengst van deze avond nemen we mee om voor de leerlingen materialen aan te kopen. Blijkbaar heeft de school nood aan knutselspulletjes en leesboeken. Daar zal dus een deel van het geld naartoe gaan, maar ook naar ons muzisch project. Wij zouden heel graag enkele muziekinstrumenten schenken aan de school. Hopelijk lukt dat!

Drie maanden geleden reden Hanne en ik naar huis na een vermoeiende lesdag. Tot Hanne plots de opmerking maakte: ‘Binnen 3 maanden zitten we in Suriname!’ Wel, zo snel gaan 3 maanden voorbij! Want nu zijn we die periode voorbij en gaan we onze laatste dagen in België voor ons vertrek in.

Het is allemaal heel erg spannend. Stilaan zijn we allerlei zaken bij elkaar aan het verzamelen die we graag in onze koffer zouden steken. Maar bij mij (Ellen) wordt het steeds meer duidelijk dat mijn koffer te klein zal zijn… Dus wordt het tijd voor een plan B: nog eens selecteren uit reeds geselecteerde spullen!

Eigenlijk is het toch best grappig (maar ook frustrerendJ) dat als je 3 maanden ergens wil verblijven en mensen gelukkig wil maken met spulletjes, je evenveel mag meenemen dan dat je op reis gaat voor een week, voor 2 weken, voor 3 weken…

MAAR hoe zwaar onze koffer ook zal wegen, hoeveel we ook maar zullen moeten bij betalen wegens ‘overgewicht’, we zijn van één ding heel erg zeker! We blijven aan de incheckbalie staan, tot we de vlieger in mogen en geloof ons maar: we komen niet meer van dat vliegtuig af! J

We hebben er zin in!

03-02-2009 om 20:22 geschreven door Ellen en Hanne  

05-12-2008 om 00:00 geschreven door Ellen en Hanne