Nogmaals wordt deze zegswijze jammer genoeg bevestigd! Ook ons avontuur in Suriname zit er bijna op. De dagen gaan snel voorbij en drie maanden precies nóg sneller! Wij hebben helemaal niet het gevoel drie maanden van huis te zijn. Uiteraard missen we onze familie, onze vrienden en onze vertrouwde omgeving.
Drie weken geleden begonnen mensen al tegen ons vertrek op te zien. Wij waren daar helemaal nog niet mee bezig maar deze afgelopen week hebben we toch door de activiteiten op school en na school bewust bezig geweest dat 3 maanden-stage-in-Suriname op zn einde loopt.
Zaterdagochtend zijn we erg vroeg opgestaan! Om 3 uur in de ochtend zwierden Hanne en Ellen de benen uit hun Surinaams bed om met schoolhoofd naar het district Nickerie te rijden. Suriname is onderverdeeld in verschillende districten, zoals Paramaribo er één is. Nickerie is het geboortedistrict van het schoolhoofd. We vonden het helemaal niet erg dat we zo vroeg moesten opstaan, want het gezelschap (Schoolhoofd en haar man, de dochter van het schoolhoofd en haar man, juf Sharda en haar dochtertje) en de trip waren tip-top in orde!
De rit in de auto bij de dochter van het schoolhoofd en haar man werd gezellig gemaakt door Shannon, het dochtertje van juf Sharda. Ze heeft het praten van geen vreemden want net zoals haar mama is zij ook een spraakwaterval. Van half 5 tot kwart over 5 in de ochtend heeft ze aan het praten geweest over haar honden, haar broer, haar mama en papa en haar Dora-passie. Het is echt een lief meisje en vanaf kwart over 5 is ze in slaap gevallen zodat de medepassagiers ook even rust hadden.
Na een trip van een dikke drie uur in de auto zijn we in Nickerie aangekomen. We hebben onze spullen bij het ouderlijke huis van schoolhoofd gezet en zijn nadien met een klein bootje naar Bigi Pan gevaren. Voor de intelligentere onder ons, dit betekent grote pan. Deze benaming komt verder vanuit het uitzicht en de speciale omgeving. Eigenlijk is een grote plas water. Het lijkt net de zee want je ziet niets rondom je, buiten water en in de verte een aantal bomen. In die grote pan of kom met water staan enkele paalwoningen en zo ook eentje waar wij een halve dag op hebben verbleven. Het is echt een prachtig gevoel. Midden op het water zitten, lekker rustig In de ochtend leek het alsof we geen geluk zouden hebben met het weer. De rit in de auto werd erg gevaarlijk gemaakt door de regenbuien die het zicht beperkten. Maar in Nickerie scheen de zon heerlijk. Wie denkt dat we zonder enig avontuur bij die paalhut aan zijn gekomen, heeft het mis! Onderweg zijn we moeten uitstappen en hebben we de boot handmatig over een zanddam moeten duwen en trekken. Dat is pas een grappig en vreemd zicht! De boot zelf met alle mans-en vrouwkrachten over die steile dam halen en nadien terug instappen om verder te varen!
Aangekomen op onze paalhut, begonnen we ons te installeren: eten en drinken werd boven gehaald en enkele slimmeriken hadden zin om te hengelen. Ook wij begonnen met een touwtje, een stukje zwaarder ijzer en een botje van een kip te hengelen in het water. Het duurde niet lang of we hadden onze eerste krab gevangen!! Nadien werd het een hele competitie om zoveel mogelijk krabben te vangen want schoolhoofd werd jaloers omdat zij er geen kon vangen! We wonnen uiteindelijk niet van die slimmeriken maar wel van schoolhoofd met de verpletterende cijfers: 9-0!
De krabben en de vissen werden meegenomen naar onze slaapplaats. Omdat het te laat werd in de avond, hebben we jammer genoeg geen krab of vis meer kunnen proeven. Dat vonden we wel jammer maar we konden er niets aan doen.
Na een heerlijke tijd in Bigi Pan reden we naar Zeedijk waar we konden genieten van een fris briesje aan de Atlantische Oceaan en een zicht op de wijde zee en Guynana.
In Nieuw Nickerie maakten we in de vooravond nog een tussenstop op de plaats waar de Nickerie-race startte. We supporterden voor enkele onbekende die met hun 4 x 4 of gewone personenauto (?) aan de race over slechte wegen meededen. Bij deze race is niet de snelheid belangrijk wel de correctheid. Wat ons ter oren viel, is dat het draait om fotos, vragen en logisch denken
In de avond besloten we na een verfrissende douche te gaan slapen want onze tocht naar de stad, zou ook weer vroeg aanvangen. Dankzij het schitterende idee van juf Sharda, sliepen zij, haar dochtertje, Hanne en Ellen in 1 bed! Wel een groot tweepersoonsbed, hoor. Maar al gauw bleek het bed net iets te klein. Shannon had redelijk wat plaats nodig met haar kleine beentjes en daardoor kon Hanne zich ook niet goed leggen. Ellen sliep aan de kant en had na een klein uurtje wakker worden nog een half lichaam op het bed liggen. Na het loswriemelen van haar laken bij buurvrouw Hanne, heeft ze zich veilig op de grond gelegd zodat ze toch gerust kon slapen. Na een paniekaanval van Hanne die Ellen plots miste, kon de rust toch even weerkeren. Tot 6 uur. Want om half 7 zouden we terug vertrekken naar de stad. Die rit was erg mooi. Nu zagen we tenminste wat van de natuur omdat het al licht geworden was. Vorige morgen was het nog erg donker.
We reden terug naar de stad en babbelden fijn met onze chauffeur, de schoonzoon van schoolhoofd en haar dochter. Na een bezoek aan de zondagsmarkt op de Kwattaweg zijn we veilig terug thuis gezet. Deze zondagnamiddag was rustig. We deden een laatste fietsrondje langs de Hennaweg en de Ellenweg en zijn dan onze fietsen gaan inleveren. We namen nog een ijsje bij Mac Donalds en hebben dan de bus naar huis genomen. We hebben ons voorbereid op de start van de nieuwe week (lees laatste week).
Op maandag begon de week heel hectisch met slecht weer en geen vlaggenparade. Dat was jammer want zo konden juf Anouk en juf Sonja geen afscheid nemen van de hele school Dankzij wat geregel en geduld kregen zij toch een mooi afscheid met hun zorgkinderen. Het is een hele groep die zij begeleid hebben. We wensen hen nog veel plezier en succes in hun opleiding!
In de namiddag maakten we onze muzische kaft af want die was door de drukte jammer genoeg nog niet helemaal klaargeraakt. Maar nu mogen we met zeer veel trotsheid zeggen dat ze af is!!
Dinsdag was eindelijk de dag dat we mochten neuzen in onze dozen! Die stonden nu ondertussen al een kleine maand in de zorgklas en nog steeds hadden we ze niet echt kunnen bekijken omdat het vakantie is geweest. We hebben de dozen opengedaan op zoek naar de belangrijke dingen die geen schriftjes waren. Als je weet dat de dozen erg goed verpakt waren, zeer zwaar en meestal vol schriftjes zaten, zal je beseffen dat dit geen gemakkelijke opdracht was. We gingen dus op zoek naar de stiftjes die we gekregen hadden van de buurvrouw van Hanne, ook zaten er puzzels en spelletjes in dankzij de lieve mama van Ilona en nog boekjes van gulle uitgeverijen die dankzij de mama van Hanne in Beerse geraakt waren, ook de T-shirtjes van een hele lieve heer uit Beerse hebben we overhandigd. Indien we mensen vergeten te vermelden, vergeten te bedanken. Het spijt ons erg maar we zijn erg fier en trots dat we dankzij jullie de school zo blij hebben kunnen maken. Dankje dankje dankje dankjewel!!
We hielpen op school nog met verbeterwerk en gingen fijn op de babbel met schoolhoofd en het onderhoofd. Zij vonden onze muzische kaft al geweldig!! Dat is al een goed begin voor ons naderende einde
In de namiddag gingen we op zoek naar kleding, knutselspullen en souvernirtjes! Op zoek naar kleding?, horen we jullie denken? Jaja, we kregen te horen dat we donderdagavond naar een trouwfeest mogen en moesten dus iets deftig gaan zoeken. We combineerden dat met de koopjesjacht voor de school en voor onszelf / familie. Dankzij de schenkingen van heel veel lieve mensen hebben we wat geld voor de school ingezameld. Omdat de school niet beschikt over veel knutselspullen hebben we beslist om met dat geld even op zoek te gaan naar mooie dingen die ze kunnen gebruiken. We kochten heel wat: kartelscharen, verfborstels, crêpepapier, een degelijk nietjesmachine We vonden alvast enkele souvenirtjes maar wat die zijn vertellen we niet! Geduld is een schone deugd! Ook Ellen vond zich al een outfit voor donderdagavond. Alleen Hanne kon zichzelf nog niet in een mooi passend jurkje heisen. De jurkjes die ze aandeed, waren erg mooi maar zaten niet lekker en daarom was deze zoektocht voor haar nog resultaatloos. Ellen heeft wel een uitfit gevonden en hij staat haar beeldig. Het was wel even wennen om haar in een rok te zien, maar ze schittert erin!
Deze winkeltocht heeft erg lang geduurd dus we hadden geen zin meer om te koken. Daarom bakten we een eitje en aten we dat op met een lekker stuk brood. We hebben de knutselkoffer in elkaar gestoken omdat we die woensdag wilden afgeven en zijn nadien gaan slapen.
Woensdag hebben we de knutselkoffer afgegeven zodat ze hiermee aan de slag konden. Jammer aan die Surinaamse gewoontes is, dat zij hun cadeautjes nooit meteen opendoen! Het duurt altijd even voor ze deze openmaken, dus je kan nooit kijken wat de reacties zijn als het geschenk wordt opengedaan Ach ja Ze waren al heel tevreden en ze hadden de inhoud nog niet gezien. Dat is natuurlijk ook heel fijn.
Vandaag hielpen we mee met het uitdelen van een aantal schriftjes uit onze dozen. Iedere leerling kreeg 1 klein schriftje. Elke leerkracht kreeg er 2 kleine en 2 grote. Over de rest van de schriftjes gaat schoolhoofd beslissen wat ze ermee gaan doen. De leerlingen waren ontzettend blij met hun schriftje! We kregen in sommige klassen van enkelen zelfs spontaan een applaus. Dat is echt een fijn gevoel. Ook na de school zijn sommige leerlingen ons nog persoonlijk komen bedanken en met die voldoening zijn wij woensdag naar huis gegaan.
In de namiddag zijn we eerst thuisgekomen om een boterhammetje te eten en ons om te kleden, nadien zijn we naar de stad gegaan om kledij te kopen voor Hanne en nog enkele souvenirtjes.
Dit keer had Hanne vrij snel haar oog laten vallen op 3 kleedjes. Eéntje hiervan zat niet lekker en de andere twee waren mooi maar Hanne kon niet kiezen. Ellen stond haar bij en koos voor een kleedje waar er enkele glittertjes op waren. Dat hield Hanne in het begin tegen om dat jurkje te kopen. Maar Hanne stond er zo mooi mee, dat Ellen haar overtuigde om dat jurkje te nemen! Ook de winkeljuffrouw had dezelfde smaak als Ellen dus was Hanne haar keuze iets sneller gemaakt!
Na het kopen van nog kleine spulletjes en slippers zijn we naar huis gegaan om wat te werken aan onze verrassing voor juf Sharda. De juf die ons elke ochtend is komen ophalen aan het servicestation. Zij is echt een pepereter! Daarom schonken we haar een bokaal met pepers en aan elke peper een zinnetje dat haar typeerde. Die zinnetjes moesten uiteraard nog gemaakt worden en ook de doosjes voor de school moesten we nog maken. Dat werk deed Hanne uitstekend. Ze maakte mooie doosjes waar het overige geld ingestopt kon worden, zodat we het zo aan de school konden schenken.
Donderdag was onze laatste dag op school. Het was een erg mooie dag. Het weer liet ons niet in de steek want de vlaggenparade mocht doorgaan! Eerst werd het volkslied gezongen, nog eens in het Sranan! Dus konden we meezingen. De leerlingen die in de prijzen waren gevallen met de schrijverswedstrijd werden in de bloemetjes gezet en nadien was het onze beurt. Wij werden door schoolhoofd bedankt voor alles wat we hen geschonken hadden. Eerst werden onze dozen aangehaald, dan de knutselkoffer en dan de doosjes met het geld in. Elk doosje had een bestemming: bv. muzieklokaal, mediatheek, projectwerk Elke juf van het betrokken doosje mocht het doosje openmaken en tellen hoeveel geld erin zat. Dit vonden de leerlingen superspannend en ze waren heel erg dankbaar!
Na onze schenkingen was het de beurt aan de school die ons wat wilde schenken. We kregen een prachtig cadeau: een pennenhouder van Suriname! Echt heel mooi en die krijgt zeker een plaatsje op ons leerkrachtenbureau. Het was nog niet gedaan, hoor. We zouden de creatieve juffen niet zijn als we geen creatieve bedanking hadden gemaakt voor elke juf/klas! We deelden onze kaartjes uit en kregen later veel complimenten over deze kunstwerkjes. Dat is echt fijn om te horen.
Dit afscheid van de school is erg mooi geweest. Om 13.00 toen de bel sloeg en we de leerlingen voor de laatst keer konden groeten, waren we even stil. We waren zo blij dat we nog extra knuffels kregen van leerlingen en van leerkrachten en konden toch weer naar huis. Althans dat dachten we, want juf Marie (onderhoofd) nam ons mee. Samen met haar twee dochters reden we naar Mac Donalds om daar nog frietjes te gaan eten!
Toen we later thuis kwamen, waren we aan het nagenieten van onze dag! In de namiddag gingen we nog op zoek naar een cd-rom waar we nog wat fotos voor onze Surinaamse families op kunnen zetten en maakten we meteen weer een fikse wandeling. We waren net op tijd thuis en gedoucht of we moesten weer vertrekken. Want we mochten naar het trouwfeest van een nichtje van onze gastvrouw. Het was even zoeken voor we de zaal gevonden hadden maar het was en prachtige plaats! Erg mooi versierd met prachtige planten en mooie wit rode doeken, veel sfeerlicht en er was ook een muziekgroepje dat zomerse muziek speelde.
We waren nog wat te vroeg dus we hebben de bruid en de bruidegom zien aankomen. Ze zagen er erg gelukkig en mooi uit! Na het feliciteren en alvast wat dansen was het tijd om te eten. Geen statisch zitten aan een lange tafel, maar gewoon rond kleine tafeltjes en meestal zelfs je bord op je schoot zetten. Dat is echt een leuke manier van eten. Alleen moet je natuurlijk wel zien dat je op zon gelegenheid niet morst op je prachtige kledij. Maar ondanks onze morskunsten bleven we dit keer deftig gekleed.
Het werd niet zo laat als wij feesten wanneer er iemand trouwt. Het bruidspaar vertrok rond half 12 en wij sloten aan.
We zijn gaan slapen met een heerlijk gevoel over deze prachtige dag!
Vrijdag 1 mei is ook arbeidersdag in Suriname. Dat betekent dat de scholen gesloten zijn en juffen of stagiaires dus niet naar school moeten. In de ochtend hebben we alvast een deel van het huis gepoetst zodat we het netjes kunnen achterlaten. We hebben twee mooie verrassingen gemaakt voor onze Surinaamse familie, onze gastvrouw even een beterschapbloemetje gaan geven want ze voelt zich niet lekker en een leuke babbel met hen gehad en na het bekijken van hun trouwalbum was het al tijd om te vertrekken.
Enkele weken geleden vroeg juf Sharda of we zouden meelopen in de loop van Telesur Telesur is hier het grootste communicatiebedrijf en zij organiseren elk jaar een snelloop en een wandelloop. Hanne liet zich inschrijven en heeft onder het toeziend oog van haar coach, Ellen, hard naar deze dag toegewerkt. 5 kilometer wandelen bleek vandaag geen probleem. Zelfs niet in de zon
In de avond werkten we nog verder aan de verrassingen voor onze Surinaamse familie zodat we op zaterdag dit bericht kunnen posten op de blog, de verdere ongekuiste delen in het huis kunnen poetsen, bezoek kunnen ontvangen en onze koffer deels kunnen inladen, misschien weer uitladen, inladen en zoverder
Zondag vertrekken we iets na de middag naar het vliegveld waar ons vliegtuig Surinaamse tijd 19.00 u zal opstijgen. We vliegen 9 uurtjes naar Nederland waar we normaal zullen landen op Schiphol rond 09.00 u jullie tijd.
Bedankt om onze blog te blijven volgen!
Bedankt dat we van jullie allen deze kans hebben gekregen!
Bedankt dat we op jullie steun konden rekenen!
Bedankt voor jullie lieve, bemoedigende woorden!
Bedankt voor jullie nieuwsgierigheid!
Bedankt voor alles!
Tot snel!
Liefs
Hanne en Ellen, nu nog vanuit Suriname
02-05-2009 om 15:49
geschreven door Ellen en Hanne
