Vorige week was ik (Ellen) nog aan het lachen met Hanne en haar gevlekte benen, aangetast door kleine individuen met namen zoals mus-kiet. Wel, nu voel ik me zelf iemand die de windpokken zwaar te pakken heeft. Die kleine, gevleugelde, vervelende steekbeesten hebben ook de weg naar mijn benen gevonden. Nochtans slaap ik onder een prachtig, groen muskietennet en wrijf ik mijn benen steeds in met een lekker ruikend goedje dat zichzelf‘Anti-muskietenzalf met deet’noemt. Volgens ons zijn die beestjes allang‘deetbestendig’. Gevolg is dus dat we samen aan het krabben zijn omdat die beten bij momenten erg jeuken. Gelukkig komt er af en toe verbetering in deze situatie en verdwijnen er een aantal. Al hebben ze de Surinaamse cultuur‘niet afjagen, lekker rustig’ ook goed door.

Zo’n buitenlandse stage moet je dus niet maken voor een week of twee weken, maar neem gerust 3 maanden. Dan ben je voor dat je terug op het vliegtuig stapt richting huis, hopen wij, immuun voor deze ongemakken.

Zaterdag gingen we volle moed de stad in. Niet omdat we een Valentines’ date hadden maar wel omdat we op zoek gingen naar fietsen. We hadden een adres gekregen van een fietsenverhuurder die een speciaal tarief heeft opgesteld voor ‘stagiaires’. Dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan: er zijn op dit moment zoveel stagiaires in het land dat de wegwijzers, de stratenplannen, de stratenboeken overal zijn uitverkocht. Probeer zo maar eens de weg te vinden in een stad die je niet kent, waar men geen stadsplan openbaar maakt en waar iedereen met zijn hoofd bij Valentine zit. We namen de bus tot aan de busstaanplaats en konden toen 4 richtingen uit. We kozen voor de verkeerde. We bleven een tijdje dwalen tot we eindelijk alle moed bijeenraapte en Hanne ging vragen bij een vriendelijke juwelier waar we naartoe moesten lopen. Eigenlijk waren we reeds goed op weg, alleen hadden we wat bevestiging nodig. Terwijl we onze tocht verder zetten, konden we een aantal prachtige gebouwen fotograferen en werden we meermaals begroet met zinnen ‘Happy Valentine, baby’ en ‘Wie is je Valentine?’. Negeren is de boodschap, al ligt dat normaal niet in ons karakter, maar nu moet het wel!

Onze gedachte om dan zeer sportief door de stad terug naar huis te fietsen, moesten we vrij snel opbergen. De fietsenverhuurster was door haar voorraad ‘stagiairefietsen’ heen en het bedrag dat ze ons wist te vertellen voor een ‘toeristenfiets’ deed ons meteen denken aan een grootse geldinzamelactie die we dan moesten op touw zetten. Dan maar vriendelijk bedanken, gegevens achterlaten en deels te voet, deels met de bus terug naar ons nederig stulpje. Gelukkig was deze lieve dame wel zo vriendelijk om ons een degelijk stadsplan mee te geven. Zo konden we ons toch al beter oriënteren. ‘Waarom vrouwen niet kunnen kaartlezen’ is een citaat dat zeker Hanne niet kent!

Door ons vele stappen, ons buitenavontuur en de zon keerden we terug als een stel avontuurlijke kreeften. Ondanks de laag zonnecrème die we op ons gesmeerd hadden, raakte de zonnestralen toch ver genoeg. We zeggen niet dat we verbrand zijn, noem het eerder: ‘We hebben kleur gekregen’.

Zondag begon de dag prachtig: blauwe lucht, geen regen, maar mooie liedjes duren niet lang. In de namiddag regende het weer waardoor we binnen gekluisterd zaten aan de sofa en de knutselspullen.

We zijn in de voormiddag wel tot aan het kerkje gestapt waar we één van de afgelopen dagen ook gepasseerd zijn. Een viering beleven in een ander land, is iets wat je moet meegemaakt hebben. Ondanks het feit dat we te laat waren, werden we toch in de groep opgenomen en werden we na de viering meteen welkom geheten door allerlei mensen. Dit is iets wat soms door ons, in België, vergeten wordt.

Omdat het vrijdag 20 februari Carnaval is op school, zullen ook juffen verkleed moeten gaan. Stagiaires vallen ook onder noemer ‘juf’ dus hielden we ons in de namiddag bezig. We hebben niet de mogelijkheden om iets te gaan kopen, te gaan huren, dus zijn we vindingrijk geweest met onze eigen kledij en onze knutselspullen. We gingen aan de slag met karton, stiften, schaar, draad en naald.

Gedurende de voorbije schoolweek hebben we al enkele keren zelf voor de klas mogen staan! We mochten in de derde en de tweede klas een les handenarbeid uitwerken. Dit betekent: maskers maken rond carnaval. Dit is heel fijn om te doen en de leerlingen maakte prachtige resultaten die ze zeker kunnen gebruiken. Het jammere aan deze manier van werken is dat we dit elke keer een dag op voorhand wisten, waardoor we steeds beperkt zaten met onze eigen materialen en de materialen van de leerlingen. Maar wij hebben onze plan getrokken en het ziet er allemaal prima uit! De leerlingen waren ook erg betrokken bij deze opdracht en hebben plezier beleefd aan deze manier van werken. De leerlingen aan het werk zien met iets wat je zelf aanbrengt, blijft ook hier een erg leuk en mooi gegeven.

Deze week zijn we ook in de overige klassen mogen gaan observeren en participeren. We hebben weer wat nieuws gezien en geleerd uit hun aanpak. De muziekjuf heeft ons ook enkele keren ‘ontvoerd’ om naar enkele presentaties van de leerlingen te komen kijken. En gelijk had ze, het waren erg leuke, goed opgebouwde voorstellingen van hun taak: een lied of een gedicht schrijven rond Valentine. Ook de voorbereidingen voor de dansbattle en het songfestival waren niet te onderschatten. Daarom werden wij ook ingeschakeld om: naamkaartjes te ontwerpen, geschenkjes in te pakken, evaluatieformulieren te schrijven en te knippen, om de zaal op te ruimen en klaar te zetten, om inkomkaarten te knippen…

Carnaval vieren kunnen ze als geen ander. Als twee bloemenprinsessen stapten we naar de bus en gingen we naar school. Alles was tot in de puntjes geregeld: we zouden naar school gaan met de auto, we hadden ons kostuum aan, onze haren lagen goed, zelfs een beetje make-up, onze tasjes waren versierd… Toch werd dit alles bedolven door dikke regendruppels. We kwamen door dit vies regenweer weer te laat op school, de geplande optocht door de straat ging niet door en alle spelletjes moeten onder een afdak gedaan worden.

De talentenjacht, waarvoor we eerder de finalisten kozen, werd een succes. Bijna elke leerling kocht een inkomkaart en supporterde voor zijn of haar favoriet. Er was zeer veel lawaai in de zaal en dat zorgde ervoor dat de deelnemers soms hun toon kwijt waren. Als echte juryleden gaven we punten en dankzij onze inspraak werden er 3 winnaars gekozen bij de zangers en

één winnende groep bij de dansers.

Ondanks het slechte begin van de dag en de hectische voorbereidingen, was dit een erg fijne dag! We konden ons zelfs helemaal uitleven op de ‘fuif’ die achteraf in de gymzaal nog doorging! Het is onvoorstelbaar hoeveel ritme de kleine kinderen hier hebben! We hebben ook gedanst en ons helemaal uitgeleefd, maar aan het niveau van deze kinderen kunnen we toch niet tippen.

Het weer is hier echt onvoorspelbaar. In de ochtend moet de helft van het grote carnavalsfeest afgelast worden door de regen. In de namiddag druipt het zweet van je rug omdat de zon zo fel schijnt.

Wij moeten u tot onze grote spijt, ergernis, frustratie, wanhoop, teleurstelling en verdriet, melden dat wij vanuit deze prachtige omgeving niet in staat zijn, zelf foto’s op deze blog te plaatsen. Wij hebben een kleine oplossing waar we zeer tevreden mee zijn. Maar dit maakt dat de foto’s eerst naar België moeten en dat de betrokken personen deze foto’s op de blog kunnen plaatsen. Maar dit mag van ons, enkel als ze tijd en zin hebben. (Waarbij dank aan deze geliefde personen, dank dank dank) Gelukkig hebben we hier een goed oog in. Dus jullie kunnen enkele foto’s bewonderen via deze blog maar dus niet zo heel veel en heel snel.

Daarom stellen we voor dat we foto’s via het netlogprofiel van Ellen online zetten. De internetverbinding is niet zo snel, dus het duurt wel even voor één foto online staat, maar wij doen ons best! Als je geen netlogprofiel hebt, is het onmogelijk om op deze foto’s te reageren. Wil je dit wel doen, kan dat altijd via deze blog. Wij zouden dit zelfs zeer fijn vinden!

(°netlog: je gaat naar www.netlog.be, bij profielen vraag je naar Ellen Ooms, ik woon in Beerse dus dan neem je dat profiel en dan kan je enkele foto’s bewonderen)

Dankjewel allemaal voor jullie lieve, bemoedigende, fijne, grappige, hartverwarmende, aangename reacties op deze blog via reacties en ons gastenboek. Wij vinden dit zéér fijn! En doen een warme oproep om dit te blijven doen!

Dankjewel!!

Langs deze weg zouden we ook alle jarigen van deze voorbije weken een fijne verjaardag willen wensen! Aan al diegene die zichzelf voelen ouder worden en ook hun verjaardag zullen vieren in de komende weken:

Wij denken aan jullie en wensen jullie alvast een hele fijne ‘verjaring’!

PROFICIAT!!

20-02-2009 om 20:44 geschreven door Ellen en Hanne  

Onze eerste week op onze Surinaamse school zit erop!! We hebben er een heel fijn gevoel aan over gehouden.

Nadat we dus maandag op de school voorgesteld werden en al meteen in enkele klassen konden gaan kijken, gingen we dinsdag naar school met de plannen om te observeren in de 5^e en de 4^e klas. Maar dat was buiten de ontmoeting met de muziekjuf gerekend. Zij ontvoerde ons bijna de hele voormiddag in haar lokaal. Deze juf is erg bekwaam voor haar vak en het zal moeilijk worden om haar te overtreffen met onze plannen om een muzisch project uit te werken. Juf Lucenda, dat is haar naam, is geweldig enthousiast en creatief. Ondanks deze houding kijkt ze uit naar onze ideeën en wil ze ons overal bij!

Nadat we enkele lessen van haar rond ‘Valentine’ zagen, konden we dan eens een kijkje gaan nemen in de andere zesde klas. Ook dit liedje duurde niet lang want we werden uitgenodigd op het kantoor van ons ‘schoolhoofd’ om met de andere stagiaires te overleggen wat er van ons verwacht wordt en wat wij zelf voorstelden. We kregen meteen ons eerste ‘huiswerk’: ‘Stel een brief op waarin jullie neerschrijft wat je wil doen om ons te ondersteunen en wat jullie verwachtingen zijn waarin de school jullie kan helpen’.

Toen we in de namiddag gingen winkelen voor onze ‘dagelijkse boodschappenronde’ werden we verrast door een geweldige stortbui. Maar ons verdriet was snel geminderd toen we voor Hanne een degelijk muskietennet gevonden hadden. Hanne heeft namelijk erg veel last van deze vreselijk, vervelende, kleine dingen. Volgens ons heeft ze meteen het record van het aantal beten op haar benen verbroken! Ellen krijgt er al kriebels van als ze de rode vlekken alleen maar ziet! Het net dat Hanne van België meebracht was blijkbaar veel te klein en de gaatjes veel te groot! Nu kon Hanne met een gerust hart gaan slapen.

Op woensdag was het aan ons: wij moesten de bus nemen. Juf Sharda was ons de afgelopen dagen komen halen, maar omdat het zo druk was op de baan en ze toch steeds moet omrijden, vroeg ze om naar het tankstation te komen met de bus. Een gemakkelijke opdracht, zeker als je weet dat de bussen hier eigenlijk overal stoppen. Ook voor de deur. Wij hadden een prachtig plannetje getekend en wisten waar we moesten zijn. We vroegen een lief en vriendelijk meisje waar we moesten afstappen en toen moesten we nog wel ‘een tijdje’ op de bus zitten. Na een tweede keer vragen ‘mochten we nog steeds blijven zitten’. De derde keer ging het mis: we moesten al lang afgestapt zijn… Dankzij een lieve, vriendelijke man konden we een andere oplossing vinden en hij heeft ons meteen op de juiste bus gezet. Bij deze dankjewel vriendelijke, lieve man!!

Ondanks deze vertraging geraakten we veilig op school (mits een vertraging van 15 min.) Volgende keer proberen we op tijd te zijn!!

We kwamen op school aan en kregen we meteen te horen dat er ook vandaag niet veel observaties konden uitgevoerd worden. We mochten namelijk in de klas staan!! De leerlingen kregen korte oefeningetjes en nadien waren ze vrij, dus moesten wij hen ‘bezig houden’. Na een aantal vragen en een aantal pogingen om de stagiaires eens te testen, konden ze gaan spelen. Na de pauze werden we door onze muziekjuf meteen opgeëist om te jureren bij haar ‘American Idols-voorronde’. Iets wat we ondanks onze andere plannen met zeer veel plezier gedaan hebben. We zijn geschrokken van het muzikale talent in de 5^e en 6^e klas. We stuurden 3 leerlingen niet door, de andere 11 kregen van ons het ticket voor de grote finale op 20 februari!

Tijdens onze dagelijkse namiddagwandeling deden we erg veel ontdekkingen. We gingen op zoek naar een ‘opwaardeerkaart’ voor ons Surinaams nummer omdat dat blijkbaar goedkoper is voor ons. Met in het achterhoofd dat jullie toch nog op ons Belgisch nummer zouden kunnen sturen maar antwoord kunnen krijgen met een Surinaams nummer. Toch gaat dit nog niet zo vlot. Van de 10 keer proberen is er nog maar 1 berichtje verzonden… We pluizen dit nog verder uit. Maar ondanks dit alles hebben we nog een automaat gevonden die wel Belgische bankkaarten leest en die ons geld geeft! Dichterbij dan de vorige!! Oef…

Deze namiddag scheen de zon ook nog eens!! Iets wat we dachten dat ze hier in Suriname niet meer bestond! Gelukkig liet ze zich nog eens zien. Met zijn tweetjes gezellig in de zon voor het huisje, lezend in de Surinaamse literatuur en schrijvend in het dagboek.

Ondanks het nieuwe muskietennet van Hanne waren er toch nog enkele muskieten die de weg naar haar sportieve, knappe, gespierde benen vonden… Met een nieuwe recordverbreking als gevolg. Tijd voor plan B! Geloof me maar (Ellen), Hanne is zéér inventief met een muskietennet, een laken en muggenzalf! Je zou ze zo eens moeten zien liggen!! Echt hilarisch… (en dan na al de moeite: proberen het licht uit te doen zonder dat alles verschuift)

Donderdag een nieuwe dag, staat gelijk aan een nieuwe bushalte, wat betekent: vroeg opstaan en snel aankleden. Boterhammen opeten onderweg (bushalte van de andere lijn is een kleine 10 minuten stappen) en haasten voor de bus. Deze keer hadden we enorm veel geluk met de drukte op de bus en konden we meteen opstappen op de eerste bus die stopte, maar ondanks deze gelukkige tijd slaagden we erin om toch weer anders te rijden. We stapten namelijk enkele haltes te vroeg uit! Dan maar te voet naar het tankstation. Omdat we zo vroeg de bus namen, waren we zeker op tijd! Meer zelfs, noteer het maar: ‘Donderdag 12 februari 2009 is de dag dat de Belgische stagiaires Hanne en Ellen (net) OP TIJD op school kwamen!!’

Ook vandaag kregen we de kans om een zieke juf te vervangen. Observeren wil ons precies niet lukken, maar we krijgen veel van de leerlingen terug. Ze zijn erg betrokken bij het ‘vragenuurtje’ en zijn zeer geïnteresseerd in het leven in België en onze mening over Suriname. Als we tijdens de pauzes door de gang lopen, voelen we ons net koninginnen of prinsessen. We doen niets anders dan lachen, zwaaien en goedendag zeggen op de ‘dag juf Ellen en Hanne’-aansprekingen. Echt zalig! Ze zijn super!

Om 10.00 stopte de school vandaag. Normaal gaan de leerlingen om half 1 of 1 uur naar huis, maar vandaag hadden ze vroeger gedaan. Reden: personeelsvergadering. Ons huiswerk dat we op dinsdag moesten maken en woensdag moesten laten ‘goedkeuren’ bij het schoolhoofd, moest nu mondeling voorgesteld worden aan de het hele team. Ellen kreeg de kans om de leerkrachten mee te nemen in de plannen en ondanks haar gevoel heeft Hanne een goed gevoel bij deze voorstelling. Het schoolhoofd had één opmerking: ‘Willen jullie niet langer blijven?’ Met de muziekjuf werden er al enkele afspraken gemaakt en zij maakte zich zorgen over de hoeveelheid instrumenten die er zijn in de school. Bijna wenend van geluk, keek ze ons aan als we ze vertelden dat er nog een verrassing zal volgen! (Dankzij een sponsoring van enkele muziekwinkels: waarvoor een dikke dankjewel!!, hebben we enkele kleine maar superleuke instrumenten naar Suriname kunnen meenemen!) Welke het zijn, hebben we nog niet verraden. Dat is voor later!

Deze dag was uniek in zijn soort! GEEN regen gedurende de ganse dag!! Meer zelfs tijdens onze wandeling in de namiddag was het HEET! Snakkend naar drinken hebben we ons op een bank gezet bij een dichtstbijzijnde ‘Hermitage Mall’, winkelcentrum. De zon scheen er fel. Gevolg: een klein rood laagje, dat zeer zeker bruin zal worden. Hanne kleurt prachtig bij! Ze komt met een zekere uitstraling naar Suriname maar ze zal vertrekken met NOG meer!!

We worden nog steeds nageroepen-nagefloten-nagessshhhtt! We vinden het wel erg dat we die mannen moeten negeren maar dat lijkt ons het veiligste.

Vandaag hebben we weer mogen genieten van een ‘lekkere’ maaltijd! (thuisfront van Ellen: erwtjes en ‘peekes’, niet durven toegeven dat je eigenlijk iets niet lekker vindt, ligt aan de basis van deze maaltijd) Eigenlijk houden we het goed vol om zelf te koken!! We eten gezond, gevarieerd en bovenal lekker!

Op vrijdag kregen we de kans om ‘ongestoord’ te observeren en hebben we een aantal interessante lesjes gezien. We startten de dag met het volkslied aan de vlaggenmast en onverwacht hebben we het verwelkomingmoment mogen opvullen. Vandaag waren we ruim op tijd in school en vroeg juf Sharda of we het zagen zitten om een toneeltje te spelen voor heel de school. Na even te twijfelen hebben we toegezegd dat we het wel wilden doen, al bleef het wel spannend. Het zou gaan over ‘Valentine’. Om half 12 zijn we vroeger doorgegaan omdat we ons moesten gaan ‘aangeven’ bij de vreemdelingenpolitie. Blijkbaar moesten we onze verblijfsvergunning voor 3 maanden nog eens vastleggen, ook al krijgen we een visum voor langer. In de luchthaven zei men ons dat we voor 6 maart zouden moesten langsgaan, maar door de reisbrochure en de andere stagiaires zijn we verward geraakt en wilden we het toch zo snel mogelijk in orde brengen. We reden met meester Roland mee. Hij is de enige man in het leerkrachtenteam van Clevia. Hij is sportleraar en tussen 25 vrouwen moet hij serieus zijn mannetje staan!

Aan al de mensen die we graag zien, waarvan we houden:

Een hele fijne Valentijnsdag op 14 februari!!

We houden erg veel van jullie!!

13-02-2009 om 20:56 geschreven door Ellen en Hanne  

6 februari 2009

Als je aan ons vraagt wat we op 6 februari 2009 gedaan hebben, dan kunnen we zeer snel zeggen dat het voor ons vroeg dag was! We moesten lekker vroeg uit ons Belgische bed om richting Schiphol te vertrekken. Daar gingen we op zoek naar elkaar want in één auto konden we niet allemaal in. We werden uitgezwaaid door een lieve zus en trotse ouders (Hanne) en een stel blije ouders en een moedige grootmoeder (Ellen). Daarbij kwam ook nog de hoeveelheid bagage die ook nog mee moest.

We zijn mits een kleine vertraging (30 min.) opgestegen. Onderweg hadden we wat turbulentie maar eigenlijk was het een rustige vlucht, die gelukkig niet helemaal vol zat waardoor we een extra zetel konden innemen. Na twee warme maaltijden, een ijsje en lekker veel drinken konden we na een kleine 8 uur onze voeten op Surinaamse bodem zetten. Dit was echter anders dan verwacht. De warmte van 30°C overviel ons. We merkten ook al meteen dat de gehaaste manier van leven hier niet echt van toepassing is. De rij van mensen die stonden te wachten om de douane te passeren was immens lang en het ging rustig voor een stel warm geklede dames.

Gelukkig waren er geen problemen met onze bagage, al bleef het wel verdacht lang duren dat die van Ellen zo lang weg bleef. Waardoor ze dacht dat die misschien wel uit het vliegtuig gezet was of opengevallen was bij het transporteren.

Groot was onze verbazing dat niet onze ‘schoolleider’ ons kwam afhalen maar dat we onze namen op een bordje zagen van een jongeman. Die jongeman reed met een klein busje en reeds richting onze verblijfplaats. Hoe de snelheid hier gecontroleerd wordt, blijft voor ons een vraag. We reden best snel! De meneer voor ons, een Chinese gids had er niet beter op gevonden op het raampje open te doen. Het eerst prachtig gekamde haar van Hanne was nu een gekrulde haarbos geworden.

Na een anderhalf uur durende rit, werden we met open armen ontvangen door onze Surinaamse familie: Agnes, Armand, Romeo en 3 luidruchtige honden. We konden meteen in ons kleine stulpje en gingen ook aan de slag met onze koffers. We merkten al gauw dat Hanne meer orde heeft dan Ellen. Of dit ook zo blijft, zullen we merken.

Nog geen half uur later (het was ondertussen zeven uur plaatselijke tijd = 4 uur tijdsverschil met België, dus 23 uur) werd er al op onze deur geklopt. Het was onze gastvrouw met een gebakje voor haar verjaardag. We hebben dat met zeer veel smaak opgegeten.

Na dit kennismaken, uitpakken en snoepen zijn we in ons dagboek beginnen schrijven tot we te moe waren. We waren tenslotte ook al lang op en het tijdsverschil nog niet gewoon.

7 februari 2009

Omdat het gisteren best laat geworden was, kregen we de kans niet meer om de streek te verkennen, geld af te halen of te winkelen. Daarom werden we meteen op een ontbijt getrakteerd boven bij onze gastfamilie. Na een eitje, enkele sneden brood, een lekker kopje thee en een fijne babbel zijn we op pad getrokken. Eén doel voor ogen: geld en liefst SRD’s!

Dit bleek niet zo’n gemakkelijke klus te zijn. We hebben haast alle banken, automaten en loketten bestookt met onze Belgische bankkaart die nergens aanvaard werd. ‘Enkel Nederlandse pasjes’ kregen we vaak te horen. Verschillende rampscenario’s werden bedacht, tot we uiteindelijk bij het bankkantoor in de stad geld uit de muur kregen. We zullen dus later vaak naar de stad moeten rijden. Tenzij dat de automaten die op onze eerdere tocht ‘out of order’ waren met onze kaart kunnen laten werken. Dit zullen we zo snel mogelijk proberen te testen.

Tijdens onze eerste verkenningstocht in de buurt van ons stulpje, zijn we meteen de winkel ingetrokken om middageten te halen. Die krachten hadden we nodig om ook in de namiddag een stevige wandeling te maken en ons voor te bereiden op de zon en de ‘tuut’, ‘schatjes’, ‘schoonheden’ en ‘fluitconcerten’ van de jonge, maar ook oudere Surinaamse mannen. Echt grappig!

Eigenlijk scheen de zon niet echt fel maar toen we ‘thuis’ kwamen en onszelf in de spiegel zagen leek het verdict duidelijk: Hanne heeft kleur!! Haar gezicht, bovenarmen hals en schouders hebben een nu nog rode schijn maar dit wordt allemaal bruin! Ook bij Ellen zijn er tekens van de zon: haar neus en schouders lijken roder. Gelukkig hebben we er geen last van! Geen pijntjes, geen jeuksels, kortom dit wordt mooi gekleurd bruin… J

Wie zich afvraagt hoe de keukenprinsessen het doen: wel, we kunnen jullie garanderen dat onze eerste warme maaltijd een succes was! Een lekkere portie spaghetti!! Zelf klaargemaakt, zelf opgegeten nadien zelf afgewassen. Het was echt lekker!

We zijn vandaag maar vroeg in ons bed gekropen want de nacht voordien hadden we best last van de warmte en waren we dus af en toe wel wakker geworden.

8 februari 2009

Vandaag is het niet alleen zondag, maar volgens de prachtige kalender van Hanne (waar Ellen ongetwijfeld jaloers op is) ‘dag van de jeugd in Congo’. Daarom dachten we vandaag fijn terug aan onze jeugd. Gesprekken tijdens het afwassen over muziekschool, over middelbare studies en fratsen die we uithaalden, deden ons aan onze jeugd denken.

Als we over afwassen spreken, bedoelen we een grondige schoonmaakbeurt. Iets anders konden we toch niet gaan doen, want jawel: ‘het regende’!! De hele voormiddag viel het water met bakken uit de lucht. Onze geplande verkenningstocht viel in het water. Dan maar de vettige potten en borden afwassen zodat we vanavond lekker proper kunnen koken.

In de namiddag brachten we alles in gereed om onze ‘schoolleider’ op te vangen. Zij zou vandaag langskomen om wat zaakjes te regelen. We kuisten de kamer en de woonkamer, we legden onze bedden proper (Hanne had minder werk om haar spullen te verstoppen) en waren klaar om onze ‘Merciekes’ uit te delen. Maar het noodweer stak ook voor deze plannen een stokje. De directrice zat vast in haar huis aangezien haar zandweg een modderpoel bleek te zijn. Ze verwittigde dat ze er niet ging geraken.

We zijn wel te weten gekomen dat we morgen naar school kunnen gaan!

Nadat onze afwasbeurt gedaan was, zijn we in de regen (druppeltjes) gaan wandelen. We konden het niet verdragen vandaag niet buiten te gaan. We wandelden nu de andere kant uit en ontdekten vele interessante winkeltjes en plaatsen waar we bv. naar de tandarts kunnen, post kunnen posten en ….

Raar maar waar hebben we zelfs ook tijdens deze tocht wat gefluit, getuut en bekijks gehad. Was het om onze ‘regenlook’ inclusief regenjas, natte broek en doordrongen schoenen of was het uit gewoonte? Dat blijft de vraag.

Het regenweer is in de late namiddag verbeterd waardoor we nu op pad konden gaan naar de ‘Hermitage Mall’, het Surinaams Wijnegems’ shoppingscenter dat een beetje kleiner is. Maar niet oninteressant voor boeken, tijdschriften, knutselspulletjes, kleding, caféetjes en anderen…

Terug ‘thuis’ wachtte het kookfornuis. Vandaag op het menu: bloemkool met kippenburger, lekker bereid met aardappelen en jawel: een restje spaghettisaus. Voor diegene die nu denken ‘wat nu?’… Eigenlijk was het echt lekker! Het gaf een extra ‘touch’ aan onze maaltijd.

Morgen (maandag) is het een belangrijke, spannende dag voor ons. We worden opgehaald door een juf van onze school in Clevia om daar eens rond te gaan neuzen. Verder moeten we nog afspreken hoe we altijd in school gaan geraken want blijkbaar is het toch wel een eindje van ons huisje. De bussen rijden onregelmatig en zijn minder betrouwbaar, elke keer een taxi lijkt ons kostelijk en fietsen lijkt ons onmogelijk. Daarom spreken we af morgen af hoe we het best kunnen doen. Maar het is niet onoplosbaar want onze voorgangers hebben bewezen dat zij die afstand aankonden!

Slaapwel…

ps: Surinaams Nederlands is echt ge-wel-dig leuk om te horen. Al moeten we wel opletten dat wij niet te snel praten, maar ook dat we goed luisteren.

9 februari 2009

Vandaag staat geschreven op onze kalender van de Druivelaar:

“Bedrijf en arbeid.

Samenwerken betekent dat iedereen volgens zijn eigen bekwaamheid en verantwoordelijkheid bijdraagt aan het uitwerken van de gemeenschappelijke doelstellingen van een onderneming. Dat impliceert een voortdurende dialoog tussen alle medewerkers en vergt vorming op alle niveaus.”

Deze uitleg is best toepasselijk op de nieuwe wending van ons avontuur: een bezoek aan onze stageschool. We keken erg uit naar deze dag, maar het was ook wel spannend. Vandaag maakten we kennis met de mensen waar we de komende drie maanden mee moeten samenwerken!

We werden aan onze deur opgehaald door juf Sharda. Op onze eerste schooldag kwamen we al met een half uurtje vertraging aan op onze school in Clevia. Het was file onderweg en de wegen stonden blank door de hevige regen. We zijn toch veilig op school aangekomen en we werden hartelijk ontvangen door de schoolleider. Van haar kregen we wat extra informatie en de rondleiding kon beginnen. We maakten kennis met het hele schoolteam en de verschillende klasjes. Ook onze collega’s van Vorselaar hebben we ontmoet. Onze komst betekent voor de leerkrachten veel. Ze waren erg enthousiast en vertelde voluit over hun ervaringen. We werden steeds met open armen ontvangen. Dit werd nog eens bevestigd wanneer enkele leerlingen ons kwamen bedienen met eten en drinken. Blijkbaar eet men niet voordat men naar school gaat, maar is er de kans om op school te ontbijten. Zowel leerlingen als leerkrachten maken hiervan gebruik. We merkten dat de leerlingen heel erg uitkeken naar ons bezoekje. Sommigen reageerden uitbundig, anderen waren eerder ingetogen. Het is geweldig om te zien hoe leerlingen je spontaan aanspreken tijdens één van de twee pauzes. Ook bij het naar huis gaan om 13u werden we uitgewuifd en kregen we knuffels en kussen. In de auto kregen we onze ‘klop’ en merkten we dat deze voormiddag best wel vermoeiend was geweest. Toch hebben we ervan genoten en kijken we uit naar morgen.

Ook vandaag is het een erg natte dag waardoor we niet op ontdekkingstocht kunnen gaan.

Hopelijk lukt het ons om wat foto’s van de voorbije dagen te posten.

Tot de volgende keer.

Groetjes

09-02-2009 om 21:53 geschreven door Ellen en Hanne  

Iedereen die vrijdag 30 januari vastgelegd had voor ons, een hele dikke welgemeende dankjewel! Die avond was voor ons erg speciaal en daarom zijn we zeer blij met zoveel leuke reacties en enthousiaste woorden!

Niet alleen de mensen die aanwezig waren, krijgen een vermelding. Via deze weg danken wij ook al onze sponsors, mensen die op één of andere manier een bijdrage geleverd hebben tot deze avond, ons vertrek of verblijf…

Duizend maal dank!!

De opbrengst van deze avond nemen we mee om voor de leerlingen materialen aan te kopen. Blijkbaar heeft de school nood aan knutselspulletjes en leesboeken. Daar zal dus een deel van het geld naartoe gaan, maar ook naar ons muzisch project. Wij zouden heel graag enkele muziekinstrumenten schenken aan de school. Hopelijk lukt dat!

Drie maanden geleden reden Hanne en ik naar huis na een vermoeiende lesdag. Tot Hanne plots de opmerking maakte: ‘Binnen 3 maanden zitten we in Suriname!’ Wel, zo snel gaan 3 maanden voorbij! Want nu zijn we die periode voorbij en gaan we onze laatste dagen in België voor ons vertrek in.

Het is allemaal heel erg spannend. Stilaan zijn we allerlei zaken bij elkaar aan het verzamelen die we graag in onze koffer zouden steken. Maar bij mij (Ellen) wordt het steeds meer duidelijk dat mijn koffer te klein zal zijn… Dus wordt het tijd voor een plan B: nog eens selecteren uit reeds geselecteerde spullen!

Eigenlijk is het toch best grappig (maar ook frustrerendJ) dat als je 3 maanden ergens wil verblijven en mensen gelukkig wil maken met spulletjes, je evenveel mag meenemen dan dat je op reis gaat voor een week, voor 2 weken, voor 3 weken…

MAAR hoe zwaar onze koffer ook zal wegen, hoeveel we ook maar zullen moeten bij betalen wegens ‘overgewicht’, we zijn van één ding heel erg zeker! We blijven aan de incheckbalie staan, tot we de vlieger in mogen en geloof ons maar: we komen niet meer van dat vliegtuig af! J

We hebben er zin in!

03-02-2009 om 20:22 geschreven door Ellen en Hanne  

05-12-2008 om 00:00 geschreven door Ellen en Hanne