Wie denkt dat wij ons deze week verveeld hebben omdat het vakantie was heeft het grondig mis ! Deze week ging nog sneller voorbij dan de vorige week!
Als we terugblikken op deze periode in Suriname behoort deze vakantie tot dé topmomenten!
We zullen eens beginnen te vertellen waarom we ook deze week weer vol lof zijn over de prachtige momenten!
Op zondag reden we naar Overbridge Dit is een mooie plaats aan de rivier met enkele hutjes met rieten dakjes waar je gezellig onder kan zitten om te picknicken of om feest te vieren! We zijn voor allebei de voorstellen te vinden maar het doel van onze trip naar Overbridge was dus de verjaardag van ons Surinaams neefje, Jaylon. De picknick die we daar konden houden, werd naar Surinaamse gewoonte, eerder een gangenmenu dan een sandwichke met choco, zoals wij meenemen als we gaan picknicken.
We waren daar samen met onze Surinaamse broer, Bryan en zijn vrouw Gisele en hun zoontjes Jaylon en Kaydon, onze gastvrouw Agnes en gastheer Arman en nog een pas-naar-Suriname-geëmigreerd-Nederlands koppel Carol en Danny en hun kinderen Gwen en Vince. Romeo was er jammer genoeg niet bij want hij moest weer een vliegtuig veilig aan de grond zetten op Zanderij (Paramaribo).
Het was een prachtige dag! Even dreigde het te regenen maar het bleef gelukkig bij een dreiging. De zon kwam er stralend door en we zagen dan ook de kans om al vroeg in het water te duiken. Samen met de kindjes plonsten we in het water, speelden we watermonstertjes, maakten we slijkhandjes Kortom, we maakten plezier. Met de volwassenen hadden we een fijne babbel over onze families, hun families, Suriname, hun ervaringen, onze ervaringen Het waren leuke en interessante gesprekken.
Na het heerlijke eten, bestaande uit bami, kip, gebakken bananen en aardappelsamble, gingen enkelen onder ons even een middagdutje doen. De ene had zijn hangmat gebonden tussen bomen, de andere had een zeil in het zand gelegd en vielen meteen in slaap van zodra ze zich neerlegden. Wij niet, wij genoten van het zonnetje en van de prachtige natuur en natuurlijk ook van het trekken van fotos van slapende mensen! We moeten zoveel mogelijk momenten op zoveel mogelijk fotos hebben. Dus ook van de zeldzame, rustige momenten van anders zo vrolijke, praatgrage mensen
Na het dutje liepen we met de kindjes naar de speeltuin. We liepen nog een eindje door naar een prachtig stukje natuurbos waar we ook nog even gezellig in gingen wandelen. Maar onze wandeling duurde niet lang. Dit rustige moment werd even verstoord door een naderend vliegtuig van SLM. Romeo had gezegd dat hij langs Overbridge ging terugkeren maar wij dachten dat hij een grapje maakte Neenee hoor, daar was hij dus! Omdat we net onder de bomen zaten, liepen we naar de open plek op het strand waar we nog net een glimp konden opvangen van het witte vliegtuig met rode, gele en oranje strepen. Even snel als hij was gekomen, vloog piloot Romeo weer weg. Een kleine stip op een foto herinnert ons aan dit leuke moment!
De kinderen waren al de hele dag aan het wachten tot de prachtige taart van Dora werd aangesneden. Ze hadden speciaal niet veel van de bami gegeten, om zoveel mogelijk taart naar binnen te werken. Daarom was het tijd voor taart Ook wij kregen een lekker stuk van die Dorataart. En net zoals de kinderen aten ook wij die smakelijk naar binnen.
Nadien nog wat zwemmen, plonsen in het water en daarna droge kledij aantrekken, nog wat kleins eten De dag vloog voorbij en dus was het tijd om op te ruimen en terug over de hobbelige, rode weg naar huis te rijden. In de auto waren we nog aan het nagenieten en daarom waren we erg stil. Ook Agnes en Arman genoten na en waren helemaal uitgeput van deze leuke dag.
Het begin van deze tweede vakantieweek werd op maandag van start geblazen met onze knutselideetjes voor de klassen. Omdat we binnenkort onze laatste dag op Clevia zijn, willen we hen verrassen met onze zelfgemaakte kaartjes. Daarom hebben wij ons fijn met stiften, gekleurd papier, verf en fotos beziggehouden. Ze zijn nog niet helemaal klaar maar we hebben wel erg ons best gedaan! Op de middag aten we vroeg want ook in de avond zouden we vroeger moeten eten. We hadden nog enkele dingen die we moesten doen en anders werd het te laat om avondeten te koken.
Slim als Ellen is, vergat ze het verjaardagskaartje dat Hanne zo mooi maakte voor Jaylon op zondag mee te nemen naar Overbridge. Daarom reden we in de vooravond naar Bryan en de familie. We konden niet te lang blijven want we moesten op tijd terug zijn voor het tijdelijke afscheid van onze gastouders. Ze zijn nog maar net terug van het bos Toch hebben ze weer een nieuwe afspraak gemaakt om te gaan kamperen maar nu veel verder het binnenland in! Dit keer zijn we niet mee, want ze beseften goed dat we andere plannen hadden
Vandaag hebben we ook moeten liegen om bestwil Dus vergeef het ons We weten dat Romeo zaalvoetbalt en we hadden nog maar één kans om te gaan supporteren: dinsdagavond. We vroegen aan Agnes en Arman waar we naartoe moesten gaan, maar zij konden het niet vertellen. Daarom probeerden we via een verzonnen verhaaltje subtiel aan Romeo te vragen waar hij zijn sport beoefent. Maar slim of koppig als hij was, vertelde hij ons het niet We waren ook best koppig want we wilden hem verrassen en als we volledig door zouden vragen zou het niet meer verrassend zijn. Dus hadden we onze laatste hoop in Bryan gesteld maar die kon ons ook niet vertellen wat de naam was van de school waar Romeo traint.
Na het bezoek aan Bryan en zijn gezin, na het gezellig babbelen bij de bovenmensen en het afscheid nemen, konden we moe maar tevreden gaan slapen.
Ook in Suriname volgt na maandag, dinsdag en op dinsdag 21 april zijn we op stap geweest met ons schoolhoofd en haar man, juf Sharda, haar zoon Ryan, dochter Shannon, juf Marie en dochter Zulaifa, Anouk en Sonja. We trokken naar White Beach. Deze plaats is best te vergelijken met Overbridge, ook een plaats aan de rivier met hutjes. Het was een bewolkte dag maar toch lekker warm. Het heeft 2 keer erg geregend maar na regen komt zonneschijn en dat was vandaag het geval! We plonsten in het water, maakten veel plezier en babbelden fijn bij met iedereen. Vandaag vloog de dag voorbij want na lekkere bruine bonen te eten en wat te snoepen van cake, chips en nootjes vertrokken we weer terug naar huis.
Toen we thuis aankwamen, maakten we ons helemaal klaar voor het zaalvoetbalavontuur. We maakten onze planning en stippelden onze route uit: we zouden naar de hoek van de straat lopen, om daar de bus naar de stad te nemen, in de stad nemen we de bus die over de Indira Ghandiweg rijdt en aan de buschauffeur zouden we vragen om aan de middelbare school voor Lelydorp te stoppen om ons af te zetten Totaal voorbereid en helemaal zin in dit spannende avontuur liepen we naar de hoek van de straat om de bus te nemen. Alsof de bussen en Romeo het wisten, stonden we daar al even op een bus te wachten tot Romeo belde Hij ging zaalvoetballen en vroeg of we niet graag mee wilden gaan! We schoten allebei erg in de lach Romeo wist even niet goed waarover het ging maar we hebben toch maar geen risico genomen, ons plan uitgelegd en inderdaad de kans gegrepen om met hem mee te rijden. Omdat we toch op de hoek van de straat waren en we weten dat er een aantal mensen van de groep van Galibi niet ver van die hoek wonen, zijn we even goededag gaan zeggen. Niet alle mensen die we kenden, waren op dat moment thuis maar ze waren toch erg blij ons weer even te zien.
Ons busavontuur liep dus sneller af, dan we gedacht hadden Maar zo konden we toch iets veiliger ons doel bereiken. We waren best nog vroeg in de zaal dus konden we nog een partijtje volleybal meespelen met enkele andere heren. Weer met pijn in het hart, moest Ellen nee zeggen omwille van haar enkel en lief als Hanne is, bleef ze mee aan de kant supporteren, want Romeo ging volleyballen. Voor iemand die zaalvoetbalt en niet volleybalt, speelt hij niet slecht! Nadien was het tijd om te supporteren voor de zaalvoetbalmatch. Voor de opwarming zochten ze nog één doelman en daarvoor werd sportieve Hanne op het veld geroepen. Ze kon enkele shots goed tegenhouden met echte keeperscapaciteiten, maar zoals een echte doelvrouw liet ze er ook eentje binnen. De oudere ploeg van Romeo kreeg de kans om tegen een jongere hoofdzakelijk Creoolse (zwarte) ploeg te spelen. Beide ploegen speelden niet slecht en de oudere ploeg dacht, nog voor het spel begonnen was, meteen dik te verliezen maar dit keer niet! Ze verweerden zich goed en verloren de match nipt maar ze waren erg trots dat ze het die jonge mannen moeilijker gemaakt hadden dan verwacht! Ook wij waren erg trots op die oudere ploeg.
Na deze korte kennismaking met de Surinaamse zaalvoetbalcompetitie en de ploeg van Romeo, nam hij ons eerst mee om een lekkere roti te gaan eten. Hij vertelde ons nog wat meer over zijn kinderen, over zijn beroep en hij liet ons ook enkele fotos zien. In de auto op weg naar huis, probeerde hij onze wakkerheid nog te testen. Het was toen ongeveer 22.15u en hij begon met zijn raadseltjes op te sommen. Probeer dan maar eens na een drukke dag, snel te rekenen, goed te luisteren, antwoorden te zoeken Geloof ons het is niet gemakkelijk, maar wel heel erg leuk en grappig.
Toen hij ons thuis afzette, kwam het bericht dat de kans dat hij ons naar huis vliegt, een heel klein beetje groter wordt, maar dat het nog steeds van de bazen afhangt wat er beslist wordt We zijn bereid om een petitie op te starten om die bazen van hem, te helpen bij het nemen van de juiste beslissing. Want als de bazen beslissen dat hij niet vliegt op zondag 3 mei, was het zelfs op dinsdag 21 april de laatste keer dat we hem gezien hebben. Hij keert dan jammer genoeg niet meer terug naar Suriname voor wij vertrekken naar Schiphol. We krijgen kriebels als we eraan denken
Dus een klein sprankeltje hoop houden we levendig en we beginnen zodra met het branden voor reuzegrote kaarsen!
In de nacht van dinsdag op woensdag hadden we beiden niet zo goed geslapen, veel wakker geworden door de warmte in de kamer, door denkwerk, door dorst, door blaffende honden en daarom verbrak Hanne het record langslapen vandaag! Ze vond dit erg omdat ze zo een deel van de ochtend gemist had, maar ze beseft dat ze het wel nodig had.
Vandaag werkten we verder aan onze kaartjes en maakten we de tuin weer toonbaar. We weten niet wie van onze drie honden hier de gaten graaft, maar de tuin leek net op een maanlandschap. Daarom hebben we de meeste putten weer even dichtgelegd. Hanne vond vandaag nog eens de tijd om haar dagboek aan te vullen. De arme meid staat met haar dagelijkse ervaringen en verslagen meer dan 2 weken achter Ocharmkes
We liepen naar de cyber om wat fotos af te printen voor onze creatieve plannen voor de Surinaamse familie en we kookten lekker eten om nadien nog eens buiten te eten. Genietend van de invallende duisternis, van het lekkere eten en het fijne gezelschap van Hanne / Ellen droomden we over dit fijne avontuur.
Omdat Hanne net voor ons vertrek nog zeer sportieve plannen heeft, ging ze vandaag trainen. Op vrijdag 1 mei wordt er in de stad een trimloop gehouden van 5 kilometer. Juf Sharda, juf Marie, Zulaifa en Aliza lopen ook mee en sportieve Hanne is ook ingeschreven! Afhankelijk van hoe de enkel van Ellen reageert die dag, zal zij rustig meedoen, of hevig supporteren! Maar Hanne heeft vandaag, dankzij haar training, al meteen een goed, heet gevoel over het lopen in een warm land en de afstand Coach Ellen heeft er al het vertrouwen in dat pupil Hanne het zal overleven.
Na een aflevering van American Idol, konden we rustig gaan slapen.
Donderdag was gereserveerd voor een uitje met juf Marie (onderhoofd) en haar twee dochters, Aliza en Zulaifa. We werden door haar opgepikt en reden met haar naar het district Saramacca waar we eerder al twee scholen bezocht hadden met meneer Raggie. Nu was het tijd om de thuishaven van juf Marie te ontdekken. Haar moeder woont er nog steeds, omringd door kleinkinderen, kinderen en poesjes. Het was een hartelijke ontvangst met heerlijk eten, mooie verhalen en het uitzicht op een prachtige natuur. We reden nog een stukje verder naar de brug die Saramaca met de stad zou moeten verbinden. De brug is gemaakt en zou vorig jaar april geopend moeten worden. Dit zou voor juf Marie heel veel tijd besparen. Nu rijdt ze voor een bezoek aan haar familie een klein anderhalf uur naar Saramaca. Dankzij de brug zou ze een halfuurtje moeten rijden. Maar de aannemer van de brug maakte een fout en daardoor is er een scheur in de brug ontstaan, waardoor de plannen van de opening op het laatste moment bijna letterlijk in het water vielen. Hopelijk komt die brug er snel want we merken dat het voor juf Marie een belangrijke oplossing is.
We gingen wat wandelen en we maakten kennis met de andere leden van de familie, met enkele lekkere vruchten en dankzij onze gids Aliza leerden we wat van de bomen die Suriname rijk is. Na onze magen nog eens te vullen, reden we terug naar huis! We zijn juf Marie en haar familie erg dankbaar dat ze ons deze dag geschonken hebben!
Vrijdag is een rustige dag. Niets speciaals op de planning, buiten het afwerken van de verrassingskaartjes, het maken van de blog, naar de winkel gaan, Hanne die haar dagboek bijschrijft en naar het internetcafé gaan.
Oh ja, vandaag moeten we onze logeertas weer maken, want morgen neemt het schoolhoofd ons mee naar haar thuisbasis: in het district Nickerie! Zorg er alsjeblieft voor dat u zit terwijl u verder leest, want het uur van ons vertrek op zaterdag is: 4.00 in de ochtend! Anders hebben we problemen met de stand van het water want we moeten een stukje oversteken in de boot! Dus om 4.00 mogen we haar morgen aan onze deur verwachten. Wie er allemaal meegaat weten we niet, maar volgens onze bronnen kunnen Anouk en Sonja jammer genoeg niet mee, gaat de dochter van het schoolhoofd mee, ook juf Sharda gaat mee en wie de anderen van deze groep zijn, wetn we niet Volgens de uitleg van het schoolhoofd zullen we een natuurreservaat bezoeken We zijn benieuwd!
Op zondagvoormiddag keren we terug naar de Tweede Rijweg en in de namiddag komen onze gastouders normaal gezien ook weer terug uit hun kampeeravontuur!
Dankjewel dat jullie nog steeds deze lange verslagen lezen. Soms vragen we ons af of ze niet te lang zijn Als ze te lang zijn, hebben we goed nieuws: ons avontuur zit er bijna op! Dus je zal er niet veel meer moeten lezen.
Toch
Nu ons vertrek uit Suriname dichterbij komt, beseffen we dat we onze familie en vrienden, kennissen en onze Belgische vriend J, heel graag terug willen zien. Maar dat we na bijna 3 maanden echt net gewend geraakten aan sommige dingen en vooral aan de mensen. De tijd die we met de enkele mensen van de school meemaakten, maar vooral de prachtige momenten met de Surinaamse familie deze vakantie, hebben ons doen beseffen dat zij een erg speciaal plaatsje in ons hart kregen en dat we daarom proberen om van deze laatste momenten te genieten want het vertrek naar Schiphol zal een dubbel gevoel krijgen.
Tot snel Veel liefs Ellen en Hanne
24-04-2009 om 20:29
geschreven door Ellen en Hanne
