“Verandering van spijs, doet eten.”

Wel met die leuze beginnen we deze week onze blog. Normaal starten we altijd met schrijven vanaf zaterdag maar omdat spijs en eten hier nu op zijn plaats zijn, beginnen we met het verjaardagsfeestje waar we op vrijdag 20 maart naar toe mochten.

We hebben veel en lekker gegeten en de gezellige familie ontmoet. Het nichtje van onze gastvrouw werd 20 jaar en gaf een immens feest: tafeltjes, stoelen stonden klaar, DJ was ingezet, eten werd gebracht, drinken was gekoeld en veel mensen waren uitgenodigd. Dat was echt een groots feest! Er was ook even tijd om de benen te strekken op de feestelijke muziek. Ondanks het feit dat we geen echte ‘danseressen’ zijn, hebben we toch een poging gedaan om als ‘blanken’ niet in schande te vallen. We strekten onze benen zeer voorzichtig op de dansvloer van zand om daarna volledig uit de bol te gaan op oa. ‘de grease-medley’…

De aandacht van het mannelijk, Surinaams volk was dit keer sterk gedaald. Jammer hoor, we werden het net bijna gewoon… En die verminderde aandacht was ook de reden waarom we zijn gevlucht van de dansvloer toen er trage liedjes gedraaid werden. We konden ook met twee blijven dansen en elkaar vastpakken, maar dat hebben we, om ons ‘dansend imago’ hoog te houden, maar niet gedaan. Dus een lied zoals ‘If tomorrow never comes’ werd door ons vanop de zijlijn meegezongen.

Het was niet erg laat toen we vertrokken. Het feest was nog lang niet gedaan maar we waren allen erg moe en moesten nog een uurtje rijden voor we terug zouden zijn in ons nederig stulpje. Dus hebben we de mensen om 00.00 bedankt en goedenacht gezegd en zijn we naar huis ‘gehobbeld’ door wegen van zand én putten.

Zaterdag mochten we vroeg uit onze ‘nest’ komen, want we mochten met gastvrouw Agnes eens mee naar huize Ashiana, een rusthuis voor de jongeren boven de 60 jaar. Ze gaat daar gezellig praten met de mensen en zorgt ervoor dat de mensen die naar de ‘kerk’ willen gaan, naar de geïmproveerde kerk gebracht worden. We mochten dus eens mee en omdat we haar altijd vol liefde horen vertellen over haar vrijwillige job konden we dit aanbod niet afslaan. We reden zelf 2 rolstoelpatiënten naar de zaal. Een heel avontuur als je weet dat we nog nooit in dat rusthuis met gangetjes geweest waren én we ineens alleen werden gelaten door onze gastvrouw. Dus Hanne reed eerst een vriendelijke, mooigeklede dame naar de zaal. Vertrouwend op haar oriëntatievermogen nam ze meteen de juiste route en afslag. Ze kwam samen met de vrouw heelhuids en op tijd aan voor de kerkdienst.

Ellen liep een eindje verder mee met Agnes tot ook zij ook werd losgelaten met een lieve dame in een rolstoel… Ellen haar oriëntatievermogen is net iets minder dan dat van Hanne dus had zij meer schrik om te verdwalen. Gelukkig had zij de GSM bij in het geval dat er iets zou zijn, kon zij bellen om haar te komen zoeken in een gang. Toch waren al die maatregelen voor niets want ze begeleidde haar lieve dame naar de juiste plaats. Ook zij waren op tijd! Maar dat is logisch als je weet dat de pater te laat kwam! Zeker twintig minuten liet hij de mensen wachten. Gelukkig zorgde Agnes voor de nodige muzikale liedjes zodat de mensen konden zingen om de tijd te verdrijven. Toen de viering afgelopen was, kregen we heel wat eten en drinken omdat er jarigen waren. Eerst bewezen we onze diensten als ‘serveersters’ en dan als ‘eetsters’. Het was lekker: bakabana, cake en cocosdrink. Van de cocosdrink heeft Ellen niet zoveel kunnen proeven want door snel te zijn, belandde dat bekertje al snel tegen de vlakte… Typisch… Gelukkig is ze zelf zo vriendelijk om haar eigen rommel op te ruimen…

In de namiddag kregen we nog bezoek van juf Henna. Ze had een prachtig plan om op maandag uit te voeren maar daarvoor moest ze ons wel in ‘traditionele’ kledij stoppen. Dat betekent dat Hanne Javaanse kledij aan mocht trekken en dat juf Henna voor Ellen een Hindoestaans pakje zocht. Voor de zekerheid mocht ze dat eerst passen en daarvoor dient een zaterdagnamiddag. Het paste goed! Alleen denkt juf Henna dat we een hele winkel kleren en sieraden bij hebben, ze begon op te sommen wat Ellen bij dat pakje moest aantrekken… Pff, toen voelde ze zich even arm: een zwarte of bruine broek en een effen, liefst bruin, topje met enkele sieraden, mooie bruine slippers en zeker ook oorbellen! Ellen heeft zeer veel dingen bij die hiervoor in aanmerking komen, maar wegens enkele criteria kon ze dit toch niet dragen… Waardoor het zoeken werd naar kledij. Gelukkig is er Hanne nog die bereid was een ‘kledijverhuurbedrijf’ op te starten.

Tussen dit alles door, hebben we best hard voor school gewerkt. We zagen nog eens de kans om te ‘POPpen’. Schrik niet als u deze term niet kent: het is een term à la ons, voor het werken aan ons eindwerk (lees: afstudeerproject, meerbepaald ons ‘Persoonlijk OntwikkelingsPlan = POP).

In de avond besloten we om er echt iets gezelligs van te maken: we legden de matrassen op de grond, we zetten muziek op via de laptop, Ellen maakte cocktailsaus en Hanne palmde de zak zoute chips in. Neenee hoor, ook Ellen mocht mee-eten en sopte genietend de chips in de saus. Lekker rustig babbelden we wat over ‘koetjes en kalfjes’. Al vlug werd het laat! Om half 12 verhuisden we onze matrassen weer naar hun oorspronkelijke positie en gingen we toch maar slapen. Bij dit hele gebeuren merkte we iets wat we al die tijd al dachten, maar nooit hebben gecheckt. Onze ‘lattenbodems’ zijn houten planken die je gewoon als ‘dienbord’ eruit kan nemen om chips en drinken op te serveren. Echt grappig!

Op zondag werden we letterlijk uit ons bed gebeld door juf Lucenda. Het leek op een noodgeval maar uiteindelijk viel het nog mee. Ze had de ‘cell-nummer’ van een juf nodig. Dus wij gaven dat, nog half-slapend, door. Die telefoon zorgde er ook meteen voor dat we wakker waren en maar uit ons bed kwamen.

Zondag 22 maart staat bekend als ‘wereldwaterdag’. Vandaag hebben we extra bewust geleefd: we bezuinigden op het kraantjeswater én als dank voor goed drinkbaar water, dronken we enkel water vandaag. Geen stroop, geen cola, geen soft, geen melk! Enkel water!

Juf Henna is ook deze dag langs gekomen want de plannen om Ellen in een Hindoestaans pak te steken, waren gewijzigd. Nu kreeg ze een Creools pak. Dat betekent dat ze rond zou lopen als een Afrikaanse dame. Ook nu verwachtte juf Henna stapels en dozen vol met gouden sieraden! Het werd maar improviseren, want Ellen had hier niet bij stilgestaan toen ze NET ANDERHALVE MAAND geleden haar koffer in België samenstelde!

Omdat we vandaag echt anderhalve maand weg zijn en dus in de helft van ons verblijf zitten, hielden we op zaterdagavond het chipsfeestje en deden we vandaag extra ons best aan ons POP, aten we lekker veel fruit en hielden we een ‘watermeloenpittenschietwedstrijd’. Wat dit inhoudt? Wel bij een ‘watermeloenpittenschietwedstrijd’ is het de bedoeling dat je met de pitten van een watermeloen een schietwedstrijd houdt. Je zet je allebei op dezelfde afstand van je doelwit, bij ons achter de tafel met als doel: verder dan de deur dus buiten te schieten, je neemt de pit tussen je vingers en je schiet die weg. Lukt het je om zo ver te schieten, dan win je. In dit geval won Hanne dus want de pitjes van Ellen vlogen overal behalve naar de juiste kant. De nederlaag werd gelukkig niet erg gevonden door de verliezer.

Vandaag werd onze gastvrouw ziek. Ze had het echt helemaal warm en toch ook koud, ze had erg veel last van evenwichtsstoornissen en voelde zich niet lekker. We gingen toen op ziekenbezoek omdat Arman er even alleen voor stond en het kleintje van Romeo (onze Surinaamse broer) op bezoek was, dus moest er ook iemand op hem letten. We zorgden ervoor dat Agnes goed lag, dat ze alles bij de hand had en dat ze rustig kon proberen te rusten.

Vandaag zag Hanne ………………. het licht! We kregen namelijk bezoek van hem die licht in ons leven brengt………. meneer de vuurvlieg. Dat beestje heeft voor Hanne meermaals mogen poseren en heeft heel veel aandacht gekregen. Ellen werd een beetje jaloers vooral omdat het beest eerst weigerde om nog licht te geven maar na lang wachten, is ook Ellen getuige geweest van … het licht.

Op maandag zijn we vol goede moed en een hele kleerkast naar school vertrokken. Vandaag was het de afsluiter van het ‘krantenproject’ voor de vierde klas. We verrasten de hardwerkende medewerkers met kleine presentjes en vooral met onze outfit! Het viel in de smaak. Nog nooit kregen we van zoveel leerkrachten, leerlingen en ouders zo vaak te horen ‘jullie zien er mooi/ goed uit’. Fijn om dat die dag te horen, maar het doet je nadenken over de voorbije dagen… hihi

Verder hielpen we op school nog bij de opruim van de beurslokalen, in de muziekles bij juf Lucenda, we keken al wat foto’s van de afgelopen week en we werkten kort verder aan ons muzisch project.

Toen we in de middag in de stad de bus moesten nemen, zijn we eerst naar het postkantoor geweest om een brief te posten en toen we merkten dat de kerk, waarvan we zeker weten dat deze een orgel had openstond, zijn we de vriendelijke schilders goededag gaan zeggen en heeft Hanne een orgel gezien. Ook dat prachtige muziekinstrument kreeg meermaals aandacht van Hanne en werd ineens een fotomodel.

In de namiddag waren we niet weg te slaan bij de laptop. We werkten verder aan ons POP, Ellen maakte een ondersteuningsfiche die twee weken geleden al op de planning stond maar omdat er te weinig tijd was om het goed uit te werken, was het deels blijven liggen. Hanne zorgde voor het draaiboek van de krant én van de beurs.

Op dinsdag mochten we op school heel veel dingen doen: we mochten weer helpen in de muziekles, we bereiden de personeelsvergadering van donderdag voor, mochten we aanwezig zijn op een korte vergadering over de ‘klasondersteuning voor het rekenonderwijs’, we werkten aan ons muzisch project, we mochten in de vierde klas even toezicht houden. Dezelfde schatten waar we een hele week mee werkten aan de beurs én een hele maand aan de krant waren nu echte monsters geworden die naar niets of niemand wilden luisteren en die later ook mochten nablijven omdat zelfs het schoolhoofd het beu was.

Toen we door het schoolhoofd in de stad werden gedropt om de bus te nemen, zijn we daar nog even gebleven. We hadden in ons hoofd om dit weekend een fiets te gaan huren en we vroegen ons af of ze ondertussen al fietsen had. Heel in het begin van dit avontuur waren we haar al eens gaan vragen naar stagiairefietsen, maar toen waren ze allemaal uitgeleend. Ze ging ons bellen als ze er terug had, maar we hoorden toen niets. Dus we profiteerden van het moment en gingen toch weer even een eindje wandelen om naar die fietsen te vragen. We kregen meteen de raad om meteen fietsen mee te nemen want ‘voor het weekend had ze een grote reservatie’. Maar zielig en arm als we zijn, hadden we op dat moment net te weinig geld bij zodat we als alternatief een paspoort of rijbewijs moesten afgeven. Omdat we geen bewijs bij hadden van onze rijkunsten en ook niet illegaal in het land willen verblijven, hebben we vriendelijk dit aanbod uitgesteld.

Na deze vruchteloze tocht besloten we eens in Torarica binnen te gaan. Een prachtig hotel vol Nederlanders. Ergens in dit gebouw zou onze tweede ‘Surinaamse’ broer, Brian, moeten werken. Maar waar is ons nog onbekend. Daarom gingen we even op zoek maar ook deze tocht werd niet positief afgesloten. We zijn via de Waterkant eens naar Port Zeelandia getrokken. In brochure erg hoog aangeschreven maar ter plaatse maar ‘gewoontjes’.

We besloten dan maar om toch nog maar eens naar huis te vertrekken en namen dit keer nog steeds de bus om naar de Tweede Rijweg te gaan. Daar werkten we verder aan ondersteuningsfiches, draaiboeken en een muzisch project.

Woensdag zijn we naar school getrokken zonder een echte planning. Want vandaag had niemand ons echt nodig. Maar dit liedje duurt niet lang want al snel was duidelijk dat we af en toe ergens konden bijspringen en dat maakt ons zo gelukkig. Weten dat die mensen steeds durven vragen om een klas over te nemen, om een werkje op te knappen, om ideetjes uit te werken, … is een erg leuk gevoel.

We mochten vandaag de vierde klas een groot halfuurtje overnemen omdat juf Brashuis even naar het schoolhoofd moest. We corrigeerden met hen ‘het bijvoeglijk naamwoord’. De eerste oefening ging echt schandalig. De monstertjes van gisteren waren hun afspraak met het schoolhoofd reeds vergeten. Gelukkig herpakten de leerlingen zich en konden we de volgende twee oefeningen wel goed verbeteren.

In de derde klas zijn we opstellen gaan verbeteren. Het is de eerste keer dat ze een opstel een cijfer moest geven en vroeg om onze hulp. Daarom zijn we daar gaan helpen.

In de namiddag scheen de zon weer prachtig. We hebben eerst wat foto’s voor juf Brashuis op stick gezet, dan hebben we een aantal documenten in orde gemaakt om door te sturen naar België en totaal tegen onze principes in, zijn we op woensdag naar het internetcafé gewandeld. Enkel en alleen om ons POP-verslag door te sturen. Wanneer we terug thuis kwamen van onze missie, hebben we onze keukentafel afgebroken, naar buiten gesleept en hebben we ons rustig buiten gezet. De zon was toen al weggetrokken maar het was nog wel heerlijk buiten. Toen het etenstijd was, hebben we zelfs een gezellig ‘dinner-by-night’ gehouden. Onze lieve bovenburen wilden ons nog een kaarsje aanbieden maar blijkbaar hadden ze de kaarsjes te ver verstopt want ons eten was al op en boven hadden ze het zoeken opgegeven. Dus geen romantisch theelichtjes bij onze spaghetti…

Donderdag was een korte dag voor de leerlingen want vandaag was het personeelsvergadering. Een fijne vergadering waarin onze taak, ons werk én onze sponsoringen duidelijk werden vermeld naar alle leerkrachten toe. Sommige collega’s hebben niet altijd een volledig beeld van wat we al deden omdat het niet altijd in hun klas was. Daarom zijn we blij dat dit op de personeelsvergadering vermeld werd. Ook het werk van onze collega’s Anouk en Sonja werd, terecht, geprezen. Wij zijn ook heel blij dat hun ‘zorgklas’ verdergezet zal worden door andere leerkrachten. Zo is het werk dat zij leverden, niet voor niets geweest.

We moesten samen met de leerkrachten enkele rekenspelletjes uitwerken, maar de creatieve juffen die we thuis zijn in de stilte, zijn niet meer zo creatief als er te veel gebabbeld, gelachen en getierd wordt. Daarom zijn de spelletjes die we uitwerkten, niet echt denderend. Ze zijn goed genoeg om verder uit te werken maar om nu meteen te gebruiken, moeten ze nog uitgebreid worden. Door dingen die er vandaag verteld werden, had Ellen niet zo’n goede dag vandaag. Maar gelukkig was dat in de namiddag al wel over.

Want in de namiddag zwerfden we in de stad weer rond met onze bankkaart in de hand. We zochten naar euro’s. Maar de bank was reeds dicht én de cambio’s waar je ‘geld kan pinnen’ kan geen ‘Belgische’ pasjes accepteren. Als dit geen disciminatie is!! Enkel Nederlandse bankkaarten zijn bruikbaar in die hokjes om geld af te halen. We hadden eigenlijk geld nodig voor onze binnenlandse trip (we weten nog niet goed wat) en voor het voorschot van onze fiets. Toch stapten we vol moed weer naar de fietsenverhuur en vroegen meteen of een voorschot in SRD ook goed was. Gelukkig deed ze hier niet moeilijk over en na een hele uitleg over de fietsen, de service en de voorwaarden, sprongen we op de fiets om na twee maanden niet meer te fietsen, toch weer op een fiets te kruipen én aan de andere kant van de baan te fietsen. Suriname heeft linksrijdend verkeer! Eigenlijk hebben we wel geluk dat we zo laat een fiets huren, nu zijn we de verkeerssituatie al een beetje gewoon. Toch blijft het aandacht vragen om niet op het verkeerde baanvak te belanden.

We maakten eindelijk kennis met de man die ons aan het tankstation ’s morgens altijd vriendelijk een zwaai, een lach en een goededag geeft. Zij naam is Robby en wou al heel lang ‘kennis met ons maken’. Ocharmkes, hij durfde niet. Wij zijn erg angstaanjagend ’s ochtends om 7 uur. Daarom kon hij niet op ons afstappen. Omdat het vandaag al 4 uur in de namiddag was, zagen we er waarschijnlijk iets minder wraakzuchtig uit en nam hij zijn moed bij elkaar om kennis te maken.

Oh ja, even vergeten te vertellen dat het ondertussen met onze gastvrouw terug beter gaat. Ze heeft de afgelopen dagen nog erg veel last gehad van haar draaierig hoofd, maar ze heeft toch besloten om vandaag naar ‘het bos’ te gaan kamperen!

Volgende keer mogen we mee! Het kriebelt al als we eraan denken!! En eigenlijk letterlijk want we kunnen ons voorstellen dat er in dat bos erg veel kriebelbeestjes zitten… :p

Op vrijdag waren we met juf Sharda op zoek naar sap voor de leerlingen. Iedere winkel waar ze informeerde, had haar verzekerd om 8 uur open te gaan. Om kwart voor acht stonden we voor een winkelraam dat eigenlijk om 8.30 zou opengaan. Ook de winkel verderop, opende om 8.30. Dat was dus wachten geblazen… Juf Sharda heeft in haar auto wel een DVD-speler met een duidelijk schermpje zodat we muziekclips van Rihanna en Beyoncé konden kijken en luisteren. Vandaag kwamen dus weer te laat op school. Het was al van in het begin geleden dat we zó laat op school aankwamen. We bereiden ons meteen voor op de handenarbeidles in de tweede klas. De kinderen vonden het maken van het paashaasje erg leuk. Het record ‘maak je werkje in stilte’ is meteen verbroken bij deze juf. We hebben nog nooit een klas zo stil geweten als ze knutselen. De kinderen mogen niets zeggen tegen elkaar en dat maakte deze les zo speciaal. Wanneer de juf weg was, begonnen de leerlingen een beetje te praten en we waren eigenlijk blij dat de leerlingen nog konden praten want in deze klas leren ze niet praten. Het mooie aan deze leerlingen is dat ze niet profiteren van de nieuwe klassituatie als ze andere juffen hebben. Ze blijven rustig en ze praten niet storend.

In de derde klas gingen we na de pauze stempelen met verf. De leerlingen vonden het erg leuk en waren erg blij dat ze eens mochten verven!

Vlak na school zijn we op stap geweest met juf Erika! Een lieve juf van de derde klas die 2 jaartjes ouder is dan wij en die ons vandaag meenam naar veel verschillende plaatsjes. We bezochten de wandeltuin van Torarica, het casino met de zeer onvriendelijke man die Ellen een trauma bezorgd heeft, een ijssalon met lekkere ijsjes, de Maretraîte-Mall (winkelcentrum) en een Chinees restaurant. Het was een fijne namiddag en daarom onze verontschuldigingen dat onze blog een dagje later online staat.

Wat we op zaterdag gaan doen, buiten dit bericht op de blog zetten, een ondersteuningsfiche opstellen, het muzisch project verder uitwerken, ons persoonlijk dagboek verder aanvullen, weten we nog niet. Vandaar dat we heel vereerd zullen zijn als we dat volgend blogbericht mogen schrijven.

We willen ook nog even zeggen dat we deze week erg mooi weer gehad hebben. We zijn dit keer niet verrast door de zon, want we zaten ofwel op de bus, ofwel binnen ofwel wandelden we in ons schooluniform naar huis (schooluniform = lange broek of driekwartbroek en T-shirt met mouwen). Dit is dus voldoende bescherming om niet als een kreeft thuis te komen.

Hips Hips Hips Hoera!

Hips Hips Hips Hoera!

Hips Hips Hips Hoera voor de speciale mensen die jarig zijn (geweest)!

Doe er nog vele gezonde, leuke en goedlachse jaren bij!

Verjaardagsgroeten van Hanne!

Verjaardagsgroeten van Ellen!

ps: Wij hebben hier nog niets vernomen over het zomeruur. Dat betekent waarschijnlijk dat Suriname niet meedoet met een uursverandering.

Dus als jullie van plan zijn om de klok te veranderen,

betekent dat dat het tijdsverschil met Suriname 5 uur is!

Voor jullie is dat niet zo erg, maar dat betekent dat wij voor onze berichtjes, telefoontjes en msngesprekken één keer extra moeten nadenken hoe laat het bij jullie is.

Als we ons mistellen, alvast sorry (als het niet expres was… :p)

Liefs!!!!

28-03-2009 om 15:17 geschreven door Ellen en Hanne