Toen wij in België vertrokken, ondertussen een maand geleden, wisten we dat we in Suriname aan zouden komen wanneer het ‘regenseizoen’ zou zijn. We konden ons voorstellen dat we onverwacht voor een stortbui zouden moeten gaan schuilen en dat we de Belgische buien niet zouden missen, maar wat we hier deze week gepresenteerd kregen, hou je niet voor mogelijk. Van vrijdag is het aan het regenen. Zaterdag viel het nog mee, zondag was ook een grijze dag maar af en toe kon je buiten komen, maar wat we maandag meemaakte, was een natte ervaring. We vertellen jullie er later meer over. Eerst een kort overzicht wat we in ons weekend deden:

Zaterdag zaten we zonder plannen wat te niksen in ons ‘nederig stulpje’. We hadden iets langer geslapen dan we normaal kunnen doen en hadden wat rustige ‘schoolwerkplannen’. Het zag er naar uit dat het een regenachtige dag zou worden en dat we dus toch niet veel buitenshuis konden gaan doen. Maar dan kennen we onze gastvrouw nog niet goed genoeg! Het was nog geen half 10 en ze stond al aan onze deur om te vragen of we niet graag meegingen naar haar zus. Natuurlijk sloegen we dit aanbod niet af. We waren nieuwsgierig waar ‘tante Joyce’ woont en wie ze eigenlijk is… Dus gingen we lekker mee op deze ‘familieuitstap’. Tante Joyce woont toch wel een uurtje rijden van hier. Zandweggetjes vol putten moet je trotseren om op ‘het platteland’ te komen.  De gastvrijheid waarmee we onthaald werden, de omgeving waar ze woont deden ons zo goed, dat we die kuilen in die modderige wegen al lang vergeten waren.

Tante Joyce is eigenlijk de boerin van de familie. Een paradijs vol planten verbergt een gezellig boerderijtje met allerlei dieren: biggetjes, koeien, blaffende – bijtende honden, kippen… Ook geen alledaagse boerderijdieren hielden zich schuil in dit paleisje: karpers, papegaaien én een aapje!! Een erg lief beest dat niets van vrouwen moet hebben… wat onze soort dat diertje misdaan heeft, zouden we graag ooit te weten komen, maar zal een onmogelijke zaak zijn. Gelukkig vindt hij in onze gastheer Arman, zijn beste-beestige vriend. Die twee lijken net een komisch duo als ze zich midden in een gesprek vertoeven.

Tante Joyce had zich kosten noch moeite gespaard om ons van heerlijk eten te voorzien: nasi, gebakken banaan, tomaatjes, komkommer, kippenbilletjes. We schepten ons een lekker groot bord en aten als echte Surinamers dat hele bord leeg! Men zegt altijd dat Surinamers grote eters zijn: wel, wij kunnen dat alvast bevestigen en stilaan begint het ons ook aardig te lukken om hen te evenaren.

De namiddag vloog voorbij want na een gezellige babbel met de ‘pleegzoon’, het familiebezoek van de dochter, haar man en het kindje, reden we terug naar huis. Het was ondertussen 18.30. We waren al van 10.15 het huis uit! De tijd gaat écht snel als je een fijne tijd hebt! Toen we thuis kwamen, hebben we wat nagebabbeld, een kleinigheidje gegeten en zijn we gaan slapen.

Op zondag zouden we wat schoolwerkplannen moeten inhalen. We werkten een hele dag aan de ‘aankledingsmaterialen’ voor de beurs. De stand van de kinderrechten moet een mooi uitzicht krijgen en dankzij onze ‘creativiteit’ mochten we dit taakje ook uitvoeren. We maakten enkele materialen en konden in tussentijd nog even naar de winkel voor enkele boodschappen.

Vandaag was het ‘internationale vrouwendag’, We weten niet wat jullie hiermee deden, maar wij hebben elkaar even in de bloemetjes gezet. Hanne had een prachtige kunstwerkje gemaakt en Ellen dacht de tafel al te dekken voor Hanne wakker werd. Net op tijd was de tafel klaar, want Hanne is een vroege vogel!

Maandag was zoals we reeds vertelden, een natte ervaring. Het regende en het regende tot er straten blank stonden en sloten overliepen. De sloten naast de weg, moeten ervoor zorgen dat het water van de straten wegloopt en in die sloten wegvloeit. Maar vandaag zorgde het water ervoor dat je het verschil tussen een sloot en de weg niet zag!

Op school zelf, hebben we geen last van de regen. Slechts enkele plassen, een lekkende dakgoot, een drasserig voetbalveld, kunnen vermoedens opwekken dat het regent, maar de weg naar school is met dit weer echt onverantwoord om te rijden!

Heel veel scholen zijn vandaag dicht gebleven omdat klaslokalen onder water stonden. Maar Clevia blijft open! Dus wij moesten naar school.

Vandaag hebben we veel op school gewerkt. Eigenlijk moesten we wat tijd inhalen voor ons eindwerk en muzisch project maar dit werd al gauw verstoord door de drang naar het krantenproject. Dat project ligt ons zo nauw aan het hart dat we graag helpen wat er ook moet gebeuren. Later op de dag gingen we knutselen in de vijfde klas! Ook deze kinderen waren enthousiast en werkten goed mee. Dan is het toch altijd fijn om die mannen tijdens de pauze, te horen vertellen wat ze gedaan hebben.

Toen we om 13.00 naar huis mochten, moesten we in de stad de bus naar huis nemen. Maar dit was een avontuur op zich: de stad stond blank, huizen waren ondergelopen, auto’s stonden midden op de straat omdat er water binnengekomen was, er waren aanrijdingen gebeurd… Deze chaos zorgde ervoor dat een busrit van een kleine 20 minuten, nu een busrit van anderhalf uur werd! Zelfs de bus had last van het water, want af en toe schokte ze wat meer dan we van de bussen gewoon zijn.

Na die lange rit, op een volle en warme bus, konden we eindelijk uitstappen op de hoek van de straat. In de Tweede Rijweg was de baan droog. Af en toe stond er een perceel onder water, dus we waren een beetje bang dat het ook bij ons zou binnengelopen zijn. Maar het is nogmaals bewezen dat wij boven ons, twee engels hebben wonen. Zij zorgden ervoor dat ons huisje droog bleef. Toen we thuis kwamen was het water al weggetrokken waardoor het leek alsof er nooit een probleem was. Maar toch willen we die lieve mensen best geloven. Heel Suriname sprak over ‘dit is nog nooit gebeurd’ dus een regenseizoen als dit, hebben ze hier nog niet meegemaakt… nu dus wel en wij ook!

In de namiddag hebben we onze schoolnotities aangevuld en zijn we onze kleerkast gaan uitladen om ‘oude’ kledij te vinden voor morgen.

Waarom voor morgen? Wel dinsdag werd er op school Phagwa gevierd. Dit is een Hindoestaans feest dat symbool staat voor verdraagzaamheid. Voor we dit feest mochten meevieren, moesten we een wandeling van 40 minuten maken. Er was zo’n drukte op de baan dat de bussen helemaal vol zaten en geen meter opschoven. We stonden 20 minuten op een bus te wachten en de drie die stapvoets voorbij kwamen, zaten vol. Moedig als we zijn, probeerden we de verloren tijd al wandelend in te halen, want aan die file was voorlopig nog geen einde te zien. Uiteindelijk kwamen we moe gestapt aan bij het tankstation waar we opgepikt werden en onze chauffeuse kwam er ook net aangereden. We trokken nog een laatste sprintje, sprongen in de auto om met een kleine vertraging naar school te rijden.

Op een feest als Phagwa, moet je echt erg verdraagzaam zijn. Ze smijten met poeder naar iedereen. Omdat we heel graag wilden meedoen, hadden we onszelf ook poeder aangeschaft. Prachtig roze dat bij elke kleur van oude T-shirt past. Eigenlijk is het een religieus feest waar enkel die geloofsovertuiging aan mee doet, dus de kinderen die een ander geloof hebben, kunnen niet mee doen, maar wij wilden dit ook in het echt meemaken, dus we gingen ‘gewapend’ op pad! We hebben alle kleuren gezien: wit, blauw, felgroen, felrood, roze, oranje, geel… De kinderen amuseerden zich rot! Ook de weergoden waren goedgezind vandaag want op een paar kleine miezerige buitjes is het heel de voormiddag droog gebleven waardoor het feest niet afgelast moest worden. Ook wij hadden onze slechte kledij dus aangetrokken en begaven ons tussen de leerlingen, de leerkrachten en de poeder.

We voelden ons net twee wandelende schilderijen! Het was een unieke belevenis die we na lang schrobben nog kunnen voelen. We hadden gelukkig nettere kledij bij, want anders zouden we niet terug geraken omdat we niet zo ‘vies’ in de auto mochten meerijden.

Een douche met veel zeep en shampoo later, konden we als twee herkenbare stagiaires nagenieten van deze ervaring! Omdat het woensdag de echte feestdag is, zijn we vrij op woensdag! Daarom konden we in de namiddag wat rustiger werken aan onze schooltaken, want het zou toch pas voor donderdag zijn!!

Woensdag was het echt phagwafeest. We hebben nog even nagedacht om naar de stad te gaan om de sfeer er op te snuiven, maar het weer was niet zo best, dus zijn we thuis gebleven. We hebben rustig wat gewerkt voor school, nog wat gepraat met Armand die ons veel verteld over de Surinaamse geschiedenis en gewoontes. Daarna was het tijd om ons klaar te maken voor het verjaardagfeest van onze lieve‘schoonzus’.  We kwamen aan en werden heel hartelijk verwelkomd, natuurlijk op z’n Surinaams met hapjes en drankjes. Stilaan stroomde de andere vriendelijke mensen binnen. Er werd heel veel gelachen en plezier gemaakt, we genoten ervan. Dan kwam het eten... Agnes had ons gewaarschuwd dat we vooaf niet moesten eten en gelukkig had ze dat gezegd. Er was veel en overheerlijk eten voorzien. Of dit alles nog niet genoeg was, kwam er een super lekker dessert aan. Mmm, het water komt nog in de mond als we eraan terug denken. We waren als eerste aangekomen en we gingen als laatste weg. Het was heel goed geweest en hebben ons zeker weten geamuseerd tussen de leuke, vriendelijke en grappige Surinamers.

Donderdag begon met natte voeten. Dit keer waren we zelf wel droog op school aangekomen, maar nu was het muzieklokaal niet gespaard gebleven. Samen met juf Lucenda, de muziekjuf en enkele leerlingen schepten we het lokaal droog. Er stond ongeveer 20 cm over heel de klas. We gingen op zoek maar emmers, aftrekkers, dweilen ... en langzaam daalde het water. De juf was ons zo dankbaar dat ze ons trakteerde op een ijsje tijdens de pauze, hihi. Na de pauze gaven we een lesje muziek in de 3^de klas. We hadden een les uitgewerkt rond ritme zodat we onze ritmische instrumenten konden meenemen en konden afgeven. De juf was er heel erg blij mee. Ze had reeds een ‘verlanglijstje’ gemaakt van instrumenten die ze graag zou hebben in haar nieuw muzieklokaal en het fijne was dat heel veel van onze instrumenten hier op stonden ... Bij deze willen ze de sponsors van de muziekinstrumentjes nogmaals bedanken. Ze zullen met veel liefde bespeeld worden door enthousiaste leerlingen en leerkracht. Ook het schoolhoofd was er heel tevreden mee en we kregen van haar en het onderhoofd een dikke knuffel als dankjewel.

Deze voormiddag volgden we ook nog een les in de 5^de klas en er werd meteen gebruik gemaakt van de instrumentjes, ze zijn er zo blij mee en dat is voor ons ook heel fijn.

In de namiddag hebben we nog wat gewerkt voor school. We bedachten enkele opdrachten bij de kinderrechten, want dit wordt ook een stand op de beurs van volgende week.

Vrijdag was het weer vroeg dag en een natte ochtend. We pakten al onze spullen in in plastiek zakjes zodat ze het regenweer zouden overleven. Het was weer druk verkeer en daarom besloten we om vandaag de trip te voet af te leggen. Het is een heel eindje, maar het gaat sneller te voet dan met de bus. De juffen verklaren ons wel ‘gek’, maar we moeten op school geraken. We kwamen laat op school aan, pas tegen 9.15u. We hadden van te voren nog een hele toers door de stad gemaakt met juf Henna om vanalles te regelen voor de krant die we graag vandaag zouden klaarhebben. Het blijkt niet zo eenvoudig te zijn, maar het gaat ons lukken. Op school hielpen we een handje bij het inrichten van de rekenhoek, de opruim van het klaslokaal en hielden we ook even toezicht in een klas. Al heel snel was het 13.00u en reden we met juf Henna terug naar huis. Het was nog steeds heel druk op de weg en er waren weer heel wat aanrijdingen die dan heel creatief worden opgelost door de automobilisten ...

Hierbij ronden we het verslag voor deze week af.

Dit waren Ellen en Hanne voor het blognieuws van de week van 7-13 maart in het regenachtige, maar prachtige Suriname.

Graag tot volgende week.

Vele groetjes

13-03-2009 om 23:04 geschreven door Ellen en Hanne