Na twee maanden en een week in Suriname hadden we eindelijk een beeld op het verloop van de week. Als we naar school gaan, dan zien we wel wat we kunnen, mogen en moeten doen en kan het zijn dat onze planning helemaal door elkaar geschud wordt, maar deze eerste vakantieweek was goed georganiseerd! Nee hoor, zo erg is het niet. Maar nu leek het alsof we nog eens een echte vaste planning hadden! Want we wisten perfect waar we wanneer naartoe moesten! Vorige week hadden we al twee dagen vakantie gehad om in te lopen en wat werk in te halen. In deze twee vakantieweken gaan we dus het land een beetje verkennen en nog wat voor school werken.

Zondag was het Pasen. Ook al was de paasviering zateravond na 00.00 uur afgelopen, toch waren we vroeg wakker omdat we nieuwsgierig waren of het Surinaamse paaskonijntje langs was geweest!! We slopen de woonkamer binnen en keken goed rond… Onze ogen waren al open genoeg om te zien dat ook wij hier, niet vergeten waren. Het is fijn te weten dat we flink genoeg waren geweest. Met de paasmandjes die we van de kleutertjes hadden gekregen liepen we door ons huisje op zoek naar chocolade eitjes. Waar we wel bang voor waren is ook gebeurd: chocolade eitjes zijn niet aangepast aan de hoge Surinaamse temperaturen. De vorm van de eitjes was een beetje veranderd en hadden fanatasiefiguren gekregen. Na een tijdje zoeken hebben we ze allemaal kunnen verzamelen en meteen eentje geproefd. Paaskonijntje Hanne was tevreden dat ze dit alles voorzien had, zo kon zij ook een lekkere Pasen vieren.

Na het smullen hadden we genoeg energie om onze rugzak te maken voor de volgende dagen. We tasten alles extra in plastiek zakken tegen de regen en hoopten dat we niets vergeten waren. ’s Middags waren we bij onze lieve gastouders uitgenodigd voor een feestelijk maal. We brachten voor hen een mandje lekkere paaseitjes mee. Zij verwennen ons heel vaak en we proberen dit terug te doen. Daarom maken we af en toe een kaartje, een bedankje en nu dus ook een mandje met eitjes. Het is een kleine moeite geweest en we deden dit met alle plezier. We aten heerlijk: Surinaamse ‘pomme’, kip, aardappelen en gebakken ‘bakovens’ (bananen). Als dessert kregen we van Agnes een heerlijk coupje ijs met fruit! Tijdens het smullen hebben we echt heel veel gelachen. De avontuurlijke verhalen van Agnes, Arman en Romeo zijn echt hilarisch. Je moest opletten dat je je niet verslikte met al dat gelach. Agnes en Arman hebben het niet gemakkelijk gehad met zo’n ondeugende zonen als Romeo en Bryan. Wij dachten dat het zich beperkte tot hun kindertijd maar hebben gemerkt dat er nog steeds een hoop ondeugende plannen door hun volwassen hoofd spoken. Maar dankzij die ondeugende zonen hebben ze nu wel grappige en fijne verhalen om te vertellen. Het was heel prettig en we hebben ervan genoten. Het is zo’n mooie en gezellige familie.

In de namiddag hebben we nog eens kunnen genieten van een stralende zon. We schreven ons dagboek een beetje bij en tasten de laatste spullen voor de trips van volgende week in onze rugzak. We zijn op tijd in ons bed gekropen om uitgerust het land te gaan verkennen.

Maandag 14 april, een dag waar we erg naar uit hadden gekeken. Want onze eerste trip stond op het programma. Meneer Reggie had een driedaagse uitstap georganiseerd naar Galibi. Het is een unieke plaats waar er verschillende soorten reuzenschildpadden ’s avonds en ’s morgens hun eieren komen leggen. Het zou zeker de moeite zijn om dit te kunnen zien. De dag begon vroeg. Toch moesten we maar op hetzelfde uur opstaan als tijdens een normale schoolweek, maar we werden traag wakker. Gelukkig was het een schitterend doel waarvoor we uit ons bed moesten ‘vallen’. We waren net klaar als mevrouw Balcaen ons kwam ophalen. Gepakt en gezakt reden we mee naar haar huisje waar we nog even op het busje moesten wachten. We babbelenden en maakten ondertussen kennis met de andere tochtgenoten die meegingen. Juf Lioe Anjie, juf Marie en Aliza (haar dochter) kenden we al. De andere mensen waren ons nog onbekend, maar ze waren heel open en we maakten meteen kennis. Om 8u vertrok de bus riching Albina. Tijdens de rit werd er veel gelachen en zo ging de tijd best snel voorbij. Nadat we 3 uurtjes in de bus hadden gezeten en twee tussenstops hadden gemaakt kwamen we aan. De bagage werd overgeladen op de boot die ons verder door naar Galibi zou brengen. Onze twee ‘bootsmannen’, twee Indianen, startten de motor en daar gingen we! Op avontuur over het water... Onderweg werden we niet gespaard. Het water kwam van alle kanten! We werden besprenkeld met een beetje water van de rivier en een waterval die uit de hemel kwam maakte ons helemaal nat. Af en toe kwam de zon ook nog eens een kijkje nemen, maar ze bleef veilig achter de wolken schuilen. Dat beetje zon was toch genoeg om ons van een beetje kleur te voorzien, dat zal later blijken in het bijzijn van een spiegel. We vaarden langs mooie bossen, mangroeves, uitzicht op de kust van Frans Guyana en we konden genieten van de prachtige zandbank. In de Marowijnerivier ligt er één grote zandbank: de Tijgerbank. Het is prachtig om te zien hoe er een heel gedeelte zand boven het water uitsteekt. Als je het niet gezien hebt, is het je moeilijk voor te stellen. Daarom schetsen we even: als je in Suriname het woord ‘rivier’ hoort, is dit geen riviertje. Als je het ziet, lijkt het eerder op wat wij een kanaal noemen. Wel… de Marowijnerivier is ook een erg brede rivier en aan de ene verre kant ben je omringd door bomen van Suriname en aan de andere kant zie je in de verte de bomen van Frans Guyana. Dus een zandbank moet je je eigenlijk voorstellen als een eiland zonder bomen in de zee. “De ‘bootsmannen’ weten de golven perfect te lezen,” verzekerde meneer Raggie ons. Maar toch: even vaarden op een kleinere zandbank en dus zaten we vast. Gelukkig konden we met wat manskracht en de ervaring van de bootjongens even later onze tocht verderzetten. Na 2 uurtjes op water te hebben gedobberd kwamen we aan in Galibi. We gingen een kijkje nemen in de lodge waar we deze dagen zouden logeren. Het zag er leuk uit: slaapkamers, badkamer, een keukentje en een gezellig buitenplaatsje. Daarna gingen we de omgeving even verkennen. Het was puur natuur: een mooi strand, omgeven door prachtige grassen en bossen. Ondertussen had de kookploeg flink gewerkt en een lekker potje voor ons gekookt. Het was echt Surinaams en het smaakte heerlijk. We genoten ’s avonds van de omgeving en babbelden nog leuk met elkaar terwijl we wachten tot de schildpadden aan land zouden komen. Samen met onze Indiaanse gids vertrokken we in het donker op speurtocht. Na een tijdje gewandeld te hebben, wat niet zo gemakkelijk is met een blauwe, dikke voet in los zand (Ellen) zagen we onze eerste reuzenschildpad. Wij vonden hem al groot, ook al bleek het uiteindelijk nog om een redelijk klein exemplaar te gaan, toch, het was al heel mooi. Behulpzame Hanne sleepte Ellen mee naar de volgende schildpadden. We bleven verder lopen om nog enkele reuzegrote en reuzemooie dieren te zien. We zagen hoe zorgvuldig deze prachtige dieren hun werk deden. Met alle geduld graafden ze een kuil, legden hun eieren erin, maakten het dicht en maakten er vervolgens een heel kunstwerk van om het te camoufleren. We kregen ook de kans om een reuzenschildpad, ‘de Aikanti’ aan te raken. Een Aikanti is de grootste reuzenschildpad die in Suriname voorkomt, dachten we gehoord te hebben. We zaten er allemaal stil bij te kijken en genoten van deze momenten. Jammer genoeg mochten we geen foto’s maken want daar zouden de schildpadden te hard van schrikken en zonder die flits zie je enkel maar een klein rood lichtje van de zaklamp van de gids. Misschien konden we ze de volgende ochtend wel zien als het lichter was. Na de terugkeer langs het donkere strand, kropen we snel onder de klamboe (muskietennet) zodat we de volgende dag vroeg uit de veren konden om terug op pad te gaan.

Dinsdag gingen we al vroeg een kijkje nemen om de zon te zien opkomen en om naar de schildpadden te gaan kijken, maar … de weergoden werkten niet mee. Het regende enorm hard en we besloten om met dit weer niet naar buiten te gaan. We kropen even terug ons bed in en even later stonden we op om van een nieuwe dag te genieten. We ontbeten gezellig en besloten om nadien, ondanks het vuile regenweer, toch op tocht te vertrekken. Samen met Aliza wandelden we langs de strand met als doel: ‘zo ver mogelijk wandelen’ en ‘de voet van Ellen’ trainen. Het lukte goed! We wilden graag helemaal naar de monding (van de Marowijnerivier in de Atlantische oceaan) wandelen, maar dat was niet mogelijk. Er lagen op het einde bomen op ons pad zodat we niet verder konden gaan. Het was een heel fijne wandeling. We zagen ook veel van de natuur: springvisjes, allerlei mooie vruchten en bomen, ‘stinkvogels’, dode katvissen … We hebben ons prettig geamuseerd en de tijd vloog voorbij. Terug aangekomen bij onze huisje ging Hanne op slangentocht, gecombineerd met een speurtocht naar kaaimannen, maar al snel heeft ze haar toch moeten staken omdat het bos met plaatsen onder water stond en het dan te gevaarlijk was om door deze moerasjes te gaan. Een plaag van musiekten die haar aanviel zorgden ook voor een snellere terugkeer dan gehoopt. Jammer genoeg had deze tocht geen resultaat. ’s Middags aten we weer heerlijk uit de Surinaamse keuken. In de namiddag gingen we met de vier ‘musketiers’ (de vier jongeren van de groep) op speurtocht. We hadden een duidelijke missie voor ogen: stropers onderscheppen en een (dode) schildpad tegenkomen. Met een goed uitgestippeld plan vertrokken we op pad. Ons vermoeden welke tactiek de stropers hadden toegepast hadden we fout ingeschat, dus deze hebben we niet kunnen vatten. Jammer genoeg had onze tocht naar de aangespoelde schildpadden meer succes. We zagen twee schildpadden bij daglicht, maar ze waren helaas dood: een grote soepschildpad en een Aitkanti. Na deze zware zoektocht vonden we nadien afkoeling in het water. Het was uiteindelijk gestopt met regenen en de zon deed flink zijn best om zich te laten zien. Na een tijdje ‘gebaad’ en geweekt te hebben in het rivierwater ‘moesten’ wij uit het water om een volgende activiteit te voltooien. Met de beheerder, een Indiaan, gingen we volleyballen. Ellen had veel ‘hartzeer’. Ze wilde zo graag meedoen, maar zo mocht haar niet volledig geven. Ze moest voorzichtig zijn met haar dikke blauwe voet. Toch was de drang en de heimwee haar te groot en kon ze haar niet inhouden. Even speelde ze koppig mee om nadien toe te geven dat het haar niet lukte om degelijk in het zand te steunen en mee te werken aan de overwinning van haar ploeg. Gelukkig heeft de vrouwenploeg nadien op haar steun kunnen rekenen. Het was heel plezant en grappig, niet van echt hoogstaand niveau, maar we hebben ons zeker weten wel goed geamuseerd. En in Hanne schuilt toch stiekem een volleybalster. Met de nodige angst en geluiden probeert ze naar elke bal te gaan en af en toe slaagde ze erin om een prachtig punt te scoren.’s Avonds, na een actieve dag, vulden we onze magen met een lekkere soto (zoute soep). We wachten het weer voor deze avond nog af, maar het water viel met bakken uit de lucht zodat we niet naar buiten konden om schildpadden te gaan zoeken.

Woendagochtend: weer een schildpaddenkans… Ook vandaag stonden we weer vroeg op om te kijken wat het weer dit keer toeliet. Het druppelde nog goed, maar met een paar mensen besloten we zelf op zoek te gaan. De tweede poging was echt succesvol! Een laat gekomen schildpad, een Aikanti was nog op het strand aanwezig en moest juist beginnen met het hele proces. We zaten erbij en keken ernaar, hoe prachtig het was. Het is zo mooi dat het moeilijk in woorden te zeggen is. gelukkig hebben we er dit keer wel foto’s van kunnen maken die ons kunnen helpen bij het vertellen. Ondanks het natte en het koude weer bleven we meer dan een uur staan kijken om uiteindelijk de schildpad terug in zee te zien gaan. Het was puur genieten. Later dan we voorzien hadden, trokken we terug naar de logde, waar een hele boel werk op ons aan het wachten was. Onze bedden in orde maken, onze zakken terug vullen met onze spullen, eten en ons klaar maken voor het vertrek. De boot werd ingeladen en we namen afscheid van de vriendelijke beheerders. In de regen vaarden we naar het dorpje iets verderop en bezochten het ‘vrouwencentrum’ van Galibi. Er werden daar allerlei sieraden verkocht werden die door de vrouwelijke Indianen gemaakt werden. Iedereen had het enorm koud. Dat Suriname een warm land is … daar kon je toen niets van merken. Helemaal nat en ‘bevroren’ stapten we terug aan boord. Na nog wat regen- en windvlagen kwamen we aan in Albina. Daar hebben we droge kleren aangetrokken om terug op de bus te gaan. De tijd tikte veel te snel verder. Volgens vooropgestelde planning zouden we om 2 uur, ten laatste 3 uur terug in de stad zijn. Romeo zou ons dan, naar eigen zeggen: ‘naar het bos transporteren’. Maar rekeninghoudend met de Surinaamse tijd kwamen we enkele uren later aan. Gelukkig heeft het schoolhoofd ons een rechtstreekse lift naar huis gegeven en stond onze lieve Surinaamse broer nog steeds op ons te wachten. Ongelooflijk! Hij heeft meer dan een halve dag op ons moeten wachten en gewacht tot onze natte kledij te drogen hing en we de overbodige spullen van Galibi uit onze zak zwierden om met een ‘lichtere’ zak te vertrekken en met heel veel geduld heeft hij ons toch nog met alle plezier meegenomen.

Het was dus ondertussen al donker en Agnes en Arman begonnen wat ongerust te worden. Grapjas Romeo deed er nog een extra schepje op door iets later te bellen dat we niet te bereiken waren en nog steeds niet aangekomen waren… Gelukkig gaf hij snel toe dat we onderweg waren. Het is niet gemakkelijk rijden. We reden langs een hobbelige, natte weg en werden af en toe gepest door vervelende verkeersdrempel, erg diepe putten en ‘asociale’ trucks met ‘zoeklampen’ ipv. koplampen. We luisterde naar de spannende, avontuurlijke verhalen van Romeo. We hebben ons goed geamuseerd. ’s Avonds, dus veel later dan verwacht kwamen we in het bos aan. We gingen de familie even groeten en dan werden we verwend met een lekkere maaltijd die zeker welkom was. We zaten nog even gezellig bij de familie, maar besloten om het vandaag toch niet heel laat te maken. We gingen naar onze tent en vielen meteen in slaap.

Donderdagochtend werden we gewekt door de interessante gesprekken van een familiediscussie over politiek. Met het gefluit van de vogeltjes en de andere ‘bosgeluiden’begonnen we de dag. Agnes zorgde voor een heerlijk en stevig ontbijt zodat we de dag goed konden beginnen. Nadat we de afwas hadden gedaan, gingen we met de familie baden in de kreek. We konden genieten van een frisse douche in het ‘colawater’. Stel je er geen echte cola bij voor, hoor. Maar het water van de kreek is bruin. Het is niet vies maar door de bladeren van de bomen die erin vallen, krijgt het een donkere cola of theekleur. We dobberden gezellig rond en hadden fijne babbels met de vrolijke familie. Natuurlijk krijg je van water snel honger, dus was het weer tijd voor een Surinaamse bami, heerlijk! Het eten even laten zakken, dagboeken bijschrijven, wat rusten in de hangmat en genieten van de omgeving,… Na Hannes, Armans en Agnes’ middagdutje gingen we kaarten met de familie: ‘vrouwenpot’. Het ging er vrolijk aan toe. Ellen supporterde vanop de zijlijn mee en Hanne waagde zich aan enkele spelletjes. Er werd veel gelachen en getierd. De familie is zo gezellig en grappig. Steeds zijn ze te vinden voor een grapje en ook van het plaaggedrag van Romeo werden we niet bespaard. “Geluk is voor de varkens”, met dat gezegde in haar achterhoofd wonnen Romeo, Agnes en Hanne de meeste spelletjes. Met “Beginnersgeluk” speelde Hanne zelfs het beste in vergelijking met de andere ‘ervaren’ spelers. Tussen de buien door, gingen we nog een keertje baden in de kreek, maar na een poosje gingen we er al weer uit omdat de gespecialiseerde neuzen van de Surinamers rauwe lucht opmerkten en dat wil zeggen dat er een slang in de buurt rondsluipt. Dus waagden ze het er maar niet meer op om in het water te blijven drijven. ‘s Avonds was er tijd voor spectaculaire verhalen tijdens het eten over de kindertijd van Romeo en Bryan. Heel interessant en lachwekkend. We kregen nog meer verhalen te horen als we al gehoord hadden! Na het avondeten trokken we naar het kamp van oom Roy om te gaan kaarten én te eten. Alsof we nog niet genoeg hadden gegeten… Tijdens deze korte trip door het dondere bos zagen we een kleine kaaiman (krokodil). Het was wel even verschieten, maar er zat niet meer zo heel veel leven in. Aangekomen in het kamp kregen we een bord vol overheerlijke bakabana’s, gefrituurde reuzengarnalen en broodvrucht, hhmm, lekker. Met een volle buik en nagenietend van de dag kropen we onze tent in, maar … Vandaag vielen we niet zo snel in slaap. We hielden ons bewust wakker om ‘wraak’ te nemen. Romeo had ons al vaak genoeg geplaagd en ons laten verschieten, maar het was ons nog niet gelukt om hem eens deftig terug te pakken. Wanneer we rond ons overal geronk hoorden en er zeker van waren dat iedereen sliep, schoten we in actie. Heel stil voerden we onze handelingen uit. Ellen hield aandachtig de wacht en gaf Hanne instructies die de acties uitvoerde. We hielden het wel deftig: de slippers gaven we een extra zacht zandlaagje, de riem en de pet ‘verstopten’ we en zijn kleren legden we mooi te drogen op een stoel. We hadden nog andere ondeugende ideeën, maar die bespaarden we hem. Nadat we al onze eigen spullen veilig in onze tent opgeborgen hadden zijn we met een fijn gevoel gaan slapen.

Vrijdagmorgen waren we vroeg wakker omdat we benieuwd waren naar de reactie van Romeo. Helaas hebben we deze niet volledig kunnen zien omdat hij ons voor was., maar…het plan was wel geslaagd. Hij had het niet verwacht en kon er goed mee lachen. Voor het ontbijt zaten we gezellig samen met de familie tot de buiken hard genoeg ronkten. Een lekker ontbijt en leuke verhalen hielden ons lang aan tafel. Daarna was het spijtig genoeg tijd om al wat zaken te beginnen om te ruimen. We pakten onze spullen terug in, braken de tent af en ruimden ons kamp al een beetje op. Hanne speelde tussendoor nog een grappig kaartspelletje met Romeo en Agnes. We hebben echt hard gelachten totdat we er buikpijn van kregen. Ellen was een trouwe supporter die rustig toekeek en meegenoot. Daarna trakteerde Romeo ons nog op enkele goocheltrucs. We zaten erbij en keken ernaar, maar begrepen er niets van. Nog voor een laatste keer gingen we in het ‘helende cola-water’ van de kreek baden, dit keer met een fijn zonnestraaltje op onze rug. Daarna terug de magen vullen met heerlijke pindasoep. Agnes kookt met zoveel liefde dat het steeds heel lekker is! Met erg goed gevulde buiken deden we de afwas, ruimden alles verder op en konden we in de late namiddag naar huis vertrekken. Eigenlijk vonden we dit allemaal veel te vroeg. Maar we moesten tijdig thuis zijn om uit te rusten voor het verjaardagsfeestje van ons Surinaams neefje en voor onze chauffeur. Want onze ‘transporteur’ Romeo moest vliegen, hij is piloot. Om deze lieve grapjas zijn rust te gunnen, zijn we dan tijdig naar huis vertrokken.

Dit keer zagen we bij daglicht de hobbelige, rode weg waarlangs we gekomen waren en werden we veilig thuis gebracht door Romeo. Naar het bos gaan, staat gelijk met een hele verhuis. We laadden de volle pick-up mee uit en ook onze eigen zakken werden uitgeladen. We gingen nog even naar de winkel en daarna gingen we snel slapen. Hopelijk dromen we nog verder van dit avontuur!

Het is een vermoeiende week geweest die enorm snel voorbij is gegaan maar eentje waar we volop van hebben genoten!!!!

Het was een prachtige ervaring extra in dit grote avontuur!

Vandaag is het zaterdag en zijn we ons aan het haasten om dit blogbericht tijdig klaar te hebben, want anders is het cybercafé reeds gesloten. We hebben nog geen verdere plannen voor vandaag maar we zijn blij dat we nog een weekje vakantie hebben en morgen naar het feestje mogen. Dus we gaan ons cadeautje inpakken en een mooie kaart maken en verder nog heel erg nagenieten van de afgelopen week!

Thuisfront…

Het kort op…

Bereid je voor…

Geniet nog van de stilte…

Want deze dames komen binnenkort terug…

Ps: Als mevrouw Balcaen haar vlucht heeft gehaald, heeft Romeo haar naar Schiphol gevlogen!! Wij blijven hopen dat Romeo ook vliegt als wij naar huis komen! We zouden dit heel graag hebben maar we zijn ons er bewust van dat we dan erg veel geluk moeten hebben!

18-04-2009 om 19:36 geschreven door Ellen en Hanne