Ik heb weer heel wat te vertellen! Donderdag bij het avondeten vertelde Cristina en Manuel me dat we de volgende avond niet thuis zouden eten maar er is een soort feest in het dorp en daar zouden we gaan eten. Ze vroegen of ik bier dronk, want ginder werd wel bier gedronken. Toen ik zei dat ik geen bier dronk, vroegen ze wat ik dan wel dronk. Ik begon op te noemen (maar dat lijstje zal ik hier maar niet opzetten zeker..), toen begonnen ze vanalle soorten drank op te noemen die ik niet kende. Maar in Portugal wonen, en die dranken niet kennen, dat kon natuurlijk niet, dus werden de flessen bovengehaald! Dus nu ken ik weer wat meer van de Portugese cultuur. Maar wees gerust, ik ben hier nog altijd in goede handen, mijn verantwoordelijke ouders hebben mij niet zat gevoerd hoor, gewoon een paar slokken laten proeven. In school heb ik gisteren weer een paar diagnostic tests moeten doen, en die zijn niet altijd simpel.. Ik heb ondertussen mijn test van Frans teruggehad, 106 op 200. Ik dacht dat Frans niet moeilijk ging zijn hier.. verkeerd gedacht. Maar ik denk dat ik toch nog altijd ver boven het gemiddelde zat, dus ik ben tevreden.
Gisterenavond hebben mijn ouders me meegenomen naar het 'feest'. Mijn vader zei voor we vertrokken, "Hoje é sexta- feira, hoje é tarde", ik was dus gewaarschuwd. Er stond een grote tent, vol met tafels, en alle tafels zaten vol! We hebben even moeten wachten maar dan hadden we toch eindelijk een plaatsje. Er werden schotels vol met eten op tafel gezet, verschillende soorten vlees, vis, schaaldieren en zelfs batatas fritas! Ook de wijn ontbrak niet, en die moest ik ook eens proeven van mijn familie, voor dat ik het door had, hadden ze mijn tas al goed volgeschonken. Het was heel gezellig, een typische Portugese vrijdagavond, eten, drinken en lachen.. overal in de tent stonden ook televisies waarop stierengevechten te zien waren. Overal waar gegeten wordt in Portugal zie je wel televisies. Na het eten gingen we naar de kermis. Ik ben samen met Joana, Manuel en de vriendjes van Joana in het spookhuis geweest, en het spookhuis hier is heel wat enger dan dat in België hoor! Nadat Joana zich uitgeleefd had in de botsauto's zijn Cristina, Manuel en ik nog een thee/koffie gaan drinken met een stuk taart en dan zijn we naar huis gegaan. Joana bleef bij een vriendin slapen dus had ik de kamer voor mij alleen! Vandaag kon ik eindelijk eens lang uitslapen, want het was wel nodig, hier hebben ze precies niet veel slaap nodig. Deze ochtend ben ik dan op zoek gegaan naar postkaarten, maar ik heb er geen gevonden, alleen verjaardagskaarten.. sorry manne, ik blijf zoeken! Deze avond is het Zatte Zaterdag, dus boodschap voor mijn vrienden: Ik verwacht een uitgebreid verslag, mis mij maar hard en vooral niet vergeten, HAVE FUN
I did it again, dinsdag wou ik binnengaan in het appartement want ik wou met Charlotte mijn lessenrooster vergelijken zodat we konden afspreken wanneer we samen naar school en naar huis konden gaan, en raad eens.. ik kreeg de deur niet open! Ik had precies een déjà vu.. Na lang proberen, besloot ik om bij de buren aan te bellen.. om te vragen of zij de deur misschien open kregen. Ik ben zo een paar appartementen afgegaan maar niemand deed open.. Toen kwam mijn pa gelukkig thuis en hij opende de deur, nadat hij even met mij gelachen had (dat had ik wel verdiend zeker). Ik begin te denken dat het toch aan mij ligt en niet aan de deuren, misschien ben ik gewoon niet zo technisch aangelegd. Ondertussen kan ik wel de deur openen. Ik zei tegen mijn moeder "Ik heb een klein probleempje, ik krijg de deur niet open.." Ik denk dat ze veel moeite heeft moeten doen om haar lach in te houden maar dan heeft ze me toch geleerd hoe ik de deur moet opendoen (van het appartement én de buitendeur!) dus nu kan ik met een gerust hart de deur achter mij dichttrekken want ik kan eindelijk mijn sleutel gebruiken, het duurt soms wel even voordat ik de deur open krijg maar alle begin is moeilijk zeker.. Dinsdagavond ben ik met pai Manuel en Joana naar Kempo geweest, dat is de club waarbij Joana karatelessen volgt. Het was best wel leuk om te zien, al die kleine kindjes die karatebewegingen deden. Mijn vader probeert mij nu te overtuigen ook karatelessen te volgen, hij zei zelfs dat hij misschien ook zou gaan als ik ga. Dus wie weet.. misschien heb ik binnen 3 maanden wel mijn zwarte band. Mijn familie is ook heel hard bezig met mijn Portugees, toen ik mijn eerste volledig correcte Portugese zin zei was mijn vader enorm enthousiast. Ik zei tegen Joana: "Eu vou dormir mas si tu queres, podes ler." Ik hoorde plots de mijn vader vanuit de studeerkamer roepen: "Muito bem!" Onmiddellijk kwam hij de slaapkamer binnen en zei opnieuw "Muito bem, eu vou dormir mas si tu queres, podes ler!" Jaja, als dat geen stimulatie is om mij de taal te leren, dan weet ik het ook niet meer hoor.
Gisteren was het mijn eerste schooldag, mijn vader kwam mij wekken en vol zenuwen vertrok ik even later naar school. Ik zag niemand bekend dus liep ik maar wat rond, toen realiseerde ik plots dat ik niet wist waar mijn lokaal was, dus vroeg ik iemand om hulp, maar zoals ik al talloze keren ondervonden heb, is het Engels van de Portugezen ook niet echt geweldig.. Gelukkig verstonden ze me wel en na wat Portugese aanwijzingen begon ik naar mijn lokaal te zoeken.. Gelukkig moest ik niet lang zoeken want ik zag Christopher op een bankje zitten, we zitten samen in de klas en daar was ik echt blij om op die moment! We gingen samen naar mijn eerste les: Frans en al direct een test.. Un test pronostic weliswaar, maar een test is en blijft een test. Ik dacht dat ik me geen zorgen zou moeten maken over het vak Frans maar na die test dacht ik er wel helemaal anders over.. Na de test moest ik mezelf voorstellen, gelukkig in het Frans en niet in het Portugees.. Het is nu niet dat mijn Frans zo fantastic is maar in ieder geval toch wel wat beter als mijn Portugees. De volgende les was Aardrijkskunde, als iemand mij zou vragen waarover de les ging.. ik zou het echt niet weten. En dan mijn laatste les van de dag, Engels, dat ging nog het beste. Ik spreek al bijna 2 weken Engels tegen iedereen dus ik had mijn Engels al wat kunnen oefenen. De leerkracht Engels is nogal een euh.. creatieve persoon. Iedereen moest één of 2 vragen bedenken die hij/zij wou stellen aan haar en toen iedereen zijn vragen had, duidde ze iemand aan die haar plaats moest innemen en moest proberen het antwoord te geven dat hij/zij dacht dat de leerkracht zou geven, dat leverde soms wel grappige situaties op. Toen moesten Chris en ik onszelf voorstellen, in het Engels deze keer, dat ging wat vlotter. Onder de eerste pauze kwamen er al direct 2 meisjes naar ons toe van onze klas die met ons begonnen te praten en de laatste les zat ik zelfs al naast een Portugees meisje, Sheiza in de les. Mijn eerste dag is echt véél beter gegaan dan ik verwacht had!
Vandaag moest ik terug naar school. Deze keer was ik gelukkig niet meer zo zenuwachtig. Onze eerste les was Educação Fisica (LO) maar de leerkracht is niet komen opdagen en omdat ze hier niet zoiets kennen als studie mochten we dus gewoon de school verlaten! Chris en ik zijn samen met 2 meisjes van onze klas naar de Pingo Dolce gegaan, een supermarkt waar je ook iets kan eten en daarna zijn we gewoon terug naar school gegaan. De mensen hier zijn echt wel heel sociaal hier, het was echt niet moeilijk om contact te leggen, ze komen gewoon naar u.. Toen ik vandaag in de supermarkt was, hoorde ik plots mijn naam roepen.. ik ben dus blijkbaar echt al gekend hier in Benavente (Het was wel een meisje van mijn klas maar toch.. dat ze mijn naam kende en op mij riep is toch een goed teken) Enkele meisjes van mijn klas helpen me ook met Portugees, ze leerden me vandaag enkele woorden zoals banco, cazaco, mala.. Ze zeiden tegen mij dat ze mij gingen helpen en dat ik over 3 maand even goed Portugees spreek als hen.. Even goed, daar twijfel ik een beetje aan, want als je hen hoort ratelen, zakt de moed me soms in mijn schoenen maar over 3 maanden zal ik toch al wel wat kunnen spreken zeker. We hebben zelfs al GSM nummers uitgewisseld, ze hebben me uitgenodigd om eens samen met hen te lunchen en ze willen dat ik naast hen kom zitten in de les, dus het is nu officieel, ik heb vrienden! (Echte Portugese vrienden bedoel ik he) De lessen volgen is best wel moeilijk hier in Portugal, vandaag had ik geschiedenis en af en toe begreep ik wel sommige woorden maar ik weet nu dat ik nog een lange weg te gaan heb! Als je dacht dat geschiedenis in België al moeilijk was.. wacht maar tot je het in het Portugees moet volgen!
Vandaag heb ik ook te horen gekregen dat er een kleine wijziging is in mijn lessenrooster, ik heb nu geen Frans meer op maandag, het was ofwel Frans op maandag, ofwel op dinsdag.. ik heb dus Frans op dinsdag wat wil zeggen dat ik maandag maar tot 10 uur school heb! Ooh ik hou van Portugal!
In Portugal zijn de mensen over het algemeen ook kleiner, vandaag zei een meisje uit mijn klas tegen mij dat ik GROOT was.. mijn dag kon nietmeer stuk. Ik voel me hier echt helemaal thuis tussen al die kleine mensen..
Ook nog eens bedankt voor al die leuke reacties en de brieven! Ik zou zeggen, doe zo voort..
Hier weer een berichtje vanuit het verre Portugal. Ik ben alleen thuis, dus ik dacht: het perfecte moment om nog een iets van mij te laten horen. Mijn mama is werken, ze is verpleegster en is deze morgen om 7.00u vertrokken en komt om middernacht pas aan, Joana is op school en mijn papa is ook werken. Hij heeft 2 supermarkten 'lojas' en weet dus wel wat te doen.
Ik ben eindelijk ingeschreven in school! Deze morgen ben ik samen met papa Manuel naar school gegaan om alles te regelen, ik ben nu dus officieel ingeschreven in de school. Normaal kon ik vandaag al beginnen (dus eigenlijk zou ik op dit moment moeten aan het les volgen zijn..) maar omdat ik educação fisica had, en mijn spullen dus niet bij had, besloten we dat ik gewoon morgen zou beginnen, dat was het makkelijkst. Ik zit in de klas 11º E, zoals jullie merken is het een heel ander systeem als in België en dat is best wel moeilijk. Voor de inschrijving vroegen ze altijd in welk jaar ik zat, ik zei dat ik in het 5e zat en dan kreeg ik altijd heel verbaasde blikken (nu weet ik dus waarom). Ook de schooluren zijn hier heel anders dan in België. Wanneer je begint en eindigt, hangt allemaal af van de vakken die je hebt. Om jullie een klein idee te geven, dit is mijn lessenrooster.
SEGUND.
TERÇA
QUARTA
QUINTA
SEXTA
8.30 9.15
Geografia
História
Francês
Educação Física
Inglês
9.15 10.00
Geografia
História
Francês
Educação Física
Inglês
10.15 11.00
Educação Física
Geografia
Francês
Português
11.00 11.45
Educação Física
Geografia
Francês
Português
11.55 12.40
Português
Inglês
12.40 13.25
Português
Inglês
13.30 14.15
Francês
História
História
14.15 15.00
Francês
História
História
15.10 15.55
Francês
Francês
Geografia
15.55 16.40
Francês
Geografia
16.55 17.40
Francês
17.40 18.25
Het kan dus ook zijn dat je bijvoorbeeld op woensdag enkel in de namiddag les hebt, of een uur in de voormiddag en een uur in de namiddag. Ik heb nu wel pech dat ik elke dag om 8.30u op school moet zijn, dus ik kan geen enkele dag uitslapen.. En dat is echt wel nodig! Gisteren zijn we een wandeling gaan maken, we vertrokken rond 22u en waren terug rond 23.30u. Om middernacht lag ik dus in mijn bed. En Joana, lag zelfs nog later in haar bed. Maar zij moest enkel in de namiddag naar school vandaag. Ik snap niet hoe ze erin slagen de dag door te komen, ze staan vroeg op hier en gaan laat slapen, zelfs de kinderen, en ze hebben hier, spijtig genoeg, géén siësta. Maar ik moet niet om 7. 00u opstaan hier, zoals in België (of zoals ik eigenlijk zou moeten doen in België). Ik woon vlak bij de school, ik kan er te voet heenwandelen, op een paar minuten ben ik daar. Mijn school is zeer oud, mijn vader is nog naar school geweest in dezelfde school waar ik nu les ga volgen en hij zei me dat ze nog niets veranderd was..
Mijn Portugees begint al wel wat te lukken, iedereen in huis spreekt nu meestal Portugees tegen mij, behalve als ik iets niet begrijp dan wordt het uitgelegd in het Engels, en ik probeer zoveel mogelijk Portugees terug te spreken, wat soms wel tot (vaak grappige) misverstanden leidt. Zoals gisteren: Ik wou het postpakket opendoen dat ik van mijn ouders had gekregen en omdat het nogal stevig ingepakt was, vroeg ik aan mijn moeder een mes "Tens uma faca?". Mijn mãe kijkt heel geschrokken naar mij en kijkt naar het postpakket, en ik vraag opnieuw of ik een mes mag maar dan in het Engels. Toen begreep ze me natuurlijk wel, en gaf me een mes. Ze dacht dus eerst dat ik zei dat mijn ouders mij een mes hadden opgestuurd, en dat ik dat kwam zeggen aan haar, je zou voor minder schrik krijgen..
wist je dat..
In Portugal hebben ze ook een gouden schoen, alleen noemen ze die hier 'Bota de Ouro', en ik weet zelfs wie hem gewonnen heeft.. Cristiano Ronaldo (verrassing!) Zondag was Madonna in Portugal, meer nog in Lissabon. Ze in Portugal bijna allemaal een tv hebben in de keuken en die altijd opstaat tijdens het eten. In 1991 telde Benavente 18 335 inwoners en had een oppervlakte van 521,46 Km2 ... zo, nu is mijn blog toch een beetje educatief
En voor ik het nog zou vergeten: Proficiat aan mijn ploegje dat dit weekend zelfs zonder mij heeft kunnen winnen! Go Go Vobako ! Doe zo voort!
Ik ben eindelijk bij mijn echte gastfamilie! Gisteren hebben Teresa en Antonio me afgezet bij de familie Grilo. Maar nu nog even over zaterdag, zaterdag ben ik meegeweest om Manuel te zien paardrijden. Het was heel leuk, hun 2 neefjes waren er ook, een tweeling waarmee je echt hard kan lachen. Ze houden ervan om een toreador na te doen, en de gelijkenis met een echte toreador is inderdaad treffend. Gisteren was dus mijn eerste dag bij de familie Grilo. Ze waren onmiddellijk enorm vriendelijk, ze hebben zelfs mijn bagage naar boven gedragen. ( ja inderdaad, ze weten wat ze moeten doen om ervoor te zorgen dat ik hen sympathiek vind..). Joana, mijn kleine zusje heeft me geholpen met het uitpakken, ze was nogal verbaasd over wat ik allemaal bij had, niet dat dat zoveel was hoor... Heel de tijd was ze aan het praten in het Portugees, en ik probeerde dan terug te praten.. ook in het Portugees. Het was best wel grappig, als ik haar niet verstond probeerde ze het met andere woorden, ik wist niet dat er zoveel verschillende manieren waren om hetzelfde te zeggen! Ook gebaren kwamen hier goed van pas. Mijn ouders sprekenwel een beetje Engels maar niet zo goed, maar dat is helemaal geen probleem, het is veel leuker in het Portugees te spreken, dus proberen we in het Portugees te communiceren, best wel moeilijk maar ook wel grappig. Heb je ooit al eens 'korfbal' proberen uit te leggen in het Portugees? Mijn mama, Cristina praat wel veel in het Engels tegen mij, maar eigenlijk is het niet zo goed, ik heb maar 3 maanden. Ze zegt het elke keer dat ze minder in het Engels gaat praten, maar eerst zien dan geloven. Joana kijkt net zoals ik enorm graag tv! Dus gisteren hebben we in de namiddag tv gekeken, wist je dat ze hier zelfs CSI Miami hebben, en dat niet alleen, ook Grey's Anatomy, Desperate Housewives, Heroes, Friends, Dharma and Greg.. Het enige probleem is dat Joana verzot is op cartoons en ik niet (voel ik hier al een gevecht om de afstandsbediening aankomen?).
Na de tussenmaaltijd (het eten dat ze eten tussen lunch en dinner, meestal een snede brood) zijn we gaan wandelen samen met de nichtjes, 2 ongelofelijk energieke en vermoeiende, maar best wel grappige meisjes. Na de wandeling hebben we nog een heuse steppenrace gehouden! Ik ben gewonnen tegen mãe Cristina, maar toen ik tegen Joana moest ben ik verloren, maar ik had wel de meeste supporters, iedereen was mijn naam aan het roepen. Dus zoals je ziet, aan populariteit geen gebrek, hoewel het wel allemaal kleine kinderen waren, maar het is toch al een begin, niet? Joana stelt mij aan iedereen voor die ze tegenkomt, gisteren kwamen de ouders van Manuel, mijn papa, op bezoek, Joana pakte onmiddellijk mijn arm vast en sleurde mij mee om mij voor te stellen. Ik heb ook al de zus ontmoet van Manuel, ze wou mij al onmiddellijk inhuren als babysit.
We hebben ook een echte meid! Dat heb ik altijd al willen hebben! Anna is hier elke weekdag, 6 uren per dag. Ik kom goed overeen met haar, op dit moment ben ik weer aan het eten, daar heeft Anna voor gezorgd. Ik woon opnieuw in een appartement, en ik heb een eigen badkamer, die ik wel deel met Joana. Het enige wat ik een beetje mis is een eigen slaapkamer, ik deel namelijk een kamer met Joana. Het zal even wennen zijn. Maar ik heb wel mijn foto's kunnen ophangen in de slaapkamer! De fotoplastiek was wel een beetje groot, wat voor enkele problemen zorgde, maar maak je geen zorgen, nu hangt alles op.
Vandaag ben ik opnieuw naar school gegaan, dit keer met mijn mama. Ook dit keer kreeg ik te horen dat er iets niet in orde was met de procedure, maar vandaag heb ik tenminste toch al mijn papieren gekregen voor de inschrijving, alleen kan ik ze nog niet indienen.. Maar we proberen morgen opnieuw, vol goede moed! Na school zijn we naar het postkantoor gegaan, ik had namelijk een postpakket aangekregen, maar omdat het vorige week al toegekomen was, moest ik dus naar het postkantoor. Danku mama en papa voor mijn stijltang! ( ik was namelijk mijn stijltang thuis vergeten omdat ik vrijdagochtend mijn haar nog gestijld had, de tang was nog te warm voor de koffer, we wilden ze er later insteken maar dat zijn we dus vergeten) Ik heb ook mijn eerste briefje aangekregen, toen ik gisteren hier aankwam, lag het al op mij te wachten. Danku Stephanie! Ik heb ook mijn eerste publieke afgang meegemaakt! Dus ga maar goed zitten, en hou u vast zodat je niet van uw stoel valt van het lachen, want het is echt weer iets typisch voor mij! Toen mãe Cristina en ik van de post kwamen, wandelden we naar de auto, nu zoals je weet (of waarschijnlijk niet weet) zijn de stoepranden soms schuin hier, en héél erg glad, voelde mij al aankomen.. Ik wou dus op de stoep stappen, maar ik stap op die schuine (en enorm gladde rand) en BUMBA daar lag ik midden op de stoep, in het centrum van Benavente.. gelukkig hebben niet al te veel mensen mij daar zien liggen op de grond, alleen enkele bompies (mannen van middelbare leeftijd). Mijn mama was enorm geschrokken "Elise, Elise are you okay?". Ik heb er gelukkig niets aan over gehouden alleen een enorm zere kont, die hoogst waarschijnlijk morgen blauw gaat zien.
Toen ik onlangs in mijn boekje las waar al mijn vrienden en familie, kennissen.. een woordje in geschreven hebben, kwam ik plotseling tot de ontdekking dat ook enkele juffen van mijn lagere school en kleuterschool er ook in geschreven hadden! Een aangename verrassing! Bedankt! Ook aan de anderen die nog stiekem in het boekje geschreven hebben, mercikes manne! Ik probeer ook zoveel mogelijk mails te lezen maar ik heb niet al te veel tijd op de computer, dus sorry als je nog geen mailtje terug hebt gekregen! Ik hoop dat mijn blog het een beetje goedmaakt, het is wel geen persoonlijke mail, maar het is toch bijna even goed.
K ben hier nu ondertussen al meer dan een week in Portugal en ik begin het Portugese leven al wat gewoon te worden.. Eten, slapen en het vooral héél rustig aan doen! Dinsdag ben ik samen met mijn voorlopige mama, Teresa naar Vila Franca geweest, daar hebben we wat rondgewandeld in het shoppingcenter en 's middags zijn we gaan eten in jawel.. een echte Mc Donalds! Ik begon me stierlijk te vervelen in huis (mijn dagboek telt ondertussen al meer dan 30 pagina's omdat ik maar blijf schrijven als middel tegen de verveling), de jongens blijven graag binnen, tv kijken, op de playstation.. en ik moet eerlijk toegeven, de Portugese tv stelt niet veel voor.. Toen zei Teresa dat ik niet binnen moest blijven omdat de jongens altijd binnenblijven, ze gaf me een eigen sleutel en zei dat ik mag thuiskomen wanneer ik wil 'take your time, Elise'. Dat moest ze maar één keer zeggen, dus nu spreek ik geregeld af met Charlotte en Christopher, zij zijn hier ook met AFS en wonen net zoals mij in Benavente. Charlotte komt van Duitsland en Chris van de Dominicaanse Republiek. Woensdag zijn we naar school gegaan om ons te laten inschrijven, maar er was een probleem met de papieren dus konden we de volgende dag terugkomen. Donderdag was Chris eindelijk ingeschreven maar ik nog steeds niet.. Gisteren zijn we dan nog een keer teruggegaan maar ingeschreven ben ik nog altijd niet! Er was een probleem met papieren die nog niet aangekomen waren. Het begint wel dringend te worden aangezien de school dus maandag al begint! Dus maandag ga ik terug voor nog een poging, hopelijk zijn de papieren dan wel aangekomen. Charlotte, Chris en ik heb de laatste dagen Benavente al goed verkend, we hebben heel wat afgewandeld.. Gisteren waren we van plan om onze toer van donderdag voort te zetten, we wilden de rest van Benavente ook zien, maar wat bleek.. er was geen rest! We hadden heel Benavente dus gezien op enkele uren. Gisteren ging ik met Charlotte naar de supermarkt, ik had nog wat spullen nodig angezien ik veel heb moeten achterlaten thuis. De mensen in de supermarkt spraken geen Engels dus moest ik mijn beste Portugees boven halen.. en toen gingen ze iemand zoeken die Engels sprak (blijkbaar is mijn Portugees dan toch niet zo geweldig). Ook het afrekenen gebeurde niet volledig zonder problemen, maar ik heb dan toch niet de prijs moeten betalen die de kassierster zei, maar wel degene die op het product stond! Vraag me niet hoe ik dat heb klaargespeeld.. Het enige probleem dat ik hier heb is de sleutel, versta me niet verkeerd, ik ben enorm blij met mijn eigen sleutel maar.. ik krijg alleen de buitendeur niet open. En velen van jullie zitten nu waarschijnlijk dood te gaan van het lachen achter hun computer omdat het weer oooh zo typisch is voor mij, maar het is dus echt wel een moeilijk slot! Ik heb daar zeker 10 minuten staan prutsen aan de deur, toen ben ik een wandeling gaan maken omdat het een beetje verdacht begon te worden dat ik daar al zo lang aan die deur stond te prutsen, ze zouden nog beginnen denken dat ik inbreekplannen had ofzoo.. dus na mijn wandeling begon ik vol goede moed terug met een nieuwe poging om dat slot open te krijgen, maar tevergeefs. Gelukkig had ik een plan B, ik veronderstelde dat er wel iemand thuis moest zijn in de appartementsblok, dus duwde ik een willekeurige bel in en ik had al onmiddellijk prijs, er stak iemand zijn hoofd uit het raam. Maar wat had je nu gedacht.. natuurlijk kon hij geen Engels! Ik moest dus mijn uitgebreide Portugese woordenschat bovenhalen: "euuhmm, abrir a porta?" Gelukkig was hij snel van begrip en liet hij me binnen. Zoals je hoort, trek ik dus goed mijn plan hier in Portugal.
Nu even iets anders.. Het is dus inderdaad waar dat de mensen in Portugal veel eten, ze eten hier dus 4 keer per dag! Ze beginnen de dag met o pequeno almoço, het ontbijt, dan rond 13 uur het middageten (dat mijn broer, Manuel elke middag maakt), rond 18 uur nog iets klein en dan tussen 20 uur en 20.30 uur o jantar, het avondeten. Het eten is soms wel even wennen. Donderdag aten we kip met, je gaat het nooit geloven.. chips! Voor de rest eten we 's morgens brood, gesneden in hele dikke sneden, veel pasta, geen aardappelen (buiten dan chips), en vis. Blijkbaar is codfish of backeljau hier een van de nationale specialiteiten, ze eten het op allerlei manieren. Teresa heeft het voor mij klaargemaakt gemixt samen met look, ajuin en nog heel wat dingen onder andere chips, en verbazend genoeg smaakte het nog goed ook.. Mijn Portugees begint ook goed te verbeteren, als ik me verveel, lees ik de Portugese tijdschriften hier in huis en ik kan toch al de grote lijnen van de artikels verstaan, dus dat zit wel goed. Maar lezen is heel wat simpeler dan horen, geloof mij, die Portugezen kunnen nogal ratelen! Het weer is hier echt wel goed, ik loop de hele dag rond in een t-shirt, ik ben zelfs zonnecreme moeten gaan kopen. De communicatie met mijn gastbroertjes verloopt wel vrij moeizaam. Gisteren gingen we Manuels schoolboeken kopen, ze zeiden tegen mij: "Comprar livros." Okee dat verstond ik nog, toen vroeg ik aan hen: "What books are you going to buy?", blijkbaar was mijn zin iets te moeilijk want het antwoord was: " we.. books". Maar enfin, goed genoeg voor mij, dus ik volgde hen naar de boekenwinkel. Ze zijn hier ook héél hygiënisch, dat wil dus zeggen, douchen zoveel je kan en een overdosis aan deodorant gebruiken! Alle mensen zijn hier ook enorm vriendelijk, ik heb al heel wat afgekust hier hoor! Toen Teresa me meenam naar avó, haar moeder, pqkte die onmiddellijk mijn arm vast en liet die niet meer los, ze was de hele tijd over mijn arm aan het wrijven en toen ze dat beu was legde ze haar arm maar op mijn rug.. Zoiets zie je bij ons niet, denk ik toch. Soms sta ik gewoon ergens bij als ze aan het praten zijn en wrijft er iemand over mijn arm, maar ondertussen ben ik het al helemaal gewoon. Ik heb ook ontdekt dat ze hier eigenlijk niet zo katholiek zijn als ik wel dacht, k zit niet elke dag in de kerk voor degenen die dat moesten denken, ik heb zelfs nog geen enkele mis bijgewoond. Ook dragen niet alle vrouwen zwart voor de rest van hun leven als hun man sterft, alleen de oudere vrouwen die al een heel lange tijd getrouwd waren, andere dragen zwart voor een periode van ongeveer 2 jaar. In Portugal zijn er ook stierengevechten! Ik dacht dus dat dit alleen in Spanje was maar blijkbaar niet, meer nog de provincia waarin ik woon, Ribatejo is 'the land of the bulls and tough people'.. Het is dus niet waar dat de Portugezen altijd buiten zijn, samen op straat zitten en gezellig aan het praten zijn.. 's Avonds zit iedereen binnen in hun eigen huis, gelukkig heeft Teresa een uitbegreide filmcollectie en kan ik dus elke avond een filmpje meepikken. Dinsdag heeft ze 'PS I love you' gekocht omdat ik die nog nooit gezien had, die hebben we dus samen gezien. Ze heeft ook de eerste 3 seizoenen van Friends.. meer moet ik niet zeggen zeker. Natuurlijk, als een uiterst gemotiveerde AFS- studente neem ik altijd Portugese ondertiteling zodat filmkijken nog leerrijker wordt. En wat moderne muziek betreft, ik krijg mijn dagelijkse portie Mariah Carey, Enrique Iglesias e.d. want we hebben een uiterst sympatieke buurman die (nogal luid) van muziek geniet. Wat de jeugd betreft, de meesten blijven graag binnen, als je hier over straat wandelt, zie je bijna geen jonge mensen, maar dat zal ongetwijfeld wel veranderen wanneer het school begint. Zoals je ziet, heb ik dus al veel bijgeleerd. Morgen kan ik naar mijn echte gastfamilie, k begin al wel zenuwachtig te worden, maar Teresa heeft me verzekerd dat ' I will fit in'. Dus eigenlijk moet ik me niet te veel zorgen maken.
Vrijdagmorgen, 3 uur, opstaan, klaarmaken en vertrekken naar de luchthaven. Ik was zo moe dat ik op weg naar de luchthaven helemaal geen zenuwen had, maar toen we uit de auto stapten en met al mijn bagage de luchthaven binnen gingen, voelde ik me zo vreemd, ik besefte dat dit de laatste uren in België waren, het was ineens allemaal zo serieus, dit was het moment waarop ik maanden aan het wachten was. Samen met Kelly, Paulien en Leen, de 3 andere meisjes die ook naar Portugal gingen, stapte ik in het vliegtuig em liet al wat ik kende, wat mij dierbaar was achter mij. Het duurde 3 uur, maar toen waren we eindelijk in Portugal. In de luchthaven moesten we nog 2 uur wachten maar toen konden we eindelijk naar "het kamp". We logeerden in een hostel (géén hotel!), we werden naar daar gebracht in een bus, waar we samen in zaten met de mensen van Argentinië en die van de Dominicaanse republiek, dit wil dus zeggen, we hadden een hele bus voor amper 8 mensen! We waren bij de eerste die in het hostel aankwamen, we waren allen uitegeput, maar aangezien we nog geen kamer hadden, hebben we ons dus op de grond gezet. Toen we eindelijk een kamer hadden zijn we gaan slapen, ik heb 4 uur geslapen en toen was het hostel al goed gevuld. In het totaal waren we met ongeveer 70 mensen van 30 verschillende landen. Ik denk dat ik nog nooit zoveel verschillende nationaliteiten bijeen heb gezien, er waren mensen van Thailand, Rusland, Groenland, Ijsland, Noorwegen, Mexico, Turkije, Costa Rica, Zwitserland, USA, paraguay, Dominicaanse Republiek, Wallonië ( en nee, ik denk niet dat Wallonië een land is..), Argentinië, Duitsland, België.. en nog zoveel andere landen. De eerste dag was een rustdag en de tweede was goed gevuld met activiteiten, we leerden over Portugal en leerden elkaar en elkaars land kennen. De laatste dag deden we weer activiteiten, deze 2 dagen waren we in groepen verdeeld, elk land werd verdeeld over de verschillende groepen. De laatste avond deden we een activiteit "a new start", iedereen zei wat hij miste en deed dan een wens en stak een kaars aan, het was heel emotioneel maar het schepte een band, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje, en wie begrijpt je beter dan iemand die hetzelfde meemaakt als jij? Dan deden we een "talentshow" Iedereen deed typische dingen van zijn land, danjes, spelletjes.. De Belgen deden een toneeltje! We deden onze hilarische reis naar Portugal na. De volgende dag maakte iedereen kennis met zijn familie, behalve ik.. Mijn familie is op reis dus nu verblijf ik bij Theresa en haar 2 uiterst schattige kinderen, Manuel en Antonio, 13 en 9. Ze zijn heel lief voor mij. Theresa is een echte Portugese, veel lach en altijd praten, soms is er geen woord tussen te krijgen, maar ik leer heel veel van haar. Ze geeft les koken en heeft me beloofd dat ze me zou leren koken en ze zou me zelfs op een dag meenemen naar haar klas. De eerste avond mocht ik al direct proeven van het typische Portugese familieleven, Theresa nam me mee naar een familiefeest! Heel de familie was er voor de verjaardag van Ines, haar ( dus nu ook mijn) nicht. Er werd gelachen en luid gepraat en gegeten, véél gegeten! Heel de tijd werd er gevraagd: Queres comer? Iedereen nam me onmiddelijk op in de familie, voor hen was ik nu familie. Ik amuseer me hier heel goed, dus maak je geen zorgen!
De laatste uren vóór haar vertrek... door de ogen van haar ma.
Het komt dichtbij, het grote vertrek naar Portugal. Ik blijf allerlei dingen doen, om mezelf af te leiden, zo word ik niet te emotioneel. Want dat gaat het afscheid alleen maar moeilijker maken. Elise en haar pa zijn aan het inpakken. Elise vraagt verschillende malen aan me, "wat mag ik zeker niet vergeten, wat moet er nog mee?". De zenuwen komen er toch aan. De laatste keer dat we samen eten voor haar vertrek, maak ik nog speciaal lekkere soep met balletjes, en ik ben blij dat we nog eens met z'n 5 aan tafel kunnen zitten. Elise krijgt van ons allen nog een speciaal afscheidscadeau. Ik zie dat ze er heel blij mee is. Rond 10.30h donderdagavond staat alles klaar. We beginnen aan onze korte nachtrust. Want om 2.45h loopt de wekker af. Ik doe natuurlijk geeen oog dicht, ben bang om te overslapen, om zeker het vliegtuig niet te missen kijk ik om 't half uur op de klok. Het worden nog spannende , emotionele uren voor we Elise door de pascontrole zien verdwijnen voor 3 maanden. Een raar gevoel. Je dochter voor zo'n lange tijd te moeten missen. Ik heb een moeilijke dag, en Elise is constant in mijn gedachten. Ik zal heel veel aan haar denken. Ik hoop echt dat haar daar een toffe tijd staat te wachten en dat ze er boeiende en leerrijke ervaringen mag opdoen , die haar verdere leven mee zullen bepalen. Het allerbeste daar in Portugal.
De laatste uren vóór haar vertrek... door de ogen van haar pa
Woensdag... De "grote" valies, met haar kleren, is bijna klaar. Met de valies op de weegschaal. Oei... te veel (wat had ge verwacht), mag maar 20 kilo zijn! Ik vraag Elise er terug wat uit te doen. Groot probleem! Maar... als dit eruit moet, dan mag dat er toch in? En mijn handcreme, en mijn gezichtscreme, en mijn bodylotion, en reinigingsgel, en mijn reuk,...! Moet ik soms 3 maanden stinkend in Portugal rondlopen? Precies of in Portugal kan men dat niet kopen. Ons Elise kan niet meer aanwezig zijn op haar laatste training van de korfbal. Druk, druk weet u wel. Tegen het einde van de training rijden we toch nog eens vlug een kijkje nemen! Ik zie haar denken: "Moet ik iedereen hier nu drie maanden gaan missen??", maar ze houdt zich sterk. Komaan pa, wij gaan verder inpakken.
Donderdag... Ons Elise wil ook deze laatste dag nog naar school gaan. Ondertussen ben ik druk in de weer om de laatste dingen bij elkaar te krijgen. Ik moet nog een beschermhoesje vinden voor haar mp3-speler. Haar Portugese lessen moeten er nog in opgeladen worden. De handleiding van de kodak nagelezen, zodat hij goed kan ingesteld worden,... Tante Martha heeft ook nog gebeld. Wist niet dat ons Elise nog naar school was. Die Elise toch, nu mag ze thuisblijven van school en nu wil ze niet. Heeft beloofd om elke dag een kaars te branden voor ons Elise! Tof nietwaar, en gezellig. Om half vijf is ons Elise terug van school. En ze heeft nog veel plannen voor vanavond. Blijkbaar wil ze van een aantal mensen nog eens afscheid nemen. Dus... auto gestart, vader op de weg en wij zijn weg! Eerst moeke en vake in Lichtaart, dan naar Maria, haar lerares Portugees, in Bouwel, en vervolgens naar moemoe in Lille. Terug thuis, effe in de zetel gaan zitten met een koffietje. Het zijn de kleine dingen die het em doen. De "kleine" valies moet nog ingeladen worden. Zie ik daar terug allerhande cremekes opduiken? Toch niet, zal mij vergist hebben. Nog enkele dagboekskes inladen. Enkele dagboekskes? Schrijft ze dan in elke dagboek, iets anders? Moet zo zijn. Zie hier anders de reden niet van in. Oh ja, vrouwen kunnen twee dingen tegelijk (of zelfs meer!), vandaar waarschijnlijk. Ze heeft nog vlug een douche genomen en dan voor de laatste maal in lange tijd in haar eigen bed. Ik hoor haar nog enkele keren opstaan. Iets vergeten, of is er iets anders?
Vrijdagmorgen... Kwart vóór drie! De wekker loopt af. Was niet nodig. Ben toch al drie uur wakker. Vlug, vlug wassen en iets eten. Moeten om kwart vóór vijf op de luchthaven zijn. Ondertussen heeft ons ma ons Elise opgeroepen. Drie uur. Ons ma terug naar boven en ons Elise nog eens gevraagd om op te staan. Tien na drie. Ons Elise is nog niet opgedoken. Het zal toch niet waar zijn zeker. Net nu mijn vrouw en ik de toekomst zo mooi voor ons zien. Eind september gaat ons Karlien terug op kot, onze Jannes gaat op sportklassen. E viva Belgica!! Zelf toch maar eens gaan kijken naar haar slaapkamer. Ik hoor beweging. Blijkbaar was ze terug ingedommeld. Ze gaat dan toch!! Half vier. Alles ligt in de auto, we kunnen vertrekken. Geen verkeer op de weg, wat een luxe. Vijf uur. We hebben het gehaald. De begeleidster van AFS wacht ons op. Ons Elise en haar drie medegezellinnen gaan inchecken. Oef! De valiezen wogen dan toch niet te zwaar. Goei weegschaaltje hebben wij. De moment van afscheidnemen komt dichterbij. Ons Elise weet haar emoties perfect te bedwingen ( zo vader, zo dochter), anderen hebben het er moeilijker mee. Tien vóór zes. Ons Elise passeert de paspoortcontrole. Nog een laatste blik,... en ze is weg. We moeten haar nu drie maanden loslaten, maar ik vertrouw erop, ze zal dit goed doen.
Zaterdag heb ik voor het eerst contact gehad met mijn gastfamilie, ik was bij Maria en ik vroeg of zij naar hen kon bellen, omdat ik niet wist of mijn gastfamilie Engels kon. Maria belde na hen en na enkele pogingen hadden we hen aan de lijn. Manuel, mijn gastvader nam op. Toen bleek dat ze Engels konden heb ik even met hem gepraat maar de verbinding was heel slecht dus heb ik hen beloofd een mail te sturen. Vandaag heb ik me voor mijn computer gezet, mijn woordenboeken naast mij en ik heb geprobeerd een mailtje samen te stellen. Dit is wat ik schreef:
Ola
Eu chamo-me Elise
Eu vai me apresentar.
Eu habito em Belgica.
Eu tanho uma irma, Karlien e um irmao, Jannes.
Os meus pais chamam-se Paul e Christel.
Eu falo um pouco português.
Obrigade por eu pode ficar em sua casa
Eu quero te perguntar algumas questoes.
Como esta o tempo ali em Benavente, esta calor ? de modo que eu souber quais roupas que eu deveo levar.
Nos partomos o sexta-feira e nos chegamos a Lisboa.
Como é que se vai para vocês o domingo?
Vocês me buscam ?
Muitos cumprimentos para Joana e Cristina !
Até domingo !
Elise
Voila nu is het enkel nog vol spanning wachten op een reactie!
Pateo das Acacias, B - 2 Dto Benavente, Santarem, 2130-282, Portugal
Dus pak die pen al maar boven en kies al maar een schoon briefpapiereke want Elise verwacht veel briefjes! Ik heb ook wat informatie gekregen over mijn gastfamilie: mijn vader noemt Manuel Grilo en mijn moeder Cristina Simoes. Ik heb ook een kleine zus, Joana, ze is 9 jaar.
Dit is alles wat ik op de moment weet, maar ik hou jullie op de hoogte!
Mijn vrienden, mijn familie,.. iedereen was er donderdag 28 augustus! Ik had iedereen uitgenodigd voor een afscheidsfeestje, want geef nu toe 3 maanden gemis is een feestje waard. Om 17.30u was de eerste gast al gearriveerd: mijn moemoe. Even later begon het volk toe te stromen, tante, nonkels, neven en nichten en ook nonkel Geert met zijn muziekinstallatie die ik voor de gelegenheid even mocht lenen (de buren waren iets minder enthousiast dan ik over het geluid dat die grote box procudeerde, vermoed ik). De familie kreeg een hapje en een drankje, er werd gepraat en gelachen, kortom het was heel gezellig. Om 20.00u stipt kwam de volgende lading al aan: mijn vrienden. De familie keerde terug naar huis, de muziek werd een paar decibels hoger gezet en het echte feest kon beginnen! Er was veel volk, mijn klas, de korfbal, andere kennissen,.. Blijkbaar was mijn huis donderdag echt wel the place to be aangezien zelfs sommigen mij omkochten om binnen te geraken, (we denken nu zeker niet aan Styn..). In het begin was iedereen nogal rustig, de klas stond bijeen, de korfbal stond in een groepje en nog wat anderen zaten aan tafel.. de korfbal probeerde de toon te zetten met de macarena en onze kampdans.. fascination! Maar ondanks dit alles bleef mijn klasje rustig zitten.. Dit konden we natuurlijk niet laten gebeuren, iedereen werd bijeen geroepen in de tent voor een gezamelijk spel: nappen (voor degene die niet weten wat dit is: houden zo!) maar eerst volgde er een kennismakingsronde:" ik ben Elise, en ik woon.. hier!" Toen zat begon de sfeer er in ieder geval in te komen.. Kala en ik deden voor hoe we voor ambiance zorgen in onze groep: 10 keer draaien en dan een adje. Toen begon het feest pas echt! We haalden onze beste dansmoves boven en hebben alles gegeven. K heb veel mooie cadeautjes gekregen, portefeuille, verschillende soorten zeep, een tas gevuld met spulletjes zoals een woordenboek, zeep, snoep.. allemaal kei leuke dingen! Maar mijn vrienden van de korfbal hadden ook voor een cadeau gezorgd en een die ik niet snel zal vergeten.. Ze hadden namelijk mijn handbagage al voor mij samengesteld. Ze hadden voor mij een koffertje gekocht met daarin een toiletzak met tandenborstel, lippenbalsem, washandje, en nog vanalle bruikbare dingen van rubberlatex. véél stylo's, een dagboek met een gedichtje in, een ingevulde vriendenboek zodat ik iedereen bij mij heb in Portugal, fotoplastic gevuld met allemaal foto's (die ik direct ga ophangen als ik aankom!), een grote kaart met mijn zelfgeschreven gedichtje van op kamp, dat eigenlijk niet voor publicatie bestemd was maar na de vele en lange overtuigingspogingen van Nathalie heb ik besloten dat ik jullie mijn dichttalent niet kan ontzeggen en nu kunnen mijn vrienden van de korfbal, elke keer als ze dit lezen, terugdenken aan de fantastische tijden die we samen beleefd hebben, maar het lezen is wel op eigen risico. Ooh liefste poepeke Ik mis uw lekkere kont, uw zachte lippen en uw heerlijke mond. Die laatste keer in de tent was toch zo goed, ik vond dat dat nog eens moet. En denk eraan lekker ding, volgende keer ben je enkel gekleed in een tijgerstring. Als ik nog maar aan je denk, gaat mijn hartje sneller slaan. Wacht op mij want ik kom eraan! Spreken we morgen af rond half 10? Ik laat je alle hoeken van de kamer zien! Van je ...
Nog even voor alle duidelijkheid voor de mensen die te hard geshockeerd zijn ofzoo: dit gedicht is NIET gebaseerd op waargebeurde feiten! Na dit emotionele moment, vlogen we er weer stevig in! Iedereen begon wat los te komen en de sfeer was optimaal. Nadat enkele al vertrokken waren, gingen anderen gezellig wandelen. Ook den Dupont heeft zich goed geamuseerd, ze heeft er heel wat vrienden bij nu. Er werd nog gefeest tot laat in de nacht, en toen kropen we in onze tent (de meesten toch). De volgende morgen stonden we vroeg op, sommige waren al wakker om 8.00u en toen den Dupont haar tent om 8.30u begon af te breken, was ik gedwongen ook op te staan. Veel is er niet geslapen, sommige vond ik 's morgens zelf terug op de trampoline.. Na het ontbijt gingen de meesten naar huis maar mijn vrienden van de korfbal bleven! We hebben nog gepraat over de gebeurtenissen van de voorbije nacht en toen iedereen naar huis was kon de opkuis beginnen.. De foto's van mijn feest kan je bekijken als je klikt op de foto van Nathalie en mij.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
