Olá! (of is het nu terug hallo?) Ik ben sinds zaterdag terug in het land, en de meeste zullen nu waarschijnlijk denken dat mijn avontuur eindigde vanaf ik uit dat vliegtuig stapte maar ik kan jullie vertellen, het is nog niet gedaan. Nu ben ik in één van de laatste fases beland van deze hele ervaring: terug leren leven in eigen land. Maar daar later mee over, eerst heb ik nog wat te vertellen over mijn laatste week in Portugal. Ik was geëindigd bij dinsdag, de les Portugees.. Na de les Portugees was het middag, ik zou met Ana en Renatte iets gaan eten maar.. ik had geen geld, want, zoals jullie hebben kunnen lezen, werkte mijn bankkaart niet. Ik ging dus naar huis en Ana, onze huishoudster, stelde voor om mij wat geld te lenen zodat ik toch met mijn vriendinnen wou kunnen gaan eten. Op Ana kan ik altijd rekenen, ze heeft voor alles een oplossing klaar! We gingen in de bar aan het zwembad eten, frieten met lasagna.. Een rare combinatie dacht ik zo, maar na bijna 3 maanden sta je al niet meer versteld van de rare voedselcombinaties die je soms op je bord ziet liggen. Na de lunch hadden we nog heel wat tijd over en aangezien Ana Carla toch haar computer mee naar school had genomen, konden we niets beters verzinnen dan nog meer eens dankbaar gebruik te maken van het draadloze internet van onze school. We zetten ons ergens aan de zijkant van de school, in de zon maar toch een beetje verscholen want ik denk niet dat het school het zo zou appreciëren als het zou weten dat we gratis gebruik maakten van hun internet (niet dat we de enigen zijn in deze school die dat doen, ik zie regelmatig leerlingen met hun laptop door de gangen slenteren..). Na de middag hadden we nog een lesje Frans, deze keer werkte we opnieuw op het internet aan 'mon coin préféré', een verzameling van foto's in je favoriete hoekje op het internet van onze hele klas. De leerkracht had het schitterende idee om iedereen een tekstje te laten inspreken in verband met de foto die we van onszelf gekozen hadden. Deze activiteit nam dus een groot deel van onze les in beslag en omdat ik nogal snel klaar was met alles in te spreken, mocht ik de resterende tijd op het internet surfen! Toen de les bijna gedaan was, belde Damla plots.. Ik kon niet opnemen want de les was nog niet op zijn einde maar toen Damla bleef bellen, nam ik toch maar op. "Ik ben in de klas," zei ik haar dus al fluisterend. Ik zat ineengedoken achter een klasgenootje met mijn gsm terwijl de leerkracht nog uitleg aan het geven was aan enkele leerlingen. Enkele klasgenoten zagen mij terwijl ik Damla probeerde uit te leggen dat ik in de klas was, het was zo hilarisch dat ze natuurlijk met mij begonnen te lachen. Gelukkig had de leerkracht helemaal niets door van mijn stiekeme telefoontje. Damla was haar sleutel vergeten thuis en kon dus niet binnen, haar ouders komen altijd pas thuis rond 21.00u en dus stelde ik voor dat ze wat in mijn huis kon blijven. Deze keer gingen we geen film huren maar keken we een Barbiefilm van mijn zus: "The princess and the Pauper". Mijn ouders gingen die dag naar de yoga en dus moest ik koken.. Ik moest spaghetti klaarmaken en tegen alle verwachtingen in, was het nog eetbaar ook (waarschijnlijk omdat Damla mij geholpen heeft). Na spaghetti met boter onder (wat ik ook nog nooit gezien had) en bockwursten, kwam Irina Damla ophalen en kon ze naar huis gaan. Vandaag waren het ook verkiezingen op school, er waren 2 partijen: H en D, waar ik al eerder over verteld heb (denk aan de feestjes). Echt goed georganiseerd waren de verkiezingen wel niet, in de gang stond een doos met daarbij enkele leerlingen die aan iedereen vroegen om te stemmen. Als je gestemd had werd dat aangeduid op de lijst maar het kon goed zijn dat je niet wist dat het die dag verkiezingen waren (zoals Chris) en niet stemde.. Ik heb dus wel gestemd, op H.. Ik kon niet anders, al mijn vrienden waren H en als ik dan nog zou overwegen om op D te stemmen, dat zou zelfs niet lukken want alle H-personen stonden bij de stembus en we beïnvloeden (nogal hard) iedereen die bezig was te stemmen. Het kwam dus niet als een complete verrassing dat ik die avond een berichtje kreeg dat Lista H de verkiezingen had gewonnen. Woensdag hadden we een test van Frans, ik was het eigenlijk eerlijk gezegd wat vergeten en geleerd had ik dus niet maar dat was niets nieuws onder de zon tegenwoordig. Het enige probleem was dat ik ook geen testblad had en zonder testblad kan je hier niet meedoen aan de testen.. Ik was gelukkig niet de enige die zo'n blad vergeten was en gelukkig kon ik van iemand een blad lenen want anders zou ik als straf een half uur later moeten beginnen aan mijn test. Na Frans had ik nog een lesje aardrijkskunde en na aardrijkskunde moest ik dan gaan spreken met een 10e jaar. Normaal was dit gepland voor de vorige week maar omdat de lessen toen niet zijn doorgegaan, was het verzet naar die dag. De leerlingen stelden mij enkele vragen, in het Engels en ik moest wat vertellen over mijn ervaring, mijn familie hier en België, nadat ik op alle vragen geantwoord had die ze konden bedenken, kreeg ik nog een klein aandenken aan Portugal: een koelkastmagneet in de vorm van Portugal met alle belangrijke plaatsen op aangeduid en natuurlijk ook een blad met wat uitleg erover erbij. Na de lessen hadden Damla, Chris en ik afgesproken samen uit eten te gaan. We gingen naar het Chinese restaurant "Primavera", waar het eten echt verrukkelijk is en aten en lachten, we amuseerden ons, zoals altijd, dus kostelijk. Chris moest naar huis na het eten maar Damla en ik hadden nog een hele namiddag samen en dus gingen we, zoals gewoonlijk, eerst naar Pingo Doce, de supermarkt, en dan naar de videotheek. We huurden een film 'Beowulf', die een slechte animatiefilm bleek te zijn.. Na de film gingen we opnieuw naar Pingo Doce omdat we besloten hadden te koken, deze keer geen uitgebereide maaltijd maar een simpel roerei met aardappelen en champignons en natuurlijk, het kan ook niet anders als Damla kookt, tomatenpuree. We hadden onderweg ook onze 'Beowulf' ingewisseld voor een ander filmpje, namelijk "knocked up" en na ons een goed te hebben laten gaan in de keuken, was het tijd voor deze film als afsluiter van mijn laatste Portugese woensdag. Donderdag begonnen we normaal met een lesje LO maar voor de derde keer op rij was mijn leraar niet aanwezig dus hingen we maar wat rond op school.. Deze keer hadden we geen computer bij waarmee we ons konden bezighouden maar ik had mijn fototoestel meegenomen naar school omdat ik wat foto's van de school en de lessen wou en dus gebruikten we onze vrije tijd om foto's van de school te nemen. We liepen heel de school rond en trokken van alles foto's. Hierna had ik mijn laatste les Frans, als afscheid moest ik 5 minuten in het Frans spreken over mijn ervaring in Portugal en daarna toonde ik de foto's die op mijn blog stonden. Ik had speciaal al de foto's die op mijn blog stonden op de memorystick van mijn leerkracht gezet omdat we in dat deel van de school geen internet hadden, maar in de helft van de school hebben we internet dus soms moet de leerkracht ervoor zorgen dat de computer aan de juiste kant van de klas staat om verbinding te hebben. Ook mijn hele klas schreef voor mij iets in een boekje en we wisselden emailadressen uit. De leerkracht liet mij ook beloven om contact te houden met hem en de rest van de klas, wat ik ook zeker van plan ben te doen. Na de middag hadden we nog een lesje geschiedenis en dan was de schooldag weer over. 's Avonds begon ik met mijn koffer te maken, normaal was het plan geweest om mijn koffer woensdag te maken maar daar had ik geen tijd voor gehad en dus begon ik die dag pas. Na zwoegen en zweten paste dan toch alles in mijn koffer, die ik met veel moeite dichtkreeg maar ik was zo tevreden dat alles in 1 koffer geraakte want eerlijk gezegd, dat had ik niet verwacht.. Maar ik had te vroeg gejuicht, dat zal later in de tekst wel duidelijk worden. Om 19.30u ging ik naar mijn laatste powersteples, de leerkracht had gevraagd om opnieuw mijn fototoestel mee te nemen want ze zou voor mij enkele foto's nemen. De volgende dag, vrijdag was mijn laatste schooldag en het was voor mij een heel vreemde dag.. Ik stond op beseffende dat dit de laatste echte dag was in mijn Portugese leven, de laatste keer dat ik sommige mensen zou zien, de laatste lessen die ik zou krijgen in het Portugees.. We begonnen met een lesje Engels, ik vroeg of ik in de les een beetje mocht filmen en foto's nemen want ik wou hier in België absoluut kunnen tonen hoe een Portugese Engelse les eraan toe ging en hoe de leerkracht omging met de leerlingen en hoe zij les gaf. Mijn leerkracht Engels spreekt heel grappig Engels, vind ik toch, ze spreekt Engels als een typische Portugees met een zuiders accent maar op haar kennis van het Engels valt niets aan te merken want waarschijnlijk spreekt ze (als we het accent even vergeten) beter Engels als ik. Na mijn laatste les Portugees was het tijd voor mijn laatste lunch met mijn vrienden, ik had Damla ook uitgenodigd en het zusje van Ana Carla was ook van de partij. Het was heel gezellig en na de les gingen we naar Pingo Doce nog snel enkele cadeautjes kopen, niet om mee naar België te nemen, gelukkig, want mijn koffer stond nu al op springen maar voor enkele mensen hier. Voor Damla (die aangezien ze erbij was haar eigen cadeau heeft kunnen kiezen) kocht ik een groot chocolade hart, voor Chris groene bananen en een stylo omdat hij altijd bezig was over de nagerechtjes met groene bananen in Dominicaanse Republiek en omdat hij altijd mijn stylo's stal, voor mijn klas een doos koekjes en dan nog voor mijn familie echte Belgische truffels.. Nadat we het allemaal ingepakt hadden, gingen we terug naar school voor de les geschiedenis. Normaal gezien was er een feestje voor mij gepland onder de les geschiedenis, er waren inkopen gedaan: chips, koekjes, drinken.. en dus had ik ook Damla uitgenodigd die toch niets te doen had in de namiddag. Ze woonde de les geschiedenis bij wachtend tot we eindelijk zouden beginnen met het fameuze feestje. Nog 1 uur les schoot er over, 45 minuten, 30 minuten, 15 minuten.. Waar bleef mijn feestje? Uiteindelijk ging de bel en ik had nog steeds geen feestje gehad maar geen paniek, de leerkracht kwam mij zeggen dat ik naar de bar moest gaan en dat we daar zouden beginnen met het feestje en dat we dus maar een deel van de volgende les, aardrijkskunde zouden gebruiken om mijn afscheid te vieren. Ik heb dus uiteindelijk toch mijn feestje gehad en na mijn feestje trok ik nog een groepsfoto van mijn klas en dat was dus mijn laatste schooldag. Iedereen wenste mij veel succes in België en een goede terugreis en dat was de laatste keer dat ik iedereen zag.. Na school ging Damla met mij mee naar huis, ik regelde nog de laatste details voor mijn vertrek, we aten popcorn en zagen grey's anatomy en maakten ons klaar voor mijn laatste avond. Chris kwam even later ook naar mijn huis en rond 21.00u vertrokken we samen met mijn moeder en zusje naar het restaurant "Gasolinas". Mijn vader ontmoette ons daar en na een lekkere maaltijd en veel gelach, gezwans en cadeau's brak het moment van afscheid aan voor mij en Chris. We zetten hem af bij bij zijn familie en we namen afscheid, het was een zwaar afscheid, voor mij althans want ik kende Chris vanaf de eerste dag hier in Portugal, in het begin hadden we alleen elkaar en aangezien we beiden AFS studenten waren en beiden hetzelfden doormaakten begrepen we elkaar ook altijd beter dan iemand anders hier in Portugal of zelfs België ooit zou kunnen doen want wat wij meemaakten kan enkel begrepen worden door degenen die hetzelfden meemaakten. Ook Damla werd aan huis afgezet maar van haar nam ik nog geen afscheid want we zouden elkaar nog zien. Het was een moeilijke maar heel mooie avond geweest, een avond die ik nooit zal vergeten. De volgende dag was het dan zover, de dag van het definitieve afscheid van Portugal.. Die ochtend was ik vroeg wakker, ik was zenuwachtig en tegelijkertijd opgewonden: ik zou na 3 maanden terug in België zijn, mijn familie en vrienden terug zien.. Vele vragen spookten door mijn hoofd: Zou België nog steeds het België zijn dat ik kende, zou mijn familie veranderd zijn, zouden mijn vrienden nog steeds mijn vrienden zijn, zou ik er nog bij horen in mijn familie en vriendengroep en zou ik me terug opnieuw kunnen thuisvoelen in mijn eigen land? 3 maanden is lang en er is heel wat gebeurd, mijn vrienden en familie zouden veranderd zijn, ik weet dat ik veranderd ben.. Ik sprak af met Damla voor een laatste theetje en dan aten we met mijn hele gezin ons laatste middagmaal waarvoor Damla ook uitgenodigd was. Ook op mijn laatste dag werd er heel wat afgelachen, het zou ongewoon zijn als er niet gelachen werd in mijn gezin en met Damla er dan nog eens bij.. Dat staat garant voor heel wat training van de lachspieren. Normaal moesten we om 14.00u in Lissabon zijn maar om 13.45u zaten we nog steeds aan tafel in Benavente en mijn moeder wou nog thee maken en mij een typische Portugese cake laten proeven, bolo de rei. Daarna moesten we mijn koffers nog naar beneden brengen en in de auto zetten en ik moest nog afscheid gaan nemen van mijn tia Paula en tio Paulo. Nadat dat gebeurd was konden we dan eindelijk vertrekken richting Lissabon, of toch bijna.. Eerst moesten we Joana nog afzetten op een verjaardagsfeestje, ze ging mij niet mee doen naar de luchthaven, we namen dus afscheid onderweg in de auto, ik beloofde haar veel Belgische chocolade op te sturen en ik liet haar beloven om mij veel Portugees brood op te sturen. We kwamen dus heel wat te laat in Lissabon aan, rond 15.30u.. maar wat had je anders verwacht, ik was nu eenmaal in Portugal. Bijna kon ik niet meer aan mijn bagage want mij vader liet zijn sleutel vallen, juist boven een rioolputje! Gelukkig heeft hij snelle reflexen en trapte hij juist op tijd de sleutel de andere richting uit.. Ze waren mij precies mijn vertrek naar België aan het boycotten, eerst te laat komen in Lissabon dan bijna de autosleutel kwijtraken, ze wilden mij niet laten gaan. Charlotte had ook laten weten dat ze me zou komen uitwuiven op de luchthaven en ze kwam dus naar Lissabon. We hadden nog een AFS afscheidsactiviteit maar aangezien dit enkel voor student en familie was, waren Damla en Charlotte verplicht een wandelingetje te gaan maken in Lissabon. Ik zag alle Belgische studenten terug: Kelly, Leen en Paulien.. Paulien had ik nog gezien tijdens het kamp in Tábua maar Kelly en Leen had ik niet meer gezien sinds het aankomstkamp in september. De eerste momenten was ik even van de kaart, het was zo echt nu, ik zou naar huis gaan.. Ook Nederlands spreken voelde zo raar, ik vond mijn woorden niet meer en ook uitspreken ging moeilijk het was zover gekomen dat ik me zekerder voelde in het Engels of het Portugees.. Leen was die dag jarig, we zongen dus voor haar en aten taart en dan was het tijd om naar de luchthaven te gaan. We pikten Damla en Charlotte nog op en dan vertrokken we naar de luchthaven.. De rit naar de luchthaven verliep in allesbehalve een bedrukte stemming, we hebben zoveel plezier gehad en ik heb de grootste kerstboom van Europa gezien! Mijn terugreis verliep niet bepaald gemakkelijk, om te beginnen woog mijn koffer al te zwaar.. Toen we mijn bagage wilden inchecken, hoorde ik plotseling mijn naam roepen.. Ik voelde het al aankomen, het luchthavenpersoneel zei dat mijn koffer zo niet mee mocht, ze woog te zwaar. We hadden het erover gehad met de AFS en die hadden een tacktiek klaar: wenen! Maar onze tactiek bleek te falen en dus had ik nog 2 opties over: uitladen of bijbetalen. Aangezien bijbetalen geen optie was voor mij want het bedrag liep op tot over de 400 euro kon ik dus beginnen uitladen. 13 kilo moest ik uit mijn koffer halen, ik was echt in paniek, 13 kilo dat was bijna de helft van mijn koffer! Toen deed het luchthavenpersoneel er nog een schepje bovenop, we kregen van hen 5 minuten en dan zouden ze sluiten en konden we de volgende vlucht nemen.. Mijn familie en ik begonnen als gekken mijn koffer ondersteboven te halen en ze vulden mijn rugzak en enkele plastic zakken vol met al mijn boeken en kaartjes.. Toen wogen we nog eens.. nog 10 kilo moest eruit! Met pijn in het hart heb ik afscheid genomen van mijn schoenen. Ook mijn toiletzak moest eraan geloven en nog vele andere dingen, ik zou niet weten wat allemaal want het ging allemaal zo snel bleven ook achter in Portugal.. Toen bleek dat ik nog een handtas mocht meenemen in het vliegtuig dus propten we nog snel mijn handtas vol met broeken en ook 1 paar schoenen heb ik nog kunnen redden.. Mijn ouders liet ik dan achter met hun armen vol plastic zakken, gelukkig waren Damla en Charlotte erbij om te helpen dragen! Het afscheid was moeilijk, ik had 3 maanden doorgebracht met mijn familie en nu moest ik ze opnieuw loslaten en Damla en Charlotte waren echt goede vriendinnen geworden en nu was het onzeker wanneer ik hen ooit zou terugzien, als ik hen al ooit zou terugzien.. In het vliegtuig zat ik met een dubbel gevoel, ik zou iedereen terugzien in België maar moest ook iedereen achterlaten in Portugal.. Ik had het gevoel gevangen te zitten tussen 2 culturen, 2 landen, 2 levens.. Het was een gevoel dat niet uit te leggen valt aan iemand die nooit iets gelijkaardigs beleefd heeft. Ik had een familie in Portugal en een familie in België, ik had vrienden in Portugal en in België, ik had een leven in Portugal en in België maar op dat moment zweefde ik letterlijk en figuurlijk tussenbeide.. In het begin heerste er stilte in het vliegtuig, iedereen was aangedaan door ons vertrek en verschrikkelijk moe maar na een tijdje begonnen de verhalen te komen.. We hadden veel plezier in het vliegtuig en je kon het verschil in decibels wel merken na 3 maanden Portugal. Toen we onze bagage wilden ophalen kwamen we tot de vaststelling dat er een koffer te weinig was.. mijn koffer! Daar stond ik dan in Zaventem met enkel een klein koffertje handbagage.. We liepen heel de luchthaven rond maar mijn koffer was nergens te bespeuren. Mijn familie stond mij op te wachten in de luchthaven en samen keerden we terug naar huis.. zonder koffer. En de rest van het verhaal is voor een volgende keer..
