Hallo België!

Hier in Portugal is weer een heleboel gebeurd, dus tijd om jullie nog eens in te lichten.

Maandag vroeg Joana me of ik haar van school wou komen halen, dus ‘s avonds stond ik haar op te wachten aan de schoolpoort. Ik voelde me een echte grote zus, het was de eerste keer dat ik haar van school ging ophalen en ik voelde me best wel fier dat ze wou dat ik haar kwam ophalen.

Nadat ik een douche had genomen, riep Joana Cristina en mij. Ze vroeg aan on swat er veranderd was in haar kamer, ik moest niet lang zoeken voor ik het antwoord had, op haar muur stond opeens een groot blauw hart geschilderd en haar bureau was enkele uren geleden ook niet geel maar wit.. of vergiste ik me?

Ik had me niet vergist, Joana had inderdaad haar bureau een ander kleurtje gegeven en omdat ze ook eens wat anders wou dan een witte muur had ze dan maar in een impulsieve bui een groot blauw hart geschilderd op de muur.

Cristina verschoot nogal toen ze zag wat Joana had uitgestoken en Manuel was ook niet bepaald goedgezind.. maarja gedane zaken nemen geen keer en dus stond er vanaf toen een bluaw hart op de muur en een gele bureau in de kamer..

Dinsdag hadden we opnieuw zwemmen tijdens Educaçao fisica, gelukkig had ik deze keer wel slippers aan mijn voeten en zelfs een badmuts op mijn hoofd, dat is toch wel een complimentje waard vind ik hoor. Ik begrijp eigenlijk trouwens nog altijd het nut niet van die slippers, je moet ze alleen dragen om van de kleedkamer naar het zwembad te lopen, wat maar enkele meters is.. maar ja ik zal maar niet proberen de rare gedachtenkronkels te volgen van die Portugezen want dat is echt onmogelijk bij momenten. Toen ik op de rand van het zwembad zat, klaar om in het zwembad te springen maar nog niet veel zin om in het koude water te gaan, duwde de leerkracht mij plots in het water! In België zijn de leerkrachten kwaad als je iemand in het water duwt en hier duwen de leerkrachten de leerlingen zelf in het water..

De zwemlessen zijn altijd hetzelfde: baantjes trekken, tuimel in het water en op het einde van de les duiken, best wel saai eigenlijk. Ook trekken ze zich er hier niets van aan hoe je zwemt, zolang je maar aan de overkant geraakt, dus ik zwem meestal in doggystyle (alleen zwemmen) naar de overkant en nog hoor ik bij de beste van de klas qua zwemtechniek vermoed ik, ik heb nog maar enkelen gezien die echt fatsoenlijk zwemmen.

Ook privacy kennen ze hier in Portugal absoluut niet, terwijl ik me in het kleedhokje stond af te drogen werd plots het gordijn opengeschoven en voor ik het weet loopt er een bejaarde dame naar de overkant, ze zegt dat ze moet passeren want ze wil naar de andere kant, nog geen 5 minuten later: hop weer wordt dat gordijn opengeschoven, deze keer was het Ana om te vragen of ze mijn haarborstel mocht lenen, “geen probleem,” zei ik, maar toen ik mijn haarborstel wou geven zei zed at ze hem nu niet nodig had maar later als ik mijn haar gekamd had, ik bedacht bij mezelf dat ze eigenlijk evengoed om mijn haarborstel had kunnen vragen wanneer ik voor de spiegel mijn haar stond te kammen maar Portugezen houden er nu eenmaal van om je zo weinig mogelijk privacy te geven, dat bleek nog maar eens toen ze voor de 2de keer, nog geen 2 minuten later weer het gordijn openschoof.. Ik schrok me een ongeluk! Ze vroeg of ik haar deodorant wou gebruiken..

Als iemand ooit van plan is om mee te doen met big brother, kom eerst een paar maanden naar Portugal en dan ben je helemaal voorbereid voor zero privacy.

‘s Middags had ik weer afgesproken met Ana en Renatte om samen iets te gaan eten, we gingen naar het restaurant waar we altijd heen gaan, maar geen probleem voor mij want het eten is echt zalig. Ik heb ontdekt dat Renatte eigenlijk van Roemenië is, dat deed mij denken aan een liedje dat sommige wel bekend in de oren zal klinken:

“In welk land ben jij geboren, in welk land ben jij geboren.. zeg het, zeg het, dan zeg ik het mijn. Ik ben in Roe-me-nië ge-bo-ren..”

Goeie oude tijd..

Na de middag hadden we Frans, we beluisterden de tekstjes die iedereen had moeten inspreken op chinswing. De leerkracht had ons verplicht een profiel aan te maken en een boodschap in te spreken, dus veel keus hadden we niet.

Op het einde van de les waren we bezig met enkele Franse teksten te vertalen, plots duidde de leerkracht mij aan. Ik wou beginnen te vertalen naar het Engels zoals ik altijd moet doen maar de leerkracht hield mij tegen “Naar het Portugees vertalen,” zei hij. Ik probeerde dan maar de tekst te vertalen en verbazend genoeg ging het toch al vrij vlotjes, natuurlijk wist ik enkele woorden niet en verdraaide ik gewoon enkele Franse woorden tot ze een Portugese klank kregen, maar de leerkracht was toch heel positief over mijn Portugees dus het zat wel goed denk ik.

Na de les liet de leerkracht mij ook beloven dat ik contact zou houden met hem en de klas als ik terug in België was. Het is wel leuk dat hij voorstelt om contact te houden met mij en mijn klasgenoten zouden dat dan moeten doen als opdracht voor de Franse les, het contact zal dus vermoedelijk wel in het Frans verlopen.. Mais pas de problème pour moi.

Gisteren was de eerste les van de dag Frans, we kregen eindelijk de testen terug die we enkele weken geleden gemaakt hadden, de leerkracht was heel lovend over mijn test, hij vroeg of ik niet kon blijven tot het einde van het jaar want leerlingen als mij had hij graag in zijn klas. Ik heb hem maar niet verteld dat ik eigenlijk niet geleerd had voor die test en dat ik veel beter kon.

Hij vroeg me uit over de testen in België, en het niveau van de testen.

De volgdende les was aardrijkskunde en als laatste les hadden we Engels.

Tijdens de les Engels zijn we nog steeds bezig over de opwarming van de aarde, ik denk dat de leerkracht niet gaat stoppen tot we allemaal milieuactivisten zijn en bij een of andere groene vereniging zitten.

Na de les vroeg de leerkracht mij en Chris of we het zouden zien zitten te komen praten in het 10º ano aangezien ze in hun handboek een heel hoofdstuk hebben over AFS, en nu ze 3 rasechte AFS’ers in de school had rondlopen kon ze toch niet anders dan ons te vragen om onze ervaringen te delen. We stemden in het ziet er dus naar uit dat ik binnenkort een praatje mag gaan slaan met de leerlingen van het 10º ano.

Het was gisteren woensdag wat dus betekent dat ik ook hier een vrije namiddag heb en dus had ik afgesproken met Chris, Damla en Pedro.

Eerst gingen we iets drinken en één zalige Portugese croissant met chocoladevulling eten en daarna besloten we een film te huren. Op een of andere manier kwamen we op het onderwerp “the Simpsons” en zowel Damla als ik hadden de film nog niet gezien en dus gingen we hem dan maar huren.

Op het einde van de avond schoten alleen Damla en ik nog over, Pedro had voetbaltraining en Chris was naar Lissabon met zijn familie en dus gingen we nog maar eens een koffietje drinken zoals de echte Portugezen dat ook doen, wel misschien niet helemaal zoals de echte Portugezen want die drinken één koffietje en gaan door maar wij bleven langer plakken, we hadden toch niet veel anders te doen.

Gisteren aan tafel zei ik dat ik zeker zou terugkomen naar Portugal en Cristina stelde al voor om samen met mij en mijn familie Lissabon te bezoeken en ik heb hen ook uitgenodigd om op vakantie te komen bij de familie Olieslagers in België dus na die 3 maanden zal ik hen zeker nog zien.

Joana is van plan om een jaar naar België te komen als ze 18 is en dan zei ze dat ze in mijn huis zou logeren.

Vandaag hadden we weer zwemmen op school, de laatste keer.. eindelijk! Ik was zo blij toen de les eindelijk over was.

Tijdens Frans moesten we ons project voorstellen. Iedereen had een uitvinding moeten bedenken in verband met media en moest die dan in het Frans komen voorstellen. Onze uitvinding was télédésir.

Als je iets op televisie ziet wat je wil hebben dan geeft de televisie het je, als dat nu nog eens geen uitvinding is!

Na de middag nog een lesje geschiedenis en dan was ik er weer vanaf voor vandaag.

Vandaag is ook ons Elize jarig.. dus FELIZ ANIVERSÁRIO!!

Parabéns a você
Nesta data querida
Muitas felicidades
Muitos anos de vida!

Hoje é dia de festa
Cantam as nossas almas
Para a Elize

Uma salva de palmas!

Voor alle verjaardagen die ik vergeten ben (wat er waarschijnlijk wel heel wat zijn.. ), sorry!

Maar je kan altijd nog een kleine rechtzetting eisen.

Voila dat was weer alles voor vandaag.

Tchauzinha!

06-11-2008 om 18:08 geschreven door Elise

Olá Belgica!

Weer wat nieuws aan het thuisfront uit het verre Portugal en ook deze keer heb ik weer heel wat te vertellen dus ga maar lekker comfortabel zitten en lees wat ik weer allemaal te vertellen heb.

Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken die aan mijn verjaardag gedacht heeft!

Ik was echt zo blij te zien dat ik na 2 maand nog niet vergeten ben in België.

Hoewel al mijn vrienden en familie heel wat kilometers ver zijn, toch had ik het gevoel dat iedereen erbij was door al die kaartjes en boodschapjes.

Spijtig genoeg heb ik niet de tijd om alles te beantwoorden maar ik hoop dat het volstaat dat ik via deze weg iedereen toch bedank voor alle kaartjes, berichtjes, emails, sms’jes, cadeau’s…

Ik had beloofd te vertellen hoe de rest van mijn verjaardag verlopen is.

‘s Avonds had mijn familie een klein feestje voor mij gepland, ik moest Chris en Damla uitnodigen en Cristina had ook wat volk uitgenodigd maar aangezien Chris elke maandag met zijn familie naar Lissabon gaat kon hij dus niet komen en dus besloot Damla ook maar thuis te blijven..

Maar niet getreurd volk of geen volk mijn verjaardag zou in ieder geval goed gevierd worden.

Diana, een vriendin van mijn ouders was ook uitgenodigd maar ook zij belde op de laatste moment af.. Gelukkig zijn mijn tante en nonkel altijd te vinden voor een feestje en zij dachten nog niet aan afbellen dus na mijn Portugese les hadden we een klein feestje.

Iedereen had cadeau’s bij voor mij: make-up, gsmhangers, cd van Amalia (één van de bekendste fadozangers ooit), een t-shirt,..

Na de cadeau’s was het tijd voor de taart, Cristina had een grote taart gekocht met kaarsjes en er werd gezongen (opnieuw in het Portugees natuurlijk) en na het gezang moest ik de kaarsjes uitblazen en een kleine speech geven (ook weer in het Portugees).

Nadat ik de kaarsjes uitgeblazen had kwam Joana ermee naar mij en probeerde mij iets duidelijk te maken, ik dacht eerst dat ze bedoelde dat ik de kaarsjes op moest eten en was al heel verbaasd..

Gelukkig hield Cristina mij net op tijd tegen en zei dat ik ze moest doorbijten en een wens doen, niet opeten dus.

Dus ik beet de kaarsjes door en deed een wens.

De volgende dag moest ik weer vroeg en op dat viel een beetje tegen na het feestje van de vorige dag maar de plicht riep en dus deed ik een extra inspanning om toch uit mijn bed te geraken en me ertoe aan te zetten naar school te gaan.

Die dag hadden we voor de eerste keer zwemmen tijdens de les LO en dat is weer een hele belevenis geweest want wie zou nu denken dat die Portugezen die zich niets aantrekken van kledingvoorschriften en tijdens de andere lessen LO turnen in een roze jogging of met all stars aan hun voeten, braafjes allemaal verschijnen in een badpak met slippers aan hun voeten en.. een badmuts op hun hoofd! Natuurlijk viel ik op in alle mogelijke manieren: geen slippers, een bikini en geen badmuts op mijn hoofd.

De leerkracht was verbaasd dat we in België zwommen zonder badmuts en zei dat het toch onmogelijk was te zwemmen zonder, ik zei dat we er in België toch in slaagden, maarja daarvoor zal je wel een Belg moeten zijn zeker om te kunnen zwemmen zonder badmuts.

Natuurlijk had het zwembad nog een badmuts op overschot voor mij, waarschijnlijk het mooiste model dat ze konden vinden, zo’n plastic badmuts die nogal span tom je hoofd.

Ik verdenk de leerkracht ervan speciaal zo’n badmuts te vragen voor mij.

Nu nog iets straffer, dit gaan jullie echt niet geloven.

Na de les LO begonnen een aantal leerlingen hysterisch door de kleedkamer te roepen, eerst begreep ik niet wat er gebeurde maar Sara van mijn klas legde mij uit dat het dak van onze school was ingestort!

Dus voor degenen die denken dat de Burchtstraat al een oude school is, het kan erger en ik kan het weten!

Ik kwam op school aan en inderdaad, het afdak van onze ‘containerklassen’ was dichtgeklapt, eerst dacht ik dat dit alles was.. niet zo’n drama dacht ik maar dat was dus niet alles..

Het plafond van de biologieklas was naar beneden gekomen!

Jaja, mijn school in Benavente is echt wel goed in orde.

De leerlingen van mijn klas waren niet zo gelukkig en schreven het bord vol met prostestslogans.

Gelukkig kon de leerkracht hen snel kalmeren en konden we doorgaan met de les.

Na de middag had ik nog een lesje Frans, we gingen op de computer want de leerkracht wou dat we ons inschreven op een site en een tekstbericht in het Frans op deze website plaatsten.

Natuurlijk waren we maar de helft van de tijd bezig met wat we eigenlijk moesten doen en ik toonde foto’s van mijn vrienden en familie in België aan Ana en Renatte, mijn Portugese klasgenootjes.

Ik heb die dag nog wat late verjaardagspost ontvangen maar geen zorgen tante Kristel je was maar één dagje te laat en je was niet de enige die dag ontving ik ook nog een kaartje van de familie Olieslagers – Peeters + moemoe (tante Sonja, nonkel Staf..), tante non en zoals je wat verder zal kunnen lezen ontving ik ook nog later post. Ik vond het ook fijn om nog wat later post te krijgen zo voelde ik me nog wat jarig (heb ik dat nu niet goed gezegd tante Kristel?).

‘s Avonds hadden we een etentje met AFS in monte Agresto, een klein restaurantje in Benavente.

Het was een gezellige avond samen met mijn ouders, Chris, Damla en haar familie, onze counsellors, Maria João en .. Teresa.

Ik was echt blij om Teresa nog eens te zien, het was al een heel tijdje geleden.

Na het eten had Damla nog een verrassing voor mij, ze had special voor mijn verjaardag een taart gebakken en nu werd er opnieuw gezongen en moest ik nog maar eens kaarsjes uitblazen (die ik deze keer wel niet moest doorbijten).

Ik kreeg ook nog een cadeau’tje, in naam van Maria João en in naam van de groep ontving ik echte handgemaakte, Portugese oorbellen!

Ik heb me echt geamuseerd, hoe kan het ook anders, een tafel vol Portugezen plus AFS studenten staat gelijk aan dike ambiance!

Dit etentje was eigenlijk speciaal voor mij hoorde ik later, Maria João wou afscheid nemen omdat ik op het einde van deze maand vertrek en ze zou niet veel tijd hebben in November dus daarom dit etentje.

Slik.. afscheid. Het begint inderdaad dichter en dichter te komen, nog een maandje en ik ben terug in het Belgenlandje.

Dat is geen slecht nieuws want ik verlang soms wel naar mijn vrienden en familie maar ik ben hier graag en hoe langer ik hier ben, hoe gemakkelijker het gaat en hoe beter ik me voel..

Maar ik heb besloten nog 1 maand extra hard te genieten zodat als ik terug naar België ga niet kan zeggen dat ik noet van de ervaring genoten heb.

Over de volgende dag op school, woensdag, heb ik eigenlijk niet zoveel te vertellen, het was een gewone schooldag, hoewel ik sterk betwijfel of een gewone schooldag hier wel bestaat, elke dag lijkt hier wel iets te gebeuren dus eigenlijk zou ik moeten zeggen dat het een ongewone schooldag was want ik heb niets speciaal te vertellen. In de namiddag heb ik dan geprobeerd zoveel mogelijk emails te sturen maar de tijd was heel kort en dus heb ik niet naar iedereen een mailtje kunnen sturen naar wie ik een mailtje zou willen sturen..

Later die namiddag heb ik met Damla wat rondgehangen in Benavente, ik had dringend nieuwe schoenen nodig want de schoenen die ik op die moment had waren niet al te geweldig, ik had de keus tussen open schoenen wat in deze tijd van het jaar nogal koud is vooral in de ochtend, als ik op school aankwam zagen mijn voeten blauw van de koude en het duurde wel even voordat ik terug gevoel had in mijn tenen, het ander paar schoenen was dan wel iets warmer het enige nadeel was dat ze al zo oud en versleten waren dat de zool piepte wat dus de nodige aandacht trok als ik over straat liep.

 conclusie: tijd voor nieuwe schoenen! Damla en ik liepen elke schoenenwinkel af in Benavente (misschien moet ik hierbij vermelden dat Benavente maar 2 schoenenwinkels heeft..)

en uiteindelijk vonden we dan toch warme schoenen die geen ongewenste geluiden maakten.

Het enige nadeel is dat mijn voeten nu vol staan met blijnen en vandaag dus opnieuw voor de computer zit met schoenen met een piepende zool..

Ook mijn vrienden zijn mij niet vergeten want ik heb ook een mega grote verjaardagskaart ontvangen. Ik moest naar de post gaan om ze op te halen en zo fier als een gieter liep ik dan  met mijn mega verjaardagskaart onder mijn arm naar huis.

Bedankt vrienden, love you!

De volgende dag hadden we opnieuw zwemmen, een echte marteling voor mij..

Als er nu iets is dat ik niet graag doe zal het toch wel zwemmen zijn maar gelukkig ligt het zwemniveau hier niet al te hoog (maar zeker hoog genoeg voor mij, als je mijn zwemstijl kent zal je wel begrijpen waarom).

Na de middag hadden we een test van geschiedenis maar aangezien dat nog een beetje te veel gewild is om een test van geschiedenis mee te doen, gaf de leerkracht mij een andere opdracht: Schrijf over het verschil tussen België en Portugal, hoe origineel..

Tijdens de test waren ze bezig nieuwe containerklassen te zetten en dat ging gepaard met heel wat lawaai, nadat de leerkracht een paar keer van zijn kwade kant had laten zien vroeg hij mij om hulp aangezien de bouwvakkers niet echt onder de indruk waren van het optreden van onze leerkracht geschiedenis. Hij zei mij dat ik a member of the staff moest gaan halen.

In mijn beste Portugees probeerde ik dus aan het personeel in het secretariaat uit te leggen wat er aan de hand was en voor ik het wist nam een werkvrouw me mee naar de directrice om de situatie uit te leggen, ik probeerde dus opnieuw in mijn beperkte Portugees mijn verhaal te doen. De directrice besloot met mij mee te gaan om te zien wat er aan de hand was. Toen ik bij de klas aankwam samen met de directrice stond de leerkracht ons al op te wachten.

Hij zag er een beetje bleekjes en zenuwachtig uit, later begreep ik dus waarom.

Ana legde uit dat ik gewoon één van de werkvrouwen in blauwe schort moest halen en ik kwam aanzetten met de directrice, de grote baas, niet moeilijk dat mijn leerkracht geschiedenis zo bleek zag, de directrice storen voor zo’n futiliteit.. ze zal niet gelukkig zijn geweest.

Zo, dat zal waarschijnlijk wel de laatste keer zijn dat de leerkracht mij vraagt iets te doen, daarover moet ik me geen zorgen maken.

Die avond had ik weer wat post ontvangen, mijn persoonlijke lekkere stripper was aangekomen via luchtpost, Nathalie weet echt wel wat voor kaarten ze moet kopen voor mij.

Ik had ook een postpakket aangekregen dus ging ik nog maar eens naar de post, al zingend “that’s the way ahaha I like it..” Ja ik was echt goedgezind na die geweldige kaart!

Op de post gaven ze me een heel postpakket afkomstig van de Stenenstraat in Lichtaart..

Wie zou dat toch kunnen zijn? (mercikes eh Sophie!)

Sophie had mij een hele verjaardagsspecial opgestuurd. Ik heb echt genoten van al het nieuws uit Lichtaart en uit de Burchtstraat, er is precies nog niet veel veranderd zo te horen.

Ook mijn familie was heel blij met de Belgische chocolade (vooral mijn kleine zusje dan), ze is ook nog steeds verwonderd over hoeveel vrienden ik wel niet heb in België en is stiekem jaloers op alle post die ik krijg.

Ik moet zeggen dat ik na de brieven en foto’s wel even in een lichte heimweedepressie was beland.

Ik besefte dat ik al die mooie momenten met mijn vrienden aan het missen ben terwijl ik hier in Portugal zit, momenten die nooit meer terug komen..

Maar ik maak hier mijn eigen mooie momenten mee en hoewel het toch niet samen met mijn Belgische vrienden is, toch zullen het momenten zijn die ik voor altijd zal koesteren.

En zo hebben we eens wat om over te praten als ik terug ben, als je dacht dat ik veel te vertellen had vroeger, wacht maar tot ik terug ben, houd de rol plakband al maar klaar, je zal hem goed kunnen gebuiken!

‘s Avonds ging ik dan maar eens naar de powersteples, het was al eventjes geleden.

Nadat ik eens goed had gezweet, voelde ik me weer zo goed als nieuw.

Ik heb van Cristina wat comfortabele kleren gekregen voor thuis te dragen, een joggingbroek, fleece, warme kousjes..

Dus nu zitten we elke avond samen aan tafel met onze thuiskleren, ik begin me meer en meer thuis te voelen in het gezin en ze beginnen me ook meer en meer te zien als een lid van het gezin,

Dat is echt een leuk gevoel.

Joana is ook heel enthousiast over mijn nieuw lief (ze vraagt de hele tijd of ik nog geen Portugees lief heb opgeschaard en dus toonde ik haar mijn knappe stripper die Nathalie mij opgestuurd heeft en ze is echt zot van die kaart, ik moest haar zelfs beloven haar voor haar verjaardag zo’n kaart op te sturen.) Ook Manuel vond mijn kaart geweldig, hij fleurde er zelfs wat van op denk ik.

Die dag was hij namelijk ziek, nu hebben we dus heel de familie wel gehad (of anders gezegd: ik heb dus echt heel mijn gezin besmet).

Vrijdag ben ik samen met Damla uit geweest in Samora. Chris was niet thuis, hij was op weekend met zijn nonkel en dus moesten we zonder hem gaan maar dat hield ons niet tegen om plezier te maken! De klas van Damla en hun vrienden hadden haar uitgenodigd om mee te gaan naar een bar voor Halloween en ik mocht ook mee.

Natuurlijk liep weer niet alles even vlot..

Om in de bar binnen te gaan moest je normaal 18 zijn, wat dus eigenlijk 2 jaar ouder is dan ik eigenlijk ben. De buitenwipper deed eerst moeilijk en wou mij niet binnenlaten maar we (mijn vrienden dus want zo goed is mijn Portugees ook weer niet) hebben hem kunnen overtuigen en dus mocht ik binnen, ik moest alleen zeggen dat ik 18 was als iemand het vroeg.. Als het dat maar was, ik was dus 18 voor de avond.

Nadat we een tijdje in de bar gezeten hadden besloten we nog een stapje in de wereld te zetten en gingen we naar de disco samen met wat anderen.

De disco was helemaal aangepast aan de gelegenheid, al het personeel was verkleed, er lag een rode loper, de zaal was helemaal versierd met ballonnen en spinnenwebben..

We zijn eens goed doorgegaan, tenslotte is het toch maar één keer per jaar Halloween en nadat we heel wat nieuwe vrienden gemaakt hadden bracht Irina, de moeder van Damla ons terug naar Benavente (ik noem geen tijd, dat zal het beste zijn..).

De volgende dag was van uitslapen geen sprake want we gingen eten bij mijn grootouders in Corruche. Na het eten ging ik samen met Cristina, Joana, Miguel en Fiél een wandelingetje maken.

Miguel is mijn kleine neefje, ik weet niet juist hoe oud want in leeftijden schatten ben ik niet zo goed maar hij kan al lopen en een beetje praten..

Samen met Joana, Miguel en Fiél (nee, geen knappe neef.. wel een schattige puppy, wat toch bijna even goed is) ging ik naar de speeltuin. Na een beetje speeltuinpret gingen we terug naar het huis van mijn grootouders want aangezien het 1 november was wou mijn grootmoeder nog naar het kerkhof. Cristina ging met haar mee en Joana en ik bleven in het huis tv kijken.

Het werd een zwaar weekend want die avond ging ik nog maar eens uit. Mijn ouders twijfelden of het wel verantwoordelijk was mij 2 keer uit te laten gaan op één weekend vooral omdat we de volgende dag naar Fatima zouden gaan, maar ik kon hen overtuigen en dus gingen Damla en ik weer op stap, ook deze keer weer zonder Chris want die was nog altijd op een uitstap met zijn nonkel. Vandaag heeft hij al wel een beetje te horen gekregen wat hij gemist heeft.

Damla en ik gingen naar Santa Estevão meer bepaald ‘Fashion Wheel’, een bar die echt aan te raden is voor degenen die toevallig ooit eens zouden passeren langs Santa Estevão..

Live muziek van een zanger met een geweldig goede stem (deze keer geen fadomuziek maar echte bekende popmuziek) en na een beetje livemuziek.. live dans!

Een man met 2 vrouwen (dansen met 2 vrouwen, daarvoor moet je in Portugal zijn.. ) die danste op de flamenco muziek, gespeeld door een een echte flamenco gitarist. (Ik vermoed dat onze pa nu al zijn ticket naar Portugal aan het boeken is en aan het opzoeken is waar die bar ergens is..)

We waren uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van Ana Lia, die gisteren jarig was.

Ik kon spijtig genoeg niet lang blijven want dat had ik mijn ouders beloofd en nadat de taart verdeeld was en de champagne gevloeid had, gingen we dus naar huis.

Gisteren ben ik dan met mijn familie naar Fatima geweest, normaal zouden we om 10.00u vertrekken maar dat is even anders gelopen dan gepland.

Om 11.30 waren we onderweg, Joana was nog trager als anders om haar klaar te maken om te vertekken, ze wou niet naar Fatima en liet dat duidelijk merken..

Hoe laat het ook was, tijd om een koffie te nemen is er altijd, dat is ook iets dat je alleen maar in Portugal zal tegenkomen, koffie is heilig!

We pikten avó nog even op want een uitstapje naar Fatima zag ze wel zitten en om 13.00u waren we dan eindelijk in Fatima, juist op tijd voor de lunch..

Goed voorbereid was ik om Fatima te bezoeken, daar had tante non voor gezorgd.

In een brief had ze kort de geschiedenis van Fatima verteld van de 3 herderskinderen en de verschijning van Maria.

Na de lunch bezochten we dan de alom bekende bedevaartsplaats met kerken en exposties.

Nadat we daar alles gezien hadden, bezochten we nog een museum ‘ A vida de Cristo’ (het leven van Christus). Het was echt de moeite waard, voor degenen die denken dat museums altijd saai zijn, denk maar snel iets anders. Het museum bestond uit allerlei taferelen met wassen beelden die de pijlers in Jezus’ leven uitbeeldde. Het geheel was gekaderd in een aangepaste omgeving, de omgeving 2000 jaar geleden op de plaatsen waar Jezus geweest was: Nazareth, Jeruzalem..

Het is echt ongelofelijk dat ze dat allemaal hebben kunnen namaken, zelfs Joana, die om het nog zacht te zeggen, niet echt christelijk is was geïntegreerd door de scenes die uitgebeeld werden.

Ook ik was danig onder de indruk, het was echt knap gedaan, de beelden leken net echt en de omgeving was ook zo levendig. Je waandde je echt in het leven van Christus.

Na dit museum was het tijd om terug te keren want we werden bij mijn grootouders, de ouders van Manuel verwacht voor lancha. Er was heel wat volk dat ik niet kende die ons zouden vergezellen tijdens de lancha, de tafel stond vol met eten, grote garnalen, brood, pastéis, chocolade, beleg,..

Je kan het je niet voorstellen. Na het eten keerde we terug naar huis, lancha was jantar geworden aangezien er zoveel te eten was en dus aten we geen avondeten meer. Joana en ik hadden ook een bezigheid gevonden. Ik heb haar wat Nederlands geleerd en dan heb ik een kleine boodschap opgenomen voor mijn vrienden!

Dus als het ooit België bereikt moet onze pa maar proberen dat op mijn blog te zetten zodat jullie allemaal kunnen horen wat een geweldige grote zus ik ben!

Zo dit was bijna alles, nog even een kleine boodschap

Feliz aniversário Jorentje en Nathan!

Wel een beetje te laat, ik weet het maar aangezien ik nu in Portugal ben en alles altijd later is ben ik eigenlijk nog goed op tijd..

Dus ik ben jullie niet vergeten.

SWEET 16!!

Zo dit was echt alles.

Tot de volgende keer maar weer.

03-11-2008 om 17:25 geschreven door Elise