Vrijdagmorgen, 3 uur, opstaan, klaarmaken en vertrekken naar de luchthaven. Ik was zo moe dat ik op weg naar de luchthaven helemaal geen zenuwen had, maar toen we uit de auto stapten en met al mijn bagage de luchthaven binnen gingen, voelde ik me zo vreemd, ik besefte dat dit de laatste uren in België waren, het was ineens allemaal zo serieus, dit was het moment waarop ik maanden aan het wachten was. Samen met Kelly, Paulien en Leen, de 3 andere meisjes die ook naar Portugal gingen, stapte ik in het vliegtuig em liet al wat ik kende, wat mij dierbaar was achter mij. Het duurde 3 uur, maar toen waren we eindelijk in Portugal. In de luchthaven moesten we nog 2 uur wachten maar toen konden we eindelijk naar "het kamp". We logeerden in een hostel (géén hotel!), we werden naar daar gebracht in een bus, waar we samen in zaten met de mensen van Argentinië en die van de Dominicaanse republiek, dit wil dus zeggen, we hadden een hele bus voor amper 8 mensen! We waren bij de eerste die in het hostel aankwamen, we waren allen uitegeput, maar aangezien we nog geen kamer hadden, hebben we ons dus op de grond gezet. Toen we eindelijk een kamer hadden zijn we gaan slapen, ik heb 4 uur geslapen en toen was het hostel al goed gevuld. In het totaal waren we met ongeveer 70 mensen van 30 verschillende landen. Ik denk dat ik nog nooit zoveel verschillende nationaliteiten bijeen heb gezien, er waren mensen van Thailand, Rusland, Groenland, Ijsland, Noorwegen, Mexico, Turkije, Costa Rica, Zwitserland, USA, paraguay, Dominicaanse Republiek, Wallonië ( en nee, ik denk niet dat Wallonië een land is..), Argentinië, Duitsland, België.. en nog zoveel andere landen. De eerste dag was een rustdag en de tweede was goed gevuld met activiteiten, we leerden over Portugal en leerden elkaar en elkaars land kennen. De laatste dag deden we weer activiteiten, deze 2 dagen waren we in groepen verdeeld, elk land werd verdeeld over de verschillende groepen. De laatste avond deden we een activiteit "a new start", iedereen zei wat hij miste en deed dan een wens en stak een kaars aan, het was heel emotioneel maar het schepte een band, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje, en wie begrijpt je beter dan iemand die hetzelfde meemaakt als jij? Dan deden we een "talentshow" Iedereen deed typische dingen van zijn land, danjes, spelletjes.. De Belgen deden een toneeltje! We deden onze hilarische reis naar Portugal na. De volgende dag maakte iedereen kennis met zijn familie, behalve ik.. Mijn familie is op reis dus nu verblijf ik bij Theresa en haar 2 uiterst schattige kinderen, Manuel en Antonio, 13 en 9. Ze zijn heel lief voor mij. Theresa is een echte Portugese, veel lach en altijd praten, soms is er geen woord tussen te krijgen, maar ik leer heel veel van haar. Ze geeft les koken en heeft me beloofd dat ze me zou leren koken en ze zou me zelfs op een dag meenemen naar haar klas. De eerste avond mocht ik al direct proeven van het typische Portugese familieleven, Theresa nam me mee naar een familiefeest! Heel de familie was er voor de verjaardag van Ines, haar ( dus nu ook mijn) nicht. Er werd gelachen en luid gepraat en gegeten, véél gegeten! Heel de tijd werd er gevraagd: Queres comer? Iedereen nam me onmiddelijk op in de familie, voor hen was ik nu familie. Ik amuseer me hier heel goed, dus maak je geen zorgen!
De laatste uren vóór haar vertrek... door de ogen van haar ma.
Het komt dichtbij, het grote vertrek naar Portugal. Ik blijf allerlei dingen doen, om mezelf af te leiden, zo word ik niet te emotioneel. Want dat gaat het afscheid alleen maar moeilijker maken. Elise en haar pa zijn aan het inpakken. Elise vraagt verschillende malen aan me, "wat mag ik zeker niet vergeten, wat moet er nog mee?". De zenuwen komen er toch aan. De laatste keer dat we samen eten voor haar vertrek, maak ik nog speciaal lekkere soep met balletjes, en ik ben blij dat we nog eens met z'n 5 aan tafel kunnen zitten. Elise krijgt van ons allen nog een speciaal afscheidscadeau. Ik zie dat ze er heel blij mee is. Rond 10.30h donderdagavond staat alles klaar. We beginnen aan onze korte nachtrust. Want om 2.45h loopt de wekker af. Ik doe natuurlijk geeen oog dicht, ben bang om te overslapen, om zeker het vliegtuig niet te missen kijk ik om 't half uur op de klok. Het worden nog spannende , emotionele uren voor we Elise door de pascontrole zien verdwijnen voor 3 maanden. Een raar gevoel. Je dochter voor zo'n lange tijd te moeten missen. Ik heb een moeilijke dag, en Elise is constant in mijn gedachten. Ik zal heel veel aan haar denken. Ik hoop echt dat haar daar een toffe tijd staat te wachten en dat ze er boeiende en leerrijke ervaringen mag opdoen , die haar verdere leven mee zullen bepalen. Het allerbeste daar in Portugal.
De laatste uren vóór haar vertrek... door de ogen van haar pa
Woensdag... De "grote" valies, met haar kleren, is bijna klaar. Met de valies op de weegschaal. Oei... te veel (wat had ge verwacht), mag maar 20 kilo zijn! Ik vraag Elise er terug wat uit te doen. Groot probleem! Maar... als dit eruit moet, dan mag dat er toch in? En mijn handcreme, en mijn gezichtscreme, en mijn bodylotion, en reinigingsgel, en mijn reuk,...! Moet ik soms 3 maanden stinkend in Portugal rondlopen? Precies of in Portugal kan men dat niet kopen. Ons Elise kan niet meer aanwezig zijn op haar laatste training van de korfbal. Druk, druk weet u wel. Tegen het einde van de training rijden we toch nog eens vlug een kijkje nemen! Ik zie haar denken: "Moet ik iedereen hier nu drie maanden gaan missen??", maar ze houdt zich sterk. Komaan pa, wij gaan verder inpakken.
Donderdag... Ons Elise wil ook deze laatste dag nog naar school gaan. Ondertussen ben ik druk in de weer om de laatste dingen bij elkaar te krijgen. Ik moet nog een beschermhoesje vinden voor haar mp3-speler. Haar Portugese lessen moeten er nog in opgeladen worden. De handleiding van de kodak nagelezen, zodat hij goed kan ingesteld worden,... Tante Martha heeft ook nog gebeld. Wist niet dat ons Elise nog naar school was. Die Elise toch, nu mag ze thuisblijven van school en nu wil ze niet. Heeft beloofd om elke dag een kaars te branden voor ons Elise! Tof nietwaar, en gezellig. Om half vijf is ons Elise terug van school. En ze heeft nog veel plannen voor vanavond. Blijkbaar wil ze van een aantal mensen nog eens afscheid nemen. Dus... auto gestart, vader op de weg en wij zijn weg! Eerst moeke en vake in Lichtaart, dan naar Maria, haar lerares Portugees, in Bouwel, en vervolgens naar moemoe in Lille. Terug thuis, effe in de zetel gaan zitten met een koffietje. Het zijn de kleine dingen die het em doen. De "kleine" valies moet nog ingeladen worden. Zie ik daar terug allerhande cremekes opduiken? Toch niet, zal mij vergist hebben. Nog enkele dagboekskes inladen. Enkele dagboekskes? Schrijft ze dan in elke dagboek, iets anders? Moet zo zijn. Zie hier anders de reden niet van in. Oh ja, vrouwen kunnen twee dingen tegelijk (of zelfs meer!), vandaar waarschijnlijk. Ze heeft nog vlug een douche genomen en dan voor de laatste maal in lange tijd in haar eigen bed. Ik hoor haar nog enkele keren opstaan. Iets vergeten, of is er iets anders?
Vrijdagmorgen... Kwart vóór drie! De wekker loopt af. Was niet nodig. Ben toch al drie uur wakker. Vlug, vlug wassen en iets eten. Moeten om kwart vóór vijf op de luchthaven zijn. Ondertussen heeft ons ma ons Elise opgeroepen. Drie uur. Ons ma terug naar boven en ons Elise nog eens gevraagd om op te staan. Tien na drie. Ons Elise is nog niet opgedoken. Het zal toch niet waar zijn zeker. Net nu mijn vrouw en ik de toekomst zo mooi voor ons zien. Eind september gaat ons Karlien terug op kot, onze Jannes gaat op sportklassen. E viva Belgica!! Zelf toch maar eens gaan kijken naar haar slaapkamer. Ik hoor beweging. Blijkbaar was ze terug ingedommeld. Ze gaat dan toch!! Half vier. Alles ligt in de auto, we kunnen vertrekken. Geen verkeer op de weg, wat een luxe. Vijf uur. We hebben het gehaald. De begeleidster van AFS wacht ons op. Ons Elise en haar drie medegezellinnen gaan inchecken. Oef! De valiezen wogen dan toch niet te zwaar. Goei weegschaaltje hebben wij. De moment van afscheidnemen komt dichterbij. Ons Elise weet haar emoties perfect te bedwingen ( zo vader, zo dochter), anderen hebben het er moeilijker mee. Tien vóór zes. Ons Elise passeert de paspoortcontrole. Nog een laatste blik,... en ze is weg. We moeten haar nu drie maanden loslaten, maar ik vertrouw erop, ze zal dit goed doen.
Zaterdag heb ik voor het eerst contact gehad met mijn gastfamilie, ik was bij Maria en ik vroeg of zij naar hen kon bellen, omdat ik niet wist of mijn gastfamilie Engels kon. Maria belde na hen en na enkele pogingen hadden we hen aan de lijn. Manuel, mijn gastvader nam op. Toen bleek dat ze Engels konden heb ik even met hem gepraat maar de verbinding was heel slecht dus heb ik hen beloofd een mail te sturen. Vandaag heb ik me voor mijn computer gezet, mijn woordenboeken naast mij en ik heb geprobeerd een mailtje samen te stellen. Dit is wat ik schreef:
Ola
Eu chamo-me Elise
Eu vai me apresentar.
Eu habito em Belgica.
Eu tanho uma irma, Karlien e um irmao, Jannes.
Os meus pais chamam-se Paul e Christel.
Eu falo um pouco português.
Obrigade por eu pode ficar em sua casa
Eu quero te perguntar algumas questoes.
Como esta o tempo ali em Benavente, esta calor ? de modo que eu souber quais roupas que eu deveo levar.
Nos partomos o sexta-feira e nos chegamos a Lisboa.
Como é que se vai para vocês o domingo?
Vocês me buscam ?
Muitos cumprimentos para Joana e Cristina !
Até domingo !
Elise
Voila nu is het enkel nog vol spanning wachten op een reactie!
Pateo das Acacias, B - 2 Dto Benavente, Santarem, 2130-282, Portugal
Dus pak die pen al maar boven en kies al maar een schoon briefpapiereke want Elise verwacht veel briefjes! Ik heb ook wat informatie gekregen over mijn gastfamilie: mijn vader noemt Manuel Grilo en mijn moeder Cristina Simoes. Ik heb ook een kleine zus, Joana, ze is 9 jaar.
Dit is alles wat ik op de moment weet, maar ik hou jullie op de hoogte!
Mijn vrienden, mijn familie,.. iedereen was er donderdag 28 augustus! Ik had iedereen uitgenodigd voor een afscheidsfeestje, want geef nu toe 3 maanden gemis is een feestje waard. Om 17.30u was de eerste gast al gearriveerd: mijn moemoe. Even later begon het volk toe te stromen, tante, nonkels, neven en nichten en ook nonkel Geert met zijn muziekinstallatie die ik voor de gelegenheid even mocht lenen (de buren waren iets minder enthousiast dan ik over het geluid dat die grote box procudeerde, vermoed ik). De familie kreeg een hapje en een drankje, er werd gepraat en gelachen, kortom het was heel gezellig. Om 20.00u stipt kwam de volgende lading al aan: mijn vrienden. De familie keerde terug naar huis, de muziek werd een paar decibels hoger gezet en het echte feest kon beginnen! Er was veel volk, mijn klas, de korfbal, andere kennissen,.. Blijkbaar was mijn huis donderdag echt wel the place to be aangezien zelfs sommigen mij omkochten om binnen te geraken, (we denken nu zeker niet aan Styn..). In het begin was iedereen nogal rustig, de klas stond bijeen, de korfbal stond in een groepje en nog wat anderen zaten aan tafel.. de korfbal probeerde de toon te zetten met de macarena en onze kampdans.. fascination! Maar ondanks dit alles bleef mijn klasje rustig zitten.. Dit konden we natuurlijk niet laten gebeuren, iedereen werd bijeen geroepen in de tent voor een gezamelijk spel: nappen (voor degene die niet weten wat dit is: houden zo!) maar eerst volgde er een kennismakingsronde:" ik ben Elise, en ik woon.. hier!" Toen zat begon de sfeer er in ieder geval in te komen.. Kala en ik deden voor hoe we voor ambiance zorgen in onze groep: 10 keer draaien en dan een adje. Toen begon het feest pas echt! We haalden onze beste dansmoves boven en hebben alles gegeven. K heb veel mooie cadeautjes gekregen, portefeuille, verschillende soorten zeep, een tas gevuld met spulletjes zoals een woordenboek, zeep, snoep.. allemaal kei leuke dingen! Maar mijn vrienden van de korfbal hadden ook voor een cadeau gezorgd en een die ik niet snel zal vergeten.. Ze hadden namelijk mijn handbagage al voor mij samengesteld. Ze hadden voor mij een koffertje gekocht met daarin een toiletzak met tandenborstel, lippenbalsem, washandje, en nog vanalle bruikbare dingen van rubberlatex. véél stylo's, een dagboek met een gedichtje in, een ingevulde vriendenboek zodat ik iedereen bij mij heb in Portugal, fotoplastic gevuld met allemaal foto's (die ik direct ga ophangen als ik aankom!), een grote kaart met mijn zelfgeschreven gedichtje van op kamp, dat eigenlijk niet voor publicatie bestemd was maar na de vele en lange overtuigingspogingen van Nathalie heb ik besloten dat ik jullie mijn dichttalent niet kan ontzeggen en nu kunnen mijn vrienden van de korfbal, elke keer als ze dit lezen, terugdenken aan de fantastische tijden die we samen beleefd hebben, maar het lezen is wel op eigen risico. Ooh liefste poepeke Ik mis uw lekkere kont, uw zachte lippen en uw heerlijke mond. Die laatste keer in de tent was toch zo goed, ik vond dat dat nog eens moet. En denk eraan lekker ding, volgende keer ben je enkel gekleed in een tijgerstring. Als ik nog maar aan je denk, gaat mijn hartje sneller slaan. Wacht op mij want ik kom eraan! Spreken we morgen af rond half 10? Ik laat je alle hoeken van de kamer zien! Van je ...
Nog even voor alle duidelijkheid voor de mensen die te hard geshockeerd zijn ofzoo: dit gedicht is NIET gebaseerd op waargebeurde feiten! Na dit emotionele moment, vlogen we er weer stevig in! Iedereen begon wat los te komen en de sfeer was optimaal. Nadat enkele al vertrokken waren, gingen anderen gezellig wandelen. Ook den Dupont heeft zich goed geamuseerd, ze heeft er heel wat vrienden bij nu. Er werd nog gefeest tot laat in de nacht, en toen kropen we in onze tent (de meesten toch). De volgende morgen stonden we vroeg op, sommige waren al wakker om 8.00u en toen den Dupont haar tent om 8.30u begon af te breken, was ik gedwongen ook op te staan. Veel is er niet geslapen, sommige vond ik 's morgens zelf terug op de trampoline.. Na het ontbijt gingen de meesten naar huis maar mijn vrienden van de korfbal bleven! We hebben nog gepraat over de gebeurtenissen van de voorbije nacht en toen iedereen naar huis was kon de opkuis beginnen.. De foto's van mijn feest kan je bekijken als je klikt op de foto van Nathalie en mij.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
