K ben hier nu ondertussen al meer dan een week in Portugal en ik begin het Portugese leven al wat gewoon te worden.. Eten, slapen en het vooral héél rustig aan doen! Dinsdag ben ik samen met mijn voorlopige mama, Teresa naar Vila Franca geweest, daar hebben we wat rondgewandeld in het shoppingcenter en 's middags zijn we gaan eten in jawel.. een echte Mc Donalds! Ik begon me stierlijk te vervelen in huis (mijn dagboek telt ondertussen al meer dan 30 pagina's omdat ik maar blijf schrijven als middel tegen de verveling), de jongens blijven graag binnen, tv kijken, op de playstation.. en ik moet eerlijk toegeven, de Portugese tv stelt niet veel voor.. Toen zei Teresa dat ik niet binnen moest blijven omdat de jongens altijd binnenblijven, ze gaf me een eigen sleutel en zei dat ik mag thuiskomen wanneer ik wil 'take your time, Elise'. Dat moest ze maar één keer zeggen, dus nu spreek ik geregeld af met Charlotte en Christopher, zij zijn hier ook met AFS en wonen net zoals mij in Benavente. Charlotte komt van Duitsland en Chris van de Dominicaanse Republiek. Woensdag zijn we naar school gegaan om ons te laten inschrijven, maar er was een probleem met de papieren dus konden we de volgende dag terugkomen. Donderdag was Chris eindelijk ingeschreven maar ik nog steeds niet.. Gisteren zijn we dan nog een keer teruggegaan maar ingeschreven ben ik nog altijd niet! Er was een probleem met papieren die nog niet aangekomen waren. Het begint wel dringend te worden aangezien de school dus maandag al begint! Dus maandag ga ik terug voor nog een poging, hopelijk zijn de papieren dan wel aangekomen. Charlotte, Chris en ik heb de laatste dagen Benavente al goed verkend, we hebben heel wat afgewandeld.. Gisteren waren we van plan om onze toer van donderdag voort te zetten, we wilden de rest van Benavente ook zien, maar wat bleek.. er was geen rest! We hadden heel Benavente dus gezien op enkele uren. Gisteren ging ik met Charlotte naar de supermarkt, ik had nog wat spullen nodig angezien ik veel heb moeten achterlaten thuis. De mensen in de supermarkt spraken geen Engels dus moest ik mijn beste Portugees boven halen.. en toen gingen ze iemand zoeken die Engels sprak (blijkbaar is mijn Portugees dan toch niet zo geweldig). Ook het afrekenen gebeurde niet volledig zonder problemen, maar ik heb dan toch niet de prijs moeten betalen die de kassierster zei, maar wel degene die op het product stond! Vraag me niet hoe ik dat heb klaargespeeld.. Het enige probleem dat ik hier heb is de sleutel, versta me niet verkeerd, ik ben enorm blij met mijn eigen sleutel maar.. ik krijg alleen de buitendeur niet open. En velen van jullie zitten nu waarschijnlijk dood te gaan van het lachen achter hun computer omdat het weer oooh zo typisch is voor mij, maar het is dus echt wel een moeilijk slot! Ik heb daar zeker 10 minuten staan prutsen aan de deur, toen ben ik een wandeling gaan maken omdat het een beetje verdacht begon te worden dat ik daar al zo lang aan die deur stond te prutsen, ze zouden nog beginnen denken dat ik inbreekplannen had ofzoo.. dus na mijn wandeling begon ik vol goede moed terug met een nieuwe poging om dat slot open te krijgen, maar tevergeefs. Gelukkig had ik een plan B, ik veronderstelde dat er wel iemand thuis moest zijn in de appartementsblok, dus duwde ik een willekeurige bel in en ik had al onmiddellijk prijs, er stak iemand zijn hoofd uit het raam. Maar wat had je nu gedacht.. natuurlijk kon hij geen Engels! Ik moest dus mijn uitgebreide Portugese woordenschat bovenhalen: "euuhmm, abrir a porta?" Gelukkig was hij snel van begrip en liet hij me binnen. Zoals je hoort, trek ik dus goed mijn plan hier in Portugal.
Nu even iets anders.. Het is dus inderdaad waar dat de mensen in Portugal veel eten, ze eten hier dus 4 keer per dag! Ze beginnen de dag met o pequeno almoço, het ontbijt, dan rond 13 uur het middageten (dat mijn broer, Manuel elke middag maakt), rond 18 uur nog iets klein en dan tussen 20 uur en 20.30 uur o jantar, het avondeten. Het eten is soms wel even wennen. Donderdag aten we kip met, je gaat het nooit geloven.. chips! Voor de rest eten we 's morgens brood, gesneden in hele dikke sneden, veel pasta, geen aardappelen (buiten dan chips), en vis. Blijkbaar is codfish of backeljau hier een van de nationale specialiteiten, ze eten het op allerlei manieren. Teresa heeft het voor mij klaargemaakt gemixt samen met look, ajuin en nog heel wat dingen onder andere chips, en verbazend genoeg smaakte het nog goed ook.. Mijn Portugees begint ook goed te verbeteren, als ik me verveel, lees ik de Portugese tijdschriften hier in huis en ik kan toch al de grote lijnen van de artikels verstaan, dus dat zit wel goed. Maar lezen is heel wat simpeler dan horen, geloof mij, die Portugezen kunnen nogal ratelen! Het weer is hier echt wel goed, ik loop de hele dag rond in een t-shirt, ik ben zelfs zonnecreme moeten gaan kopen. De communicatie met mijn gastbroertjes verloopt wel vrij moeizaam. Gisteren gingen we Manuels schoolboeken kopen, ze zeiden tegen mij: "Comprar livros." Okee dat verstond ik nog, toen vroeg ik aan hen: "What books are you going to buy?", blijkbaar was mijn zin iets te moeilijk want het antwoord was: " we.. books". Maar enfin, goed genoeg voor mij, dus ik volgde hen naar de boekenwinkel. Ze zijn hier ook héél hygiënisch, dat wil dus zeggen, douchen zoveel je kan en een overdosis aan deodorant gebruiken! Alle mensen zijn hier ook enorm vriendelijk, ik heb al heel wat afgekust hier hoor! Toen Teresa me meenam naar avó, haar moeder, pqkte die onmiddellijk mijn arm vast en liet die niet meer los, ze was de hele tijd over mijn arm aan het wrijven en toen ze dat beu was legde ze haar arm maar op mijn rug.. Zoiets zie je bij ons niet, denk ik toch. Soms sta ik gewoon ergens bij als ze aan het praten zijn en wrijft er iemand over mijn arm, maar ondertussen ben ik het al helemaal gewoon. Ik heb ook ontdekt dat ze hier eigenlijk niet zo katholiek zijn als ik wel dacht, k zit niet elke dag in de kerk voor degenen die dat moesten denken, ik heb zelfs nog geen enkele mis bijgewoond. Ook dragen niet alle vrouwen zwart voor de rest van hun leven als hun man sterft, alleen de oudere vrouwen die al een heel lange tijd getrouwd waren, andere dragen zwart voor een periode van ongeveer 2 jaar. In Portugal zijn er ook stierengevechten! Ik dacht dus dat dit alleen in Spanje was maar blijkbaar niet, meer nog de provincia waarin ik woon, Ribatejo is 'the land of the bulls and tough people'.. Het is dus niet waar dat de Portugezen altijd buiten zijn, samen op straat zitten en gezellig aan het praten zijn.. 's Avonds zit iedereen binnen in hun eigen huis, gelukkig heeft Teresa een uitbegreide filmcollectie en kan ik dus elke avond een filmpje meepikken. Dinsdag heeft ze 'PS I love you' gekocht omdat ik die nog nooit gezien had, die hebben we dus samen gezien. Ze heeft ook de eerste 3 seizoenen van Friends.. meer moet ik niet zeggen zeker. Natuurlijk, als een uiterst gemotiveerde AFS- studente neem ik altijd Portugese ondertiteling zodat filmkijken nog leerrijker wordt. En wat moderne muziek betreft, ik krijg mijn dagelijkse portie Mariah Carey, Enrique Iglesias e.d. want we hebben een uiterst sympatieke buurman die (nogal luid) van muziek geniet. Wat de jeugd betreft, de meesten blijven graag binnen, als je hier over straat wandelt, zie je bijna geen jonge mensen, maar dat zal ongetwijfeld wel veranderen wanneer het school begint. Zoals je ziet, heb ik dus al veel bijgeleerd. Morgen kan ik naar mijn echte gastfamilie, k begin al wel zenuwachtig te worden, maar Teresa heeft me verzekerd dat ' I will fit in'. Dus eigenlijk moet ik me niet te veel zorgen maken.
Vrijdagmorgen, 3 uur, opstaan, klaarmaken en vertrekken naar de luchthaven. Ik was zo moe dat ik op weg naar de luchthaven helemaal geen zenuwen had, maar toen we uit de auto stapten en met al mijn bagage de luchthaven binnen gingen, voelde ik me zo vreemd, ik besefte dat dit de laatste uren in België waren, het was ineens allemaal zo serieus, dit was het moment waarop ik maanden aan het wachten was. Samen met Kelly, Paulien en Leen, de 3 andere meisjes die ook naar Portugal gingen, stapte ik in het vliegtuig em liet al wat ik kende, wat mij dierbaar was achter mij. Het duurde 3 uur, maar toen waren we eindelijk in Portugal. In de luchthaven moesten we nog 2 uur wachten maar toen konden we eindelijk naar "het kamp". We logeerden in een hostel (géén hotel!), we werden naar daar gebracht in een bus, waar we samen in zaten met de mensen van Argentinië en die van de Dominicaanse republiek, dit wil dus zeggen, we hadden een hele bus voor amper 8 mensen! We waren bij de eerste die in het hostel aankwamen, we waren allen uitegeput, maar aangezien we nog geen kamer hadden, hebben we ons dus op de grond gezet. Toen we eindelijk een kamer hadden zijn we gaan slapen, ik heb 4 uur geslapen en toen was het hostel al goed gevuld. In het totaal waren we met ongeveer 70 mensen van 30 verschillende landen. Ik denk dat ik nog nooit zoveel verschillende nationaliteiten bijeen heb gezien, er waren mensen van Thailand, Rusland, Groenland, Ijsland, Noorwegen, Mexico, Turkije, Costa Rica, Zwitserland, USA, paraguay, Dominicaanse Republiek, Wallonië ( en nee, ik denk niet dat Wallonië een land is..), Argentinië, Duitsland, België.. en nog zoveel andere landen. De eerste dag was een rustdag en de tweede was goed gevuld met activiteiten, we leerden over Portugal en leerden elkaar en elkaars land kennen. De laatste dag deden we weer activiteiten, deze 2 dagen waren we in groepen verdeeld, elk land werd verdeeld over de verschillende groepen. De laatste avond deden we een activiteit "a new start", iedereen zei wat hij miste en deed dan een wens en stak een kaars aan, het was heel emotioneel maar het schepte een band, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje, en wie begrijpt je beter dan iemand die hetzelfde meemaakt als jij? Dan deden we een "talentshow" Iedereen deed typische dingen van zijn land, danjes, spelletjes.. De Belgen deden een toneeltje! We deden onze hilarische reis naar Portugal na. De volgende dag maakte iedereen kennis met zijn familie, behalve ik.. Mijn familie is op reis dus nu verblijf ik bij Theresa en haar 2 uiterst schattige kinderen, Manuel en Antonio, 13 en 9. Ze zijn heel lief voor mij. Theresa is een echte Portugese, veel lach en altijd praten, soms is er geen woord tussen te krijgen, maar ik leer heel veel van haar. Ze geeft les koken en heeft me beloofd dat ze me zou leren koken en ze zou me zelfs op een dag meenemen naar haar klas. De eerste avond mocht ik al direct proeven van het typische Portugese familieleven, Theresa nam me mee naar een familiefeest! Heel de familie was er voor de verjaardag van Ines, haar ( dus nu ook mijn) nicht. Er werd gelachen en luid gepraat en gegeten, véél gegeten! Heel de tijd werd er gevraagd: Queres comer? Iedereen nam me onmiddelijk op in de familie, voor hen was ik nu familie. Ik amuseer me hier heel goed, dus maak je geen zorgen!
