Het is hier bijna 9u. De zon staat al enige tijd hoog aan de hemel ongenadig te branden en het is zo goed als windstil. Kerstnacht was een nacht vol muziek. Gelukkig een paar honderd meter van ons bed, geld hebben ze niet maar grote luidsprekers en zware versterkers wel. Ik verfoei de meeste kerstmuziek maar hier geven ze er toch een meer swingende, jazzy draai aan wat het eigenlijk aangenaam maakte. Meestal hoor je hier alleen maar "boenke, boenke" en dat is om hoorndul van te worden. Hier in huis zijn de vrouwen, Mary en Magdaleen, alles in gereedheid aan 't brengen voor het verjaardagsfeest van Diana. Ze wordt 9 jaar. Als de vriendinnetjes, en vriendjes hier zijn wordt het een snoep en toeterfestival.
Maandag kom ik terug naar huis, tenminste volgens mijn reisagentschap gaat alles door zoals gepland. Ikzelf zie er niet veel goeds in want ik ben nu naar het Radio 1 journaal aan het luisteren en daar vertellen ze toch geen hoopgevende dingen over Brussels Airport.
Jullie witte kerst hebben jullie, geniet ervan en van het lekkere eten waar ik zo stilletjesaan begin naar te verlangen.
Dit land hangt ermee aaneen. Ik zie daar de eerste 100 jaar nog geen verandering in komen. Toen we maandagavond thuiskwamen van dat mislukte trouwfeest liep Mary heel boos. Ik dacht dat het mijn schuld was maar gisterenavond kwam het eruit. Toen we nog op dat feest waren hadden de twee mannen op haar lorry gebeld dat ze aangehouden waren door de politie. Er zou iets mis zijn met de ophanging van de truck en ze mochten pas weer vertrekken als ze 5000ksh (50) smeergeld betaalden. Zo'n bedrag is voor sommige mensen hier een weekinkomen. Net als bij ons moet 's avonds om 18u geen bankdirecteur meer bellen om dat op te lossen. Met enige moeite had ze een klant kunnen bereiken die in de buurt woont van dat politiekantoor en die bereid was de som voor te schieten. Al met al was haar winstmarge weg en liep al het werk één dag vertraging op. Terug in Mombasa zijn de mannen met de wagen de garage binnengereden om daar te horen dat er totaal niets fout was. Toen ik Mary daarover vragen stelde antwoordde ze berustend: Zo is het spel hier nu éénmaal, als je niet meespeelt pesten ze je eruit en maken je kapot. De regering is een machteloze marionet van het politiekorps en de geldmaffia. De "Top 6 of Ocampo" is ook al zo'n schandaal. Het internaal gerechtshof in Den Haag dagvaardt 6 hooggeplaatste Kenyanen voor misdaden gepleegd na de verkiezingen van 2007, de zogenaamde "Post Election Violence". Die zes gaan daartegenin. Oplossing: Gisteren hebben ze in het parlement gestemd dat ze zich terugtrekken uit het verdrag van Rome, dat ze in 2005 nog getekend hebben. Sinds enkele maanden hebben ze een nieuwe grondwet en denken nu zelf hun boontjes te kunnen doppen. De regering denkt ook de verkeersveiligheid te verbeteren door de bevolking voortdurend om de oren te slaan met slogans als: geen alkohol in het verkeer, niet GSMmen achter het stuur en al die dingen die wij ook kennen. Zelf doen ze echter nog minder dan niets. Ze zouden die moordende snelheidsremmers menselijk kunnen maken, wegen herstellen, wegmarkeringn aanbrengen en signalisatie plaatsen. Ze hebben hier alles en de hele bevolking zou welstellend kunnen zijn maar zo lang iedereen zijn goesting hier doet komt er uiteraard niets van terecht En geld hierheen sturen heeft geen zin het komt toch in de verkeerde handen.
Het was eigenlijk mijn eigen schuld. Een zonneslag kon het niet wezen want ik loop hier nooit in mijn bloten en draag, als ik buiten ben, altijd een hoed. Toen ik aan dat meubel werkte was mijn rug wel heel licht verbrand dwars door mijn hemd heen. Ik hou absoluut niet van zonnecrème. Die vettige plakkerige troep in combinatie met zweet geeft een zeer onconfortabel gevoel. Nee, voor ik uit Vlaanderen vertrok had ik verzuimd mijn voorraad magnesiumtabletten aan te vullen. Bij mijn laatste bloedonderzoek in UZ Gent was gebleken dat mijn magnesiumgehalte aan de lage kant was en werd mij een magnesiumkuur voorgeschreven. Magnesium is een voedingssupplement en geen geneesmiddel. Het is ook vrij duur. De laatste week begon ik steeds meer last te krijgen van vermoeidheid en spierkrampen, vooral in mijn benen en handen. Gisteren kon ik nauwelijks nog typen. Mary weet een goeie apotheek in het Nyali shopping center, daar zijn we dan naartoe gegaan. Het enige wat we daar vonden was 'Calmagzinc' een brits product met behalve magnesium ook calcium en zinc. Erg is dat niet want het lichaam laat voedingssuplementen dat het niet nodig heeft via de uitscheiding verdwijnen. Thuisgekomen heb ik me vers fruitsap gemaakt en in plaats van drie tabletten er vijf ingenomen. Achteraf een stuk 'papaya' gegeten, dat beschermt de maag en bevorderd de stoelgang. Toen ik vanmorgen opstond voelde ik me al een stuk beter en de krampen zijn bijna helemaal verdwenen. Ook mijn eetlust komt terug. Vanmorgen hoorde ik in 'De Ochtend' op radio 1 dat het weer zachtjes aan 't verbeteren is in België en ik zal dus de strengste winter sinds 1945 niet meegemaakt hebben, tenzij er nog een vervolg op komt. Ik denk dat niemand ginder nog droomt van een 'White Christmas'. Hier is het nog gruwelijk heet en dat duurt nog tot de grote regen komt in Maart. Als ik maandag terug in het land kom wordt het toch zo'n 35° aanpassen.
Maken jullie zich maar geen zorgen, ik ben niet getrouwd. We waren vorige week uitgenodigd om aanwezig te zijn op het huwelijk van Ruth een vriendin van Mary en Ron een Nederlander. Het had mooi kunnen zijn, en dat was het ook voor de autochtonen, voor mij was het trieste vertoning van Hollandse arrogantie en plaatselijke onbekwaamheid. Tegen 14.30u moesten we ons naar 'Severine Lodge', een vakantie resort aan het strand, begeven om de auto's te tooien. Toen liep het al fout. De vrouw die het moest doen kwam te laat en had bloemen en tooisel tekort. Van daaruit moesten we ergens in een ghetto het koppel gaan afhalen. Daar stonden we in de brandende zon te wachten maar het koppel was niet te zien. De vrouw haar familie was er nog niet. Ik vroeg toen aan Mary om terug te rijden naar het restaurant. Daar heb ik me op het terras, in de schaduw, geposteerd met enkele grote ijskoude cola lights. Sinds enkele dagen durf ik geen druppel alkohol meer aanraken. Door de constante grote hitte heb ik last van duizelingen en evenwichtstoornissen. Mijn eten smaakt niet meer en ik leef hoofdzakelijk op fruit en yoghurt. Na een uur kwamen ze er eindelijk door. Ze kwamen het terras aan het strand op omringd door dansende en zingende negerinnen, waaronder enkele hoogbejaarde. Zij een statige, knappe, lange, slanke plaatselijke schone van een jaar of veertig. Hij een kleine schlemiel met een veel te groot kostuum en een stuurs gezicht waar absoluut geen lach op te bespeuren viel. De ceremonie verliep vlot en even later gingen ze foto's maken op het strand. Er was een lange magere kaaskop met veel te grote tanden, waarschijnlijk een vriend van hem, die filmde. Die foto en filmsessie duurde verschrikkelijk lang en de genodigen moesten weeral wachten, geen drankje, geen versnapering. Daarna werd de taart aangesneden en kregen we een aperitiefje. Uitgeholde kokosnoten met daarin een lauwe, niet nader te beschrijven, vloeistof en een rietje. Zeker niet dorstlessend. Ik had me reeds aan een gedekte tafel gezet voor het maal maar daar had ik fout gegokt. Het maal ging door twee verdiepingen hoger langs eindeloze gangen en verschillende trappen op en af. Ik was al doodmoe en ik heb voor het maal bedankt. Ik zei tegen Mary dat zij met haar vriendinnen kon gaan eten en dat ik wel op het terras zou wachten maar dat wou ze niet en we zijn maar naar huis gekomen.
Deze morgen voor, de zon echt aan 't branden ging, het tweede meubelstuk binnen gehaald en geplaatst. Ondanks het slecht gezaagde hout waarmee ik moest werken is het eindresultaat ronduit bevredigend. Het ontlokte Mary de uitspraak : ' Now you can see that there is a man about the house!' Mary en Diana zijn ondertussen vertrokken naar een " babyshower ". Toen ze dat woord de eerste maal gebruikte dacht ik in eerste instantie: 'wat is er nu in godsnaam te zien aan een kleine onder de douche?' maar al gauw viel mijn frank. Ze zijn naar een doopfeest en ik ben alleen met het huis. Ik mag echter Magdaleen nog verwachten want die komt strijken. Ik heb maar niet gevraagd welk uur ze komt want qua tijd zijn hier maar twee zekerheden, om halfzeven 's morgens is het licht en om hafzeven 's avonds is het weer donker. Tijd speelt hier geen rol, wat we vandaag niet gedaan krijgen doen we morgen wel. Ik ben beperkt in mijn fysieke mogelijkheden door mijn diabetes en ouder worden en ik organiseer mijn werk en stel me elke dag een streefdoel. Mary heeft me proberen afremmen maar elke dag probeerde ik mijn doel te bereiken. Ik deed het wel langzaam aan en ben nooit te ver gegaan alhoewel ik de hitte toch wel onderschat heb. In ieder geval dat wat ik met deze reis wou bereiken is gelukt en ik heb nu nog een volle week om uit te rusten voor ik naar het koude Vlaanderen kom.
Gisteren heb ik ons bureaumeubel volledig afgewerkt. Het is nog een uur vooraleer het weer licht wordt en iedereen hier wakker is, dan kunnen we met vereende krachten het ding naar binnen brengen en kan ik het aan het andere stuk verbinden. Zonet buiten even wat verkoeling gaan zoeken en meteen even gevoeld of het vernis al droog was. Eenmaal alles is afgewerkt neem ik de rest van mijn dagen hier platte rust. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel gezweet als de afgelopen week. Behalve fruit krijg ik nauwelijks vast voedsel naar binnen, daarom heb ik gisterenavond een dikke groentensoep gemaakt met balletjes. Voor de balletjes moest ik noodgedwongen rundsgehakt gebruiken omdat varkensvlees hier moeilijk te verkrijgen is. De meerderheid van de bevolking is moslim. De soep is geslaagd en de volwassenen lusten ze wel maar Diana lust geen pikantigheden en ik gebruik nogal graag chili en gewone witte peper. Behalve een beetje zout worden hier weinig kruiden gebruikt. Het voedingspatroon van de doorsnee Keniaan is nogal eentonig met weinig variatie. In België zijn we, wat voeding aangaat, zeer verwend.
Tegen het weekend zal het hele zootje wel ineen zitten !
Gisterenavond zijn we net voor donker voor de verandering nog maar eens zonder stroom gevallen. Tot deze morgen 2u. Ik ben vroeg gaan slapen en ook vroeg opgestaan. Het is nu net 5u geweest. Mary moet er ook uit want zij moet vroeg op de markt (veiling) zijn om haar bestellingen aan te kopen, te wegen en op de Lorry te zetten zodat haar mannen alles kunnen leveren bij de klanten. Ik ga vandaag de laatste hand leggen aan het bureaumeubel dat ik aan 't maken ben. Met een beetje geluk is morgen het vernis droog en kan het tweede stuk ook naar binnen. Het eerste is reeds in gebruik. We kunnen de eetkamer tafel nu gebruiken voor wat ze dient: eten.
Ik amuseer mij met het bijeenschroeven van planken (de foto's)
Net zoals je in Africa nooit een drankje mag aannemen waarvan de dop reeds is open geweest koop je beter ook geen doos houtschroeven waarvan het deksel niet meer verzegeld is.
Mijn gereedschappen: Een boormachiene, een schroevendraaier met verwisselbare bits, een elektronische schroevendraaier, een hamer, een winkelhaak, een rol- en een vouwmeter, een cuttermes en een klemschroef (sergeant). Een potlood heb ik geleend van Diana, ik heb een potteke houtlijm en houtschroeven met een platte sleuf want die met een kruiskop zijn hier niet te vinden. Het hout is zeer hard dus moet ik alles voorboren en mijn schroeven even in de vaseline doppen voor ik ze erin draai. Vandaag moet ik me toch een sint-jozefzaag gaan kopen. Alhoewel ik de perfect juiste maten had opgegeven hebben die negers uit de timmerij bij het zagen van mijn hout toch hun vrijheid om niet te moeten nadenken gebruikt om een product af te leveren dat er enigzins op gelijkt van wat ik eigenlijk gevraagd heb. Geen enkele rechte snede en op een paar millimeters verschil keken ze ook niet zo nauw. Met veel schuurpapier en houtpasta zal ik er toch wel iets toonbaars kunnen van maken. Had ik het hout in België in de eerste de beste doe-het-zelf zaak laten zagen dan stond het hele meubel reeds klaar om geschilderd te worden. Toch heb ik me goed geamuseerd. Mary was uit werken en Diana en ik waren alleen thuis. Het meisje heeft me geholpen om af en toe iets beet te houden en heeft de hele dag regelmatig foto's gemaakt van de vordering der werken. Eenmaal werd ik onderbroken door twee heren die op de poort stonden de kloppen en even met mij wilden praten over GOD. Ze hadden het getroffen, ik was in een zeer goede bui en nam rustig de tijd om hun de zwaarste en lelijkste beledigingen naar het hoofd te slingeren en hun godsdienstige vertoning af te schilderen als hypocrisie, bedrog en oplichterij. Toen ik na drie minuten zei dat ze moesten vertrekken waren ze opgelucht. Ze waren banger van mijn toorn dan die van God. Het was een mooie dag.
Om hier een bericht op mijn blog te kunnen plaatsen moet ik gewoon geluk hebben. Meestal valt internet plat net op het moment dat ik een verhaal doorstuur. Dan ben ik alles kwijt en moet ik herbeginnen. Zo ook gisterenavond toen ik wou melden dat mijn planken geleverd zijn. Als je een neger aan 't werk zet en je blijft er niet bij dan lopen ze weg. Mary heeft gisteren heel haar namiddag opgeofferd om bij die gasten te blijven tot ze klaar waren. Om 17u had ik dan uiteindelijk mijn planken. Ik had al direct in de mot dat de zaagsneden er niet al te 'comme il faut' uitzagen maar ik heb niets gezegd, ik was al blij dat ik vandaag aan de slag kon. Voor Usly en alle anderen die het interesseert: Nee, ik begin geen handeltje in doodskisten. Het is absoluut niet de bedoeling om de plaatselijke nijverheid te ondermijnen. Ik ben nu bezig een soortement L vormig bureau te maken zodat onze computers eindelijk eens van de eettafel kunnen en er wat organisatie in dit huis komt. Ik wou dat ik wat Ikea kasten hierheen kon slepen. Hier meubels kopen is gewoon onbegonnen werk. Wat nieuw in de winkels te vinden is is van chinese makelij en als je ertegen blaast stuikt het in. Op straat staan heel wat tweedehandse meubels te koop maar die zijn eigenlijk alleen maar goed om in brand te steken. Er is hier nog heel wat werk aan de winkel en ik blijf ermee bezig. Ik hoef me hier nooit te vervelen. Op hoop van zegen probeer ik dit op het internet te krijgen.
Ik ben al grijs maar ik denk dat ik spierwit of volledig kaal zal zijn als ik terug in België kom. Een kleine 2 weken geleden bestelde ik 26 planken bij de plaatselijke timmerman. Met een tekeningetje erbij. Ik had de maten opgeschreven in cm maar toen dat te moeilijk bleek ben ik naar huis gekomen en opnieuw opgemaakt maar dan in foot en inches. Ondertussen had ik ook hun houtvoorraad gezien en alles aangepast naar hun mogelijkheden. Meteen had ik ook een voorschot van 6000kes (60 euro) betaald. De afspraak was 200kes per foot voor de brede planken en 150 voor de smallere. Een fluitje van een cent dacht ik... ho maar dan had ik toch de mentaliteit van een neger verkeerd door. Ze begrepen niet wat ik kon doen met 26 planken met de opgegeven afmetingen. Hier zeggen: 'that's non of your business' is geen optie. Hier kunnen ze nu echt niets doen zonder er een paar uur over te palaveren. Toen ik vanmorgen ging kijken, in de hoop zo snel mogelijk aan de slag te kunnen, hadden ze nog maar 4 plankskes gezaagd en zelf een constructie gemaakt die ik helemaal niet gevraagd had en de afgesproken prijs verhoogd. Ze waren zelfs mijn originele tekening kwijt. Toen werd ik wel zo verschrikkelijk boos en nam één van die gasten (deze die het best Engels spreekt) mee naar huis. Toen Mary hoorde van het niet naleven van de prijsafspraken werd ze daarover ook heel kwaad en is dat op het bureau (stal) van de baas eens gaan rechtzetten. Voor de rest vind ze ook dat ik te moeilijk doe en de Afrikaanse cultuur moet leren begrijpen en respecteren. Ze heeft de prijs echter wel zwaar naar beneden genegocieerd. Ik heb ondertussen nog altijd geen planken. Wat is er godverdomme moeilijk aan het zagen en schaven van: 6 planken 8feet lang, 1foot breed en 1inch dik 10 planken 28 inch lang, 6 inch breed en 1 inch dik 10 planken 22 inch lang, 6 inch breed en 1 inch dik ??????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????
Zaterdag was bloemplant dag. Eenmaal ik de foto's georganiseerd heb schrijf ik daar wel iets meer over. Gisteren zijn we dan teruggekeerd naar het kurkdroge hete Mombasa. Om stipt 5.15u hebben we de sleutel omgedraaid en zijn we in de gietende regen vertrokken. Naar de normen van de negers hier was het verschrikkelijk koud. Ik ben wel erger gewoon. Het slechtste van de rit kregen we eerst. Het was nog donker, de regen en de wegenwerken. Straatverlichting vind je hier bijna niet en wegsignalisatie al helemaal niet. Soms heb ik het gevoel dat Mary een GPS in haar hoofd heeft. Ze rijdt bijna foutloos op haar doel af. Ok, het is haar geboortestreek maar er is zoveel veranderd sinds ze hier weg is, ja, ze heeft een goed richtingsgevoel. De afstandsgegevens die ik in vorige verhalen gebruikte had ik van horen zeggen en eigen schattingen. Gisteren heb ik tijdens de rit een logboek bijgehouden waaruit dus wel enige andere cijfers naar voor komen. De afstand van Thika tot aan de A109 ( the highway to Mombasa) net voorbij Nairobi bedraagt 41km en daar hebben we precies 1.09u over gereden. Vanaf dat punt hadden we ook geen regen meer en minder wegenwerken. Het werd toen ook al licht. De rest van de reis is vrij vlot verlopen. Het was zondag maar dat doet er in Kenia niet toe, bijna iedereeen werkt op zondag normaal, behalve de officiële diensten en administratie, dus het was wel druk. Het ging goed vooruit. Hier en daar moesten we vertragen voor een school apen die de weg overstak, we zijn maar 3 keer opgehouden door een grote oplegger die op zijn zij lag en een paar die midden op de weg in panne gevallen waren, en natuurlijk in ieder dorp en gehucht de onvermijdelijke monsterachtige speedbumps. We hebben drie plaspauzes ingelast en op de middag in VOI, een dorpje met Safaripark, een uitzonderlijk lekkere en goedkope lunch genomen. Probeer bij ons maar eens 3 porties friet met een grote kippenbout, groentegarnituur en een frisdrankje te krijgen voor de som van 8 euro. Om 15u reden we de parking op van onze dichtstbijzijnde supermarkt om avond eten in te slaan en om 15.30u waren we thuis. We hebben precies 533km gereden in een tijdspanne van 10.30u. De heenreis (bergop) heeft ongeveer 64 L benzine opgeslorpt, de terugreis (bergaf) net geen 30 L. Om 19u kwam de Massai worrier die, sinds de laatste inbraakpoging, 's nachts ons huis bewaakt en hij had geen onregelmatigheden te melden. Vandaag is het " Kenyattaday" een soort onafhankelijkheidsdag en officiële verlofdag. Ik hoop dat de timmerman mijn bestelling klaar heeft want ik wil aan de slag.
Erfeniskwesties, 't is overal ter wereld hetzelfde.
Gisteren heb ik hier de ganse dag werkloos rondgedoold. Het internet van Orange lag plat. Om mijn bankrekening te controleren en mijn GSM rekening te betalen heb ik mijn, in vergelijking toch wel superdure, Vodafone van Belgacom gebruikt want dat werkte wel. Ik zit hier dus, vandaag zaterdag, om 6u 's morgens te schrijven. Het is hier heerlijk koel nu. 's Nachts daalt de temperatuur buiten tot ongeveer zo'n 12 à 14 graden en lopen de negers met dikke truien aan.
Mary en Lisa vertrokken om 8u naar het funerarium waar hun moeder opgebaard lag mij achterlatend met de opdracht ervoor te zorgen dat Diana, Tracy en Regina om 9.30u hun ontbijt achter de rug hadden en klaar waren om naar de begrafenis te gaan. Om half elf kwam Mary ineens mijn kamer in tranen binnen zei iets wat ik niet begreep, pakte me beet en weende nog harder. Toen was ze ineens weer weg ik hoorde haar nog net zeggen: ' one fift is mine!' Elke dag gebeurt er wel iets waardoor ik mezelf vervloek zo'n trage denker te zijn. Het voordeel daarvan is dat ik in panieksituaties meestal de enige ben die het hoofd koel houd, het nadeel is dat de anderen er al lang mee weg zijn vooraleer ik het door heb. Zo ook gisterenmorgen. Pas een half uur later kreeg ik door dat het om de boerderij ging. De ganse dag heb ik hier doodongerust zitten wachten op nieuws. Pas om 22u kwamen ze in het hotel terug. Van Lisa kreeg ik geen praat, de kinderen doken direct het bed in en Mary was op sterven na dood van honger en vermoeidheid. Ze is eerst terug naar beneden gegaan om wat te eten en zich daarna te douchen. Toch iets frisser en beter kwam ze even later bij me op de kamer ( Ze slaapt bij Diana omdat die niet alleen durft te zijn). Veel hebben we niet gepraat. Haar benen deden pijn en ze ziet het niet zitten om vandaag naar Mombasa te rijden. Ik heb voorgesteld om gewoon nog een dag hier te blijven en morgen om 4u fris uitgerust te vertrekken. Met een beetje geluk zijn we dan rond 8u door Nairobi en alle grote wegenwerken en is de rest van de reis één lange rit bergaf en kunnen we rond 15u thuis zijn. Ze is toch een stuk opgeluchter gaan slapen. Straks zien we elkaar aan het ontbijt en kunnen we alles eens rustig onder ogen zien.
Gisteren om 19u gaan slapen en vanmorgen om 2u opgestaan. Ik had me voorzien van wat appels en appelsienen en een doos fruitsap als licht ontbijt. Na uitgebreid te hebben gedouchet en mijn voeten te hebben verzorgd ( mijn stoelgang is ondertussen weer normaal) zijn we om 4.30 vertrokken naar Nairobi Airport. De eerst 30 km verliepen vlot maar dan begon de helletocht. Bijna 60 km langs onverlichte modderwegen vol putten. Om een afstand van 90 km te doen hebben we er 1.45u over gedaan. We mochten van geluk spreken dat de ochtendspits nog op gang moest komen. De vlucht landde, voor de verandering, stipt op tijd en om 7.30u begonnen we aan de terugweg. Toen zaten we wel in de spits en hebben er drie uur over gedaan. Toen we aan het hotel kwamen stond Magdaleen, die met de bus van Mombasa was gekomen, ons al op te wachten. Na een deftig ontbijt, je kan het ook een vroege lunch noemen, zijn de dames met z'n zessen naar Gatuanyaga vertrokken. Ik blijf hier rustig alleen, schrijf m'n blog en ga straks iets drinken op het terras.
