The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
25-11-2012
Opdracht 47: Ik ben bang van...
Wat maakt mij nu bang? Ik heb er al met een aantal mensen over gepraat en dan kom ik net zoals Cynthia uit bij het ouder worden. Niet meer de dood maar het 'afhankelijk zijn van anderen' komt op nr. 1 te staan. Andere mensen nodig hebben om in je basis behoeften te voldoen. Wassen, aankleden, eten,...ik mag er niet aan denken. In't rusthuis bezoeken we zo nu en dan onze bomma van 94 jaar. Op kijkend vanuit haar zeteltje langs het raam lacht ze ons in de deuropening toe. Een lach die zoveel meer verraadt. Moederziel alleen omgeven door 4 muren en witte-jassen-mensen. Bezoekers die komen en gaan net zoals de bejaarden dat doen. Only the strong survive. Daar zit ze dan, in een lichaam dat haar geleefde tijd prijs geeft, in een houding die meer naar binnen dan naar buiten is gekeerd, in een rusthuis van komen en gaan,...Rimpels bedekken stilzwijgend de vraag waar niemand luidop over spreekt: 'Wanneer mag ik nu gaan?'
Musical...dansen, acteren en jawel...zingen natuurlijk. Een heel jaar lang bereiden we ons in de lessen van 'Musical F-Act' voor op een aantal optredens. Al 36 jaar vertel ik mezelf te zingen als een kat. Sporadische luisteraars beamen dit in koor: 'Ingeee, ge kunt niet zingeee...' Maar ik doe het wel graag, solo, onder douche, in de auto, tijdens het koken. Ook in groep kraai ik luidkeels mee, in de veronderstelling overtroffen te worden door zij die het wel kunnen. Heel blij was ik dan ook toen ik 'Gwendula' leerde kennen. Gwendula is een soort heks die in de volgende musical show vertolkt moet worden. Daarvoor zoekt men een volwassene die moeilijke teksten kan onthouden en duidelijk kan spreken. Meteen wist ik het, dat wordt mijn rol, daar ga ik voor! Zo ontvlucht ik het solo zingen en kan ik doen wat ik het liefste doe, spreken en me inleven in een rol. Tot ik in de vorige repetitie erachter kwam dat deze Gwendula ook een solo nummer dient te zingen. 'Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhh, ge meent dat niet!?' Een ballon werd in mijn hoofd doorprikt! Ik begon meteen alle songteksten in mijn bundeltje te doorbladeren en...'Oh my God, het kan niet waar zijn...' Toeval bestaat niet. Het nummer waarop Gwendula's solo staat geschreven is mijn lijflied, echt waar, gewoon mijn lievelingslied. De ultieme song waar ik compleet zot van ben, al sinds mijn zestiende: 'Fame!!' Bij deze gooi ik alle angsten overboord en ga ik voor de rol van Gwendula. Toeval bestaat niet, this is gonna be my way!
Vervolg Opdracht 45: wat wil u leren? volg een cursus.
Bijgevoegd alvast mijn tweede stap in de zoektocht naar de verbetering van m'n Engels.
Beste,
Onlangs contacteerde ik Atelier Stien omdat ik zeer graag mijn 'spreek-Engels' wil bijschaven. Zij gaf me uw gegevens door. Ik geef namelijk lezingen en ik hoop ze ooit in't Engels te doen. Ik zelf bezit een basiskennis Engels, maar voel me te onzeker om 'on stage' een krachtige boodschap te brengen. Zou u me daarin verder kunnen begeleiden. Al is het maar door 1x/week een babbeltje te doen in't Engels, zodat ik me er wat zekerder en vertrouwder in voel. Ik kijk alvast uit naar uw antwoord!
Groetjes,
Inge Schepers
Het antwoord:
Beste Inge,
Bedankt voor uw bericht, ik zou u heel graag willen helpen met uw Engels.
Maybe I should start as I mean to go on, I hope therefore that you don't mind if I write further in English, of course I do not mind if you wish to answer in Flemish. Please let me know when and where you would like to meet.
I look forward to meeting you so that we can discuss what you would like to achieve, and get to know each other.
Yours sincerely
K. K.
Na een telefoontje en een ontzettend leuke babbel ligt er meteen al een afspraak vast voor volgende week. Geluk valt in je schoot na een fikse wandeling met stevige stappen richting doel!
Wat hebben de Schatkist en afslanken met elkaar gemeen...
Vorige week ontving ik een fijn mailtje van een onbekende Peggy in mijn mailbox. Na de lezing van Leo Bormans op 12 november in Tongeren heeft ze een Schatkist aangekocht. Samen met haar echtgenoot ging ze zondag starten. In mijn reply aan haar vergeleek ik het doosje met een nieuwe afslankpoging. Je begint er vol goede moed en enthousiasme aan. Het is nog helemaal nieuw en je hebt geen idee wat het zal opleveren. Je hoopt op zeer veel resultaat maar je weet het nog helemaal niet. Na verloop van tijd neemt het beginners enthousiasme meer af dan de voorop gestelde kilo's...Frustratie, teleurstelling en zelfbeklag nemen het over van hoop, geloof en vertrouwen. De meest veilige uitspraak om dan te doen is: Dat afslankgedoe werkt niet! Je legt de oorzaak liever ver weg en veilig buiten jezelf. Weet dat zij die slagen in een dieet en kilo's verliezen alvast één stap voor hebben op zij die het nog niet doen. Ze houden vol, dag na dag, week na week, maand na maand. Na een tegenslag staan ze terug op met het volste vertrouwen en geloof dat het hen vooruit zal brengen, op welke manier dan ook! De Schatkist van Geluk werkt voor zij die de draad weer oppakken na een vergeten opdracht. Voor zij die flexibel durven omspringen met elke opdracht zodat ze voor jou aantrekkelijker wordt. Voor zij die supporters zoeken om ook in moeilijke periodes gemotiveerd te blijven. Voor zij die erover durven spreken, raad vragen, vooruit willen. Voor zij die hun oude overtuigingen in twijfel durven trekken. Voor zij die niet bang zijn van 'anders'. Voor zij die een open mind verkiezen boven oordelen. Kortom, geluk valt niet zo maar in je schoot. Geluk is het antwoord op jouw welgemeende inzet en jouw oneindig geloof dat het resultaat dat je verlangt er ook zal komen!
Maak een lijstje van 10 grote of kleine mislukkingen en wat hebben we eruit geleerd...Man oh man, dat is geen eenvoudige opdracht. Ik loop al een hele week na te denken over deze opdracht. Ik ben blijkbaar iemand die daar nooit te lang blijft bij stil staan: mislukkingen, falingen, stommiteiten,...Vanochtend sprak ik er nog over met m'n man aan de ontbijttafel. Hij vond het precies makkelijker dan ik zelf om mijn mislukkingen op te sommen...Huhummm, interessant om eens over na te denken. Hier gaan we dan:
1. Op de parking van de school ben ik erin geslaagd te botsen tegen de toch wel enigste auto die er geparkeerd stond. Ik voelde dat mijn vrouwgehalte achter het stuur plots de meeste aandacht kreeg van de man die op een paar meter afstand toe keek. Met z'n mond wijd open en zijn hand smijtend in de lucht kwam hij toe gesneld. Gelukkig was één blik voldoende om de gemoederen te bedaren. We kenden mekaar immers via onze kinderen en had hij er na een diepe zucht en wat rimpelvorming alle begrip voor...
Ik heb in ieder geval geleerd dat zelfs routine klussen om de nodige aandacht vragen, inschattingsfouten zijn immers snel gemaakt! Bovendien heeft het geen enkele zin u erin op te jagen, de bluts of kras zal immers niet veranderen. Door de nodige kalmte te bewaren worden de meest efficiënte oplossingen gevonden.
2. Het gebeurt wel eens dat, wanneer er meer werk is dan tijd, ik te weinig verdraagzaam ben ten aanzien van de kinderen. Wanneer ze dan na 10 opmerkingen nog steeds te hard roepen of uitgelaten door het huis crossen durven mijn stoppen al eens door te slaan. Zeker wanneer ik geconcentreerd aan't werk ben achter de PC. Ik moet toegeven dat ik ze dan al eens harder heb aangepakt dan nodig. En dat is nu net het gene wat ik had gezworen nooit in m'n leven te doen. Ik zou mijn kinderen in alle kalmte en positiviteit opvoeden, zonder tieren of brullen.
'Ook ik ben een mens met zwaktes, ook ik kan eens moe en stik kapot zijn'...zou een uitleg kunnen zijn om mezelf maar wat te sussen. Doch het enigste wat het snelst tijd oplevert is net tijd maken voor de kinderen. Pure aandacht geven aan hen om daarna aandacht voor jezelf te krijgen van hen. Werk en kids combineren is geen optie. Bovendien heb ik ook geleerd de kinderen aan te moedigen wanneer ze flink aan't spelen zijn. In plaats van tussen te komen wanneer ze ruzie maken. Positieve aandacht stimuleert positieve gedragingen, dat ondervinden we hier in huis elke dag. Daarnaast staat humor op nr. 1 als redmiddel in tijden van crisis! Met de nodige grappen en zottigheid krijg je als ouders elke ruzie omgebogen tot iets banaal.
3. Ik neem mezelf al jaren voor een marathon te lopen. Ik had de Marathon van Eindhoven op 14 oktober '12 ingeboekt en het aan heel wat mensen verteld. Om begin oktober te concluderen dat ik er echt niet klaar voor was. Deelnemen zou gelijk staan aan blessures opdoen. Zelf voel ik me dan zo ambetant om te moeten vertellen dat het niet door kan gaan. Teleurstelling en frustraties komen dan boven.
Ik heb geleerd dat je niet alles moet vertellen waar je mee bezig bent. Je doet het immers enkel en alleen voor jezelf. Wanneer je het dan toch verteld en het gaat niet door, wat dan nog...Je hebt tenminste geprobeerd.
4. Vijfde middelbaar en examens...de grootste stress periode uit m'n jeugd. Zelfs tot een paar jaar geleden kon ik in't midden van de nacht wakker schieten uit angst het niet te kunnen. Angst die mij compleet verlamde. Ik studeerde 's avonds veel te laat door en stond 's morgens veel te vroeg op. Examenperiode was mijn grootste nachtmerrie, maar dan overdag! Ik herinner me de black-outs nog als gisteren...Ik was in die periode een uitblinker in mezelf naar beneden halen. Ik mocht mijn jaar nog een keer overdoen, tot schande van het thuisfront.
Pas op latere leeftijd begreep ik dat de verwachtingen en de druk opgelegd door thuis en school veel groter waren dan ik zelf dragen kon. Ik had zoveel talenten die compleet verduisterd werden door de negatieve feedback dat ik ze zelf niet meer zag. Vandaar dat ik nu een kanjer van een mama ben geworden, die het beste uit haar kinderen naar boven haalt. Kinderen stimuleren doe je niet met een rode pen, spot, boosheid, strijd of dwang. Kinderen bloeien open met een groene pen, aanmoediging, positieve feedback, bevestiging en vooral onvoorwaardelijke liefde.
5. Gebuisd in eerste kan LO. Een jaar lang keihard gewerkt om op't einde van de rit niet geslaagd te zijn voor iets waarvan ik al jaren droomde. 'Had ik het anders moeten aanpakken?' 'Ben ik dan toch te dom voor universiteit?' 'Is het niets voor mij?' Dat waren de vragen die als twintiger door m'n hoofd speelden. Wanneer ik nadien de omschakeling maakte naar kinesitherapie bleek dat ik zo'n grote voorsprong had dankzij dat jaar LO, waardoor ik als persoon compleet veranderde. Ineens voelde ik dat deze richting me nog meer boeide dan de sport alleen. Ik ontdekte dat studeren ook leuk en intrigerend kon zijn. Mijn eigen plekje op kot, vrienden om me heen, een lief aan m'n zijde en vooral personen die in mij geloofden. Mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen groeiden dag na dag. Ik was dan toch niet zo dom als ik mezelf had wijs gemaakt...Ik sloot mijn jaren kinesitherapie af met een steeds hogere graad van onderscheiding. Maar vooral met een steeds hoger wordend gevoel van: Verdorie, ook ik ben het waard! En dat lief van toen, daar ben ik nog steeds gelukkig mee getrouwd!
Weet je, ik heb geen 10 mislukkingen nodig om te vertellen wat het met me doet. Elke mislukking die ik mocht ervaren heeft me sterker gemaakt. Uit elke mislukking heb ik waardevolle dingen geleerd. ' Mislukkingen zijn moeilijke momenten, uitdagingen waar iemand voor staat. Waar iemand zich doorheen moet worstelen om er een rijkdom aan kunde voor in de plaats te krijgen. Het feit dat wij mensen zeer goed zijn in onszelf te onderschatten en de anderen te overschatten, heeft hier ook veel mee te maken. We bestempelen hetgeen we zelf doen als 'niet goed genoeg', als 'mis-lukt' in vergelijking tot de anderen die het ogenschijnlijk zoveel beter doen. Besef dat die anderen met net hetzelfde bezig zijn, zichzelf onderschatten en anderen overschatten...
Weet je nog, ik die kan zingen als een kat, dansen als een sprinkhaan en nooit eerder theater heeft gespeeld ging maanden geleden de musical uitdaging aan. Ja, ja, ook hier zit de creator van de Schatkist, Leo Bormans, met één van z'n opdrachten tussen. Waarvoor een zeer dikke merci meneer! Ondertussen ben ik al zover dat ik kan beamen dat mijn zangtalent echt niet onder een stoflaag verborgen zit. Na een grondige poetsbeurt kan ik verklaren dat ik er gewoon geen heb. Zolang we ensemble doen zing ik uit volle borst mee. Maar met solo doe ik werkelijk niemand een plezier. Wat dans en theater betreft ben ik dan weer iets meer gezegend. 'Niet denken maar doen', dat is een mantra die werkt. Klinkt simpel toch. Voor de voorstelling halverwege 2013, waar nu al aan gewerkt wordt, is er één rol met enkel spreek tekst. Een heksenrol die één van de dames kan bemachtigen na auditie. Ik heb bij deze mijn drijfveren aangespannen en ga de heks in mij wakker schudden. Be prepared, I've got a new mission ;)
Oude vriendschap komt tot leven in oude gevangenis
Daar ik opdracht 40 in de tweede week van januari uitvoerde is het nu aan opdracht 2. Neem contact op met een oude vriendin en ga op zoek naar het positieve van de herinnering. Zonet heb ik een mail verstuurd naar Ilse, een vriendin waar ik in mijn jeugdjaren massa's uren mee heb doorgebracht op het tennisveld. Bovendien zaten we samen op de jeugdbeweging. Welgeteld 14 minuten waren er nodig om de jarenlange stilte te doorbreken...14 minuten om spoedig misschien wel 10 jaren in te halen!
Vandaag was het dan zover, om 13h zag ik m'n oude tennis vriendin terug. Meeting point was de Oude Gevangenis in Hasselt die onlangs werd omgedoopt tot faculteit Rechten. Pracht plaats voor een pracht vrouw met een beroeps palmares om u tegen te zeggen. Als professor aan de KULeuven doceert ze aan de rechtsstudenten, geeft lezingen, schrijft publicaties, doet onderzoeken, zit in bestuursorganisatie,...en zoveel meer. Verbazen doet dit mij niet, want Ilse was in mijn ogen altijd iemand die simpelweg overal goed in was. Tijdens haar studies kreeg ze alles gecombineerd met schitterende resultaten over de hele lijn. Praesidium, jeugdbeweging, tennis,...she's got it all! Naast haar drukbezette job is ze vandaag de dag gelukkig getrouwd met haar lief van toen. Als mama van drie vindt ze ook nog steeds de tijd om te sporten. Een hele middag hebben we in't restaurant van de faculteit gepraat over gemeenschappelijke kennissen en familie. Hoe is het met hen, wat doen ze als job, hebben ze kinderen, enzovoort. En weet je wat ik besefte toen ik naar huis reed? Dat onze babbels nog net dezelfde waren als toen we vroeger op de bank zaten te rusten naast het tennisveld. Met beide voeten op de grond hardop dromend over de toekomst. Om met een smile op het gelaat en vol energie uit te kijken naar de volgende thuiswedstrijd. We will meet again!
opdracht 46; geniet extra van de natuur (bv. vogelkijkhut)
De Platwijers, op wandelafstand van ons huis. Mijn plekje natuur waar ik meerdere keren per week al joggend kilometers verslind. Paden vol eikenbladeren, bomen verfraaid met elfenbankjes, vijvers waar reigers en eenden op zoek zijn naar vis, de geur van natuur, de wind door de haren, bloed dat stroomt en een hart dat klopt. Mijn God wat ben ik rijk!
De assen van een afgebrande vogelkijkhut worden door kinderhanden omgetoverd tot camouflageschmink, plassen worden spiegels, rietstengels schieten in de lucht als geheime zenders, gras sprieten doen perfect dienst als hair extensions, stokken worden wapens en wij ouders betreden plots vijandelijk gebied. De natuurlijke creativiteit en fantasie van kinderen komen compleet tot hun recht in dit Rijk der Elfen en Trollen. Waarom stil zitten achter een computergame als je er zelf deel van kunt uitmaken? 't Leven is zo simpel, 't zijn de mensen die't moeilijk maken...
Gisteren was TEDxUHasselt aan de gang, een hele dag inspiring speeches on stage. Wat was ik er graag bij geweest, doch jammer genoeg werd ik niet geselecteerd als publiek. Inderdaad, u leest het goed, ook de luisteraars werden verkozen. Dit omdat ze samen met de sprekers ervoor zorgen of het event al dan niet geslaagd is. Mijn man had blijkbaar meer overtuigingskracht dan ik zelf en was bij de lucky ones. Af en toe keek ik even mee via de live stream. Doch met de kinderen erbij ging het dan eerder over papa spotten in't publiek in plaats van speeches beluisteren in't Engels.
En zo kom ik uit met iets wat al een tijdje wordt uitgesteld...Engels. Ik wil vloeiend Engels kunnen spreken en verstaan. Voor dat laatste luister ik meer en meer naar Engelstalige podcasts of audio-books, wat zeker helpt. Doch om het voor publiek on stage te spreken voel ik me nog te onzeker. Echter om mijn wildste TED-dromen ergens in de toekomst waar te maken zal ik er toch ooit werk van moeten maken. Kaartje 45 doet me bij deze de stap zetten. Ik heb zonet een mailtje gestuurd naar Atelier Stien met de vraag naar begeleiding. Ik ben alvast benieuwd naar het antwoord.
De grootste oorzaak van tijdverlies binnen ons gezin is slechte planning. De afspraak is dat we op vrijdag het weekend overlopen en op zondag de rest van de week. Dat betekent onze agenda's naast mekaar leggen en afspreken wie wat op welke dag doet. Ik denk dan aan de kinderen van school halen, sport activiteiten, winkelen, koken,...Zolang we ons houden aan deze planning loopt alles vlotjes. Doch veel te vaak nemen we er de tijd niet voor of komt er wat tussen waardoor alles in't honderd loopt. Gelukkig zijn we gezegend met grootouders die zeer flexibel bij springen in geval van nood. The best way forward is consequentie in het plannen. Bij deze starten we vanavond met de week die komt in kaart te brengen. Vrijdagavond is voor't weekend dat volgt. Ik schrijf het zo meteen op ons grote white board dat in de keuken hangt. Dat bekijk ik minstens 5 keer per dag. Grappig is dat ik er ook streepjes op trek per glas water dat ik drink. Kom ik niet aan de acht glazen per dag dan krijg ik met zekerheid een opmerking van de kindjes. Gisteren werd er spontaan een glas voor m'n neus gezet. 'En nu drinken mama!'
Daarnaast is m'n persoonlijke time-killer google, mail, facebook,..Kortom, het internet. Er is dan ook zo'n grote informatiestroom beschikbaar. Je wil even snel wat googlen en voor je't beseft ben je weer 100 andere interessante topics tegen gekomen. Ik kan werkelijk verdwaald geraken in mijn laptop-bos. Zo erg zelfs dat ik vergeet wat ik bij aanvang ging opzoeken... Opnieuw is the way forward consequent surfen en mailen.
's Morgens mails doornemen en dan starten met de prioriteiten wat de job betreft. 's Middags even voor de lunch hetzelfde en 's avonds opnieuw een half uurtje mails beantwoorden. Dringende zaken eerst, de rest kan wachten. Morgen maandag maak ik me er weer eens extra van bewust en blijf ik waakzaam dat ik het dag na dag, week na week, maand na maand en jaar na jaar zal volhouden.
Als ik dan verder nadenk over tijdvreters komt het eigenlijk allemaal op't zelfde neer. Planning! Wanneer ik pannenkoeken maak en ik besef in volle actie dat er geen eieren zijn...Alé, snel naar de winkel, kinderen jassen aan en de auto in, gezeur, kom je die of die weer tegen, blijf je wat praten...Dat is tijdverlies dat ik perfect had kunnen voorkomen. Wanneer ik ga winkelen en ik ga rek na rek eens zien wat ik kan gebruiken...evenzeer tijdverlies. Een winkellijstje of online shoppen had al heel wat tijdswinst opgeleverd. Onverwachte telefoontjes met hele verhalen, geen probleem maar niet als ik bezig ben voor m'n job of eender wat. Ik zal dan wel terug bellen wanneer het mij past.
Ooit zei iemand me dat je tijd moet bekijken als een waardevol iets. Elke minuut die verder tikt is voor altijd weg. Niemand krijgt tijd bij. Wat wil jij in dit leven doen en hoeveel is jouw tijd waard... Wanneer ik werk ben ik niet met m'n gezin bezig, dat is duidelijk. Wanneer ik met m'n gezin dingen doe, ben ik niet met m'n werk bezig. Dat zou even duidelijk moeten zijn, doch in realiteit is het niet altijd zo. Doch ben ik er, mede dankzij de Schatkist, veel bewuster mee bezig. Ik schakel de gsm uit, zet de PC af en blijf uit m'n bureau vandaan. Want er is immers altijd wel wat te doen. Ik ben er misschien niet heel veel voor de kinderen, maar als ik er ben probeer ik ook alle aandacht aan hen te geven. Ik besef meer dan ooit hoeveel je kan doen op korte tijd. Onvoorstelbaar en vol verbazing luister ik naar mensen die zeggen: 'Ik weet niet wat doen, ik verveel me.' Ik heb zoveel wat ik zou willen doen, het leven is voor mij één grote speeltuin. De kunst is om er boeiendste attracties uit te kiezen tijdens de speeltijd die ik krijg toe bedeeld!
The bad news is: time flies, the good news is: you're the pilot! (Michael Alihsuler)
In een dag zitten 86000 seconden, hoe ga je ze besteden?
Mijn hemel, wat vliegt de tijd. Het lijkt nog maar pas geleden dat ik mijn Schatkist voor't eerst opende. Het was op Kerstavond om een week later, op 1 januari 2012, te starten met de kaartjes. En nu zijn we slechts 7 opdrachten verwijderd van opdracht 52, het allerlaatste kaartje. En dan...wat is't vervolg, hoe moet ik verder?? Ben ik na een jaar opdrachten ervaringsdeskundige, heb ik de klik in mijn hoofd gemaakt om optimistisch door't leven te gaan, de zonkant te zien in alles wat op me afkomt,... Wat ik met zekerheid weet is dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Nooit had ik durven denken aan de stroomversnelling waarin ik ben verzeild geraakt. Ik bevind me op een speedboot die halt houdt bij alle plekken waarvan m'n hart sneller gaat slaan. Ik krijg zoveel meer voor mekaar met zoveel minder moeite. Ik ontmoet mensen die iets te zeggen hebben, mensen die werkelijk iets willen betekenen, zonder meer! Ik heb geleerd om Mister Angst de hand te schudden in plaats van weg te lopen. De Schatkist zet je aan om dingen vast te pakken en uit te voeren. Uitstel leidt enkel maar tot afstel. Daadkracht is misschien wel het krachtigste gevolg van de opdrachten. En net door dingen vast te pakken en af te werken creëer je voldoening. Ik ben daardoor nog dichter bij mezelf gekomen. Mijn zelfvertrouwen en waarde gevoel zijn opmerkelijk de hoogte in gestegen. Ik ben werkelijk trots op wie ik ben, wat ik doe en wat ik te zeggen heb. Dat alleen al kreeg ik een jaar geleden niet over m'n lippen. Ik ben ik, eender waar ik ben of met wie ik praat. Je mag de koning, paus, bedelaar of pastoor zijn, this is me and this is what you get! Uzelf graag zien, uzelf de moeite waard vinden...daar begint alles mee!
Mijn nieuwe uitdaging is er werkelijk één om u tegen te zeggen...7h slaap per nacht, 1 koek per dag en geen gepruts of gekrab aan m'n lijf.
OH MY GOD....Ik ben in geen van allen voldoende geslaagd. Ik heb ondertussen al door dat ik onbewust aan m'n gezicht zit te prullen of ergens op m'n nek of rug zit te krabben. Mijn gevoelige huid reageert dan ook allergisch op van alles en nog wat met jeuk als gevolg. Na't bloggen schakel ik m'n man en de kids in om mij er op attent te maken. Als ik het weer eens krab uit gewoonte mogen zij me op de vingers tikken. Ook de 7 uur slaapopdracht was niet zo evident als gedacht. Meerdere avonden stond er wel iets op't programma dat altijd langer duurde dan verwacht. Hoewel ik moet toegeven dat dit aantal een minimum is om me opperbest te voelen. Met minder dan 7 uur slaap protesteert m'n lijf al gapend of met serieuze dipjes na''t middageten. Een tasje koffie kan dan even wonderen doen, doch het is niet mijn manier van oplossingen bedenken. De koekjes opdracht daarentegen is redelijk geslaagd, uitgezonderd van de 'per ongelukjes'. Ik heb twee keer een koekje gegeten om erna te beseffen dat het inderdaad niet het eerste knabbeltje was die dag. Jammer genoeg had dan de slikreflex al plaats gevonden en was er geen weg terug... Doch niet getreurd, zo waar ik Inge Schepers heet sta ik terug rechtop en start ik opnieuw. Hoofd naar boven, borst vooruit. Morgen, 10.11.2012, is een mooie datum om er weer voluit voor te gaan!
opdracht 44, deel 2. Iemand zorg of aandacht nodig?
De Herfstvakantie werd vandaag mooi afgesloten met het doopfeest van mijn metekindje Bram. Met de hele familie rond de feesttafel terwijl de neefjes en nichtjes plezier maakten met het kleine feestvarkentje. Super om nog eens gewoon samen te zijn zonder meer! Op weg naar huis maakte ik ineens de bedenking dat ik nog een opdracht ging volbrengen. Is er iemand die jouw zorg of aandacht zou kunnen gebruiken. Zoek die mens op.
Na't slaapritueel van de kids getelefoneerd met een vriendin die het eventjes wat moeilijk heeft. We hebben meteen de agenda erbij genomen en een avond ingeboekt voor ons twee. Thermen...iets wat zij regelmatig doet en ik haast nooit. Get out of your comfortzone... and clothes! 'Graag' is mijn antwoord, want ik weet dat die avond ons beide goed zal doen.
Speel eens een gezelschapsspel...Met deze opdracht droom ik even weg naar het Monopoly-bord uit m'n kindertijd. Samen met m'n twee broers eerst ruzie maken over wie de bank mocht spelen om dan huisjes te bouwen. Het spel is nog steeds intact bij oma, alleen vinden mijn kinderen de geld biljetten maar 'raar'. Waar is de tijd naar toe. Levensweg, OXO, Vier op een rij, OnderUit, Dokter Bibber, Mikado, Scrabble, Ganzenbord, Wie ben ik?,kaartspelen,...waren de typische spelletjes uit mijn tijd. Met plezier denk ik eraan terug en besef ik dat we te weinig van die dingen spelen met de kinderen. Ik ben ervan overtuigd dat elk kind een gezelschapsspel met het hele gezin verkiest boven PC, TV, Nintendo, Wii...
Deze opdracht zorgde ervoor dat we een Pony-spel uit de kast haalden wat nog nooit werd geopend. Anouk kreeg het bij haar verjaardag en wij waren het uit het oog verloren. Samen met het buurmeisje hebben we ons super geamuseerd met de paarden in de manège. Na het galopperen en verzorgen kwamen Bert & Ernie in memo versie even piepen om daarna met Jenga te eindigen! Heerlijk om de kinderen te zien genieten van de aandacht die ze krijgen. Het gaat om winnen en verliezen, ervoor gaan of opgeven, verdraagzaamheid en eerlijkheid,...Het gaat om zoveel en eigenlijk niets...just like in real life ;)
Met een bende vriendinnen tijdens het laatste weekend van oktober aan zee...En dat met knuffelopdracht 42 in the pocket. Joggen en bloggen, onlosmakend verbonden, zelfs op vrouwen weekend ;) Een gezellige groepsknuffel kon natuurlijk niet ontbreken. Jammer dat onze fotografe er niet bij staat...Miet, merciekes alvast voor het knuffelbewijs ;)
Bij een vorige opdracht werd er gevraagd een muur in een warme kleur te verven. Een paar maanden geleden nam ik met de kinderen verf en penseel in de hand om een paar schilderijen op canvasdoek te creëren. Veel leuker toch om je huis te decoreren met eigen werk waar je apetrots op bent als je't passeert. En geloof me, de resultaten waren meer dan geslaagd. Voor ons Anouk tekende ik een vogel in alcoholstift die zij daarna heeft in gekleurd. Tim koos voor het verven van een grappig varken. En ik zelf maakte een symbolisch weergave van mijn drie grootste schatten: Hans, Tim en Anouk De Raeve. De drie raven die in mijn leven rond fladderen en me bergen doen beklimmen. Zij maken de zon in mij wakker en doen me stralen! Thank you guys ;)
Even een update van een vorige opdracht: welke drie dingen ga je de komende drie maanden (gestart op 9 oktober) aan jezelf veranderen...
- kauwgom: nog steeds geen enkele kauwgom gegeten sinds 9/10 en ik moet zeggen dat de drang haast nihil is geworden! Het geeft een opmerkelijke boost in zelfvertrouwen, ik ben apetrots op mezelf.
- businessmodel: Ik heb het Health Coach businessmodel van A tot Z afgewerkt en na wat verfijning werd het compleet goedgekeurd! Super enthousiast omdat ik opnieuw kan doen wat ik het allerliefste doe. Ondernemers op mentaal en fysiek vlak coachen naar een leven in balans. Let the fun begin...Eén en al dankbaarheid richting man-lief die me uitermate steunde. Hij leerde me dat 1+1 gelijk kan zijn aan 3.
- 'Bij het eten moeten we niks van de job weten' plakt tegen onze keukentafel (zie foto). Wanneer wij ouders ook maar een minimale overtreding begaan worden we bikkelhard ter orde geroepen door de politie comissarissen Anouk en Tim. Een duo zonder genade. Wijzende vingers en de uitspraak: 'Oooh, dat mag niet, jullie spreken over't werk!!' snoeren ons de mond.
Kortom, nog geen maand was nodig om drie veranderingen door te voeren. Bij deze maak ik vandaag 1 november 2012 de uitdaging wat intenser. Maximaal één koek/dag - niet prutsen aan korstjes van wondjes - 7h slaap/nacht. Werkelijk 'heavy ones' voor wie mij beter kent. Heuse uitdagingen die ik vandaag aan ga met mezelf en jullie bloglezers als getuigen. Wil ik aan mijn 7h slaap komen vannacht moet ik nu afronden en m'n bed induiken...Here I go! Slaap wel allemaal.
opdracht 43: ga eens naar een rommelmarkt of kringloopwinkel...
Samen met de kindjes een bezoekje gebracht aan de kringloopwinkel in Houthalen. Een moderne nieuwbouw aan de buitenkant geeft aan de binnenkant tweedehands spulletjes een nieuwe kans. Voor wie vazen, kaarsen, bloempotten, borden, bestek, kopjes, glazen, fietsen,...nodig heeft, zeker de moeite om eens te gaan zien. Het ziet er uit als nieuw! Aangenaam verrast was ik bij't observeren van mijn kinderen in de speelgoedafdeling. Geen haar op hun hoofd die erom gaf dat het al eens was gebruikt. Hun smeekbedes klonken identiek aan die van in de gewone speelgoedwinkel. Bij de kledingrekken viel Anouk's oog meteen op een zwart blote buik T-shirtje met roze glitter letters...blingbling. Voor 2 liep ze er zo fier als een pauw mee naar buiten en kreeg ik er nog een dikke kus bovenop! In de toekomst zullen ook onze oude spullen daar een tweede kans krijgen.
Enthousiasme is een gemoedstoestand waarbij men zich levendig en uitgelaten gedraagt en een grote geestdrift en motivatie voor iets of iemand vertoont.
Dat is wat Wikipedia zegt. Ik moet zeggen dat ik mezelf zeer vaak levendig en uitgelaten gedraag, net zoals een grote geestdrift en gemotiveerdheid me niet vreemd zijn. Als je de dingen doet die je écht graag doet straal je dat uit via enthousiasme. Ik heb jaren geleden een grote opruimactie bij mezelf gehouden. Hierbij sorteerde ik alles wat ik tegen kwam in drie grote containers met als opschrift BIN (Ben Ik Niet), GFI (Geen Flauw Idee) en de DBI (Dit Ben Ik). De BIN container ging regelrecht naar het recyclagepark, de GFI belandde op mijn zolder en de DBI mocht gewoon blijven waar die was. De beste opruimactie ooit, waarbij de GFI-container alsmaar leger en de DBI alsmaar voller werd.
Als je weet wie je bent en wat je werkelijk boeit ga je dat uitstralen en automatisch ook aantrekken. Je buitenkant stemt overeen met je binnenkant en het 'happy masker' dat je ooit droeg ligt op de bodem van de BIN-container. De vijf momenten uit mijn leven hebben één eigenschap gemeen. Alle gebeurtenissen werden bestempeld met super-enthousiasme nadat de beklimming van 'Mount Fear' werd overwonnen.
Geboorte van beide kinderen (Hasselt)
Leerlingen optreden BuSO Jongeren (Beringen)
Pamperpaal sprong (Spa)
Kick off Heallth Coach Speech (KRC Genk)
Inspiring Keynote Speech (Theater Antwerpen)
"Zoek dat enthousiasme opnieuw op en geef het een kans" zo luidt het vervolg van de opdracht. Ik weet dat er nog vele van die gebeurtenissen zullen volgen. Ik heb ze nodig, keer op keer. Ik creëer ze dan ook zelf. Ik zoek naar uitdagingen, steeds een klein stapje verder uit die comfortzone. 'Angst' zegt me dat ik goed bezig ben, dat ik iets anders doe dan ik gewoon ben. Ik heb ondertussen al menig maal mogen ervaren dat wat daarop volgt meer dan de moeite is!
Verf iets in je omgeving in een felle, warme kleur...Mmmm, wetende dat ons hele huis nog niet zo lang geleden werd geverfd heb ik hierop alvast een alternatief bedacht. Ik ga een mooie foto laten afdrukken op een groot canvasbord en daarmee een muur in de inkomhal van't huis decoreren. Bovendien zal ik ook alle foto's op het meest knusse plekje van't huis vervangen door nieuwe inspirerende foto's en teksten. Onze WC-wall hangt immers vol met fotokadertjes. Na de herfstvakantie zijn beide taken volbracht, dat is bij deze aan mezelf en de blog lezers beloofd!
Zoek meer lichamelijk contact: kussen, knuffelen, masseren...Deze opdracht heb ik met veel plezier 'in mijn armen gesloten'. Met 7 vriendinnen waren we dit weekend aan zee en daar heb ik ze meermaals een dikke knuffel gegeven. Hilarisch af en toe als er 5 dames op uw twee knieën plaats nemen in't midden van de dijk om een groepsknuffel te geven. Daarnaast konden ook mijn deelnemers aan de groepscoachings niet aan m'n knuffel drang ontsnappen. Ik ben dan ook zo trots op ieder van hen! Wat prijs ik mezelf gelukkig om wekelijks met deze kanjers rond de tafel te zitten, samen zijn we zoveel meer waard!
Met het uitvoeren van deze opdracht stelde ik mezelf ook de vraag: 'Waarom knuffelen we eigenlijk graag met bepaalde mensen?' Uw lichaam tegen dat van iemand anders drukken om dan die armen om mekaar heen te strengelen. De ene z'n kin haakt achter de andere zijn schouder, lijf tegen lijf en nog eens extra goed aandrukken... Grappig toch om een knuffel te analyseren. Volgens mij geeft knuffelen in beide richtingen een instant goed gevoel. Gelukshormonen komen vrij en met een blik in de ogen verschijnt een glimlach op't gelaat. Het is veilig, als baby werd 'houden van' immers via zulke aanrakingen gecommuniceerd. Knuffelen gaat ook niet met eender wie. Je voelt alvorens je eraan begint dat het kan en dan komt het vanzelf...
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Even een update van een vorige opdracht: welke drie dingen ga je de komende drie maanden (gestart op 9 oktober) aan jezelf veranderen...
