The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
30-09-2012
opdracht 39: Laat je verwennen...
Verwenlijstje: massage, gelaatsverzorging, theater, musical, concert, etentje met man-lief, uitwaaien aan zee...
Een donderdag voormiddag, iedereen is volgens mij wel ergens aan't werk...En ik, ik lig languit op tafel met wat rustgevende muziek op de achtergrond. Heerlijk te genieten van een gelaatsverzorging met alles erop en eraan. Ik moet toegeven dat ik wel eventjes tijd nodig had om het molentje in mijn hoofd in relax-stand te zetten. De gedachten van 'Ik moet nog dit en dat...' heb ik stilletjes laten varen om dan te ervaren wat 'wellness' echt betekent. De kracht komt pas naar boven als je kan zijn, zonder meer, genietend zonder gedachten. Heerlijk en super om dit op deze manier te ervaren! Dank je wel Greta, you did a great job.
PS Nog geen reactie gehad op de waterkers kaartjes...ze zullen gezaaid hebben en ik zal moeten wachten op de oogst ;)
Wat een inzicht na een paar weken van onrust in mijn hoofd. Prioriteiten stellen, focussen, korte- en lange termijn doelstellingen, discipline, stap voor stap, luisteren,...Allemaal dingen die 'oh zo belangrijk' zijn als zelfstandig ondernemer. Bovendien allemaal dingen die ik dagelijks verkondig aan mijn cliënten en natuurlijk zelf ook toe pas. Maar niemand had me ooit kunnen vertellen wat ik in stilte heb ontdekt. Soms denk je gefocust bezig te zijn, ik was daar rotsvast van overtuigd. Dag en nacht gepassioneerd zijn in m'n job, netwerken, info verzamelen, up to date blijven,...Tot de stilte, het even weg zijn uit de dagelijkse routine, ineens een ander licht scheen op mijn business en inspanningen. Ik besefte plots hoe geweldig goed ik mezelf wijs maakte zinvol en doelgericht bezig te zijn. Ik heb me werkelijk laten vangen door mijn eigen hoofd vol gedachten. Zonder het te beseffen ben ik gaan meedraaien met de speelbal die 'succes' wordt genoemd. Ik rolde er letterlijk in en bleef maar door gaan. Tot ik in de stilte even tijd nam voor een vraag. Niet zo maar een vraag maar de vraag die heel mijn business fundeert: WIE BEN IK? Wie wil ik ZIJN in dit leven, wat wil ik DOEN en wat wil ik HEBBEN? In die volgorde: zijn-doen-hebben. Alles begint bij jezelf en niet andersom! Het is niet omdat iets plots en onverwacht veel succes heeft in je business, dat je je daar dan ook volledig op moet storten. Kortom, zelfs als coach trap je soms in valkuilen waarvan je dacht dat ze niet meer bestonden. Maar verdorie, wat liggen ze goed verborgen, dat is een feit! Ik kijk ernaar uit weer alle energie te steken in de basis, de fundamenten. Wat ben ik dankbaar om dit grandioos inzicht, in stilte ontstaan.
Helemaal opgetogen ben ik na opdracht 38 uitgevoerd te hebben. Drie mensen ontvangen vandaag of morgen een super origineel kaartje van mij. Als je de 'geven-groeien-genieten kaart' besprenkelt met water groeit er waterkers uit. Mijn peter die vandaag jarig is en mijn meter zijn eigenlijk wel bijzondere personen in m'n leven. Al is het alleen al maar omdat ze die titel dragen. Het contact is echter met de jaren wat verwaterd. Meer dan een jaar geleden beloofde ik m'n meter nog om af en toe binnen te springen. We hadden toen zo'n bijzondere babbel. Ergens zit die belofte in m'n achterhoofd, iets wat ik 'zou moeten doen' maar wat steeds wordt uitgesteld met mooie excuses. Dankzij deze opdracht van de schatkist houden we eens grote kuis in dat achterhoofd. Uitstel wordt vervangen door daadkracht. In't kaartje staat immers geschreven dat ik de groeiende waterkers persoonlijk kom bewonderen! En wat m'n peter betreft, die zie ik af en toe op de fiets of bij oma. Doch hij zal zeker niet zo'n kaart verwachten vandaag! Ik ben zeer benieuwd wat z'n reactie is.
Daarnaast heeft een ex-collega uit het onderwijs haar derde kindje op de wereld gezet. Ook dat bezoekje werd steeds uitgesteld. Zodra de waterkers groeit zal ik die kleine kapoen bewonderen. Wat kijk ik ernaar uit om weer bij te praten en oude herinneringen op te halen! Dus opdracht 38, 'Verras iemand met iets wat hem of haar bijzonder deugd doet', werd door mij op deze manier ingevuld. En weet dat ik alvast de eerste ben die al volle bak aan't genieten is van de opkuis en rust in m'n achterhoofd. Voor mij is die opdracht sowieso al geslaagd, los van wat het teweeg gaat brengen bij de ontvangers.
Om van de stilte-opdracht meer werk te maken volg ik morgen een opleiding 'wandel coaching voor coaches' in't Kasteel Mariagaarde te Hoepertingen. Zelf had ik geen idee dat er een terminologie voor bestond. Mijn coachings voor mensen die wensen af te slanken vinden voor 80% plaats in de natuur. Hoe tegenstrijdig zou het zijn om al zittend te praten over bijvoorbeeld meer of anders bewegen. Bovendien start ik begin oktober met wandelgroepen voor overgewicht. Ik heb ze 'walking coachings' genoemd. Elke woensdagochtend trekken we met gelijkgestemden het bos in en praten we over topics waar we allen mee worstelen. Om zo nieuwe inzichten te krijgen en vooral te ervaren dat we niet alleen zijn met bepaalde gedachten en gevoelens. De stilte zal hierin zeker gebruikt worden om even tot onszelf te komen, één worden met de natuur.
Hier de omschrijving van wat me morgen te wachten staat, mooier kan ik het zelf niet formuleren.
WANDELCOACHING
voor professionals die in hun werk coachen.
In deze training leer je effectieve en inspirerende werkvormen waarbij je stilte en de natuur resultaatgericht inzet bij coachende gesprekken.
Gebruik jij de buitenruimte al als inspirerende gesprekomgeving?
Kasteel Mariagaarde is een unieke locatie waar stilte en de natuur samenkomen met een gastvrije omgeving. Stilte creëert ruimte om jezelf en de natuur te ontmoeten. Groen stimuleert bezinning, concentratie en zelfwaardering en wandelen vergemakkelijkt het sociale contact. Kortom een ideale situatie om kennis te maken met wandelcoaching. Bewegen maakt dat het denkproces anders verloopt. Buitengesprekken zijn creatiever en bewandelen zowel letterlijk als figuurlijk nieuwe wegen. Buiten laat je, of je het wilt of niet, meer van jezelf zien. De natuur zit vol metaforen die kunnen helpen om tot inzicht te komen. Coaching in de natuur is een andere, effectieve en creatieve manier om mensen te helpen.
(38) ssssstttttt...ik neem tijd voor stilte, reflectie, bezinning, yoga...
Als er iets is waar je mij vroeger geen plezier mee kon doen was het 'stilte'. Ik kreeg als kind non-stop te horen dat ik stil moest zitten, stil moest worden, stil moest zijn, stil moest blijven,... En wat als ik dat nu eens net niet kon? In mijn creatie hebben ze blijkbaar geen plaats gevonden voor de 'geniet in stilte van de stilte-knop'. Mijn tweelingbroer is er misschien mee gaan lopen...hoewel ik dat toch ook ten zeerste betwijfel. Ik herinner me de lessen relaxatie in de kiné opleiding nog. Na 2 minuten ruglig was ik in mijn hoofd al een tactiek aan't bedenken om van houding te veranderen zonder dat het opgemerkt werd. Of zonnebaden op't strand...een kwartier is m'n record. Geef me racketjes, een bal, een emmertje om schelpen te rapen, een wandeling, zandkastelen, een visnetje,...maar leg me niet plat in de zon als een stuk vlees in de pan. Een paar jaar geleden volgde ik Mindfullness met zijn wekelijks terugkerende bodyscan. Het ganse lichaam werd al liggend gescand en gevoeld, startend bij de voeten. Ik moet eerlijk toegeven dat ik nooit verder dan mijn knieën ben geraakt. Om dan met ne stoemp van m'n vriendin al lachend wakker gemaakt te worden met de woorden: 'Inge, ge snurkt...' Ik ben gewoon niet gemaakt om stil te zijn! Ook nu nog zegt mijne man soms: 'Kunt ge nu eens 5 minuten gewoon in die zetel komen zitten?'
Wat niet wil zeggen dat ik niet tot rust of bezinning kom. Al wandelend, joggend in een bos of met m'n voeten door de zee en de stilte maakt zich meester over mij en mijn gedachten. Ik heb dat zelfs effectief nodig om mezelf tot rust te brengen. Zet mij een uur stil op een stoel, zonder meer, en ik breek de poten eronder uit. Zet mij een uur alleen in een bos en ik ben een gelukkig mens.
Kortom, de stilte ervaren hoeft echt niet door stil te liggen op een matje op de grond. Reflectie, bezinning, tot rust komen kan voor mij het best in de natuur. Compleet één worden met de omgeving, gedachten die langzaam wegdwalen tussen de takken van de bomen. Om nadien met een leeg hoofd er weer vol energie in te vliegen.
is iemand die er onvoorwaardelijk is, die jou steunt zonder meer. is iemand met wie je op dezelfde golflengte zit, diepe gesprekken mee voert en de tijd uit 't oog verliest. is iemand zonder oordeel over eender wat je zegt of doet. is iemand die er is in goede én kwade dagen. is iemand die je maanden niet kan zien om daarna de draad weer op te pakken alsof 't gisteren was. is iemand die je begrijpt zonder iets te zeggen. is iemand die jouw wereld verrijkt.
Op basis van deze eigenschappen sluit ik nu zeven keer vriendschap met mezelf. Wees op de eerste plaats jouw eigen beste vriend!
opdracht 37: mooiste dingen ooit gevoeld, het vervolg.
Naast die welgemeende, veelzeggende knuffels zijn er natuurlijk nog zoveel mooie dingen om te voelen. Waar ik zelf een gigantische voldoening uit haal is wanneer mensen vanuit hun hart laten blijken hoe dankbaar ze zijn. Hoe klein het ook is! Dat gevoel iets betekend te hebben voor iemand geeft mij vleugels. Onlangs stuurde ik een aantal cliënten een kaartje om hen aan te moedigen in hun coachingstraject. Achteraf kwam één van hen me bedanken, zo welgemeend met de uitleg dat die kaart een speciale plek op z'n bureau had gekregen. Het deed 'm wel wat dat ik hem zo begreep. Meer moet dat niet zijn om mij te doen stralen.
Daarnaast vind ik het ook zo krachtig om vanuit het niets een dikke kus of knuffel van de kindjes of m'n man te krijgen. Zo eentje waarvan je voelt dat ze oprecht veel van je houden! Zonder aanleiding, zonder woorden, gewoon voelen en weten.
Voelen...Ik zal nooit meer de opleiding Inspiring Speech vergeten. Een half jaar training om je eigen keynote speech te brengen. Op een bepaald moment was het onmogelijk voor mij de juiste woorden te vinden die perfect pasten bij het gevoel dat ik wou weergeven. Ik merkte op dat zij die luisterden een andere interpretatie hadden van wat ik bedoelde. Ik raakte gefrustreerd, verward en vond geen enkele manier om woord en gevoel te matchen. Het leek alsof ik gekatapulteerd werd naar m'n kindertijd, waar de mensen rondom mij ook niet begrepen wat er in mij gaande was. 'Wat voor een vragen stel je toch?' 'Doe toch eens normaal zoals iedereen...' Pen en papier waren toen m'n reddende engel. Alsof de inkt mijn diepste gevoelens al schrijvend een plaats kon geven op papier. Zonder oordeel, gewoon loslaten op papier om voort te kunnen gaan in die, noem het met m'n woorden van toen, 'zotte mensen zoo'. Nu kon enkel nog een diepe zucht en tranen de plaats van de inkt innemen. Nooit vergeet ik de man die toen bleef moeite doen om mij te begrijpen, terwijl de anderen al vertrokken waren. Hij wou werkelijk achterhalen wat er daar bij mij in de diepte gaande was. Ik zie 'm nog zitten, voor me, door z'n knieën gezakt, z'n handen rustend op m'n armen. Een kaal hoofd, bril en ogen die moeite deden om 'dit hoopje ellende' te doorgronden. Tranen en snot tekenden mijn machteloosheid op de tafel waaraan ik zat. Hij was er en begreep, hij kreeg me stil, hij bracht rust, hij was de inkt en ik liet los om voort te gaan. Pas nu realiseer ik me dat mijn speech onderwerp daar z'n oorsprong vond. 'Waarom doen mensen wat ze doen en waarom zeggen mensen wat ze zeggen?' Bij deze, nogmaals merciekes Peter!
opdracht 37: mooiste dingen die je ooit gevoeld hebt
Concentreer je op de fijnste dingen die je ooit gevoeld hebt...en meteen denk ik, dat is ne krachtige, 'voelen'! Want naast het zintuiglijk voelen heb je dat, noem het 'hartsgevoel'. Dat voelen reikt veel verder, haast onbeschrijflijk, maar ik waag me eraan.
Als kind ben ik groot gebracht op de manier dat mama dacht dat het beste voor ons was. Als moeder alleen met vier kinderen was het dan ook geen eenvoudige klus. Op materiëel vlak hadden wij niets tekort. Alles en veel meer was aanwezig. Doch bij't ouder worden ontdekte ik hoe onwennig ik me voelde als iemand me spontaan een knuffel gaf , een arm rond mijn schouders sloeg of recht in mijn ogen keek.. Ik had geen idee hoe ik "zo'n dingen" moest ontvangen, zwijg stil ze te geven. In m'n opvoeding werden wel complimentjes en appreciaties geuit, op verbale wijze doch fysiek contact kwam er amper aan te pas. Net door op persoonlijk vlak te groeien en me te omringen met mensen die met dezelfde materie bezig zijn is dat 'voelen' gigantisch geëvolueerd. Ik ben een echte knuffelaar geworden, ik pak iemand vast die troost zoekt, kijk mensen recht in hun ogen op zoek naar diepere betekenis achter woorden, ik maak contact zonder het te beseffen...dat gebeurt gewoon spontaan. En alleen met personen die daar ook voor open staan. Precies of we uitstralen dat het contact mag, dat het een meerwaarde biedt. Dan gaat het over aanvoelen en wederzijds akkoord op een hoger level. Bovendien is hetgeen een handdruk of knuffel zegt zoveel krachtiger dan eender welk woord. Onlangs raakte ik gewoon niet uitgeknuffeld bij een persoon. Eigenaardig om te constateren. 't Was lang geleden nog iemand ontmoet te hebben die zo bewust in't leven stond. Precies alsof ik die spirit via een knuffel kon overtappen...echt wel een bijzondere ervaring.
Binnen een man-vrouw relatie is ook net het fysieke contact hetgeen ervoor zorgt dat er zoveel gezegd wordt zonder te praten. Een kus, knipoog, knuffels, woorden en blikken worden niet langer begrensd door het vriendschappelijke en zullen liefdevol overgaan naar zoveel meer tussen de lakens ;) Een relatie met liefde als fundament laat eender welke vorm van vriendschappelijke contacten toe. Jaloezie bestaat niet als ware liefde is.
Amai, zulk een diepzinnig blogbericht op een dinsdagochtend...al zeg ik het zelf.
Net terug van een weekendje met een aantal gelijkgestemde zielen, waarvan enkele mekaar al eens hadden ontmoet. Letterlijk op Back to Basics wijze herbronnen in de Voerstreek: slapen in tenten, kampvuur en gitaar, wandelschoenen, zon, bos, diepzinnige babbels, een lach en een traan.
En weet je: de natuur vertelt ons alles als je er maar voor open staat. Als jij jezelf toe laat even stil te worden en gewoon te zijn in't moment.
Rondom me stonden kleine boompjes groot te worden, grote bomen sterk te wezen. Hoge bomen wind te vangen om lage bomen rust te geven. Oude bomen, elfenbankjes, jonge twijgjes, klim maar op. Kromme takken afgezakt, scheve bomen weggezakt. Dennenappels, paddestoelen, slakken, schors en heel veel blad. Dode bomen, tak gekrakt, stilte zonder meer. Licht en schaduw, warm en koud. Binnen sijpelen, ware krachten, voelen, niet meer wachten. Bos is daar waar boom mag zijn
Met wie heb je al lang niet meer bijgepraat? Doe dat en neem er de tijd voor.
Met wie is niet moeilijk. Meteen weet ik een reeks namen van mensen met wie ik uren en uren zou willen bijpraten. Doch de persoon die eruit schiet is m'n tweelingbroer Stijn die in Melbourne woont. Hij is de peter van onze zoon. Waar ik hem in't begin misschien wel wekelijks hoorde via skype is dat steeds minder en minder geworden. Het uurverschil speelt daarbij natuurlijk een grote rol. Ik leg volgende week met hem een echte 'skype-date' vast van minstens een uur!
Opdracht 36: de mooiste dingen die je hebt gehoord.
Gabriella's song is het mooiste lied dat ik ooit hoorde. Het komt uit de film 'As it is in heaven'. Een film met zoveel herkenbaarheid wat mij betreft, dat het me compleet in tranen deed uitbarsten. Ik heb van kleins af aan zoveel moeite gedaan om mensen rondom mij te doen kijken naar de wereld zoals ik naar de wereld kijk. De mooie dingen te zien in zoveel kleine dingen. De essentie naar boven halen in plaats van te zeuren over wat niet belangrijk is. Kortom, een aanrader om te bekijken!
As It Is In Heaven (Zweedse titel: Så som i himmelen) is een Zweedse film uit 2004, geregisseerd door Kay Pollak. De muziek werd geschreven door Stefan Nilsson, die hiervoor een nominatie voor beste componist kreeg op het Europees Filmfestival in 2005. De film was in 2004, met 1.158.415 bezoekers, de best bezochte film in Zweden.
Daarnaast krijg ik compleet kippevel van bepaalde stemmen. Ik vergeet nooit meer Ronan Parke in Britain's Got Talent. Een klein verlegen jongetje stapt op't podium om z'n liedje te brengen. Na 2 woorden stonden mijn haren rechtop en liepen de tranen over m'n wangen. Metamorfose en pure kracht al zingend on stage! Bijgevoegd alvast de link naar z'n nummer. http://youtu.be/LvifyY3a1OI
Naast muziek heb ik ook iets met de zee. Het ritmisch geluid van de golven die omslaan geven me rust en vertrouwen. Voeg daarbij een warme zeebries, een duin om op te liggen en de zon op m'n gezicht en Ingske straalt compleet van binnen naar buiten.
Deze week heeft één mailtje mij uitermate gelukkig gemaakt. Een mailtje dat hooguit 3 minuten in beslag nam en dat ik deed dankzij opdracht 35 van de schatkist. Bestemd aan iemand die zo non-stop in m'n achterhoofd verborgen zat. Na een intense samenwerking groeiden onze wegen stilzwijgend uit mekaar. Mijn job kreeg een nieuwe invulling en beide hadden we andere dromen om na te jagen. Doch de band en vriendschap tussen ons was uitermate krachtig. Zijn kiné sessie werd steeds laatst op de avond gepland, zodat we daarna nog uren konden praten en lachen met de rest van't gezin. Echter na de kiné-stop hoorden we mekaar steeds minder vaak en kwam er van die gezellige babbel momenten niets meer in huis. Mijn man en ik vroegen ons regelmatig af hoe't nu met hem zou zijn. Ken je dat, zo zeggen van: 'Met die zouden we toch eens moeten afspreken hé, dat is al lang geleden...' En voor je't goed en wel beseft zijn er weken en maanden gepasseerd zonder één enkel contact.
Ergens in de voorjaarsperiode waren onze kinderen muziek aan't spelen en vroegen ze mij: "Mama, wanneer zien we die meneer nog eens van wie we die CD hebben gekregen, dat is lang geleden hé!". Dat zijn zo van die 'triggers' waardoor iemand sluimerend aanwezig in't achterhoofd plots naar voren wordt gekatapulteerd. 's Avonds ging ik op zoek naar zijn blog, die ik eveneens niet meer had gelezen. Heerlijk om te ontdekken dat hij een nieuw team rondom hem had verzameld, hij was fiere opa geworden en stond nog steeds even positief in't leven als toen we mekaar leerden kennen! Doch één zinnetje uit z'n blog kwam als een speer in m'n hart terecht. Precies alsof hij recht voor me stond en ten aanval ging: 'Ik heb nu een mooi begeleidingsteam. Niet meer die mensen die veel beloven en uiteindelijk niets doen buiten liever zelf in de belangstelling staan. Neen, het gaat prima zo.'
Waar ik het idee had dat wij op 1 seconde de draad met het verleden weer zouden opnemen wanneer 't moment daar was, kreeg ik nu een verwijt bikkelhard mijn richting uit gesmeten. En wat voor één. Ikke veel beloven en niets doen, alleen maar in de belangstelling willen staan...Hoe is dat in Godsnaam mogelijk??? Dag en nacht ben ik voor hem in de weer geweest, met alle plezier en omdat ik dat wou natuurlijk. Met het beëindigen van de kiné en de opstart van Back to Basics kregen de zwemlessen voor overgewicht heel wat media aandacht. Heerlijk vond ik dat! Net opgestart en hupsa, in de kranten, op verschillende radio's... Gratis reclame en zoveel obese mensen waarvoor ik iets kan betekenen!! Laat maar komen, hoe meer, hoe liever! Wat later gebeurde hetzelfde met mijn Health Coach-project binnen UNIZO. Ook weer genieten van elk artikel en interview, want zo kan ik alsmaar meer ondernemers bereiken die een gezonder leven tegemoet gaan. Geen haar op mijn hoofd die 'in the picture' wil staan om gewoon gezien te worden, zonder meer! Als dat zou zijn trok ik nu al mijn kleren uit en danste ik de polka met koning Albert voor't paleis in Brussel! En deze verwijten las ik dan in het blogverslag van iemand die zo nauw aan m'n hart lag... Had ik me dan zo vergist in hem, onvoorstelbaar! Of is dat het wat ik naar de buitenwereld uitstraal, dat ik gewoon in de belangstelling wil staan? Nog veel erger! THIS IS NOT ME!! Tien minuten na't lezen van die ene zin op z'n blog hing ik over de WC-bril. Werkelijk doodziek te wezen. Me afvragend of dat ene zinnetje de oorzaak was of ik iets verkeerd had gegeten? Nooit had iets mij dieper geraakt dan dit verwijt door deze persoon, nogmaals: this is not me!
Gisteren, een half jaar na mijn 'hang boven de pot' moment, heb ik de kracht gehad hem dit te mailen. Opdracht 35 luidde: 'Welk meningsverschil of welke ruzie heb je nooit uitgepraat? Probeer het nu toch eens.' Dezelfde avond krijg ik ne mail van hier tot in China terug. Die ene zin had totaal geen betrekking op mij! Langs geen kanten. Hij was compleet verbaasd dat ik dat dacht en uit z'n mail bleek nogmaals hoe zeer we een connectie hadden, hebben en zullen behouden. Beide warm van hart, gepassioneerd door vele dingen rondom ons, even onze eigen weg zoekende en hopend 'iets' wezenlijks te kunnen betekenen in dit leven.
Eén wijze les geleerd: ga nooit uit van iets wat jij denkt dat een ander bedoelt!! Voelt iets niet goed wat je leest of hoort, stel dan meteen vragen. Blijf er nooit of te nooit mee zitten, ook niet sluimerend in je achterhoofd! Je verzint immers een eigen verhaal in je hoofd en ziet op den duur alleen maar dingen die dat verhaal bevestigen. Stante pede vragen stellen en antwoorden zoeken en vooral...nergens vanuit gaan. In 3 minuten loste ik vandaag frustraties van een half jaar op. Drie minuten... It's all in the mind!
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Net terug van een weekendje met een aantal gelijkgestemde zielen, waarvan enkele mekaar al eens hadden ontmoet. Letterlijk op Back to Basics wijze herbronnen in de Voerstreek: slapen in tenten, kampvuur en gitaar, wandelschoenen, zon, bos, diepzinnige babbels, een lach en een traan.
Deze week heeft één mailtje mij uitermate gelukkig gemaakt. Een mailtje dat hooguit 3 minuten in beslag nam en dat ik deed dankzij opdracht 35 van de schatkist. Bestemd aan iemand die zo non-stop in m'n achterhoofd verborgen zat. Na een intense samenwerking groeiden onze wegen stilzwijgend uit mekaar. Mijn job kreeg een nieuwe invulling en beide hadden we andere dromen om na te jagen. Doch de band en vriendschap tussen ons was uitermate krachtig. Zijn kiné sessie werd steeds laatst op de avond gepland, zodat we daarna nog uren konden praten en lachen met de rest van't gezin. Echter na de kiné-stop hoorden we mekaar steeds minder vaak en kwam er van die gezellige babbel momenten niets meer in huis. Mijn man en ik vroegen ons regelmatig af hoe't nu met hem zou zijn. Ken je dat, zo zeggen van: 'Met die zouden we toch eens moeten afspreken hé, dat is al lang geleden...' En voor je't goed en wel beseft zijn er weken en maanden gepasseerd zonder één enkel contact.
