The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
30-12-2012
Laatste opdracht: nummer 52
Oefen je in rechtop lopen, open houding en oogcontact...
Door bewust met deze opdracht bezig te zijn besef ik hoe houding en gemoed hand in hand gaan. Voel ik me goed loop ik rechtop, schouders naar achteren en kin omhoog. Dan ben ik de 'Happy Mie' die door iedereen gezien mag worden. Voel ik me wat slechter of ben ik moe, dan is mijn houding meer ingetogen en zal ik minder oogcontact creëren. Dan zegt mijn lijf waarschijnlijk op een subtiele manier: 'laat me met rust'. Net door op dat moment bewust te worden van mijn houding en deze te veranderen ga ik me al anders voelen. Want ik kies er tenslotte voor om m'n hoofd en schouders letterlijk te laten hangen! Trouwens, ik moet toegeven dat mensen met een mooie houding steeds m'n aandacht trekken.
Tijdens de Roparun 4 jaar geleden leerde ik Ivan kennen. Een man van bijna zestig waarmee ik een speciale band had, het klikte meteen. Ik noemde hem mijn 'Roparun-papa'. Net door zijn mooie, kaarsrechte houding en prachtige loop stijl trok hij m'n aandacht. Mede dankzij de Schatkist zocht ik opnieuw contact met hem. Hij nodigde ons uit voor een weekendje bij z'n thuis aan zee, waar we net van terug zijn. Het was heerlijk om weer samen te zijn en de kinderen te zien lopen door de duinen met z'n hond Laïka. Nooit eerder waren Tim en Anouk zo enthousiast om te gaan wandelen en rennen...Ivan's huski veroverde het hart van ons allen. Voor't eerst dachten mijn man en ik effectief na over het aanschaffen van een hond. Iets waar ons Anouk al jaren van droomt...En die 'Roparun-papa' kreeg meteen de naam 'Roparun-opa' opgespeld van de kinderen!! We'll meet again.
Bovendien pikten we nog even de musical 'Annie' mee op weg naar de zee. Ongelooflijk hoe zo kinderen zich perfect kunnen inleven in de rol van weeskinderen, met honderden toeschouwers als publiek. Nooit eerder keek ik op deze manier naar een musical, want nooit eerder maakte ik deel uit van een musical-school. Als zo'n jonge kinderen al die teksten en danspasjes kunnen onthouden, waar maak ik me dan druk over. Natuurlijk ga ik dat ook kunnen! Dreams will come true, if you believe!
Opdracht 52 deel 1. Merk 10 overeenkomsten op bij iemand waarvan je erg verschilt. 'Onmogelijk!', dacht ik. Tot ik even moeite deed om die persoon anders te bekijken. Samen zijn we: energiek - volhardend - perfectionistisch - gedreven - oprecht - bezorgd - sportief - zorgzaam - ordelijk - gedisciplineerd. Kortom, it's all about perception! Je krijgt wat je geeft en je ziet datgene waar je aandacht een geeft.
Welgeteld 1 jaar geleden, op 25 december, opende ik het Schatkistje en nam ik het besluit dit ook van A tot Z vol te houden. Kwestie van 'dat' eens uit te testen, want wie wil er nu niet gelukkiger worden. Ik heb dan ook meteen deze blog in de wereld gegooid en de auteur 'Leo Bormans' ingelicht via mail. Kwestie van mijn eigen stok achter de deur te creëren. Vandaag, één jaar later, kan ik het met zekerheid beamen: De Schatkist vol geluk werkt!
Ik heb geleerd om dingen die goed voelen vast te pakken en te doen. Ik krijg nog een kick als ik terug denk aan mijn keynote speech voor een zaal van 150 man. Na 2 minuten voelde ik me als een vis in het water op dat podium en de 20 minuten vlogen voorbij. Mijn laatste woorden waren eruit, het applaus kwam en ik dacht...ik wil nog, meer, meer, meer! Het heerlijke gevoel tijdens en de reacties achteraf hebben me een enorme boost in zelfvertrouwen gegeven. Spreken voor publiek is ondertussen een deel van mijn job geworden.
Wie me een jaar geleden zou gezegd hebben dat ik musical ging doen had ik compleet gek verklaard! Door de Schatkist heb ik oude overtuigingen overboord gegooid en ben ik mijn hart gevolgd. Ik heb ontdekt dat ik ontzettend kan genieten van zingen, dansen én acteren! Ook al sta ik wekelijks tussen een hoop middelbare scholieren en voer ik een gevecht met Mr. Angst, ook al ben ik nog niet helemaal overtuigd talent te hebben, ook al heb ik zoveel te doen en weinig tijd...I don't care! Ik amuseer me rot, kom vol energie thuis en heb het gevoel dromen te verwezenlijken. Waar het spreken voor een volle zaal out of my Comfort Zone was is musical toch wel recht in the Panic Zone. Gelukkig weet ik dat het laatste het eerste zal versterken.
Ik heb oog voor talent gekregen en ga er naar op zoek, bij iedereen. Mijn zoon's ogen schitteren weer en hij voelt zich helemaal thuis in z'n nieuwe school. De overgang van het traditionele naar het Freinet onderwijs werd in een wip gemaakt. Als ouders negeerden we de 'wat...als' en namen we de beslissing op goed gevoel en vertrouwen. Het was de beste zet ooit, dat voelen we elke dag! Ook bij anderen voel ik zeer snel aan of iemand doet wat die 'moet' doen of doet wat die 'wil' doen. Veiligheid en zekerheid primeren maar al te vaak op authenticiteit en integriteit.
Ik ga anders om met mensen rondom mij. Waar ik me vroeger zou opjagen in bepaalde gedragingen of uitspraken ga ik nu op zoek naar de betekenis of boodschap achter de woorden. En dat doe ik ook bij mezelf. 'Waarom ben ik nu zo bot, heb ik weinig geduld of doe ik alsof alles OK is?' Ik ben ook niet meer bang om compleet mezelf te zijn, in eender welke situatie. Geen maskers meer, wat een bevrijding! Wanneer mensen me inspireren met hun verhaal, hoe eenvoudig ook, zal ik het hen zeggen. Met woorden, een gebaar of een dikke knuffel.
Ik krijg steeds vaker de opmerking dat ik zo veranderd ben, in positieve zin. De sportkleren die ik droeg als kinesiste hebben plaats gemaakt voor de meer zakelijke outfits van een coach. Mijn job is mee geëvolueerd met mezelf. Ondernemers zijn m'n doelpubliek en hun gelukkig maken is m'n missie. Want als zij goed in hun vel zitten, dan zal hun onderneming er wel bij varen! Ik sport, verslind boeken, zoek contacten met mensen die me energie geven, maak tijd voor prioriteiten en geniet van elke dag.
Hoe gek het ook mag klinken, ik sta zelf verstomd van hoe ik sommige dingen heb aangepakt. Soms lijkt het wel alsof er andere krachten aan't werk zijn. 'Mijn God, hoe heb ik dat toen gedurfd?!' is een zin die ik al meermaals heb geuit. Alsof ik gedreven word door iets grootser dan mezelf. Bovendien zet ik stappen waarvan ik voel dat ze op termijn wat gaan opleveren, maar wat exact, I don't know?! Zo komt Misses Kay wekelijks een uurtje Engels praten, want ik zal speeches gaan geven in't Engels. What, where, how...I don't know but the why is big enough! Het feit dat ik een jaar wekelijks heb zitten bloggen, vaak midden in de nacht. Waar heb ik de goesting en tijd gehaald...I don't know but the why was big enough! Bovendien weet ik nu helemaal het onderwerp van het boek dat ik ga schrijven! Iets wat al zo lang door mijn hoofd (en blog) speelt! Op 1 januari 2013 zal ik wekelijks een aantal pagina's schrijven en creëer ik meteen een substituut voor deze blog. Want ja, ik geef het toe, ik heb een schrijf verslaving!
Graag rond ik af met mezelf in de bloemetjes te zetten. Ja echt, ik ben zo trots op mezelf dat ik een jaar lang alle opdrachten heb volbracht!! Hoewel ik nog zal bloggen over het allerlaatste kaartje nr. 52, ben ik nu al uitermate fier op mijn daadkracht en doorzettingsvermogen. En last but not least, zonder mijn man en kinderen was dit alles nooit waar geweest. Menslief, hoe puur kan liefde zijn!
Lang geleden schreef ik voor beide kinderen een gedichtje over hun opa, die ze nooit hebben gekend. Ook maakte ik samen met hen een schilderij over het gedicht. Hier nogmaals het gedicht, alsook de schilderijen, die ik toen beloofd had te posten... Voor Tim is opa de maan, met heel veel lieve engeltjes die fonkelen als sterren. De gekleurde bolletjes die hij met zijn duim maakte is confetti, want in de hemel is het elke dag feest! Voor Anouk is opa een hele grote engel, in mooie kleuren, met sterke vleugels. De hele hemel is vol mooie, warme kleuren en iedereen is er altijd lief!
opdracht 51, deel 2: doe iets met aarde, zand, klei...
Onze creativiteit lijkt sinds de schatkist wel onbegrensd. Met krijt kan je zand kleuren of je koopt het gekleurd in de winkel. Je tekent met lijm figuurtjes op een canvas bord en daarover strooi je het zand. Als moeder-dochter moment kon dit wel tellen!
Een welgekomen opdracht mits ik net mijn inlog code van de Musical F-Act website heb gehad. Met deze code kan ik alle songs en opnames beluisteren van de liedjes die wij zingen. Daar ik de teksten van haar nog pluim kan mee zingen zonder papieren in m'n hand, heb ik heel wat gerepeteerd deze week. Zelfs mijn dochter zingt al vlotjes mee over Joske en Jaakske, Mama Mia en Allelujah. Of ik nu al mooi kan zingen? Laten we zeggen dat het alsmaar comfortabeler wordt om en public te zingen. Zolang het maar geen hoge tonen zijn. Dan is het mijn stem die stilzwijgend staakt. In de laatste les heb ik voor het eerst twijfel gezaaid over mijn rotsvaste overtuiging. We moesten allemaal samen zingen terwijl de lesgeefster bij iedereen kwam luisteren. Het zweet brak me al uit...niet de kookpotten of douchekop maar een professional ging me nu horen zingen... Zij keek me recht in de ogen en zei met strenge blik: 'Durf jij nooit meer te zeggen dat je niet kan zingen!' Euh...daar stond ik dan, out of my comfort zone (noem het maar 'panic zone'). Overdonderd als een klein kind stond ik daar onwennig blij te wezen om deze woorden. Zou ik dan toch kunnen...
Kettingreactie aan ontmoetingen dankzij opdracht 2...
Opdracht 2, zoek contact met een oude kennis en haal de herinneringen terug op.
Omdat de ontmoeting met Ilse in de Oude Gevangenis van Hasselt zo krachtig en leuk was heb ik ineens contact gezocht met enkele andere oude kennissen. Zo ontmoet ik namiddag Kristel, met wie ik vele zondagen in de jeugdbeweging door bracht. Ook zij maakte (net zoals Ilse) deel uit van de monitoren op het tennis kamp.
Bovendien hebben we met ons gezinnetje een weekend gepland aan zee, in Adinkerke, vlakbij Plopsaland De Panne . Daar woont mijn zogenaamde 'Roparun-papa'. Ivan maakte in 2008, net als ik, deel uit van team 239, Lotgenoten Vlaanderen. Samen liepen we van Parijs naar de Coolsingel in Rotterdam, ten voordele van Kom op tegen Kanker. Tussen ons ontstond meteen een speciale band. Na jaren niet gesproken te hebben zocht ik terug contact met hem op via email. Het zal een zeer bijzonder weerzien worden, dat staat vast. We verblijven met ons vieren 2 nachtjes bij hem thuis, waar de kinderen kunnen spelen met kat én hond. Hopelijk niet als kat en hond...
Ook Mario zal ik na jaren terug zien. Toevallig kwam hij pizza bestellen bij één van m'n cliënten en sprak zij over de groepscoaching die ze bij Back to Basics volgde. Ze liet m'n naam vallen en zo ontdekte zij dat Mario en ik buddies waren op't sportkot. Tijdens ons eerste kandidatuur LO in Leuven hebben we vele leuke momenten beleefd. Met hem ga ik trachten pizza te eten bij m'n cliënt uit Beringen, want zij bracht ons weer samen.
Ongelooflijk wat zo een eenvoudige opdracht teweeg kan brengen, een hele kettingreactie aan ontmoetingen!
Opdracht 23 luidde als volgt : 'Breng buren of vrienden bij mekaar, organiseer iets'. De barbeque die ik in gedachten had met de buren heeft nog steeds niet plaats gevonden. Doch uitstel zal in dit geval geen afstel zijn. Zodra de zon weer van de partij is halen wij de buren erbij!
Ondertussen heb ik de smaak van 'organiseren' te pakken en verzamelde ik de email adressen van al mijn neven en nichten. Sommige van hen zag ik al jaren niet meer. In februari, na de vele Nieuwjaar recepties, zitten we met z'n allen rond de tafel, kinderen inclusief! Zij weten het nog niet maar de uitnodigingen zijn in de maak!
Bovendien kreeg ik op mijn verjaardag (via email) een origineel kadootje. Lees even mee:
Nogmaals proficiat met uw verjaardag.
Ik beloofde u een kadootje onder het mom van kadootje vol geluk.
Awel, het stelt niet zo veel voor... of toch natuurlijk, het is maar zoals je het wil bekijken.
Onlangs aan de toog van een cafe in Zonhoven ontmoette ik uw neef. Al snel ging het over tennis op de Basvelden etc, etc.
Al heel snel ging het over een rëunie te houden voor de mensen die toendertijd monitor waren op het tenniskamp.
Nu komt het kadootje:
Ik heb een basis versie, een kado L en een kadoo XL. Je ziet maar welk je aanneemt (liefst XL)
Kado Basic: Ik sta er niet op, terwijl ik er toch aan meegedaan heb (ik vermoed dat dit een jaar was dat ik zelf les aan het geven was bij Sporta) Ik zou dus zelf niet naar de reunie mogen komen. Dat kan niet, dus stuur mij als de bliksem nog foto's die jij hebt van de kampen, zodat we de mensen die toen meehielpen, allemaal kunnen uitnodigen.
Kado L: Wie staat er verder nog niet op. Help ons dus brainstormen en mijmeren over die tenniskampen. Wie deed er mee, wat waren de activiteiten etc.
Kado XL: What the f@#k: Ik wil dit mee helpen organiseren. Dat gaat mij veel plezier geven en ik kijk nu al reikhalzend uit naar de reünie zelf.
Natuurlijk heb ik voor de laatste optie gekozen. De tennis, mijn tweede thuis, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat waren we ons daar aan't amuseren. Uren en uren stond ik op't plein balletjes te kloppen tegen Jan en alleman. Ik kijk ernaar uit om de mensen terug samen brengen! Geweldig toch, die Schatkist vol geluk verbaast me elke dag!
Iemand zorg of aandacht nodig was opdracht 44, deel 2. Zoals eerder vermeld heb ik me daarvoor in de wereld van de ontblootte lichamen begeven, genaamd Sauna Hezemeer. Eerst wat onwennig om daarna de absurditeit van mijn angst in te zien. Welgeteld 10 minuten waren nodig geweest om mij compleet comfortabel te voelen tussen al dat loslopend naakt. Waarschijnlijk net die 10 minuten waarop elke vertrouwde bezoeker de leek met handdoek tot aan de oksels eruit haalt. Alle gekheid op een stokje, ik heb me geweldig geamuseerd met mijn vriendin. Naast de diepzinnige gesprekken en het niet meer bij komen van't lachen hebben we, zoals het in deze omgeving paste, heel wat geheimen bloot gegeven. Het was een avond om nooit te vergeten, alle zorgen maakten plaats voor een goed gevoel en veel energie!
Voor een andere opdracht hebben we het volgende zinnetje net boven de keukentafel geplakt: 'Tijdens het eten moeten we niks van de job weten'. Met de 4 handtekeningen van alle gezinsleden. Wanneer ik ook maar één woord uit spreek dat te maken heeft met 'Back to Basics', krijg ik een onverbiddelijke duw van de dochter die naast me zit. Meteen daarop wijst de zoon naar de tekst en roept hij: 'Ooohhh mama, dat mag niet!' Ik moet toegeven dat het eet moment een echte quality moment is geworden. Waarin de kinderen ronduit vertellen en wij vooral luisteren. Love it!
Daar het einde van m'n Schatkistje in zicht komt, toch nog even een paar beelden van reeds volbrachte opdrachten. Opdracht 42, verf iets in een warme kleur. Naast de canvas schilderijen die we met de kinderen knutselden, hebben we nog heel wat decoratie in huis voorzien. Het allerkleinste plekje is plots de plaats geworden waar iedere bezoeker langer blijft hangen dan gewoonlijk. Het toilette hangt immers vol nieuwe foto's van ons gezinnetje en speciale herinneringen. Bovendien hebben de kids zakjes met lavendel geknutseld, die ze aan de spiegel hebben bevestigd. Daardoor heeft dit plekje (zelfs na de grote boodschap) nog een bijzonder geurtje. Want dat was de vraag in opdracht 33.
Als laatste heb ik een foto gepost van een inspiratie poster, met daarop allerlei zinvolle gedachten. Telkens ik de poster passeer, is er altijd wel 1 gedachte die opvalt en inspireert. Zoals deze: "Geluk is een spier die je kunt trainen. Als je eraan werkt wordt ze sterker."
Gisteren werd ik compleet verrast door het nieuws van een plots overlijden. Kristel, mama van 2 dochters en de vrouw van m'n achterneef, slechts 36 jaar! Ondanks ik het gezinnetje amper ken sleepte ik dit gebeuren de hele dag met me mee. Hoe vertel je als papa aan twee meisjes van 6 en 8 dat mama er nooit meer zal zijn? Hoe vertel je aan ouders dat hun dochter er nooit meer zal zijn? "One life, live it!" is de enigste zinvolle respons die ik op dit moment kan uitbrengen. Doe vandaag wat je morgen wil bereiken. Relativeer de zorgen van elke dag en wees iedere ochtend dankbaar er te zijn! Stel niets uit tot later. Plots wist ik het met zekerheid, natuurlijk gaan we met onze kinderen mijn tweelingbroer z'n gezinnetje bezoeken in Nieuw-Zeeland!!! De quality-time met ons viertjes, het weerzien, de pracht van de natuur, nieuwe ontmoetingen, gewoon samen zijn...onbetaalbaar. Bijgevoegd een toepasselijke songtekst van Marco Borsato, 'Als er nooit meer een morgen zou zijn'
Als er nooit meer een morgen zou zijn En de zon viel in slaap met de maan Heb je enig idee wat het met je zou doen Als je nog maar een dag zou bestaan
Zou je hart zich weer vullen met vuur Van de eeuwige schaamte bevrijd Keek je niet meer benauwd naar de klok aan de muur Kwam je los uit de greep van de tijd
Zouden zorgen niet langer je leven bepalen En had je voor angst geen ontzag Was je held of heldin van je eigen verhalen Al was het dan maar voor een dag
Zou de toekomst niet langer je denken beheersen En leefde je voor het moment Met een luisterend oor voor het kind in jezelf Zou je eindelijk weer zijn wie je bent
We verbannen de dromen naar morgen en later Maar doet het je stiekem geen pijn Dat je dan pas zou doen wat je altijd al wou Als er nooit meer een morgen zou zijn
Bezoek eens een museum of natuurreservaat. Dat is alvast iets wat we met het gezin tijdens de Kerstvakantie zullen doen. Concreet heb ik nog geen idee waar of wat, doch ik twijfel er niet aan dat we 'iets' gaan doen. Na uitvoering wordt er met zekerheid een verslagje gepost.
Welke excuses heb ik deze week gebruikt. Daar het mijn verjaardag was alsook de afsluiting van mijn eerste Health Coach jaar (alvast 2 excuses op een rij) heb ik mezelf beloond (excuse nr 3) en eens goed laten gaan. De extra wijntjes en de feestjes waren werkelijk fantastisch. Om dan maar te zwijgen over de morning-afters. Oh my God,...mijn hoofd doet nog pijn als ik eraan terug denk. Als je dan jezelf niet wil laten kennen en loopschoenen aantrekt om 8h 's morgens is het God die komt vertellen dat je geen 17 meer bent!
Af en toe heeft zelfs de Health Coach van die ervaringen nodig om zo net voor de Feestdagen gewaarschuwd te zijn. Zo even voelen wat we op voorhand hadden kunnen weten! Binnenkort een wijntje drinken? Ja, eentje graag!
Toeval of niet, net vorige week verkocht een kennis langs facebook tickets voor 'De Laatste Kreun' in het Sportpaleis. Met één blik in de agenda hapten wij toe. Zonder het te weten zorgde dit ervoor dat opdracht 49 een makkie werd. 'Boek deze week een kaartje voor een concert, tentoonstelling of theater.' Sowieso doen we regelmatig van die uitstapjes. Daar kan geen cinema tegenop! Bovendien hebben we ook de musical 'Annie' geboekt als gezinsuitstapje tijdens de Kerstvakantie.
Heb plezier in wat je doet in plaats van doen waar je plezier in hebt. Ik moet zeggen dat dit na 48 opdrachten haast een evidentie is geworden. Mijn positiviteit is er alleen maar op vooruit gegaan. Sommige dingen moeten nu eenmaal gebeuren. Winkelen, de was, eten koken, paperassen,...Weet dat het veel vlotter vooruit gaat met een lach op het gezicht! Af en toe gun ik mezelf ook een 'afgebakend baalmoment'. Ik besef dan compleet dat mijn gemekker geen jota uithaalt, doch heb ik dan even zin in lekker balen. Uit mijn buurt blijven en mij met rust laten is dan de boodschap. Tot mijn knop weer is omgedraaid en ik een lach op mijn gezicht tover!
Daar onze dochter in de ban is van de musical 'Annie' stelde ze onlangs de vraag: 'Mama, weeshuizen bestaan toch niet echt hé?' Na mijn uitleg was ze nog meer geboeid door dit alles. Toevallig herinnerde ik me een kennis die op zoek was naar speelgoed voor het kindertehuis in Zelem. Daarom besloten we samen een grote opruimactie in de speelkamer te houden. Waarschijnlijk had dit speelgoed een plekje op zolder gekregen om dan naar een kleiner neefje of nichtje te verhuizen. Wat voelt het goed te weten dat ons speelgoed andere kinderen dolblij maakt, kinderen die het veel meer nodig hebben dan wij! Waar wij haast geen idee meer hebben wat te vragen aan Sinterklaas zijn er overal op de wereld kinderen dolgelukkig om iets te mogen ontvangen. Volgens mij wordt dit een jaarlijkse traditie binnen het gezin.
de kracht die ik in mezelf heb gevonden om eigen stappen te zetten
de groei die ik door maak en de energie die daardoor vrij komt
het geloof en de steun van de mensen rondom mij
de onvoorwaardelijke liefde waarin we zijn gegroeid als gezin waardoor 2+2 zoveel meer is dan 4
het talent dat in elk van ons verstopt zit
de inspirerende mensen die ik mag ontmoeten
mijn gezondheid
het feit dat ik in dit land en in mijn familie geboren ben
elke dag die nog mag komen...en ik ga voor de 100 dus nog 63 jaar te gaan
en natuurlijk last but not least, ben ik dankbaar voor de 'Schatkist vol geluk' met al z'n opdrachten! Maar goed dat er mensen op aarde rondlopen die hun tijd investeren in positiviteit. En weet je wat, I'm one of them!
groot misverstand wordt hechte vriendschapsband! (opdracht 35)
Opdracht 35: Welk meningsverschil heb je nooit uitgepraat, probeer het nu toch eens. Dankzij deze opdracht nam ik begin september terug contact op met Bert. Een rolstoel atleet waarmee ik zeer intens samen werkte als kinesist. Doch door omstandigheden en mijn nieuwe job focus verwaterde ons contact. Gisteren, welgeteld 3 maanden na onze mailing en bijna 2 jaar na absolute stilte zaten we terug rond de tafel. Mijn man en ik hadden Bert en z'n vrouw Ria uitgenodigd voor een etentje bij ons thuis. Dit is zijn feedback die ik vandaag in m'n mailbox mocht ontvangen.
He Inge, Hans, Anouk en Tim,
Wij willen jullie heel erg bedanken voor het gezellige etentje van gisteravond.
Het voelde heel goed om bij elkaar te zijn. Het was ook veel te lang geleden, zeker omdat we zoveel samen hebben opgetrokken, ben ik blij dat je mij hebt geschreven Inge.
Soms is een gesproken tekst met een uitdrukking, een mimiek, een glimlach op je gezicht ineens niet zo zwaar als iets dat je op schrift zet.
Zo blijkt maar weer dat we elkaar niet vergeten en dat onze vriendschap, ook al hadden we de afgelopen twee jaar geen contact , van blijvende waarde is.
We gaan zo heb ik mijzelf beloofd toch weer wat meer over en weer delen. Een telefoontje, een mailtje een bezoekje, een etentje (Hans zeer veel complimenten voor je kookkunst).
Het was een zeer geslaagde en fijne avond ook al waren we nog lang niet uitgepraat, we moeten nog iets overhouden voor de volgende keer hè.
Geniet van het leven, geniet van elkaar, geniet van onze vriendschap.
De band die bestaat, de warmte die jullie uitstralen, de overeenkomsten die we hebben Inge, daar mag en niets tussen komen.
Inge als ik je ergens in je werk mee kan helpen laat het me weten oké?
Maak er een mooie zondag van doe de groeten aan Hans, Anouk en Tim.
Lieve groeten,
xxx
Ria en Bert
Opnieuw een krachtige les geleerd dankzij een opdracht. Voelt iets niet goed, ga er achter aan en volg je hart! Dankzij de Schatkist werd bij deze een vriendschap voor't leven gered. Bert, world-champ op wielen, 'Nick Vujicic' van vlakbij, positivist-possibilist-optimist in hart en nieren...heerlijk om je weer in ons huisje te zien binnen rollen! We kijken met ons hele gezinnetje uit naar de volgende date!
Weet dat ik lang geleden een heel groeiproces heb door gemaakt om niet altijd alles voor iedereen te doen. Ik heb geleerd ook aan mezelf te denken en daarom 'nee' te zeggen. Vroeger zei ik op alles 'ja' met een big smile, om erna spijt te hebben. Een oude kennis met rugpijn op zondagavond aan telefoon. 'Och, kom maar langs, Ingske zal er wel naar kijken.' En alles en iedereen kon wijken. Nu zeg ik 'ja' wanneer ik er zin in heb én het goed voelt. Daarmee bedoel ik dat ik heb geleerd mijn eigen energie en mijn tijd te bewaken. Alle overschot schenk ik met plezier weg aan wie het op dat moment het meeste nodig heeft.
'Ja' heb ik wel leren zeggen op dingen die me angst geven, die oncomfortabel en ongewoon zijn. De vraag die ik in gedachten stel wanneer ik iets niet durf is deze: 'Als ik zou weten dat het gevraagde goed afloopt en me vooruit helpt, zou ik het dan doen?' Is mijn antwoord 'ja' dan doe ik het. Zo ben ik bij de musical-lessen op zaterdag terecht gekomen. Moest iemand me dit een jaar geleden gezegd hebben zou ik die persoon zot verklaard hebben. 'Ik musical? No way, en me dan belachelijk maken...' Want Inge kan niet zingen, Inge kan niet dansen en Inge kan geen toneel spelen. Dat werd me met de paplepel mee gegeven. Vandaag echter amuseer ik me te pletter en dat is toch het enigste wat telt!
Vorige donderdag was het dan zo ver, my first meeting with my 'English teacher'. Ik kan u alvast verzekeren: It was a complete match! I loved to talk with her in English. Natuurlijk voelde het wat vreemd bij de start. Zo na jaren weer Engels praten met een dame waarvan je weet dat ze ook perfect Nederlands spreekt. Maar na 5 minuten leek het of we mekaar al jaren kenden en werd angst vervangen door compleet vertrouwen. Deze dame is dan ook such an inspiring person! Heerlijk om vanaf nu elke maandag een uurtje te gaan wandelen while we discuss business related stuff. Just act toward your goals and the rest will folllow... that's absolutely the lesson I've learnt with card number 45.
Vanavond zet ik Cynthia symbolisch in de bloemetjes omdat zij een échte doorbijter is!! Naast het uitvoeren van de opdrachten reageert zij met haar bevindingen op mijn blog. En geeft ze af en toe wat feedback op mijn posts, net zoals sommige andere blog lezers. Net de stimulans die ik nodig heb om door te gaan. Ik hoop dat er toch ergens in de wereld nog mensen zijn die voor alle opdrachten gaan? Misschien een idee om te connecteren en onze bevindingen te delen? Of een antwoord te zoeken op de vraag waarom mensen na een aantal opdrachten afhaken? Reacties van harte welkom!
Ik zeg 'flut' aan de 'dut'. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat 'power naps' van een half uurtje heel wat energie kunnen opwekken, kies ik daar toch pas voor als ik de vijftig gepasseerd ben. Ergens voel ik me veel te jong om door de dag mijn ogen te sluiten. Wat niet wil zeggen dat ik de kracht van slaap niet vat. Integendeel zelfs. Voldoende en regelmatig slapen is de beste remedie tegen ongeduld, frustraties, futloosheid, ergernis, dipjes,...Zelf tracht ik dagelijks voor middernacht in bed te liggen. Tot een aantal weken geleden ging ik pas slapen om één of twee uur 's nachts, om dan 's morgens met een gigantisch ochtendhumeur de wereld cynisch toe te lachen. Ik was ervan overtuigd dat computerwerk en schrijven pas goed lukten in de stilte van de nacht. Blijkbaar heb ik mijn intern systeem op enkele weken omgeschakeld en merk ik dat het even goed in de vroege avond lukt. Ik ben creatiever, energieker, kan beter relativeren en heb vooral meer geduld met de ergernissen van elke dag. Dus, voor mij geen dutjes door de dag maar een 7 uur durende power nap in de nacht.
Wat maakt mij nu bang? Ik heb er al met een aantal mensen over gepraat en dan kom ik net zoals Cynthia uit bij het ouder worden. Niet meer de dood maar het 'afhankelijk zijn van anderen' komt op nr. 1 te staan. Andere mensen nodig hebben om in je basis behoeften te voldoen. Wassen, aankleden, eten,...ik mag er niet aan denken. In't rusthuis bezoeken we zo nu en dan onze bomma van 94 jaar. Op kijkend vanuit haar zeteltje langs het raam lacht ze ons in de deuropening toe. Een lach die zoveel meer verraadt. Moederziel alleen omgeven door 4 muren en witte-jassen-mensen. Bezoekers die komen en gaan net zoals de bejaarden dat doen. Only the strong survive. Daar zit ze dan, in een lichaam dat haar geleefde tijd prijs geeft, in een houding die meer naar binnen dan naar buiten is gekeerd, in een rusthuis van komen en gaan,...Rimpels bedekken stilzwijgend de vraag waar niemand luidop over spreekt: 'Wanneer mag ik nu gaan?'
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Gisteren werd ik compleet verrast door het nieuws van een plots overlijden. Kristel, mama van 2 dochters en de vrouw van m'n achterneef, slechts 36 jaar! Ondanks ik het gezinnetje amper ken sleepte ik dit gebeuren de hele dag met me mee. Hoe vertel je als papa aan twee meisjes van 6 en 8 dat mama er nooit meer zal zijn? Hoe vertel je aan ouders dat hun dochter er nooit meer zal zijn? "One life, live it!" is de enigste zinvolle respons die ik op dit moment kan uitbrengen. Doe vandaag wat je morgen wil bereiken. Relativeer de zorgen van elke dag en wees iedere ochtend dankbaar er te zijn! Stel niets uit tot later. Plots wist ik het met zekerheid, natuurlijk gaan we met onze kinderen mijn tweelingbroer z'n gezinnetje bezoeken in Nieuw-Zeeland!!! De quality-time met ons viertjes, het weerzien, de pracht van de natuur, nieuwe ontmoetingen, gewoon samen zijn...onbetaalbaar. Bijgevoegd een toepasselijke songtekst van Marco Borsato, 'Als er nooit meer een morgen zou zijn'
