The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
22-02-2012
spruitjes met spek
Opdracht 8 is nu aan de gang. Met de laptop op de keukentafel ben ik op dit moment aardappelpuree met spruitjes en spek aan't klaarmaken. Over 5 minuutjes is de tafel gedekt en ben ik zeer benieuwd naar de reactie van de kinderen. In elk vriendschapsboekje lees ik bij 'wat lust ik niet?' als antwoord 'spruitjes'. Ik neem de proef op de som en zeg niet wat het is. Benieuwd naar hun reactie. Trouwens, het is de allereerste keer dat ik dit klaar maak zonder alternatief gerechtje voor de kindjes. Mijn moeder maakte nooit spruitjes voor haar 4 pagadders, waarschijnlijk omdat ze't zelf niet lekker vindt. Zonder het te beseffen neem je die gewoonte over. Wie weet komt daar na vandaag verandering in.
Geloof het of niet, beide bordjes waren helemaal op, zonder lange tanden. Tim stelde zich geen vragen bij z'n eten en at alles op zoals altijd. Anouk vroeg me wat het eten was, ik vroeg terug: 'wat denk je dat het is?' Puree met broccoli en ze at met smaak rustig alles op. Bij deze horen spruitjes er vanaf vandaag voor iedereen bij!
Even terug in de tijd naar opdracht 2 met recent beeldmateriaal. Het resultaat pronkt op onze kast in de living. Terwijl wij als ouders 2 weken in het buitenland vertoefden was deze creatieve opdracht de perfecte count-down methode voor onze kinderen. Anouk dacht lang dat ze één of ander gezelschapsspel had, terwijl Tim al snel doorhad dat de wielen van dag 1 hoorden bij een voertuig. Het eerst wat ze deden bij't ontwaken was een kadootje openen, wisten de grootouders te vertellen. De doos met half afgewerkt materiaal verhuisde samen met de kids van moeke en vake naar huize oma om uiteindelijk afgewerkt bij ons thuis te belanden.
Lees hoe alles begon op 10 januari...
Knutselopdracht...
Ik wil dus iets knutselen voor onze kinderen voor wanneer de mama en papa twee weken van het thuis toneel verdwijnen. Niet iets dat benadrukt dat wij er niet zijn waardoor ze ons net gaan missen. Wel iets waar ze naar uit kijken en wat hen vrolijk maakt. Iets visueel en tastbaar. Ik was er gisteren met mijn man over aan't brainstormen. Beide waren we overtuigd dat m'n eerste idee, kleine briefjes voor elke dag met fotootjes, geen optie meer was. Stel u voor, een briefje met daarop: 'Nog 7 dagen en we zijn er al' of 'Weet dat mama en papa jullie ook hard missen!' Ik zou niet in de grootouders hun schoenen willen staan om de zakdoekjes boven te halen.
Daarentegen had de papa wel een leuk idee. Voor zowel de zoon als de dochter maken we een mooie doos met daarin allemaal kleine genummerde zakjes. Ieder zakje bevat lego blokken en een plannetje om dag na dag een stukje te bouwen. Op de laatste dag hebben ze dan alle blokken gebruikt om hun afgewerkte constructie aan ons te kunnen showen. Naarmate de zakjes minderen weten ze ook dat onze thuiskomst nadert. Schitterend toch en plezant voor hen om te doen! Vooral omdat ze het eindresultaat pas zelf zien op de laatste dag.
Tim, de clown in huis, de humorist en creatieveling, de fantasierijke dromer, de story teller...steeds op z'n gemak!
Anouk, de stoere meid die weet wat ze wil, de doorzetter, de singer-songwriter, de danseres,...het kan niet snel genoeg!
Zoals de zoon op de papa en de dochter op de mama lijkt, zo passen ze elk op hun manier in ons gezin. Onze taak als ouders bestaat erin hun talenten te benoemen en te voeden. Hun te motiveren te zijn wie ze nu al zijn, ook al is dit niet wat de maatschappij of de school verwacht. Ik wil niet dat ze in de toekomst maskers opzetten en verstoppen wie ze in wezen zijn, uit angst. Het mooiste dat je voor mij als mama kan worden is jezelf!
Opdracht 7: Bedenk hoe je iemand uit je omgeving extra kan motiveren en doe het.
Na het zien van de volgende speech Ken Robinson says schools kill creativity | Video on TED.com ben ik meteen
aan de slag gegaan met bovenstaande opdracht. Een speech die zo herkenbaar en
compleet als waarheid werd aangevoeld door mezelf en zo toepasselijk was op onze zoon van acht. Ik ben een paar jaar geleden uit het onderwijs gestapt omdat ik me er niet meer goed voelde. Ik richtte 'Back to Basics' op, een business-naam die de essentie meteen benadrukt. Nu kom ik dezelfde dingen waarin ik me vroeger frustreerde terug tegen via mijn kinderen die het traditionele onderwijs volgen.
Ik ben degene die heeft geleerd overal het positieve in te zien en naar boven te
halen. Ik geef de kinderen nu complimentjes als ze flink samen spelen en
wacht niet om in te grijpen als ze ruzie maken. Ik ben eerst blij over de
6 goede punten op een toets en stel dan vragen over de 4 rode strepen op het blad.
Ik bevestig de kinderen in hun talenten waar de school misschien wel een andere kijk op kan hebben. Mijn zoon is gigantisch humoristisch en zeer creatief. Als 6
jarige zei hij vastberaden op zijn communie vooraan in de kerk: 'Ik ben Tim en
ik ga clown worden'. Terwijl de andere kinderen kozen voor brandweerman,
voetballer,... Hij is ook zot van computer wat we trachten te stimuleren door
hem andere dingen te leren dan spelletjes spelen. Later is de kans zeer
groot dat hij dagelijks met de PC zal werken in zijn job, dus waarom het niet
stimuleren op een constructieve manier? Momenteel is hij foto's aan't
bewerken die hij kan mailen naar zijn neven en nichtjes. Ik zelf heb geen
idee hoe daaraan te beginnen.
Gisteren heb ik met hem een babbel gedaan en ik schrok onnoemelijk!
Toen ik vroeg waar hij goed in was en fier op was zei hij: 'Mama, dat weet
ik echt niet meer want op school is niks goed' Zijn zus daarentegen bleef maar opsommen waar zij keigoed of de beste in was. Daarop realiseerde ik mij dat ik door de drukte van de laatste weken ook wel
echt gehamerd heb op hetgeen wat niet goed ging op school. Het benadrukken van hetgeen wel knap was kwam onbewust veel te weinig aan bod. Ik werd meegezogen door de wat mindere resultaten op school waardoor ik hem eerder demotiveerde dan
stimuleerde. "Dit moet, doe dat gewoon zo, komaan, wat meer tempo, iedereen kan
dat toch, blablablabla!"
Ik besefte plots hoe snel je mee wandelt met de massa en daardoor je eigen overtuigingen opzij drukt. Op de eerste plaats wil ik dat mijn kinderen graag naar school gaan, zich kunnen ontplooien op elk vlak en bovenal gelukkig zijn. Ik wil niet dat ze hun minderwaardig gaan voelen om het rode op hun blad. School is één ding en het is zeer belangrijk. Maar daarnaast heb je nog zoveel andere waardevolle aspecten die in mijn ogen minstens even belangrijk zijn en te weinig worden gestimuleerd in het onderwijs!
Meteen schoot ik in actie en maakte boven op de gang een
'complimentjes-muur'. Iedereen van het gezin heeft zijn eigen blad waarop
de andere iets positiefs mag schrijven. Elke dag passeren we door die
gang minstens 6 keer. Mijn God wat zag ik Timmy Boy stralen als hij onze 'Daar
ben je goed in-tekstjes' las! Zijn zusje van zes schreef: 'Ik vind dat je goed kan tekenen!' en ' Jij kan zo grappig zijn'.
Ik ben ervan overtuigd dat succesrijke volwassenen niet steeds de best presterende kinderen op school waren. Het zijn volgens mij de kinderen die gestimuleerd worden in hun talenten, erop durven vertrouwen en deze
gaan voeden! Ik heb met mijn zoon een babbel gedaan zoals nooit tevoren. Ergens moest ik hem vertellen dat school nu eenmaal noodzakelijk is en dat je best doen heel belangrijk is. Bovendien vertelde ik ook dat hij zijn vele talenten niet mag verstoppen maar juist dient te voeden. En kan dat niet op school dan wel in de vrije tijd. En daar gaan we hem gigantisch mee helpen. Met tranen in zijn ogen gaf hij mij een immens veelzeggende knuffel. Zo eentje die me deed voelen dat hij het begreep!
I have a dream: Naakt speechen in volle zelfvertrouwen!
Deel 2 van opdracht 6: Eigenschappen noteren van iemand waarvoor je veel respect hebt. Maak van 1 eigenschap die je zelf niet bezit je eigen jaardoel. Confronteer jezelf er regelmatig mee.
Met deze opdracht ben ik gigantisch aan de slag gegaan, al besefte ik dit pas echt een week geleden. Ik beluister zeer vaak speeches op www.TED.com. De sprekers hebben een aantal gemeenschappelijke kenmerken zoals puurheid, inspiratie, autenticiteit, passie, gedrevenheid, kwetsbaarheid en persoonlijke overtuiging. Ze spreken vanuit eigen ervaringen en kijken op een nieuwe manier naar vaak doodgewone dingen. Ik droom ervan mijn ervaringen en inzichten door te geven aan anderen zoals zij dat doen. Vol zelfvertrouwen 'uw ding' op een podium vertellen terwijl de mensen aan uw lippen hangen. Om u achteraf een applaus te geven voor de nieuwe kijk die ze kregen op iets waar ze nooit eerder zo over dachten. En meteen terwijl ik dat hier neerschrijf duikt de angst mijn lijf binnen. Angst afkomstig van mijn ego dat zegt: 'En denk toch niet dat jij dat gaat kunnen zoals die van TED dat kunnen...' Want als ik het doe leg ik de lat voor mezelf ineens op 'TED-hoogte'... Ik wil vol zelfvertrouwen, puur natuur en op een plezante manier mijn ding vertellen alsof ik mijn kinderen een geheimpje prijs geef. Alleen is er nog wel wat werk aan de winkel.
Eind november 2011 volgde ik om die reden een INSPIRING SPEECH-opleiding. An Nelissen, Bert Kruismans, Inge Rock alsook de broers Peter en Stefan Perceval waren mijn mentors gedurende 3 dagen. Het resultaat hiervan was zichtbaar de avond na de opleiding. Op KRC Genk heb ik het jaarprogramma van unizo en Back to Basics voorgesteld aan een honderdtal ondernemers. Compleet naakt heb ik gespeecht alsook de trainer van KRC genaamd Mario Been geïnterviewd. Mijn God wat was dit voor herhaling vatbaar, compleet kicken maar eveneens bij momenten compleet stikken! Daarmee bedoel ik het letterlijk het voelen van die onvertrouwde bodem onder je voeten. Het in je hoofd zoeken naar de betekenis achter de blikken van de toeschouwers terwijl je staat te praten. De twijfelende gedachten die opkomen als het publiek niet lacht bij een ingebouwde grap of net anders reageert dan verwacht. (Even ter verduidelijking, 'naakt speechen' is een vakterm voor speechen zonder papieren in de hand, zonder spreekgestoelte om u achter te verbergen. 't Is maar dat je't weet en geen gekke beelden in je hoofd haalt).
Een week geleden besloot ik alsnog deel te nemen in de vervolgopleiding van de Inspiring Speech, die reeds weken draaiende was. Mijn overtuigingen en excuses om niet deel te nemen (twijfels, ben ik wel goed genoeg, durf ik die angst wel aan) wogen plots niet meer op tegen mijn luid roepende innerlijke drijfveren. Ik heb me ingeschreven voor een maandenlange, wekelijkse training met als doel een eigen keynote speech van twintig minuten voor een volle theaterzaal compleet naakt brengen. Als dat geen zin is om U tegen te zeggen dan weet ik het niet ;) Vol vertrouwen kijk ik uit naar 16 juni. De dag dat ik mijn eigen keynote speech zal brengen en plein public. Ik wens, hoop, droom, geloof en weet dat de 100% zelfvertrouwen een realistisch jaardoel zal zijn! Ik hou jullie op de hoogte, volgende zaterdag zitten we met het team samen in Antwerpen.
Indien iemand meer wil weten over de Inspiring Speech: www.inspiringspeech.be
Man, man, man, wat een drukte de voorbije twee weken. Drukte positief bedoeld, ik klaag er niet om, integendeel zelfs. Ik ben zeer dankbaar. Ik wist alleen niet dat bloggen even verslavend kon zijn als joggen! Met beide activiteiten, hoe verschillend ze ook mogen zijn, hou ik grote kuis in mijn bovenkamer. Beide geven me na afloop het gevoel van 'weer alles netjes op een rij te hebben'. Ondanks de overvolle agenda ben ik evenzeer aan de slag gegaan met de opdrachten. Ze waren non-stop aanwezig in mijn hoofd, 's avonds in de douche, tussendoor op de wc, 's morgens bij het ontbijt. Maar tot op heden vond ik de afgelopen twee weken geen enkel vrij moment om te bloggen, de job kreeg voorrang. Na twee weken Costa Rica en twee weken drukte is de som snel gemaakt, twee weken niet bloggen en vier weken niet joggen. Een som recht evenredig met de chaos in mijn hoofd, die toch wel zorgde voor een gespannen gevoel de afgelopen week. Naast het moeizaam in bed geraken 's avonds, er was steeds nog zoveel te doen, was het uit bed geraken 's morgens een nog grotere uitdaging. Het hoofd bleef maar malen terwijl de alledaagse routine (huiswerk kinderen, eten maken,...) meer van me vroeg dan anders. Bij deze heb ik nog eens letterlijk aan den lijve ondervonden wat ik dag in dag uit sta te verkondigen aan mijn coachingscliënten. Je lichaam fluistert non-stop, je leven lang, alleen razen we maar door en houden we halt wanneer het lijf keihard schreeuwt! Mijn lichaam heeft jaren geleden dafalgan geruild voor loopschoenen, de TV werd vervangen door de PC, stress werd ingenomen door passie en gezaag werd weggezapt door gedrevenheid. Kortom, ik heb nu een rustige week voor de boeg om alles op een rij te zetten. Om gedoseerd en gepassioneerd te werken. Om tijd door te brengen met de kindjes en de man. Om in de toekomst nog meer mijn agenda te bewaken, rekening houdend met alle levensgebieden. Mijn jog- en blog momenten worden zo meteen gepland in mijn agenda, omdat ik het gewoon nodig heb om 'happy' te zijn!
Wat opdracht zes betreft is het uitgesteld karwei aanpakken gepland voor de week die komt. Ik ga grote kuis houden in mijn PC. Het oude vervangen om plaats te maken voor het nieuwe. Dringend nodig want de C-schijf bereikt zijn limiet en ik geraak er lichtjes gefrustreerd van. Zonde om tijd te verliezen met dingen op te zoeken die je niet meer weet staan. Ik wil door het bos de bomen kunnen zien. Met 100% zekerheid zal deze klus geklaard worden!
- van 30° vorige week in Costa Rica naar -10° deze week in Zonhoven
- van een lege agenda naar een volgeboekte
- van totale rust naar chaos
- van ontspanning naar spanning
- ...
Kortom, een helse drukke week achter de rug waar de box even geen priori-tijd was.
Mijn opdrachten van de voorbije week: "pak een karwei aan dat je al veel te lang uitstelt, begin eraan en werk het af."
Wat ik kan verzekeren is dat ik er heb over nagedacht en ook weet welke klus het 'zal' zijn. In de chaos van de voorbije dagen heb ik evenveel chaos op mijn PC gevonden. Tijd verliezen omdat je niet meer weet waar dingen zijn opgeslagen. Bij deze heb ik een moment vastgelegd in mijn agenda om mij met de grondige kuisbeurt bezig te houden. Mapjes aanmaken, dingen loslaten om plaats te maken voor nieuwe...
Hoe zeer ik me ook erger aan iemand, elke persoon heeft een keerzijde. Het is aan mij om het juiste standpunt in te nemen. Kijk ik naar hetgeen waarin ik me frustreer of ga ik op zoek naar de tegenpool. Hetgeen me verwarmt, energie geeft, blij maakt... Geloof me, oefening baart kunst!
- Jaag ik me op in de rommel van mijn kindjes of ben ik blij om het speelplezier en creativiteit dat het oplevert?
- Ben ik slecht gezind omwille van de regen of dankbaar dat het de natuur in al z'n pracht te voorschijn tovert?
- Erger ik me in de uren vliegen van Costa Rica naar Brussel of kijk ik uit naar de babbels die ik heb met m'n man?
- Frustreer ik me in de traagheid van zoon-lief of ben ik blij om de vogels die hij spot en de stokken die hij vindt?
Ondanks deze wetenschap zijn er ook voor mij heel wat uitdagingen bij bepaalde personen. In plaats van in de schaduwzijde te staan ga ik vanaf nu bewust de zonnestraaltjes opzoeken. Want die zijn er eerlijk waar, bij eender wie. Bij mijn uitverkozen persoon ga ik me focussen op volgende pluspuntjes:
De oprechte bezorgdheid die schuil gaat onder de opmerkingen
Het steeds uit de nood helpen in case we need it
De overvloed aan liefde verborgen onder een beschermende attitude
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Man, man, man, wat een drukte de voorbije twee weken. Drukte positief bedoeld, ik klaag er niet om, integendeel zelfs. Ik ben zeer dankbaar. Ik wist alleen niet dat bloggen even verslavend kon zijn als joggen! Met beide activiteiten, hoe verschillend ze ook mogen zijn, hou ik grote kuis in mijn bovenkamer. Beide geven me na afloop het gevoel van 'weer alles netjes op een rij te hebben'. Ondanks de overvolle agenda ben ik evenzeer aan de slag gegaan met de opdrachten. Ze waren non-stop aanwezig in mijn hoofd, 's avonds in de douche, tussendoor op de wc, 's morgens bij het ontbijt. Maar tot op heden vond ik de afgelopen twee weken geen enkel vrij moment om te bloggen, de job kreeg voorrang. Na twee weken Costa Rica en twee weken drukte is de som snel gemaakt, twee weken niet bloggen en vier weken niet joggen. Een som recht evenredig met de chaos in mijn hoofd, die toch wel zorgde voor een gespannen gevoel de afgelopen week. Naast het moeizaam in bed geraken 's avonds, er was steeds nog zoveel te doen, was het uit bed geraken 's morgens een nog grotere uitdaging. Het hoofd bleef maar malen terwijl de alledaagse routine (huiswerk kinderen, eten maken,...) meer van me vroeg dan anders. Bij deze heb ik nog eens letterlijk aan den lijve ondervonden wat ik dag in dag uit sta te verkondigen aan mijn coachingscliënten. Je lichaam fluistert non-stop, je leven lang, alleen razen we maar door en houden we halt wanneer het lijf keihard schreeuwt! Mijn lichaam heeft jaren geleden dafalgan geruild voor loopschoenen, de TV werd vervangen door de PC, stress werd ingenomen door passie en gezaag werd weggezapt door gedrevenheid. Kortom, ik heb nu een rustige week voor de boeg om alles op een rij te zetten. Om gedoseerd en gepassioneerd te werken. Om tijd door te brengen met de kindjes en de man. Om in de toekomst nog meer mijn agenda te bewaken, rekening houdend met alle levensgebieden. Mijn jog- en blog momenten worden zo meteen gepland in mijn agenda, omdat ik het gewoon nodig heb om 'happy' te zijn!
