The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
31-01-2012
verborgen talent van mijn patiënt
Naast Daniël die me compleet deed geloven in 100% happiness slaagde ook Kim erin me te ontroeren met zijn tekentalent. " Zomaar wat krabbels, stelt niet veel voor..." zei hij bescheiden. Kim, ik hoop dat deze blog heel wat aandacht trekt en jouw tekeningen ergens een weg vinden naar de buitenwereld! Jij verdient het...
Gisteren schreef ik over Daniël, de jonge ondernemer die mij meteen ontroerde met zijn gepassioneerdheid. Een kerel die vooruit wil in het leven en daar alles aan doet. Kijk, begrijp en verwonder. I'm so happy because I have everything I need: my own surfschool, a perfect house, beautiful girlfriend,a dog, the beach and the sun. Daniël, dankzij jouw gedrevenheid en happiness werd ik even stil! Overvloed heeft alles te maken met perceptie...wat ben ik blij Daniël ontmoet te hebben!
De 5de week en de 2de opdracht die ik vanop het dak van de wereld mag trekken...Geef jezelf vanaf nu elke week een geluksscore. In mijn omstandigheden op dit moment prijs ik mezelf immens gelukkig! Zeker na onze ontmoeting met de surfboy Daniël. Een gespierd ventje van 22 jaar is onze gids naar de watervallen en stelt zichzelf voor in gebrekkig Engels.
I am Daniël, 22 years old, have my own house and surfing school. My girlfriend is biologe. She worked on the beach on a turtle project. Now she's looking for a new job, but I have a good business, so she doesn't have to work. I'm planning to do also kayak rentings, guidings. I want to make markings along the road so every tourist will find my surfing school. I wanna have other people work for me, with the same spirit as I treat and love people. I enjoy life as much as I can. I'm glad to live in this beautiful place and to have everything to be totally happy: La pura vida at Costa Rica!
Vandaag zijn we zijn huis en surfschool in Matapalo gaan bezoeken. Een groot eigendom waar hij ons apetrots rond leidde, ik was compleet overdonderd door deze jonge ondernemer. We kregen op het strand 2 uur surfles en genoten letterlijk van het pure leven. Huge waves, pelikanen boven je hoofd, zon, palmbomen...Wanneer we dorst hadden kegelde Daniël een paar kokosnoten uit de palmboom naar beneden om ons te laten genieten van de rijkdom van Moeder aarde! Mijn man en ik zingen samen:" Je ligt met je billen bloot, drinkt melk uit een kokosnoot..." en vertaalden het voor Daniël die hard moest lachen. La PURA VIDA, het PURE LEVEN, dankzij Daniël scoor ik mezelf vandaag maximaal gelukkig! Morgen de foto's van zijn eigendom en surfschool...
Vertel aan iemand dierbaar waarom hij zo dierbaar is...
Als moeder en vader steken we vaak zoveel tijd in alles en iedereen behalve in onze relatie. Het werk, het huishouden...steeds weer zijn er excuses om 's avonds doodmoe in de zetel te ploffen. Zonder tijd te hebben of beter, tijd te maken voor mekaar. Men zegt dat dat nu eenmaal zo is als de kinderen klein zijn. Wij geloven daar niet in. Ons idee is dat hoe gelukkiger wij als ouders zijn, hoe meer we dat ook uitstralen en doorgeven aan onze kinderen. We maken nu bewust tijd voor mekaar. Dat was niet altijd zo, integendeel. Ooit waren wij beide echte kampioenen in geen tijd hebben. Altijd maar doordraven en hollen zonder bewust te genieten van wat het meest dierbaar is.
Vandaag kunnen we soms uren met mekaar zitten praten over hoe we de toekomst zien. Vooruit kijken als gezin maar ook ieder voor zich. Wat wil ik bereiken met mijn zaak of op persoonlijk vlak, wat wil mijn man bereiken, wat willen we als koppel bereiken en wat willen we als gezin bereiken. Dat bespreken, erover fantaseren en dromen is zo immens verrijkend. Hoe is het mogelijk dat er massa's mensen elke avond naar 'Thuis' op TV kijken in plaats van hun eigen gezellige thuis te creëren. Wat ben ik gelukkig dat mijn man en ik met de nodige ups and downs steeds zijn blijven geloven in de liefde. De energie die de TV verbruikt hebben we letterlijk in onze relatie gestoken. Zalig om ieder op zich te groeien waardoor we samen zoveel sterker zijn. Samenvattend in een simpele rekensom eindig ik met: 1+1=3
Momenteel zijn de kinderen volop aant knutselen met de doos die mijn man en ik creëerden met de opdracht uit week twee. Van de grootouders vernemen we dat ze er helemaal zot van zijn. Opzet geslaagd! Wij vertoeven letterlijk tussen de wolken op het dak van de wereld. Met zicht op het regenwoud en opdracht 4 in de hand heb ik eindelijk de tijd en internet connectie gevonden om denkwerk over te zetten in schrijfwerk.
Een paar jaar geleden riep ik Back to Basics in de wereld. Naast kinesitherapie wou ik ook personal training aanbieden. Zeer veel mensen willen immers sporten doch weten niet goed hoe omwille van blessures of ziekte. In een 1-1 situatie ga ik met hen aan de slag zodat ze het daarna op eigen houtje kunnen verder zetten. Met een minimum aan materialen, een minimum aan blessures en een maximum aan resultaat.
Eén van mijn eerste patiënten was een vijftiger met dwarslaesie. Wat betekent dat hij verlamd is vanaf de navel en rolstoel gebonden is voor de rest van zijn leven. Zijn droom was deelnemen aan de Iron Man in Hawai. Hij kwam toevallig bij mij terecht en het klikte meteen tussen ons. In die periode was ik volop bezig met de uitbouw van mijn zaak en dacht ik na over de reclame ervan. Ik wou zowel de naam Back to Basics alsook de betekenis ervan kort en krachtig weergeven. In een babbel met hem had ik het erover waarop hij zei: Zet dan maar coaching erbij, want jij bent meer coach dan kinesist. Ik weet dat ik er op dat moment hard om moest lachen.
Eveneens liet dat woord coaching mij niet meer los. Want een standaard kinesiste was ik absoluut niet. Ik ging via vraagstelling en gesprekken diep in de patiënt graven naar de oorzaak van zijn probleem. Ik stak daar veel tijd in en was overtuigd dat hun vooruitgang nooit zo groot zou zijn zonder de gesprekken en inzichten die eruit voort vloeiden. Mede daardoor begon ik alsmaar meer boeken te lezen en opleidingen te volgen rond persoonlijke ontwikkeling en werd de materie met de dag interessanter. Onbewust was ik mijn hele leven geboeid geweest door de mens en zijn gedragingen. Het observeren, analyseren was inherent verbonden aan mij. Doch had ik er nooit bij stil gestaan om het jobsgewijs te gaan gebruiken.
Na vele kennis en inzichten later voelde coaching compleet comfortabel om het samen met functional training als handelsmerk te gebruiken. Zonder dat ik toen wist dat het zo ging evolueren heb ik nu meer coachings cliënten dan kinesitherapie patiënten. Deze kerel plakte een naam op wat ik van nature uit deed. Hij deed mijn ogen open gaan en bracht me dichter bij wie ik oorspronkelijk was. Dankzij hem ben ik mijn lijfspreuk gaan creëren: What your mind can believe, your body can achieve. Het lijkt toeval maar het is het niet. Noem het bewustwording van wie je in wezen bent. Dank je wel, voor mij ben je al een Iron Man!
Hoe toevallig kon het zijn dat mijn man me op een avond de vraag stelt: Wat zou je vandaag de dag doen als je wist dat het altijd goed zou komen?
Het antwoord op deze vraag wist ik diep vanbinnen, doch ik had het nog nooit uitgesproken. Ik was met het idee wel al maanden aant spelen in mijn hoofd. Een paar jaar geleden deed ik toevallig mee aan een 3 daagse TV opname en ik vond het heerlijk om te doen. Ik kreeg daar het besef dat je zoveel mensen meer kan bereiken als je hetzelfde doet met een camera erbij. Ik zou zoveel obese mensen kunnen inspireren en ik zou zoveel mensen achter de TV kunnen wakker schudden om overgewicht eens op een andere manier te bekijken en aan te pakken. Om zo op termijn deze mensen te zien vergroten in zelfvertrouwen, eigenwaarde, zelfzekerheid,...waardoor dat getal tussen de tenen op de weegschaal automatisch verkleint.
Nat uitspreken van deze droom krijg ik de dag erop telefoon. Een TV-productiehuis is toevallig op mijn Back to Basics website uitgekomen. Ze zijn op zoek naar een soort coach-trainer om obese mensen te helpen afvallen naar de helft van hun gewicht op 1 jaar tijd. Met als einddoel naast de kilos vooral de mens te zien veranderen. Ik leg de hoorn neer en ben totaal overdonderd maar evenzeer totally happy. Ik telefoneer mijn man die op dat moment aant werk is en hij zegt: Ingske, ik zit in een meeting, hou die grapjes eens voor straks...
Een dag later komt de dame van het productiehuis me filmen in de praktijk. Het klikt vanaf de eerste seconde en mijn droom krijgt plots beangstigende realistische vormen. Om een lang verhaal kort te maken hebben ze omwille van de locatie iemand uit de omgeving van Brussel gekozen. Voor mij voelde dit compleet OK, omdat ik er op dat moment ook nog niet klaar voor was. Het zou te overhaast zijn geweest.
Is het toeval dat mijn man de vraag stelt, ik het uitspreek en de telefoon met exact de verwoording van mijn droom volgt? Ik denk het niet. Er bestaat zoiets als universele wetten . Eén daarvan is de wet van de aantrekking. Je trekt aan waar je hart van vol is, waar je constant van droomt, wat je visualiseert. Het uitspreken is essentiëel want je moet het letterlijk in de wereld te gooien alvorens het gecreëerd kan worden. Dat is wat er gebeurde. Ik sprak uit wat ik diep vanbinnen al geruime tijd verlangde. Voor mij was dit alles de bevestiging om werkelijk concrete dingen te gaan doen met obesitas. Dank je wel Elke, de dame van het productiehuis!
Ondanks dat ik de TV-opdracht misliep was ik onnoemelijk dankbaar voor wat er zich afgespeeld had. Door net naast de opdracht te grijpen besefte ik meer dan ooit dat obesitas één van mijn missies zou worden. Ik werkte tijdens mijn studies kinesitherapie als jobstudent in het Zeepreventorium van de Haan. Daar begeleidde ik de kids obese kampen en maakte mijn thesis erover. Daarna kwam ik in het onderwijs terecht waar ik obese leerlingen tijdens de schooluren bewust maakte met het programma Fit en Gezond. Mijn idee was dat hoe beter ze zich in hun vel voelden, hoe beter de schoolse resultaten zouden zijn. Ik gaf sport en spel, zwemmen, voedingsadviezen, betrok hun ouders erbij en leerde hen omgaan met reacties en blikken van anderen. Ook in het Zeepreventorium was zwemmen zeer doeltreffend in de begeleiding van obesitas. Je gebruikt elke spier in je lijf zonder achteraf al te veel spierpijn te hebben. Het blessure risico is minimaal mits het water een dragende functie uitoefent. Daarnaast is het dragen van zwemkledij iets wat niet evident is voor mensen met overgewicht. Het niet kunnen verstoppen van iets waarvoor er misschien wel schaamte is vraagt heel wat ondersteuning en begrip. Kortom, zowel mentaal als fysiek brengt zwemmen heel wat teweeg.
Diep vanbinnen wist ik dat vele obese mensen zeer graag zouden zwemmen en met voorkeur in een privé zwembad zonder blikken om hen heen. Om die reden belde ik op een avond naar een zwembad dat mij perfect leek voor dit doelpubliek. Bij dit zwembad worden geen andere sportactiviteiten beoefend en is er geen cafetaria met inkijk op het bad. Een uur nat krijgen van dit idee had ik mijn zwembad voor een jaar gereserveerd. Samen met een aantal andere Back to Basics activiteiten stuur ik een nieuwsbrief rond naar al mijn mailcontacten. Toeval wil dat bij mijn contacten nog een journalist van de krant zat. Hij had in de tijd een artikel over de handbiker geschreven. Meteen na de mail belt hij me op voor extra uitleg over dat zwemmen. Ik was verbaasd over zijn verwondering en enthousiasme betreffende mijn zwemuurtje. Iets wat ik zomaar eventjes in de wereld had gegooid bleek plots opmerkelijk uniek te zijn. Blijkbaar werkte deze persoon naast het Belang van Limburg ook voor Radio 2. De dag erop staat het artikel int Belang, word ik geïnterviewd voor Radio2...daarna volgt Nieuwsblad, Laatste Nieuws, de Standaard, Studio Brussel, Radio Amsterdam...Fotoshoots, interviews,... Je kan het zo gek niet bedenken. De inschrijvingen stroomden binnen waardoor ik meteen ook een 2de zwemuur reserveerde. De visits op mijn website behaalden die week alle records. Iets wat begon met één telefoontje aan het zwembad gaf plots een groots resultaat waar ik ten volle van genoot en waar geen haar op mijn hoofd aan had gedacht. Ik slaagde erin mensen wakker te schudden en ogen te openen. Ik begreep helemaal dat obese mensen echt wel willen, doch vaak niet durven. Dat weerspiegelt dat er nog een massa werk aan de winkel is betreffende bewustwording in onze oordeel-maatschappij...
Ondertussen zijn we aan't spelen met de opdrachten van de derde week. Doch die van de eerste en tweede week staan langs de zijlijn keihard te supporteren! Onmogelijk om hen buiten spel te zetten. Ze slagen er zelfs in een wissel door te voeren waardoor opdracht 2 weer even alle aandacht krijgt.
De kinderen zijn in de ban geraakt van hun jonglerende mama. Ze lachen zich een kriek als de ballen alle kanten uitvliegen. Zelfs in de sportles 'Blij(f) in beweging' werd het jongleren plots uit de doeken gedaan. Met 23 senioren-blikken op mij gericht kon ik voor het eerst voort circuleren met drie ballen.
Ik heb het dus heel even mogen ervaren dat het mogelijk is! Die 'heel even ervaren' is voor mij voldoende om van 'wensen' over 'geloven' naar 'vertrouwen' te gaan. Ik wens te kunnen jongleren. Ik geloof dat ik het ooit zal kunnen. Ik vertrouw erop dat ik het kan. Ik weet dat ik het kan! Nog eventjes geduld zou ik zeggen.
Ook opdracht 1 kwam gisteren geheel onverwacht even piepen, gecombineerd met de luisteropdracht van deze week. Daar ik in Lommel aanwezig was op de lezing van Leo Bormans heb ik op't einde van de avond mijn verlegenheid aan de kant geschoven. Ik sprak mezelf moed in: 'Niet denken, gewoon doen'. Ik heb de auteur van 'Geluk' een welgemeende dikke knuffel gegeven. Zo een knuffel die overloopt van dankbaarheid. Compleet ingenomen door zijn authenticiteit, puurheid en eenvoud heb ik 12 X 10 minuten geluisterd met elke vezel van mijn zijn. Ik heb gezien, gehoord, gevoeld, genoten. Diep in me was de materie die hij bracht zo vertrouwd. Alsof een beeldhouwer mijn ziel aan't bloot leggen was met woorden als gereedschap. Ik denk dat ik nooit eerder zo intens en zo non-stop heb geluisterd als gisteren. Namasté, ik buig voor de God in jou!
Door met de opdracht 'luisteren' bezig te zijn betrap ik me erop niet steeds even aandachtig te volgen in een gesprek. Afhankelijk van spreker en onderwerp kan het effectief én welgemeend luisteren behoorlijke wendingen nemen. Mijn lichaamstaal verraadt niet steeds dat ik tussen mijn oren op een andere kanaal vertoef dan dat van de spreker. De 'excuseer' uit mijn mond die volgt op een vraag van de spreker doet dat dan weer wel. Alles hangt af van hoe geboeid ik ben. Het schommelt tussen twee uitersten. Ofwel zit ik compleet in een verhaal met heel m'n zijn en kan niets of niemand me afleiden. Ofwel zit ik tussen mijn oren in een compleet ander verhaal en ben ik totaal afgeleid.
Ik heb vandaag eens moeite gedaan om effectief en compleet te luisteren naar een persoon waarbij ik meestal in gedachten afdwaal. Tijdens dit luisteren moest ik regelmatig mijn aandacht terug naar de spreker brengen. Het is echt niet zo evident om de wereld tussen jouw oren uit te schakelen. Iets sluimert je hoofd binnen en vervangt 'luisteren' in een fractie van een seconde door 'dagdromen'. Het toppunt is wanneer je zelf beseft dat je dagdroomt, het al bezig is. Je kan dan enkel de duur van deze afleiding beperken .
Door zo welgemeend te luisteren moet ik toegeven dat ik ook aangenaam verrast werd. Plots begreep ik tussen de zinnen door beter wat deze persoon wilde uitdrukken en wou ik zelfs nog meer weten.
Bovendien realiseer ik me dat elk persoon die mij iets wil vertellen rekent op mijn volle aandacht. Wie ben ik om te oordelen dat hoe of wat hij vertelt geen 100% aandacht verdient? De grootste frustratie die ik vroeger had was iets aan iemand vertellen terwijl die persoon op z'n GSM of PC tokkelt. En wat doe ik? Tokkelen tussen mijn oren en doen alsof ik aan het luisteren ben...
Bijzonder om mee bezig te zijn, al zeg ik het zelf. Want terwijl ik mijn luisteren analyseer tijdens een gesprek ben ik tussen mijn oren bezig of ik wel effectief met volle aandacht luister en kan er van 100% geen sprake zijn. Bewustwording van dit alles zal de grootste drijfveer zijn om in volgende gesprekken 'anders' te luisteren.
Opdracht 3 heeft naast het goede doel ook alles met 'luisteren' te maken. Terwijl ik overtuigd ben dat ook deze opdracht in de loop van de week vorm zal krijgen, deel ik onderstaand gedicht even.
Luisteren
Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint mij adviezen te geven, Dan doe je niet wat ik je vraag.
Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint mij te vertellen,
waarom ik iets niet zo moet voelen als ik voel, dan neem jij mijn gevoelens niet serieus.
Als ik je vraag naar mij te luisteren, en jij denkt dat jij iets moet doen om mijn probleem op te lossen, dan laat je mij in de steek, hoe vreemd dat ook mag lijken.
Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar me en probeer me te begrijpen.
En als je wil praten, wacht dan even en ik beloof je dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren.
Een gedicht Uit 'Listening is love in action' (L.Buscaglia)
LOTGENOTEN VLAANDEREN, 25 personen die zich inzetten voor
het goede doel. Met acht (ex-)
kankerpatiënten de Roparun lopen van Parijs naar Rotterdam. Voeg daar chauffeurs, bijrijders, fietsers,
kinesisten en catering aan toe en je hebt een team bij mekaar. Drie dagen en nachten non-stop 520 km in
beweging ten voordele van mensen met
kanker. Dat is anderhalve marathon de
loper.
De grootsheid wordt pas echt duidelijk als je de finish
passeert op de Coolsingel te Rotterdam, omringd door 720 andere teams. Al lopend aantonen dat het leven niet stopt
na de diagnose kanker, dat is wat Lotgenoten Vlaanderen doet. Het motto dat overal opspringt eens je vertrouwd
bent met de Roparun is: Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer
kunnen worden toegevoegd aan het leven.
Ik noem het een privelege om als kinesiste deel uit maken
van zon team. Wetende dat andere
deelnemers gedurende het hele jaar belangeloos in de weer zijn voor Lotgenoten
Vlaanderen schaam ik me voor mijn geringe bijdrage. Ik probeer het dan ook goed te maken door vol
enthousiasme de drie dagen in te
kleuren. Dipjes buig ik om via humor,
lopers motiveer ik al dansend en zingend langs het parcours, stramme spieren en
melkzuur masseer ik weg, waar ik kan steek ik mijn handen uit de mouwen.
Momenteel zijn er een paar Lotgenoten dag en nacht bezig met Lotje ge(s)tikt om geld in te zamelen. Geld dat gebruikt wordt om de kanker patiënten op elk levensgebied te ondersteunen. De naaimachines werden vanonder het stof gehaald en in een mum van tijd werden portemonneetjes, zwemzakken, gsm tasjes, pennezakjes,...gecreëerd zoals je ze nooit eerder zag! Omdat Lotje ge(s)tikt wel erg snel groeit op korte tijd is extra hulp van harte welkom is.
Daarvoor heb ik gisteren mijn roots aangesproken en ben ik bij mijn allereerste werkgever gaan aankloppen. Het buitengewoon onderwijs VIBO St. Barbara te Beringen is bereid om Lotgenoten Vlaanderen een helpende hand toe te steken. Leerlingen gaan hun naailessen over een andere boeg gooien en zullen spoedig kennis maken met Lotje ge(s)tikt! Wat voelt het goed om via een omweg toch iets te kunnen betekenen. Morgen zijn Lotje's drijfveren Heidi en Wendy uitgenodigd bij TVLimburg.
Lotgenoten Vlaanderen vzw is een vereniging van (ex-)kankerpatiënten met als doelstelling het nemen en steunen van initiatieven die mensen met/na kanker ondersteunen. Ieder jaar opnieuw zoeken we originele ideeën om geld in te zamelen voor het goede doel. Dit jaar gaan we de creatieve toer op. Einde 2011 deden we een oproep voor materialen voor onze nieuwe actie. Massa's stoffen, ritsen, garen... hebben we verzameld! Ondertussen rolden de eerste afgewerkte resultaten vanonder de naaimachine. Onze nieuwe actie was geboren: Van Lotje ge(s)tikt - handmade voor het goede doel Geldbeugeltjes, gsm-tasjes, zakdoekzakjes, pennenzakjes, zwemzakjes, wasspeldzakjes... in leuke stofjes, alles handgemaakt en voor het goede doel! Een plezier om samen met andere Lotjes te maken, een plezier wanneer mensen met een warm hart steunen en vooral een plezier als we hiermee de goede doelen kunnen ondersteunen!" Meer info op www.lotgenoten-vlaanderen.be
Over de tweede week ben ik best tevreden. De knutsel opdracht kwam als geroepen en ik ben ervan overtuigd dat het zijn doel niet missen zal. Mijn kinderen starten vrijdag 20 januari met zakje nummer 1 uit hun doos te halen. Dag na dag bouwen ze aan een verrassing die op 2 februari zichtbaar zal zijn. "Wanneer de laatste zakjes uit jullie dozen verdwijnen, zullen mama en papa weer verschijnen!"
Daarnaast moest ik 5 dingen vertellen die ik wil leren en meteen met eentje starten. Gedreven als ik ben combineer ik enkele dingen. In de badkamer oefen ik het jongleren met de kinderen als grootste supporters. Dit betekent letterlijk lukken in mislukken. Ik voel de frustraties toenemen met de tijd en ben gezegend met mijn drie stress balletjes. Wat boekhouden betreft verleg ik persoonlijke grenzen door bezig te zijn met toekomstige omzetcijfers. Geloof me, dit is werkelijk buiten mijn comfort zone doch ik begrijp de meerwaarde meer dan ooit. Ik leef maar 1 keer, elke seconde die tikt is voorgoed voorbij. Waar ga ik mijn tijd aan besteden? Hoeveel is mijn tijd waard?
Ondertussen is middernacht gepasseerd. Opdracht 3 wordt bij deze getrokken en voelt meteen aan als...OK. Ik hou jullie graag op de hoogte.
Ik heb zonet een babbeltje gehad met iemand die ook bezig is met de schatkist. Zij vond het spijtig dat ik deze week een willekeurige opdracht had gekozen. Want nu wist zij welke uitdaging haar nog te wachten stond. Bovendien is het net leuk en leerzaam om met dezelfde opdracht bezig te zijn en te lezen hoe iemand anders het aanpakt. Voor zichzelf verkoos ze er in stilte mee bezig te zijn. Zo ervaart ze via spontane reacties van mensen dat de schatkist echt wel werkt.
Voor mezelf is het dagelijks bloggen een gigantische motivator. Via het schrijven analyseer ik ervaringen en gevoelens met inzichten als resultaat. Bovendien spreken mensen mij erover aan en blijf ik non-stop betrokken met de materie. Het nadeel is dat er opdrachten kunnen volgen die te persoonlijk worden. Misschien kan, wil of durf ik ze niet open en bloot in de wereld gooien. Wat dan betekent dat deze publieke blog mij min of meer beperkt. Doch dat bekijk ik wel wanneer het probleem zich stelt. Daarnaast ervaar ik ook spontane reacties, mits er nog zeer vele mensen rondlopen die niet op de hoogte zijn van dit schrijven. De laatste reactie deed me hardop lachen: "Inge, hebt gij dan nooit eens een rotdag?"
Moraal van het verhaal:
- Ik ga alle kaartjes terug in volgorde leggen zodat we met z'n allen dezelfde uitdagingen aangaan, week na week.
- Ik blijf bloggen want zonder zou ik er nooit zo intensief mee bezig zijn en het motiveert anderen.
Opdracht: Som 5 dingen op die je nog wil leren en start met het eerste:
Lukken in mis-lukken en dat zonder spijt of frustraties: Ik ben daar verdraaid goed mee bezig, al zeg ik het zelf!
Boekhouden, financiën: Via een coachingsproject voor ondernemers ga ik daar sowieso meer bewust mee bezig zijn in de toekomst
Zeilen: Omwille van de zee, water, wind, vrijheid, stilte, snelheid,... Ik heb er totaal geen voorgeschiedenis in.
Skiën: Slechts 2x gedaan zonder lessen (en zonder angst). Ging van nature vlotjes doch techniek zou welkom zijn.
Jongleren met 3 ballen: Ik heb er nooit moeite voor gedaan. Nu wil ik er eens echt gefocust mee bezig zijn, al is het maar om de kinderen te entertainen. De 3 (stress)balletjes liggen in de badkamer gereed, zodat ik er elke dag aan herinnerd word.
Vandaag 'tussen de soep en de patatten' inkopen gedaan voor mijn knutselopdracht. De kinderen zelf hebben elk een schoendoos gepersonaliseerd, wetende dat daarin 'een verrassing' zal belanden als wij opstijgen met het vliegtuig. Voor Anouk betekent dit glitters à volonté met vooral veel roze accenten. Bij Tim domineert de kleur blauw met stoere stickers en monsters. In't weekend is het aan papa en mama om de aangekochte sportauto en het roze prinsessen kasteel over 14 zakjes te verdelen. Geen lego dus, maar wel iets dan past in de doos én kan opgedeeld worden.
Wat de leeropdracht betreft. Ik probeer te 'lukken in mislukken', zonder frustraties of ergernissen. Gisterenavond heb ik een presentatie gegeven in functie van de job. Achteraf stelde ik eventjes mezelf in vraag, zo van 'had ik niet beter dit of dat gezegd?'. Dankzij de bewustzijns-verhogende-werking van de schatkist keerde ik deze vraagstelling pijlsnel om in een fikse schouderklop. "Inge, je deed je best, het voelde goed, de boodschap kwam binnen en iedereen ging geïnspireerd en gemotiveerd naar buiten." Besluit van dit korte schrijven: Inge versus Ego: 1-0
Als opdracht heb ik deze week 5 dingen opsommen die ik wil leren en ik moet er alvast met eentje starten.
Nadat ik weer een inzicht rijker werd dankzij deze blog veranderde ik 'leren zwijgen' in 'LEREN FALEN'. Letterlijk MIS-LUKKEN en dat bekijken als leermoment. Met deze intentie in de wereld te zetten merk ik dat er meteen een pak van mijn hart valt. Ergens bekroop me een gevoel van spijt omdat ik mijn droom betreffende mijn boek aan de blog lezers liet weten. Spijt omdat de 'Wat als...' mijn hoofd was binnen gedrongen: 'Wat als er geen uitgeverij naar kraait, dan wil dat zeggen dat hetgeen gij zo graag doet toch niets is voor een boek. Met andere woorden, gij kunt helemaal niet zo goed schrijven als dat het voelt.' Blablablabla...Ego aan het woord.
Om dit eigenwijze Ego de mond te snoeren heb ik na een kleine bezinning onder de douche het volgende besloten; IK LAAT HET LOS! Ik stop met de focus te zetten op dat boek uitgeven. Ik ga gewoon terug naar de essentie, ik ga genieten van het schrijven en de magie die het teweeg brengt. Steeds opnieuw sta ik verstomd hoe ik al schrijvend ontdekkingen doe die mijn leven een andere wending geven. Ik besef helemaal dat dit de reden was dat ik als jong kind 's nachts pen en papier nam om te dichten. En maar hopen dat mama mij niet kwam 'onderbreken' door het licht te doven terwijl mijn hoofd nog vol vragen zat. Zo'n twaalf jaar was ik toen ik 'Mijn zoektocht' schreef.
En wat hebben we vandaag geleerd of beter gezegd, welk inzicht heb ik 'opgelopen'?
Dat ik dringend iets moet gaan doen aan mijn finance-skills. Hoe kun je een zaak uit de grond stampen met een wankel fundament? Ik heb nooit economie of boekhouden gestudeerd en merk elke dag dat dit een noodzaak is binnen het ondernemen. Napoleon Hill zegt: 'Get rich first to get what you want' (1937 Think and Grow Rich). Ik ben eerder van het idee, doe wat je wil doen en wat compleet bij je past en de rest volgt vanzelf... Iets om toch eens in twijfel te trekken en te onderzoeken. Bovendien wil ik ook op mijn eigen benen staan, zowel in mijn zaak als in mijn leven.
Ik heb meteen actie ondernomen door me in te schrijven bij een coachingsproject voor ondernemers. Ik ga zetelen in de groep 'finance' waar ik werkelijk geen vlinders van in de buik krijg. Alles begint immers met een eerste stap! En meteen wordt het me al duidelijk. "Ingske, deze materie is misschien niet uwe dada, maar het hoort bij ondernemen en leren doe je het meest van iedereen!"
Kortom, er zijn ook startende joggers die zichzelf elke keer opnieuw moeten motiveren om de eerste stap te zetten. Om er later niet meer zonder te kunnen. Wie weet gaat er ooit een dag komen dat ik het zalig vind om in het papierwerk te duiken en boekhoudkundige berekeningen door te nemen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Naar aanleiding van een aantal mailtjes even het volgende om de verwarring te minimaliseren. Ik trek vanaf nu willekeurig een kaartje uit de stapel. Bovendien deel ik de opdrachten pas letterlijk mee op het einde van de week. Ik maak dan een soort samenvatting van de week waarin ik check of ik al dan niet in de opdrachten geslaagd ben en waarom. Mijn opdracht is deze week dus niet nummertje 2!
Ook kreeg ik de vraag of ze mijn blog mochten delen. Natuurlijk. Hoe meer happy people, hoe groter de kans dat ik ze tegenkom!
Met andere woorden: gooi het de wereld in: Spread the word, spread the blog!
Ik wil dus iets knutselen voor onze kinderen voor wanneer de mama en papa twee weken van het thuis toneel verdwijnen. Niet iets dat benadrukt dat wij er niet zijn waardoor ze ons net gaan missen. Wel iets waar ze naar uit kijken en wat hen vrolijk maakt. Iets visueel en tastbaar. Ik was er gisteren met mijn man over aan't brainstormen. Beide waren we overtuigd dat m'n eerste idee, kleine briefjes voor elke dag met fotootjes, geen optie meer was. Stel u voor, een briefje met daarop: 'Nog 7 dagen en we zijn er al' of 'Weet dat mama en papa jullie ook hard missen!' Ik zou niet in de grootouders hun schoenen willen staan om de zakdoekjes boven te halen.
Daarentegen had de papa wel een leuk idee. Voor zowel de zoon als de dochter maken we een mooie doos met daarin allemaal kleine genummerde zakjes. Ieder zakje bevat lego blokken en een plannetje om dag na dag een stukje te bouwen. Op de laatste dag hebben ze dan alle blokken gebruikt om hun afgewerkte constructie aan ons te kunnen showen. Naarmate de zakjes minderen weten ze ook dat onze thuiskomst nadert. Schitterend toch en plezant voor hen om te doen! Vooral omdat ze het eindresultaat pas zelf zien op de laatste dag.
Daarnaast wil onze dochter van zes dat we elke dag 'een kusje naar de maan' gooien, want die maan ziet iedereen over heel de wereld. Ze kent immers het kinderboekje dat mijn vriendin Heidi daarover schreef, vandaar haar lumineus idee!
Naast de creatieve taak heb ik nog een tweede opdracht. 'Wat wil je nog leren, som er vijf op en start alvast met eentje.' Ik heb al door dat ik het mezelf niet makkelijk heb gemaakt. Ik heb me namelijk voorgenomen om 'te leren zwijgen'. Ik bedoel daarmee ideeën in stilte laten groeien in mijn hoofd alvorens ermee naar buiten te treden. 'DORA the explorer' zou zeggen, 'let's go on a mission!'
Zelf heb ik meteen al bedenkingen bij m'n stille missie, mits ik net ideeën vorm geef door er met anderen over te communiceren en te brainstormen. De tegenpool van mijn openheid is dat anderen kunnen gaan lopen met mijn ideeën. Authenticiteit en congruentie zeggen me dat niemand anders de vormgeving en invulling van mijn idee kan benaderen omdat het idee compleet bij de bedenker past. Ervaringen uit het verleden zijn er geweest om deze stelling te bevestigen.
Een andere tegenpool is dat het verkondigde idee soms ook helemaal wordt afgeblazen. Omdat er een nieuw en beter idee op de proppen komt of omdat de realisatie ervan hindernissen bloot legt die meer energie vragen dan dat ze geven. Dan bots je inderdaad op de buitenwereld die vragen stelt zoals: 'Hoe zit het nu eigenlijk met dat project waar je zo enthousiast over vertelde?' 'Ging jij niet dit of dat doen?' Het gewoon uitleggen kan een zeer eenvoudig antwoord zijn. Maar dan zonder het gevoel van falen of imperfectie bij mezelf toe te laten. Want tot een seconde geleden gingen 'een verkondigd idee niet afwerken' en 'een gevoel van mislukking' hand in hand.
Mijn les die ik hier meteen bij het neerschrijven leer is dat de stilte niet mijn missie zal zijn. Het mogen falen en me daar goed bij voelen, los van wat anderen voor bedenkingen of verwachtingen hebben, dat is waar ik me mee ga bezig houden!
En geloof het of niet, deze inzichten die ik hier met jullie deel zou ik nooit zo intens beleven moest ik de schatkist niet gekocht hebben én de blog niet opgestart zijn! Alles begint met een idee!
Hoewel de opdracht van deze week gestart is zindert die van vorige week nog gigantisch na!
Nog steeds geen feedback van de uitgeverijen betreffende mijn boek maakt de onzekerheid des te groter. Daar één van mijn coaching cliënten mijn blog volgt en een echte boeken fanaat is, stelde ik haar voor om het script eens te lezen. Wetende dat ik van haar vrij snel objectieve feedback zou mogen ontvangen werden mijn angsten gisteren verklaard. In haar mail die net voor middernacht binnen kwam was van verbloeming geen sprake, recht toe recht aan, zoals ik het ook gevraagd had.
Als ontroering een teken is dat het goed is, dan heb je me in ieder geval geraakt. De verhalen 'Onaangetast vrouwelijk' en 'Maagdelijk wit levenspad' vind ik heel mooi. Mooie stijl, jouw stijl, heel herkenbaar, ik hoor het je zo vertellen. Mooie wending hoe je aan 't eind aangeeft wat voor jou de levensles was. Met de verhalen van dikke maatjes heb ik meer moeite. Heb jij dat geschreven? Ik herken je stijl niet meer.
Ze legt bovendien zeer grondig uit waarom ze er moeite mee heeft, wat bij mij dan ook meteen een belletje deed rinkelen. Ik zette de computer uit en besloot te gaan slapen om vandaag fit te zijn voor een drukke dag.
Maar...Mister Angst durfde het aan om zonder schaamte langs mij in bed te kruipen. De enigste manier om hem van mij af te schudden was het bed verlaten met een last minder en een inzicht rijker. Zo kwam het dat ik rond half één opnieuw achter de pc belandde en intuïtief een mailtje uitstuurde naar 'de specialisten ter zake', beter gekend als de potentiële uitgeverijen. Ik kon niet anders dan mijn angsten de kop indrukken en aan hen het inzicht verklaren.
Bij het doorsturen van mijn klad script had ik mijn uiterste best gedaan over de eerste 5 pagina's. Daarmee bedoel ik uren wikken en wegen met woorden om gevoelens te matchen met tekst om daarna opgelucht en fier te zijn over het eindresultaat. Maar wat zijn nu 5 pagina's, is dat wel de moeite om een beeld te scheppen van een boek?
Daar het me plots opviel dat ik geen enkel woord had geschreven over mensen met overgewicht, besloot ik het script aan te vullen met licht aangepaste teksten 'van' mijn dikke maatjes. Zo werd het aantal bladzijden verhoogd en het innerlijk schuldgevoel verlaagd. Want als allereerste intentie had ik namelijk het idee een boek te schrijven over obese mensen. Voor hen die dag in dag uit bezig zijn met eten en bewegen, doch geen resultaten boeken. En nu had ik daar helemaal niets over geschreven, hoe was dat mogelijk?
De les die ik leerde was dat ik, als slank persoon, nooit iets kan weergeven door de ogen van iemand met overgewicht! Ik kan alleen maar mijn ervaringen, mijn gevoelens en mijn inzichten in tekst omzetten. En kwantiteit kan nooit de kwaliteit vervangen. Kortom, kruip nooit in de huid van een ander maar wees altijd en overal 100% jezelf! Authenticiteit noemen ze dat. Dank je wel voor deze smack in the face coaching cliënt en Mister Angst !!
Het boek 'GELUK' dat alle wereldleiders kado kregen nu GRATIS voor alle lezers van DE STANDAARD. Als dat geen goed nieuws is dan weet ik het niet! Aanstaande zaterdag 14 januari met de bon naar de Standaard boekenwinkel! Ik stel voor dat jullie dan ineens jezelf de schatkist kado doen, het boek is toch al gratis, en mij happy maken door mee te bloggen. Samen kunnen we de wereld veranderen door wat meer te lachen!
Er zijn ondertussen 9 dames die net zoals ik een schatkist van geluk hebben aangekocht. Wat ben ik benieuwd naar jullie verhalen en reacties. Voel jullie vrij om mijn blog hiervoor te gebruiken! Hoe meer zielen, hoe meer vreugde! We zijn ieder op onszelf bezig met dat doosje. Voor mij persoonlijk is het een extra motivatie te weten dat jullie neuzen ook richting geluk staan gekeerd.
One box. One team. One task. Let's go for it and make it life changing...
Om af te sluiten iets wat ik Leo Bormans hoorde vertellen over z'n boek en waar ik me compleet in kan vinden: " Do worry, be happy en deel het met andere mensen."
Nieuwe week, nieuwe opdrachten! Het eerst wat in me opkwam toen ik ze gelezen had was: "Yes, daar heb ik zin in!" Aan de andere kant had ik ook meteen de bedenking dat er twee drukke werkweken voor de deur staan. De passie om met de schatkist bezig te zijn zal minstens even groot zijn als in mijn weekje verlof. De verslaggeving daarentegen misschien wat minder in kwantiteit maar daarom niet in kwaliteit!
Over 2 weken worden onze kinderen 14 dagen toevertrouwd aan de grootouders zodat wij over de grote plas een opleiding kunnen volgen. Omdat we 10 jaar getrouwd zijn plakken we er wat extra dagen aan vast onder ons tweetjes. Buiten het feit dat wij als ouders even vervangen worden door de grootouders, verandert er voor de kinderen 'haast' niets.
Ze blijven heel de periode in hun vertrouwde omgeving thuis, ze gaan naar school, chiro en sportlessen zoals anders. Vorig jaar rond dezelfde periode ben ik samen met mijn oudere broer en zus plus onze mama mijn tweelingbroer in Nieuw Zeeland gaan opzoeken. Een babyborrel over de grenzen heen waar je als meter toch niet mag ontbreken! Als moeder mis je die kinderen vast en zeker. Maar wat zijn nu twee weken op een mensenleven? Pas als het vanzelfsprekende even verdwijnt wordt het houden van des te krachtiger. De kinderen beseffen plots wat jij als ouder voor hen doet. Ze ervaren hoe de grootouders anders met hen omgaan en beseffen daardoor hoe wij als ouder hen als geen ander kennen en aanvoelen. Ze leren dat 'anders' ook een mogelijke maar daarom niet de eenvoudigste piste is. Net zoals je als vader en moeder beseft hoe zielsveel je van die kinderen houdt en verlangt naar de intense knuffels bij het thuis komen.
De knutselopdracht van deze week heeft daar alles mee te maken. Ik hou jullie op de hoogte zodra het meer vorm krijgt!
De moeilijke opdracht...vat ik meteen aan met enkele ideeën in stilte vorm te geven alvorens ze in de wereld te smijten. Een ware leerschool voor mij, mits ik zo graag vertel over wat me bezig houdt en drijft. Dit keer pak ik het eens anders aan en start ik met m'n wijsvinger voor de mond, ssst.
Als ik terug blik op mijn eerste week met de schatkist als bondgenoot moet ik toegeven dat ik ermee ging slapen en mee opstond! Non-stop was dat kistje om aandacht aan't roepen in m'n hoofd. Negeren was onmogelijk.
Ik had als moeilijke opdracht iets doen waar ik me onzeker of verlegen over voelde. Via een Nieuwjaarsbrief heb ik aan mama verteld dat ik als 36-jarig kind nog heel veel van haar hou. Iets wat in ons gezin nooit verbaal of fysiek wordt geuit. Ik was verbaasd hoe m'n hart tekeer ging terwijl ik mijn beurt afwachtte om als laatste mijn briefje te lezen. Ik voelde me vanbinnen nog even groot als mijn voorgangers van 6 jaar. Slechts een kruising van onze blikken op het einde van mijn brief was nodig om te voelen dat de boodschap was aangekomen. Een pak van mijn hart en het mooiste dat ik mocht ontvangen die avond!
Daarnaast droom ik ervan een boek uit te geven. Niet zomaar 'een' boek maar echt wel 'mijn' boek met mijn ontmoetingen, gedachten, gevoelens en ervaringen. Niet om mezelf in the picture te zetten of op een voetstuk te plaatsen. Wel omdat ik weet dat anderen er heel wat aan kunnen hebben. Bewustwording, begrip, motivatie, acceptatie, inzicht, steun, confrontatie, respect, verbondenheid...zullen via verhalen de sleutelbegrippen van mijn boek worden. Terwijl ik dit neerschrijf voel ik hoe brandend dit verlangen is en hoe angstig ik ben om afgewezen te worden door specialisten ter zake. Ik ben zot van schrijven, als kind deed ik het in't midden van de nacht, stiekem in bed. Ik kan 'met geen pen beschrijven' wat het met me doet, het hoort gewoon bij mij. Steeds opnieuw puzzelen met woorden en zinnen om de kloof te dichten tussen het gevoel vanbinnen en de interpretatie ervan daar buiten. Herlezen, keer na keer, om dan volledig voldaan te genieten van mijn verbale bruggen die ik creëerde. Voor mij werkt het bevrijdend, helend, motiverend, rustgevend en zoveel meer. Ik heb geen intellectueel of gesofisticeerd taalgebruik. Ik geef op papier wie ik ben vanbinnen, niet meer maar ook niet minder dan dat.
Ondertussen heeft een tweede uitgeverij mijn eerste creaties in z'n bezit, dankzij deze blog. 'Yes, zo slecht zal het dan wel niet zijn!' vult de valkuil vol onzekerheid op. "If the why is big enough, the how doesn't matter..."
De zogenaamde makkelijke opdracht van mijn eerste kaartje was aan twee mensen die dat niet van jou gewoon zijn een schouderklopje geven. En dit niet door hen te bedanken maar wel door een talent van de ander te benoemen.
De moeilijkheid bij deze zogenaamde makkelijke opdracht was dat ik vrij spontaan en open ben in schouderklopjes. Ik was echt op zoek naar personen aan wie ik nog niet hun talenten had benoemd. Uiteindelijk kwam ik terecht bij het koppeltje in de praktijk. Hun omgang met mekaar, zo puur en recht uit het hart, zag ik plots ook als een talent. De gave om de liefde door de jaren heen als bouwstenen te blijven gebruiken tot hun meesterwerk in dit leven voltooid is...Mooier kan ik het niet verwoorden. Angstig of zij er wel voor open stonden werd dit via hun feedback meteen bevestigd. Ondertussen heb ik ze opnieuw gezien en is ons contact zoveel anders maar zoveel intenser dan voordien.
Het tekentalent dat ik mocht ontdekken bij de patiënt met het moto accident zal ik nooit meer vergeten. Je zou deze gast met heel zijn metalen constructie rond z'n been moeten zien, in zijn leefomgeving met zijn voorgeschiedenis, om de impact hiervan te vatten. Ik hoop een tekening van hem te bemachtigen om bij deze blog te voegen. Het is niet het genre kunst dat ik tegen de muur zou hangen, dat weet hij. Maar het is zonder twijfel talent op papier dat mag en moet gezien worden.
Ook mijn zoon's humoristische trekjes heb ik extra in de verf gezet . Nieuw daarbij was dat ik met hem een gesprek aan ging over hoe krachtig deze humor kan zijn als je het juist weet te gebruiken. Tot nu toe durfde ik al eens te roepen: "Tim, zot zijn is fijn maar genoeg is genoeg, kom aan, kleren aan!" om dan hopelijk op tijd klaar te zijn. Nu speel ik eventjes zot mee om dan als supersnelle clown het record te breken en bovendien extra tijd over te hebben. Dit kereltje was bovendien mijn meester die me leerde dat sommige mensen snel geboren zijn en andere traag. 'Ik ben traag geboren en daar is niks mis mee als je't eens anders durft bekijken...' was de verborgen boodschap die erachter schuil ging. Noem het een gave of niet, het is in ieder geval aangeboren voor hem en een aanwinst voor mij! Als je je eigen standpunt verandert, verandert de wereld rondom jou.
Ondertussen zijn we weer ver na middernacht. Mijn kloof van de avond is 'gedicht'. De ervaring leert me dat ik dan slaap als een roos. Ik heb de kaarten door mekaar geschud en trek mijn opdracht voor de volgende week. Graag neem ik jullie mee op pad!
Al meer dan een jaar ga ik als kinesitherapeut drie maal per week op bezoek bij een jonge dakwerker thuis. Bij een moto accident werden bekken en beide benen serieus toegetakeld. Ik heb hem leren kennen vol goede moed en hoop. Dankbaar om de tweede kans die hem werd gegund en die hij dan ook ten volle ging benutten. Om daarna te schipperen tussen frustraties, boosheid, gelatenheid en verdriet. Met slechts één verdomde zekerheid: de pijn. Hij sukkelt van de ene operatie in de andere. Van bed naar zetel, rolstoel naar krukken, TV naar PC,...
Vragen tollen door z'n hoofd hoe hij z'n job "het enige wat ik kan om brood op de plank te krijgen", ooit nog zal kunnen uitvoeren. Compleet gekwetst in z'n mannelijkheid vraagt hij z'n vriendin om de plastuit leeg te maken die is blijven staan naast de zetel. Hulpbehoevend, al meer dan een jaar, geen haar op z'n hoofd die dat had voorspeld, zelfs niet in zijn ergste nachtmerrie. "Pijn? Hoe vaak ga ik mijn grenzen nog kunnen verleggen, vraag ik me soms af. Wanneer ik denk dat ik echt wel het maximum aan pijn heb doorstaan dat ik aan kan, komt er nog een portie bovenop."
Geloof me, wanneer je been doorboord is met een tiental metalen pinnen en je voegt daar de allerzwaarste kuitkrampen in het midden van de nacht aan toe dat je voor minder zou kermen van de pijn.
"Op het dak werken, dat is het enige wat ik kan", blijft in mijn hoofd na zinderen. Die kerel is een game genie in de hoogste graad. Misschien lijkt het alleen maar zo omdat ik er dan ook niets vanaf weet, maar toch. Passioneel en gemotiveerd strompelt hij zich naar een virtuele battle toe. Geen beter medicijn tegen pijn dan ergens gepassioneerd in zijn!
Op een dag merk ik bij 't binnen komen een tekenschets op die wat doelloos rondslingert langs tafel. Bij't oprapen bekijk ik het blad en zie ik een soort robot met machinegeweer. Zo een robuuste metalen kerel die perfect uit een game gesprongen kon zijn. "Oh, dat zijn maar wat losse krabbels van mij..." zegt deze gast, terwijl hij zich installeert voor de behandeling. Ik blijf verstomd staan en vraag of hij tekenacademie of kunst gedaan heeft. Hij schiet hardop in de lach en benadrukt dat het niets voorstelt. Daarop laat z'n vriendin me super trots een hele reeks schetsen op de computer zien. Mijn mond valt open van verbazing. "Zie je nu wel dat je daar iets mee moet doen, ik zie aan Inge dat ze't ook knap vindt", zegt ze.
Onbewust had ik plots de geheime, creatieve en ongelooflijk intrigerende wereld van een verborgen talent bloot gelegd! "Kerel, ik weet niet hoe, maar zet uw schetsen online, blog erover, gooi ze de wereld in, laat ze zien want dit is véél meer dan losse krabbels! Als iemand zijn boterham verdient met 'Kabouter Wesley', wat staat jou dan wel niet te wachten?" floept er spontaan uit bij mij. Na de verlegenheid volgen massa's excuses en nog veel meer redenen waarom hij het niet zou doen. Dan een lange stilte... De twinkeling die ik toen in deze jonge gast z'n ogen mocht waarnemen vertelde me dat het dromen was begonnen.
Ik wacht nieuwsgierig af om al dan niet het vuur brandend te houden of aan te wakkeren. Kerel, geloof me, jij hebt talent en ik heb het gezien!
Wikipedia. "Talent: een aangeboren aanleg". Vrij vertaald door mezelf: iets waar je van nature goed in bent, wat je automatisch boeit en wat je vrij moeiteloos doet. Het start eigenlijk al bij jezelf. Jij moet eerst ervaren dat je wel degelijk getalenteerd bent in iets. Als je daar dan de bevestiging en stimulans van de omgeving bovenop doet is de kans groot dat je ook echt gaat geloven in deze gave.
Ik ben ervan overtuigd dat er heel wat talenten verstopt zitten in menig mensen die zich daar zelf nog niet van bewust zijn. Vergelijk het met een zaadje in de grond. Pas wanneer het verborgen zaadje de juiste voeding krijgt kan het groeien. Stilletjes aan wordt het zichtbaar boven de grond om dan te schitteren als een mooie bloem. Soms is het nodig dat iemand het zaadje opmerkt om het te herplanten en betere kansen te bieden.
Pas wanneer het verborgen talent van iemand wordt opgemerkt kan het bevestigd en aangemoedigd worden. Dat opmerken kan door anderen of door de persoon zelf gebeuren. Vaak is het talent zo vanzelfsprekend voor jezelf dat jij er geen oog voor hebt. Talent erkennen, erin geloven en erop vertrouwen leidt tot groei en bloei. Soms past het talent dat je hebt niet in de omgeving waar je vertoeft. Of misschien beter gezegd: past de omgeving niet bij je talent.
Moest onze zoon Tim met kleren aan geboren zijn droeg hij vast en zeker een bolhoed met rode neus. Elk serieus gesprek kan hij in 1 seconde ombuigen tot een hilarisch moment. Mits de papa met z'n stand-up comedian trekken mijn hart veroverde 16 jaar geleden, valt de appel niet ver naast de boom. Nu, die humor is super leuk thuis aan tafel en op familie feestjes, doch in de klas ligt dat net iets anders. Ik kan het al voor me zien, een paar kinderen rond onze Tim gezeten, die stiekem in hun vuistje lachen om het na een paar seconden niet meer uit te houden.
Zijn talent staat of valt dus met de al dan niet positieve feedback van de omgeving en natuurlijk de manier waarop hij dat interpreteert. Wij kunnen hem van thuis uit extra aanmoedigen en stimuleren, doch wat zal overwegen zal 'misschien' wel overwinnen.
Bij de start van de vakantie in de boekenwinkel mochten beide kinderen een boekje uitkiezen. Dochter lief heeft elk paarden- en honden boek van de winkel aan mij getoond, om uiteindelijk met de eerste keuze naar huis te gaan. Zoon lief gaat na eventjes rond kijken voor me op z'n knieën zitten, ratelt een smeekbede af met als laatste woorden: "hé aller-allerliefste mama, en mooie, schattige, toffe..." Waarop ik enkel nog kan lachen en knikken om hem zo zot als een achterdeur te zien stralen met het Grote Moppen Boek onder de arm.
Kortom, stimuleer elk talent. De babbelaars en nieuwsgierige kinderen worden later onze politiekers en journalisten, de reken- en teken talenten worden boekhouders en architecten, de creatieve en hyper-actieve kinderen worden kunstenaars en voetballers, de schrijvers en genieters worden onze auteurs en wellness uitbaters, ...Je hebt ze in alle soorten en maten, gelukkig maar!
En onze zoon Tim...die wordt sowieso de 'grootste' komiek van onze familie want 'groeien' zal hij zeker doen. Het eerste wat ik hem zal vertellen als hij morgen z'n ogen opendoet is dat ik apetrots ben op zijn komisch talent. Misschien bevestig ik dit nooit zo letterlijk of grommel ik er wel eens over doch besef ik dat het toekomstgericht een hele meerwaarde kan betekenen. Dat er vrouwen stapelzot zullen worden op zijne humor, dat hoort hij als achtjarige waarschijnlijk liever niet.
Eindelijk heb ik het gedaan, dankzij deel twee van mijn opdracht! Iets wat ik zo graag wou doen maar mister Angst hield me tegen.
Ik vertelde eerder al dat ik dolgraag een boek wil schrijven. Om niet te zeggen dat ik er al een tijdje geleden aan begonnen ben. Een boek om aan de ene kant mensen wakker te schudden en aan de andere kant mensen een hart onder de riem te steken. Gewone doorsnee mensen zoals u en ik die elke dag het beste van zichzelf geven. Via mijn boek wil ik de lezers door een andere bril laten kijken naar de wereld om hen heen. Zo eventjes aan de takken van de bomen schudden en hopen dat er een lichtje gaat branden. Om daarna in alle stilte een inzicht rijker te zijn voor de rest van hun leven.
MAAR, ik kan dat wel allemaal WILLEN, DURVEN is wat anders! KAN IK eigenlijk wel goed schrijven, ik heb kinesitherapie en sport gestudeerd, geen Germaanse of iets in die aard? WAT ALS anderen het niet goed vinden? Erover vertellen in vol enthousiasme kan iedereen, zeker Bibi Ici, maar HET OOK EFFECTIEF DOEN, dat is een ander paar mouwen.
Ik ben in het verleden al vaak smoorverliefd geweest op bepaalde ideeën en projecten. Zonder het te beseffen vertel ik het dan ook even zot aan iedereen die ik ken. Om dan later te moeten vertellen dat het niet door kan gaan omwille van redenen die ik al dan niet in de hand had. Steeds opnieuw kwam er dan een frustrerend gevoel van falen naar boven. Hoe dit komt, geen idee. Word ik te snel verliefd op ideeën? Moet ik gewoon zwijgen en doen? Ben ik te perfectionistisch? Onzeker en bang?
Gisteren heb ik voor mijn boek gewoon alle moed bijeen geraapt. Met één klik op de muis zat mijn kladscript van tien pagina's in de mailbox van de uitgeverij. Geloof me, die klik voelde gigantisch goed. Zo van: "Yes, 't is weg, ik heb het gedurfd!" Opluchting en bevrijding...voor welgeteld vijf seconden!!
Want daar in de verte zag ik hem al, in volle vaart kwam Mister Angst met een hele bende van diezelfde engerds om de bocht gevlogen. Oh my God...had ik niet beter gewacht met die kladversie door te sturen? Never get a second chance for a first impression. Bij deze heb ik het verknald. En wat als er spellingsfouten in staan? Waarschijnlijk ben ik straks weer een frustratie groter en teleurstelling rijker.
Om de haverklap check ik mijn mails...tot een seconde geleden no feedback. Ben ik te ongeduldig of is het gewoon slecht geschreven? Aaaaah!
En terwijl ik hier zo typ wat ik voel besef ik evenzeer dat wie nooit wat anders durft te doen, ook nooit andere resultaten zal krijgen in zijn leven. Angst vertelt me dat ik iets anders doe, dus: 'goed bezig Ingske, blijven doorgaan!' En wanneer het mis loopt heb ik het tenminste geprobeerd. Zo weet ik dat ik het de volgende keer anders zal aanpakken! Om uiteindelijk mijn boek in de rekken van de boekenwinkel te zien liggen. Want ik geloof eerlijk waar (en dit is niet pretentieus bedoeld) dat mijn boek een verrijking zal zijn voor vele mensen. Als ik daar niet in zou geloven, waarom zou ik er dan in hemelsnaam aan beginnen?
Net terug van een woensdagochtend run, beseffend how lucky I am. Sportiviteit en wild enthousiasme heb ik gelukkig meegekregen in de genen. De gave om het over te brengen op anderen was een optie waar ik niet neen op kon zeggen. Om de natte en koude wintermaanden te overbruggen en excuses overboord te gooien heb ik wat mama's aan de schoolpoort weten te overhalen hetzelfde te doen. Het loopvirus zit nu verspreid over gans mijn lijf en ik kan er niet meer zonder. Wat ooit startte als een opgave is nu een moment om naar uit te kijken. Vooral omwille van de gesprekken die ontstaan naarmate het zweet toeneemt. Voeg daar reigers, vijvers, opspringende kikkers en gratis modderbaden aan toe en je vraagt je af waarom wellness instituten nog bestaan.
Dag in dag uit ben ik in mijn achterhoofd bezig met mijn schatkist vol geluk. Het voelt anders aan dan gewoon beginners enthousiasme. Het is eerder beseffen dat deze materie me van kleins af aan reeds onbewust en onnoemelijk intrigeerde. Als klein kind scande ik de mensen en hun gedragingen om me heen. Ik sloeg alles ergens in mijn hoofdje op om het 's avonds in mijn bed te analyseren. Wat ik niet kon plaatsen schreef ik in gedichtjes neer om dan toch in slaap te kunnen vallen. Tien jaar was ik toen ik het volgende schreef:
Laat me de zon zijn
dan kan ik iedereen mijn warmte geven
iedereen, overal
Ik zou stralen, dag in dag uit
en wanneer ik me triest voel
vraag ik een wolk om troost
en als dat niet helpt
zal ik druppels wenen
donder schreeuwen
bliksem stampen
Maar het allerliefste
zou ik eeuwig stralen
Vandaag, 26 jaar later, ben ik me ervan bewust dat je als opgroeiende volwassenen vaak de wijsheid van een kind verliest. Je draait maar mee en vergeet te reflecteren waarom je doet wat je doet. Observeer nu eens grondig jonge kinderen. Er is geen kleuter die zichzelf druk maakt over meer bewegen en minder eten. Kinderen eten wanneer ze honger hebben, de ene dag is dat veel, de andere dag amper iets. Ze springen uit bed en hun energie knop is geactiveerd. Hoe vaak zeggen wij als ouder niet: " Zit nu eens stil!" Terwijl de volwassenen net moeten stoppen met stil zitten. Zij moeten terug leren plezier hebben in bewegen zoals hun kinderen dat doen..
Wat wil jij jouw kinderen meegeven, dat genieten en stralen enkel is voor als je jong bent? Zij krijgen elke dag het beeld voorgeschoteld van hardwerkende ouders, die moeten jagen en vliegen, geen tijd hebben, stressen, moe zijn en hoofdpijn hebben. Leuk toekomstperspectief voor onze kinderen, vind je ook niet?
Neem nu onze zoon Tim. Een hele tijd geleden wou hij absoluut niet mee gaan wandelen in het bos, tenzij hij mocht fietsen. Dat laatste was onmogelijk, mits de paden vol bladeren en wortels bedekt waren. Na een drama zegt dat ventje bloedserieus: "Als jij de hele tijd zegt dat ik sneller moet stappen, wat is er dan nog plezant aan wandelen. Ik kan er toch ook niets aan doen dat ik traag geboren ben!"
Lap zeg, daar kreeg mama een inzicht van hier tot in China, zo eentje waar je een paar dagen niet goed van bent. Mijn zoon van toen nog maar zes jaar die mij een les leert voor het leven!
Ik ben immers degene die tegen een ijltempo door het bos raast. Snel stappen is namelijk goed voor de fysiek en het meest rendabel want we hebben al zo weinig tijd. Onze Tim daarentegen slentert dan mijlenver achterop, amper versnellend na de zoveelste opmerking van mama. Na onze boswandelingen is hij wel de kerel met z'n jaszakken vol eikels gevuld. Hij is de held die de eekhoorns, slakken en mooie vogels heeft gezien. Elke tak die kan dienen als wandelstok merkt hij op en neemt hij mee.
Sinds die onvergetelijke uitspraak van zoon-lief ben ik serieus in tempo gezakt, op alle vlakken van m'n leven. En weet je, wanneer we vandaag de dag gaan wandelen stappen we naast mekaar en zoeken we samen knappe herfstbladeren, dikke eikels en coole rupsen!
Als je na één uur nog achter de PC zit kan het niet anders dan dat je passioneel hard aan't werk bent of goed zot zijt. Ik kies voor beide want ik heb tot een minuut geleden geschreven aan een boek dat ik dolgraag de wereld in wil smijten. Een boek dat een must is voor de vinger wijzende mensen rondom ons. Net daardoor kom ik uit bij de schatkist vol geluk.
Sinds september geef ik twee maal per week zwemles aan mensen met overgewicht. Mensen die niet meer 'en public' durven zwemmen omwille van wijzende vingers en starende blikken. Ik herinner me de allereerste les nog als gisteren. Sommigen hadden nog nooit een voet binnen gezet in een zwembad of konden geen meter zwemmen. Anderen hadden half het land doorkruist op zoek naar een passend en betaalbaar badpak. Die allereerste kennismaking met mekaar en de connectie die meteen ontstond tussen gelijkgestemden deed angsten verkleinen en vriendschappen ontstaan. Wetende dat er in totaal meer dan 50 kandidaten zich hebben opgegeven om te zwemmen heb ik hier alvast één grote les geleerd.
Zeg niet dat mensen met overgewicht niet willen zwemmen. Zeg wel dat zij het heel graag zouden doen moesten ze minder bekeken worden!
De obese mensen die toch nog openbaar durven zwemmen zijn uitzonderlijk en kunnen niet anders dan erg krachtige personen zijn. Het is alsof jij als slank persoon morgen gaat zwemmen met een stuk uit je badpak geknipt en iedereen staart je aan. Gelijkaardige blikken negeren is wat mensen met overgewicht dag in dag uit doen. Ben je klaar voor de schaar?
Lieve zwemmers, jullie zijn opmerkelijke kanjers en een voorbeeld voor velen. Ik ken obese personen die dolgraag zouden durven wat jullie wekelijks doen. Bovendien ben ik apetrots op enkele deelnemers die nu ook op eigen houtje weer openbaar durven zwemmen. De drempel werd verlaagd en het zelfvertrouwen verhoogd!
Vandaag kwam een patiënte van 75 jaar bij mij in de praktijk, samen met haar vriend van 78. Ik heb hen zo'n jaar geleden leren kennen. Op dinsdagnamiddag geef ik 'Blij(f) in beweging' aan een twintigtal mensen met een fysieke beperking. Onder kiné begeleiding doen ze 1,5 uur aan sport. Zij twee zijn haast elke week van de partij. Wanneer ze eens passen heeft ook iedereen het opgemerkt, inclusief mezelf. Echt zo'n koppeltje uit de sprookjes, letterlijk blije mensen in beweging, geboren voor mekaar. De ene het potje, de andere het dekseltje. Hen zien en ik word op slag goed gezind!
Vanochtend had ik het idee in mijn hoofd gehaald dit ook eens werkelijk te benoemen. Feestelijk uitgedost kwamen ze de praktijk binnen. Hij in kostuum, met das en hoed. Zij haar kleren, juwelen en schmink perfect op mekaar afgestemd. De haren picobello opgestoken. Na het Gelukkig Nieuwjaar wensen gingen ze mooi bij mekaar in mijn zeteltjes zitten. Dit was hét moment.
Met een kleine aarzeling zei ik hen: " Heb ik jullie eigenlijk al ooit gezegd dat ik gewoon al blij word van jullie samen te zien. Zo een schoon koppeltje. Jij als vrouwtje wat bang en verlegen, jij als man de sterke beschermengel van uw mooiste schat." Beide waren een beetje verrast doch geheel ja knikkend op hoe ik hen beschreef. "Dat klopt nu eens helemaal wat jij daar zegt." Op de vraag of ze mekaar konden samen vatten in 3 woorden zei zij: "Hij is lief, eerlijk en geduldig." Hij werd even uit z'n comfortabel zitje gelicht om z'n vrouwtje zo helemaal uit het niets te omschrijven. "Alé, zeg het dan, kom, zeg maar..." zei ze ongeduldig. "Euh, wispelturig en ongeduldig...maar vooral lief, eerlijk en héél mooi".
Daarop werd heel hun kennismaking van 30 jaar geleden uit de doeken gedaan en mocht ik getuige zijn van ware liefde met als toverformule 1+1=3. "Dat zouden we toch wat vaker moeten doen, mekaar vertellen wat we eigenlijk voelen" waren de woorden toen hij naar buiten wandelde. " Dat gaan we gewoon vaker doen!" riep ik hen nog na.
ZON-dag 1 januari 2012, de dag waarop ik mijn eerste kaartje lezen mag. Op elk kaartje staan blijkbaar 2 opdrachten, een eenvoudige en een moeilijke. Ik ga voor de full option en probeer beide opdrachten elke week uit te voeren. Wat de opdrachten zijn en of ik erin slaag ze waar te maken laat ik je op't einde van de week weten. Wat ze teweeg brengen in mezelf en bij anderen horen jullie tussendoor. Misschien voelen jullie wel dat er dingen aan't veranderen zijn, laat maar weten via deze blog. Een beetje interactie maakt het des te leuker!
Ik heb gisteren meteen actie ondernomen met een Nieuwsjaarsbriefje aan mijn moeder. Misschien vind ik het wel evident dat mijn twee kapoenen van zes en acht roepen dat hun mama de allerliefste van de hele wereld is. Dat ze van niemand anders zo hard houden dan van hun mama en papa. Maar geloof me dat hetzelfde uitspreken op 36jarige leeftijd net iets anders is. Nadat van jong naar oud Lien, Sander, Anouk, Tim, Anke en Pieter-Jan hun briefje hadden opgedragen aan oma was het de beurt aan mij. Ik kondigde mezelf dapper aan en ging met knikkende knieën en een bang hartje voor mama staan.
Lieve mama
Wanneer 2011 zijn oogjes sluit
is er weer een jaartje uit.
2012 wordt nu aangedaan
en ik mag hier voor je staan.
Al 36 jaar ben ik je kind,
ik heb deze brief zelf 'verzind'.
Om te zeggen dat ik van je hou,
oh wat klinkt dat toch zo flauw.
Maar menen doe ik het wel,
van je kleine snottebel.
Je kapoentje Inge
1 januari 2012
Resultaat: een brede lach, een dikke kus en een zakje vol koperen centjes. Maar last but not least...een gelukkige mama met een gelukkig kind van 36! Ik vind het alvast super om met deze dingen bezig te zijn. Ook succes gewenst aan de zeven dames die mijn voorbeeld volgen!
Ik heb mezelf ondertussen 'The world book of happiness' aangeschaft. Leuk om weten dat ik niet de enige ben...
Europees Voorzitter Herman Van Rompuy stuurt het boek Geluk. The World Book of Happiness als nieuwjaarscadeau aan alle wereldleiders. In de aanbevelingsbrief die hij daarbij voegt, pleit hij er uitdrukkelijk voor om geluk, levenskwaliteit en welbevinden van mensen bovenaan de politieke agenda te zetten. We kunnen met zn allen kiezen voor andere prioriteiten in de politieke en economische agenda maar ook in ons eigen leven en dat van wie ons omringt. Het lijkt misschien een softe boodschap maar dat is het niet.
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De 5de week en de 2de opdracht die ik vanop het dak van de wereld mag trekken...Geef jezelf vanaf nu elke week een geluksscore. In mijn omstandigheden op dit moment prijs ik mezelf immens gelukkig! Zeker na onze ontmoeting met de surfboy Daniël. Een gespierd ventje van 22 jaar is onze gids naar de watervallen en stelt zichzelf voor in gebrekkig Engels.
Vertel aan iemand dierbaar waarom hij zo dierbaar is...
Het boek 'GELUK' dat alle wereldleiders kado kregen nu GRATIS voor alle lezers van DE STANDAARD. Als dat geen goed nieuws is dan weet ik het niet! Aanstaande zaterdag 14 januari met de bon naar de Standaard boekenwinkel! Ik stel voor dat jullie dan ineens jezelf de schatkist kado doen, het boek is toch al gratis, en mij happy maken door mee te bloggen. Samen kunnen we de wereld veranderen door wat meer te lachen!
Er zijn ondertussen 9 dames die net zoals ik een schatkist van geluk hebben aangekocht. Wat ben ik benieuwd naar jullie verhalen en reacties. Voel jullie vrij om mijn blog hiervoor te gebruiken! Hoe meer zielen, hoe meer vreugde! We zijn ieder op onszelf bezig met dat doosje. Voor mij persoonlijk is het een extra motivatie te weten dat jullie neuzen ook richting geluk staan gekeerd.
Al meer dan een jaar ga ik als kinesitherapeut drie maal per week op bezoek bij een jonge dakwerker thuis. Bij een moto accident werden bekken en beide benen serieus toegetakeld. Ik heb hem leren kennen vol goede moed en hoop. Dankbaar om de tweede kans die hem werd gegund en die hij dan ook ten volle ging benutten. Om daarna te schipperen tussen frustraties, boosheid, gelatenheid en verdriet. Met slechts één verdomde zekerheid: de pijn. Hij sukkelt van de ene operatie in de andere. Van bed naar zetel, rolstoel naar krukken, TV naar PC,...
Wikipedia. "Talent: een aangeboren aanleg". Vrij vertaald door mezelf: iets waar je van nature goed in bent, wat je automatisch boeit en wat je vrij moeiteloos doet. Het start eigenlijk al bij jezelf. Jij moet eerst ervaren dat je wel degelijk getalenteerd bent in iets. Als je daar dan de bevestiging en stimulans van de omgeving bovenop doet is de kans groot dat je ook echt gaat geloven in deze gave.
ZON-dag 1 januari 2012, de dag waarop ik mijn eerste kaartje lezen mag. Op elk kaartje staan blijkbaar 2 opdrachten, een eenvoudige en een moeilijke. Ik ga voor de full option en probeer beide opdrachten elke week uit te voeren. Wat de opdrachten zijn en of ik erin slaag ze waar te maken laat ik je op't einde van de week weten. Wat ze teweeg brengen in mezelf en bij anderen horen jullie tussendoor. Misschien voelen jullie wel dat er dingen aan't veranderen zijn, laat maar weten via deze blog. Een beetje interactie maakt het des te leuker!
