The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
14-10-2012
Opdracht 41: blote voeten...en familie opzoeken
Samen met het gezinnetje hebben we al een aantal keer het blote voetenpad in Zutendaal gelopen. Super om zoveel indrukken langs je voeten op te nemen. Met de kinderen als persoonlijk navigatie systeem heb ik mij al eens gewaagd aan geblindeerd stappen. Een aanrader voor iedereen. Dan doe je pas echt pure indrukken op zonder vooroordelen. Met angst ga je kleine pasjes zetten en voelen. Je trekt je archiefkast vol herinneringen open en tracht dat gevoel te koppelen met één van de indrukken die je ooit in je leven opdeed. Modder is dan zeer herkenbaar, maar dennenappels daarentegen voelen als een zacht en warm tapijtje. Keien zijn ijskoud, schors kan behoorlijk pijnlijk zijn en in zand zak je zachtjes weg...
Deel 2 van opdracht 41 wordt weldra uitgevoerd. Ik ga een familie lid opzoeken dat ik al lang niet meer gezien heb. Toevallig heb ik deze week een tweede reactie ontvangen op mijn waterkers kaartje! Super om nog eens een handgeschreven brief (zonder afzender, nog spannender) in de bus te krijgen. Veel fijner dan sms-jes, mailings of telefoontjes. Het deed me even terug denken aan mijn pennevriendinnen van vroeger. Wat heb ik massa's brieven geschreven in m'n verleden. Ik maakte dan zelf enveloppen van pagina's uit tijdschriften en briefpapier vol geurtjes en decoratie. Ik opende deze witte enveloppe vol spanning en was blij verrast dat het m'n meter was die schreef. Natuurlijk kijkt ze ernaar uit nog eens samen te komen en dat gaan we dus ook doen. Jullie horen er nog van.
Gisteren met eigen ogen de 7cm hoge waterkers gaan bewonderen bij een ex-collega in Diepenbeek. En natuurlijk haar derde spruit. Terwijl ik dat babietje zag drinken aan mama's borst besefte ik: 'wat zijn die van mij al groot!' Negen weken ten opzichte van negen en zeven jaar. Van compleet afhankelijk zijn naar een eigen wil en mening. Leren rollen, opduwen, zitten, kruipen, staan, stappen, lopen, voetballen, turnen...allemaal in die korte tijd. En wat leren wij als volwassenen in die tijdspanne van zeven à negen jaar?
Ik ben ontzettend blij dat ik samen met m'n collega een heerlijke middag heb door gebracht. Iets wat zonder de Schatkist-opdracht waarschijnlijk werd uitgesteld wegens tijdsgebrek. Na onze wandeling en etentje had ik meer energie dan ooit. Ik was helemaal happy bij't naar huis rijden. Muziek loeihard in de auto, shaken en zingen,...Ik ben in m'n werk gevlogen en ben ervan overtuigd dat ik meer tijd heb gewonnen dan verloren! Kortom, stel niets uit tot later: 'Ik heb daar echt geen tijd voor nu.' Is dat ook zo?
De drie dingen die ik in de komende 3 maanden aan mezelf ga veranderen. Geloof het of niet, maar ik ben nog steeds kauwgomballen-vrij! De zin om er eentje te pakken is groot geweest. (Bijna gestopt aan't tankstation om er te kopen.) Doch de drive om deze gewoonte te doorbreken was net iets groter! Ik heb trouwens nog nooit zoveel mensen zien kauwen de afgelopen dagen. Waar je de focus aan geeft vergroot, dat is bij deze bewezen. Niet echt charmerend eigenlijk, zo dat heen en weer bewegen van die kaken. Of de ballonnetjes die knallen tussen tong en verhemelte, als je geluk hebt. Want af en toe plakt zo'n ding tegen je bovenlip of neus. Aan de keukentafel geldt ook nog steeds de 'job-stop' regel. Echt wel moeilijker dan gedacht. Mijn man zit dan tegenover mij en hetgeen me te binnen schiet betreffende de job dien ik dan nu in te slikken in plaats van te delen. Ongelooflijk hoe die job toch steeds aanwezig is in dat hoofd. Ideeën, bedenkingen komen af en aan, onbewust. Interessant om er ineens bewust van te worden en de stop erop te zetten. Aan het businessmodel wordt ook ijverig gewerkt, wat niet betekent dat ik het met veel plezier doe. Doch het moet nu eenmaal en dan is't best om er positief tegenover te staan. Want eigenlijk weet ik nu al dat ik zo blij ga zijn moest het klaar zijn. Zo dat afgewerkt bundeltje in mijn handen... Met waarschijnlijk de bedenking; 'waarom ben ik daar nu niet gewoon aan begonnen...' Als ik de uren dat ik erover gezeurd of gepiekerd heb moet optellen had ik er waarschijnlijk al lang één geschreven.
Nog een mooie afsluiter betreffende 'geuren'...Ik heb de kleinste hokjes van't huis voorzien van verstuivertjes met lavendelgeur. Ik had altijd iets tegen al die commerciële prulletjes. Maar met de geuropdracht van eventjes geleden dacht ik: waarom ook niet eens zoiets proberen. Onze kids vinden het geweldig om na hun boodschap op't knopke te duwen, ik ondertussen ook. Ik besef nu pas hoe zo'n mini-investering het WC-moment net een beetje aangenamer maakt. Ik blijf minstens 5 minuten langer een boekje lezen nu...
Dit sms-je ontving ik begin deze week: 'de waterkers staat 7 cm hoog...tijd dus om uw agenda erbij te nemen'. Aanstaande donderdag ga ik dus op babybezoek bij m'n ex-collega. Kortom, dankzij opdracht 38 werd uitstel gedrag omgebogen naar daadkracht!
Wat de andere 2 waterkers-kaartjes betreft ben ik nog in blijde verwachting...geduld is een mooie gave.
Daar ik opdracht 40 in de tweede week van januari uitvoerde is het nu aan opdracht 2. Neem contact op met een oude vriendin en ga op zoek naar het positieve van de herinnering. Zonet heb ik een mail verstuurd naar Ilse, een vriendin waar ik in mijn jeugdjaren massa's uren mee heb doorgebracht op het tennisveld. Bovendien zaten we samen op de jeugdbeweging. Welgeteld 14 minuten waren er nodig om de jarenlange stilte te doorbreken...14 minuten om spoedig misschien wel 10 jaren in te halen!
Dag Ilse,
Geen idee of dit nog het correcte mailadres is, de verzending zal het uitwijzen..
Ik ben heel benieuwd hoe het met jou, je man en de kids is? Vandaar kijk ik er onnoemelijk naar uit om eens af te spreken? Wat denk je daarvan?
Jullie zijn van harte welkom hier, als je eens bij je ouders op bezoek bent of we komen naar bij u...Allemaal ok wat mij betreft.
Waarom ineens deze mail? Ik doe wekelijks een opdracht uit 'De Schatkist vol geluk', en dat gedurende een jaar. Mijn opdracht van deze week is: neem contact op met een oude vriendin en ga op zoek naar het positieve van de herinnering. Jij bent de uitverkozene, hiiihaaaa ;)
groetjes alvast en ik kijk uit naar de reply
Dag Inge,
Wat een verrassing inderdaad! Ik ben nog altijd op dit adres bereikbaar Hopelijk ben jij op jouw beurt verrast door de snelle reply!
Ik heb ook heel veel zin om nog eens af te spreken. Om je voor te bereiden op wat je zal aantreffen, alvast een recent fotootje van ons gezinnetje. Ik bekijk vanavond de agenda en doe je dan een paar voorstelletjes van datum.
Onze dochter is afgelopen weekend gestart met de jeugdbeweging en de jongens zijn voor het moment hevig aan het tennissen. Twee zaken die me altijd doen terugdenken aan fijne jeugdherinneringen
Welke drie dingen wil ik de komende drie maanden bij mezelf veranderen? Bovendien moet ik het over drie maanden ook even checken. Dat wil dus zeggen op 9 januari 2013. Bij deze neem ik het meteen op in m'n agenda.
Gisteren heb ik alvast mee gedaan met de opdracht die de deelnemers van de workshop 'Coach elkaar slank' van mij kregen. Elk van hen moest 'een stap vooruit' formuleren. Meer nog, een stap vooruit die ze levenslang zouden volhouden en enkele motivatoren die hen daarbij konden helpen. Bij't eindigen van de groepscoaching en het naar buiten stappen zou de symbolische 'eerste stap' gezet zijn. De ene zou elke dag een glas water drinken bij't opstaan. De andere gaat 's avonds haar tanden poetsen als de drang naar chips te groot wordt. Nog een deelneemster gaat elke dag voor't slapen even denken aan wat wel goed is gegaan die dag en daar ook oprecht dankbaar voor zijn.
Ik heb neer geschreven dat ik nooit meer kauwgom ga eten. Compleet stop! Ik merkte een tijdje geleden op dat ik dat na elke koffie zo'n kauwgom met munt smaak in m'n mond stak. Kwestie van een frisse adem te hebben. Bovendien stond er steeds een potje kauwgom in m'n auto en pas toen deze leeg was besefte ik hoe zeer ik er nood aan had. Ik voelde me zo ambetant dat het er niet was. Ik had van kauwgom eten onbewust een gewoonte gemaakt. Bij deze verbreek ik de verbinding drastisch, I don't need it! Ik maak het mezelf wat makkelijker met de kauwgom-pot te vervangen door een fles water. Bovendien haal ik ze gewoon niet meer in huis.
Aan tafel met het gezin wordt er niet meer over het werk gebabbeld. De kinderen maken ons er geregeld attent op en gelijk hebben ze. Samen eten is een gezellig moment met ons gezinnetje waar onze job niet thuis hoort. Op tafel plak ik een post-it met daarop: 'job=stop'
Ik ga meer tijd en energie steken in een echt businessmodel, op korte en lange termijn. Om de één of andere reden heb ik daar steeds huiverachtig tegenover gestaan. Nu voel en zie ik de nood er pas echt van in. Actie gegarandeerd!
Deel twee van de vorige weekopdracht: 'Verzamel wat je vrienden mooi vinden'. Mijn hemel, wat moet ik daar nu mee!? Tot ik een ingeving kreeg. Ik zelf werk met collages (knip en plakwerk uit tijdschriften) om weer te geven wat ik nog wil bereiken, waar ik mij op wil focussen en wat me vleugels geeft. Noem het mijn 'vision-board'. Ik ga nu hetzelfde doen met knip- en plakwerk dat mijn vrienden aan leveren. Zij mogen mij dus een foto uit een tijdschrift geven waarvan zij vleugels krijgen, wat zij mooi vinden of hen inspireert. Zo krijg ik een 'symbolische vereniging' van al de mensen die mijn hart beroeren om wie ze zijn. Helemaal blij omdat ik wist hoe ik deze opdracht ging aanpakken kwam ik op't punt om dit m'n vrienden te laten weten. Nooit gedacht dat hier mijn struikelblok zat, wie zijn nu mijn 'echte' vrienden?? Dit omschreef ik in opdracht 37, een echte vriend.....
is iemand die er onvoorwaardelijk is, die jou steunt zonder meer. is iemand met wie je op dezelfde golflengte zit, diepe gesprekken mee voert en de tijd uit 't oog verliest. is iemand zonder oordeel over eender wat je zegt of doet. is iemand die er is in goede én kwade dagen. is iemand die je maanden niet kan zien om daarna de draad weer op te pakken alsof 't gisteren was. is iemand die je begrijpt zonder iets te zeggen. is iemand die jouw wereld verrijkt.
Ik heb op facebook zoveel zogenaamde vrienden, gerealiseerd met een eenvoudige klik op de muis: 'piep'. Wil je m'n vriend zijn? Vind ik leuk. En dan mag je nu even binnen 'piepen' in mijn leven als ik dan ook in jouw leven mag binnen 'piepen'. Daarnaast heb ik een zeer uitgebreid netwerk van mensen die ik ken via mijn job, verenigingen, activiteiten, familie, connecties,...Ook daar bevinden zich heel wat vrienden tussen, waar ik tonnen plezier mee beleef. Die ik ontzettend graag zie, met wederzijdse steun, respect en waardering. Zonder meer. Maar dan heb je nog vrienden met net iets meer, iets anders. Het zijn zij die door hun eenvoud een wereld van verschil maken in m'n leven. Vriendschappen die niet gerealiseerd werden met een klik op de muis maar met een klik in het hart. Zonder woorden, zonder verwachtingen, onvoorwaardelijk. Met zo'n vriend heb je een hartsverbinding, die enkel tastbaar wordt bij een oprechte knuffel.
Reactie van zo'n hartsverbinding:
En wat die vriendschap betreft...We zien elkaar niet veel, maar het lijkt alsof we elkaar elke dag zien, en we zijn toch wel heel erg goed op de hoogte van wat er in elkaar omgaat. En dat is pas echte vriendschap! Niet de frequentie telt, maar de intensiteit...
Terug in de tijd: verwonderd door het talent van mijn patiënt
Lang geleden, toen ik nog werkte als kinesist, werd ik overdonderd door 'een tekeningske' van één van mijn patiënten. Wat een talent lag daar rond te slingeren op de grond, doelloos. De tekenaar zelf had het geloof naar doorbraak wat verloren en omschreef z'n werk als: 'bwa, 't stelt niet veel voor, daar kan ik toch niets mee bereiken, anderen zijn beter...' En vandaag ontdek ik dat zijn vriendin nieuw werk van hem deelt op facebook. Opnieuw ben ik compleet onder de indruk. Dit zijn voor mij figuren die regelrecht uit één of andere computergame zijn gestapt. Zonde om hier niets mee te doen...Kim, als er één iemand verdient dat er wat met jouw verborgen talent wordt gedaan, dan ben jij het wel. Jouw bescheidenheid maakt het des te indrukwekkender!
Verwenlijstje: massage, gelaatsverzorging, theater, musical, concert, etentje met man-lief, uitwaaien aan zee...
Een donderdag voormiddag, iedereen is volgens mij wel ergens aan't werk...En ik, ik lig languit op tafel met wat rustgevende muziek op de achtergrond. Heerlijk te genieten van een gelaatsverzorging met alles erop en eraan. Ik moet toegeven dat ik wel eventjes tijd nodig had om het molentje in mijn hoofd in relax-stand te zetten. De gedachten van 'Ik moet nog dit en dat...' heb ik stilletjes laten varen om dan te ervaren wat 'wellness' echt betekent. De kracht komt pas naar boven als je kan zijn, zonder meer, genietend zonder gedachten. Heerlijk en super om dit op deze manier te ervaren! Dank je wel Greta, you did a great job.
PS Nog geen reactie gehad op de waterkers kaartjes...ze zullen gezaaid hebben en ik zal moeten wachten op de oogst ;)
Wat een inzicht na een paar weken van onrust in mijn hoofd. Prioriteiten stellen, focussen, korte- en lange termijn doelstellingen, discipline, stap voor stap, luisteren,...Allemaal dingen die 'oh zo belangrijk' zijn als zelfstandig ondernemer. Bovendien allemaal dingen die ik dagelijks verkondig aan mijn cliënten en natuurlijk zelf ook toe pas. Maar niemand had me ooit kunnen vertellen wat ik in stilte heb ontdekt. Soms denk je gefocust bezig te zijn, ik was daar rotsvast van overtuigd. Dag en nacht gepassioneerd zijn in m'n job, netwerken, info verzamelen, up to date blijven,...Tot de stilte, het even weg zijn uit de dagelijkse routine, ineens een ander licht scheen op mijn business en inspanningen. Ik besefte plots hoe geweldig goed ik mezelf wijs maakte zinvol en doelgericht bezig te zijn. Ik heb me werkelijk laten vangen door mijn eigen hoofd vol gedachten. Zonder het te beseffen ben ik gaan meedraaien met de speelbal die 'succes' wordt genoemd. Ik rolde er letterlijk in en bleef maar door gaan. Tot ik in de stilte even tijd nam voor een vraag. Niet zo maar een vraag maar de vraag die heel mijn business fundeert: WIE BEN IK? Wie wil ik ZIJN in dit leven, wat wil ik DOEN en wat wil ik HEBBEN? In die volgorde: zijn-doen-hebben. Alles begint bij jezelf en niet andersom! Het is niet omdat iets plots en onverwacht veel succes heeft in je business, dat je je daar dan ook volledig op moet storten. Kortom, zelfs als coach trap je soms in valkuilen waarvan je dacht dat ze niet meer bestonden. Maar verdorie, wat liggen ze goed verborgen, dat is een feit! Ik kijk ernaar uit weer alle energie te steken in de basis, de fundamenten. Wat ben ik dankbaar om dit grandioos inzicht, in stilte ontstaan.
Helemaal opgetogen ben ik na opdracht 38 uitgevoerd te hebben. Drie mensen ontvangen vandaag of morgen een super origineel kaartje van mij. Als je de 'geven-groeien-genieten kaart' besprenkelt met water groeit er waterkers uit. Mijn peter die vandaag jarig is en mijn meter zijn eigenlijk wel bijzondere personen in m'n leven. Al is het alleen al maar omdat ze die titel dragen. Het contact is echter met de jaren wat verwaterd. Meer dan een jaar geleden beloofde ik m'n meter nog om af en toe binnen te springen. We hadden toen zo'n bijzondere babbel. Ergens zit die belofte in m'n achterhoofd, iets wat ik 'zou moeten doen' maar wat steeds wordt uitgesteld met mooie excuses. Dankzij deze opdracht van de schatkist houden we eens grote kuis in dat achterhoofd. Uitstel wordt vervangen door daadkracht. In't kaartje staat immers geschreven dat ik de groeiende waterkers persoonlijk kom bewonderen! En wat m'n peter betreft, die zie ik af en toe op de fiets of bij oma. Doch hij zal zeker niet zo'n kaart verwachten vandaag! Ik ben zeer benieuwd wat z'n reactie is.
Daarnaast heeft een ex-collega uit het onderwijs haar derde kindje op de wereld gezet. Ook dat bezoekje werd steeds uitgesteld. Zodra de waterkers groeit zal ik die kleine kapoen bewonderen. Wat kijk ik ernaar uit om weer bij te praten en oude herinneringen op te halen! Dus opdracht 38, 'Verras iemand met iets wat hem of haar bijzonder deugd doet', werd door mij op deze manier ingevuld. En weet dat ik alvast de eerste ben die al volle bak aan't genieten is van de opkuis en rust in m'n achterhoofd. Voor mij is die opdracht sowieso al geslaagd, los van wat het teweeg gaat brengen bij de ontvangers.
Om van de stilte-opdracht meer werk te maken volg ik morgen een opleiding 'wandel coaching voor coaches' in't Kasteel Mariagaarde te Hoepertingen. Zelf had ik geen idee dat er een terminologie voor bestond. Mijn coachings voor mensen die wensen af te slanken vinden voor 80% plaats in de natuur. Hoe tegenstrijdig zou het zijn om al zittend te praten over bijvoorbeeld meer of anders bewegen. Bovendien start ik begin oktober met wandelgroepen voor overgewicht. Ik heb ze 'walking coachings' genoemd. Elke woensdagochtend trekken we met gelijkgestemden het bos in en praten we over topics waar we allen mee worstelen. Om zo nieuwe inzichten te krijgen en vooral te ervaren dat we niet alleen zijn met bepaalde gedachten en gevoelens. De stilte zal hierin zeker gebruikt worden om even tot onszelf te komen, één worden met de natuur.
Hier de omschrijving van wat me morgen te wachten staat, mooier kan ik het zelf niet formuleren.
WANDELCOACHING
voor professionals die in hun werk coachen.
In deze training leer je effectieve en inspirerende werkvormen waarbij je stilte en de natuur resultaatgericht inzet bij coachende gesprekken.
Gebruik jij de buitenruimte al als inspirerende gesprekomgeving?
Kasteel Mariagaarde is een unieke locatie waar stilte en de natuur samenkomen met een gastvrije omgeving. Stilte creëert ruimte om jezelf en de natuur te ontmoeten. Groen stimuleert bezinning, concentratie en zelfwaardering en wandelen vergemakkelijkt het sociale contact. Kortom een ideale situatie om kennis te maken met wandelcoaching. Bewegen maakt dat het denkproces anders verloopt. Buitengesprekken zijn creatiever en bewandelen zowel letterlijk als figuurlijk nieuwe wegen. Buiten laat je, of je het wilt of niet, meer van jezelf zien. De natuur zit vol metaforen die kunnen helpen om tot inzicht te komen. Coaching in de natuur is een andere, effectieve en creatieve manier om mensen te helpen.
(38) ssssstttttt...ik neem tijd voor stilte, reflectie, bezinning, yoga...
Als er iets is waar je mij vroeger geen plezier mee kon doen was het 'stilte'. Ik kreeg als kind non-stop te horen dat ik stil moest zitten, stil moest worden, stil moest zijn, stil moest blijven,... En wat als ik dat nu eens net niet kon? In mijn creatie hebben ze blijkbaar geen plaats gevonden voor de 'geniet in stilte van de stilte-knop'. Mijn tweelingbroer is er misschien mee gaan lopen...hoewel ik dat toch ook ten zeerste betwijfel. Ik herinner me de lessen relaxatie in de kiné opleiding nog. Na 2 minuten ruglig was ik in mijn hoofd al een tactiek aan't bedenken om van houding te veranderen zonder dat het opgemerkt werd. Of zonnebaden op't strand...een kwartier is m'n record. Geef me racketjes, een bal, een emmertje om schelpen te rapen, een wandeling, zandkastelen, een visnetje,...maar leg me niet plat in de zon als een stuk vlees in de pan. Een paar jaar geleden volgde ik Mindfullness met zijn wekelijks terugkerende bodyscan. Het ganse lichaam werd al liggend gescand en gevoeld, startend bij de voeten. Ik moet eerlijk toegeven dat ik nooit verder dan mijn knieën ben geraakt. Om dan met ne stoemp van m'n vriendin al lachend wakker gemaakt te worden met de woorden: 'Inge, ge snurkt...' Ik ben gewoon niet gemaakt om stil te zijn! Ook nu nog zegt mijne man soms: 'Kunt ge nu eens 5 minuten gewoon in die zetel komen zitten?'
Wat niet wil zeggen dat ik niet tot rust of bezinning kom. Al wandelend, joggend in een bos of met m'n voeten door de zee en de stilte maakt zich meester over mij en mijn gedachten. Ik heb dat zelfs effectief nodig om mezelf tot rust te brengen. Zet mij een uur stil op een stoel, zonder meer, en ik breek de poten eronder uit. Zet mij een uur alleen in een bos en ik ben een gelukkig mens.
Kortom, de stilte ervaren hoeft echt niet door stil te liggen op een matje op de grond. Reflectie, bezinning, tot rust komen kan voor mij het best in de natuur. Compleet één worden met de omgeving, gedachten die langzaam wegdwalen tussen de takken van de bomen. Om nadien met een leeg hoofd er weer vol energie in te vliegen.
is iemand die er onvoorwaardelijk is, die jou steunt zonder meer. is iemand met wie je op dezelfde golflengte zit, diepe gesprekken mee voert en de tijd uit 't oog verliest. is iemand zonder oordeel over eender wat je zegt of doet. is iemand die er is in goede én kwade dagen. is iemand die je maanden niet kan zien om daarna de draad weer op te pakken alsof 't gisteren was. is iemand die je begrijpt zonder iets te zeggen. is iemand die jouw wereld verrijkt.
Op basis van deze eigenschappen sluit ik nu zeven keer vriendschap met mezelf. Wees op de eerste plaats jouw eigen beste vriend!
opdracht 37: mooiste dingen ooit gevoeld, het vervolg.
Naast die welgemeende, veelzeggende knuffels zijn er natuurlijk nog zoveel mooie dingen om te voelen. Waar ik zelf een gigantische voldoening uit haal is wanneer mensen vanuit hun hart laten blijken hoe dankbaar ze zijn. Hoe klein het ook is! Dat gevoel iets betekend te hebben voor iemand geeft mij vleugels. Onlangs stuurde ik een aantal cliënten een kaartje om hen aan te moedigen in hun coachingstraject. Achteraf kwam één van hen me bedanken, zo welgemeend met de uitleg dat die kaart een speciale plek op z'n bureau had gekregen. Het deed 'm wel wat dat ik hem zo begreep. Meer moet dat niet zijn om mij te doen stralen.
Daarnaast vind ik het ook zo krachtig om vanuit het niets een dikke kus of knuffel van de kindjes of m'n man te krijgen. Zo eentje waarvan je voelt dat ze oprecht veel van je houden! Zonder aanleiding, zonder woorden, gewoon voelen en weten.
Voelen...Ik zal nooit meer de opleiding Inspiring Speech vergeten. Een half jaar training om je eigen keynote speech te brengen. Op een bepaald moment was het onmogelijk voor mij de juiste woorden te vinden die perfect pasten bij het gevoel dat ik wou weergeven. Ik merkte op dat zij die luisterden een andere interpretatie hadden van wat ik bedoelde. Ik raakte gefrustreerd, verward en vond geen enkele manier om woord en gevoel te matchen. Het leek alsof ik gekatapulteerd werd naar m'n kindertijd, waar de mensen rondom mij ook niet begrepen wat er in mij gaande was. 'Wat voor een vragen stel je toch?' 'Doe toch eens normaal zoals iedereen...' Pen en papier waren toen m'n reddende engel. Alsof de inkt mijn diepste gevoelens al schrijvend een plaats kon geven op papier. Zonder oordeel, gewoon loslaten op papier om voort te kunnen gaan in die, noem het met m'n woorden van toen, 'zotte mensen zoo'. Nu kon enkel nog een diepe zucht en tranen de plaats van de inkt innemen. Nooit vergeet ik de man die toen bleef moeite doen om mij te begrijpen, terwijl de anderen al vertrokken waren. Hij wou werkelijk achterhalen wat er daar bij mij in de diepte gaande was. Ik zie 'm nog zitten, voor me, door z'n knieën gezakt, z'n handen rustend op m'n armen. Een kaal hoofd, bril en ogen die moeite deden om 'dit hoopje ellende' te doorgronden. Tranen en snot tekenden mijn machteloosheid op de tafel waaraan ik zat. Hij was er en begreep, hij kreeg me stil, hij bracht rust, hij was de inkt en ik liet los om voort te gaan. Pas nu realiseer ik me dat mijn speech onderwerp daar z'n oorsprong vond. 'Waarom doen mensen wat ze doen en waarom zeggen mensen wat ze zeggen?' Bij deze, nogmaals merciekes Peter!
opdracht 37: mooiste dingen die je ooit gevoeld hebt
Concentreer je op de fijnste dingen die je ooit gevoeld hebt...en meteen denk ik, dat is ne krachtige, 'voelen'! Want naast het zintuiglijk voelen heb je dat, noem het 'hartsgevoel'. Dat voelen reikt veel verder, haast onbeschrijflijk, maar ik waag me eraan.
Als kind ben ik groot gebracht op de manier dat mama dacht dat het beste voor ons was. Als moeder alleen met vier kinderen was het dan ook geen eenvoudige klus. Op materiëel vlak hadden wij niets tekort. Alles en veel meer was aanwezig. Doch bij't ouder worden ontdekte ik hoe onwennig ik me voelde als iemand me spontaan een knuffel gaf , een arm rond mijn schouders sloeg of recht in mijn ogen keek.. Ik had geen idee hoe ik "zo'n dingen" moest ontvangen, zwijg stil ze te geven. In m'n opvoeding werden wel complimentjes en appreciaties geuit, op verbale wijze doch fysiek contact kwam er amper aan te pas. Net door op persoonlijk vlak te groeien en me te omringen met mensen die met dezelfde materie bezig zijn is dat 'voelen' gigantisch geëvolueerd. Ik ben een echte knuffelaar geworden, ik pak iemand vast die troost zoekt, kijk mensen recht in hun ogen op zoek naar diepere betekenis achter woorden, ik maak contact zonder het te beseffen...dat gebeurt gewoon spontaan. En alleen met personen die daar ook voor open staan. Precies of we uitstralen dat het contact mag, dat het een meerwaarde biedt. Dan gaat het over aanvoelen en wederzijds akkoord op een hoger level. Bovendien is hetgeen een handdruk of knuffel zegt zoveel krachtiger dan eender welk woord. Onlangs raakte ik gewoon niet uitgeknuffeld bij een persoon. Eigenaardig om te constateren. 't Was lang geleden nog iemand ontmoet te hebben die zo bewust in't leven stond. Precies alsof ik die spirit via een knuffel kon overtappen...echt wel een bijzondere ervaring.
Binnen een man-vrouw relatie is ook net het fysieke contact hetgeen ervoor zorgt dat er zoveel gezegd wordt zonder te praten. Een kus, knipoog, knuffels, woorden en blikken worden niet langer begrensd door het vriendschappelijke en zullen liefdevol overgaan naar zoveel meer tussen de lakens ;) Een relatie met liefde als fundament laat eender welke vorm van vriendschappelijke contacten toe. Jaloezie bestaat niet als ware liefde is.
Amai, zulk een diepzinnig blogbericht op een dinsdagochtend...al zeg ik het zelf.
Net terug van een weekendje met een aantal gelijkgestemde zielen, waarvan enkele mekaar al eens hadden ontmoet. Letterlijk op Back to Basics wijze herbronnen in de Voerstreek: slapen in tenten, kampvuur en gitaar, wandelschoenen, zon, bos, diepzinnige babbels, een lach en een traan.
En weet je: de natuur vertelt ons alles als je er maar voor open staat. Als jij jezelf toe laat even stil te worden en gewoon te zijn in't moment.
Rondom me stonden kleine boompjes groot te worden, grote bomen sterk te wezen. Hoge bomen wind te vangen om lage bomen rust te geven. Oude bomen, elfenbankjes, jonge twijgjes, klim maar op. Kromme takken afgezakt, scheve bomen weggezakt. Dennenappels, paddestoelen, slakken, schors en heel veel blad. Dode bomen, tak gekrakt, stilte zonder meer. Licht en schaduw, warm en koud. Binnen sijpelen, ware krachten, voelen, niet meer wachten. Bos is daar waar boom mag zijn
Met wie heb je al lang niet meer bijgepraat? Doe dat en neem er de tijd voor.
Met wie is niet moeilijk. Meteen weet ik een reeks namen van mensen met wie ik uren en uren zou willen bijpraten. Doch de persoon die eruit schiet is m'n tweelingbroer Stijn die in Melbourne woont. Hij is de peter van onze zoon. Waar ik hem in't begin misschien wel wekelijks hoorde via skype is dat steeds minder en minder geworden. Het uurverschil speelt daarbij natuurlijk een grote rol. Ik leg volgende week met hem een echte 'skype-date' vast van minstens een uur!
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Net terug van een weekendje met een aantal gelijkgestemde zielen, waarvan enkele mekaar al eens hadden ontmoet. Letterlijk op Back to Basics wijze herbronnen in de Voerstreek: slapen in tenten, kampvuur en gitaar, wandelschoenen, zon, bos, diepzinnige babbels, een lach en een traan.
