opdracht 29: een waardevol idee bij deze de wereld in! Wie kan en doet er wat mee?
Sinds de opstart van Back to Basics loop ik altijd met een boekje op zak om ideeën in te noteren. Naast m'n bed ligt een schriftje, op mijn bureau en in m'n handtas. Want in mijn geval kunnen die ideeën wel eens zeer vlotjes stromen. Niet dat ik daar dan meteen iets mee doe, soms hebben ze wat 'suddertijd' nodig. Of bij andere ideeën heb ik de juiste mensen nog niet ontmoet om ze om te zetten in de realiteit. Kortom, de opdracht van ideeën in een boekje te noteren en na te gaan hoe ze te realiseren is iets waar ik zeer vertrouwd mee ben! Trouwens, een idee komt niet zomaar in je hoofd terecht hé, hoe zot het ook mag zijn...
Elk idee moet volgens mij langs alle kanten bekeken worden om dan de keuze te maken: erase or create!
Graag deel ik zo'n idee dat al jaren in m'n hoofd zit. Misschien kunnen we er samen wat mee? Hoe is het mogelijk dat we op school leren rekenen, lezen en zoveel meer. En geen kat die eraan denkt om EHBO als verplicht leervak te introduceren? Iemands leven redden kan je leren!! Het probleem is dat vele mensen wel een idee hebben van bijvoorbeeld ademhaling technieken. Gewoon wat mond aan mond en duwen met de armen op de borst...maar het is niet geautomatiseerd. Als we't nodig hebben durft er geen kat toe te springen, angst om iets fout te doen. Wat als je kind morgen een dopje van een pen in z'n keel krijgt? Wat als je vriend zich morgen verbrandt? Wat als iemand morgen een epilepsie aanval krijgt in de winkel? Wat als een buurmeisje uit de boomhut valt? Wat als iemand flauw valt? Wat als je in je vinger snijdt en mama is niet thuis? Wat als je kind morgen kopje onder gaat in't zwembad en teveel water slikt? Wat als...
Vanaf de lagere school tot en met het zesde middelbaar verplicht EHBO op school, dat is nog eens een waardevol idee! Hoe is het in godsnaam mogelijk dat ouders alles over hebben voor hun kinderen en zelf geen notie hebben van de eerste hulp de ze moeten bieden als er iets onverwacht gebeurt? Ik vergeet nooit meer het moment dat Tim, toen een jaar of drie, in de auto met z'n armen aan't zwaaien was en alsmaar roder werd. Ik reed net op het linker rijvak. Tegen dat ik de auto helemaal rechts op de pechstrook kreeg zag hij bijna blauw en was hij compleet in paniek. Tot plots iets zwart uit z'n keel schoot. De zuignap waarmee het zonnescherm in't midden tegen het raam bevestigd was. Oh my God...ik heb hem nog nooit zo hard geknuffeld als die dag! Wetende dat mijn vader stierf door zich te verslikken in een stuk vlees op zakenreis in Finland, zal dit veel verklaren zeker?
Daarentegen, wat zijn de 10 waardevolste bezittingen die ik heb? Ik denk dan, waar zou ik het meest van afzien moest morgen het huis plat branden. De 10 opsommingen staan niet in waarde gerangschikt, allen zijn even waardevol!
1. foto's natuurlijk, van mensen die er niet meer zijn, vakanties, de kinderen, mijn kindertijd...
2. m'n boekjes vol krabbels en gedichtjes uit mijn kindertijd
3. portefeuille van Turku, Finland. die in papa's koffer zat als kadootje voor de kids
4. aandenken van mijn bezoek aan Turku
4. trouwring
5. papa's tekenschetsen en kaartjes
6. de navelstrengetjes van m'n kinderen, de knip op weg naar zelfstandig leven
7. bijzondere bedank kaartjes van patiënten en cliënten
8. armbandje Costa Rica
9. mijn eerste boek, de gedichtenbundel 'papa is dood'
10. film materialen van de kinderen, reizen en zoveel meer
11. stenen, schelpjes en souvenirs van reizen
12. de naam van m'n zaak 'Back to Basics'
En weet je wat me opvalt...alles wat het meest waardevol blijkt uit mijn leven heeft helemaal niets met geld te maken!
Wat als kinderen erbij zouden lopen als volwassenen...
Geloof het of niet, ik slaag er maar niet in mijn lachjes op een dag bij te houden. Ik lach zo vaak en bovendien onbewust dat het onbegonnen werk is :) Alleen al met de opdracht bezig zijn doet me lachen. Opvallend is wel dat wanneer ik kijk naar de mensen om me heen, ik vaker de mondhoeken naar beneden zie hangen dan omhoog. En nog opvallender, geen kat die daar om kraait, we vinden dit gewoon normaal. Je moet eens in je eentje lachend door de winkelstraat lopen, gewoon die mondhoeken iets meer omhoog dan standaard. Je wordt gewoon bekeken alsof je van planeet Pluto komt! Zo uitzonderlijk ben je op zo'n moment!
Wat als...kinderen erbij zouden lopen als volwassenen. Iedereen zou zich zorgen maken om de ongelukkige en bezorgde gezichtjes! Dat ze dat maar eens in een TV uitzending zouden gieten. Wat als...kinderen zouden piekeren zoals volwassenen. Wat als...kinderen zouden discussiëren zoals volwassenen. Wat als...kinderen met mekaar zouden omgaan als volwassenen. Wat als...
De piekeropdracht heeft me inderdaad doen stilstaan bij al de gedachten die we non-stop in ons hoofd steken. Mijn dochter die op kamp was in de gietende regen, ocharme...Weet je wat ze zei? "Mama, op ons kamp regende het niet, ai, we hebben daar toch geen last van gehad..." We maken ons toch zo vaak zorgen over de kinderen, de job...Bekijk het in't groter plaatje van't leven en leer alles wat te relativeren, dat is wat ik uit deze opdracht leerde. Alles waarover we piekeren kan positief of negatief uitdraaien zolang we de uitkomst niet weten. Waarom denken we't eerste aan de slechte afloop? Ik kies vanaf nu voor positieve gedachten! It's all in the mind honey ;)
opdracht 28: Hoe vaak lach ik op een dag...verdubbel het!
Bij't lezen van deze opdracht schoot ik al meteen in de lach. Oh my God...tellen hoeveel keer ik lach op een dag?! Hoe ga ik dit bijhouden? Ten eerste moet ik ervan bewust zijn dat ik lach of heb gelachen. En dan streepjes trekken op een blad...nee, geen streepjes, wel van die lachende smiley mondjes. Niemand lacht in rechte lijnen ;) Dinsdag 17 juli is mijn dag dat ik scoren mag op m'n lach, dan ga ik't eens noteren om het op woensdag te verdubbelen.
Deze opdracht maakte me wel nieuwsgierig en ik ben eens op zoektocht gegaan. Wist je dat kinderen gemiddeld 300 à 400 keer per dag lachen en volwassenen slechts 15 keer? In de jaren '50 lachten we nog 18 minuten per dag, nu slechts 6 minuten en dat ondanks de betere levensstandaard.
(Michaël Titze, Duiste psycholoog) Ik schrok wel even van deze cijfers. Wij ouders lachen 25 keer minder dan onze kinderen!
Of je nu een lach faked of je lacht spontaan, de positieve effecten op je lichaam zijn dezelfde. Je spieren ontspannen, je maakt minder stress hormonen aan, je bloeddruk verlaagt, je immuunsysteem versterkt, pijn wordt minder intens ervaren,... Ik zou zeggen, tover snel een lach op uw gelaat alvorens je mijn blog verlaat!
Eigenlijk ongelooflijk...opdracht 28 betekent dat ik al bijna 7 maanden op weg ben naar meer geluk in mijn leven. Ik heb immers op Kerstavond met mezelf de afspraak gemaakt dat ik alle opdrachten zou uitvoeren, één jaar lang. Van de eerste tot de 52ste!
Ik ben 2012 in gegaan als een vrij uniek proefkonijn en jullie volgen mijn avonturen op afstand mee. Van de ene blog spring ik naar de andere, van't ene grasveld naar't andere. Hoe ziet het hier uit? Wat ruik ik (snif snif)? Hoe proeft het gras? Wat hoor ik allemaal met m'n flappies? Voel ik me hier wel echt goed? Kan ik hier mezelf zijn? Hoe doen de anderen? Hoe reageer ik erop? Wat leer ik hieruit?
Af en toe zit ik stil, heel stil. Dat zijn ze niet gewoon van een konijntje zoals ik. Doch zijn het net die momenten die ervoor zorgen dat alles wat ik hoor, zie, ruik, proef en voel kan bezinken en verteren. Dat ik alles eens op afstand bekijk. Een time-out moment om daarna weer eens zo krachtig op te staan en te springen naar een nieuw en vaak nog mooier grasveld.
De grootste les die ik tot nu toe als 'ondernemend konijntje' heb geleerd is dat het zo leuk is om op ontdekking te gaan. Om te zoeken naar plaatsen waar ik nog vrolijker van word, waar ik nog meer kan huppelen en kwispelen, waar ik nog meer konijntjes aan't huppelen krijg. Alleen zijn die plekken niet makkelijk bereikbaar. Mijn konijnen hartje davert soms uit m'n lijfje van angst. Onverwachte hindernissen duiken op, en vaak nog op de meest onverwachte momenten. Ik ren de longen uit mijn lijf en ga soms tegen 100km/h... Af en toe heb ik de neiging om terug te springen naar daar waar alles zo vertrouwd en zeker is. Naar daar waar ik't allemaal zo goed ken en waar iedereen mij ook kent. Ondertussen heb ik geleerd nooit achteruit te stappen als je neus vooruit staat gericht. Ik heb geleerd dat zelfs stil staan een stap vooruit is! En dat de grootste kracht niet in m'n pootjes zit, maar in m'n hart. De grootste kracht zit in't geloof dat ik heb. Ik geloof dat elke stap die ik onderneem me dichter brengt naar een plek waar ik anderen kan bewust maken om huppelend door het leven te gaan. One life, live it!
" Schrijf op waarover je piekert. Spreek een vast pieker moment af, daarnaast stop je met piekeren."
Ja wat, een mens piekert wat af in z'n leven denk ik. Gewoon eens stil staan bij alles wat er zich in jouw hoofd afspeelt alvorens een keuze te maken. 'Ja maar...wat als...' zijn dan typische uitspraken. Als er iets is dat mij onnoemelijk boeit zijn het de krachten van gedachten. Wij steken in ons hoofd of iets wel of niet zal lukken. En dat is vaak gebaseerd op basis van vroegere ervaringen, uw opvoeding of oude overtuigingen. Pas door negatieve ervaringen in twijfel te trekken en met een schone lei te beginnen, kan je de wereld verbazen. Ik was ooit overtuigd nooit als een zelfstandige te gaan werken. Niet realistisch, onhaalbaar met kleine kinderen, te druk, dag en nacht werken...Nooit of te nooit, jamais!! Maar goed dat ik deze overtuiging in twijfel heb getrokken! Het was de beste keuze ooit wat mij betreft.
Waarover ik heb gepiekerd? Vooral over ons Anouk die voor't eerst op kamp is. Zo een 7 jarige uit handen geven zonder iets te weten. Zou ze wel genoeg kleren hebben, met al die regen? Heeft ze geen kou? Heeft ze geen last van allergie? Zou ze heimwee hebben? Eet ze wel goed? Dat zijn zo vragen die wel eens opkomen en die ik ook snel weer weg druk. Ik vervang ze door positieve gedachten en denk terug aan mijn kampen van vroeger. Het waren de beste vakanties ooit, met of zonder regen. Ik had daar geen tijd om aan't thuisfront te denken. Ik vond het heerlijk om te ravotten en altijd vriendjes bij me te hebben. Te zingen, dansen, verkleden, bosspelen, knutselen,... Ik moest net na een kamp afkicken en werd gek van de stilte en rust in huis. Die gedachte brengt meteen een lach op mijn gezicht, wetende dat zij nu ook zulke ervaringen rijker is!
Daarnaast is mijn zaak non-stop aanwezig in mijn hoofd. Waar wil ik naar toe, ben ik op juiste koers, doe ik beter dit of dat,...Piekeren noem ik dat niet echt. Eerder afwegen.
Pieker momenten vastleggen doe ik ook niet. Ik probeer me steeds bewust te zijn van m'n gedachten en tracht ze dan ook snel om te keren. Weet dat 90% waarover iemand piekert nooit gebeurt! Always 'think of' the bright side of life ;) En als je eraan denkt zal je hem ook zien!
Opdracht 27: Hier ben ik goed in...(20 eigenschappen)
Noteer minimaal 20 dingen waar je goed in bent. Pik er drie uit en ga die verder ontwikkelen. Relativeren, inspireren en ondernemen, dat zijn de drie eigenschappen waar ik nog bewuster mee om wil gaan.
Relativeren in die zin dat problemen van elke dag geminimaliseerd worden als je ze in't globale plaatje bekijkt. Alleen maken we zo graag van een mug een olifant. Inspireren, in de zin van mensen wakker schudden. Hun ogen trachten te openen met behulp van de juiste woorden op't juiste moment. Waardoor ze het antwoord in zichzelf gaan zoeken en zo tot diepe inzichten komen. Inzichten die hun leven veranderen.
Ondernemen, letterlijk wil ik mijn verlangens en dromen op business-vlak 'onder' de loep 'nemen'. Ik wil ze omzetten van droom naar werkelijkheid. Ik kan zoveel fantaseren en dromen als ik wil, doch het effectief doen én het afwerken, dat is de kunst. Dat geeft pas echt voldoening! Ik ben daar al goed mee bezig, doch een paar ideeën blijven maar rond slingeren in mijn hoofd. Ofwel smijt ik ze eruit, ofwel doe ik er iets mee.
Deel 2 opdracht: mondhoeken omlaag? trek ze op en lach. Een opdracht waarvan ik dacht, 'dat doen we dan toch even'. Gewoon al uzelf bewust zijn van de momenten dat je écht lacht is bijzonder. Ons kinderen staan op met de lach en hebben iedere ochtend opnieuw reuze zin in de dag. Ze lachen veel meer dan wij volwassenen. Bewust meer lachen helpt om te relativeren en relativeren helpt om spontaan meer te lachen.
Tegen welke verandering ben je je aan't verzetten...
Ik ben de persoon die leeft vanuit het buikgevoel, go with the flow. Mijn man daarentegen heeft het graag overzichtelijk en gepland. In deze periode is de grootste verandering de overgang van school naar vakantie. Dat vergt meer organisatie dan anders om de work-life balance in ere te houden. Voor't eerst in onze carrière als ouders hebben we alles in een gedetailleerd schema gegoten. Daarvoor hebben we werkelijk aan't white board in de coachingsruimte gestaan en alles overlopen betreffende de kinderen en wij zelf. Wie is waar/met wie en wanneer? Wie wil wat doen / met wie en wanneer? In eerste instantie vond ik het alles behalve een goed idee. 'We zullen wel zien,we zijn geen bedrijf hé...' was mijn eerste gedacht. Doch ik moet toegeven dat het echt wel rustgevend werkt, wetende dat alles gepland is.
Daarnaast werkt mijn man tegenwoordig halftijds en die verandering is ook behoorlijk wennen. Waar ik de kinderen steeds naar school bracht en ging halen, doet hij dat nu vaker. Ook andere taken zoals winkelen, koken, opruimen,...zijn zaken die hij nu ook voor een groot deel op zich neemt. Een mes dat voor mijn gevoel aan twee kanten snijdt. Aan de ene kant ben ik gigantisch trots op hem en is het heerlijk om op een doordeweekse dag onder ons twee gezellig samen te kunnen eten in de middagpauze. Een babbeltje doen in alle rust, zonder kinderen die om aandacht vragen. Aan de andere kant maakt mijn moederlijk ego van haar oren en is het wennen om hem nu al deze dingen te zien doen. Vooral wanneer de omgeving het ook nog eens benadrukt. 'Amai, ziet hier, de nieuwe man bestaat echt!'
Gelukkig beseffen we samen maar al te goed dat we beide ons steentje bijdragen om het beste eruit te halen voor ons gezin. Heeft de ene het druk, schiet de andere bij en omgekeerd.
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Tegen welke verandering ben je je aan't verzetten...
