'Makkie, daar ben ik goed in!!' Een opdracht die me absoluut geen moeite kost...elke dag een stuk fruit eten. Ik eet er dagelijks minstens twee. Ik ben verslaafd aan appels eten. Niet elke appel, het moet zo'n harde, frisse appel zijn, Jonagold bijvoorbeeld. Zo eentje die kraakt als je erin bijt. Degene die ik absoluut niet lust zijn van die melige en droge appels. En wat weinigen weten, in de auto geniet ik van elk stukje van de appel, zelfs van het klokhuis, enkel het stengeltje hou ik over. Zeer handig als je met de auto onderweg bent... Daarnaast is een banaan iets wat ik heel graag tussen de boterham eet, kiwi en appelsien eet ik bij't ontbijt wanneer het op de WC niet zo vlotjes lukt, watermeloen en aardbeien zijn favorieten die nu in de koelkast verschijnen, een een kommetje gemengd fruit krijgt de voorkeur op eender welk dessertbuffet...Kortom, ik ben een fruitig vrouwtje ;)
'Bespreek deze week met iemand een probleem dat jullie al te lang onder de mat vegen...'
Onbewust sprak ik tijdens de RoParun met iemand over al mijn bezigheden en de drukte van de laatste maanden. Even kaderen voor zij die de Roparun niet kennen. Het is de langste estafetteloop ter wereld van Parijs naar Rotterdam (570km) ten voordele van mensen met kanker. Ons team 'Lotgenoten Vlaanderen' bestaat grotendeels uit (ex-)kankerpatiënten. Dit jaar was het de vierde keer dat ik deelnam. Zo bijzonder, lifechanging, vooral omdat het mij werkelijk doet stilstaan bij de waarde van het leven. Ik sprak dus met één van de chauffeurs over alles wat mij bezig hield. Hij vroeg zich ook al langer af waar ik de tijd haalde om alles te doen wat ik allemaal deed, want het was als buitenstaander haast niet te volgen... Hij vertelde dat hij vroeger ook zo leefde: niets willen missen, overal opspringen. De kanker heeft dit helemaal veranderd. Waardoor hij nu ook zeer veel doet, maar op't gemak, één voor één, genietend van het hier en nu. Ik realiseerde me plots dat ik echt niet wacht op een lichamelijk alarmsignaal om mij stil te zetten en eens te doen nadenken. Marco Borsato zingt daar zo mooi over: "Als er nooit meer een morgen zou zijn. En de zon viel in slaap met de maan. Zou je dan pas gaan doen wat je altijd al wou. Als er nooit meer een morgen zou zijn..." Ergens was dit gesprek net hetgeen wat ik nodig had om weer eens grondig prioriteiten te gaan stellen en me te focussen op doelen. Niet alleen op werkvlak, maar zeker familiaal. Ik besef eens te meer dat 'gelukkig zijn' het belangrijkste is dat ik in dit leven wil bereiken! Mijn kinderen, man en de mensen die mijn hart beroeren om wie ze zijn, daar wil ik tijd voor vrijmaken. Dat maakt mij gelukkig. Mijn zaak 'Back to Basics' is mijn passie, mijn geesteskind en bovendien een bron van inkomsten. Inkomsten om hetgeen te doen wat ik wil doen in dit leven. Jammer toch moest ik enkel inkomsten genereren en geen tijd vrijmaken om net datgene te doen wat mij gelukkig maakt! Al er nooit meer een morgen zou zijn....
En met dit besef heb ik gisteren de was en rommel gewoon laten liggen en heb ik heerlijk genoten van een diepzinnige babbel met mijne man, hij die mijn hart het meest beroert!
Net terug van de RoParun en helemaal opgeladen om de laatste 2 weken bij te benen wat bloggen betreft. De drukte van een vrouw die in haar passie leeft en niets wil missen kan een excuus zijn, doch ik gebruik ze graag om mijn achterstand in te halen. Toeval wil dat de opdrachten best combineerbaar waren met een overvolle agenda...
'Zorg ervoor dat het altijd lekker ruikt in huis.'
Dat was de aanleiding om weer 'zelf' brood te gaan bakken. Zeer handig met zo van die broodbak machientjes. Ooit kreeg ik er eentje cadeau doch het bakken stopte toen de eerste zak meel op was. Ik heb het terug boven gehaald en het staat nu steeds bereikbaar en in't zicht op een plekje in de keuken. Wat water, meel, gist, zout en boter en op't knopke duwen. Om 3,5 uur later een vers brood in huis te hebben. Mijn kinderen waren super trots op hun mama die zelf brood bakte. Op school vertelden ze dat dan aan de andere kindjes in de eetzaal: 'Deze boterhammetjes heeft mijn mama zelf gebakken...' Tot mijn zoon het ook eens wou proberen, want een klasgenoot mocht dat ook van z'n mama. Ondertussen heeft hij het stappenplan al helemaal onder de knie en slaagt hij erin een perfect broodje af te leveren. Daar ging dan ook ineens de appreciatie: 'Mama, eigenlijk is daar niks moeilijk aan hé, dat kan toch iedereen, brood bakken...' En inderdaad, dat kan toch iedereen, zelfs uw mama! Het leukst van het broodbak proces is de geur die vrijkomt...heerlijk!
Deel 2 van de opdracht is een boek uit de bibliotheek lenen uit een nieuw interessegebied. Deze opdracht is blijven liggen en wordt even doorgeschoven naar een rustiger moment in de toekomst. Ik heb nog zo'n 8 boeken liggen (persoonlijke ontwikkeling) die schreeuwen om aandacht en die deze ook snel zullen krijgen. Doch uitstel hoeft geen afstel te zijn. Mijn dochter heeft met haar communie een boekje gekregen over 'haken' en 'paarden'. Ik zou me daarin kunnen verdiepen want dat is 100% zeker nieuwe materie die ik zelf niet uit het boekenrek zou grijpen. Of het mijn interesse zou opwekken, that's the question...
Met een bang hartje parkeerde ik vanmiddag mijn auto naast de Musical F-Act bestelwagen. Oh my God, waar was ik in Godsnaam aan begonnen! Met een hoofd vol snot en een hese stem stapte ik rechtdoor een muur van angst. Om mezelf onder te dompelen, en hopelijk niet te verzuipen, in een nieuwe wereld vol zang, dans en theater. Ik was iets te vroeg en hoopte zo een blik te werpen bij de min12 jarigen. De ouders die hun kinderen kwamen afhalen stonden allen door de deuropening te kijken. Ik deed even alsof ik één van hen was. Ik zag inderdaad kinderen van alle leeftijden door mekaar dansen en zingen op muziek van The Lion King. Opmerkelijk waren twee dansende tienerjongens. Wat een expressie, onvoorstelbaar!
Eens alle kinderen uit de zaal waren was het gedaan met doen alsof en was mijn moment aangebroken. Ik stelde mij voor en werd meteen van harte welkom geheten! Ik was de tweede volwassene naast Cindy, een mama die samen met haar twee dochters en zoontje in deze groep zat. De lesgeefster zelf was een 24jarige meisje uit Zonhoven en bij haar voelde ik mij meteen op m'n gemak. Ik ben net zoals alle anderen 'in hofpositie' klaar gaan staan om 'Annie' op haar wenken te bedienen. Bovendien werd ik ook nog eens gerust gesteld door een meisje van een jaar of zestien: 'Wij hadden ook de schrik den eerste keer zenne...' wist ze me te zeggen. Zou ze't aan mijn houding gemerkt hebben, geen idee. Ongelooflijk hoe mijn onwennigheid na een paar danspasjes overging in wild enthousiasme. I loved to dance!!! Ik vond heerlijk om deel uit te maken van deze groep. Fantastisch hoe iedereen zichzelf kan en mocht zijn. In september, na de zomerstop en bij de start van het nieuwe musical jaar, stap ik in. Ik kijk er nu al naar uit.
Precies of de opdrachten mij goed gezind zijn, in de drukte van de voorbije weken. Met de hoop dat deze opdracht niet teveel werk zou zijn, trok ik een Godsgeschenk uit de hemel. 'Beweeg, voortaan minstens een half uur per dag.' Daar het joggen routine is geworden wou ik deze opdracht toch anders invullen. Nooit gedacht dat het zo plezant zou worden.
Als verrassing voor het communie feest van ons Anouk hebben we zo een hele grote trampoline aangekocht. Vanaf de eerste seconde wou dochter lief niets liever dan samen met mama springen. Om ter hoogst, om ter zotst, op de poep, op de knieën, kopstand, overslag, salto's, koprollen, al liggend springen of op, onder, over mekaar jumpen, tikkertje, verstoppertje, je kan het zo gek niet bedenken...Ondertussen ken ik alle mogelijke sprongscenario's die er in't hoofd van een zevenjarige meid opspringen! Bovendien mocht ik aan den lijve ervaren hoe uitputtend het is om van de grond te gaan. En dat onder het toeziend oog van dochter lief. De beste methode om calorieën te verbranden en bekkenbodemspieren te trainen. Zeg dat Inge het gezegd heeft ;)
Dankzij het volgende communie cadeautje ben ik erachter gekomen dat zelfs mijn zoon mij verslaat met 'So you think you can dance?'. Wat een super uitvinding is me dat! Voor de TV dansen met dat Wii machientje in uw handen en daarop punten krijgen. Niet echt bevorderlijk voor het zelfvertrouwen en die musical-opdracht van de19de mei. Dat is de dag dat ik op de proefles word verwacht. Zo kan ik op zoek gaan naar mijn misschien wel ergens goed verborgen dans-,zang- en toneel talenten. Angst maakt me voor meer dan 100% duidelijk dat ik uit mijn comfortzone zal treden, dus dat zit al goed.
Kortom, het dansen op de Wii gecombineerd met het springen zorgen ervoor dat deze opdracht meer dan dik geslaagd is! Ik heb mijn dochter nog nooit zo tevreden gezien als dat ze zich in de lucht bevindt. Zo net tussen de fase dat het stijgen boven de trampoline stopt en het dalen mag beginnen zou de beste shot zijn voor een prachtige foto!
"Maak tijd om naar je favoriete muziek te luisteren", zo luidde het tweede deel van opdracht 19. Met het 'So you think you can dance' spel werd mijn voorkeur voor muziek uit de jaren '80 weer helemaal aangewakkerd. The moves van "FAME" heb ik bijna onder de knie. Daarnaast kreeg ik voor moederdag een Ipod kado, waardoor The kings of Leon, Natalia, Adele en zelfs Marco Borsato elke seconde aanwezig kunnen zijn. "I've only just begun to fight, you ain't see nothing yet" is het nummer waarmee elke autorit van start gaat! Muziek heb ik nodig om me helemaal in the drive te krijgen en dat zal met die Ipod alleen maar beter worden! Hou u vast aan de takken van de bomen want...you ain't see nothing yet!
van grijze sportievelingen naar wijze creatievelingen
" Wat zouden jullie me aanraden te doen in't leven?" vroeg ik de voorbije dinsdag aan mijn 20 grijze sportievelingen. Zij waren immers ervaringsdeskundigen in het traject +36 jaar.
- " Profiteren, nu het nog kan!" riep Jeanneke.
- " Genieten van uwe man en de kindjes want voor ge't weet zijn ze groot!" zei Fientje.
Met ne man van bijna 2 meter groot weet ik dat ze 't laatste op mijn kinderen bedoelde. ;)
- " Veel doen met mekaar, want dat is mijn grootste angst" zei Fonske. " Dat mijn vrouwke voor mij moet gaan en ik alleen achter blijf..."
- " Doen wat ge graag doet en u niet laten zot maken door anderen" zei er nog eentje.
Fons uitte daarenboven ook zijn frustraties. "De jeugd van tegenwoordig heeft zoveel om uit te kiezen. Wij daarentegen hadden niks te zeggen, wij moesten werken, dag en nacht, want anders was er geen brood op de plank. En dat hebben we dan ook altijd gedaan, ons kapot gewerkt voor alles en iedereen. En nu we zelf hulp kunnen gebruiken, hebben zelfs ons eigen kinderen gene tijd!" Zichtbaar geëmotioneerd keek hij in stilte naar de grond terwijl alle andere hem duidelijk begrepen. Ik had weer iets om verder over na te denken...'Grijze sportievelingen' werden zeer snel omgedoopt tot 'wijze creatievelingen'.
Vandaag op moederdag ben ik ervan overtuigd dat vele kinderen hun mama in de bloemetjes zetten. Ook ik was bij de lucky ones, super toch. Zoon lief met een potje zwarte zand en de woorden: 'der gaan normaal gezien ook bloemen uitkomen, alé, als de zaadjes het toch doen'. Mijn dochter met een prachtig gedichtje en een vlinder-sleutelhanger. Al sinds de dag dat mijn kids erin slagen hun armpjes te openen en hun lippen te tuiten, word ik door mijn kindjes overstelpt met knuffels en kussen. Niets zo veelzeggend als een onvoorwaardelijke kus, gewoon omdat je iemand graag ziet. Ik mag er niet aan denken dat ze daarvoor ooit te oud of te stoer zullen zijn.
En hoe zit het dan met mijn moeder? Ben ik te oud of te stoer voor die knuffel dan? Of is het eerder een vorm van vervreemding. Het onwennige gevoel dat vrij komt wanneer je iets doet wat je in geen jaren nog hebt gedaan, dus dan doe je't maar beter niet.
'Echte vrienden zeggen voor je dood wat anderen na je dood pas vertellen' las ik ooit eens in een boekje. Zeg vandaag eens aan je moeder hetgeen je tot nu toe alleen maar gedacht hebt. Omdat je de juiste woorden, het gepaste moment of de kracht niet vond. 'Mama, ik hou echt wel van jou hoor, ook al spreek ik dat nooit uit!' Daar kan toch geen enkele bloem tegenop...
Naar aanleiding van een vorige opdracht (10 maart) was het vandaag zo ver: de SPARTACUSRUN in Antwerpen! Het was lang geleden dat ik nog aan een echte wedstrijd had deelgenomen. Opmerkelijk hoe relaxed ik ernaar uitkeek en nog meer opmerkelijk dat die complete rust behouden bleef gedurende de hele run. Dat was vroeger een paar ander mouwen, van slecht slapen en geen eten binnen krijgen naar stressen wat het prestatieniveau niet ten goede kwam. Ik heb deze keer werkelijk genoten van elke seconde, ja, zelfs van elke hindernis. Ik voelde me als een kind in de speeltuin met het chiro-motto van onze zoon in gedachten: "Hoe reppiger hoe prettiger!" Voeg daarbij een bende toffe mensen zoals Steven, Johan, Hans, Sofie, Cynthia, Dennis en een dosis stralende zon en je hebt een dag om U tegen te zeggen! Lieve Cynthia en Dennis, merciekes voor jullie voorzet! Ik ben oprecht blij Spartacus vandaag binnen gehaald te hebben :) Ik heb de smaak helemaal te pakken: been there-done that-up to the next! Voor mij alvast de Roparun bij't Pinksterweekend (26,27,28mei). Lopen van Parijs naar Rotterdam, drie dagen en nachten, ten voordele van Kom op tegen Kanker.
Wat opdracht 17 betreft, slaap elke dag een uur meer dan gewoonlijk...Niet zo evident moet ik zeggen. Voor mij is het elke avond te laat en elke ochtend te vroeg. Ik ben echt iemand die gigantische inspiratie krijgt 's avonds. Wanneer de kids in bed liggen en de stilte meester wordt van ons huis. Dan beginnen mijn vingers te kriebelen en wil ik schrijven, werken aan lezingen, in boeken duiken, inspirerende filmpjes bekijken,...
Doch deze week heb ik extra mijn best gedaan en was ik elke dag voor twaalven in bed, zelfs gisteren om half elf. Kwestie van goed voorbereid aan de Spartacus te beginnen.
Deel 2 van opdracht 17: 'Sluit u aan bij een vereniging in de buurt'. Zoals jullie weten heb ik bericht terug gehad van de school Musical F-Act. Op 19 mei ben ik uitgenodigd om een proefles te volgen. In vergelijking met de Spartacus run is deze musicalschool mijlen verder uit de comfort zone. Maar weet dat als de proefles leuk is en het mij meteen een goed gevoel geeft, ik ook met zekerheid het lidgeld voor een jaar zal betalen. Ik hou jullie op de hoogte van mijn zang-, dans- en acteer stapjes...
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Precies of de opdrachten mij goed gezind zijn, in de drukte van de voorbije weken. Met de hoop dat deze opdracht niet teveel werk zou zijn, trok ik een Godsgeschenk uit de hemel. 'Beweeg, voortaan minstens een half uur per dag.' Daar het joggen routine is geworden wou ik deze opdracht toch anders invullen. Nooit gedacht dat het zo plezant zou worden.
