The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
23-04-2012
Musical...get out of your comfortzone...
Hallo Inge
Dank je wel voor je aanmelding, en je bent van harte welkom zaterdag tijdens de les van F-act. Wij beginnen om 11.30 uur en de les duurt tot 13.30 uur.
Tot Zaterdag
Mathasja F-act
Ps..ik heb zojuist je blog gelezen, en alvast een compliment voor de 1e stap!!
Doe deze week eens 2 uur iets leuk waar je gewoonlijk geen tijd voor neemt...
Daarvoor ben ik uit gaan eten met een ex-collega van vroeger op school. Niet dat dit zo bijzonder is. Doch deze keer heb ik bewust mijn middagpauze twee uur verlengd! Ondanks ik massa's werk had liggen en me er niet zo comfortabel bij voelde. Want wat had ik wel niet op die drie uurtjes gedaan kunnen hebben. Geloof me dat ik zoveel energie uit de babbel heb gehaald dat ik die avond bergen werk heb verzet.
Deel twee van de opdracht, maak een stamboom. Mijn eerste gedacht was: 'Daar heb ik nu echt gene tijd en geen zin in.' Ik zag me al oude tantes en overgrootvaders zoeken in van die krakende, bruin gele albums...Tot iemand me zei: 'Niemand zegt dat ge generaties terug moet gaan hé'
Vandaar het volgende idee. Ik ga voor de kinderen een 'foto-stamboom' maken. Met daarop de ouders, grootouders en overgrootouders. Op dit moment is er nog één overgrootmoeder levend en voor de kinderen is dit zeer bijzonder. Hun bomma is 93 en woonde vlakbij hun school. Elke dag stond ze klaar met kinderchocolade waardoor ze al snel 'Bomma Chocolat' werd genoemd. De kindjes vinden het zo jammer dat ze in het rusthuis woont nu. Ik vergeet nooit meer dat we op een dag met de fiets bij haar thuis arriveerden. Ons Anouk hield hare fietshelm op bij't binnen stappen. Toen ik haar vroeg waarom ze die niet afdeed zei ze: "Nee, want bomma knuffelt zo hard dat ik me moet beschermen, anders knijpt die m'n hoofd plat".
By the way, 1 mei komt dichterbij: SPARTACUSRUN. Een inschrijving die ontstond uit één van de opdrachten. Wat heb ik er zin in en wat gaat dit 'afzien in de hoogste graad' worden! Morgen nog een training proberen af te werken. Kwestie van het gevoel op te wekken toch goed voorbereid te starten...Alsof je je voor zo'n opdrachten kan voorbereiden. Voor mezelf heb ik één groot doel voor ogen: big fun!
En wat mijn musicalmailtje betreft: no feedback...Dus, we sturen er gewoon nog eentje. Misschien denken ze wel dat ik een grap maak :) Want dit lees ik toch op hun website: en ik ben duidelijk een beginner, met of zonder talent, that's the question?
WAT DOEN WIJ?
Wij geloven dat in ieder mens een talent schuilt, maar hoe weet je nu of je musicaltalent hebt als je het nergens kan presenteren. Die mogelijkheid biedt Musicalschool F-Act. Wij hebben leerlingen van 8 jaar tot 50+ waarbij wij streven om iedereen op zijn of haar eigen niveau te coachen en te trainen, waarbij wij gelijktijdig werken naar het uiteindelijke doel die voorstellingen in het theater.
Door onze manier van werken kunnen zowel beginners als vergevorderden genieten van het musicalvak. Of je het nu voor je hobby doet of een professionele carrière nastreeft.
AAAHHHH!!!!! Die schatkist van geluk doet mensen reuze stappen zetten uit de comfortzone! Ik heb mezelf 5 minuten geleden geconfronteerd met een torenhoge angstmuur. Spartacus is piece of cake ten opzichte van mijn nieuwe uitdaging. En de hobby opdracht is de aanleiding geweest. Wat zou ik zo graag willen doen? Dansen, ja! Maar ook acteren en zingen. Ja, zingen, ik zing dag in dag uit. Net zoals mijn dochter, die zingt dat we er gek van worden. Ik zong ook altijd en overal, zelfs in mijn slaap. Menig maal kreeg ik het kussen van mijn zus tegen mijn hoofd geslingerd omdat ik in't midden van de nacht lag te zingen én te swingen! En vaak, zeer vaak, zei men mij: 'Als ge nu ook nog eens zou kunnen zingen, maar 't is zo vals als een kat...' Naast het niet kunnen dansen was daarmee ook het niet kunnen zingen in mijn hoofd een waarheid als een koe. Voeg daarbij een giechelend 5de leerjaar bij de toets zang en een black out op't dansexamen van't Sportkot om dit alles tot een absolute zekerheid om te buigen! "Ingske, dansen en zingen is niets voor jou, blijf gewoon van dat podium af voor de rest van uw leven, gij hebt daar niks te zoeken!" Zo klonk het in mijn kopke...
Tot ik dan op 28 november 2011 mijn eerste speech voor dik 100 man mocht geven op KRC Genk tesamen met een interview van trainer Mario Been. Na 5 minuten on stage genoot ik à volonté en hoopte ik dat elke minuut 500 seconden zou duren. I loved it so much! Meer, meer, meer...klonk het in m'n kopke, veel meer van dat! Ik moet zeggen dat die Mario Been nu ook wel echt ne kerel uit de duizend was! Op een bepaald moment was ik compleet het publiek vergeten en leek het of we gewoon onder ons tweetjes een inspirerend gesprek aan't voeren waren. Mario Been, onbewust gaf jij me een giga zelfvertrouwen boost waardoor ik nu hier terecht gekomen ben...
Waar? Ik heb zonet een mail gestuurd naar de musicalschool F-ACT. Met de vraag of ik als 36jarige, zonder dans-, zang- of acteer ervaring, nog les kan volgen in hun school . Wat ben ik benieuwd en tegelijk pokkebang! Hihaaaa, een verborgen verlangen bloot gelegd voor't eerst in mijn leven. Merciekes meneer Bormans voor uw wonderbaarlijk schatkistje. Merciekes Mario Been voor de energie die je uitstraalt en de inspirator die je bent! Alle vezels in mijn lijf én buikgevoel zeggen dat er toch wel iets gaat komen van mijn musical verlangen...
Daarstraks met de kids en man gaan eten in het Theatercafé van Hasselt. Meteen geconstateerd dat onze bengels van 8 en 6 'de speelbus' toch lichtjes ontgroeid zijn. Net zoals hun kleren dus...Rond acht uur passeren we bij't naar buiten gaan het Cultureel Centrum en daar roept ineens iemand op mijn man. Een oud collega van hem zat achter een tafeltje tickets te verkopen. Na wat bij gepraat te hebben neemt mijn nieuwsgierigheid het over en vraag ik wat er eigenlijk te doen is. Blijkt dat deze ex-collega deel uit maakt van een balletgroep en zo meteen on stage moest. Vijf seconden hadden we nodig om het vermoeidheidsniveau van onze kinderen en de vrije zitjes te checken. Nooit eerder was ik op een moderne balletvoorstelling en nooit eerder was ik zo aangenaam verrast! Samen met de rest van't gezin heb ik genoten van de eerste tot de laatste seconde. En daar besefte ik dat ik mezelf jaren heb wijs gemaakt niet te kunnen dansen. Je hebt daarvoor een paar foute opmerkingen nodig als 16 jarige die je als waarheid aanneemt om daarna nooit meer zo spontaan te durven dansen als voorheen. Dus waarom niet uitkijken naar een nieuwe hobby, moderne dans voor 35 plussers, als dat eens kon. Morgen ga ik wat surfen op't internet en zien wat er bestaat voor zotte fienen zoals ik! Hopelijk slapen de kids wat langer na't ballet, want Bibi ici kruipt weer veel te laat in't bed!
Awel sé, wat ik eerst als teleurstellende opdracht bekeek krijgt na bezinking toch een andere wending...Maak een verjaardagskalender en stuur je vrienden een persoonlijke wens. Wat die kalender betreft heb ik toch wel een zeer bijzonder exemplaar in huis! Met 12 vriendinnen, oud-leidsters van de VKSJ, gaan we elk jaar op vrouwen weekend. Uit onze mond klinkt dat als ''t weekend van de kliek' of 'ons Vrolieweekend'. Twee dames organiseren alles en de rest weet van niets, dat is zo'n beetje het principe. Eén van die weekends opende in black and white met een heuse fotoshoot. Een hilarische ochtend met veel gegiechel en lot's of 'smiles' die later werden verzameld in de verjaardagskalender van de kliek. Altijd leuk om een nieuwe maand te beginnen! 'Jammer dat het gene naaktfotograaf was' reageerde mijn ventje hier in huis. Dat is voor over 40 jaar, dan zijn we nog schoner naakt...
Daarnaast heb ik natuurlijk ook zo'n facebook agenda die me elke dag laat weten wie jarig is. Zeer handig. Vooral wanneer je de datum van je verjaardag eens aanpast en opmerkt dat iedereen op automatische piloot je online feliciteert. Moet je echt eens proberen, dan weet je meteen wie je ware vrienden zijn. Die pak je niet beet met een valse geboortedatum. In ieder geval, een verjaardag vergeten kan en mag geen excuus zijn.
Wat ik wel besef met deze opdracht is dat een verjaardagswens via facebook of mail de laatste tijd veel meer gebeurd dan face to face of via meneer de postbode. En dat is jammer. Want ik zelf kan er nog onnoemelijk van genieten om de brievenbus te openen en nieuwsgierig te zijn wie er achter de enveloppen schuil gaat. Vandaar dat ik deze week ben gestart met bijzondere mensen op een bijzondere manier te feliciteren. En de eerste was donderdag aan de beurt. Onze poetsvrouw Karin hebben we getelefoneerd om samen met de kids 'Lang zal ze leven' te zingen in koor. Zo wist het gezin waar ze op dat moment aan't poetsen was ook meteen dat ze jarig was... Gisteren hebben we haar dan een kadootje gegeven met daarbij een tekening van onze kapoenen. Ze was compleet in de wolken! En wij ook trouwens...
Bedenk een nieuwe hobby of pik een oude terug op, dat is de opdracht die ik vandaag met mijn loopmaatje heb besproken. Nu ik in de voorbereiding van de Spartacusrun zit wil ik deze keer dat lopen echt wel blijven voortdoen. In't verleden heb ik steeds naar een wedstrijd toegeleefd om het daarna jammer genoeg altijd stil te laten vallen. Ik wil nu maandelijks een wedstrijd plannen en daarmee ook de afstand of de uitdaging vergroten. Met de Spartacusrun in't vooruitzicht (over 2 weken al, aaaah) lijken uitdagingen vergroten niet echt realistisch. In ieder geval, als ik 1 mei overleef staat voor mij tijdens het Pinksterweekend de jaarlijkse Roparun op't programma. Met twee teams van 4 lopen we van Parijs naar Rotterdam, de langste estafetteloop ter wereld (536 km) ten voordele van Kom op tegen Kanker. De laatste 3 edities ging ik mee als kinesiste en dit jaar (waarschijnlijk) als loopster. Dat betekent na 3 dagen en nachten met anderhalve marathon in de benen op de Coolsingel de finish passeren. Omringd door zo'n 720 teams van 30 man, dat moment alleen al is een ervaring voor't leven!
Daarnaast wil ik in de zomer zeker weer tegen een balleke kloppen. Ik tennis al van kleins af aan, maar sinds ik zelf klein mannen heb is er naast een winter interclubke niet meer veel van gekomen. Tijdsgebrek is daarvoor een grote reden. Mijn loopsloefkes trek ik aan en ik ben weg. Ik moet daarvoor met niets of niemand rekening houden. Voor de tennis moet ik steeds een tegenspeler optrommelen en een plein reserveren. Zwak excuus, doch aanvaardbaar uit mijn mond, al zeg ik het zelf. Toch ga ik er zeker werk van maken, want voor ik het weet krijg ik op mijn doos van zoon lief. Dus iedereen die dit leest en op zoek is naar wat tegenstand, I'm in!
Ooit zei iemand mij: "Alles wat jij verwerkt in jouw leven, geef je niet door aan je kinderen."
Met het volgende gedicht, geschreven in 2008, gaf ik een antwoord op de vraag van mijn kinderen. Net voor het slapen gaan vroeg mijn zoontje van toen dik vijf jaar: "Mama, waarom hebben wij geen opa en is oma alleen?" Met daarop volgend de hele vragenlijst die non-stop door mijn hoofdje ging toen ik klein was. "Als oma uw mama is, dan is opa uw papa. En als uw papa dood is gegaan dan kan onze papa ook dood gaan. En dan kan jij ook dood gaan. En waar ben je dan en...en...en...." Die avond vertelde ik hen een verhaaltje. Ik wou absoluut voorkomen dat zij dezelfde angsten als mij zouden hebben in de stilte van de nacht. Ergens lieten ze mij meteen voelen dat ze't begrepen. Voor Tim, die absoluut naar de hemel wou kijken na't verhaaltje, was zijn opa helemaal niet terug te vinden in de sterren. Zijn opa was dan ook geen ster, zijn opa was gewoon de maan. De volgende ochtend hebben we meteen de fonkelsterretjes geschilderd op van die canvasborden. Beide schilderijen hangen te schitteren op hun slaapkamer.
En hoe was het kerkhofbezoekje... Jammer genoeg zijn we er niet geraakt. Maar we hebben wel over de maan en de fonkelsterretjes gepraat, misschien wel zoveel meer waard.
De opdracht van deze week was raad vragen aan 'iemand'...Ik heb dat meteen vertaald in 'de bloglezers'. Dank je wel aan hen die reageerden, ik heb het met zeer veel plezier gelezen! Mijn conclusie is eenvoudig, ik schrijf deze blog in de eerste plaats voor mezelf. Om zo onrechtstreeks ook anderen te inspireren. Dit bloggen dwingt me om even stil te staan bij dingen waar ik anders over heen zou gaan. Moest ik enkel de schatkist doen zonder het neer te schrijven, zou het nooit met dezelfde intensiteit binnen dringen. Vroeger bij het studeren schreef ik ook steeds dingen op. Net zoals ik als lager school kind gedichtjes schreef wanneer ik niet kon slapen. Eigenlijk had ik van kleins af aan al een bizarre verhouding met pen en papier. Zij werden boven gehaald wanneer de stilte kwam en gedachten de vrije loop kregen. Onlangs vroeg iemand mij of ik de stilte wel kon verdragen. Of ik gewoon kon genieten van de stilte. Ik besef alsmaar meer dat de stilte om de één of andere reden bedreigend is, noem het 'akelig stil'. Gewoon genieten van stilte, zitten en niets doen, is me vreemd. Is het eigenlijk wel mogelijk om de pauze knop van onze gedachten in te drukken, om aan niets te denken? Zelfs wanneer je denkt dat je aan niets mag denken, denk je. Interessant om eens over na te denken of men aan helemaal niets zou kunnen denken...
Deel 2 van de opdracht, zoek je geboorte plek op, wandel er rond en praat er met de mensen. Ik heb deze opdracht niet echt uitgevoerd, mits ik al 36 jaar woon in mijn geboorteplek Zonhoven. Ik ben als VKSJ leidster getrouwd met ene van de Chiro, zo ging dat toen. Alle VKSJ-leidsters hadden haast een lief bij de mannen van de Chiro. Onze lokalen lagen immers tegenover mekaar. Meestal kenden we mekaar al van in de lagere school. Mijn lief was dan nog eens de vriend van mijn broer. En die broer, natuurlijk ook Chiroleider, trouwde op zijn beurt met mijn vriendin, eveneens VKSJ-leidster. Kortom, op dit moment zijn al die leiders en leidsters van toen nog steeds close bevriend. Het leuke is dat de geschiedenis zich herhaalt, want onze kinderen zijn nu op hun beurt ook weer allemaal bij de jeugdbeweging. Dus wat mijn geboorteplek betreft, ik loop er al 36 jaar rond en praat elke dag met vele Zonhovenaren, jong en oud.
Doch om de opdracht een extra dimensie te geven ga ik morgen, Paasmaandag, eens met de kinderen naar het kerkhof. Dat is al veel te lang geleden, omdat ik er ook niet zo'n waarde aan hecht. Ik vind het veel belangrijker dat dierbare overledenen worden herinnerd hoe ze waren. Mijn vader overleed in 1980 op zakenreis in Finland, door zich te verslikken in een stuk vlees. Als kind kwam ik elke zondag samen met mama, mijn twee broers en zus op deze plek. Ik vond er niets aan. Elke foto op elk graf dat ik passeerde analyseerde ik. Alle mensen in alle kleuren en maten lagen daar naast elkaar, in stilte. Zelfs 'ienie mienie' babygrafjes, dat was iets wat ik als jonge meid helemaal niet geplaatst kon krijgen. Het was voor mij al eng genoeg dat mijn papa, een grote volwassen man, was dood gegaan van gewoon vlees te eten. Geen wonder dat ik als kind geen vlees wou eten, ik ging niet spelen met de dood in mijn mond. De dood, de eeuwige stilte, nachten heb ik na gedacht hoe het zou zijn om er ineens niet meer te zijn. Misschien is dit wel de verklaring waarom de stilte me bang maakt...stilte, doodse stilte. Als kind van 11 schreef ik ooit het volgende gedichtje. Het gevoel dat ik toen had ken ik nog steeds. Ik weet gewoon nog waar en wanneer ik het schreef en dat is 25 jaar, een kwart eeuw geleden. Kortom, morgen ga ik met mijn kinderen een bezoekje brengen aan het graf van hun opa. Want ook hij maakt een essentiëel deel uit van mijn geboorteplek.
Woensdag 4/04, 21:10h, 8 km joggen achter de rug. Voor de tweede keer met omgehakte boom hindernissen, kwestie van de Spartacus-run voor te bereiden. Of mijn levenspad te symboliseren in mijne loop...En, ja, don't worry, ik ben ondertussen gedoucht en aangekleed ;)
Joggen en bloggen werken verslavend, weet je nog. Omdat ik via het schrijven alsook via het lopen alles op een rij krijg gezet. Chaos wordt orde, frustratie wordt acceptatie en last wordt lust.
En wat hebben we geleerd vanavond? Dat als je emoties te lang opkropt, uitbarstingen het gevolg zijn. En die komen dan op een moment dat ze niet echt relevant zijn en misschien wel meer schade berokkenen dan ooit gewild. Vandaar dat het beter is om elke gevoel te erkennen en een plaats te geven. Niets opkroppen. Bovendien zal ik ook moeten leren geduld hebben met mezelf. Dat betekent ook eens leren blij zijn met de weg die ik al heb afgelegd. In plaats van steeds maar naar het volgende doel te crossen. Af en toe eens neer zitten en leren genieten van het nu. Waarvoor joggen al niet goed kan zijn, alles overdenken om het via bloggen vorm te geven. Wat een synergie, bloggen en joggen, strong like a rock!
Ken je dat gevoel, zo onverwacht een briefje in de brievenbus krijgen en geen flauw idee hebben wat erin zit of van wie het komt? Je wil het zeer snel openen doch de enveloppe vraagt om wat prutswerk. En dan is het open en moet je even heel rustig neer gaan zitten want anders kan je de tekst niet lezen...
Awel, dat is nu het wekelijkse gevoel dat ik heb met het trekken van de volgende opdracht uit de schatkist vol geluk.
Benieuwd wat opdracht 14 is? "Ik moet (lees 'wil') deze week iemand om raad vragen en verder bouwen op't idee!
En wat als ik jullie bloglezers nu eens om raad vraag: Ik wil heel graag weten wie er wat aan mijn blog heeft en waarom?
Ik zou niet liever hebben dat hier wat interactie zou plaats vinden. Op dit moment voer ik wekelijks een monoloog, doch ik merk wel op dat de site vaak bezocht wordt. Waarom lezen jullie wat ik schrijf, dat is een vraag die mij wel boeit. En wat zien jullie mij in de toekomst doen?
Graag via de REACTIES een berichtje posten aub, dan hebben we meteen een algemeen overzicht.
Mijn God, record verbroken, van 25 maart is het geleden dat ik nog geblogd heb!! Ik sta compleet een dikke week achter. Na dit verslagje permitteer ik het mezelf om 2 dagen na datum opdracht 14 te trekken.
En wat kregen we als opdracht 13 voorgeschoteld: 'Slik je kritiek in en zet ze om in positieve boodschappen'
Dat was dus net hetgeen ik mezelf had voorgenomen na een aantal frustraties de voorbije weken. Je kan inderdaad kritiek subtiel aanbrengen zodat het als volgt klinkt: "Zou het ook kunnen zijn dat...of begrijp ik het misschien verkeerd?" Echter ik koos resoluut voor de 'recht door zee-versie' die klonk als: " Bullshit, daar geloof ik niks van!" Excuseert u mij alvast voor het taalgebruik. Ik ben immers een open boek. Maar af en toe ligt de grootste wijsheid toch in het dichtslaan van het boek en de stilte daarop volgend.
Vier keer kreeg ik een flink deksel op mijne neus in vier verschillende situaties. En vier maal had ik inderdaad nodig gehad om me keer op keer wat slechter en slechter te voelen. Zo dat vervelende gevoel van spijt en niet weten hoe het om te keren. Voeg daarbij dan nog het besef dat hetgeen ik verkondigde pas echte bullshit was, dan snap je't plaatje. Dit is zo'n moment waarop mijn man zegt: ' Ingske, zou gij uw loopsloefkes niet eens aantrekken en wat kilometers gaan joggen...'
Achteraf heb ik telefonisch, via mail en facebook laten merken dat ik iets had geleerd uit de vervelende situatie: "Pas na de smack in de face en de goei huilbui komen de grootste inzichten en dankbaarheid! Merciekes aan jullie allen om wie jullie zijn en wat jullie uitstralen!!"
Mijn God wat kan een mens veel leren uit eigen frustraties. Ze doen je letterlijk omkeren en in jezelf kijken om inzichten te creëren. Zodat je volgende keer op het juiste moment leert slikken. Even alles laten bezinken en overdenken. Om dan op een gepaste en respectvolle manier uw meningen en ideeën voor te stellen.
Merciekes aan allen die betrokken waren, ik heb eruit geleerd!
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Doe deze week eens 2 uur iets leuk waar je gewoonlijk geen tijd voor neemt...
Daarstraks met de kids en man gaan eten in het Theatercafé van Hasselt. Meteen geconstateerd dat onze bengels van 8 en 6 'de speelbus' toch lichtjes ontgroeid zijn. Net zoals hun kleren dus...Rond acht uur passeren we bij't naar buiten gaan het Cultureel Centrum en daar roept ineens iemand op mijn man. Een oud collega van hem zat achter een tafeltje tickets te verkopen. Na wat bij gepraat te hebben neemt mijn nieuwsgierigheid het over en vraag ik wat er eigenlijk te doen is. Blijkt dat deze ex-collega deel uit maakt van een balletgroep en zo meteen on stage moest. Vijf seconden hadden we nodig om het vermoeidheidsniveau van onze kinderen en de vrije zitjes te checken. Nooit eerder was ik op een moderne balletvoorstelling en nooit eerder was ik zo aangenaam verrast! Samen met de rest van't gezin heb ik genoten van de eerste tot de laatste seconde. En daar besefte ik dat ik mezelf jaren heb wijs gemaakt niet te kunnen dansen. Je hebt daarvoor een paar foute opmerkingen nodig als 16 jarige die je als waarheid aanneemt om daarna nooit meer zo spontaan te durven dansen als voorheen. Dus waarom niet uitkijken naar een nieuwe hobby, moderne dans voor 35 plussers, als dat eens kon. Morgen ga ik wat surfen op't internet en zien wat er bestaat voor zotte fienen zoals ik! Hopelijk slapen de kids wat langer na't ballet, want Bibi ici kruipt weer veel te laat in't bed!
Awel sé, wat ik eerst als teleurstellende opdracht bekeek krijgt na bezinking toch een andere wending...Maak een verjaardagskalender en stuur je vrienden een persoonlijke wens. Wat die kalender betreft heb ik toch wel een zeer bijzonder exemplaar in huis! Met 12 vriendinnen, oud-leidsters van de VKSJ, gaan we elk jaar op vrouwen weekend. Uit onze mond klinkt dat als ''t weekend van de kliek' of 'ons Vrolieweekend'. Twee dames organiseren alles en de rest weet van niets, dat is zo'n beetje het principe. Eén van die weekends opende in black and white met een heuse fotoshoot. Een hilarische ochtend met veel gegiechel en lot's of 'smiles' die later werden verzameld in de verjaardagskalender van de kliek. Altijd leuk om een nieuwe maand te beginnen! 'Jammer dat het gene naaktfotograaf was' reageerde mijn ventje hier in huis. Dat is voor over 40 jaar, dan zijn we nog schoner naakt...
De opdracht van deze week was raad vragen aan 'iemand'...Ik heb dat meteen vertaald in 'de bloglezers'. Dank je wel aan hen die reageerden, ik heb het met zeer veel plezier gelezen! Mijn conclusie is eenvoudig, ik schrijf deze blog in de eerste plaats voor mezelf. Om zo onrechtstreeks ook anderen te inspireren. Dit bloggen dwingt me om even stil te staan bij dingen waar ik anders over heen zou gaan. Moest ik enkel de schatkist doen zonder het neer te schrijven, zou het nooit met dezelfde intensiteit binnen dringen. Vroeger bij het studeren schreef ik ook steeds dingen op. Net zoals ik als lager school kind gedichtjes schreef wanneer ik niet kon slapen. Eigenlijk had ik van kleins af aan al een bizarre verhouding met pen en papier. Zij werden boven gehaald wanneer de stilte kwam en gedachten de vrije loop kregen. Onlangs vroeg iemand mij of ik de stilte wel kon verdragen. Of ik gewoon kon genieten van de stilte. Ik besef alsmaar meer dat de stilte om de één of andere reden bedreigend is, noem het 'akelig stil'. Gewoon genieten van stilte, zitten en niets doen, is me vreemd. Is het eigenlijk wel mogelijk om de pauze knop van onze gedachten in te drukken, om aan niets te denken? Zelfs wanneer je denkt dat je aan niets mag denken, denk je. Interessant om eens over na te denken of men aan helemaal niets zou kunnen denken...
