30-08-2012 om 23:33 geschreven door Inge Schepers  

30-08-2012 om 00:00 geschreven door Inge Schepers  

27-08-2012 om 23:09 geschreven door Inge Schepers  

27-08-2012 om 00:00 geschreven door Inge Schepers  

19-08-2012 om 22:05 geschreven door Inge Schepers  

15-08-2012 om 20:53 geschreven door Inge Schepers  

Acht augustus 2012, bijna acht uur in de avond.  Hier zit ik dan in alle rust op het terras van onze staancaravan in Umag, Croatië.  In de verte zoekt de zon de zee op om er straks in te verdwijnen.  Tentjes en caravans omringen me in alle kleuren, net zoals de gebronzeerde lichamen van de vele toeristen.  Kinderen lopen in alle vrolijkheid voorbij terwijl volwassenen handdoeken te drogen hangen, de barbeque installeren of aan tafeltjes gezellig samen zitten.

Terwijl m’n man zijn creativiteit ten volle laat stromen aan het fornuis liggen onze kinderen knock-out op bed na een dagje zwembadplezier.  Na de stadsbezoekjes en rondritten kozen zij vandaag voor een hele dag waterpret.  We installeerden ons op een nog vrije plek op het dorre grasveld.  Ik had nog snel een boek mee genomen om me in te verdiepen tussen de zwempartijen door.  

In een mum van tijd vlogen de bladzijden onder mijn vingers door en werd ik  zonder moeite geïnspireerd door de eenvoud en herkenbaarheid van dit boek.  ‘Wat ben je de hele tijd aan’t lezen mama?’ vroeg Tim.  ‘Word optimist!’ zeg ik hem.  Van Leo Bormans, die meneer van de schatkist, waar mama elke week de opdrachtjes van doet.  ‘Wat is dat dan, een optimist?’ Wetende dat hij net daarvoor zeurde dat papa een deel van zijn fantaflesje had leeg gedronken vertelde ik hem dat je als optimist kijkt naar wat je wel hebt, zoals een halfvol flesje.  Je bent blij dat papa een deel voor jou heeft over gelaten en dat jij met jouw fanta papa’s dorst hebt kunnen lessen.  Een pessimist ziet het half lege flesje en zal daarover zeuren en denkt aan alles wat hij niet heeft.  En dat je zelf kan kiezen of je opti- of pessimist bent. ‘ Ik ben een opti-pessimist want ik ben soms het één en soms het ander!’zegt hij dan.  Schitterend toch, een opti-pessimist!  Daarop volgt een diepzinnige babbel met zoon-lief, zo eentje om te herinneren en in te kaderen.

Ik was compleet ingenomen hoe aandachtig m’n zoon van bijna negen luisterde naar de materie. Op elke anecdote uit het boek had hij wel een eigen ervaring die hij deelde.  Edison die het licht heeft uitgevonden in het donker probeerde steeds opnieuw en opnieuw tot het lukte.  Elke mislukking is immers een manier waarop het niet moet, dus je komt dichter bij hoe het wel lukt.  ‘Ja, dat is waar want zo heb ik mijn levels op de nintendo behaald, door steeds opnieuw te proberen en dan gaat het ineens omdat je’t echt zo graag wilt.’  

Arnoud Raskin z’n mobiele schooltjes waarbij bedrijfsleiders lessen leren van de straatkinderen waarmee Arnoud werkt.  ‘Zo leer jij soms ook van mij hé mama. Want vroeger zei je dat ik sneller moest zijn omdat jij snel bent en dat was niet fijn.  Nu mag ik zijn hoe ik ben en dat is veel leuker, en euh...nu ben ik gewoon ook snel hé mama?’  Slik, en nog eens slik...was mijn eerste antwoord.  Daarna volgde: 'Ja jongen, je bent supersnel en ikke ben super trots op jou!'

 Het feit dat tevredenheid om wat je hebt bijdraagt tot geluk en niet het meer hebben op zich.  ‘Ik zou toch wel superblij zijn moest ik al het speelgoed van de wereld hebben!’  ‘Zou je daar dan ook echt gelukkig mee zijn?’ vraag ik hem.  ‘Wetende dat er kinderen zijn die niet voldoende eten of kleertjes hebben, ook dicht bij ons...’  Ik zie ‘m denken, het werd stil en ik wist dat hij begreep wat ik bedoelde.

 Bij het verhaal over de mama met het ‘gratitude journal’ zei hij meteen: ‘Dat wil ik ook doen en dan moet jij me op m’n 18^de dat cadeau doen!’  Ik stelde hem voor een blanco boek te kopen waarin hij elke dag 3 dingen kon schrijven die hem blij maakten.  Dingen waarvoor hij dankbaar was.   Doch dat leek hem plots teveel moeite.  ‘Ik dacht dat jij dat voor mij zou doen...’  Daarop besefte hij dat we dat eigenlijk elke avond een beetje deden bij’t slaapritueel.  Zo aan mekaar vertellen wat leuk was die dag.  We hebben in de slaapkamergang positieve posters van elk gezinslid ophangen.  Ieder die wil mag iets leuk van de andere schrijven. ‘Ik vind dat mijn broer fijn met me speelt.’ ‘Anouk is lief.’ ‘Mama luistert goed naar mij.’  ‘Papa is stoer en sterk.’ zijn zo van die dingen die zij erop hebben geschreven.  De ene week zijn we heel actief met de posters en de andere week kunnen ze onaangeroerd blijven.  Wat meer routine daarin lijkt plots een focuspunt.  

Kortom, heerlijk was het om met Tim zo’n babbels te voeren en compleet spontaan kreeg ik na afloop een kletsnatte zwembadknuffel van hem! 

Terwijl ik daar zo op mijn handdoekje zat met m’n boek ‘Word optimist!’ begon ik de mensen rondom me te observeren.  Plots overviel me het gevoel van de complete absurditeit.  Vele Nederlanders en Duitsers, wat Slovenen en Italianen, liggend op een verdord grasveld zonder schaduw of op mekaar gepropt als vissen in een overvol aquarium.  Kinderen met snorkels en duikbrillen klaar om de zwembadbodem te inspecteren.  Ijsjes en cola’s, snot en tranen, lawaai en drukte...Moeder’s die aanmanen tot kalmte, terwijl ze snelbruinend spul op hun roodverbrande lijven smeren en boos worden om de druppels die op hen vallen.  Bakken, braden en omdraaien.  Als’t even kan nog snel een sigaretje.  Om ter bruinst en in de hoop dat hun kinderen lang genoeg plezier beleven in het water. Las ik zonet niet dat er 1 kans op 3 was voor huidkanker...

In de verte werp ik een blik op de zee en helblauwe lucht.  Geen wolkje te bespeuren.  Zover als ik kan kijken zie ik zee: oneindigheid, rust, vrijheid, puurheid, blauw glinsterend water alsof er miljoenen sterretjes op dansen... Waar zijn wij volwassenen in Godsnaam mee bezig?  Ik doe mijn ogen dicht en vlucht weg in de al even oneindigheid en vrijheid van gedachten.  Ze komen af en aan, eb en vloed, ik laat stromen wat komt.  Bedenkingen, frustraties, vraagtekens ontstaan uit de absurditeit van ons bestaan.  Als kind hielden ze me wakker, ik begreep niets van de wereld om me heen.  Iedereen deed maar op en ik stelde vragen.  Waarom doen mensen wat ze doen en waarom zeggen mensen wat ze zeggen?  Waarom? Daarom! Een antwoord waar ik me nooit mee heb en nooit mee zal verzoenen.  Ik gaf er onlangs een keynote speech over in’t theater in Antwerpen, als afsluiting van de opleiding 'Inspiring Speech'.  

Als kind schudde ik aan de takken van de bomen, stelde ik vragen, smeekte ik om zinnige antwoorden en voelde ik me vooral eenzaam en onbegrepen.  Niemand rondom mij was zoals ik.  ‘Doe toch eens normaal Inge!’ kreeg ik langs alle kanten te horen.  En ik ben normaal gaan doen, zoals van mij verwacht werd.  Ik liep de immense kudde achterna, uitwendig leek alles oké, inwendig klonk een luid gemekker.  Mijn kinderlijke drang om mensen wakker te schudden is er altijd geweest.  Vandaag beslis ik hier en nu er iets zinvol mee te gaan doen!  Het voelt als iets wat sterker is dan mezelf.  Ik geloof dat mijn golven van woorden een tsunami in de hoofden van vele mensen kunnen veroorzaken.  Ik wil mensen leren luisteren naar kinderen of meer nog, ik wil dat kinderen gehoord, gezien en gewaardeerd worden.  Dat ze mogen zijn wie ze zijn en vooral niet meelopen in de absurditeit van ons volwassen bestaan.  Ik wil de groten weer klein zien worden en de kleintjes aanzetten tot grootse dingen.  Zij zijn de toekomst en bouwen verder met wat wij achter laten.   Ik wil met mensen de essentie van’t leven delen.  Op een eenvoudige manier dat iedereen het kan begrijpen.  Geschreven en gesproken woorden zullen mijn gereedschap vormen om langs de harten binnen te komen.  Even een deur op een kiertje zetten en eens hartelijk groeten.  

Ziezo,  het begin is gemaakt.  'Schudden voor gebruik' zou wel eens de naam kunnen zijn van dit artikel of van een boek.  We zullen zien wat komt, eb en vloed...

15-08-2012 om 00:13 geschreven door Inge Schepers  

14-08-2012 om 00:00 geschreven door Inge Schepers