The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
01-05-2012
Spartacus: veni, vidi, vici
Naar aanleiding van een vorige opdracht (10 maart) was het vandaag zo ver: de SPARTACUSRUN in Antwerpen! Het was lang geleden dat ik nog aan een echte wedstrijd had deelgenomen. Opmerkelijk hoe relaxed ik ernaar uitkeek en nog meer opmerkelijk dat die complete rust behouden bleef gedurende de hele run. Dat was vroeger een paar ander mouwen, van slecht slapen en geen eten binnen krijgen naar stressen wat het prestatieniveau niet ten goede kwam. Ik heb deze keer werkelijk genoten van elke seconde, ja, zelfs van elke hindernis. Ik voelde me als een kind in de speeltuin met het chiro-motto van onze zoon in gedachten: "Hoe reppiger hoe prettiger!" Voeg daarbij een bende toffe mensen zoals Steven, Johan, Hans, Sofie, Cynthia, Dennis en een dosis stralende zon en je hebt een dag om U tegen te zeggen! Lieve Cynthia en Dennis, merciekes voor jullie voorzet! Ik ben oprecht blij Spartacus vandaag binnen gehaald te hebben :) Ik heb de smaak helemaal te pakken: been there-done that-up to the next! Voor mij alvast de Roparun bij't Pinksterweekend (26,27,28mei). Lopen van Parijs naar Rotterdam, drie dagen en nachten, ten voordele van Kom op tegen Kanker.
Wat opdracht 17 betreft, slaap elke dag een uur meer dan gewoonlijk...Niet zo evident moet ik zeggen. Voor mij is het elke avond te laat en elke ochtend te vroeg. Ik ben echt iemand die gigantische inspiratie krijgt 's avonds. Wanneer de kids in bed liggen en de stilte meester wordt van ons huis. Dan beginnen mijn vingers te kriebelen en wil ik schrijven, werken aan lezingen, in boeken duiken, inspirerende filmpjes bekijken,...
Doch deze week heb ik extra mijn best gedaan en was ik elke dag voor twaalven in bed, zelfs gisteren om half elf. Kwestie van goed voorbereid aan de Spartacus te beginnen.
Deel 2 van opdracht 17: 'Sluit u aan bij een vereniging in de buurt'. Zoals jullie weten heb ik bericht terug gehad van de school Musical F-Act. Op 19 mei ben ik uitgenodigd om een proefles te volgen. In vergelijking met de Spartacus run is deze musicalschool mijlen verder uit de comfort zone. Maar weet dat als de proefles leuk is en het mij meteen een goed gevoel geeft, ik ook met zekerheid het lidgeld voor een jaar zal betalen. Ik hou jullie op de hoogte van mijn zang-, dans- en acteer stapjes...
Dank je wel voor je aanmelding, en je bent van harte welkom zaterdag tijdens de les van F-act. Wij beginnen om 11.30 uur en de les duurt tot 13.30 uur.
Tot Zaterdag
Mathasja F-act
Ps..ik heb zojuist je blog gelezen, en alvast een compliment voor de 1e stap!!
Doe deze week eens 2 uur iets leuk waar je gewoonlijk geen tijd voor neemt...
Daarvoor ben ik uit gaan eten met een ex-collega van vroeger op school. Niet dat dit zo bijzonder is. Doch deze keer heb ik bewust mijn middagpauze twee uur verlengd! Ondanks ik massa's werk had liggen en me er niet zo comfortabel bij voelde. Want wat had ik wel niet op die drie uurtjes gedaan kunnen hebben. Geloof me dat ik zoveel energie uit de babbel heb gehaald dat ik die avond bergen werk heb verzet.
Deel twee van de opdracht, maak een stamboom. Mijn eerste gedacht was: 'Daar heb ik nu echt gene tijd en geen zin in.' Ik zag me al oude tantes en overgrootvaders zoeken in van die krakende, bruin gele albums...Tot iemand me zei: 'Niemand zegt dat ge generaties terug moet gaan hé'
Vandaar het volgende idee. Ik ga voor de kinderen een 'foto-stamboom' maken. Met daarop de ouders, grootouders en overgrootouders. Op dit moment is er nog één overgrootmoeder levend en voor de kinderen is dit zeer bijzonder. Hun bomma is 93 en woonde vlakbij hun school. Elke dag stond ze klaar met kinderchocolade waardoor ze al snel 'Bomma Chocolat' werd genoemd. De kindjes vinden het zo jammer dat ze in het rusthuis woont nu. Ik vergeet nooit meer dat we op een dag met de fiets bij haar thuis arriveerden. Ons Anouk hield hare fietshelm op bij't binnen stappen. Toen ik haar vroeg waarom ze die niet afdeed zei ze: "Nee, want bomma knuffelt zo hard dat ik me moet beschermen, anders knijpt die m'n hoofd plat".
By the way, 1 mei komt dichterbij: SPARTACUSRUN. Een inschrijving die ontstond uit één van de opdrachten. Wat heb ik er zin in en wat gaat dit 'afzien in de hoogste graad' worden! Morgen nog een training proberen af te werken. Kwestie van het gevoel op te wekken toch goed voorbereid te starten...Alsof je je voor zo'n opdrachten kan voorbereiden. Voor mezelf heb ik één groot doel voor ogen: big fun!
En wat mijn musicalmailtje betreft: no feedback...Dus, we sturen er gewoon nog eentje. Misschien denken ze wel dat ik een grap maak :) Want dit lees ik toch op hun website: en ik ben duidelijk een beginner, met of zonder talent, that's the question?
WAT DOEN WIJ?
Wij geloven dat in ieder mens een talent schuilt, maar hoe weet je nu of je musicaltalent hebt als je het nergens kan presenteren. Die mogelijkheid biedt Musicalschool F-Act. Wij hebben leerlingen van 8 jaar tot 50+ waarbij wij streven om iedereen op zijn of haar eigen niveau te coachen en te trainen, waarbij wij gelijktijdig werken naar het uiteindelijke doel die voorstellingen in het theater.
Door onze manier van werken kunnen zowel beginners als vergevorderden genieten van het musicalvak. Of je het nu voor je hobby doet of een professionele carrière nastreeft.
AAAHHHH!!!!! Die schatkist van geluk doet mensen reuze stappen zetten uit de comfortzone! Ik heb mezelf 5 minuten geleden geconfronteerd met een torenhoge angstmuur. Spartacus is piece of cake ten opzichte van mijn nieuwe uitdaging. En de hobby opdracht is de aanleiding geweest. Wat zou ik zo graag willen doen? Dansen, ja! Maar ook acteren en zingen. Ja, zingen, ik zing dag in dag uit. Net zoals mijn dochter, die zingt dat we er gek van worden. Ik zong ook altijd en overal, zelfs in mijn slaap. Menig maal kreeg ik het kussen van mijn zus tegen mijn hoofd geslingerd omdat ik in't midden van de nacht lag te zingen én te swingen! En vaak, zeer vaak, zei men mij: 'Als ge nu ook nog eens zou kunnen zingen, maar 't is zo vals als een kat...' Naast het niet kunnen dansen was daarmee ook het niet kunnen zingen in mijn hoofd een waarheid als een koe. Voeg daarbij een giechelend 5de leerjaar bij de toets zang en een black out op't dansexamen van't Sportkot om dit alles tot een absolute zekerheid om te buigen! "Ingske, dansen en zingen is niets voor jou, blijf gewoon van dat podium af voor de rest van uw leven, gij hebt daar niks te zoeken!" Zo klonk het in mijn kopke...
Tot ik dan op 28 november 2011 mijn eerste speech voor dik 100 man mocht geven op KRC Genk tesamen met een interview van trainer Mario Been. Na 5 minuten on stage genoot ik à volonté en hoopte ik dat elke minuut 500 seconden zou duren. I loved it so much! Meer, meer, meer...klonk het in m'n kopke, veel meer van dat! Ik moet zeggen dat die Mario Been nu ook wel echt ne kerel uit de duizend was! Op een bepaald moment was ik compleet het publiek vergeten en leek het of we gewoon onder ons tweetjes een inspirerend gesprek aan't voeren waren. Mario Been, onbewust gaf jij me een giga zelfvertrouwen boost waardoor ik nu hier terecht gekomen ben...
Waar? Ik heb zonet een mail gestuurd naar de musicalschool F-ACT. Met de vraag of ik als 36jarige, zonder dans-, zang- of acteer ervaring, nog les kan volgen in hun school . Wat ben ik benieuwd en tegelijk pokkebang! Hihaaaa, een verborgen verlangen bloot gelegd voor't eerst in mijn leven. Merciekes meneer Bormans voor uw wonderbaarlijk schatkistje. Merciekes Mario Been voor de energie die je uitstraalt en de inspirator die je bent! Alle vezels in mijn lijf én buikgevoel zeggen dat er toch wel iets gaat komen van mijn musical verlangen...
Daarstraks met de kids en man gaan eten in het Theatercafé van Hasselt. Meteen geconstateerd dat onze bengels van 8 en 6 'de speelbus' toch lichtjes ontgroeid zijn. Net zoals hun kleren dus...Rond acht uur passeren we bij't naar buiten gaan het Cultureel Centrum en daar roept ineens iemand op mijn man. Een oud collega van hem zat achter een tafeltje tickets te verkopen. Na wat bij gepraat te hebben neemt mijn nieuwsgierigheid het over en vraag ik wat er eigenlijk te doen is. Blijkt dat deze ex-collega deel uit maakt van een balletgroep en zo meteen on stage moest. Vijf seconden hadden we nodig om het vermoeidheidsniveau van onze kinderen en de vrije zitjes te checken. Nooit eerder was ik op een moderne balletvoorstelling en nooit eerder was ik zo aangenaam verrast! Samen met de rest van't gezin heb ik genoten van de eerste tot de laatste seconde. En daar besefte ik dat ik mezelf jaren heb wijs gemaakt niet te kunnen dansen. Je hebt daarvoor een paar foute opmerkingen nodig als 16 jarige die je als waarheid aanneemt om daarna nooit meer zo spontaan te durven dansen als voorheen. Dus waarom niet uitkijken naar een nieuwe hobby, moderne dans voor 35 plussers, als dat eens kon. Morgen ga ik wat surfen op't internet en zien wat er bestaat voor zotte fienen zoals ik! Hopelijk slapen de kids wat langer na't ballet, want Bibi ici kruipt weer veel te laat in't bed!
Awel sé, wat ik eerst als teleurstellende opdracht bekeek krijgt na bezinking toch een andere wending...Maak een verjaardagskalender en stuur je vrienden een persoonlijke wens. Wat die kalender betreft heb ik toch wel een zeer bijzonder exemplaar in huis! Met 12 vriendinnen, oud-leidsters van de VKSJ, gaan we elk jaar op vrouwen weekend. Uit onze mond klinkt dat als ''t weekend van de kliek' of 'ons Vrolieweekend'. Twee dames organiseren alles en de rest weet van niets, dat is zo'n beetje het principe. Eén van die weekends opende in black and white met een heuse fotoshoot. Een hilarische ochtend met veel gegiechel en lot's of 'smiles' die later werden verzameld in de verjaardagskalender van de kliek. Altijd leuk om een nieuwe maand te beginnen! 'Jammer dat het gene naaktfotograaf was' reageerde mijn ventje hier in huis. Dat is voor over 40 jaar, dan zijn we nog schoner naakt...
Daarnaast heb ik natuurlijk ook zo'n facebook agenda die me elke dag laat weten wie jarig is. Zeer handig. Vooral wanneer je de datum van je verjaardag eens aanpast en opmerkt dat iedereen op automatische piloot je online feliciteert. Moet je echt eens proberen, dan weet je meteen wie je ware vrienden zijn. Die pak je niet beet met een valse geboortedatum. In ieder geval, een verjaardag vergeten kan en mag geen excuus zijn.
Wat ik wel besef met deze opdracht is dat een verjaardagswens via facebook of mail de laatste tijd veel meer gebeurd dan face to face of via meneer de postbode. En dat is jammer. Want ik zelf kan er nog onnoemelijk van genieten om de brievenbus te openen en nieuwsgierig te zijn wie er achter de enveloppen schuil gaat. Vandaar dat ik deze week ben gestart met bijzondere mensen op een bijzondere manier te feliciteren. En de eerste was donderdag aan de beurt. Onze poetsvrouw Karin hebben we getelefoneerd om samen met de kids 'Lang zal ze leven' te zingen in koor. Zo wist het gezin waar ze op dat moment aan't poetsen was ook meteen dat ze jarig was... Gisteren hebben we haar dan een kadootje gegeven met daarbij een tekening van onze kapoenen. Ze was compleet in de wolken! En wij ook trouwens...
Bedenk een nieuwe hobby of pik een oude terug op, dat is de opdracht die ik vandaag met mijn loopmaatje heb besproken. Nu ik in de voorbereiding van de Spartacusrun zit wil ik deze keer dat lopen echt wel blijven voortdoen. In't verleden heb ik steeds naar een wedstrijd toegeleefd om het daarna jammer genoeg altijd stil te laten vallen. Ik wil nu maandelijks een wedstrijd plannen en daarmee ook de afstand of de uitdaging vergroten. Met de Spartacusrun in't vooruitzicht (over 2 weken al, aaaah) lijken uitdagingen vergroten niet echt realistisch. In ieder geval, als ik 1 mei overleef staat voor mij tijdens het Pinksterweekend de jaarlijkse Roparun op't programma. Met twee teams van 4 lopen we van Parijs naar Rotterdam, de langste estafetteloop ter wereld (536 km) ten voordele van Kom op tegen Kanker. De laatste 3 edities ging ik mee als kinesiste en dit jaar (waarschijnlijk) als loopster. Dat betekent na 3 dagen en nachten met anderhalve marathon in de benen op de Coolsingel de finish passeren. Omringd door zo'n 720 teams van 30 man, dat moment alleen al is een ervaring voor't leven!
Daarnaast wil ik in de zomer zeker weer tegen een balleke kloppen. Ik tennis al van kleins af aan, maar sinds ik zelf klein mannen heb is er naast een winter interclubke niet meer veel van gekomen. Tijdsgebrek is daarvoor een grote reden. Mijn loopsloefkes trek ik aan en ik ben weg. Ik moet daarvoor met niets of niemand rekening houden. Voor de tennis moet ik steeds een tegenspeler optrommelen en een plein reserveren. Zwak excuus, doch aanvaardbaar uit mijn mond, al zeg ik het zelf. Toch ga ik er zeker werk van maken, want voor ik het weet krijg ik op mijn doos van zoon lief. Dus iedereen die dit leest en op zoek is naar wat tegenstand, I'm in!
Ooit zei iemand mij: "Alles wat jij verwerkt in jouw leven, geef je niet door aan je kinderen."
Met het volgende gedicht, geschreven in 2008, gaf ik een antwoord op de vraag van mijn kinderen. Net voor het slapen gaan vroeg mijn zoontje van toen dik vijf jaar: "Mama, waarom hebben wij geen opa en is oma alleen?" Met daarop volgend de hele vragenlijst die non-stop door mijn hoofdje ging toen ik klein was. "Als oma uw mama is, dan is opa uw papa. En als uw papa dood is gegaan dan kan onze papa ook dood gaan. En dan kan jij ook dood gaan. En waar ben je dan en...en...en...." Die avond vertelde ik hen een verhaaltje. Ik wou absoluut voorkomen dat zij dezelfde angsten als mij zouden hebben in de stilte van de nacht. Ergens lieten ze mij meteen voelen dat ze't begrepen. Voor Tim, die absoluut naar de hemel wou kijken na't verhaaltje, was zijn opa helemaal niet terug te vinden in de sterren. Zijn opa was dan ook geen ster, zijn opa was gewoon de maan. De volgende ochtend hebben we meteen de fonkelsterretjes geschilderd op van die canvasborden. Beide schilderijen hangen te schitteren op hun slaapkamer.
En hoe was het kerkhofbezoekje... Jammer genoeg zijn we er niet geraakt. Maar we hebben wel over de maan en de fonkelsterretjes gepraat, misschien wel zoveel meer waard.
De opdracht van deze week was raad vragen aan 'iemand'...Ik heb dat meteen vertaald in 'de bloglezers'. Dank je wel aan hen die reageerden, ik heb het met zeer veel plezier gelezen! Mijn conclusie is eenvoudig, ik schrijf deze blog in de eerste plaats voor mezelf. Om zo onrechtstreeks ook anderen te inspireren. Dit bloggen dwingt me om even stil te staan bij dingen waar ik anders over heen zou gaan. Moest ik enkel de schatkist doen zonder het neer te schrijven, zou het nooit met dezelfde intensiteit binnen dringen. Vroeger bij het studeren schreef ik ook steeds dingen op. Net zoals ik als lager school kind gedichtjes schreef wanneer ik niet kon slapen. Eigenlijk had ik van kleins af aan al een bizarre verhouding met pen en papier. Zij werden boven gehaald wanneer de stilte kwam en gedachten de vrije loop kregen. Onlangs vroeg iemand mij of ik de stilte wel kon verdragen. Of ik gewoon kon genieten van de stilte. Ik besef alsmaar meer dat de stilte om de één of andere reden bedreigend is, noem het 'akelig stil'. Gewoon genieten van stilte, zitten en niets doen, is me vreemd. Is het eigenlijk wel mogelijk om de pauze knop van onze gedachten in te drukken, om aan niets te denken? Zelfs wanneer je denkt dat je aan niets mag denken, denk je. Interessant om eens over na te denken of men aan helemaal niets zou kunnen denken...
Deel 2 van de opdracht, zoek je geboorte plek op, wandel er rond en praat er met de mensen. Ik heb deze opdracht niet echt uitgevoerd, mits ik al 36 jaar woon in mijn geboorteplek Zonhoven. Ik ben als VKSJ leidster getrouwd met ene van de Chiro, zo ging dat toen. Alle VKSJ-leidsters hadden haast een lief bij de mannen van de Chiro. Onze lokalen lagen immers tegenover mekaar. Meestal kenden we mekaar al van in de lagere school. Mijn lief was dan nog eens de vriend van mijn broer. En die broer, natuurlijk ook Chiroleider, trouwde op zijn beurt met mijn vriendin, eveneens VKSJ-leidster. Kortom, op dit moment zijn al die leiders en leidsters van toen nog steeds close bevriend. Het leuke is dat de geschiedenis zich herhaalt, want onze kinderen zijn nu op hun beurt ook weer allemaal bij de jeugdbeweging. Dus wat mijn geboorteplek betreft, ik loop er al 36 jaar rond en praat elke dag met vele Zonhovenaren, jong en oud.
Doch om de opdracht een extra dimensie te geven ga ik morgen, Paasmaandag, eens met de kinderen naar het kerkhof. Dat is al veel te lang geleden, omdat ik er ook niet zo'n waarde aan hecht. Ik vind het veel belangrijker dat dierbare overledenen worden herinnerd hoe ze waren. Mijn vader overleed in 1980 op zakenreis in Finland, door zich te verslikken in een stuk vlees. Als kind kwam ik elke zondag samen met mama, mijn twee broers en zus op deze plek. Ik vond er niets aan. Elke foto op elk graf dat ik passeerde analyseerde ik. Alle mensen in alle kleuren en maten lagen daar naast elkaar, in stilte. Zelfs 'ienie mienie' babygrafjes, dat was iets wat ik als jonge meid helemaal niet geplaatst kon krijgen. Het was voor mij al eng genoeg dat mijn papa, een grote volwassen man, was dood gegaan van gewoon vlees te eten. Geen wonder dat ik als kind geen vlees wou eten, ik ging niet spelen met de dood in mijn mond. De dood, de eeuwige stilte, nachten heb ik na gedacht hoe het zou zijn om er ineens niet meer te zijn. Misschien is dit wel de verklaring waarom de stilte me bang maakt...stilte, doodse stilte. Als kind van 11 schreef ik ooit het volgende gedichtje. Het gevoel dat ik toen had ken ik nog steeds. Ik weet gewoon nog waar en wanneer ik het schreef en dat is 25 jaar, een kwart eeuw geleden. Kortom, morgen ga ik met mijn kinderen een bezoekje brengen aan het graf van hun opa. Want ook hij maakt een essentiëel deel uit van mijn geboorteplek.
Woensdag 4/04, 21:10h, 8 km joggen achter de rug. Voor de tweede keer met omgehakte boom hindernissen, kwestie van de Spartacus-run voor te bereiden. Of mijn levenspad te symboliseren in mijne loop...En, ja, don't worry, ik ben ondertussen gedoucht en aangekleed ;)
Joggen en bloggen werken verslavend, weet je nog. Omdat ik via het schrijven alsook via het lopen alles op een rij krijg gezet. Chaos wordt orde, frustratie wordt acceptatie en last wordt lust.
En wat hebben we geleerd vanavond? Dat als je emoties te lang opkropt, uitbarstingen het gevolg zijn. En die komen dan op een moment dat ze niet echt relevant zijn en misschien wel meer schade berokkenen dan ooit gewild. Vandaar dat het beter is om elke gevoel te erkennen en een plaats te geven. Niets opkroppen. Bovendien zal ik ook moeten leren geduld hebben met mezelf. Dat betekent ook eens leren blij zijn met de weg die ik al heb afgelegd. In plaats van steeds maar naar het volgende doel te crossen. Af en toe eens neer zitten en leren genieten van het nu. Waarvoor joggen al niet goed kan zijn, alles overdenken om het via bloggen vorm te geven. Wat een synergie, bloggen en joggen, strong like a rock!
Ken je dat gevoel, zo onverwacht een briefje in de brievenbus krijgen en geen flauw idee hebben wat erin zit of van wie het komt? Je wil het zeer snel openen doch de enveloppe vraagt om wat prutswerk. En dan is het open en moet je even heel rustig neer gaan zitten want anders kan je de tekst niet lezen...
Awel, dat is nu het wekelijkse gevoel dat ik heb met het trekken van de volgende opdracht uit de schatkist vol geluk.
Benieuwd wat opdracht 14 is? "Ik moet (lees 'wil') deze week iemand om raad vragen en verder bouwen op't idee!
En wat als ik jullie bloglezers nu eens om raad vraag: Ik wil heel graag weten wie er wat aan mijn blog heeft en waarom?
Ik zou niet liever hebben dat hier wat interactie zou plaats vinden. Op dit moment voer ik wekelijks een monoloog, doch ik merk wel op dat de site vaak bezocht wordt. Waarom lezen jullie wat ik schrijf, dat is een vraag die mij wel boeit. En wat zien jullie mij in de toekomst doen?
Graag via de REACTIES een berichtje posten aub, dan hebben we meteen een algemeen overzicht.
Mijn God, record verbroken, van 25 maart is het geleden dat ik nog geblogd heb!! Ik sta compleet een dikke week achter. Na dit verslagje permitteer ik het mezelf om 2 dagen na datum opdracht 14 te trekken.
En wat kregen we als opdracht 13 voorgeschoteld: 'Slik je kritiek in en zet ze om in positieve boodschappen'
Dat was dus net hetgeen ik mezelf had voorgenomen na een aantal frustraties de voorbije weken. Je kan inderdaad kritiek subtiel aanbrengen zodat het als volgt klinkt: "Zou het ook kunnen zijn dat...of begrijp ik het misschien verkeerd?" Echter ik koos resoluut voor de 'recht door zee-versie' die klonk als: " Bullshit, daar geloof ik niks van!" Excuseert u mij alvast voor het taalgebruik. Ik ben immers een open boek. Maar af en toe ligt de grootste wijsheid toch in het dichtslaan van het boek en de stilte daarop volgend.
Vier keer kreeg ik een flink deksel op mijne neus in vier verschillende situaties. En vier maal had ik inderdaad nodig gehad om me keer op keer wat slechter en slechter te voelen. Zo dat vervelende gevoel van spijt en niet weten hoe het om te keren. Voeg daarbij dan nog het besef dat hetgeen ik verkondigde pas echte bullshit was, dan snap je't plaatje. Dit is zo'n moment waarop mijn man zegt: ' Ingske, zou gij uw loopsloefkes niet eens aantrekken en wat kilometers gaan joggen...'
Achteraf heb ik telefonisch, via mail en facebook laten merken dat ik iets had geleerd uit de vervelende situatie: "Pas na de smack in de face en de goei huilbui komen de grootste inzichten en dankbaarheid! Merciekes aan jullie allen om wie jullie zijn en wat jullie uitstralen!!"
Mijn God wat kan een mens veel leren uit eigen frustraties. Ze doen je letterlijk omkeren en in jezelf kijken om inzichten te creëren. Zodat je volgende keer op het juiste moment leert slikken. Even alles laten bezinken en overdenken. Om dan op een gepaste en respectvolle manier uw meningen en ideeën voor te stellen.
Merciekes aan allen die betrokken waren, ik heb eruit geleerd!
Wanneer alles op wieltjes lijkt te lopen en je werkelijk doet wat je zo graag wilt doen verwacht je niet dat het tij plots zal keren. Een samenloop van verhalen en omstandigheden deden gisteren een kleine tsunami ontstaan in mijn hoofd. Reden te meer om er vandaag bij stil te staan en mezelf enkele vragen te stellen. Wat ben ik allemaal bezig, wat wil ik ermee bereiken, waar wil ik naar toe en waarom.
Ik die overtuigd was in mijn leven het woord 'moeten' compleet vervangen te hebben door 'willen' realiseerde mij dat dit niet helemaal klopt. Ik doe inderdaad heel veel wat ik 'wil' doen, doch in mijn hoofd 'moet' er elke dag nog heel veel. Ik leg de lat zeer hoog voor mezelf en ben pas tevreden als hetgeen wat in mijn hoofd 'moet' bereikt worden is bereikt. De zondvloed die voor de bewustwording zorgde gisteren was alles behalve plezant, doch noodzakelijk om vooruit te kunnen.
Van waar die drive om steeds te 'willen' knallen op professioneel vlak en die teleurstelling als het eens niet knalt zoals ik dacht dat het 'moest' knallen? (Als dat geen knal zin is weet ik het niet.)
Ergens wil ik mezelf wellicht bewijzen ten opzichte van het verleden. Ik deed als jongste van vier het minst van wat mama het meest verwachtte. Ik was 'maar' een middelmatig student, 'maar' een middelmatig tennisster,...Ik was nooit goed genoeg en de rest deed het altijd beter. Dat is dan toch hoe ik het als kind liet binnen komen en hoe ik mij ging voelen en gedragen. Nooit goed genoeg. Op den duur ga je bijna gedragingen, kledij, woorden,...copiëren van zij die wel goed genoeg zijn om toch maar goed bevonden te worden. Helaas pindakaas! Zo werkt het dus absoluut niet.
Pas op mijn 32ste, na een depressie, vond ik de kracht in mezelf om mijn eigen ding te doen.
Bij de opstart van Back to Basics verklaarde mijn hele omgeving mij goed gek. Als vastbenoemd personeelslid en moeder van twee jonge kindjes bijna 10 jaar onderwijs zomaar opgeven. Om dan op zelfstandige basis 'iets' te gaan beginnen wat Back to Basics noemt, daarvoor moest je wel goed gek zijn! Doch vanaf dag 1 wist ik met zekerheid dat Back to Basics zou slagen. Elke vezel in mijn lijf geloofde erin, dit was helemaal door mij gecreëerd op mijn manier en omvatte alles waar ik voor stond. Nathalia's song "I've only just begun to fight, you ain't see nothing yet" werd vanaf de start mijn lijflied en galmt nog elke dag door mijn auto. De kinderen zingen het helemaal mee zonder een woord te begrijpen.
Bovendien ben ik zelf dan ook gigantisch overtuigd dat hetgeen ik bied via Back to Basics zo fundamenteel veel kan betekenen in iemands leven. Ik heb aan den lijve ondervonden hoe wij onszelf voortdurend beperkingen opleggen. 'The only limitations in life are the one we make'. Wij maken onszelf voortdurende wijs dat wij iets niet kunnen doen, dat wij niet goed genoeg zijn, dat wij te dom, te verlegen, te dik, te lelijk, te 'weet-ik-veel-wat' zijn. Wij aanvaardden hetgeen anderen ons vertelden in't verleden. En wij aanvaarden hetgeen wij onszelf vandaag wijs maken. Doch wij kunnen dit op elke seconde in twijfel trekken! Het hoeft zo niet te zijn. 'What your mind can believe, your body can achieve'. Alles, maar dan ook echt alles wat je voor jezelf wenst begint in uw hoofd, begint met ideeën en gedachten toe te laten. En alle kennis die je ervoor nodig hebt zit gewoon in jezelf! Hoe zonde dat je uzelf tevreden stelt met 'goed' terwijl je 'beter' kan krijgen, moest je durven geloven in jezelf! Ik had het ook gewoon goed in het onderwijs. Het waren mooie uren, ik had zekerheid, veel vakantie maar ik werd gek van 'het' systeem onderwijs. De vergaderingen om te vergaderen, de vergane passie in de ogen van vele leerkrachten, en zoveel meer. Nu doe ik wat ik wil en werk ik wanneer ik wil! De enigste 'maar' die ik nog kan bedenken is dat ik het zo ontzettend graag doe dat ik erg veel veel uren draai. Ik lig daardoor elke dag te laat in bed en 'moet' steeds te vroeg op. Terwijl ik zo graag eens zou 'willen' uitslapen. Geloof me dat ook dit in orde komt, omdat ik weet dat mijn lijf spoedig de nodige signalen geven zal. Om dit te voorkomen wil ik morgen vroeg in bed...
Kortom, bij deze ben ik zeer intensief bezig geweest met de opdracht "Verander 'moeten' door 'willen'". Ik weet dat door deze kortstondige maar heftige tsunami, ik weer wat bewuster ben geworden. Ik zal waakzaam zijn over wat ik van mezelf eis alvorens ik er werkelijk tevreden over kan zijn. Ik zelf ben de enige die mijn lat wat kan laten zakken en ik weet nu ook voor de volle 100% dat ik dit zal doen.
Op de vraag 'Waar wil je over 10 jaar staan?' heb ik meteen een antwoord klaar. Over 10 jaar wil ik veel betekend hebben voor veel mensen. Ik wil mensen inspireren, ze raken en bewust maken. Ik weet wat 'the mind' begrijpen met mij persoonlijk heeft gedaan. Ik weet hoe negatief denkend, klein en onbegrepen ik me voelde jaren en jaren lang. Het oneindig opboksen tegen de wereld om uiteindelijk de antwoorden bij mezelf te vinden heeft mijn heel leven 180° gedraaid. Ik weet zeer goed hoe snel je kan groeien eens je durft spelen met jouw gedachten, eens je 'the mind' begrijpt. Als ik dit kan, kan jij dat ook! Dit persoonlijk ontwikkelings parcours doorgeven voelt als een missie. Gevoelsmatig moet en wil ik dit pad verder bewandelen om mijn leven en zoveel andere levens betekenis te geven. I've only just begun to fight, you ain't see nothing yet.
Als Health Coach binnen Unizo begeleid ik 32 Limburgse ondernemers op weg naar een gezond en gelukkig 2012! Alle 32 hebben 'a dream to achieve' op fysiek vlak geformuleerd (BRAVO: bewegen-roken-alcohol-voeding-ontspanning). Met als slagzin: "What the mind can believe, the body can achieve." Naast lezingen en workshops zie ik hen tijdens individuele coachingsmomenten.
Ook binnen Back to Basics begint het molentje goed te draaien en nemen de aanvragen alsmaar toe. Voeg daar de 'Blij(f) in beweging', master mind sessies, zwemlessen, groepscoachings, Inspiiring speech en deze blog aan toe en je hebt een overvolle agenda. Gelukkig is Sofie een paar weken geleden bij mij in opleiding gekomen en voelen we beide een gigantische klik op professioneel vlak. Vandaar dat ik meteen heel wat verantwoordelijkheid in haar handen heb geschoven. Een deel van de Unizo ondernemers zal zij van nabij opvolgen. Natuurlijk geef ik naast de zijlijn advies en moedig ik haar aan. Doch eigen dingen uit handen geven is voor een zelfstandige niet zo eenvoudig. Ik geloof, nee, ik weet voor de volle 100% dat zij dit prima zal doen en dat ik daardoor extra tijd creëer. Tijd voor andere waardevolle dingen, zoals de kinderen opvangen na school, eten koken,... De grootste wijsheid leer je uit ervaringen, niet uit boeken. Durven vallen om daarna weer op te staan en door te gaan is de beste leerschool die bestaat en toegankelijk voor iedereen!
In het leven moet je immers dingen durven en kunnen loslaten van mindere kwaliteit. Om zo nieuwe dingen van meer kwaliteit aan te kunnen trekken (wet van het vacuüm). En loslaten hebben we echt wel gedaan deze week. Al mijn kiné materialen staan te koop waardoor nu alle patiënten zullen plaats maken voor cliënten. De praktijk heeft dan ook meteen een grote opruim beurt gekregen. Het oude weg om plaats te maken voor het nieuwe! Daarnaast is er onze zoon Tim die morgen zijn vertrouwde school omgeving vaarwel zegt om in het Freinet onderwijs te starten. En vanaf april, na de Paasvakantie, zal de papa halftijds gaan werken. Als dat geen ommekeer is dan weet ik het niet.
En nu zijn jullie benieuwd hoe wij ons voelen? Gelukkig hebben wij als ouders de laatste jaren erg leren vertrouwen op onze ingebouwde GPS. Daardoor nemen we vrij snel beslissingen. Zonder al te veel afwegingen of meningen van anderen te aanhoren. Voelt iets goed gaan we door, voelt iets niet goed keren we om. Wij kijken er zo naar uit deze nieuwe route in te slaan en alles op ons af te laten komen. Precies alsof we in de auto klaar zitten om op reis te vertrekken naar de zon! Kriebels in de buik...can you feel it?
Andere resultaten verkrijg je pas door de dingen anders aan te pakken! En dat hebben we duidelijk gedaan deze week. Probeer contact te leggen met iemand van een andere cultuur of kleur was deel 2 van opdracht 11.
Ik heb zeer nauw kennis gemaakt met de franse pedagoog Célestine Freinet en zijn onderwijsmethode, want hij zelf overleed in 1966. Ondanks dat mijn dochtertje van zes zich helemaal thuis voelt in het reguliere onderwijs merken we dat het voor onze zoon niet zo vanzelfsprekend is. Hij is een gelukkig ventje met een boel vrienden, doch ervaren wij samen met hem het schoolse aanbod als teveel druk op onze schouders. Door er steeds meer materie op dezelfde manier bij in te stoppen gaat het op een dag te zwaar doorwegen. Net dat wilden we vermijden. Vandaar dat hij maandag de overstap maakt naar het Freinetonderwijs. De onderwijs doelstellingen zijn identiek, alleen wordt het op een andere manier aangeboden waardoor volgens ons de prestatiedruk afneemt.
Naast het schoolse aanbod zijn er zoveel andere waarden die je toekomstperspectief kleur geven. Wat ben je met een kappers diploma als je niet communicatief bent? Wie verkiest een arts zonder inlevingsvermogen? Wat is een poetsvrouw waard als ze geen respect heeft voor andermans bezittingen?
Ook de creatieve, sociale, humoristische en empatische talenten van onze zoon zouden meer bevestigd en ontplooid kunnen worden moesten ze anders benaderd worden. Ik ben ervan overtuigd dat als kinderen bevestiging krijgen in hun mogelijkheden en talenten, ze deze extra gaan voeden. Ongeacht op welke leeftijd ze zichtbaar worden. De ene baby stapt op 9 maanden, de andere op 15 maanden. De ene peuter praat op 1,5 jaar en de andere pas op 2,5 jaar. Doch vanaf de lagere school zullen ze allen op hetzelfde moment lezen en schrijven, rekenen en tekenen,...
Ik besef door dit alles des te meer dat ik als kind nooit zomaar de massa volgde. En mijn moeder weet daar alles van. Ik volg mijn gevoel zonder dat dit altijd met woorden verklaarbaar is. Noem het mijn ingebouwde GPS. Voelde iets niet goed keerde ik om, los van wat de buitenwereld ook dacht of zei. Een opmerking die ik vaak te horen kreeg als kind: 'Kunt ge nu eens nooit als iedereen doen?' Af en toe verlies je dat vertrouwen in die GPS en draai je even mee met de wereld. Doch steeds weer kom je dan obstakels tegen die je doen voelen dat je van jouw juiste route aan't afwijken bent. Of zeggen je kinderen jou de juiste dingen op het juiste moment...
Onbewust gaf ik als mama extra aandacht en tijd aan zoon-lief om hem toch maar in de opgelegde snelheid te doen meedraaien.
Onbewust leg je de focus op de negatieve dingen om ze te verkleinen terwijl je net de positieve dingen hoort te vergroten.
Onbewust tot op de dag dat de dochter zegt: 'Ik ga morgen dingen niet afmaken op school want je doet altijd veel meer voor Tim...'
Onbewust tot op de dag dat je zoon zegt: 'Mama, ik zou niet weten waar ik goed in ben...'
Wat ben ik blij als voor Tim de prestatiedruk afneemt en het zelfvertrouwen toeneemt. Alles begint met een beslissing en het vertrouwen dat het goed zal zijn. If the why is big enough, the how doesn't matter.
Steve Jobs uitspraak is zo herkenbaar voor mezelf:
Here's to the crazy ones, the misfits, the rebels, the troublemakers, the round pegs in the square holes... the ones who see things differently -- they're not fond of rules... You can quote them, disagree with them, glorify or vilify them, but the only thing you can't do is ignore them because they change things... they push the human race forward, and while some may see them as the crazy ones, we see genius, because the ones who are crazy enough to think that they can change the world, are the ones who do.
Freinetonderwijs is enerzijds individueel en taakgericht. Anderzijds is het gericht op het leren samenwerken en het aanleren van sociaal gedrag. Kenmerkend voor het Freinetonderwijs is dat de belevingswereld van kinderen gebruikt wordt bij het aanbieden van de lesstof. Bij het leren worden speciale Freinettechnieken gebruikt, zoals werkhoeken, dag- en weekplannen, klassenvergadering, natuurlijk lezen, levend rekenen, het gebruik van druktechnieken, enz. Dit alles maakt Freinet een hele aparte vorm van onderwijs.
Freinetonderwijs leidt op tot zelfstandige, taakgerichte en kritisch denkende mensen, die goed kunnen samenwerken met anderen en oog hebben voor de ander in de groep. Dit zijn bij uitstek de eisen die de moderne maatschappij aan haar burgers stelt.
Freinetonderwijs wordt inmiddels wereldwijd aangeboden. In tal van landen zijn Freinetscholen, o.a. in Frankrijk, België, Brazilië, Duitsland, Finland, Zweden, Denemarken, Italië, Canada, Portugal, Spanje, Oostenrijk en Polen.
Lieve bloggers, dit is geen verwijt, gewoon een opmerkelijk feit! Ook ik ben diep geraakt door dit alles. Meteen denk je aan de kinderen en hun ouders, broers en zussen. Ineens wordt een klas gehalveerd met het besef dat de vriendjes en leerkracht gewoon dood zijn. Gewoon dood! Het heeft me de hele dag stilletjes bezig gehouden. En dan besef je plots dat er om de 5 seconden een kind sterft van honger. Ver van ons bed doch ook zij hebben vaders en moeders, broers en zussen. Hoe bizar dat wij massa's geld uitgeven aan eten om daarna te diëten. Hoe bizar dat dit ook nog eens deel uit maakt van mijn job. Als op een dag als vandaag vele mensen eens zouden beseffen dat het plots 'over and out' kan zijn. Of zoals Marco Borsato het zo mooi zegt: 'Als er nooit meer een morgen zou zijn en de zon viel in slaap met de maan, zou je dan pas gaan doen wat je altijd al wou, als er nooit meer een morgen zou zijn...'
Dat besef zou tenminste betekenen dat deze 28 mensen van vlakbij samen met de 28000 mensen van veraf niet voor niets zijn moeten gaan!
En de zon? die schijnt keihard vandaag opdat wij van vlakbij en wij van veraf leren genieten van elk straaltje dat ons aangeboden wordt...
Net opgestaan voor de dochter die riep om drinken en...IK HERINNER wat ik aan't dromen was! Kortom, hier is MIJN welliswaar onafgemaakte DROOM!
Ik moet examens maken voor het laatste jaar sportkot en zie het langs geen kanten zitten. Zo non-stop de onrust van nog te moeten blokken, het niet te kunnen maar het diploma wel dolgraag willen. In mijn droom stond ik 's morgens op met het idee die dag examens te hebben maar ook keihard in dit leven te zitten met de drukte en job van elke dag. Werkelijke paniek van "Help, hoe kan dat nu, ik heb niks geblokt en ik heb keihard gewerkt met Back to Basics en nu die examens en ik moet slagen"....En daar was Anouk...en de complete opluchting van "Oef, geen examens dus!"
Met mijn droom neer te schrijven groeit hier het besef dat examens en toetsen gigantisch stresserend waren in mijn jeugd. Met een moeder die het beste resultaat wou én op z'n minst verwachtte van haar kinderen was voor mij de druk op de ketel mega groot. Ik herinner me dat ik geregeld examens moest namaken omdat ik ziek was tijdens de toetsen week. Bovendien besef ik dat ik deze droom vroeger zeer vaak droomde om 's morgens super opgelucht te zijn dat het maar een droom was. Ergens weet ik helemaal waar deze droom plots vandaan komt. Ik hou jullie op de hoogte van wat nog komen zal vannacht. Slaap wel snottebel! zeg ik aan mijn kids als ze slapen gaan. Voor jullie aangepast: slaap wel, blogbel!
Oh jee, oh jee, wat heb ik mezelf weer aangedaan!! Na een stop van 6 weken joggen (wegens een Costa Ricaanse opgelopen scheenbeen blessure on the Rocks) ben ik deze woensdag weer in actie geschoten met enkele sportieve mama's aan de schoolpoort. Ik had de drive meteen te pakken en stelde voor ook elke vrijdagochtend te gaan joggen. Weet dat ik, ja Bibi ici, deze mama's zo zot heb gemaakt om te gaan lopen op woensdag ochtend. Nu blijkt dat één van hen nog zotter is geworden dan ik zelf wat betekent totally crazy! Een paar van onze lopers hebben ook de schatkist waardoor het gespreksonderwerp vaak gaat over de opdrachten van de week. Passioneel vertelt Cynthia mij dat ze opdracht 10 van de schatkist, iets doen wat je niet durft, heeft ingevuld met de Spartacusrun. En ze zegt dan nog dat ze dit 'ocharme héél alleen' gaat doen. Ken je dat, zo van die bambie smeekoogjes. Ik nam het zekere voor het onzekere en zei kordaat: 'Nee, nee, want na 6 weken rust is 1 mei te snel voor zo'n mega uitdaging. Bovendien is het tweede deel van opdracht 10 'nee' zeggen tegen iets wat je echt niet wilt. Tien kilometer lopen aan een tempo van 10 km per uur zou nog redelijk realistisch zijn, doch Cynthia had iets gezegd van hindernissen onderweg die wel pittig konden zijn.
Eens thuis gekomen liet die Spartacusrun mij toch niet los. Het zou alleszins een extra stimulans zijn om weer intensief aan't sporten te gaan. Mijn gezond verstand nam het snel weer over en mijn besluit stond vast. Het was 'neen' en zo had ik deel 2 van opdracht 10 ineens volbracht. Ik zou dat fysiek niet aan kunnen, ik heb daar geen tijd voor en zoveel meer. Tot onderstaande tekst in mijn mailbox verscheen. Cynthia's man had welgeteld 10 seconde leestijd van mij nodig om intuïtief de gsm te pakken en te zeggen: 'I'm in, ik doe het, uw ventje heeft me overtuigd!' Nu, pas na de inschrijving ontdekte ik de foto's op de website: WHAT THE F.CK!!!! Dit is niet gewoon een uitdaging, dit is gewoon de HEL!!! Het lijken me militaire strafkamptoestanden. 'Durf neen zeggen' uit deel 2 werd meteen geruild voor deel 1: 'Durf eens iets doen wat je normaal niet zou doen!'. Cynthia meid, maar goed dat ik u zo graag zie en mij heb ingeschreven alvorens de foto's allemaal te zien! Met knikkende knieën zal ik aan de start staan over welgeteld 51 dagen, 3uur en 10 minuten (handig, die website). Misschien behaal ik het record in traagheid wel. Modderbaden, scrubs, all inclusive...Wie doet nog mee aan het modderspektakel van minstens 2 uur, wie DURFT het aan en wie durft NEEN zeggen omdat hij echt dit absoluut niet wilt?
Hoe staat het met je opdracht: "maak eens iemand gelukkig" (of zit die opdracht niet in het doosje?
Uit Cynthia komt er de laatste tijd niks anders meer dan Spartacus Spartacus Spartacus....
... en de hoop dat jij meegaat met haar want... alleen is maar alleen hé!
Op eigen tempo moet dat toch zeker lukken voor een sportvrouw als jij. Niet te lang meer twijfelen want het is bijna volzet.
Opdracht: Zeg voortaan nee als je iets niet wilt doen.
Eén ding heb ik deze week absoluut geleerd. Pas wanneer je iets uitspreekt gaat de wereld rondom je checken of je werkelijk meent wat je zegt. En geloof me, uitgedaagd werd ik keer op keer.
In juli heb ik alle artsen in Zonhoven aangeschreven dat ik geen kiné patiënten meer wil behandelen om zo coachings cliënten aan te trekken. Met de bedoeling compleet te gaan voor mijn passie en hetgeen waar ik het meest in geloof: "What your MIND can believe, your body will achieve". Een hele stap mits ik op een jaar tijd een mooi patiëntenbestand had opgebouwd en het financieel plaatje best OK zat. Nu, een brief sturen naar de huisartsen is één, doch hoeveel dokters zouden deze brief effectief gelezen hebben? Ik merkte dat kiné patiënten nog steeds mijn richting uit kwamen en ik steeds maar 'ja' zei. Ergens omdat ik het wel leuk vond, maar dan vooral om de babbels en niet om de therapie zelf. Meer en meer trok ik mensen aan die kwamen voor kinesitherapie maar ergens ook worstelden met onderliggende problematieken. Het was zelfs zo dat als de kiné beurten stopten patiënten het zo spijtig vonden want wie zou hen nu de drive en de inzichten kunnen geven. De stap naar individuele coaching was te oncomfortabel, zowel voor de patiënt als mezelf, waardoor het daar ook gewoon eindigde.
Met deze opdracht te lezen zei ik deze week aan mezelf; "Eender wie er voor mijn deur staat, ik zeg 'neen' aan elk kiné voorschrift!" Geloof het of niet, nog nooit kreeg ik zoveel aanvragen voor kinesitherapie. Eéntje was een ouder vrouwtje dat haar voorschrift aan mijn man had gegeven toen ik niet thuis was. Zij kwam hier van bij de start en na een telefoontje is ze met tranen in de ogen haar voorschrift komen afhalen en teleurgesteld omgekeerd... "Waar ga ik nog ooit iemand vinden die doet wat gij doet?" Daarnaast stond vanochtend om half negen mijn buurman voor de deur. Niets zo handig als de straat oversteken om geholpen te worden. Zelfs de jongen met z'n moto accident en verborgen tekentalent, waar ik nu al 1,5 jaar de deur plat loop, heb ik door gegeven aan een collega kinesist. Doch wel met de belofte af en toe binnen te springen voor een babbeltje. Kortom, ik heb het aan allemaal trachten uit te leggen en eens ik voelde dat ze't ook wel begrepen viel er een pak van mijn schouders. De tijd die ik nu gecreëerd heb kan ik besteden aan de uitgroei van Back to Basics en zoveel meer. By the way, mijn man komt vandaag thuis van't werk en zegt: "Ons mama heeft u nodig voor kiné en het is dringend..." Begrijp je nu dat ik werkelijk word uitgedaagd, zelfs door mijn schoonmoeder die nog van niets weet.
Weet je wat dan nu het tofste is van dit alles...dat 'waaauwh' gevoel, ik heb het durven doen! Ik heb echt dingen los gelaten om nieuwe dingen aan te trekken die me nog meer voldoening en energie zullen geven. Een liedje dat non-stop door mijn hoofd draait als ik in mijne drive zit: "I've only just begun to fight, you ain't see nothing yet..."(Nathalia). En het strafste van alles, deze week meteen 3 nieuwe coachings cliënten ingeboekt...
Durf dingen te doen die je gewoonlijk niet durft
Vandaag Master Mind training gegeven waarin ik negen weken lang 'Je wordt wat je denkt', het boek van Inge Rock, uit de doeken doe. Ons groepje bestaat uit een tiental dames en één heer, werkelijk een groep om 'u' tegen te zeggen. Gedreven mensen die vooruit willen en daardoor erin vliegen, helemaal mijn ding. Na een kwartiertje praten besloot ik het boek gewoon te sluiten en mijn persoonlijk verhaal 'en public' te vertellen. Iets wat ik nog al had gedaan maar wat steeds een megadosis durf vraagt. Mijn bloedeigen verhaal met de verklaring van mijn turning-point, de omschakeling van het onderwijs naar 'Back to Basics'. Kortom, de verwezenlijking van mijn allereerste boekje met gedichten uit mijn kindertijd. Iets wat na publicatie heel mijn leven een andere betekenis gaf. De stilte die onbewust gecreëerd werd bij de master minders, de blikken bij het beluisteren van mijn verhaal...je kon een naald horen vallen. Daarop volgend kwamen ook zij op de proppen met hun stories en inzichten. Het kippevel dat non-stop op mijn armen verscheen liet me voelen hoe krachtig elk persoon stuk voor stuk is! Kippevel dat me al van kleins af aan intuïtief de weg wijst...
Eerlijk waar, ik volg massa's cursussen rond persoonlijke ontwikkeling doch weet dat de grootste wijsheden die ik leer komen uit unieke ontmoetingen met doodgewone personen zoals u,en u en u! De stories die 'back to basics' verscholen zitten in elk individu zijn veel grootser dan eender welk boek kan verkondigen. Mensen die voor zichzelf op zoek gaan naar hun sleutel en daarmee hun potentieel ontgrendelen is het mooiste wat er is! Onvoorstelbaar wat een unieke individuen mijn pad kruisen de laatste tijd. Een mega dikke knuffel vertelt hen dat mijn kippevel plaats heeft gemaakt voor oneindige dankbaarheid!
Eentje van die unieke personen doet me uitkomen bij Sofie. Een dik jaar geleden gaf ik in een bedrijf vlakbij stoelmassages. Alle mensen kregen van hun bazen een stoelmassage van 20 minuten kado op donderdag middag. Ik zelf zou coaching verkiezen binnen dat bedrijf en voor dezelfde prijs, doch klant was 'toen nog' koning. Trouwens, ik dacht ook op deze manier evenzeer wat te kunnen betekenen als coach naast mijn kinesistenrol. Tijdens de massage kon ik immers mijn vragen stellen om de persoon onder mijn handen te doorgronden. Heerlijk om de stories te horen en de beleving van elk individu binnen hetzelfde bedrijf. Eén van de lucky ones was Sofie en meteen hadden we een 'klik'. Ik gaf haar dan ook na afloop mijn visitekaartje omdat ik na 5 seconden mezelf al afvroeg: 'Wat houdt zo'n straffe madam in godsnaam in deze managersfunctie?'
Een paar maanden geleden kreeg ik een jaar na datum van haar telefoon voor een coachingsafspraak. Zelf was ik na enkele coachingssessies compleet gepakt door de gelijkenis tussen haar en mij. Die passie voor sport, gedrevenheid, positivisme, authenticiteit, eerlijkheid, 'the feeling' met mensen, waarde hechten aan de essentie,...In een fractie van een seconde besliste ik dat zij als geen ander zou passen binnen Back to Basics. Iets wat ik tot voor kort niet zou durven omdat de angst zoveel groter was dan het blindelings vertrouwen. Ik heb het meteen uitgesproken en zij heeft dan ook meteen toegehapt. Beide met blindelings vertrouwen dat wij samen levens kunnen veranderen. En geloof me dat dat ook zal gebeuren.
Mijn visie, missie en drive om ervoor te gaan is alleen maar groter geworden. Samen waren we op bedrijfsbezoek in Antwerpen en kwamen we met ne smile van hier tot in Honolulu buiten...blindelings vertrouwen, you ain't see nothing yet!
Elke week een gelukspercentage...I don't think so!
Middernacht en toch nog achter de PC kruipen voor volgende bedenking. Elke week hoor ik mezelf een gelukspercentage toe te kennen, dus hoe gelukkig was je deze week op een schaal van 0 tot 100? Ik weet dat ik dit doosje ben beginnen gebruiken met als doel gelukkiger te worden. Dus ergens begrijp ik dat dit ook in kaart moet gebracht worden.
MAAR: Ik ben gewoon compleet gelukkig, elke dag, voor de volle 100%! Hoe kan ik het in mijn hoofd halen om me 90% te scoren. Ik heb dat gedaan bij de voorbije weken maar ook toen voelde dit al niet goed! Ik dacht bij mezelf of beter, mijn ego dacht: 'Hoe gek om me nu al 100% toe te kennen, dan kan ik beter stoppen want de lezers zullen een 100% score niet begrijpen zoals ik het bedoel.'
Doch het is wel eerlijk waar dat ik compleet gelukkig ben, elke dag! Ik heb een huis, een prachtig gezinnetje, iedereen is gezond, we hebben alles wat ons hartje verlangt. Ik dank de Heer op mijn blote knieën om wat ik elke dag kan en mag doen als job. Ik verwonder me elke dag wel over duizenden kleine dingetjes. Vandaag ging ik joggen en was ik geheel ingenomen door een paar eenden die uit de vijver plots met veel lawaai omhoog vlogen. Ik heb hun vlucht minuten gade geslaan, onbeschrijflijk mooi en zo maar voor iedereen beschikbaar! De natuur maakt immers geen onderscheid tussen rang of stand, alles wordt even groots en even mooi aan elk van ons aangeboden!
Ik ben bovendien gigantisch dankbaar om de unieke mensen die op mijn pad komen. Ik leer zoveel boeiende personen kennen de laatste tijd en die babbels zijn ook volledig puur en authentiek. Geen verwachtingen of verplichtingen, gewoon vanaf de eerste seconde die klik waardoor er geen woorden meer nodig zijn. Dan weet je wat je aan mekaar hebt met een welgemeende dikke knuffel bij't afscheid en een zekerheid dat je mekaar weer terug zal zien, gewoon omdat het goed voelt! Gelukkig zijn kan toch simpel zijn.
Onlangs kreeg ik van één van mijn master minders een mail doorgestuurd met daarin dit verhaal:
Ik was op trektocht in Spanje, met alleen een tent wat jongleerballen en een slaapmatje zonder ook maar 1 cent op zak, een hele namiddag met knorrende maag gejongleerd voor een paar pesetas, die we dan aan een oude bedelaarster gaven die iets verder zat te vergaan van de honger, waarvan wij vonden dat ze het meer nodig had dan ons, achteraf met super goed gevoel met een beetje spijt denkend aan die lekkere gebraden kip die we hadden kunnen kopen, wandelen we verder, worden op de rug getikt door een man die ik nog niet meer zou kunnen beschrijven, hij mompelt iets, trekt ons mee naar de kipkraam en koopt ons de kip! zo snel als die man kwam, zo snel was die ook weer weg, we hebben toen niet eens de kans gekregen hem te bedanken :)
Wat een voorrecht om deze dame in mijn groep te hebben. Ze geeft daar nog volgende bedenking bij: en zo zijn er nog veel meer gebeurtenissen in mijn leven geweest, ik weet het allemaal wel dat als je in vertrouwen en liefde handelt dat je nooit iets tekort zult komen, maar je glijdt zo snel weg in de angst van tekortkomen die over de massa heerst dat je vergeet dat het zo niet is als je er op vertrouwt.
ik hoop dat ik hiermee de eerste stap gezet heb naar mijn oude, opgeborgen gevoel, dat als je alles met heel je hart doet, je er ook gerust in mag zijn dat alles wat je nodig hebt in dit leven je gegeven zal worden.
Verdorie, wat een prachtverhaal en het klopt helemaal! Het leven geeft je alles op een dienbladje kado, je moet het alleen willen en durven zien! Het is toch zo eenvoudig, 't zijn wij die er ingewikkeld over doen! En zo kan ik nog uren doorgaan. Met exact één conclusie: ik ben 100% gelukkig, elke seconde, ik moest me schamen zou dat niet zo zijn! Wat natuurlijk niet betekent dat ik altijd met ne smile van hier tot China rond loop. Zelfs bij frustraties en onvoorziene omstandigheden die ik niet leuk vind ben ik 100% gelukkig. Ik weet dat hetgeen waar ik me dan zorgen over maak tijdelijk zal zijn en totaal niets voorstelt in het grote plaatje waarin we leven. Dus beste bloggers, geen weekscores meer maar gewoon ne gelukkige mens die ergens via deze blog anderen tracht te inspireren even gelukkig te worden.
"Neem eens een andere route of reis op een andere manier dan gewoonlijk"
Toeval bestaat dat ik net zaterdag op een cursus moest zijn in het Radisson Blue hotel te Antwerpen. Dat hotel ligt vlakbij het station, dus de trein leek me de beste optie. Als student zat ik elk weekend op de trein richting kot, doch naast de uitstap naar de Zoo met de kinderen vorig jaar was het jaren geleden. De eerste ontdekking gebeurde vrijdagavond, toen ik de uurregeling op de website ging bekijken. Ik kon gewoon online mijn ticket boeken en afdrukken. Aan weekend tarief nog wel. Het kostte me slechts 11 heen en terug, 2de klasse. Ik moest in Antwerpen geen parking zoeken en had een dik uur de tijd om mijn cursus voor te bereiden. Tweede ontdekking was dat de zitjes in bepaalde wagons gigantisch veranderd zijn. Er zijn wagons met een verdieping en de zitjes op de gelijkvloers staan allemaal naast mekaar. Vreemd om dit voor't eerst te zien. Daarnaast was het heerlijk om nog eens in het station van Antwerpen verwonderd te zijn over een prachtig staaltje architectuur. 100% zeker dat ik de volgende keer opnieuw zal reizen met de trein. Totaal relaxed kwam ik zaterdagavond op schema thuis.
Ook heb ik deze week de fietsen weer uit hun winterslaap gehaald om met de kinderen naar school rijden. Ik kan er onnoemelijk van genieten om 's morgens vroeg de vogeltjes te horen bij't buiten komen, een frisse neus op te halen, onze poes langs mijn benen te voelen lopen en al fietsend met de kinderen te praten. Ineens ook gerealiseerd dat aluminium frame werk op een paar weken serieus kan krimpen. Of beter gezegd, dat mijn kinderen groeien als kool! Beide hebben dringend een groter exemplaar van fiets nodig. Wachten tot ons meiske haar communie is denkelijk geen optie meer.
Deel 2 van opdracht 9 gaat over actief luisteren. Daar ik dag in dag uit bezig ben met coachingsgesprekken merk ik bij mezelf dat ik daar onnoemelijk in ben geëvolueerd. Als controle element vat ik regelmatig hetgeen wat ik opvang samen met daarop volgend 'Is het dat wat jij bedoelt, heb ik het zo begrepen als dat jij het bedoelt?' Echt luisteren is voor mij haast in de persoon tegenover u kruipen om door al zijn zintuigen de wereld te kunnen waarnemen. Werkelijk vatten wat een ander voelt is voor de luisteraar enkel mogelijk via de taal, het woordgebruik, de intonatie, mimiek en lichaamstaal. Automatisch gebruik ik dezelfde middelen om duidelijk te maken dat ik denk te begrijpen wat de persoon vertelt. Ik doe heel veel moeite om door en door te voelen wat de ander wil uitdrukken. Dat vergt als coach zeer veel energie, het is een intensief en gefocust gebeuren doch essentieel om de essentie te bereiken! Weet dat actief luisteren zo belonend is. Mensen voelen volgens mij de energie die je steekt in deze diepe vorm van luisteren, waarop spontane dankbaarheid volgt.
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Doe deze week eens 2 uur iets leuk waar je gewoonlijk geen tijd voor neemt...
Daarstraks met de kids en man gaan eten in het Theatercafé van Hasselt. Meteen geconstateerd dat onze bengels van 8 en 6 'de speelbus' toch lichtjes ontgroeid zijn. Net zoals hun kleren dus...Rond acht uur passeren we bij't naar buiten gaan het Cultureel Centrum en daar roept ineens iemand op mijn man. Een oud collega van hem zat achter een tafeltje tickets te verkopen. Na wat bij gepraat te hebben neemt mijn nieuwsgierigheid het over en vraag ik wat er eigenlijk te doen is. Blijkt dat deze ex-collega deel uit maakt van een balletgroep en zo meteen on stage moest. Vijf seconden hadden we nodig om het vermoeidheidsniveau van onze kinderen en de vrije zitjes te checken. Nooit eerder was ik op een moderne balletvoorstelling en nooit eerder was ik zo aangenaam verrast! Samen met de rest van't gezin heb ik genoten van de eerste tot de laatste seconde. En daar besefte ik dat ik mezelf jaren heb wijs gemaakt niet te kunnen dansen. Je hebt daarvoor een paar foute opmerkingen nodig als 16 jarige die je als waarheid aanneemt om daarna nooit meer zo spontaan te durven dansen als voorheen. Dus waarom niet uitkijken naar een nieuwe hobby, moderne dans voor 35 plussers, als dat eens kon. Morgen ga ik wat surfen op't internet en zien wat er bestaat voor zotte fienen zoals ik! Hopelijk slapen de kids wat langer na't ballet, want Bibi ici kruipt weer veel te laat in't bed!
Awel sé, wat ik eerst als teleurstellende opdracht bekeek krijgt na bezinking toch een andere wending...Maak een verjaardagskalender en stuur je vrienden een persoonlijke wens. Wat die kalender betreft heb ik toch wel een zeer bijzonder exemplaar in huis! Met 12 vriendinnen, oud-leidsters van de VKSJ, gaan we elk jaar op vrouwen weekend. Uit onze mond klinkt dat als ''t weekend van de kliek' of 'ons Vrolieweekend'. Twee dames organiseren alles en de rest weet van niets, dat is zo'n beetje het principe. Eén van die weekends opende in black and white met een heuse fotoshoot. Een hilarische ochtend met veel gegiechel en lot's of 'smiles' die later werden verzameld in de verjaardagskalender van de kliek. Altijd leuk om een nieuwe maand te beginnen! 'Jammer dat het gene naaktfotograaf was' reageerde mijn ventje hier in huis. Dat is voor over 40 jaar, dan zijn we nog schoner naakt...
De opdracht van deze week was raad vragen aan 'iemand'...Ik heb dat meteen vertaald in 'de bloglezers'. Dank je wel aan hen die reageerden, ik heb het met zeer veel plezier gelezen! Mijn conclusie is eenvoudig, ik schrijf deze blog in de eerste plaats voor mezelf. Om zo onrechtstreeks ook anderen te inspireren. Dit bloggen dwingt me om even stil te staan bij dingen waar ik anders over heen zou gaan. Moest ik enkel de schatkist doen zonder het neer te schrijven, zou het nooit met dezelfde intensiteit binnen dringen. Vroeger bij het studeren schreef ik ook steeds dingen op. Net zoals ik als lager school kind gedichtjes schreef wanneer ik niet kon slapen. Eigenlijk had ik van kleins af aan al een bizarre verhouding met pen en papier. Zij werden boven gehaald wanneer de stilte kwam en gedachten de vrije loop kregen. Onlangs vroeg iemand mij of ik de stilte wel kon verdragen. Of ik gewoon kon genieten van de stilte. Ik besef alsmaar meer dat de stilte om de één of andere reden bedreigend is, noem het 'akelig stil'. Gewoon genieten van stilte, zitten en niets doen, is me vreemd. Is het eigenlijk wel mogelijk om de pauze knop van onze gedachten in te drukken, om aan niets te denken? Zelfs wanneer je denkt dat je aan niets mag denken, denk je. Interessant om eens over na te denken of men aan helemaal niets zou kunnen denken...
Wanneer alles op wieltjes lijkt te lopen en je werkelijk doet wat je zo graag wilt doen verwacht je niet dat het tij plots zal keren. Een samenloop van verhalen en omstandigheden deden gisteren een kleine tsunami ontstaan in mijn hoofd. Reden te meer om er vandaag bij stil te staan en mezelf enkele vragen te stellen. Wat ben ik allemaal bezig, wat wil ik ermee bereiken, waar wil ik naar toe en waarom.
Opdracht: Zeg voortaan nee als je iets niet wilt doen.
