The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
12-03-2012
1.15h midden in de nacht
Net opgestaan voor de dochter die riep om drinken en...IK HERINNER wat ik aan't dromen was! Kortom, hier is MIJN welliswaar onafgemaakte DROOM!
Ik moet examens maken voor het laatste jaar sportkot en zie het langs geen kanten zitten. Zo non-stop de onrust van nog te moeten blokken, het niet te kunnen maar het diploma wel dolgraag willen. In mijn droom stond ik 's morgens op met het idee die dag examens te hebben maar ook keihard in dit leven te zitten met de drukte en job van elke dag. Werkelijke paniek van "Help, hoe kan dat nu, ik heb niks geblokt en ik heb keihard gewerkt met Back to Basics en nu die examens en ik moet slagen"....En daar was Anouk...en de complete opluchting van "Oef, geen examens dus!"
Met mijn droom neer te schrijven groeit hier het besef dat examens en toetsen gigantisch stresserend waren in mijn jeugd. Met een moeder die het beste resultaat wou én op z'n minst verwachtte van haar kinderen was voor mij de druk op de ketel mega groot. Ik herinner me dat ik geregeld examens moest namaken omdat ik ziek was tijdens de toetsen week. Bovendien besef ik dat ik deze droom vroeger zeer vaak droomde om 's morgens super opgelucht te zijn dat het maar een droom was. Ergens weet ik helemaal waar deze droom plots vandaan komt. Ik hou jullie op de hoogte van wat nog komen zal vannacht. Slaap wel snottebel! zeg ik aan mijn kids als ze slapen gaan. Voor jullie aangepast: slaap wel, blogbel!
Oh jee, oh jee, wat heb ik mezelf weer aangedaan!! Na een stop van 6 weken joggen (wegens een Costa Ricaanse opgelopen scheenbeen blessure on the Rocks) ben ik deze woensdag weer in actie geschoten met enkele sportieve mama's aan de schoolpoort. Ik had de drive meteen te pakken en stelde voor ook elke vrijdagochtend te gaan joggen. Weet dat ik, ja Bibi ici, deze mama's zo zot heb gemaakt om te gaan lopen op woensdag ochtend. Nu blijkt dat één van hen nog zotter is geworden dan ik zelf wat betekent totally crazy! Een paar van onze lopers hebben ook de schatkist waardoor het gespreksonderwerp vaak gaat over de opdrachten van de week. Passioneel vertelt Cynthia mij dat ze opdracht 10 van de schatkist, iets doen wat je niet durft, heeft ingevuld met de Spartacusrun. En ze zegt dan nog dat ze dit 'ocharme héél alleen' gaat doen. Ken je dat, zo van die bambie smeekoogjes. Ik nam het zekere voor het onzekere en zei kordaat: 'Nee, nee, want na 6 weken rust is 1 mei te snel voor zo'n mega uitdaging. Bovendien is het tweede deel van opdracht 10 'nee' zeggen tegen iets wat je echt niet wilt. Tien kilometer lopen aan een tempo van 10 km per uur zou nog redelijk realistisch zijn, doch Cynthia had iets gezegd van hindernissen onderweg die wel pittig konden zijn.
Eens thuis gekomen liet die Spartacusrun mij toch niet los. Het zou alleszins een extra stimulans zijn om weer intensief aan't sporten te gaan. Mijn gezond verstand nam het snel weer over en mijn besluit stond vast. Het was 'neen' en zo had ik deel 2 van opdracht 10 ineens volbracht. Ik zou dat fysiek niet aan kunnen, ik heb daar geen tijd voor en zoveel meer. Tot onderstaande tekst in mijn mailbox verscheen. Cynthia's man had welgeteld 10 seconde leestijd van mij nodig om intuïtief de gsm te pakken en te zeggen: 'I'm in, ik doe het, uw ventje heeft me overtuigd!' Nu, pas na de inschrijving ontdekte ik de foto's op de website: WHAT THE F.CK!!!! Dit is niet gewoon een uitdaging, dit is gewoon de HEL!!! Het lijken me militaire strafkamptoestanden. 'Durf neen zeggen' uit deel 2 werd meteen geruild voor deel 1: 'Durf eens iets doen wat je normaal niet zou doen!'. Cynthia meid, maar goed dat ik u zo graag zie en mij heb ingeschreven alvorens de foto's allemaal te zien! Met knikkende knieën zal ik aan de start staan over welgeteld 51 dagen, 3uur en 10 minuten (handig, die website). Misschien behaal ik het record in traagheid wel. Modderbaden, scrubs, all inclusive...Wie doet nog mee aan het modderspektakel van minstens 2 uur, wie DURFT het aan en wie durft NEEN zeggen omdat hij echt dit absoluut niet wilt?
Hoe staat het met je opdracht: "maak eens iemand gelukkig" (of zit die opdracht niet in het doosje?
Uit Cynthia komt er de laatste tijd niks anders meer dan Spartacus Spartacus Spartacus....
... en de hoop dat jij meegaat met haar want... alleen is maar alleen hé!
Op eigen tempo moet dat toch zeker lukken voor een sportvrouw als jij. Niet te lang meer twijfelen want het is bijna volzet.
Opdracht: Zeg voortaan nee als je iets niet wilt doen.
Eén ding heb ik deze week absoluut geleerd. Pas wanneer je iets uitspreekt gaat de wereld rondom je checken of je werkelijk meent wat je zegt. En geloof me, uitgedaagd werd ik keer op keer.
In juli heb ik alle artsen in Zonhoven aangeschreven dat ik geen kiné patiënten meer wil behandelen om zo coachings cliënten aan te trekken. Met de bedoeling compleet te gaan voor mijn passie en hetgeen waar ik het meest in geloof: "What your MIND can believe, your body will achieve". Een hele stap mits ik op een jaar tijd een mooi patiëntenbestand had opgebouwd en het financieel plaatje best OK zat. Nu, een brief sturen naar de huisartsen is één, doch hoeveel dokters zouden deze brief effectief gelezen hebben? Ik merkte dat kiné patiënten nog steeds mijn richting uit kwamen en ik steeds maar 'ja' zei. Ergens omdat ik het wel leuk vond, maar dan vooral om de babbels en niet om de therapie zelf. Meer en meer trok ik mensen aan die kwamen voor kinesitherapie maar ergens ook worstelden met onderliggende problematieken. Het was zelfs zo dat als de kiné beurten stopten patiënten het zo spijtig vonden want wie zou hen nu de drive en de inzichten kunnen geven. De stap naar individuele coaching was te oncomfortabel, zowel voor de patiënt als mezelf, waardoor het daar ook gewoon eindigde.
Met deze opdracht te lezen zei ik deze week aan mezelf; "Eender wie er voor mijn deur staat, ik zeg 'neen' aan elk kiné voorschrift!" Geloof het of niet, nog nooit kreeg ik zoveel aanvragen voor kinesitherapie. Eéntje was een ouder vrouwtje dat haar voorschrift aan mijn man had gegeven toen ik niet thuis was. Zij kwam hier van bij de start en na een telefoontje is ze met tranen in de ogen haar voorschrift komen afhalen en teleurgesteld omgekeerd... "Waar ga ik nog ooit iemand vinden die doet wat gij doet?" Daarnaast stond vanochtend om half negen mijn buurman voor de deur. Niets zo handig als de straat oversteken om geholpen te worden. Zelfs de jongen met z'n moto accident en verborgen tekentalent, waar ik nu al 1,5 jaar de deur plat loop, heb ik door gegeven aan een collega kinesist. Doch wel met de belofte af en toe binnen te springen voor een babbeltje. Kortom, ik heb het aan allemaal trachten uit te leggen en eens ik voelde dat ze't ook wel begrepen viel er een pak van mijn schouders. De tijd die ik nu gecreëerd heb kan ik besteden aan de uitgroei van Back to Basics en zoveel meer. By the way, mijn man komt vandaag thuis van't werk en zegt: "Ons mama heeft u nodig voor kiné en het is dringend..." Begrijp je nu dat ik werkelijk word uitgedaagd, zelfs door mijn schoonmoeder die nog van niets weet.
Weet je wat dan nu het tofste is van dit alles...dat 'waaauwh' gevoel, ik heb het durven doen! Ik heb echt dingen los gelaten om nieuwe dingen aan te trekken die me nog meer voldoening en energie zullen geven. Een liedje dat non-stop door mijn hoofd draait als ik in mijne drive zit: "I've only just begun to fight, you ain't see nothing yet..."(Nathalia). En het strafste van alles, deze week meteen 3 nieuwe coachings cliënten ingeboekt...
Durf dingen te doen die je gewoonlijk niet durft
Vandaag Master Mind training gegeven waarin ik negen weken lang 'Je wordt wat je denkt', het boek van Inge Rock, uit de doeken doe. Ons groepje bestaat uit een tiental dames en één heer, werkelijk een groep om 'u' tegen te zeggen. Gedreven mensen die vooruit willen en daardoor erin vliegen, helemaal mijn ding. Na een kwartiertje praten besloot ik het boek gewoon te sluiten en mijn persoonlijk verhaal 'en public' te vertellen. Iets wat ik nog al had gedaan maar wat steeds een megadosis durf vraagt. Mijn bloedeigen verhaal met de verklaring van mijn turning-point, de omschakeling van het onderwijs naar 'Back to Basics'. Kortom, de verwezenlijking van mijn allereerste boekje met gedichten uit mijn kindertijd. Iets wat na publicatie heel mijn leven een andere betekenis gaf. De stilte die onbewust gecreëerd werd bij de master minders, de blikken bij het beluisteren van mijn verhaal...je kon een naald horen vallen. Daarop volgend kwamen ook zij op de proppen met hun stories en inzichten. Het kippevel dat non-stop op mijn armen verscheen liet me voelen hoe krachtig elk persoon stuk voor stuk is! Kippevel dat me al van kleins af aan intuïtief de weg wijst...
Eerlijk waar, ik volg massa's cursussen rond persoonlijke ontwikkeling doch weet dat de grootste wijsheden die ik leer komen uit unieke ontmoetingen met doodgewone personen zoals u,en u en u! De stories die 'back to basics' verscholen zitten in elk individu zijn veel grootser dan eender welk boek kan verkondigen. Mensen die voor zichzelf op zoek gaan naar hun sleutel en daarmee hun potentieel ontgrendelen is het mooiste wat er is! Onvoorstelbaar wat een unieke individuen mijn pad kruisen de laatste tijd. Een mega dikke knuffel vertelt hen dat mijn kippevel plaats heeft gemaakt voor oneindige dankbaarheid!
Eentje van die unieke personen doet me uitkomen bij Sofie. Een dik jaar geleden gaf ik in een bedrijf vlakbij stoelmassages. Alle mensen kregen van hun bazen een stoelmassage van 20 minuten kado op donderdag middag. Ik zelf zou coaching verkiezen binnen dat bedrijf en voor dezelfde prijs, doch klant was 'toen nog' koning. Trouwens, ik dacht ook op deze manier evenzeer wat te kunnen betekenen als coach naast mijn kinesistenrol. Tijdens de massage kon ik immers mijn vragen stellen om de persoon onder mijn handen te doorgronden. Heerlijk om de stories te horen en de beleving van elk individu binnen hetzelfde bedrijf. Eén van de lucky ones was Sofie en meteen hadden we een 'klik'. Ik gaf haar dan ook na afloop mijn visitekaartje omdat ik na 5 seconden mezelf al afvroeg: 'Wat houdt zo'n straffe madam in godsnaam in deze managersfunctie?'
Een paar maanden geleden kreeg ik een jaar na datum van haar telefoon voor een coachingsafspraak. Zelf was ik na enkele coachingssessies compleet gepakt door de gelijkenis tussen haar en mij. Die passie voor sport, gedrevenheid, positivisme, authenticiteit, eerlijkheid, 'the feeling' met mensen, waarde hechten aan de essentie,...In een fractie van een seconde besliste ik dat zij als geen ander zou passen binnen Back to Basics. Iets wat ik tot voor kort niet zou durven omdat de angst zoveel groter was dan het blindelings vertrouwen. Ik heb het meteen uitgesproken en zij heeft dan ook meteen toegehapt. Beide met blindelings vertrouwen dat wij samen levens kunnen veranderen. En geloof me dat dat ook zal gebeuren.
Mijn visie, missie en drive om ervoor te gaan is alleen maar groter geworden. Samen waren we op bedrijfsbezoek in Antwerpen en kwamen we met ne smile van hier tot in Honolulu buiten...blindelings vertrouwen, you ain't see nothing yet!
Elke week een gelukspercentage...I don't think so!
Middernacht en toch nog achter de PC kruipen voor volgende bedenking. Elke week hoor ik mezelf een gelukspercentage toe te kennen, dus hoe gelukkig was je deze week op een schaal van 0 tot 100? Ik weet dat ik dit doosje ben beginnen gebruiken met als doel gelukkiger te worden. Dus ergens begrijp ik dat dit ook in kaart moet gebracht worden.
MAAR: Ik ben gewoon compleet gelukkig, elke dag, voor de volle 100%! Hoe kan ik het in mijn hoofd halen om me 90% te scoren. Ik heb dat gedaan bij de voorbije weken maar ook toen voelde dit al niet goed! Ik dacht bij mezelf of beter, mijn ego dacht: 'Hoe gek om me nu al 100% toe te kennen, dan kan ik beter stoppen want de lezers zullen een 100% score niet begrijpen zoals ik het bedoel.'
Doch het is wel eerlijk waar dat ik compleet gelukkig ben, elke dag! Ik heb een huis, een prachtig gezinnetje, iedereen is gezond, we hebben alles wat ons hartje verlangt. Ik dank de Heer op mijn blote knieën om wat ik elke dag kan en mag doen als job. Ik verwonder me elke dag wel over duizenden kleine dingetjes. Vandaag ging ik joggen en was ik geheel ingenomen door een paar eenden die uit de vijver plots met veel lawaai omhoog vlogen. Ik heb hun vlucht minuten gade geslaan, onbeschrijflijk mooi en zo maar voor iedereen beschikbaar! De natuur maakt immers geen onderscheid tussen rang of stand, alles wordt even groots en even mooi aan elk van ons aangeboden!
Ik ben bovendien gigantisch dankbaar om de unieke mensen die op mijn pad komen. Ik leer zoveel boeiende personen kennen de laatste tijd en die babbels zijn ook volledig puur en authentiek. Geen verwachtingen of verplichtingen, gewoon vanaf de eerste seconde die klik waardoor er geen woorden meer nodig zijn. Dan weet je wat je aan mekaar hebt met een welgemeende dikke knuffel bij't afscheid en een zekerheid dat je mekaar weer terug zal zien, gewoon omdat het goed voelt! Gelukkig zijn kan toch simpel zijn.
Onlangs kreeg ik van één van mijn master minders een mail doorgestuurd met daarin dit verhaal:
Ik was op trektocht in Spanje, met alleen een tent wat jongleerballen en een slaapmatje zonder ook maar 1 cent op zak, een hele namiddag met knorrende maag gejongleerd voor een paar pesetas, die we dan aan een oude bedelaarster gaven die iets verder zat te vergaan van de honger, waarvan wij vonden dat ze het meer nodig had dan ons, achteraf met super goed gevoel met een beetje spijt denkend aan die lekkere gebraden kip die we hadden kunnen kopen, wandelen we verder, worden op de rug getikt door een man die ik nog niet meer zou kunnen beschrijven, hij mompelt iets, trekt ons mee naar de kipkraam en koopt ons de kip! zo snel als die man kwam, zo snel was die ook weer weg, we hebben toen niet eens de kans gekregen hem te bedanken :)
Wat een voorrecht om deze dame in mijn groep te hebben. Ze geeft daar nog volgende bedenking bij: en zo zijn er nog veel meer gebeurtenissen in mijn leven geweest, ik weet het allemaal wel dat als je in vertrouwen en liefde handelt dat je nooit iets tekort zult komen, maar je glijdt zo snel weg in de angst van tekortkomen die over de massa heerst dat je vergeet dat het zo niet is als je er op vertrouwt.
ik hoop dat ik hiermee de eerste stap gezet heb naar mijn oude, opgeborgen gevoel, dat als je alles met heel je hart doet, je er ook gerust in mag zijn dat alles wat je nodig hebt in dit leven je gegeven zal worden.
Verdorie, wat een prachtverhaal en het klopt helemaal! Het leven geeft je alles op een dienbladje kado, je moet het alleen willen en durven zien! Het is toch zo eenvoudig, 't zijn wij die er ingewikkeld over doen! En zo kan ik nog uren doorgaan. Met exact één conclusie: ik ben 100% gelukkig, elke seconde, ik moest me schamen zou dat niet zo zijn! Wat natuurlijk niet betekent dat ik altijd met ne smile van hier tot China rond loop. Zelfs bij frustraties en onvoorziene omstandigheden die ik niet leuk vind ben ik 100% gelukkig. Ik weet dat hetgeen waar ik me dan zorgen over maak tijdelijk zal zijn en totaal niets voorstelt in het grote plaatje waarin we leven. Dus beste bloggers, geen weekscores meer maar gewoon ne gelukkige mens die ergens via deze blog anderen tracht te inspireren even gelukkig te worden.
"Neem eens een andere route of reis op een andere manier dan gewoonlijk"
Toeval bestaat dat ik net zaterdag op een cursus moest zijn in het Radisson Blue hotel te Antwerpen. Dat hotel ligt vlakbij het station, dus de trein leek me de beste optie. Als student zat ik elk weekend op de trein richting kot, doch naast de uitstap naar de Zoo met de kinderen vorig jaar was het jaren geleden. De eerste ontdekking gebeurde vrijdagavond, toen ik de uurregeling op de website ging bekijken. Ik kon gewoon online mijn ticket boeken en afdrukken. Aan weekend tarief nog wel. Het kostte me slechts 11 heen en terug, 2de klasse. Ik moest in Antwerpen geen parking zoeken en had een dik uur de tijd om mijn cursus voor te bereiden. Tweede ontdekking was dat de zitjes in bepaalde wagons gigantisch veranderd zijn. Er zijn wagons met een verdieping en de zitjes op de gelijkvloers staan allemaal naast mekaar. Vreemd om dit voor't eerst te zien. Daarnaast was het heerlijk om nog eens in het station van Antwerpen verwonderd te zijn over een prachtig staaltje architectuur. 100% zeker dat ik de volgende keer opnieuw zal reizen met de trein. Totaal relaxed kwam ik zaterdagavond op schema thuis.
Ook heb ik deze week de fietsen weer uit hun winterslaap gehaald om met de kinderen naar school rijden. Ik kan er onnoemelijk van genieten om 's morgens vroeg de vogeltjes te horen bij't buiten komen, een frisse neus op te halen, onze poes langs mijn benen te voelen lopen en al fietsend met de kinderen te praten. Ineens ook gerealiseerd dat aluminium frame werk op een paar weken serieus kan krimpen. Of beter gezegd, dat mijn kinderen groeien als kool! Beide hebben dringend een groter exemplaar van fiets nodig. Wachten tot ons meiske haar communie is denkelijk geen optie meer.
Deel 2 van opdracht 9 gaat over actief luisteren. Daar ik dag in dag uit bezig ben met coachingsgesprekken merk ik bij mezelf dat ik daar onnoemelijk in ben geëvolueerd. Als controle element vat ik regelmatig hetgeen wat ik opvang samen met daarop volgend 'Is het dat wat jij bedoelt, heb ik het zo begrepen als dat jij het bedoelt?' Echt luisteren is voor mij haast in de persoon tegenover u kruipen om door al zijn zintuigen de wereld te kunnen waarnemen. Werkelijk vatten wat een ander voelt is voor de luisteraar enkel mogelijk via de taal, het woordgebruik, de intonatie, mimiek en lichaamstaal. Automatisch gebruik ik dezelfde middelen om duidelijk te maken dat ik denk te begrijpen wat de persoon vertelt. Ik doe heel veel moeite om door en door te voelen wat de ander wil uitdrukken. Dat vergt als coach zeer veel energie, het is een intensief en gefocust gebeuren doch essentieel om de essentie te bereiken! Weet dat actief luisteren zo belonend is. Mensen voelen volgens mij de energie die je steekt in deze diepe vorm van luisteren, waarop spontane dankbaarheid volgt.
Eindelijk een rustig moment om wat blogachterstand in te halen, heerlijk om weer even te reflecteren over de voorbije dagen.
Met opdracht 8 heb ik me best wel 'kostelijk' geamuseerd. "Kook eens iets anders of voor anderen". De spruitjes puree met spek was alvast een schot in de roos en voor herhaling vatbaar. Oude overtuigingen werden omgebogen tot nieuwe ervaringen en geen haan die ernaar kraaide. Vertaald door de kindermond betekent dit: 'Ah mama, die broccoli puree is wel gek maar toch lekker'. En de bordjes werden mooi en met smaak leeg gegeten.
Daarnaast maakte ik mosselen klaar, voor de tweede keer in mijn leven. Dit is nu echt zoiets wat wij altijd gaan eten, eens het seizoen gestart is. Ik was vergeten dat het koken, naast de kuis van de mosselen, eigenlijk totaal niets voor stelt. Klaar in 5 minuutjes. Na de dissectie en analyse van de mossel door Tim zag Anouk één enkele hap langs geen kanten meer zitten. Tim echter vond het heerlijk bij de start, doch na 3 mosseltjes hield hij het ook voor bekeken. De bijhorende frietjes daarentegen waren voor beide geen enkel probleem! Mama en papa daarentegen dronken nog een goed glas wijn en de avond eindige 'lekker' gezellig.
Deel 2 is een ander verhaal...of net geen verhaal! Maak een dromenboekje, dus noteer de dromen die je je herinnert...
De laatste droom die ik mij kan voor de geest halen dateert van minstens 2 maanden geleden. Toen schoot ik in't midden van de nacht wakker met de gedachte dat ik elke seconde moest bevallen! Ik heb echt met mijn handen op mijn buik rechtop in bed gezeten, compleet opgelucht toen ik besefte dat het maar een droom was. Is het omdat ik toen een aantal prenatale begeleidingen deed of omdat ik vaker opschiet met Anke, mama van 4 kids, I don't know. Wat ik wel weet is dat geen haar op mijn hoofd denkt aan een derde kind. I'm totally happy now, 2 mannen en 2 vrouwen in huis, mooi verdeeld, love it! Is het dan omdat ons dochter snakt naar een hondje en het enigste aanvaardbare alternatief waar zij mee akkoord gaat een baby is..."'t Ene blaft en't andere huilt af en toe", zegt ze dan! "Please mammie, please,...voor mijn communie".
Enfin, alle gekheid op een stokje, wat mij meer bezig houdt op dit moment is de vraag: ' Hoe komt het dat ik geen droom kan herinneren?" Ik weet het soms voor een paar seconden maar dan begint de dag en is alles compleet weg. Feedback welkom beste bloglezers!
Opdracht 8 is nu aan de gang. Met de laptop op de keukentafel ben ik op dit moment aardappelpuree met spruitjes en spek aan't klaarmaken. Over 5 minuutjes is de tafel gedekt en ben ik zeer benieuwd naar de reactie van de kinderen. In elk vriendschapsboekje lees ik bij 'wat lust ik niet?' als antwoord 'spruitjes'. Ik neem de proef op de som en zeg niet wat het is. Benieuwd naar hun reactie. Trouwens, het is de allereerste keer dat ik dit klaar maak zonder alternatief gerechtje voor de kindjes. Mijn moeder maakte nooit spruitjes voor haar 4 pagadders, waarschijnlijk omdat ze't zelf niet lekker vindt. Zonder het te beseffen neem je die gewoonte over. Wie weet komt daar na vandaag verandering in.
Geloof het of niet, beide bordjes waren helemaal op, zonder lange tanden. Tim stelde zich geen vragen bij z'n eten en at alles op zoals altijd. Anouk vroeg me wat het eten was, ik vroeg terug: 'wat denk je dat het is?' Puree met broccoli en ze at met smaak rustig alles op. Bij deze horen spruitjes er vanaf vandaag voor iedereen bij!
Even terug in de tijd naar opdracht 2 met recent beeldmateriaal. Het resultaat pronkt op onze kast in de living. Terwijl wij als ouders 2 weken in het buitenland vertoefden was deze creatieve opdracht de perfecte count-down methode voor onze kinderen. Anouk dacht lang dat ze één of ander gezelschapsspel had, terwijl Tim al snel doorhad dat de wielen van dag 1 hoorden bij een voertuig. Het eerst wat ze deden bij't ontwaken was een kadootje openen, wisten de grootouders te vertellen. De doos met half afgewerkt materiaal verhuisde samen met de kids van moeke en vake naar huize oma om uiteindelijk afgewerkt bij ons thuis te belanden.
Lees hoe alles begon op 10 januari...
Knutselopdracht...
Ik wil dus iets knutselen voor onze kinderen voor wanneer de mama en papa twee weken van het thuis toneel verdwijnen. Niet iets dat benadrukt dat wij er niet zijn waardoor ze ons net gaan missen. Wel iets waar ze naar uit kijken en wat hen vrolijk maakt. Iets visueel en tastbaar. Ik was er gisteren met mijn man over aan't brainstormen. Beide waren we overtuigd dat m'n eerste idee, kleine briefjes voor elke dag met fotootjes, geen optie meer was. Stel u voor, een briefje met daarop: 'Nog 7 dagen en we zijn er al' of 'Weet dat mama en papa jullie ook hard missen!' Ik zou niet in de grootouders hun schoenen willen staan om de zakdoekjes boven te halen.
Daarentegen had de papa wel een leuk idee. Voor zowel de zoon als de dochter maken we een mooie doos met daarin allemaal kleine genummerde zakjes. Ieder zakje bevat lego blokken en een plannetje om dag na dag een stukje te bouwen. Op de laatste dag hebben ze dan alle blokken gebruikt om hun afgewerkte constructie aan ons te kunnen showen. Naarmate de zakjes minderen weten ze ook dat onze thuiskomst nadert. Schitterend toch en plezant voor hen om te doen! Vooral omdat ze het eindresultaat pas zelf zien op de laatste dag.
Tim, de clown in huis, de humorist en creatieveling, de fantasierijke dromer, de story teller...steeds op z'n gemak!
Anouk, de stoere meid die weet wat ze wil, de doorzetter, de singer-songwriter, de danseres,...het kan niet snel genoeg!
Zoals de zoon op de papa en de dochter op de mama lijkt, zo passen ze elk op hun manier in ons gezin. Onze taak als ouders bestaat erin hun talenten te benoemen en te voeden. Hun te motiveren te zijn wie ze nu al zijn, ook al is dit niet wat de maatschappij of de school verwacht. Ik wil niet dat ze in de toekomst maskers opzetten en verstoppen wie ze in wezen zijn, uit angst. Het mooiste dat je voor mij als mama kan worden is jezelf!
Opdracht 7: Bedenk hoe je iemand uit je omgeving extra kan motiveren en doe het.
Na het zien van de volgende speech Ken Robinson says schools kill creativity | Video on TED.com ben ik meteen
aan de slag gegaan met bovenstaande opdracht. Een speech die zo herkenbaar en
compleet als waarheid werd aangevoeld door mezelf en zo toepasselijk was op onze zoon van acht. Ik ben een paar jaar geleden uit het onderwijs gestapt omdat ik me er niet meer goed voelde. Ik richtte 'Back to Basics' op, een business-naam die de essentie meteen benadrukt. Nu kom ik dezelfde dingen waarin ik me vroeger frustreerde terug tegen via mijn kinderen die het traditionele onderwijs volgen.
Ik ben degene die heeft geleerd overal het positieve in te zien en naar boven te
halen. Ik geef de kinderen nu complimentjes als ze flink samen spelen en
wacht niet om in te grijpen als ze ruzie maken. Ik ben eerst blij over de
6 goede punten op een toets en stel dan vragen over de 4 rode strepen op het blad.
Ik bevestig de kinderen in hun talenten waar de school misschien wel een andere kijk op kan hebben. Mijn zoon is gigantisch humoristisch en zeer creatief. Als 6
jarige zei hij vastberaden op zijn communie vooraan in de kerk: 'Ik ben Tim en
ik ga clown worden'. Terwijl de andere kinderen kozen voor brandweerman,
voetballer,... Hij is ook zot van computer wat we trachten te stimuleren door
hem andere dingen te leren dan spelletjes spelen. Later is de kans zeer
groot dat hij dagelijks met de PC zal werken in zijn job, dus waarom het niet
stimuleren op een constructieve manier? Momenteel is hij foto's aan't
bewerken die hij kan mailen naar zijn neven en nichtjes. Ik zelf heb geen
idee hoe daaraan te beginnen.
Gisteren heb ik met hem een babbel gedaan en ik schrok onnoemelijk!
Toen ik vroeg waar hij goed in was en fier op was zei hij: 'Mama, dat weet
ik echt niet meer want op school is niks goed' Zijn zus daarentegen bleef maar opsommen waar zij keigoed of de beste in was. Daarop realiseerde ik mij dat ik door de drukte van de laatste weken ook wel
echt gehamerd heb op hetgeen wat niet goed ging op school. Het benadrukken van hetgeen wel knap was kwam onbewust veel te weinig aan bod. Ik werd meegezogen door de wat mindere resultaten op school waardoor ik hem eerder demotiveerde dan
stimuleerde. "Dit moet, doe dat gewoon zo, komaan, wat meer tempo, iedereen kan
dat toch, blablablabla!"
Ik besefte plots hoe snel je mee wandelt met de massa en daardoor je eigen overtuigingen opzij drukt. Op de eerste plaats wil ik dat mijn kinderen graag naar school gaan, zich kunnen ontplooien op elk vlak en bovenal gelukkig zijn. Ik wil niet dat ze hun minderwaardig gaan voelen om het rode op hun blad. School is één ding en het is zeer belangrijk. Maar daarnaast heb je nog zoveel andere waardevolle aspecten die in mijn ogen minstens even belangrijk zijn en te weinig worden gestimuleerd in het onderwijs!
Meteen schoot ik in actie en maakte boven op de gang een
'complimentjes-muur'. Iedereen van het gezin heeft zijn eigen blad waarop
de andere iets positiefs mag schrijven. Elke dag passeren we door die
gang minstens 6 keer. Mijn God wat zag ik Timmy Boy stralen als hij onze 'Daar
ben je goed in-tekstjes' las! Zijn zusje van zes schreef: 'Ik vind dat je goed kan tekenen!' en ' Jij kan zo grappig zijn'.
Ik ben ervan overtuigd dat succesrijke volwassenen niet steeds de best presterende kinderen op school waren. Het zijn volgens mij de kinderen die gestimuleerd worden in hun talenten, erop durven vertrouwen en deze
gaan voeden! Ik heb met mijn zoon een babbel gedaan zoals nooit tevoren. Ergens moest ik hem vertellen dat school nu eenmaal noodzakelijk is en dat je best doen heel belangrijk is. Bovendien vertelde ik ook dat hij zijn vele talenten niet mag verstoppen maar juist dient te voeden. En kan dat niet op school dan wel in de vrije tijd. En daar gaan we hem gigantisch mee helpen. Met tranen in zijn ogen gaf hij mij een immens veelzeggende knuffel. Zo eentje die me deed voelen dat hij het begreep!
I have a dream: Naakt speechen in volle zelfvertrouwen!
Deel 2 van opdracht 6: Eigenschappen noteren van iemand waarvoor je veel respect hebt. Maak van 1 eigenschap die je zelf niet bezit je eigen jaardoel. Confronteer jezelf er regelmatig mee.
Met deze opdracht ben ik gigantisch aan de slag gegaan, al besefte ik dit pas echt een week geleden. Ik beluister zeer vaak speeches op www.TED.com. De sprekers hebben een aantal gemeenschappelijke kenmerken zoals puurheid, inspiratie, autenticiteit, passie, gedrevenheid, kwetsbaarheid en persoonlijke overtuiging. Ze spreken vanuit eigen ervaringen en kijken op een nieuwe manier naar vaak doodgewone dingen. Ik droom ervan mijn ervaringen en inzichten door te geven aan anderen zoals zij dat doen. Vol zelfvertrouwen 'uw ding' op een podium vertellen terwijl de mensen aan uw lippen hangen. Om u achteraf een applaus te geven voor de nieuwe kijk die ze kregen op iets waar ze nooit eerder zo over dachten. En meteen terwijl ik dat hier neerschrijf duikt de angst mijn lijf binnen. Angst afkomstig van mijn ego dat zegt: 'En denk toch niet dat jij dat gaat kunnen zoals die van TED dat kunnen...' Want als ik het doe leg ik de lat voor mezelf ineens op 'TED-hoogte'... Ik wil vol zelfvertrouwen, puur natuur en op een plezante manier mijn ding vertellen alsof ik mijn kinderen een geheimpje prijs geef. Alleen is er nog wel wat werk aan de winkel.
Eind november 2011 volgde ik om die reden een INSPIRING SPEECH-opleiding. An Nelissen, Bert Kruismans, Inge Rock alsook de broers Peter en Stefan Perceval waren mijn mentors gedurende 3 dagen. Het resultaat hiervan was zichtbaar de avond na de opleiding. Op KRC Genk heb ik het jaarprogramma van unizo en Back to Basics voorgesteld aan een honderdtal ondernemers. Compleet naakt heb ik gespeecht alsook de trainer van KRC genaamd Mario Been geïnterviewd. Mijn God wat was dit voor herhaling vatbaar, compleet kicken maar eveneens bij momenten compleet stikken! Daarmee bedoel ik het letterlijk het voelen van die onvertrouwde bodem onder je voeten. Het in je hoofd zoeken naar de betekenis achter de blikken van de toeschouwers terwijl je staat te praten. De twijfelende gedachten die opkomen als het publiek niet lacht bij een ingebouwde grap of net anders reageert dan verwacht. (Even ter verduidelijking, 'naakt speechen' is een vakterm voor speechen zonder papieren in de hand, zonder spreekgestoelte om u achter te verbergen. 't Is maar dat je't weet en geen gekke beelden in je hoofd haalt).
Een week geleden besloot ik alsnog deel te nemen in de vervolgopleiding van de Inspiring Speech, die reeds weken draaiende was. Mijn overtuigingen en excuses om niet deel te nemen (twijfels, ben ik wel goed genoeg, durf ik die angst wel aan) wogen plots niet meer op tegen mijn luid roepende innerlijke drijfveren. Ik heb me ingeschreven voor een maandenlange, wekelijkse training met als doel een eigen keynote speech van twintig minuten voor een volle theaterzaal compleet naakt brengen. Als dat geen zin is om U tegen te zeggen dan weet ik het niet ;) Vol vertrouwen kijk ik uit naar 16 juni. De dag dat ik mijn eigen keynote speech zal brengen en plein public. Ik wens, hoop, droom, geloof en weet dat de 100% zelfvertrouwen een realistisch jaardoel zal zijn! Ik hou jullie op de hoogte, volgende zaterdag zitten we met het team samen in Antwerpen.
Indien iemand meer wil weten over de Inspiring Speech: www.inspiringspeech.be
Man, man, man, wat een drukte de voorbije twee weken. Drukte positief bedoeld, ik klaag er niet om, integendeel zelfs. Ik ben zeer dankbaar. Ik wist alleen niet dat bloggen even verslavend kon zijn als joggen! Met beide activiteiten, hoe verschillend ze ook mogen zijn, hou ik grote kuis in mijn bovenkamer. Beide geven me na afloop het gevoel van 'weer alles netjes op een rij te hebben'. Ondanks de overvolle agenda ben ik evenzeer aan de slag gegaan met de opdrachten. Ze waren non-stop aanwezig in mijn hoofd, 's avonds in de douche, tussendoor op de wc, 's morgens bij het ontbijt. Maar tot op heden vond ik de afgelopen twee weken geen enkel vrij moment om te bloggen, de job kreeg voorrang. Na twee weken Costa Rica en twee weken drukte is de som snel gemaakt, twee weken niet bloggen en vier weken niet joggen. Een som recht evenredig met de chaos in mijn hoofd, die toch wel zorgde voor een gespannen gevoel de afgelopen week. Naast het moeizaam in bed geraken 's avonds, er was steeds nog zoveel te doen, was het uit bed geraken 's morgens een nog grotere uitdaging. Het hoofd bleef maar malen terwijl de alledaagse routine (huiswerk kinderen, eten maken,...) meer van me vroeg dan anders. Bij deze heb ik nog eens letterlijk aan den lijve ondervonden wat ik dag in dag uit sta te verkondigen aan mijn coachingscliënten. Je lichaam fluistert non-stop, je leven lang, alleen razen we maar door en houden we halt wanneer het lijf keihard schreeuwt! Mijn lichaam heeft jaren geleden dafalgan geruild voor loopschoenen, de TV werd vervangen door de PC, stress werd ingenomen door passie en gezaag werd weggezapt door gedrevenheid. Kortom, ik heb nu een rustige week voor de boeg om alles op een rij te zetten. Om gedoseerd en gepassioneerd te werken. Om tijd door te brengen met de kindjes en de man. Om in de toekomst nog meer mijn agenda te bewaken, rekening houdend met alle levensgebieden. Mijn jog- en blog momenten worden zo meteen gepland in mijn agenda, omdat ik het gewoon nodig heb om 'happy' te zijn!
Wat opdracht zes betreft is het uitgesteld karwei aanpakken gepland voor de week die komt. Ik ga grote kuis houden in mijn PC. Het oude vervangen om plaats te maken voor het nieuwe. Dringend nodig want de C-schijf bereikt zijn limiet en ik geraak er lichtjes gefrustreerd van. Zonde om tijd te verliezen met dingen op te zoeken die je niet meer weet staan. Ik wil door het bos de bomen kunnen zien. Met 100% zekerheid zal deze klus geklaard worden!
- van 30° vorige week in Costa Rica naar -10° deze week in Zonhoven
- van een lege agenda naar een volgeboekte
- van totale rust naar chaos
- van ontspanning naar spanning
- ...
Kortom, een helse drukke week achter de rug waar de box even geen priori-tijd was.
Mijn opdrachten van de voorbije week: "pak een karwei aan dat je al veel te lang uitstelt, begin eraan en werk het af."
Wat ik kan verzekeren is dat ik er heb over nagedacht en ook weet welke klus het 'zal' zijn. In de chaos van de voorbije dagen heb ik evenveel chaos op mijn PC gevonden. Tijd verliezen omdat je niet meer weet waar dingen zijn opgeslagen. Bij deze heb ik een moment vastgelegd in mijn agenda om mij met de grondige kuisbeurt bezig te houden. Mapjes aanmaken, dingen loslaten om plaats te maken voor nieuwe...
Hoe zeer ik me ook erger aan iemand, elke persoon heeft een keerzijde. Het is aan mij om het juiste standpunt in te nemen. Kijk ik naar hetgeen waarin ik me frustreer of ga ik op zoek naar de tegenpool. Hetgeen me verwarmt, energie geeft, blij maakt... Geloof me, oefening baart kunst!
- Jaag ik me op in de rommel van mijn kindjes of ben ik blij om het speelplezier en creativiteit dat het oplevert?
- Ben ik slecht gezind omwille van de regen of dankbaar dat het de natuur in al z'n pracht te voorschijn tovert?
- Erger ik me in de uren vliegen van Costa Rica naar Brussel of kijk ik uit naar de babbels die ik heb met m'n man?
- Frustreer ik me in de traagheid van zoon-lief of ben ik blij om de vogels die hij spot en de stokken die hij vindt?
Ondanks deze wetenschap zijn er ook voor mij heel wat uitdagingen bij bepaalde personen. In plaats van in de schaduwzijde te staan ga ik vanaf nu bewust de zonnestraaltjes opzoeken. Want die zijn er eerlijk waar, bij eender wie. Bij mijn uitverkozen persoon ga ik me focussen op volgende pluspuntjes:
De oprechte bezorgdheid die schuil gaat onder de opmerkingen
Het steeds uit de nood helpen in case we need it
De overvloed aan liefde verborgen onder een beschermende attitude
Naast Daniël die me compleet deed geloven in 100% happiness slaagde ook Kim erin me te ontroeren met zijn tekentalent. " Zomaar wat krabbels, stelt niet veel voor..." zei hij bescheiden. Kim, ik hoop dat deze blog heel wat aandacht trekt en jouw tekeningen ergens een weg vinden naar de buitenwereld! Jij verdient het...
Gisteren schreef ik over Daniël, de jonge ondernemer die mij meteen ontroerde met zijn gepassioneerdheid. Een kerel die vooruit wil in het leven en daar alles aan doet. Kijk, begrijp en verwonder. I'm so happy because I have everything I need: my own surfschool, a perfect house, beautiful girlfriend,a dog, the beach and the sun. Daniël, dankzij jouw gedrevenheid en happiness werd ik even stil! Overvloed heeft alles te maken met perceptie...wat ben ik blij Daniël ontmoet te hebben!
De 5de week en de 2de opdracht die ik vanop het dak van de wereld mag trekken...Geef jezelf vanaf nu elke week een geluksscore. In mijn omstandigheden op dit moment prijs ik mezelf immens gelukkig! Zeker na onze ontmoeting met de surfboy Daniël. Een gespierd ventje van 22 jaar is onze gids naar de watervallen en stelt zichzelf voor in gebrekkig Engels.
I am Daniël, 22 years old, have my own house and surfing school. My girlfriend is biologe. She worked on the beach on a turtle project. Now she's looking for a new job, but I have a good business, so she doesn't have to work. I'm planning to do also kayak rentings, guidings. I want to make markings along the road so every tourist will find my surfing school. I wanna have other people work for me, with the same spirit as I treat and love people. I enjoy life as much as I can. I'm glad to live in this beautiful place and to have everything to be totally happy: La pura vida at Costa Rica!
Vandaag zijn we zijn huis en surfschool in Matapalo gaan bezoeken. Een groot eigendom waar hij ons apetrots rond leidde, ik was compleet overdonderd door deze jonge ondernemer. We kregen op het strand 2 uur surfles en genoten letterlijk van het pure leven. Huge waves, pelikanen boven je hoofd, zon, palmbomen...Wanneer we dorst hadden kegelde Daniël een paar kokosnoten uit de palmboom naar beneden om ons te laten genieten van de rijkdom van Moeder aarde! Mijn man en ik zingen samen:" Je ligt met je billen bloot, drinkt melk uit een kokosnoot..." en vertaalden het voor Daniël die hard moest lachen. La PURA VIDA, het PURE LEVEN, dankzij Daniël scoor ik mezelf vandaag maximaal gelukkig! Morgen de foto's van zijn eigendom en surfschool...
Vertel aan iemand dierbaar waarom hij zo dierbaar is...
Als moeder en vader steken we vaak zoveel tijd in alles en iedereen behalve in onze relatie. Het werk, het huishouden...steeds weer zijn er excuses om 's avonds doodmoe in de zetel te ploffen. Zonder tijd te hebben of beter, tijd te maken voor mekaar. Men zegt dat dat nu eenmaal zo is als de kinderen klein zijn. Wij geloven daar niet in. Ons idee is dat hoe gelukkiger wij als ouders zijn, hoe meer we dat ook uitstralen en doorgeven aan onze kinderen. We maken nu bewust tijd voor mekaar. Dat was niet altijd zo, integendeel. Ooit waren wij beide echte kampioenen in geen tijd hebben. Altijd maar doordraven en hollen zonder bewust te genieten van wat het meest dierbaar is.
Vandaag kunnen we soms uren met mekaar zitten praten over hoe we de toekomst zien. Vooruit kijken als gezin maar ook ieder voor zich. Wat wil ik bereiken met mijn zaak of op persoonlijk vlak, wat wil mijn man bereiken, wat willen we als koppel bereiken en wat willen we als gezin bereiken. Dat bespreken, erover fantaseren en dromen is zo immens verrijkend. Hoe is het mogelijk dat er massa's mensen elke avond naar 'Thuis' op TV kijken in plaats van hun eigen gezellige thuis te creëren. Wat ben ik gelukkig dat mijn man en ik met de nodige ups and downs steeds zijn blijven geloven in de liefde. De energie die de TV verbruikt hebben we letterlijk in onze relatie gestoken. Zalig om ieder op zich te groeien waardoor we samen zoveel sterker zijn. Samenvattend in een simpele rekensom eindig ik met: 1+1=3
Momenteel zijn de kinderen volop aant knutselen met de doos die mijn man en ik creëerden met de opdracht uit week twee. Van de grootouders vernemen we dat ze er helemaal zot van zijn. Opzet geslaagd! Wij vertoeven letterlijk tussen de wolken op het dak van de wereld. Met zicht op het regenwoud en opdracht 4 in de hand heb ik eindelijk de tijd en internet connectie gevonden om denkwerk over te zetten in schrijfwerk.
Een paar jaar geleden riep ik Back to Basics in de wereld. Naast kinesitherapie wou ik ook personal training aanbieden. Zeer veel mensen willen immers sporten doch weten niet goed hoe omwille van blessures of ziekte. In een 1-1 situatie ga ik met hen aan de slag zodat ze het daarna op eigen houtje kunnen verder zetten. Met een minimum aan materialen, een minimum aan blessures en een maximum aan resultaat.
Eén van mijn eerste patiënten was een vijftiger met dwarslaesie. Wat betekent dat hij verlamd is vanaf de navel en rolstoel gebonden is voor de rest van zijn leven. Zijn droom was deelnemen aan de Iron Man in Hawai. Hij kwam toevallig bij mij terecht en het klikte meteen tussen ons. In die periode was ik volop bezig met de uitbouw van mijn zaak en dacht ik na over de reclame ervan. Ik wou zowel de naam Back to Basics alsook de betekenis ervan kort en krachtig weergeven. In een babbel met hem had ik het erover waarop hij zei: Zet dan maar coaching erbij, want jij bent meer coach dan kinesist. Ik weet dat ik er op dat moment hard om moest lachen.
Eveneens liet dat woord coaching mij niet meer los. Want een standaard kinesiste was ik absoluut niet. Ik ging via vraagstelling en gesprekken diep in de patiënt graven naar de oorzaak van zijn probleem. Ik stak daar veel tijd in en was overtuigd dat hun vooruitgang nooit zo groot zou zijn zonder de gesprekken en inzichten die eruit voort vloeiden. Mede daardoor begon ik alsmaar meer boeken te lezen en opleidingen te volgen rond persoonlijke ontwikkeling en werd de materie met de dag interessanter. Onbewust was ik mijn hele leven geboeid geweest door de mens en zijn gedragingen. Het observeren, analyseren was inherent verbonden aan mij. Doch had ik er nooit bij stil gestaan om het jobsgewijs te gaan gebruiken.
Na vele kennis en inzichten later voelde coaching compleet comfortabel om het samen met functional training als handelsmerk te gebruiken. Zonder dat ik toen wist dat het zo ging evolueren heb ik nu meer coachings cliënten dan kinesitherapie patiënten. Deze kerel plakte een naam op wat ik van nature uit deed. Hij deed mijn ogen open gaan en bracht me dichter bij wie ik oorspronkelijk was. Dankzij hem ben ik mijn lijfspreuk gaan creëren: What your mind can believe, your body can achieve. Het lijkt toeval maar het is het niet. Noem het bewustwording van wie je in wezen bent. Dank je wel, voor mij ben je al een Iron Man!
Hoe toevallig kon het zijn dat mijn man me op een avond de vraag stelt: Wat zou je vandaag de dag doen als je wist dat het altijd goed zou komen?
Het antwoord op deze vraag wist ik diep vanbinnen, doch ik had het nog nooit uitgesproken. Ik was met het idee wel al maanden aant spelen in mijn hoofd. Een paar jaar geleden deed ik toevallig mee aan een 3 daagse TV opname en ik vond het heerlijk om te doen. Ik kreeg daar het besef dat je zoveel mensen meer kan bereiken als je hetzelfde doet met een camera erbij. Ik zou zoveel obese mensen kunnen inspireren en ik zou zoveel mensen achter de TV kunnen wakker schudden om overgewicht eens op een andere manier te bekijken en aan te pakken. Om zo op termijn deze mensen te zien vergroten in zelfvertrouwen, eigenwaarde, zelfzekerheid,...waardoor dat getal tussen de tenen op de weegschaal automatisch verkleint.
Nat uitspreken van deze droom krijg ik de dag erop telefoon. Een TV-productiehuis is toevallig op mijn Back to Basics website uitgekomen. Ze zijn op zoek naar een soort coach-trainer om obese mensen te helpen afvallen naar de helft van hun gewicht op 1 jaar tijd. Met als einddoel naast de kilos vooral de mens te zien veranderen. Ik leg de hoorn neer en ben totaal overdonderd maar evenzeer totally happy. Ik telefoneer mijn man die op dat moment aant werk is en hij zegt: Ingske, ik zit in een meeting, hou die grapjes eens voor straks...
Een dag later komt de dame van het productiehuis me filmen in de praktijk. Het klikt vanaf de eerste seconde en mijn droom krijgt plots beangstigende realistische vormen. Om een lang verhaal kort te maken hebben ze omwille van de locatie iemand uit de omgeving van Brussel gekozen. Voor mij voelde dit compleet OK, omdat ik er op dat moment ook nog niet klaar voor was. Het zou te overhaast zijn geweest.
Is het toeval dat mijn man de vraag stelt, ik het uitspreek en de telefoon met exact de verwoording van mijn droom volgt? Ik denk het niet. Er bestaat zoiets als universele wetten . Eén daarvan is de wet van de aantrekking. Je trekt aan waar je hart van vol is, waar je constant van droomt, wat je visualiseert. Het uitspreken is essentiëel want je moet het letterlijk in de wereld te gooien alvorens het gecreëerd kan worden. Dat is wat er gebeurde. Ik sprak uit wat ik diep vanbinnen al geruime tijd verlangde. Voor mij was dit alles de bevestiging om werkelijk concrete dingen te gaan doen met obesitas. Dank je wel Elke, de dame van het productiehuis!
Ondanks dat ik de TV-opdracht misliep was ik onnoemelijk dankbaar voor wat er zich afgespeeld had. Door net naast de opdracht te grijpen besefte ik meer dan ooit dat obesitas één van mijn missies zou worden. Ik werkte tijdens mijn studies kinesitherapie als jobstudent in het Zeepreventorium van de Haan. Daar begeleidde ik de kids obese kampen en maakte mijn thesis erover. Daarna kwam ik in het onderwijs terecht waar ik obese leerlingen tijdens de schooluren bewust maakte met het programma Fit en Gezond. Mijn idee was dat hoe beter ze zich in hun vel voelden, hoe beter de schoolse resultaten zouden zijn. Ik gaf sport en spel, zwemmen, voedingsadviezen, betrok hun ouders erbij en leerde hen omgaan met reacties en blikken van anderen. Ook in het Zeepreventorium was zwemmen zeer doeltreffend in de begeleiding van obesitas. Je gebruikt elke spier in je lijf zonder achteraf al te veel spierpijn te hebben. Het blessure risico is minimaal mits het water een dragende functie uitoefent. Daarnaast is het dragen van zwemkledij iets wat niet evident is voor mensen met overgewicht. Het niet kunnen verstoppen van iets waarvoor er misschien wel schaamte is vraagt heel wat ondersteuning en begrip. Kortom, zowel mentaal als fysiek brengt zwemmen heel wat teweeg.
Diep vanbinnen wist ik dat vele obese mensen zeer graag zouden zwemmen en met voorkeur in een privé zwembad zonder blikken om hen heen. Om die reden belde ik op een avond naar een zwembad dat mij perfect leek voor dit doelpubliek. Bij dit zwembad worden geen andere sportactiviteiten beoefend en is er geen cafetaria met inkijk op het bad. Een uur nat krijgen van dit idee had ik mijn zwembad voor een jaar gereserveerd. Samen met een aantal andere Back to Basics activiteiten stuur ik een nieuwsbrief rond naar al mijn mailcontacten. Toeval wil dat bij mijn contacten nog een journalist van de krant zat. Hij had in de tijd een artikel over de handbiker geschreven. Meteen na de mail belt hij me op voor extra uitleg over dat zwemmen. Ik was verbaasd over zijn verwondering en enthousiasme betreffende mijn zwemuurtje. Iets wat ik zomaar eventjes in de wereld had gegooid bleek plots opmerkelijk uniek te zijn. Blijkbaar werkte deze persoon naast het Belang van Limburg ook voor Radio 2. De dag erop staat het artikel int Belang, word ik geïnterviewd voor Radio2...daarna volgt Nieuwsblad, Laatste Nieuws, de Standaard, Studio Brussel, Radio Amsterdam...Fotoshoots, interviews,... Je kan het zo gek niet bedenken. De inschrijvingen stroomden binnen waardoor ik meteen ook een 2de zwemuur reserveerde. De visits op mijn website behaalden die week alle records. Iets wat begon met één telefoontje aan het zwembad gaf plots een groots resultaat waar ik ten volle van genoot en waar geen haar op mijn hoofd aan had gedacht. Ik slaagde erin mensen wakker te schudden en ogen te openen. Ik begreep helemaal dat obese mensen echt wel willen, doch vaak niet durven. Dat weerspiegelt dat er nog een massa werk aan de winkel is betreffende bewustwording in onze oordeel-maatschappij...
Ondertussen zijn we aan't spelen met de opdrachten van de derde week. Doch die van de eerste en tweede week staan langs de zijlijn keihard te supporteren! Onmogelijk om hen buiten spel te zetten. Ze slagen er zelfs in een wissel door te voeren waardoor opdracht 2 weer even alle aandacht krijgt.
De kinderen zijn in de ban geraakt van hun jonglerende mama. Ze lachen zich een kriek als de ballen alle kanten uitvliegen. Zelfs in de sportles 'Blij(f) in beweging' werd het jongleren plots uit de doeken gedaan. Met 23 senioren-blikken op mij gericht kon ik voor het eerst voort circuleren met drie ballen.
Ik heb het dus heel even mogen ervaren dat het mogelijk is! Die 'heel even ervaren' is voor mij voldoende om van 'wensen' over 'geloven' naar 'vertrouwen' te gaan. Ik wens te kunnen jongleren. Ik geloof dat ik het ooit zal kunnen. Ik vertrouw erop dat ik het kan. Ik weet dat ik het kan! Nog eventjes geduld zou ik zeggen.
Ook opdracht 1 kwam gisteren geheel onverwacht even piepen, gecombineerd met de luisteropdracht van deze week. Daar ik in Lommel aanwezig was op de lezing van Leo Bormans heb ik op't einde van de avond mijn verlegenheid aan de kant geschoven. Ik sprak mezelf moed in: 'Niet denken, gewoon doen'. Ik heb de auteur van 'Geluk' een welgemeende dikke knuffel gegeven. Zo een knuffel die overloopt van dankbaarheid. Compleet ingenomen door zijn authenticiteit, puurheid en eenvoud heb ik 12 X 10 minuten geluisterd met elke vezel van mijn zijn. Ik heb gezien, gehoord, gevoeld, genoten. Diep in me was de materie die hij bracht zo vertrouwd. Alsof een beeldhouwer mijn ziel aan't bloot leggen was met woorden als gereedschap. Ik denk dat ik nooit eerder zo intens en zo non-stop heb geluisterd als gisteren. Namasté, ik buig voor de God in jou!
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Opdracht: Zeg voortaan nee als je iets niet wilt doen.
Man, man, man, wat een drukte de voorbije twee weken. Drukte positief bedoeld, ik klaag er niet om, integendeel zelfs. Ik ben zeer dankbaar. Ik wist alleen niet dat bloggen even verslavend kon zijn als joggen! Met beide activiteiten, hoe verschillend ze ook mogen zijn, hou ik grote kuis in mijn bovenkamer. Beide geven me na afloop het gevoel van 'weer alles netjes op een rij te hebben'. Ondanks de overvolle agenda ben ik evenzeer aan de slag gegaan met de opdrachten. Ze waren non-stop aanwezig in mijn hoofd, 's avonds in de douche, tussendoor op de wc, 's morgens bij het ontbijt. Maar tot op heden vond ik de afgelopen twee weken geen enkel vrij moment om te bloggen, de job kreeg voorrang. Na twee weken Costa Rica en twee weken drukte is de som snel gemaakt, twee weken niet bloggen en vier weken niet joggen. Een som recht evenredig met de chaos in mijn hoofd, die toch wel zorgde voor een gespannen gevoel de afgelopen week. Naast het moeizaam in bed geraken 's avonds, er was steeds nog zoveel te doen, was het uit bed geraken 's morgens een nog grotere uitdaging. Het hoofd bleef maar malen terwijl de alledaagse routine (huiswerk kinderen, eten maken,...) meer van me vroeg dan anders. Bij deze heb ik nog eens letterlijk aan den lijve ondervonden wat ik dag in dag uit sta te verkondigen aan mijn coachingscliënten. Je lichaam fluistert non-stop, je leven lang, alleen razen we maar door en houden we halt wanneer het lijf keihard schreeuwt! Mijn lichaam heeft jaren geleden dafalgan geruild voor loopschoenen, de TV werd vervangen door de PC, stress werd ingenomen door passie en gezaag werd weggezapt door gedrevenheid. Kortom, ik heb nu een rustige week voor de boeg om alles op een rij te zetten. Om gedoseerd en gepassioneerd te werken. Om tijd door te brengen met de kindjes en de man. Om in de toekomst nog meer mijn agenda te bewaken, rekening houdend met alle levensgebieden. Mijn jog- en blog momenten worden zo meteen gepland in mijn agenda, omdat ik het gewoon nodig heb om 'happy' te zijn!
De 5de week en de 2de opdracht die ik vanop het dak van de wereld mag trekken...Geef jezelf vanaf nu elke week een geluksscore. In mijn omstandigheden op dit moment prijs ik mezelf immens gelukkig! Zeker na onze ontmoeting met de surfboy Daniël. Een gespierd ventje van 22 jaar is onze gids naar de watervallen en stelt zichzelf voor in gebrekkig Engels.
Vertel aan iemand dierbaar waarom hij zo dierbaar is...
