The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
20-02-2012
Motivational talk...
Opdracht 7: Bedenk hoe je iemand uit je omgeving extra kan motiveren en doe het.
Na het zien van de volgende speech Ken Robinson says schools kill creativity | Video on TED.com ben ik meteen
aan de slag gegaan met bovenstaande opdracht. Een speech die zo herkenbaar en
compleet als waarheid werd aangevoeld door mezelf en zo toepasselijk was op onze zoon van acht. Ik ben een paar jaar geleden uit het onderwijs gestapt omdat ik me er niet meer goed voelde. Ik richtte 'Back to Basics' op, een business-naam die de essentie meteen benadrukt. Nu kom ik dezelfde dingen waarin ik me vroeger frustreerde terug tegen via mijn kinderen die het traditionele onderwijs volgen.
Ik ben degene die heeft geleerd overal het positieve in te zien en naar boven te
halen. Ik geef de kinderen nu complimentjes als ze flink samen spelen en
wacht niet om in te grijpen als ze ruzie maken. Ik ben eerst blij over de
6 goede punten op een toets en stel dan vragen over de 4 rode strepen op het blad.
Ik bevestig de kinderen in hun talenten waar de school misschien wel een andere kijk op kan hebben. Mijn zoon is gigantisch humoristisch en zeer creatief. Als 6
jarige zei hij vastberaden op zijn communie vooraan in de kerk: 'Ik ben Tim en
ik ga clown worden'. Terwijl de andere kinderen kozen voor brandweerman,
voetballer,... Hij is ook zot van computer wat we trachten te stimuleren door
hem andere dingen te leren dan spelletjes spelen. Later is de kans zeer
groot dat hij dagelijks met de PC zal werken in zijn job, dus waarom het niet
stimuleren op een constructieve manier? Momenteel is hij foto's aan't
bewerken die hij kan mailen naar zijn neven en nichtjes. Ik zelf heb geen
idee hoe daaraan te beginnen.
Gisteren heb ik met hem een babbel gedaan en ik schrok onnoemelijk!
Toen ik vroeg waar hij goed in was en fier op was zei hij: 'Mama, dat weet
ik echt niet meer want op school is niks goed' Zijn zus daarentegen bleef maar opsommen waar zij keigoed of de beste in was. Daarop realiseerde ik mij dat ik door de drukte van de laatste weken ook wel
echt gehamerd heb op hetgeen wat niet goed ging op school. Het benadrukken van hetgeen wel knap was kwam onbewust veel te weinig aan bod. Ik werd meegezogen door de wat mindere resultaten op school waardoor ik hem eerder demotiveerde dan
stimuleerde. "Dit moet, doe dat gewoon zo, komaan, wat meer tempo, iedereen kan
dat toch, blablablabla!"
Ik besefte plots hoe snel je mee wandelt met de massa en daardoor je eigen overtuigingen opzij drukt. Op de eerste plaats wil ik dat mijn kinderen graag naar school gaan, zich kunnen ontplooien op elk vlak en bovenal gelukkig zijn. Ik wil niet dat ze hun minderwaardig gaan voelen om het rode op hun blad. School is één ding en het is zeer belangrijk. Maar daarnaast heb je nog zoveel andere waardevolle aspecten die in mijn ogen minstens even belangrijk zijn en te weinig worden gestimuleerd in het onderwijs!
Meteen schoot ik in actie en maakte boven op de gang een
'complimentjes-muur'. Iedereen van het gezin heeft zijn eigen blad waarop
de andere iets positiefs mag schrijven. Elke dag passeren we door die
gang minstens 6 keer. Mijn God wat zag ik Timmy Boy stralen als hij onze 'Daar
ben je goed in-tekstjes' las! Zijn zusje van zes schreef: 'Ik vind dat je goed kan tekenen!' en ' Jij kan zo grappig zijn'.
Ik ben ervan overtuigd dat succesrijke volwassenen niet steeds de best presterende kinderen op school waren. Het zijn volgens mij de kinderen die gestimuleerd worden in hun talenten, erop durven vertrouwen en deze
gaan voeden! Ik heb met mijn zoon een babbel gedaan zoals nooit tevoren. Ergens moest ik hem vertellen dat school nu eenmaal noodzakelijk is en dat je best doen heel belangrijk is. Bovendien vertelde ik ook dat hij zijn vele talenten niet mag verstoppen maar juist dient te voeden. En kan dat niet op school dan wel in de vrije tijd. En daar gaan we hem gigantisch mee helpen. Met tranen in zijn ogen gaf hij mij een immens veelzeggende knuffel. Zo eentje die me deed voelen dat hij het begreep!
I have a dream: Naakt speechen in volle zelfvertrouwen!
Deel 2 van opdracht 6: Eigenschappen noteren van iemand waarvoor je veel respect hebt. Maak van 1 eigenschap die je zelf niet bezit je eigen jaardoel. Confronteer jezelf er regelmatig mee.
Met deze opdracht ben ik gigantisch aan de slag gegaan, al besefte ik dit pas echt een week geleden. Ik beluister zeer vaak speeches op www.TED.com. De sprekers hebben een aantal gemeenschappelijke kenmerken zoals puurheid, inspiratie, autenticiteit, passie, gedrevenheid, kwetsbaarheid en persoonlijke overtuiging. Ze spreken vanuit eigen ervaringen en kijken op een nieuwe manier naar vaak doodgewone dingen. Ik droom ervan mijn ervaringen en inzichten door te geven aan anderen zoals zij dat doen. Vol zelfvertrouwen 'uw ding' op een podium vertellen terwijl de mensen aan uw lippen hangen. Om u achteraf een applaus te geven voor de nieuwe kijk die ze kregen op iets waar ze nooit eerder zo over dachten. En meteen terwijl ik dat hier neerschrijf duikt de angst mijn lijf binnen. Angst afkomstig van mijn ego dat zegt: 'En denk toch niet dat jij dat gaat kunnen zoals die van TED dat kunnen...' Want als ik het doe leg ik de lat voor mezelf ineens op 'TED-hoogte'... Ik wil vol zelfvertrouwen, puur natuur en op een plezante manier mijn ding vertellen alsof ik mijn kinderen een geheimpje prijs geef. Alleen is er nog wel wat werk aan de winkel.
Eind november 2011 volgde ik om die reden een INSPIRING SPEECH-opleiding. An Nelissen, Bert Kruismans, Inge Rock alsook de broers Peter en Stefan Perceval waren mijn mentors gedurende 3 dagen. Het resultaat hiervan was zichtbaar de avond na de opleiding. Op KRC Genk heb ik het jaarprogramma van unizo en Back to Basics voorgesteld aan een honderdtal ondernemers. Compleet naakt heb ik gespeecht alsook de trainer van KRC genaamd Mario Been geïnterviewd. Mijn God wat was dit voor herhaling vatbaar, compleet kicken maar eveneens bij momenten compleet stikken! Daarmee bedoel ik het letterlijk het voelen van die onvertrouwde bodem onder je voeten. Het in je hoofd zoeken naar de betekenis achter de blikken van de toeschouwers terwijl je staat te praten. De twijfelende gedachten die opkomen als het publiek niet lacht bij een ingebouwde grap of net anders reageert dan verwacht. (Even ter verduidelijking, 'naakt speechen' is een vakterm voor speechen zonder papieren in de hand, zonder spreekgestoelte om u achter te verbergen. 't Is maar dat je't weet en geen gekke beelden in je hoofd haalt).
Een week geleden besloot ik alsnog deel te nemen in de vervolgopleiding van de Inspiring Speech, die reeds weken draaiende was. Mijn overtuigingen en excuses om niet deel te nemen (twijfels, ben ik wel goed genoeg, durf ik die angst wel aan) wogen plots niet meer op tegen mijn luid roepende innerlijke drijfveren. Ik heb me ingeschreven voor een maandenlange, wekelijkse training met als doel een eigen keynote speech van twintig minuten voor een volle theaterzaal compleet naakt brengen. Als dat geen zin is om U tegen te zeggen dan weet ik het niet ;) Vol vertrouwen kijk ik uit naar 16 juni. De dag dat ik mijn eigen keynote speech zal brengen en plein public. Ik wens, hoop, droom, geloof en weet dat de 100% zelfvertrouwen een realistisch jaardoel zal zijn! Ik hou jullie op de hoogte, volgende zaterdag zitten we met het team samen in Antwerpen.
Indien iemand meer wil weten over de Inspiring Speech: www.inspiringspeech.be
Man, man, man, wat een drukte de voorbije twee weken. Drukte positief bedoeld, ik klaag er niet om, integendeel zelfs. Ik ben zeer dankbaar. Ik wist alleen niet dat bloggen even verslavend kon zijn als joggen! Met beide activiteiten, hoe verschillend ze ook mogen zijn, hou ik grote kuis in mijn bovenkamer. Beide geven me na afloop het gevoel van 'weer alles netjes op een rij te hebben'. Ondanks de overvolle agenda ben ik evenzeer aan de slag gegaan met de opdrachten. Ze waren non-stop aanwezig in mijn hoofd, 's avonds in de douche, tussendoor op de wc, 's morgens bij het ontbijt. Maar tot op heden vond ik de afgelopen twee weken geen enkel vrij moment om te bloggen, de job kreeg voorrang. Na twee weken Costa Rica en twee weken drukte is de som snel gemaakt, twee weken niet bloggen en vier weken niet joggen. Een som recht evenredig met de chaos in mijn hoofd, die toch wel zorgde voor een gespannen gevoel de afgelopen week. Naast het moeizaam in bed geraken 's avonds, er was steeds nog zoveel te doen, was het uit bed geraken 's morgens een nog grotere uitdaging. Het hoofd bleef maar malen terwijl de alledaagse routine (huiswerk kinderen, eten maken,...) meer van me vroeg dan anders. Bij deze heb ik nog eens letterlijk aan den lijve ondervonden wat ik dag in dag uit sta te verkondigen aan mijn coachingscliënten. Je lichaam fluistert non-stop, je leven lang, alleen razen we maar door en houden we halt wanneer het lijf keihard schreeuwt! Mijn lichaam heeft jaren geleden dafalgan geruild voor loopschoenen, de TV werd vervangen door de PC, stress werd ingenomen door passie en gezaag werd weggezapt door gedrevenheid. Kortom, ik heb nu een rustige week voor de boeg om alles op een rij te zetten. Om gedoseerd en gepassioneerd te werken. Om tijd door te brengen met de kindjes en de man. Om in de toekomst nog meer mijn agenda te bewaken, rekening houdend met alle levensgebieden. Mijn jog- en blog momenten worden zo meteen gepland in mijn agenda, omdat ik het gewoon nodig heb om 'happy' te zijn!
Wat opdracht zes betreft is het uitgesteld karwei aanpakken gepland voor de week die komt. Ik ga grote kuis houden in mijn PC. Het oude vervangen om plaats te maken voor het nieuwe. Dringend nodig want de C-schijf bereikt zijn limiet en ik geraak er lichtjes gefrustreerd van. Zonde om tijd te verliezen met dingen op te zoeken die je niet meer weet staan. Ik wil door het bos de bomen kunnen zien. Met 100% zekerheid zal deze klus geklaard worden!
- van 30° vorige week in Costa Rica naar -10° deze week in Zonhoven
- van een lege agenda naar een volgeboekte
- van totale rust naar chaos
- van ontspanning naar spanning
- ...
Kortom, een helse drukke week achter de rug waar de box even geen priori-tijd was.
Mijn opdrachten van de voorbije week: "pak een karwei aan dat je al veel te lang uitstelt, begin eraan en werk het af."
Wat ik kan verzekeren is dat ik er heb over nagedacht en ook weet welke klus het 'zal' zijn. In de chaos van de voorbije dagen heb ik evenveel chaos op mijn PC gevonden. Tijd verliezen omdat je niet meer weet waar dingen zijn opgeslagen. Bij deze heb ik een moment vastgelegd in mijn agenda om mij met de grondige kuisbeurt bezig te houden. Mapjes aanmaken, dingen loslaten om plaats te maken voor nieuwe...
Hoe zeer ik me ook erger aan iemand, elke persoon heeft een keerzijde. Het is aan mij om het juiste standpunt in te nemen. Kijk ik naar hetgeen waarin ik me frustreer of ga ik op zoek naar de tegenpool. Hetgeen me verwarmt, energie geeft, blij maakt... Geloof me, oefening baart kunst!
- Jaag ik me op in de rommel van mijn kindjes of ben ik blij om het speelplezier en creativiteit dat het oplevert?
- Ben ik slecht gezind omwille van de regen of dankbaar dat het de natuur in al z'n pracht te voorschijn tovert?
- Erger ik me in de uren vliegen van Costa Rica naar Brussel of kijk ik uit naar de babbels die ik heb met m'n man?
- Frustreer ik me in de traagheid van zoon-lief of ben ik blij om de vogels die hij spot en de stokken die hij vindt?
Ondanks deze wetenschap zijn er ook voor mij heel wat uitdagingen bij bepaalde personen. In plaats van in de schaduwzijde te staan ga ik vanaf nu bewust de zonnestraaltjes opzoeken. Want die zijn er eerlijk waar, bij eender wie. Bij mijn uitverkozen persoon ga ik me focussen op volgende pluspuntjes:
De oprechte bezorgdheid die schuil gaat onder de opmerkingen
Het steeds uit de nood helpen in case we need it
De overvloed aan liefde verborgen onder een beschermende attitude
Naast Daniël die me compleet deed geloven in 100% happiness slaagde ook Kim erin me te ontroeren met zijn tekentalent. " Zomaar wat krabbels, stelt niet veel voor..." zei hij bescheiden. Kim, ik hoop dat deze blog heel wat aandacht trekt en jouw tekeningen ergens een weg vinden naar de buitenwereld! Jij verdient het...
Gisteren schreef ik over Daniël, de jonge ondernemer die mij meteen ontroerde met zijn gepassioneerdheid. Een kerel die vooruit wil in het leven en daar alles aan doet. Kijk, begrijp en verwonder. I'm so happy because I have everything I need: my own surfschool, a perfect house, beautiful girlfriend,a dog, the beach and the sun. Daniël, dankzij jouw gedrevenheid en happiness werd ik even stil! Overvloed heeft alles te maken met perceptie...wat ben ik blij Daniël ontmoet te hebben!
De 5de week en de 2de opdracht die ik vanop het dak van de wereld mag trekken...Geef jezelf vanaf nu elke week een geluksscore. In mijn omstandigheden op dit moment prijs ik mezelf immens gelukkig! Zeker na onze ontmoeting met de surfboy Daniël. Een gespierd ventje van 22 jaar is onze gids naar de watervallen en stelt zichzelf voor in gebrekkig Engels.
I am Daniël, 22 years old, have my own house and surfing school. My girlfriend is biologe. She worked on the beach on a turtle project. Now she's looking for a new job, but I have a good business, so she doesn't have to work. I'm planning to do also kayak rentings, guidings. I want to make markings along the road so every tourist will find my surfing school. I wanna have other people work for me, with the same spirit as I treat and love people. I enjoy life as much as I can. I'm glad to live in this beautiful place and to have everything to be totally happy: La pura vida at Costa Rica!
Vandaag zijn we zijn huis en surfschool in Matapalo gaan bezoeken. Een groot eigendom waar hij ons apetrots rond leidde, ik was compleet overdonderd door deze jonge ondernemer. We kregen op het strand 2 uur surfles en genoten letterlijk van het pure leven. Huge waves, pelikanen boven je hoofd, zon, palmbomen...Wanneer we dorst hadden kegelde Daniël een paar kokosnoten uit de palmboom naar beneden om ons te laten genieten van de rijkdom van Moeder aarde! Mijn man en ik zingen samen:" Je ligt met je billen bloot, drinkt melk uit een kokosnoot..." en vertaalden het voor Daniël die hard moest lachen. La PURA VIDA, het PURE LEVEN, dankzij Daniël scoor ik mezelf vandaag maximaal gelukkig! Morgen de foto's van zijn eigendom en surfschool...
Vertel aan iemand dierbaar waarom hij zo dierbaar is...
Als moeder en vader steken we vaak zoveel tijd in alles en iedereen behalve in onze relatie. Het werk, het huishouden...steeds weer zijn er excuses om 's avonds doodmoe in de zetel te ploffen. Zonder tijd te hebben of beter, tijd te maken voor mekaar. Men zegt dat dat nu eenmaal zo is als de kinderen klein zijn. Wij geloven daar niet in. Ons idee is dat hoe gelukkiger wij als ouders zijn, hoe meer we dat ook uitstralen en doorgeven aan onze kinderen. We maken nu bewust tijd voor mekaar. Dat was niet altijd zo, integendeel. Ooit waren wij beide echte kampioenen in geen tijd hebben. Altijd maar doordraven en hollen zonder bewust te genieten van wat het meest dierbaar is.
Vandaag kunnen we soms uren met mekaar zitten praten over hoe we de toekomst zien. Vooruit kijken als gezin maar ook ieder voor zich. Wat wil ik bereiken met mijn zaak of op persoonlijk vlak, wat wil mijn man bereiken, wat willen we als koppel bereiken en wat willen we als gezin bereiken. Dat bespreken, erover fantaseren en dromen is zo immens verrijkend. Hoe is het mogelijk dat er massa's mensen elke avond naar 'Thuis' op TV kijken in plaats van hun eigen gezellige thuis te creëren. Wat ben ik gelukkig dat mijn man en ik met de nodige ups and downs steeds zijn blijven geloven in de liefde. De energie die de TV verbruikt hebben we letterlijk in onze relatie gestoken. Zalig om ieder op zich te groeien waardoor we samen zoveel sterker zijn. Samenvattend in een simpele rekensom eindig ik met: 1+1=3
Momenteel zijn de kinderen volop aant knutselen met de doos die mijn man en ik creëerden met de opdracht uit week twee. Van de grootouders vernemen we dat ze er helemaal zot van zijn. Opzet geslaagd! Wij vertoeven letterlijk tussen de wolken op het dak van de wereld. Met zicht op het regenwoud en opdracht 4 in de hand heb ik eindelijk de tijd en internet connectie gevonden om denkwerk over te zetten in schrijfwerk.
Een paar jaar geleden riep ik Back to Basics in de wereld. Naast kinesitherapie wou ik ook personal training aanbieden. Zeer veel mensen willen immers sporten doch weten niet goed hoe omwille van blessures of ziekte. In een 1-1 situatie ga ik met hen aan de slag zodat ze het daarna op eigen houtje kunnen verder zetten. Met een minimum aan materialen, een minimum aan blessures en een maximum aan resultaat.
Eén van mijn eerste patiënten was een vijftiger met dwarslaesie. Wat betekent dat hij verlamd is vanaf de navel en rolstoel gebonden is voor de rest van zijn leven. Zijn droom was deelnemen aan de Iron Man in Hawai. Hij kwam toevallig bij mij terecht en het klikte meteen tussen ons. In die periode was ik volop bezig met de uitbouw van mijn zaak en dacht ik na over de reclame ervan. Ik wou zowel de naam Back to Basics alsook de betekenis ervan kort en krachtig weergeven. In een babbel met hem had ik het erover waarop hij zei: Zet dan maar coaching erbij, want jij bent meer coach dan kinesist. Ik weet dat ik er op dat moment hard om moest lachen.
Eveneens liet dat woord coaching mij niet meer los. Want een standaard kinesiste was ik absoluut niet. Ik ging via vraagstelling en gesprekken diep in de patiënt graven naar de oorzaak van zijn probleem. Ik stak daar veel tijd in en was overtuigd dat hun vooruitgang nooit zo groot zou zijn zonder de gesprekken en inzichten die eruit voort vloeiden. Mede daardoor begon ik alsmaar meer boeken te lezen en opleidingen te volgen rond persoonlijke ontwikkeling en werd de materie met de dag interessanter. Onbewust was ik mijn hele leven geboeid geweest door de mens en zijn gedragingen. Het observeren, analyseren was inherent verbonden aan mij. Doch had ik er nooit bij stil gestaan om het jobsgewijs te gaan gebruiken.
Na vele kennis en inzichten later voelde coaching compleet comfortabel om het samen met functional training als handelsmerk te gebruiken. Zonder dat ik toen wist dat het zo ging evolueren heb ik nu meer coachings cliënten dan kinesitherapie patiënten. Deze kerel plakte een naam op wat ik van nature uit deed. Hij deed mijn ogen open gaan en bracht me dichter bij wie ik oorspronkelijk was. Dankzij hem ben ik mijn lijfspreuk gaan creëren: What your mind can believe, your body can achieve. Het lijkt toeval maar het is het niet. Noem het bewustwording van wie je in wezen bent. Dank je wel, voor mij ben je al een Iron Man!
Hoe toevallig kon het zijn dat mijn man me op een avond de vraag stelt: Wat zou je vandaag de dag doen als je wist dat het altijd goed zou komen?
Het antwoord op deze vraag wist ik diep vanbinnen, doch ik had het nog nooit uitgesproken. Ik was met het idee wel al maanden aant spelen in mijn hoofd. Een paar jaar geleden deed ik toevallig mee aan een 3 daagse TV opname en ik vond het heerlijk om te doen. Ik kreeg daar het besef dat je zoveel mensen meer kan bereiken als je hetzelfde doet met een camera erbij. Ik zou zoveel obese mensen kunnen inspireren en ik zou zoveel mensen achter de TV kunnen wakker schudden om overgewicht eens op een andere manier te bekijken en aan te pakken. Om zo op termijn deze mensen te zien vergroten in zelfvertrouwen, eigenwaarde, zelfzekerheid,...waardoor dat getal tussen de tenen op de weegschaal automatisch verkleint.
Nat uitspreken van deze droom krijg ik de dag erop telefoon. Een TV-productiehuis is toevallig op mijn Back to Basics website uitgekomen. Ze zijn op zoek naar een soort coach-trainer om obese mensen te helpen afvallen naar de helft van hun gewicht op 1 jaar tijd. Met als einddoel naast de kilos vooral de mens te zien veranderen. Ik leg de hoorn neer en ben totaal overdonderd maar evenzeer totally happy. Ik telefoneer mijn man die op dat moment aant werk is en hij zegt: Ingske, ik zit in een meeting, hou die grapjes eens voor straks...
Een dag later komt de dame van het productiehuis me filmen in de praktijk. Het klikt vanaf de eerste seconde en mijn droom krijgt plots beangstigende realistische vormen. Om een lang verhaal kort te maken hebben ze omwille van de locatie iemand uit de omgeving van Brussel gekozen. Voor mij voelde dit compleet OK, omdat ik er op dat moment ook nog niet klaar voor was. Het zou te overhaast zijn geweest.
Is het toeval dat mijn man de vraag stelt, ik het uitspreek en de telefoon met exact de verwoording van mijn droom volgt? Ik denk het niet. Er bestaat zoiets als universele wetten . Eén daarvan is de wet van de aantrekking. Je trekt aan waar je hart van vol is, waar je constant van droomt, wat je visualiseert. Het uitspreken is essentiëel want je moet het letterlijk in de wereld te gooien alvorens het gecreëerd kan worden. Dat is wat er gebeurde. Ik sprak uit wat ik diep vanbinnen al geruime tijd verlangde. Voor mij was dit alles de bevestiging om werkelijk concrete dingen te gaan doen met obesitas. Dank je wel Elke, de dame van het productiehuis!
Ondanks dat ik de TV-opdracht misliep was ik onnoemelijk dankbaar voor wat er zich afgespeeld had. Door net naast de opdracht te grijpen besefte ik meer dan ooit dat obesitas één van mijn missies zou worden. Ik werkte tijdens mijn studies kinesitherapie als jobstudent in het Zeepreventorium van de Haan. Daar begeleidde ik de kids obese kampen en maakte mijn thesis erover. Daarna kwam ik in het onderwijs terecht waar ik obese leerlingen tijdens de schooluren bewust maakte met het programma Fit en Gezond. Mijn idee was dat hoe beter ze zich in hun vel voelden, hoe beter de schoolse resultaten zouden zijn. Ik gaf sport en spel, zwemmen, voedingsadviezen, betrok hun ouders erbij en leerde hen omgaan met reacties en blikken van anderen. Ook in het Zeepreventorium was zwemmen zeer doeltreffend in de begeleiding van obesitas. Je gebruikt elke spier in je lijf zonder achteraf al te veel spierpijn te hebben. Het blessure risico is minimaal mits het water een dragende functie uitoefent. Daarnaast is het dragen van zwemkledij iets wat niet evident is voor mensen met overgewicht. Het niet kunnen verstoppen van iets waarvoor er misschien wel schaamte is vraagt heel wat ondersteuning en begrip. Kortom, zowel mentaal als fysiek brengt zwemmen heel wat teweeg.
Diep vanbinnen wist ik dat vele obese mensen zeer graag zouden zwemmen en met voorkeur in een privé zwembad zonder blikken om hen heen. Om die reden belde ik op een avond naar een zwembad dat mij perfect leek voor dit doelpubliek. Bij dit zwembad worden geen andere sportactiviteiten beoefend en is er geen cafetaria met inkijk op het bad. Een uur nat krijgen van dit idee had ik mijn zwembad voor een jaar gereserveerd. Samen met een aantal andere Back to Basics activiteiten stuur ik een nieuwsbrief rond naar al mijn mailcontacten. Toeval wil dat bij mijn contacten nog een journalist van de krant zat. Hij had in de tijd een artikel over de handbiker geschreven. Meteen na de mail belt hij me op voor extra uitleg over dat zwemmen. Ik was verbaasd over zijn verwondering en enthousiasme betreffende mijn zwemuurtje. Iets wat ik zomaar eventjes in de wereld had gegooid bleek plots opmerkelijk uniek te zijn. Blijkbaar werkte deze persoon naast het Belang van Limburg ook voor Radio 2. De dag erop staat het artikel int Belang, word ik geïnterviewd voor Radio2...daarna volgt Nieuwsblad, Laatste Nieuws, de Standaard, Studio Brussel, Radio Amsterdam...Fotoshoots, interviews,... Je kan het zo gek niet bedenken. De inschrijvingen stroomden binnen waardoor ik meteen ook een 2de zwemuur reserveerde. De visits op mijn website behaalden die week alle records. Iets wat begon met één telefoontje aan het zwembad gaf plots een groots resultaat waar ik ten volle van genoot en waar geen haar op mijn hoofd aan had gedacht. Ik slaagde erin mensen wakker te schudden en ogen te openen. Ik begreep helemaal dat obese mensen echt wel willen, doch vaak niet durven. Dat weerspiegelt dat er nog een massa werk aan de winkel is betreffende bewustwording in onze oordeel-maatschappij...
Ondertussen zijn we aan't spelen met de opdrachten van de derde week. Doch die van de eerste en tweede week staan langs de zijlijn keihard te supporteren! Onmogelijk om hen buiten spel te zetten. Ze slagen er zelfs in een wissel door te voeren waardoor opdracht 2 weer even alle aandacht krijgt.
De kinderen zijn in de ban geraakt van hun jonglerende mama. Ze lachen zich een kriek als de ballen alle kanten uitvliegen. Zelfs in de sportles 'Blij(f) in beweging' werd het jongleren plots uit de doeken gedaan. Met 23 senioren-blikken op mij gericht kon ik voor het eerst voort circuleren met drie ballen.
Ik heb het dus heel even mogen ervaren dat het mogelijk is! Die 'heel even ervaren' is voor mij voldoende om van 'wensen' over 'geloven' naar 'vertrouwen' te gaan. Ik wens te kunnen jongleren. Ik geloof dat ik het ooit zal kunnen. Ik vertrouw erop dat ik het kan. Ik weet dat ik het kan! Nog eventjes geduld zou ik zeggen.
Ook opdracht 1 kwam gisteren geheel onverwacht even piepen, gecombineerd met de luisteropdracht van deze week. Daar ik in Lommel aanwezig was op de lezing van Leo Bormans heb ik op't einde van de avond mijn verlegenheid aan de kant geschoven. Ik sprak mezelf moed in: 'Niet denken, gewoon doen'. Ik heb de auteur van 'Geluk' een welgemeende dikke knuffel gegeven. Zo een knuffel die overloopt van dankbaarheid. Compleet ingenomen door zijn authenticiteit, puurheid en eenvoud heb ik 12 X 10 minuten geluisterd met elke vezel van mijn zijn. Ik heb gezien, gehoord, gevoeld, genoten. Diep in me was de materie die hij bracht zo vertrouwd. Alsof een beeldhouwer mijn ziel aan't bloot leggen was met woorden als gereedschap. Ik denk dat ik nooit eerder zo intens en zo non-stop heb geluisterd als gisteren. Namasté, ik buig voor de God in jou!
Door met de opdracht 'luisteren' bezig te zijn betrap ik me erop niet steeds even aandachtig te volgen in een gesprek. Afhankelijk van spreker en onderwerp kan het effectief én welgemeend luisteren behoorlijke wendingen nemen. Mijn lichaamstaal verraadt niet steeds dat ik tussen mijn oren op een andere kanaal vertoef dan dat van de spreker. De 'excuseer' uit mijn mond die volgt op een vraag van de spreker doet dat dan weer wel. Alles hangt af van hoe geboeid ik ben. Het schommelt tussen twee uitersten. Ofwel zit ik compleet in een verhaal met heel m'n zijn en kan niets of niemand me afleiden. Ofwel zit ik tussen mijn oren in een compleet ander verhaal en ben ik totaal afgeleid.
Ik heb vandaag eens moeite gedaan om effectief en compleet te luisteren naar een persoon waarbij ik meestal in gedachten afdwaal. Tijdens dit luisteren moest ik regelmatig mijn aandacht terug naar de spreker brengen. Het is echt niet zo evident om de wereld tussen jouw oren uit te schakelen. Iets sluimert je hoofd binnen en vervangt 'luisteren' in een fractie van een seconde door 'dagdromen'. Het toppunt is wanneer je zelf beseft dat je dagdroomt, het al bezig is. Je kan dan enkel de duur van deze afleiding beperken .
Door zo welgemeend te luisteren moet ik toegeven dat ik ook aangenaam verrast werd. Plots begreep ik tussen de zinnen door beter wat deze persoon wilde uitdrukken en wou ik zelfs nog meer weten.
Bovendien realiseer ik me dat elk persoon die mij iets wil vertellen rekent op mijn volle aandacht. Wie ben ik om te oordelen dat hoe of wat hij vertelt geen 100% aandacht verdient? De grootste frustratie die ik vroeger had was iets aan iemand vertellen terwijl die persoon op z'n GSM of PC tokkelt. En wat doe ik? Tokkelen tussen mijn oren en doen alsof ik aan het luisteren ben...
Bijzonder om mee bezig te zijn, al zeg ik het zelf. Want terwijl ik mijn luisteren analyseer tijdens een gesprek ben ik tussen mijn oren bezig of ik wel effectief met volle aandacht luister en kan er van 100% geen sprake zijn. Bewustwording van dit alles zal de grootste drijfveer zijn om in volgende gesprekken 'anders' te luisteren.
Opdracht 3 heeft naast het goede doel ook alles met 'luisteren' te maken. Terwijl ik overtuigd ben dat ook deze opdracht in de loop van de week vorm zal krijgen, deel ik onderstaand gedicht even.
Luisteren
Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint mij adviezen te geven, Dan doe je niet wat ik je vraag.
Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint mij te vertellen,
waarom ik iets niet zo moet voelen als ik voel, dan neem jij mijn gevoelens niet serieus.
Als ik je vraag naar mij te luisteren, en jij denkt dat jij iets moet doen om mijn probleem op te lossen, dan laat je mij in de steek, hoe vreemd dat ook mag lijken.
Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar me en probeer me te begrijpen.
En als je wil praten, wacht dan even en ik beloof je dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren.
Een gedicht Uit 'Listening is love in action' (L.Buscaglia)
LOTGENOTEN VLAANDEREN, 25 personen die zich inzetten voor
het goede doel. Met acht (ex-)
kankerpatiënten de Roparun lopen van Parijs naar Rotterdam. Voeg daar chauffeurs, bijrijders, fietsers,
kinesisten en catering aan toe en je hebt een team bij mekaar. Drie dagen en nachten non-stop 520 km in
beweging ten voordele van mensen met
kanker. Dat is anderhalve marathon de
loper.
De grootsheid wordt pas echt duidelijk als je de finish
passeert op de Coolsingel te Rotterdam, omringd door 720 andere teams. Al lopend aantonen dat het leven niet stopt
na de diagnose kanker, dat is wat Lotgenoten Vlaanderen doet. Het motto dat overal opspringt eens je vertrouwd
bent met de Roparun is: Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer
kunnen worden toegevoegd aan het leven.
Ik noem het een privelege om als kinesiste deel uit maken
van zon team. Wetende dat andere
deelnemers gedurende het hele jaar belangeloos in de weer zijn voor Lotgenoten
Vlaanderen schaam ik me voor mijn geringe bijdrage. Ik probeer het dan ook goed te maken door vol
enthousiasme de drie dagen in te
kleuren. Dipjes buig ik om via humor,
lopers motiveer ik al dansend en zingend langs het parcours, stramme spieren en
melkzuur masseer ik weg, waar ik kan steek ik mijn handen uit de mouwen.
Momenteel zijn er een paar Lotgenoten dag en nacht bezig met Lotje ge(s)tikt om geld in te zamelen. Geld dat gebruikt wordt om de kanker patiënten op elk levensgebied te ondersteunen. De naaimachines werden vanonder het stof gehaald en in een mum van tijd werden portemonneetjes, zwemzakken, gsm tasjes, pennezakjes,...gecreëerd zoals je ze nooit eerder zag! Omdat Lotje ge(s)tikt wel erg snel groeit op korte tijd is extra hulp van harte welkom is.
Daarvoor heb ik gisteren mijn roots aangesproken en ben ik bij mijn allereerste werkgever gaan aankloppen. Het buitengewoon onderwijs VIBO St. Barbara te Beringen is bereid om Lotgenoten Vlaanderen een helpende hand toe te steken. Leerlingen gaan hun naailessen over een andere boeg gooien en zullen spoedig kennis maken met Lotje ge(s)tikt! Wat voelt het goed om via een omweg toch iets te kunnen betekenen. Morgen zijn Lotje's drijfveren Heidi en Wendy uitgenodigd bij TVLimburg.
Lotgenoten Vlaanderen vzw is een vereniging van (ex-)kankerpatiënten met als doelstelling het nemen en steunen van initiatieven die mensen met/na kanker ondersteunen. Ieder jaar opnieuw zoeken we originele ideeën om geld in te zamelen voor het goede doel. Dit jaar gaan we de creatieve toer op. Einde 2011 deden we een oproep voor materialen voor onze nieuwe actie. Massa's stoffen, ritsen, garen... hebben we verzameld! Ondertussen rolden de eerste afgewerkte resultaten vanonder de naaimachine. Onze nieuwe actie was geboren: Van Lotje ge(s)tikt - handmade voor het goede doel Geldbeugeltjes, gsm-tasjes, zakdoekzakjes, pennenzakjes, zwemzakjes, wasspeldzakjes... in leuke stofjes, alles handgemaakt en voor het goede doel! Een plezier om samen met andere Lotjes te maken, een plezier wanneer mensen met een warm hart steunen en vooral een plezier als we hiermee de goede doelen kunnen ondersteunen!" Meer info op www.lotgenoten-vlaanderen.be
Over de tweede week ben ik best tevreden. De knutsel opdracht kwam als geroepen en ik ben ervan overtuigd dat het zijn doel niet missen zal. Mijn kinderen starten vrijdag 20 januari met zakje nummer 1 uit hun doos te halen. Dag na dag bouwen ze aan een verrassing die op 2 februari zichtbaar zal zijn. "Wanneer de laatste zakjes uit jullie dozen verdwijnen, zullen mama en papa weer verschijnen!"
Daarnaast moest ik 5 dingen vertellen die ik wil leren en meteen met eentje starten. Gedreven als ik ben combineer ik enkele dingen. In de badkamer oefen ik het jongleren met de kinderen als grootste supporters. Dit betekent letterlijk lukken in mislukken. Ik voel de frustraties toenemen met de tijd en ben gezegend met mijn drie stress balletjes. Wat boekhouden betreft verleg ik persoonlijke grenzen door bezig te zijn met toekomstige omzetcijfers. Geloof me, dit is werkelijk buiten mijn comfort zone doch ik begrijp de meerwaarde meer dan ooit. Ik leef maar 1 keer, elke seconde die tikt is voorgoed voorbij. Waar ga ik mijn tijd aan besteden? Hoeveel is mijn tijd waard?
Ondertussen is middernacht gepasseerd. Opdracht 3 wordt bij deze getrokken en voelt meteen aan als...OK. Ik hou jullie graag op de hoogte.
Ik heb zonet een babbeltje gehad met iemand die ook bezig is met de schatkist. Zij vond het spijtig dat ik deze week een willekeurige opdracht had gekozen. Want nu wist zij welke uitdaging haar nog te wachten stond. Bovendien is het net leuk en leerzaam om met dezelfde opdracht bezig te zijn en te lezen hoe iemand anders het aanpakt. Voor zichzelf verkoos ze er in stilte mee bezig te zijn. Zo ervaart ze via spontane reacties van mensen dat de schatkist echt wel werkt.
Voor mezelf is het dagelijks bloggen een gigantische motivator. Via het schrijven analyseer ik ervaringen en gevoelens met inzichten als resultaat. Bovendien spreken mensen mij erover aan en blijf ik non-stop betrokken met de materie. Het nadeel is dat er opdrachten kunnen volgen die te persoonlijk worden. Misschien kan, wil of durf ik ze niet open en bloot in de wereld gooien. Wat dan betekent dat deze publieke blog mij min of meer beperkt. Doch dat bekijk ik wel wanneer het probleem zich stelt. Daarnaast ervaar ik ook spontane reacties, mits er nog zeer vele mensen rondlopen die niet op de hoogte zijn van dit schrijven. De laatste reactie deed me hardop lachen: "Inge, hebt gij dan nooit eens een rotdag?"
Moraal van het verhaal:
- Ik ga alle kaartjes terug in volgorde leggen zodat we met z'n allen dezelfde uitdagingen aangaan, week na week.
- Ik blijf bloggen want zonder zou ik er nooit zo intensief mee bezig zijn en het motiveert anderen.
Opdracht: Som 5 dingen op die je nog wil leren en start met het eerste:
Lukken in mis-lukken en dat zonder spijt of frustraties: Ik ben daar verdraaid goed mee bezig, al zeg ik het zelf!
Boekhouden, financiën: Via een coachingsproject voor ondernemers ga ik daar sowieso meer bewust mee bezig zijn in de toekomst
Zeilen: Omwille van de zee, water, wind, vrijheid, stilte, snelheid,... Ik heb er totaal geen voorgeschiedenis in.
Skiën: Slechts 2x gedaan zonder lessen (en zonder angst). Ging van nature vlotjes doch techniek zou welkom zijn.
Jongleren met 3 ballen: Ik heb er nooit moeite voor gedaan. Nu wil ik er eens echt gefocust mee bezig zijn, al is het maar om de kinderen te entertainen. De 3 (stress)balletjes liggen in de badkamer gereed, zodat ik er elke dag aan herinnerd word.
Vandaag 'tussen de soep en de patatten' inkopen gedaan voor mijn knutselopdracht. De kinderen zelf hebben elk een schoendoos gepersonaliseerd, wetende dat daarin 'een verrassing' zal belanden als wij opstijgen met het vliegtuig. Voor Anouk betekent dit glitters à volonté met vooral veel roze accenten. Bij Tim domineert de kleur blauw met stoere stickers en monsters. In't weekend is het aan papa en mama om de aangekochte sportauto en het roze prinsessen kasteel over 14 zakjes te verdelen. Geen lego dus, maar wel iets dan past in de doos én kan opgedeeld worden.
Wat de leeropdracht betreft. Ik probeer te 'lukken in mislukken', zonder frustraties of ergernissen. Gisterenavond heb ik een presentatie gegeven in functie van de job. Achteraf stelde ik eventjes mezelf in vraag, zo van 'had ik niet beter dit of dat gezegd?'. Dankzij de bewustzijns-verhogende-werking van de schatkist keerde ik deze vraagstelling pijlsnel om in een fikse schouderklop. "Inge, je deed je best, het voelde goed, de boodschap kwam binnen en iedereen ging geïnspireerd en gemotiveerd naar buiten." Besluit van dit korte schrijven: Inge versus Ego: 1-0
Als opdracht heb ik deze week 5 dingen opsommen die ik wil leren en ik moet er alvast met eentje starten.
Nadat ik weer een inzicht rijker werd dankzij deze blog veranderde ik 'leren zwijgen' in 'LEREN FALEN'. Letterlijk MIS-LUKKEN en dat bekijken als leermoment. Met deze intentie in de wereld te zetten merk ik dat er meteen een pak van mijn hart valt. Ergens bekroop me een gevoel van spijt omdat ik mijn droom betreffende mijn boek aan de blog lezers liet weten. Spijt omdat de 'Wat als...' mijn hoofd was binnen gedrongen: 'Wat als er geen uitgeverij naar kraait, dan wil dat zeggen dat hetgeen gij zo graag doet toch niets is voor een boek. Met andere woorden, gij kunt helemaal niet zo goed schrijven als dat het voelt.' Blablablabla...Ego aan het woord.
Om dit eigenwijze Ego de mond te snoeren heb ik na een kleine bezinning onder de douche het volgende besloten; IK LAAT HET LOS! Ik stop met de focus te zetten op dat boek uitgeven. Ik ga gewoon terug naar de essentie, ik ga genieten van het schrijven en de magie die het teweeg brengt. Steeds opnieuw sta ik verstomd hoe ik al schrijvend ontdekkingen doe die mijn leven een andere wending geven. Ik besef helemaal dat dit de reden was dat ik als jong kind 's nachts pen en papier nam om te dichten. En maar hopen dat mama mij niet kwam 'onderbreken' door het licht te doven terwijl mijn hoofd nog vol vragen zat. Zo'n twaalf jaar was ik toen ik 'Mijn zoektocht' schreef.
En wat hebben we vandaag geleerd of beter gezegd, welk inzicht heb ik 'opgelopen'?
Dat ik dringend iets moet gaan doen aan mijn finance-skills. Hoe kun je een zaak uit de grond stampen met een wankel fundament? Ik heb nooit economie of boekhouden gestudeerd en merk elke dag dat dit een noodzaak is binnen het ondernemen. Napoleon Hill zegt: 'Get rich first to get what you want' (1937 Think and Grow Rich). Ik ben eerder van het idee, doe wat je wil doen en wat compleet bij je past en de rest volgt vanzelf... Iets om toch eens in twijfel te trekken en te onderzoeken. Bovendien wil ik ook op mijn eigen benen staan, zowel in mijn zaak als in mijn leven.
Ik heb meteen actie ondernomen door me in te schrijven bij een coachingsproject voor ondernemers. Ik ga zetelen in de groep 'finance' waar ik werkelijk geen vlinders van in de buik krijg. Alles begint immers met een eerste stap! En meteen wordt het me al duidelijk. "Ingske, deze materie is misschien niet uwe dada, maar het hoort bij ondernemen en leren doe je het meest van iedereen!"
Kortom, er zijn ook startende joggers die zichzelf elke keer opnieuw moeten motiveren om de eerste stap te zetten. Om er later niet meer zonder te kunnen. Wie weet gaat er ooit een dag komen dat ik het zalig vind om in het papierwerk te duiken en boekhoudkundige berekeningen door te nemen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Man, man, man, wat een drukte de voorbije twee weken. Drukte positief bedoeld, ik klaag er niet om, integendeel zelfs. Ik ben zeer dankbaar. Ik wist alleen niet dat bloggen even verslavend kon zijn als joggen! Met beide activiteiten, hoe verschillend ze ook mogen zijn, hou ik grote kuis in mijn bovenkamer. Beide geven me na afloop het gevoel van 'weer alles netjes op een rij te hebben'. Ondanks de overvolle agenda ben ik evenzeer aan de slag gegaan met de opdrachten. Ze waren non-stop aanwezig in mijn hoofd, 's avonds in de douche, tussendoor op de wc, 's morgens bij het ontbijt. Maar tot op heden vond ik de afgelopen twee weken geen enkel vrij moment om te bloggen, de job kreeg voorrang. Na twee weken Costa Rica en twee weken drukte is de som snel gemaakt, twee weken niet bloggen en vier weken niet joggen. Een som recht evenredig met de chaos in mijn hoofd, die toch wel zorgde voor een gespannen gevoel de afgelopen week. Naast het moeizaam in bed geraken 's avonds, er was steeds nog zoveel te doen, was het uit bed geraken 's morgens een nog grotere uitdaging. Het hoofd bleef maar malen terwijl de alledaagse routine (huiswerk kinderen, eten maken,...) meer van me vroeg dan anders. Bij deze heb ik nog eens letterlijk aan den lijve ondervonden wat ik dag in dag uit sta te verkondigen aan mijn coachingscliënten. Je lichaam fluistert non-stop, je leven lang, alleen razen we maar door en houden we halt wanneer het lijf keihard schreeuwt! Mijn lichaam heeft jaren geleden dafalgan geruild voor loopschoenen, de TV werd vervangen door de PC, stress werd ingenomen door passie en gezaag werd weggezapt door gedrevenheid. Kortom, ik heb nu een rustige week voor de boeg om alles op een rij te zetten. Om gedoseerd en gepassioneerd te werken. Om tijd door te brengen met de kindjes en de man. Om in de toekomst nog meer mijn agenda te bewaken, rekening houdend met alle levensgebieden. Mijn jog- en blog momenten worden zo meteen gepland in mijn agenda, omdat ik het gewoon nodig heb om 'happy' te zijn!
De 5de week en de 2de opdracht die ik vanop het dak van de wereld mag trekken...Geef jezelf vanaf nu elke week een geluksscore. In mijn omstandigheden op dit moment prijs ik mezelf immens gelukkig! Zeker na onze ontmoeting met de surfboy Daniël. Een gespierd ventje van 22 jaar is onze gids naar de watervallen en stelt zichzelf voor in gebrekkig Engels.
Vertel aan iemand dierbaar waarom hij zo dierbaar is...
