20-11-2008 om 14:26 geschreven door Elke  

Sinds deze week begin ik eindelijk zicht te krijgen in mijn werk hier voor het komende jaar, al komt dat vooral doordat ik zelf een aantal initiatieven genomen heb. Maandag was ik bij een bijeenkomst van de gidsen en er waren hoera hoera 2!! Gidsen en de leidster!! Dus ja veel activiteiten zijn er niet gebeurd, maar de meisjes vertelden wel dat ze heel graag scouts zouden hebben in Gulbene en dat ze er zeker van waren dat als er ook jongens in hun groep zouden zitten dat er ook meer meisjes zouden afkomen :-p

Persoonlijk ben ik ook wel te vinden voor het idee dat er ook jongens in de groep zouden zitten, maar de ‘leerkracht’ wil geen jongens in haar ‘lessen’ (jup zo zien ze de scouts hier in Gulbene, als lessen) en ze kan zich niet inbeelden dat jongens en meisjes dezelfde activiteiten doen.

Dus bij deze is mijn taak hier een stuk duidelijker geworden:

-         hier moet een jongensscouts komen, en mijn idee is dat ze bijvoorbeeld in het begin 1 keer in de week een activiteit samen hebben en ik kan dat forceren door de leidster haar ego te strelen en te zeggen dat ze haar ervaring nodig hebben :-p met het plan dat na verloop van tijd beide groepen samensmelten

-         ik hoop een uitwisseling op poten te zetten met een Belgische scouts (dat is dan weer een mogelijkheid voor de gidsen en de scouts om samen te werken ;-)

-         ik organiseer een grote activiteit voor alle scouts uit de omgeving in Gulbene deze winter, en een weekend voor scouts uit heel letland (wel niet voor allemaal natuurlijk, 'k ga geen ‘kampen rond Brussel’ organiseren in mijn eentje in Gulbene :-p

-         Ik hoop binnen 2 weken een paar dagen naar Liepaja te gaan om samen met Victoria, een meisje uit Oostenrijk een aantal dingen te regelen voor een spel dat we samen gaan organiseren

En daar ga ik al eftjes zoet mee zijn, denk ik

Dinsdag 11/11 was het hier Lacisvirsdiena of zoiets (en de gidsen bestonden 11jaar) dit is een held uit een Lets epos die met een beer vocht, en hierbij worden de mensen geëerd die 90 jaar geleden voor de onafhankelijkheid van Letland gevochten hebben. En er was een fakkeltocht vanuit het centrum tot aan het monument voor de vrijheid, dat voor het gebouw van Baaze staat. Ik ging er samen met Sabine naartoe gaan, en erna gingen we de pomelo opeten die ze me cadeau had gedaan (het is een megacitrusvrucht), maar we hebben de tocht gemist. We waren nochtans ruim op tijd in het centrum, maar we wachtten nog op Sabine’s uitwisselingszus; Luisa uit Duitsland; en die was er 6 na 6, en de tocht die om 6u begon was al nergens meer te bespeuren (t leger liep voorop op een tempo dat je eerder aan een mars toeschrijft dan aan een fakkeltocht). Maar we waren wel nog op tijd voor de festiviteiten aan het monument. Hier werd het epos voorgelezen, volgens Sabine op een zodanig poëtische manier dat niemand het nog kon verstaan, met tussenpozen van Letse volksliedjes, het volkslied en het leggen van bloemen en het plaatsen van kaarsen aan het monument. Die kaarsen staan er trouwens nog. En erna ging de tocht naar het park, waar een gedenksteen of zoiets onthuld werd om het leger van Valmiera te bedanken om voor de bevrijding van Gulbene te vechten. Luisa heeft foto’s getrokken hiervan (ik niet, ik wist pas ’s namiddags dat dat ging gebeuren en 'k had mijn kodak niet mee) maar ik heb ze nog niet.

’s Avonds hebben we dan zeeslag gespeeld, maar hier noemt dat Kartupelis, en volgens Sabine is het typisch Lets, dus hoewel ik het kende heeft ze het toch helemaal nog een keer uitgelegd, want het kon niet dat ik het kon :-s

Woensdag was er het thee-feestje van de gidsen om hun 11-jarig bestaan te vieren. Stel je gewoon het typische theekransje waarbij je bomma’s rond een tafel ziet zitten voor, en dan heb je zo ongeveer wat dat thee-feestje voorstelde (hiervan heb ik wel foto’s). Toen ze me vroegen of wij in de scouts ook soms zo’n feestjes hielden had ik enorm veel moeite om niet in lachen uit te barsten, want ik zag al onze gasten al braaf rond een tafel zitten en thee drinken en gebakjes eten à behoorlijk hilarisch idee. Maar ik heb me er diplomatisch vanaf gemaakt door te zeggen dat we in België niet zo vaak thee drinken.

Op dit feestje wist de leidster me trouwens vol trots te vertellen dat op hun kamp deze zomer, met alle scouts en gidsen van Letland de oudste leidster 95 zal zijn. Dus ik denk dat ze nog niet direct gaat stoppen.

Donderdag en vrijdag heb ik niet veel speciaal gedaan, vrijdag eigenlijk helemaal niets, behalve gewacht op mails van organisaties die niet antwoorden, wat nogal mottig is als je hun antwoord nodig hebt om verder te kunnen.

Vanmorgen heb ik mijn keuken en mijn badkamer gekuist, en 'k heb een poging gedaan om mijn bad terug wit te krijgen, en dat is toch enigszins gelukt, al ziet hij nog behoorlijk geel. ‘k had beter een voor-en-na foto genomen, maar ‘k heb dat pas gedacht als het al te laat was voor de ‘voor’.

Straks vertrek ik naar Riga, een aantal meisjes van het jeugdcentrum waarin één van de Laura’s uit Duitland werkt ('k heb er hier ondertussen al 4 ontmoet) organiseren een Letse avond voor vrijwilligers en ik ben uitgenodigd. Morgen ga ik misschien nog eftjes in Riga rondlopen, ik weet het nog niet.

Maandag moet ik om karton en een aantal Tangrams knutselen. Dinsdag is het hier namelijk nationale feestdag, en Letland bestaat 90 jaar (ja ze zijn nog maar van ’91 of zo weg van de Sovjetunie, ma toch, ‘k snap het ook niet zo goed, maar als ik ernaar vraag negeren ze die vraag precies, dus jah) en dat wordt dus uitgebreid gevierd, maandag, dinsdag en woensdag zijn 3 vrije dagen. Dinsdag is er hier een ‘marathon’ met chekpunten, en ze kunnen kiezen de echte lange marathon door heel Gulbene, of voor de families is er ook een kortere (wandel-) route. In ons checkpunt moeten ze een Tangram oplossen en dan krijgen ze een stukje van de zin die ze moeten verzamelen. Ik hoop in elk geval dat het mooi weer ga zijn, want ik moet 4u buiten staan.

Voila, dat was het voorlopig, tot de volgende keer, ik ga nu naar Riga.

17-11-2008 om 13:17 geschreven door Elke  

12-11-2008 om 14:40 geschreven door Elke  

Dit weekend was er een feestje in Jule’s appartement in Jēkabpils, dat is ongeveer 100km van hier, maar omdat het niet echt een grote stad is, en ook niet in de richting van een grote stad, is er maar 1 rechtstreekse bus per dag. Ik wou al overdag gaan, en nog iets van Jēkabpils zien, dus moest ik 2 keer overstappen, wat betekent dat ik die 100km in 6u heb afgelegd. Hoewel ik hierbij waarschijnlijk niet direct een snelheidsrecord gebroken heb, heb ik er eigenlijk helemaal geen spijt van, de reis was een belevenis op zich. Om het met een cliché te zeggen: niet de bestemming maar de reis was het doel :-p.

Ik vertrok om 10 voor 7 om de bus van 7.35u te halen en wanneer ik erop zat tot de conclussie te komen dat hij zo goed als langs mijn appartement passeert en dat ik dus 40 minuten langer had kunnen slapen, maar goed dat weten we nu voor de volgende keer. De bus die ik nam was de bus tussen Gulbene en Madona, de districtshoofdstad van het aanliggende district. Wanneer je langs de “grote (geasfalteerde) weg” gaat is het exact 50km, maar aangezien het een regionale bus was, ging hij naar alle tussengelegen kleine dorpjes met niet geasfalteerde wegen,wat ervoor zorgt dat deze 50km 1u en 40 minuten duurde. Onderweg is de buschauffeur 2 keer uitgestapt om te kijken als hij niks geraakt had aan de onderkant van zijn bus toen hij in een put reed.

Eenmaal aangekomen in Madona moest ik 1u40min wachten op de volgende bus naar pļaviņas en dringend naar het toilet. In het busstation was er een wc, en na betaald te hebben aan de WC-madam, kreeg ik mijn rantsoen wc-papier: een in twee geknipte servet.  Meestal staat er aan het loket van de wc-madam een rol waar je het benodigde wc-papier van kunt trekken, maar hier was het dus een in twee geknipte servet. Vervolgens heb ik in het station m’n boterkoek opgegeten en daarna ben ik in Madona gaan rondlopen, en ik vond het best wel een aangenaam stadje. In het station was het trouwens 15cent voor de wc en 12 cent voor een warme chocomelk. Ik ben naar de tirgus geweest, dat is een soort permanente markt waar ze vooral kleren en schoenen en zo verkopen, en ik denk dat de meeste letten ook dar hun kleren en schoenen kopen, want behalve in Rīga heb ik nog niet veel kleren en schoenenwinkels gezien. Maar ik heb daar een echte gebreide dikke wollen muts gekocht voor 3,5lat, en kben der wreed content van.

Vervolgens heb ik dus nog een uur op de bus gezeten voor de volgende 44km naar Pļaviņas waar ik weer een uur moest wachten. In Pļaviņas was er geen busstation, maar wel een treinstation, dus ging ik daar maar op zoek naar een wc die heb ik uiteindelijk, na behoorlijk lang zoeken gevonden aan het einde van het perron, de reden waarom het op het einde van het perron was werd me duidelijk toen ik naar binnen ging, net als de reden waarom mannen en vrouwenwc’s gescheiden zijn. In letland staat de V trouwens voor venten en de S voor vrouwen (niet missen aub). De reden is ook duidelijk te zien op onderstaande foto, inderdaad er zijn geen deuren, en inderdaad, de vorige persoon had het linkse gat niet gemikt :-s, maar ik was toch blij dat ik een wc gevonden had.

Vervolgens nog 40minuten tot aan het busstation van Jēkabpils, en dan kon het zoeken naar Jule’s appartement beginnen, na aan zonder overdrijven zeker 10mensen de weg gevraagd te hebben ben ik aangekomen. De meeste mensen beweerden ofwel dat ik er al was zeiden tur, nektama: daar de volgende (straat) en na heel veel turs was ik er.

Het is wel vreemd, alle vrijwilligers zeggen dat de letten zo gesloten zijn en als je iets wil vragen gewoon doorlopen en doen alsof ze je niet kennen, maar bij is het helemaal niet zo, alle mensen aan wie ik iets vroeg, gaven mij een uitleg, somige vroegen wat ik in Jēkabpils kwam doen, en wat in letland, vanwaar ik kwam,… ook met de vrouw op de markt heb ik zeker 10 minuten staan babbelen en als ik stond te wachten op de bus begonnen de mensen meestal spontaan te praten, en als ze merkten dat ik het niet verstond, probeerden ze trager te praten en met gebaren of een poging tot Engels en Duits uit te halen. T was eigenlijk echt tof, maar ik was wel blij dat het in het terugkeren maar 3u duurde.

Het feestje was uiteraard ook tof, en het leuke aan het feit dat het vroeg donker is, is dat de feestjes vroeg beginnen omdat iedereen denkt dat het al laat is, ik denk dat we om 5u of zo begonnen zijn, om 7u dacht iedereen dat het al 11u was of zo, best wel grappig. Maar theeft toch nog lang genoeg geduurd en ik heb uiteindelijk half op rugzakken geslapen, want het lag overal al vol met mensen die al eerder gaan slapen waren.

En om de foto’s eventjes te verduidelijken: het was een after-halloween en bad taste feestje

11-11-2008 om 11:25 geschreven door Elke  

10-11-2008 om 13:44 geschreven door Elke  

10-11-2008 om 13:42 geschreven door Elke  

Hoi,

Twee vrijwilligers die dinsdag naar huis vertrokken zijn, organiseerden vorig weekend een “seminarie”, zoals alle bijeenkomsten hier genoemd worden, omdat de vrijwilligers die hier al een eindje zijn de nieuwe zouden leren kennen en omgekeerd en zo ideeën uit te wisselen over wat we samen kunnen doen (voor de projecten é, niet de feestjes en dergelijke). Zij werkten in Ķemeri nationaal park. De zaterdag hebben we een kleine wandeling gemaakt in het park, en dat was wel de moeite, het is heel moerasig en er loopt een zwarte rivier doorheen, door de hoeveelheid zwavel in het water. ’t schijnt dat dat gezond is voor je huid en zo, en vroeger waren hier dan ook een aantal sanatoriums waar de russen naar op reis kwamen, maar sinds letland onafhankelijk is, staan die gewoon te verkrotten, en dat heeft het dorpje op sommige plaatsen een echt oost-Europees uitzicht.

De bomen die hier groeien hebben steltwortels, doordat er zoveel water is staan ze precies op hun tenen, een beetje zoals in het mangrovewoud. 'K had jammer genoeg mijn kodak niet bij, dus 'k heb daar geen foto’s van.

De zondag zijn we naar het meer gewandeld, en daar heb ik wel foto’s van! Dus je kan helemaal zelf zien hoe het eruit ziet! In de zomer komen de mensen hier om naar de vogels te kijken, maar nu waren er enkel zwanen en een troep ganzen met een fout in hun kalender. Daarna hebben we nog een wandeling gedaan door het bos, denk dat dat wel de moeite was, maar ik was ziek dus ik wou vooral gewoon terug naar m'n appartement.

In de namiddag zijn een aantal nog naar het weeshuis geweest om daar spelletjes te spelen. Maar ik heb samen met een paar andere de trein naar huis genomen. De foto toont wel hoe warm het was in de trein :-s

Zowel de zaterdagavond als de zondag zijn we in het motel gaan eten, het enige motel/restaurant/café in het dorp. De zaterdag heb ik 3,5 lat betaald voor m’n eten en m’n drinken samen en de zondag 2,10 lat, zeg nu nog dat letland duur is :-p

Toen ik ’s avonds thuiskwam was ik ziek, 'k denk dat ik nog nooit zo hard gerild heb, en de maandag ben ik dan ook thuisgebleven. Verder heb ik deze week niet veel speciaal gedaan, 'k had gelijk niks te doen op mijn werk maar k moest er wel heel de dag zijn donderdag omdat er anders niemand was, en ik heb dan een idee uitgewerkt voor een gotcha spel in Gulbene, maar ze kennen dat hier niet, en ze snappen het precies niet en zijn daarom niet zo enthousiast. Maar 'k ga ze nog wel overtuigen.

Sinds donderdag is het hier koud. ’s Nachts vriest het, serieus, want donderdagmorgen was het meer aan het begin van mijn straat al dichtgevroren en vandaag (zondag) liggen er al redelijk grote stenen op die mensen erop gegooid hebben en die niet door het ijs gezakt zijn (de stenen é, de mensen kan het nog niet houden). En overdag wordt het niet meer warmer dan 5 graden.

En vrijdagavond ging ik met Sabīne naar een basketmatch gaan: Gulbene – Rīga.’t Schijnt dat de plaatselijke ploeg redelijk goed is, en basketbal is hier samen met ijshockey dé sport om naar te gaan kijken en te spelen en zo. Maar mijn Letse les was verzet dus ik kon niet, en dan hebben we maar samen gekookt: bloemkool met kaassaus.

10-11-2008 om 13:40 geschreven door Elke  

Na een drie en een half uur durende rit met de bus kwamen Sabīne aan in Rīga. Daar moesten we nog de juiste bus zien te vinden die ons naar Rāmava, een deelgemeente van Rīga zou brengen. Nummer 23 hadden we snel gevonden aan één van de bekendste bushaltes: Stockman. Helaas reed hij in de misse richting, en met nog ongeveer 5 minuten respijt hadden we 2 bushaltes met dezelfde naam aan de overkant van de straat, waar we natuurlijk eerst de verkeerde van uitkozen. Maar gelukkig waren we nog ruim op tijd aan de juiste “piedetura”. Daar zagen we nog een groepje gepakt en gezakte mensen, en met de nodige concentratie konden we uitmaken dat ze Duits spraken, en aangezien ze aan dezelfde halte uitstapten konden we concluderen dat ze ook naar de on arivaltraining gingen 5eigenlijk gingen we daar al eerder vanuit, want wij wisten niet waar we eruit moesten en zijn maar uitgestapt wanneer zij uitstapten.☺)

Wanneer we aankwamen was er lunch (‘t was 2u in de namiddag, ma dat is hier volledig normaal, want waar ik dit weekend naartoe ga is de lunch om 3u) en daarna kon de training beginnen. Eerst deden we een aantal kennismakingsspelletjes en moesten we onze projecten voorstellen en zo. Alle vrijwilligers zijn toffe mensen, de een natuurlijk al toffer dan de ander, maja en ook de mentors vielen goed mee. Dit was trouwens mijn eerste kennismaking met Letse jongens die wel iets zeggen. Kaspars en Vilis (en Līga, ma das geen jongen) waren onze “trainers”, de mensen die het weekend leidden, en ze waren echt super. En ook Mārtiņš, de mentor van Eelste, het Nederlandse meisje is tof (en er waren niet meer Letse jongens aanwezig).

We moesten als mentor en vrijwilliger ook dichter bij elkaar komen (vandaar de blinddoeken, we moesten elkaar vertrouwen) en we gingen op “adventure”. Ons groepje: …(kben haar naam vergeten want ‘t is een moeilijken) en Zane uit letland en Victoria uit Oostenrijk, Markus uit Duitsland (ma die ging maar eftjes mee, want ‘t was z’n verjaardag en z’n ouders waren nr letland gekomen om hem mee te nemen naar een concert die avond) en ik had de verste tocht, en we hebben er om onze naam: “the Union of cirkle” eer aan te doen een 4 keer zo lange tocht van gemaakt :-s maar we waren wel superblij wanneer we uiteindelijk in Dole aankwamen en dat we uiteindelijk een vriendelijke vrouw vonden die ons nog binnen de tijd terug kon brengen. Onderweg moesten we ook mensen vertellen over EVS, hun levensverhaal vragen,… maar de letten mochten niet met de plaatselijke bevolking spreken, dus Victoria en ik hebben goed onze best moeten doen. En we hebben ook een foto getrokken van Zane in de tram met de bananen en van … toen ze eindelijk weer kon lachen (ergens onderweg had ze besloten dat ze niet meer ging lachen, omdat te ver was)

De foto van het boetseerwerk hoort trouwens bij het “dichter bij elkaar komen”- aspect. Sabīne moest een huisje maken en ik een paddenstoel, maar we wisten het niet van elkaar en we moesten er zonder met elkaar te spreken een geheel van maken dus heb ik de paddenstoel gepromoveerd tot schoorsteen

’s avonds waren er ook een Letse avond, georganiseerd door de mentors en een internationale avond door ons en natuurlijk erna ook iedere keer een feestje

De laatste avond, wanneer de mentors al naar huis waren mochten we naar eigen believen invullen en hebben we dus een talentenjacht georganiseerd, en ik was voorzitter van de jury J

Zondag hebben we nog “genetworked” en samen met Victoria ga ik een spel maken in 2 verschillende steden, eerst een weekend bij mij in Gulbene en dan bij haar en Jerome in Liepaje (jammer genoeg compleet de andere kant van letland en een uur of 8 op de bus zitten) en samen met Victoria en ulli gaan we een internationale dag ineensteken, maar daar moeten we nog een keer over nadenken.

En tenslotte vertrokken we met-een-knuffel-afscheid-nemend terug naar ons eigen stukje letland (behalve Jule, Kristien en Ulli die momenteel een weekje in Stockholm zitten)

Dus eftjes om jullie voor eens en voor altijd van de nationaliteiten op de hoogte te brengen:

Kristien, Jule, Karo, Marina en Markus: Duitsland

Ulli en Victoria: Oostenrijk

Jerome en Perrine: Frankrijk

Arif: Azebijan

En Eelste: Nederland

31-10-2008 om 11:42 geschreven door Elke  

Maandagochtend in de vroegte bracht Ieva me naar Mālamuiža, waar 4 jongens de nacht int bos doorgebracht hadden, en vanwaar ik ze vanaf nu zou vergezellen. Om hen te overtuigen van mijn kunnen moest ik ze voor 9u ’s avonds naar een meer iets voorbij Lieacejiems leiden, anders was er geen pot voor het ontbijt en het avondmaal.  Maar dan wel zonder de straten de gebruiken. Recht door t bos dan maar. Nu moet je je wel een echt boreaal woud voorstellen: allemaal zilverberken, heeeeeeeeeeeeel dicht bij elkaar, veel omgevallen bomen en ertussen moeras. Maar blijkbaar heb ik wel indruk gemaakt want Tagis zei dat ik precies een klein boswezentje was dat roef roef roef door ’t bos ging en dat ze onmogelijk konden bij houden. Rond de middag kwamen we aan aan de Gauja, die we moesten oversteken. Er stond een brug op de kaart, en omdat we een kilometer en een half zaten van waar we dachten dat we zaten, dachten we dus dat dat die hangbrug was (zie foto’s) en toen waren ze weeral onder de indruk dat ik dat als meisje durfde (de andere optie was zwemmen, en da zag ik nog minder zitten) maar ‘k moet eerlijk zijn, ik deed bijna in m’n broek, en ‘k was zo hard aan ’t trillen op m’n benen dat ik er halverwege bijna af lag, ma ‘k ben droog aan de overkant van de Gauja geraakt. Dat mag je wel behoorlijk letterlijk nemen, want de hangbrug was niet gemaakt voor mensen die maar 1m 59,5 groot zijn, en op ’t einde waren de touwen te ver van elkaar en ben ik naar beneden gevallen en heeft Sergei me omhoog moeten trekken :-s

Aan de overkant aangekomen hebben we vuur en eten gemaakt, is Roma naar huis gegaan, en hebben de mensen die daar woonden ons uitgenodigd voor thee, koekjes, een sauna en droge kousen (de sauna ging niet, want het is blijkbaar niet goed als je na een sauna buiten slaapt) en we hebben plastiek zakjes gekregen voor rond onze kousen zodat ze niet opnieuw nat zouden worden. ‘k had eigenlijk een foto moeten trekken van het interieur, maar ‘k heb daar toen niet aan gedacht (maar denk gewoon aan ‘terug naar Siberië met martin heylen en je komt al in de buurt) maar Tagis heeft wel foto’s getrokken en hij zou me de DVD opsturen (hij woont in Rīga) en dan zal ik ze dus wel kunnen tonen.

Toen we terug buiten kwamen was het al donker, en na een uur of 2 deed ik niks anders meer dan vallen (die jongens om een of andere reden niet, ik weet niet hoe ze het deden) en een keer ben ik verkeerd gevallen, en heb ik mijn rechterliesspier verrokken, met als gevolg dat iedere stap zeer deed en het nu ik was die hen niet meer kon volgen. Uiteindelijk zijn we nadat ik met gsm in de hand in 2 grachten gevallen was aan het meer aangekomen. We hebben vuur en eten gemaakt, de tenten op gezet en ons grief gedroogd (de extra slaapzak die ik uit Bāze meegenomen had heb ik iets te veel gedroogd (hij is een beetje gesmolten :-s)) en zijn gaan slapen, ik heb niet veel geslapen, want m’n lies deed teveel pijn (hij (of zij, wat is t geslacht van een lies??) doet nog steeds pijn, maar niet meer zoveel), maar m’n slaapzak was wel superwarm. De volgende dag zijn teruggewandeld naar lieaciejiems, waar normaal een sauna op ons wachtte, maar ze waren hem vergeten klaar te maken.

Maar al bij al: voordat m’n lies pijn deed was t heel tof

De gsm is gedroogd en werkt terug

Ik heb hen ‘every where we go’, ‘1,2,3,4,5,6,7 zo gaat het goed…’ en ’t gat van een ezel is rond…’ geleerd (da laatste wast muziekje van Sergei z’n gsm en we zaten er allemaal mee in ons hoofd, dus ik moest hen de tekst leren).

Sergei is bizar, hij eet lookteentjes en koekjes met ketchup

Tagis is tof

Maris weet ik nog niet goed als hij tof is of niet

En de woorden ‘pa labi’ (naar rechts) ‘pa kreisti’ naar links ‘streikti (of zoiets: rechtdoor) en gravis (gracht) ga ik waarschijnlijk nooit meer vergeten

En ik heb waarschijnlijk nog nooit zo ‘basic’ gekampeerd ’t water haalden we uit het meer (vandaar dat we het meer moesten bereiken en dat de pot vrij nodig was want ongekookt zou ik dat toch niet gedronken hebben) en t was ook de eerste keer dat ik rijst met corner beef (of zoiets) als ontbijt at. Maar t was super en in december ga ik misschien weer mee.

En er zit een gat in m’n broek.

Over de foto’s:

De jongen in de tent is Maris, die met de muts Sergei en die die nooit helemaal in beeld is behalve op de touwbrug is Tagis

31-10-2008 om 00:00 geschreven door Elke  

maandag en dinsdag ben ik dus 't bos in getrokken, met maris tagis en sergei, ook hier zijn nu dus enkel de foto's en volgt morgen of zo een uitgebreid verslag.

ook hier was het supertof en zo, alleen heb ik nu een verrokken lies-spier, ma da komt wel in orde

dagdag

Elke

30-10-2008 om 12:36 geschreven door Elke  

30-10-2008 om 12:27 geschreven door Elke  

30-10-2008 om 12:15 geschreven door Elke