Geen interclub in Diegem of Zemst voor mij. Ik ging om 15u van start in Torhout, voor een goeie 86km verdeeld in 12ronden. Voor de wedstrijd was al duidelijk dat Dj-Matic de touwtjes in handen ging nemen. Met ondermeer Farazijn, Pyfferoen, Vandewalle,Bouvry stond hier een sterk blok. In de beginfase demareerde ze elk om hun beurt, ik ging bijna iedere maal mee omdat ik wist dat ze het ploegenspel gingen uitspelen. Dit was natuurlijk uitputtend. Een hoog tempo was aanwezig. De wedstrijd lag weer in een acordeon-effect.Halfweg koers kon er dan toch een 3tal wegrijden. Ze namen al snel een halve minuut. Ik probeer meerdere malen de sprong te maken maar steed werd ik tot orde geropen door het Dj-Matic blok. Op een goeie 4ronden van het einde zaten de renners van Dj-Matic iets te ver achteraan. Ik merkte dit op een plaatste nogmaals een demarage. Ik nam snel een goeie 15sec. Ik naderde ook behoorlijk vlug op de koplopers. Maar in het peloton zaten ze niet stil. Dj-Matic zette zic op kop van het peloton en draaide vlot rond. In geen tijd hadden ze me terug te pakken. Ook een ronde later waren de koplopers eraan voor de moeite. In de laatste ronde reed de Brit Rossi nog weg en hield stand tot aan de meet. In de massaspurt voor de 2de plek werd ik 12de.
Het was al van de Tour Du Valromey geleden dat ik nog eens een echte klim opreed. Vandaag was het dan weer zover. We waren zaterdagavond al neergestreken in Remouchamps en sliepen met de ploeg daar uit om de verre verplaatsing de zondagmorgen niet meer te moeten maken. De avond voordien had ik nog eens Gpm 5 verkend, col du Xhierfomont. Deze speelde elk jaar al een sleutelmoment en ik dacht dat het dit jaar niet anders zou zijn. De weergoden waren ons alweer niet gunstig, de regen viel met bakken uit de lucht. Om 14u mochten we vertrekken om eerst 6km achter de officiële wagen te rijden. Dan lieten ze ons los en mocht het vuurwerk beginnen. Onmiddelijk konden er 14renners wegrijden, ikzelf sprong niet mee om zoveel mogelijk krachten te besparen. Net voor de eerste klim probeer ik toch de sprong te maken, ik voelde me goed en kon dat ook niet wegsteken. Ik reed in 1beweging naar de achtervolgende groep toe. Maar de samenwerking liep niet echt vlot. Ik posteerde me dan maar weer vooraan in het peloton en reed met gemak de eerste drie cols op. Col nummer 4, de Stockque reed ik ook vlot naar boven, maar deze klim was steil en dat lag mij niet echt, ik ben niet explosief genoeg hiervoor. Dus reed ik mijn eigen tempo naar boven, dit was nu wel in het midden van het pak. Net voor de top vallen er kleine scheurtjes, door de smalle wegen kon ik niet op tijd opschuiven en was ik "gezien". Ook Joachim Vanreyten zat bij mij, samen knalden we wel nog naar het peloton maar dan begon het te stortregenen net voor we de afdaling gingen induiken. En dan werd het levensgevaarlijk, in de smalle baantjes die amper drie meter breed waren gingen jongens tegen dek, niet 1 per 1, maar wel in groepen van 10man. Ze schoven weg langs alle kanten; de afgrond in, tegen de vangrails, smakten keihard tegen de grond en zelfs enkelen mochten hun kader in de vuilbak smijten. Ik zag dit gebeuren en wou geen onnodige risico's meer nemen want uiteindelijk is het nog een dikke maand koers! Ik reed een voorzichtige en verstandige afdaling. Maar toen ik beneden kwam was het kalf al verdronken. Op 30km van de streep werd ik uit koers gehaald. De groep die in het begin wegreed hield stand een daarin was Capiot de sterkste.
Na een teleurstellend BK wou ik revanche nemen in Adinkerke. Deze tijdrit staat ieder jaar op het programma, zowel voor junioren als voor nieuwelingen. We waren al vroeg van de partij om zeker niet in tijdsnood te komen. Om 14u18 moest ik starten. 's Morgens bij de parcourverkenning was er geen vleugje wind te bespeuren. Rond 13u45 begon de wind stevig op te zetten. De snelste tijd werd al om 13u00 gezet door Ruben Geerinckx, een tijd van 25min16sec. Zowel ik, Jan Logier, Daan Myngheer en nog een paar betere tijdrijders konden niet onder deze tijd duiken. De eerste die onder de tijd dook was Joachim Vanreyten, vorig jaar nog BK. Hij deed slechts 3secondjes van die tijd af. Ook Boris Vallée kon nipt onder die tijd duiken, slechts 1secondje. Maar dat was dan buiten Michael Goolaerts gerekend, die zette een toptijd neer. De winnende tijd van Goolaerts was 24min40sec, maar liefst 33seconden sneller dan Vanreyten. Ik kende een te groot verval in de laatste 4km en eindigde 32ste
Met mijn goede vorm wou ik mij nu ook eens echt gaan tonen en bewijzen in de grote koersen. Vandaag was het in Wuustwezel biljart vlak, niet echt iets voor mij maar we zouden er het beste van maken. Eenmaal aangekomen stond er een stevige wind. 125km moest er worden afgewerkt verdeeld over 10ronden.We vertrokken om 14u. De eerste rond hield ik me toch eens gedeist en spaarde alle krachten. Ik verwachtte namelijk rond kilometer 20 een serieuze afscheiding. In ronde 2 hield ik me constant in de voorenste gelederen. 18km ver, Balen Bc en Avia Cycling team sloegen de handen in elkaar en zetten een waaier op. Ikzelf draaide mee met hen vanvoor, dit kostte veel krachten maar ook ik wou voor een afscheiding zorgen. Op het einde van ronde 2 reden we met 29 man sterk voorop. We namen al snel 1minuut. Paar ronden later wouden ook enkele jongens zich uit deze groep afscheiden. Ik moest wat op adem komen en plaats mij wat achteraan. De renner voor mij raakte met zijn voorwiel het achterwiel van zijn voorganger. Hij viel bijna en ik moest uitwijken in de graskanten. Ik moest enkel wat krachten verspillen door terug te komen tussen de volgwagens. Op dat moment reed er 8man weg. Zij bleven heel de koers voorop en zouden ook strijden voor de overwinning. Er kwam nog 20man bij ons aansluiten. Bij mij liep het vat stilaan leeg. Er reden nog een paar man weg uit onze groep maar geen enkele keer was ik mee. Ik werd wel nog 5de in de spurt voor de 27ste plek met een man of 20. Zo werd ik dus 32ste.
Als voorbereiding op de wedstrijd van zondag (Bvb Wuustwezel) gingen we nu naar Kortemark. Ik had een "biljart" vlak parcour verwacht maar dat was het niet. 12x de Ruidenberg over, langs de korte "steile" kant. Ook de wind speelde vandaag een belangrijke rol. De windrichting was niet goed ten opzichte van het parcour. Wind tegen in de afdaling waardoor je nog stevig mocht bijtrappen. Ik was alweer de eerste aanvaller van de dag.Ik trok stevig door op de kasseistrook en kreeg eerst 2 metgezellen mee, met name Laurens Loeters, en Giorgio D'Hoore. Na een ronde kwam er wel nog een renner aansluiten maar al niet veel verder was ons liedje al uitgezongen. Ik bleef constant vooraan want ik verwachtte de shifting in het begin van de koers, door de ruidenberg en de kasseistrook. Maar die kwam er niet. De hele wedstrijd door reden er renners weg maar dat duurde meestal niet langer dan een ronde. Ook ik schoof een paar keer mee. Alleen ging ik ook een paar keer maar niets lukte. Ik posteerde me vooraan en hield alles in de gaten. In het achterhoofd had ik een massaspurt in gedachten, door het koersverloop. Op 4 ronden van het einde reden er 13 man weg. Ik hield me express koest. In mijn hoofd zei ik: " Als ze net voor de ruidenberg nog een mooie voorsprong hebben maak ik de sprong, want dan maakt die groep een kans". Ze hielden stand en op de Ruidenberg plaatste ik mijn demarage. Niemand volgde mij en ik kwam alleen boven. 50meter na de top zie ik dat ook Dante De Ruysscher een demarage had geplaatst. Samen reden we in geen tijd naar de kopgroep toe. De samenwerking vooraan was niet goed en het waren steeds dezelfden die het werk mochten opknappen. In de laatste ronde valt er niet veel meer te beleven. Ik plaatste nog op een kilometer van de meet een demarage maar op 400meter werd ik terug gegrepen door het Lotto-duo. Houtekier Niels reed keurig de kloof op mij dicht en Jules Borra maakte het dan af in de spurt voor Vandedriessche Niels en Aneca Ciske. Ik werd 9de
Met een nog steeds goede vorm trok ik richting Tielt. Voor een koers van een goeie 85km verdeeld over 13 ronden. De organisatie had er dit jaar de poelberg uitgelaten maar nu wel een levensgevaarlijke kasseistrook van een goeie 200meter ingestoken. Hij was een beetje te vergelijken met het Bos van Wallères, waar de mos ook nog tussen de kasseien stond. Thuis had ik tegen mezelf gezegd dat ik in de eerste ronde alles zou kapot rijden. Dat deed ik ook, de eerste ronde gaf ik er een lap op en na een halve ronde had ik al 20sec voorsprong op het peloton. Aan het einde van de eerste ronde kwam er 5man aansluiten. We draaiden niet echt soepel rond en aan het einde van de tweede ronde was het avontuurtje alweer voorbij. Dan ging om z'n beurt Emiel Vermeulen, Jan Logier, Matthias Vandewalle en Kevin Deltombe hun kansen. Ik schoof telkens mee, om zeker te zijn dat ik de boot niet zou missen. Maar ook hun aanvallen haalden niets uit. Dus besloot ik achteraan in het peloton wat te recuperen. Maar net op dat moment reed 10man weg. Ik was niet mee en hoef hier geen excuses voor te zoeken, het was dom en niet goed van me om achteraan het peloton te recuperen. Ik probeer nog iets op te zetten met Kevin Deltombe en co. Maar niets lukte, Kevin zijn zadel kwam iets later los te zitten en moest de wedstrijd staken. Ikzelf reed nog de longen uit mijn lijf om voor de 11de plaats te strijden. Maar door de frustraties, teleurstelling in mezelf ging ik iets te snel door een U-bocht waardoor mijn voorwiel gewoon wegsloeg en ik nogmaals tegen de grond smakte. Eigen schuld dikke bult zeggen ze dan. Vooraan mocht Alexander Maes de handen in de lucht steken. Emiel Vermeulen werd 2de, Cedric Vanhoutteghem 3de
In de Nationale Tijdrit in Angreau zette ik een mooi resultaat neer. Dus ging ik vol verwachtingen richting Tervuren waar dit jaar het BK Tijdrijden werd georganiseerd. Een weekje geleden kwam ik hier al met mijn pa eens het parcour verkennen. Onmiddelijk na de verkenning zei ik tegen mijn pa dat het parcour mij niet lag. Om 12u56 moest ik van start gaan. Maar er was al voordien zoveel fout gelopen. Om een optimale voorbereiding te hebben ging ik om 10u30 aankomen in Tervuren. Maar op het parcour raaken was een andere zaak. Tot 11u15 hebben mijn pa, ik, ploegleider en Mental Coach (Michel) zitten sukkelen. De politie liet ons nergens door, ook al zagen ze dat ik een deelnemer was. Om 11u15 zei er eindelijk eens een politie agent dat we nog moesten door rijden op de autostrade naar Namen en de afrit Overijse moesten nemen. Eindelijk waren we aangekomen en ik moest snel nog iets eten en me klaar maken om op te warmen. Normaal duurt mijn opwarming voor een tijdrit een goeie 45min, nu had ik nog een half uurtje, want dan moest ik mij gaan aanmelden aan het startpodium. Met een halve maaltijd, halve opwarming trok ik richting startpodium. Echter door opstropping in de enigste straat waardoor de ploegleiders konden rijden om aan de start te geraken, raakte mijn ploegleider nooit op tijd aan de start. Daar stond ik dan te "flippen" aan de start omdat ik mijn ploegleider niet zag en hij mij afwijkingsblad bij had. De wielerbond vulde dan nog snel een blad in en ik mocht startten voor mijn 21,8km. Na 2km wou ik het alweer voor bekeken houden. Zonder aanmoedigingen uit de volgwagen is een tijdrit eenzaam en zit het moraal gewoon niet goed. Ik reed zo hard ik kon, maar de steile korte hellingen waren niet op mijn lijf geschreven. Ik kwam binnen met een voorlopig 2de tijd, maar dan moesten de grote kanonnen nog aankomen. Ik viel terug naar een 25ste stek. Al bij al is de tijdrit nog niet zo slecht, wat als de voorbereiding super was geweest?
Als voorbereiding op het Bk tijdrijden trok ik richting Ingelmunster om nog een "snelheidstraining" af te werken. Ik wou de vorm van Angreau nog een paar weken doortrekken. Maar vandaag voor de koers besloot ik niet al te zot te doen met het BK in aantocht. Ik kreeg toch wel wat schrik voor de start toen ik Myngheer, Craymeersch en nog een paar andere toppers zag. We moesten 16 ronden afleggen, goed voor 85km. In de 3de ronde trok Daan Myngheer in de aanval. Ik merkte dit pas op toen hij al een goeie 200meter voorsprong had. Ik schoof mijn belofte van het rustig aan te doen van de baan en schoot van 8ste positie in het peloton naar Daan toe. Niemand volgde hem of mij en zo kwamen we met 2 voorop. 4ronden lang reden we een goeie 15sec voor een jagend peloton uit. Ons gemiddelde vooraan bedroeg dan al 43.1km/u. Dit eiste natuurlijk zijn tol in het peloton. Alles verbrokkelde en er kwam 9man aansluiten. Eentje daarvan viel weg, letterlijk. De verstandhouding vooraan was goed. Mijn benen daarintegen iets minder. Al van in ronde 1 voelden de benen kapot en moe aan. Dit kwam waarschijnlijk door de vakantiejob. Want 's morgens had ik nog een halve dag gewerkt. We bouwden ons voorsprong uit en gingen dan ook met 10 man de laatste ronde in. Ik moest niet rekenen op de eindspurt en besloot om na het rondpunt (begin van de laatste rechte lijne van 400meter) aan te zetten. Maar een drietal demareerde net voor het rondpunt. Ik hield me strikt aan mijn plan en demareerde na het rondpunt. Ik naderde snel op de 3 en zag niemand in mijn wiel. Maar toen keek in naast me en passeerde er een "raket" genaamd Daan Myngheer. Hij won met sprekende gemak de spurt en behaalde zo zijn 6de overwinning van het seizoen. Ik werd nog knap 8ste. De vorm is goed, de benen voelden wel slecht aan maar dat is puur door de vakantiejob want last van krampen had ik niet, en kracht zat er op het einde ook nog genoeg in. Op naar het BK!!
Na een grote maand tegen slagen met materiaal, en lichaamelijke schade kwam ik vol wedstrijdlust afgezakt naar Angreau voor een Bvb manche van 123km. Veel verwachtingen had ik niet, de laatste maand was uitrijden voor mij al een hele prestatie door de rug. Voor onze ploeg stond Jonas, Diego, Laurens, Anton en ikzelf aan de start. Om 14u gingen we van start. In de eerste ronde plaats ik een aanval op een licht hellende strook, om even te voelen hoe de benen waren. En die voelden niet al te goed aan. Ik zag de bui alweer hangen. Maar na een 3tal ronden voelden de benen eigenlijk super aan. Dus besloot ik maar om wat actie te ondenemen. Ik trok een paar ronden na elkaar in de aanval, o.a met Kevin Deltombe, Pioter Havik en Joachim Vanreyten maar niets mocht baten , ook alleen op pad gaan was zelfmoord. Ik besloot vooraan in het peloton goed mee te draaien. Ik was attent, en was iedere maal mee met de goede groep wanneer het peloton in verschillende stukken brak. Bij het ingaan van de laatste ronde lag alles al in een definitieve plooi. Er was 1 groep weg van 15man en daar zat ook de winnaar bij. Ik kreeg nu wat vermoeiende benen en hoopte dat er in het peloton niet meer zou aangevallen worden op de klim na 6km. Dat deden ze dus wel en er reed nog een groep van 20man weg. Ik zat te ver achteraan en had hier geen antwoord op. Ik merkte dit op , op de top van de klim en begon onmiddelijk aan een inhaalbeweging. Maar ik had niet genoeg krachten meer om het gat toe te rijden. Ondertussen won Maxim Panis de wedstrijd. Ik eindigde in de 3de groep als 47ste. Er reden slechts 87 renners uit, een kleine 100tal werd uit koers genomen. Dit toonde wel aan hoe zwaar de koers was. Voor mij was die 47ste plaats een knalprestatie na die maand van ellende. Direct in een grote koers een goeie prestatie neerzetten doet deugd! Op naar het BK Tijdrijden.
Voor het eerst werd ik geselecteerd voor een nationale testtijdrit. Hier kwamen de betere tijdrijders uit België samen om hun staaltje hardrijden te presenteren. Voor het eerst reed ik ook met een vol wiel van FFWD die ik kreeg van mijn ouders. Hiervoor bedankt mama en papa voor opnieuw deze aankoop te doen, de zoveelste al dit jaar maar het doet deugd om te zien dat jullie in mij geloven!! Ik moest om 18u13 van start gaan om de 30km op een zwaar parcour zo snel mogelijk af te leggen. Ik had het parcour niet verkend wegens tijdsgebrek maar mijn ploegleiders deden dat in mijn plaats en gaven dan ook de nodige instructies tijdens de rit! Terwijl ik opwarmde kon ik de verzuring op het gezicht van de dames, beloften en nieuwelingen aflezen. Hieraan zag ik dat het geen lachertje ging worden. Ik ging van start en draaide meteen de gaskraan volledig open. De eerste helling was niet om te lachen, kort maar krachtig, ik ging vol door tot boven maar voelde dan dat ik al iets te diep was geweest. Dus besloot ik om de eerste ronde iets meer ingehouden te rijden. Na 9km haalde ik de renner die 1min voor mij was gestart al in. Dit gaf mij een "boost". Ik ging opzoek naar de renner die 2min voor mij was gestart. Dit was bijna onmogelijk maar zo had ik een doel in mijn gedachten en telde ik niet zomaar de kilometers naar de eindstreep af. De eerste ronde legde ik in een tijd van 23min en nog een aantal seconden af. De twee ronde ging ik nu vol door. Op de grote rechtebaan die omhoog liep en enorm lastig was zag ik al heel in de verte de andere renner rijden. Ik trok nog eens op en haalde alles uit de benen die erin zat. Mijn twee ronde klokte ik af op een tijd van 22min, een minuut sneller of de eerste. Ik had een eindtijd van 45min53sec. Goed voor een 20ste plaats. De tijdrit was goed voor de eerste maal op zo'n hoog niveau, nog iets meer op specialiseren en de rest volgt vanzelf. Maar het tijdrijden zit in mijn genen !
Vol goede moed trokken we nu richting Tielt(Kanegem). Ik hoopte vooral vandaag op beterschap van de rug. Waar ik nog niet teveel op moest hopen zei mijn trainer. Dus startte ik vandaag met 1 doel, gewoon uitrijden en als er meer in zat dan mocht het altijd beter. 80km moesten we vandaag afleggen en dat verdeeld over 12 ronden. Wat mij vandaag alweer ergerde was het aantal buitenlanders dat aan de start kwam. Een hele ploeg Amerikanen, Russen, Britten, Japanezen en nog een Australiër. Een goeie 90 renners hier aan de start. Al in ronde 1 ging er een japanees tegen de vlakte, ik startte wat te ver achteraan en mocht direct al een kloof met het peloton dichten. Dan in diezelfde ronde maakt ik al kenissen met de Russen die me zonder pardon de baan afduwden. In ronde 2 ging er alweer een japanees tegen de vlakte, nu ja niet echt tegen de vlakte maar los de gracht in. In ronde 3 plaats ik eens een serieuze tempoversnelling. Ik sloot aan bij de kopgroep, maar het peloton hing alweer op een goeie 50 meter. Toen voelde ik al dat het niet goed zat in de benen. Waarschijnlijk nog te weinig kracht als gevolg van die pijnlijke rug. Veel last had ik vandaag niet en door de slechte benen besloot ik dan maar gewoon mee te bollen in het peloton. Ik voelde wel nog de pijn in mijn rug maar die was al veel minder dan in Veldegem. Al heel de koers had ik het gevoel dat er iets mis was met mijn ketting/versnellingsapparaat. Tijdens de koers dacht ik aan gewoon wat vuil tussen de tandwielen. Maar op 2 ronden van het einde bleek mijn redenering volledig fout te zijn. Na een bocht trok ik op en stampte gewoon mijn ketting in 2. De laatste maand ben ik niet gespaard gebleven door pech. Is het geen valpartij dan is het materiaal pech. Zo gaat er jammer genoeg een deel van mijn seizoen gewoon in rook op. Ik blijf hopen op beterschap en hoop binnenkort nog eens wat deftige uitslagen te rijden.
Met wat pijn in de rug door mijn valpartij trok ik toch met een goeie conditie richting Veldegem voor een koers van 97km verdeeld over 18rondjes. In het begin van de koers had ik het wat moeilijk met mijn positionering. Maar van mijn rug had ik voorlopig geen last. Halfweg koers gaf ik er eens een lap op. 4 ronden lang reed ik naar iedere kopgroep toe die weg reed. Maar door de choas kwam iedere keer alles terug te samen. De benen voelden goed, en de hartslagen zaten ook goed. Maar door 20km aan een stuk zware inspanningen te leveren kreeg ik enorme pijn in de rug. Opnieuw op de plaats op mijn rug die tegen de boom kwakte. Ik had opnieuw geen macht meer door de pijn. Op 5ronden van het einde gaf ik op. Morgen naar de dokter + kinesist. En nu hopen op een snelle genezing....
Hier stonden we dan met onze ploeg aan de start van de zwaarste rittenkoers voor juniores in Europa. We moesten over de 4dagen 400km overbruggen. Er kwamen 90 renners aan de start, maar of dat na 4dagen er nog 90 ging eindigen was niet echt geloofwaardig als we het profiel van de etappes bekeken.
Dag1: Vol moed startte iedereen voor een -zoals men in Frankrijk zegt- vlakke rit. We moesten enkel 2 cols van tweede categorie verteren. De cols had ik wat onderschat, al op de eerste lag ik eraf. De cols waren voor mij veel te steil en dat lag me echt niet. In het tussenstuk tussen de 2 bergen kon ik terug aansluiten bij het overgebleven peloton. De 2 beklimming was ook zo steil maar ik wou niet kraken en dat deed ik ook niet. Ik overleefde de 2de klim en ging zo met het peloton naar de streep. Ondertussen won Kevin Deltombe zijn eerste wedstrijd van het seizoen en mocht zo de gele leiderstrui en de witte jongerentrui aantrekken. Ikzelf kon nog naar een 7de plaats in het peloton spurtten en werd zo nog 36ste. Stan werd 32ste, Jonas kwam een aantal minuten later ook binnen gebold maar Vinny en Laurens kwamen buiten tijd aan en ze mochten hier al de strijd staken. Dag 2: Veel beterschap in het parcour de volgende dag was er niet , weer enkele steile hellingen en een aankomst op een klim "Hors Catégorie". Ik moest al vroeg de rol lossen en zocht enkele mannen op om een "bus" te vormen om zo op tijd binnen te komen. Ook Jonas deed dit en Stan had vandaag een superdag, hij demareerde op de slotklim en kwam nog voor het peloton aan. Jonas en ik kwamen elke apart binnen en vonden de slotklim niet binnen de normen voor een junioren koers. Ook de andere ploegen vonden dit en gingen eens serieus gaan klagen bij de organisatie. Morgen stond er een zware rit op het programma, met lange cols. Dag3: Ondertussen waren we al aan de derde etappe toe gekomen. Vandaag was het echt honderweer maar daar hield ik wel van, ik kan dan net dat tikkeltje meer. Op de eerste lange col, de Col de la Rossière werd meteen al een shifting gemaakt. In tegenstelling tot de andere dagen ging ik nu met gemak met de beteren mee naar boven. Deze cols waren qua stijgingspercentage iets minder maar waren wel langer in afstand en dat lag me wel. Ik kom met een 30 tal man fris boven op de top, nu was het tijd om ons in de afdaling te storten. Levensgevaarlijk!! Met de stortregen lag er zeker een waterlaag van 3cm op de baan. In de afdaling ontsond er een kopgroep van 15man. Ik zat in het 2de deel en was gezien. Ik moest iets ondernemen en smeet me als een steen naar beneden in de laatste kilometers van de afdaling. In de vallei had ik een goeie 15sec voorsprong op het peloton. De benen voelden goed en ik wist dat ik moest doorgaan. Direct lag er al een nieuwe col, wel 1tje die niet in het road book stond maar toch ook een goeie 4kilometer lang was. 40 seconden achterstand had ik. Ik reed een strak tempo naar boven en de laatste kilometer kwam Tiesj Benoot aansluiten. Samen reden we de laatste 10 seconden dicht. Ik nam wat te eten en te drinken en was klaar voor col nummer 2, Col de la Rochette. Ook hier reed ik terug vlot mee naar boven maar in de afdaling ging het minder. De renner voormij maakte een fout en ik volgde zijn "lijn" waardoor ook ik in de fout ging met gevlog een valpartij. Ik kwakte met mijn rug tegen een boom, ik sprong direct recht en reed verder. Ik had een serieuze achterstand en wou niet vol meer doorgaan in de afdaling. In de vallei reed ik terug naar de kopgroep, en net aan de voet van Col 3 kon ik terug aansluiting vinden. Maar op de beklimming zelf moest ik lossen. De inspanningen weegden iets teveel door. In de afdaling verloor ik nog meer tijd. Ik besloot dan maar om gewoon levend de finish te halen. Maar op 7km van de streep ging ik alweer tegen dek. Een oliespoor in een bocht deed mijn voorwiel wegslaan, ik smakte vol met mijn linkerflank tegen het asfalt. Eerst was er vrees voor mijn schouder/sleutelbeen. Dat was vals alarm maar mijn rug en heup waren zwaar geraakt opnieuw. Ik reed kermend van de pijn toch nog naar de aankomst. Stan geeft op, op 20km van het einde was hij onderkoeld. Jonas zet hier een sterk nummer neer en reed bijna 60km alleen door dit honderweer en komt na 37min van de winnaar aan. Dag4: Dit was normaal de zwaarste dag, en ook nog een dag die me had moeten liggen. Nog een rit van 105km door de Franse Alpen. De hele koers nam Stannah Musseeuw Test Team de touwtjes in handen. Over de eerste klim, opnieuw die Rossière, ging ik vlot mee. Maar op de 2de col moest ik het peloton laten gaan. De hevige rugpijn maakte het voor mij onmogelijk om nog een deftige prestatie neer te zetten. Ik reed 80km helemaal alleen en had totaal geen macht door m'n rug. Ik kan de rit nog uitrijden en had een gemiddelde hartslag van 159. Dat is ongeveer de hartslagzone voor een duurtraining van 4u. Dus de conditie was goed maar alles lag gewoon aan de rug. Ik word 43ste in het algemaan klassement, 17e in het jongere, en 7e belg...
Bij deze wil ik de hele ploegleiding/verzorgers bedanken voor alles => de mooi ervaring, eten, drinkbussen, massages, drinkbussen, bevooradingen en natuurlijk de FUN!! En wetende dat we al een week voor Tour du Valromey al in de Franse alpen zaten om wat te acclimatiseren. Ook aan alle renners van de ploeg, proficiat dit was een hele prestatie op zich om hier aan mee te doen!!
Als voorbereiding naar de Tour du valromey besloten alle renners van de ploeg die deze rittenwedstrijd ging rijden om in Aywaille van start te gaan. Vorig jaar was in Aywaille het liedje al snel uitgezongen voor mij, daar moest ik op de Rossière het peloton al laten gaan. En ook dit jaar was het al snel voorbij, de laatste 200 meter van de Rossière waren net iets teveel voor mij. Maar ik was klaar om een bere sterke afdaling te rijden en zo terug te kunnen aansluiten bij het peloton. Maar het dalen tussen de volgwagens was niet zonder risico's. Dat werd al snel duidelijk toen ik in een bocht een Nederlands volgwagen wou inhalen. Ik ging langs de buitenkant (zoals het hoort) maar de volgwagen moest plots uitwijken voor een paaltje waardoor hij naar mijn kant uitweek (een beetje te vergelijken met de valpartij van Flecha en Hoogerland). Ik moest ook uitwijken waardoor ik recht de afgrond in reed. Ik lannde nog behoorlijk "zacht" op een berg takken terecht. Ik hield er een paar sneetjes en schrammen aan over. In de wedstrijd zelf was het over en uit voor mij. Op naar de zwaarste rittenkoers voor juniores in Europa!
De examens zijn al reeds begonnen maar ik besloot toch om op pinkstermaandag te koersen. Eernegem stond vandaag op het programma. Naar verluid stonden hier de voorbije jaren steeds veel renners aan de start. Vandaag duidelijk niet, slechts 22renners. Maar toch enkele jongens om naar uit te kijken zoals Slabbinck, Brit Carpenter, Constant, Blomme en de Nederlander Deruysscher. Al van in het begin lag het tempo hoog, en opnieuw kreeg ik het erg moeilijk in de beginfase. Na enkele ronden kon Dante Carpenter en Indiania Slabbinck zich afscheiden van het "peloton". Ze reden enkele ronden voorop maar werden dan terug ingelopen. Niet veel later trok ik en Slabbinck in de aanval.. Het peloton zag het gevaar en reageerde snel. Uiteindelijk kwam er net voorbij half koers een echte afscheiding. Er ontstond een kopgroep van 5 renners, ik was de enkele Zeemeeuw die mee was van de 6 aanwezigen. Ronde later kwam een groepje van 3man aansluiten. Een aantal ronden later kwamen de overige 3 Zeemeeuwen aansluiten (Laurens, Dario, Jonas), Jonas was in goede doen vandaag en legde direct de pees erop vooraan. Op een 5tal ronden van het einde begin ik afspraken te maken met dario. Ik ging in de laatste en voorlaatste ronden nog ultieme uitvalspogingen doen en als dit niet lukte trok ik de spurt voor hem aan. Maar niet veel later sloeg net zoals zaterdag het noodlot toe. Lek achteraan. Ik had verwacht dat het "over en out" was, maar de jongens in de kopgroep toonden nu echt respect onder de collega's, ze vonden dat ik vandaag al een hele berg werk had opgeknapt en met de kleine groep die nog in wedstrijd was hadden ze besloten te wachten. Maar ze waren 2 duiveltjes vergeten(namen ga ik niet noemen), zij zagen dat ik lek reed en zagen onmiddelijk de kans om mij kwijt te spelen. Om de haverklap demareren, maar dat schoot in het verkeerde keelgat bij ploegmaat Jonas, hij dichte de kloof continu met de 2 jongens die een aanval plaatsten. Toen ik eindelijk me reservefiets kreeg bedroeg mijn achterstand 35sec. Even door vlammen en een halve ronde later sloot ik terug aan. Dan even een uitbrander geven aan de 2jongens over hoe professioneel ze waren en dan terug concentreren op de koers. Maar die inspanning had krachten gekost. In de laatste ronde kon ik niet meer reageren op de uitvalspoging van Dante Carpenter en Kenny Constant, Constant won voor Carpenter en Deruysscher. Ikzelf werd nog 9de
Vandaag trokken we naar Zedelgem, dit zou de laatse wedstrijd worden vooraleer ik me volledig op de examens concentreer. 50 deelnemers was een mooi aantal om de 96km af te malen. Er stond een alweer een strakke wind maar dit is nu eenmaal in West-Vlaanderen koersen. Vanaf het begin lag het tempo hoog en de deur stond achteraan meer dan open. Al na enkele ronden trokken de 2 Britten Rossi en Carpenter in de aanval, ze reden enkele ronden voorop maar werden dan terug ingelopen. Ikzelf moest mijn diesel motor nog laten warm draaien. Enkele ronden later komt er een ontsnapping op gang met daarin Slabbinck, Rossi, Carpenter en Vanthourenhout. In enkele ronden tijd namen ze een voorsprong van een 40 tal seconden. Ik merkte het gevaar op en trok in de tegen aanval met Kevin Deltombe en 9metgezellen. In een goeie halve ronde reden we de kloof dicht. Enkel Rossi en Carpenter hadden zich nog kunnen losrukken van de kopgroep voor wij kwamen aansluiten. We draaiden goed rond en kwam op 15sec van de 2 koplopers. En toen sloeg op 2 ronden van het einde het noodlot toe. Lek achteraan, net aan de andere kant van het parcour dan waar mijn pa met mijn reservefiets stond. Ik reed nog door tot aan mijn pa maar zelfs het peloton was me al gepasseerd dus over en uit voor deze wedstrijd. Pech kan nu eenmaal gebeuren.
Met al 2 grote koersen en dus al 240 km koers in de benen besloot ik om zondag in Ettelgem te rijden. De voorzitter richtte deze koers in dus besloot ik om naar daar te trekken met nog een aantal Zeemeeuwen, vooral de jongens die de grote koersen hebben gereden deze week. 90km moest er worden afgewerkt verdeeld over 26 rondjes. Voor de start kon ik mijn ogen niet geloven, mijn beste maat Kevin Deltombe maakte zijn rentree in het wielerpeloton. Hij kon de wielermicrobe niet langer bedwingen en besloot na een ochtendtraining van 110km nog een koers te rijden. Na een 5tal ronden lag de koers al in z'n beslissende plooi. Er ontstond een kopgroep van 13man waarbij alle grote namen zaten. De overige 21 ronden waren eentonig. De constante sleepers achteraan en de jongens die niet meedraaiden en de hele tijd gaten lieten vallen. Ik heb toch een behoorlijke aantal kloven mogen toe rijden die dag. Toch een beetje spanning wanneer ploegmaat Stan Vanneuville lek reed. Ook Kevin moest de rol lossen wat normaal was na zijn herstel van een sleutelbeenbreuk en de ochtendtraining. Op 2 ronden van het einde demareerde Jelle Rutsaert, bij ons keek iedereen naar elkaar en waren de spurters zich al aan het voorbereiden voor de eindspurt. Dus Jelle was gaan vliegen en wij mochten uiteindelijk zelf nog spurten voor de 3de plaats want Kenny Constant kon nog net aan de spurt ontsnappen. In die spurt was ik waardeloos en eindigde ik 9e, wat opzich niet slecht is na 330km koers !
Na 1 rustdag moesten we alweer aan de start verschijnen van een Bvb manche. Dit maal was het allemaal te doen in Bonheiden. Na donderdag de rol te moeten lossen zat ik mentaal wat in de put. Ik hoopte gewoon om met het peloton na 128km over de meet te bollen. Al een half uur voor de start stonden we met z'n allen klaar aan de vertrekplaats. Het was warm en dat was nog licht uitgedrukt. Om 15u vertrekten we achter de auto. Paar kilometer verder werd de officiële start gegeven. In tegenstelling met donderdag voelden de benen nu wel goed aan. Wat normaal niet logisch is want 2dagen na een inspanning zijn de spieren het slechtste gerecupereerd. In de grote ronde van 75km ontstond er in schuifjes een kopgroep van 50 man, ik reageerde constant op de verkeerde demarages en demareerde zelf op de slechtste momenten. Daardoor was ik niet mee met de grote groep, en was het tijd om aan een achtervolgingsrace te beginnen. In de plaatselijk rondes reed er een groep van 10 man terug weg, hierbij zat ploegmaat Stan. Een ronde later ging ik en ploegmakker Jonas Dejonckheere in het tegenoffensief samen met 6 metgezellen. Een halve ronde later sloten we aan bij de groep Stan. Ik keek achterom en zag dat het peloton alweer op een goeie 10seconden hing dus besloot ik om direct op en over het groepje te gaan. Stan nam hier het initiatief en Jonas en ik volgden. Eenmaal we een kleine kloof hadden was het terug tijd om te "brommeren". Onze achterstand bedroeg 1min15sec op de koplopers. We hadden al snel een grote kloof op het peloton en we kwamen op 55sec van de kopgroep. Met nog een ronde te gaan was die kloof te groot. In de laatse ronde demareerde Stan, iedereen keek naar mij maar ik speelde uiteraard de tacktiek van het ploegenspel uit. Hij kreeg 6man mee en ik zat nog met de overige 4 in mijn groep. Stan won de spurt van zijn groepje en werd 48ste. Bij mij demareerde Jonas in de laatste kilometer en ik liet het gat vallen maar de renner van Bioracer zette de spurt al in van op 700 meter van de meet, ik wist dat ik dan niet te kloppen was in een macht spurt en won nog vlot de spurt. Zo werd ik 56ste en Jonas 58ste. De benen voelden de gehele wedstrijd goed aan en dus is er niets mis met de conditie het is puur de kilometers die niet in de benen zit.
Na een weekje rust zakte ik vol moed af naar Korbeek-Lo. De streek kende ik al een beetje en wist dat het op een golvend parcour lastig zou worden. Dus had ik me voor genomen om mee te trekken in de vroege ontsnapping. Al in de eerste kilometers gingen er een 7tal renners in de aanval, waaronder Miel Pyfferoen, Michael Goolaerts en Jan Logier, ik wist wat ik moest doen en schoof dan ook netjes mee. Maar lang duurde ons liedje niet. Nog geen seconde later reed de beslissende groep weg. Ik had niet onmiddelijk een antwoord en liet dan ook maar begaan. In de grote lus reed ik constant vooraan en had geen problemen om te volgen. Bij het ingaan van de plaatselijke ronden zat ik nog redelijk fris , maar na 100km ging mijn licht volledig uit, ik had nochtans 6 drinkbussen gedronken enb voldoende voeding genomen. Op 1 ronde van het einde, na 115km, besloot ik om te stoppen, zo maakte ik mijn lichaam niet volledig kapot want zaterdag staat er alweer een Bvb wedstrijd op het programma. Waarschijnlijk door de week rust en het lichte trainingsprogramma van de voorbije weken, zaten er niet genoeg kilometers in de benen.
Geen Bk voor mij vandaag, die werd terug in Wielsbeke gereden en het parcour is daar niet selectief genoeg. Alhoewel ik stond op en zag dat er een zeer strakke wind stond. De wind zou het Bk uiteindelijk beestig lastig maken. Ik koos om 2x dit weekend te rijden. Mesen en nog een wedstrijd in Limburg waren de enigste kermiskoersen vandaag, wat ook normaal was. Mesen ligt op een boogscheut van de Kemmelberg. Dit wou dus zeggen dat we het heuvelland moesten trotseren. Het parcour was niet zwaar, golvend parcour met net voor de aankomst een deftige klim. Maar de wind ging er wel voor zorgen dat dit een lastige wedstrijd ging worden. Er werd voortdurend op de kantjes gekoerst! Bij mij valt er weinig positief te zeggen over de wedstrijd. De benen waren duidelijk nog niet gerecupereerd van de wedstrijd van gisteren en de rug deed met momenten ook pijn. Na 55 van de 82km stopte voor mij al de wedstrijd. Ik was beschaamd in mezelf en trok uit deze wedstrijd mijn conclusies, een week rust zal deugd doen, daarna lichtjes terug beginnen opbouwen naar Tour de Valromey begin juli.
